Załobne Elfy

Załobne Elfy
ę
Woda, Wiatr, Duch, Elektra;
Elementalizm, Czary Energii, Księżycowe Uroki, Runy;
Elfi, Powszechny lub AjArdzki, Północy lub Annana;
20
Ich rasa wywodzi się z Elfów Leśnych. W początkach Drugiej
S.F.:
Ery część banitów z Cesarstwa Kamienia wybudowała ogromne twierdze na
Zw.:
wyspach dzielących Fired od Oceanu Węża. Strażnice te miały za zadanie
Odp.:
ochraniać statki handlowe i szlaki morskie przed potworami przybyłymi z
południa. Twierdze, zwane odtąd Nashar-Illan’a krótko pełniły swą rolę.
Int.:
Tuż przed otwarciem wrót Neith-Shu elfy wdały się w konflikt z potężnym
rodem nereid – morskich wiedźm. W ostatecznym rozrachunku zwyciężyły – Inu.:
lecz jedna z ostatnich wiedźm obłożyła przeciwników klątwą. Moc S.W.:
przekleństwa odebrała mieszkańcom twierdz elfie światło oraz radosne
usposobienie właściwe tej rasie. Nie potrafili już tworzyć sztuki o pogodnym Per.:
charakterze, przestali także śmiać się tak często jak ich kuzyni. Z tego Aut.:
Cha.:
powodu nazwano ich Żałobnymi Elfami.
ą Rasa ta jest wysoka (do 1.90 m), cechuje się szczupłą budową ciała i
bladą cerą. Oczy i włosy są prawie zawsze czarne. Nie mają zarostu, Energia:
owłosienie występuje tylko na głowie. Uszy spiczasto zakończone. Ich Życie:
dłonie są delikatne, o długich palcach. Twarz pociągła, wąskie usta. Rysy
pełne harmonii, a spojrzenie tęskne i jakby niedoścignione. Mimo tego, że uśmiech
rzadko gości na ich twarzach nadal zachowują właściwą dla elfów urodę. Zarówno
mężczyźni jak i kobiety noszą długie włosy. Podobnie jak u wszystkich elfów
blizny pozostają u nich wyłącznie po uderzeniach krytycznych zadanych magiczną
bronią. Prawie nie chorują.
ł ść Ż
Pełnoletniość osiągają w wieku 30 lat. Jak większość elfów są
nieśmiertelne. Kiedy osiągają wiek 800 lat zaczynają lekko siwieć, chudną, a ich
oczy tracą blask. Są to jedyne objawy starości. Elfom wystarczają zaledwie trzy
+10
+30
+10
+10
+20
+20
+30
+10
+10
4
7
godziny snu dziennie, nie chorują również na wiele chorób, na które cierpią inne
rasy.
Żałobne Elfy zwane są również Morskimi, Smutnymi, lub Elfami z
Twierdzy. Ze względu na długość życia starają się nie przywiązywać do krócej
żyjących ras (np. kotów, ludzi). Cechuje ich o wiele bardziej ponure spojrzenie na
życie niż ich kuzynów z kontynentu. Życie definiują jako ciągłą walkę z
przeciwnościami i jedynie ich pokonywanie przynosi im satysfakcję. Nie widzą
sensu w (jak to określają) pustej wesołości innych elfich ras. Jako swoje główne
zadanie postrzegają ochronę szlaków kupieckich przed morskimi potworami.
Potrafią być odważni i honorowi do ostatniej kropli krwi. Nie przeraża ich śmierć
ani cierpienie, które uważają za elementy egzystencji. Nie stronią od walki, która
wypełnia ich życie i do której przygotowywani są od dziecka. Mówi się, iż
większość z nich jedynie w niej potrafi odnaleźć radość. Często wolą zginąć niż
uciec z pola bitwy (złośliwi mawiają, że to też wynik klątwy, która pozbawiła ich
radości życia). Pogardzają tchórzostwem i fałszem. Zwykle nie interesują się
światem, jaki roztacza się poza ich rodzinnymi wyspami. Choć oczywiście wiele
informacji dociera do ich twierdz dzięki kontaktom z żeglarzami. Jedynie na Lenji
utrzymują jakiś kontakt z mieszkańcami kontynentu. Głownie jednak stronią od
innych kultur.
Klątwa, którą otrzymali wywarła jednak na nich nie tylko negatywny wpływ. Jej
skutkiem ubocznym jest fakt, iż Elfy Żałobne nie są wykrywane przez Nieumarłych
jako istoty żywe, także inne istoty mroku często ignorują ich w przypadku, w
którym wybierają losowo swoją ofiarę. Cechy te pozwalają Elfom z Twierdz stać
się znakomitymi łowcami potworów, choć wielu ich krewniaków patrzy na nie z
podejrzliwością.
Prawie nie opuszczają swych wysp żyjąc z tego co przyniesie im morze.
Swą broń i zbroje wyrabiają z muszli ogromnych mięczaków i kości potworów
morskich. I rzecz dziwna – choć rasa ta jest przeklęta jej wyroby niosą jednak w
sobie dziwne, smutne piękno. Ale jest to piękno, które wielu ocenia jako
przygnębiające. Nie rozumieją sensu zabawy, w której gustują inne elfie rasy i
stanowi ona dla nich stratę czasu. Ich życie to zwykle wymagająca, nieustanna
walka z nieprzychylnym oceanem i stworami z głębin. Z tej przyczyny ich
krewniacy uważają ich za dość posępnych osobników.
Zamieszkują ogromne, kamienne, na wpół zrujnowane twierdze, z których
najpotężniejszą była niegdyś Liva-I’llin – Twierdza Mewy. Jedyne miasto jakie
posiadają – Vilmisir – wznosi się na wybrzeżach Lenji i czyni dziś ponure
wrażenie, będąc w połowie opuszczone. Ich styl życia jest prosty, pozbawiony
zbędnych wygód. Dość rozpowszechniony jest wśród nich zwyczaj malowania
twarzy krwią zabitych wrogów.
Ubierają się w stroje zrobione z kawałków skóry i kości stworów morskich, jak
również z muszli ogromnych mięczaków. Z uwagi na niedostatek stali używają
broni z robionych z kości i zębów wielkich ryb. Choć klątwa pozbawiła ich
możliwości tworzenia sztuki, opartej na pozytywnych wartościach, to jednak często
tworzą dzieła o ponurym i mrocznym wyrazie, przesycone dziwną tęsknotą.
Większość Żałobnych Elfów wyznaje Religię Północy czcząc Ridvinę i O’gdena.
Jej mroczny i okrutny splendor bardziej przemawia bowiem do ich serc. Nieliczni
zwrócili się w stronę świata duchów przyjmując Totemizm.
W większości są znakomitymi wojownikami, zatrudniają się często jako
ochrona na statkach kupieckich. Dość duża część to również Adepci. Z uwagi na
bliskie połączenie ze światem ducha mogą wybrać profesję Maga Astralnego lub
Nekromanty. Posiadają także nielicznych Magów Energii. Nie zajmują się techniką
i unikają jej. Niektórzy, porzucając tradycję swego ludu zostają korsarzami –
zwykle jednak, gdy dostaną się w ręce swych rodaków, spotyka ich szczególnie
okrutna śmierć.
Sugerowane biegłości: miecz, drzewcowe piechoty (włócznia), łuk prosty, miotane
długie (harpun);
ę ś
- Pływanie;
-
ś
Elfi wzrok;
Talent: miecz (długi lub) łuk prosty (+10);
Klątwa Mroku – działa podobnie jak czar Księżyc Łowców z Księżycowych
Uroków, ponadto ukrywa emanację życia przed nieumarłymi. Uniemożliwia
przyjazne kontakty z driadami.
Kompozytowy łuk elfi, zbroja z morskiego węża lub muszli morskich;