20-22 maja 2016
Transkrypt
20-22 maja 2016
WEEKEND Z MILLENNIUM DOCS AGAINST GRAVITY 20-22 maja 2016 Filmy MILLENNIUM DOCS AGAINST GRAVITY (dawniej PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL) to jeden z najważniejszych festiwali kina dokumentalnego w Europie, nagrodzony przez Polski Instytut Sztuki Filmowej jako najważniejsze międzynarodowe wydarzenie filmowe w Polsce. Już po raz kolejny festiwal odbywa się niemal w całym kraju. Podczas WE E K E N D U Z M I LLE NNIU M DO CS AGAINST G RAV I TY pokazane zostaną premierowo najlepsze filmy dokumentalne, a widzowie wybiorą film, który otrzyma Nagrodę Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych. Zapraszamy do kin w całej Polsce! www.docsag.pl www.facebook.com/docsagainstgravity www.facebook.com/AkademiaDokumentalna www.twitter.com/againstxgravity www.instagram.com/docsagainstgravity zapraszamy na nasz kanał YouTube: Against Gravity DOBRY AMERYKANIN A Good American Austria / 2015 / 101 min. reż. Friedrich Moser DON JUAN Don Juan Szwecja, Finlandia / 2015 / 92 min. reż. Jerzy Śladkowski FAC E B O O K I STA N Facebookistan Dania / 2015 / 59 min. reż. Jakob Gottschau POD OPIEKĄ WIECZNEGO SŁOŃCA Under the Sun Rosja, Łotwa, Niemcy, Czechy, Korea Północna / 2015 / 106 min. reż. Witalij Manski S O N I TA Sonita Iran, Niemcy, Szwajcaria / 2015 / 91 min. reż. Rokhsareh Ghaem Maghami SZWEDZKA TEORIA MIŁOŚCI The Swedish Theory of Love PERŁOWY GUZIK The Pearl Button Szwecja / 2015 / 76 min. reż. Erik Gandini Chile, Francja, Hiszpania / 2015 / 82 min. reż. Patricio Guzmán UKRAIŃSCY SZERYFOWIE Ukrainian Sheriffs Ukraina, Łotwa, Niemcy / 2015 / 85 min. reż. Roman Bondarczuk Indywidualny repertuar, wybór filmów oraz ich dokładne daty i godziny grania ustalane są przez dane kino biorące udział w wydarzeniu Witam serdecznie widzów zainteresowanych filmem dokumentalnym na Millennium Docs Against Gravity Film Festival. Bardzo się cieszę, że zdecydowali się Państwo na kontakt z tą specyficzną formą sztuki filmowej właśnie w kinie, a nie na ekranie telewizora czy komputera. Tylko w warunkach, jakie zapewnia sala kinowa mają Państwo możliwość odbioru pełnego przekazu twórców oglądanego dzieła. Decydują o tym zarówno uwarunkowania techniczne projekcji, jak i możliwość koncentracji widza na przekazywanych treściach, która jest bardzo trudna do osiągnięcia w innych okolicznościach. Jest to szczególnie ważne, gdy mamy do czynienia z utworami, w których autorzy do przekazu używają pełni możliwości, jakie daje obraz filmowy, gdy czynniki pozawerbalne obrazu – zdjęcia, dźwięk, montaż, kompozycja formy – stają się równoprawnym nośnikiem informacji z tekstem. To te elementy przekazu decydują w największym stopniu o naszym emocjonalnym odbiorze dzieła. Świadomie używam określenia „dzieło filmowe” ponieważ Festiwal, już od wielu lat programowany przez zespół pod kierownictwem Artura Liebharta, przyzwyczaił nas do oglądania prawdziwych dzieł, dotykających – jak przystało na formę dokumentalną – najistotniejszych problemów naszego codziennego życia, ale najczęściej ukazanych w sposób, który nie pozostawia nas wobec nich obojętnym. Dlatego zapraszam Państwa na Millennium Docs Against Gravity Film Festival właśnie do kin, a najlepiej do kin studyjnych, których klimat wyjątkowo sprzyja percepcji dobrych filmów. Andrzej Goleniewski Filmoteka Narodowa Sieć Kin Studyjnych i Lokalnych Andrzej Goleniewski Urodzony w 1960 r. Absolwent Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Karierę zawodową rozpoczął od stanowiska muzyka orkiestrowego. W 1991 roku porzucił muzykę na rzecz filmu. W latach 1991-1999 zorganizował i prowadził Agencję Dystrybucji Filmowej, a następnie do roku 2005 kierował Filmem Polskim – Agencją Promocji. Tam właśnie odtworzył w obecnej formule Sieć Kin Studyjnych. Po zmianach organizacyjnych polskiej kinematografii w roku 2006, prowadzi i rozwija ten program w Filmotece Narodowej, gdzie od roku 2007 pełni funkcję zastępcy dyrektora. Zapraszamy w podróż dookoła świata i do wewnątrz nas samych. Nasza filozofia – tak dobrze oddana przez hasło festiwalu – zaprasza do ODERWANIA SIĘ od przyzwyczajeń i stereotypów, do otwarcia się na świat pokazywany przez najciekawszy i najszybciej rozwijający się gatunek filmowy: kino dokumentalne. Na początek proponujemy ODERWAĆ SIĘ od stereotypów na temat samego filmu dokumentalnego. Filmy Millennium Docs Against Gravity nie mają nic wspólnego z „dokumentami” czy reportażami, które zazwyczaj pokazują nam nadawcy telewizyjni. Czy prezentowane dzieła można zatem nadal klasyfikować jako filmy „dokumentalne”? Proponujemy ODERWAĆ SIĘ również od takiego pytania. Filmy festiwalu Millennium Docs Against Gravity, to najlepsze KINO NON-FICTION. Oferują to, co w kinie najważniejsze – emocje. Zapraszamy zatem do ich przeżycia. Trzynasta edycja festiwalu Millennium Docs Against Gravity odbywa się równolegle w czterech miastach: Warszawie, Bydgoszczy, Wrocławiu i Gdyni w dniach 18-25 maja. Jest to największy festiwal filmów dokumentalnych w Polsce i trzeci co do popularności festiwal filmów dokumentalnych w Europie, który w 2015 odwiedziło ponad 40 tys. widzów. Jest to jednocześnie jedyny festiwal filmowy na świecie, który na tak dużą skalę odbywa się równolegle w kilku miastach. Festiwal wprowadził modę na kino dokumentalne w Polsce, wzbudzając szerokie zainteresowanie widzów i mediów opiniotwórczych. Dziesięć lat temu nasz festiwal jako pierwszy w Polsce wprowadził konkurs dla pełnometrażowego, kinowego filmu dokumentalnego (Nagroda Banku Millennium). Dziś to najbardziej prestiżowa nagroda dla filmu dokumentalnego w Polsce. W drugi weekend festiwalu w dniach 20-22 maja, w ramach programu WEEKEND Z FESTIWALEM MILLENNIUM DOCS AGAINST GRAVITY wybrane filmy z programu festiwalu zagoszczą w kolejnych 20 miastach. Jako organizatorzy festiwalu cieszymy się, że kino dokumentalne staje się tak popularne. Dziękujemy bardzo kinom biorącym udział w programie WEEKENDU oraz Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych za współpracę i zaufanie. Zachęcamy do wzięcia udziału w konkursie publiczności na najlepszy film. Życzę dużo wrażeń i refleksji. Artur Liebhart Dyrektor festiwalu OPISY FILMÓW DOBRY AMERYKANIN A Good American Austria / 2015 / 101 min. Reżyseria: Friedrich Moser Zdjęcia: Friedrich Moser Producent: Friedrich Moser Wybrane festiwale i nagrody: 2015 – CPH:DOX Kopenhaga 2016 – MFF Rotterdam Ujawnione przez Edwarda Snowdena rewelacje na temat amerykańskiego systemu inwigilacji obywateli nie były pierwszym skandalem w historii Agencji Bezpieczeństwa Narodowego (NSA). Film ujawnia niezwykle niepokojące fakty, dowodzące, że korupcja, niekompetencja, arogancja, kłamstwa i osobiste ambicje oraz chciwość doprowadziły do zablokowania taniego i niezwykle skutecznego systemu monitoringu i analiz, który skutecznie mógł powstrzymać ataki terrorystyczne z 11 września 2001 roku. Po zakończeniu Zimnej Wojny w USA powstał cyfrowy system szpiegujący, który pozwalał na śledzenie każdego elektronicznego sygnału na Ziemi, filtrując grupę docelową i wyświetlając wyniki w czasie rzeczywistym przy jednoczesnym poszanowaniu prywatności. System miał wbudowany moduł służący do ochrony danych osobowych. Narzędzie wydawało się idealne i zdaniem specjalistów absolutnie uniemożliwiłoby ataki terrorystyczne z 11 września. Z wyjątkiem jednej drobnej rzeczy – okazało się zbyt tanie. Z tego powodu szefostwo NSA zdusiło projekt w zalążku i to na trzy tygodnie przed atakiem na World Trade Center. Za innowacyjnym projektem krył się agent William Binney – kryptomatematyk i były analityk NSA. Ujawnia on w filmie powody, dla których jego genialny pomysł został odrzucony na rzecz drogiego i całkiem bezużytecznego programu wywiadu, który z kolei miał jedną zaletę: tworzył setki miejsc pracy w agencji wywiadowczej i zapewniał sowite wynagrodzenie dla wielu byłych pracowników NSA. Film jest przykładem fascynującego politycznego thrillera śledzącego konspiracyjne działania NSA. Obserwujemy również niezwykle szczere wypowiedzi człowieka, który ma poczucie, że będąc częścią politycznej machiny ponosi współodpowiedzialność za tragedię z 2001 roku. Binney nie owija niczego w bawełnę, o wielu sprawach mówi otwarcie i brutalnie, choć jego oczy pokazują coś jeszcze innego – zrezygnowanego człowieka, który nie był w stanie powstrzymać machiny, jaką jest wojna. Binney oficjalnie wypowiedział się przeciwko amerykańskiemu systemowi. Zrezygnował z pracy w NSA w październiku 2001 roku i zapewne nieprzypadkowo odszedł z niej tak szybko. DON JUAN Don Juan Szwecja, Finlandia / 2015 / 92 min. Reżyseria: Jerzy Śladkowski Zdjęcia: Wojciech Staroń Producenci: Antonio Russo Merenda dla Ginestra Film Wybrane festiwale i nagrody: 2015 – IDFA Amsterdam: Nagroda Główna VPRO dla Najlepszego Pełnometrażowego Filmu Dokumentalnego 2016 – FF Göteborg: Nagroda dla Najlepszego Filmu Skandynawskiego Rosja, Niżny Nowogród. 22-letni wycofany, nieśmiały i nieporadny Oleg to student ekonomii, który ma objawy zespołu Aspergera. Jest niedojrzały społecznie i nie do końca dorósł jeszcze do roli mężczyzny. Za wszelką cenę poszukuje miłości i akceptacji, której nie jest w stanie znaleźć. Choć otacza go wiele osób, które chcą mu pomóc, ich działanie okazuje się bezskuteczne. Dominująca, neurotyczna i histeryczna matka Marina za wszelką cenę chce wyrwać syna z życiowego letargu i różnymi metodami próbuje otworzyć go na świat. Przede wszystkim jednak usiłuje znaleźć mu dziewczynę. Wymyśla niecodzienne terapie, aż w końcu znajduje teatralną grupę przygotowującą kostiumową wersję spektaklu „Don Juan”, w którym Oleg ma zagrać tytułową rolę. Kontrast pomiędzy romantycznym stylem bycia legendarnego francuskiego libertyna a niedostatkami w osobowości Olega okazuje się tak wyraźny i silny, że prowadzona w ten sposób terapia nabiera ironicznego, wręcz satyrycznego wyrazu. Akcja ratowania Olega z depresji i zrobienia z niego mężczyzny ma jednak pozytywne zakończenie. Pomoc przychodzi nagle i z zupełnie nieoczekiwanej strony. Na horyzoncie pojawia się piękna aktorka Tania, która zmienia nieporadnego studenta nie do poznania. Najskuteczniejszą terapią dla Olega okazuje się jednak udział w filmie – to bycie przed kamerą trwale modyfikuje jego zachowanie i reakcje. Reżyser filmu przyznaje: „Jedyną osobą, która permanentnie starała się wykorzystać obecność kamery na swoją korzyść był Oleg. Rozgryźliśmy go po kilku dniach. Najlepszy materiał kręciliśmy, gdy Oleg głęboko wchodził w to, co działo się z nim lub wokół niego, gdy pozwalałem innym robić z nim rzeczy, które musieli zrobić, na przykład podczas terapii, osobistego treningu, rozmów, kłótni czy flirtu. Pod koniec zdjęć Oleg stał się bardzo oddanym przyjacielem, człowiekiem znacznie dojrzalszym niż był na początku, a być może również znacznie lepszym ode mnie reżyserem filmu dokumentalnego. Co się stało? To proste: my „nauczyliśmy” się czytać jego osobowość, a on „nauczył” się czytać nas samych. Zrozumiałem, że on wcale nie wygłupia się tak bardzo, jak sądziłem”. Reżyser nazwał swój film „dokumentalnym obrazem na poprawę nastroju”. FAC E B O O K I STA N Facebookinstan Dania / 2015 / 59 min. Reżyseria: Jakob Gottschau Zdjęcia: Jakob Gottschau, Emanuel Andreoli Producent: Felicity Willetts Wybrane festiwale i nagrody: 2016 – MFF Rotterdam 2015 – CPH:DOX Kopenhaga Prawie 1,4 miliarda ludzi korzysta dziś z Facebooka i dobrowolnie dzieli się w sieci prywatnymi danymi, dając tym samym portalowi zgodę na używanie osobistych danych i zarabianie na tym pieniędzy. Facebook dąży do tego, byśmy ujawnili prywatne oblicze wirtualnemu światu, ale czy on sam chce pokazać swoją prawdziwą twarz? W rzeczywistości niewiele wiemy na temat największej na świecie publicznej sieci, stworzonej przez Marka Zuckerberga, łączącej dziś tak wielu ludzi na Ziemi. Czy jest ona w jakikolwiek sposób kontrolowana i monitorowana? Dlaczego niektóre posty i strony podlegają cenzurze? I dlaczego Facebook przechowuje dane użytkownika, nawet gdy ten usunął swój profil? Film prześwietla działalność i strukturę Facebooka, ujawniając, jak wiele osób i organizacji jest mniej lub bardziej powiązanych z jego polityką. Ujawnia na przykładzie konkretnych przypadków, jak działa on w kategoriach biznesowych i jak podchodzi do dwóch podstawowych zasad demokracji: prawa do wolności słowa i do prywatności. Efekt wydaje się szokujący. Okazuje się, że mamy do czynienia ze wzorową totalitarną organizacją, której daleko od propagowanej przez nią otwartości. Reżyser pokazuje, jakie zasady obowiązują na Facebooku i co dzieje się, kiedy ktoś zdecyduje się je złamać. Przedstawia ludzi, którzy znaleźli się w takiej sytuacji i doświadczyli jej bolesnych skutków. Absolwent prawa dowiedział się, że Facebook zachował i wykorzystywał wszystkie jego dane, włącznie z tymi usuniętymi. Drag queen o pseudonimie Siostra Roma grożono usunięciem profilu, jeśli nie ujawni prawdziwych danych osobowych. Z kolei znany duński autor Peter Øvig Knudsen starał się opublikować na swoim profilu historyczne zdjęcia z lat 70. ubiegłego wieku pochodzące ze swojej książki o hipisach; niestety bezskutecznie, bo ocenzurowano je pod kątem rzekomo obecnej na nich pornografii. Reżyser rozmawia o Facebooku z przedstawicielami innych mediów społecznościowych oraz z ekspertami z zakresu prawa. Pokazuje również jego przeciwników. Max Schrems – austriacki działacz, który z powodzeniem złożył pozew przeciwko portalowi – jest założycielem grupy o nazwie „Europa kontra Facebook”. Niestety, sam Facebook chowa się za fasadą bezimiennych budynków i niejasnych, ogólnikowych stwierdzeń. Podjęta przez reżysera próba nawiązania kontaktu z najpotężniejszą i największą dziś siecią społecznościową zakończyła się fiaskiem. Film pokazuje, że Facebook nie jest wcale symbolem demokracji, otwartości i poszanowania prawa, lecz coraz bardziej zamkniętego i zcentralizowanego modelu dostępu do internetu. Zastanówmy się zatem dwa razy, zanim na Facebooku zamieścimy post na temat naszego życia lub opublikujemy jakiekolwiek nasze zdjęcia. PERŁOWY GUZIK The Pearl Button Chile, Francja, Hiszpania / 2015 / 82 min. Reżyseria: Patricio Guzmán Zdjęcia: Katell Djian Producent: Renate Sachse Wybrane festiwale i nagrody: 2015 – MFF Berlin: Srebrny Niedźwiedź za Najlepszy Scenariusz Morze jest źródłem życia, ale może być również niemym świadkiem okrutnych zbrodni i tragedii. Woda to nie tylko H2O. Woda ma pamięć, która potrafi zakonserwować wspomnienia. Ocean nosi w sobie historię całej ludzkości. To w nim skupiają się wszystkie głosy pochodzące z Ziemi i z kosmosu. To tu znaleźć można rząd zagubionych dusz, bez nagrobka, pozostawionych samym sobie do końca. Woda ma jednak swój własny głos i szczególnego rodzaju rolę do spełnienia – odbiera impulsy z gwiazd, aby dalej przekazać je żywym stworzeniom. Woda to także najdłuższa granica Chile. 2670 mil chilijskiego wybrzeża to największy archipelag świata i jednocześnie krajobraz o niemal nadprzyrodzonym pięknie. Są tu wulkany, góry i lodowce, ale również głosy ludzi rdzennej Patagonii, pierwszych angielskich żeglarzy oraz politycznych ofiar reżimu Augusto Pinocheta. Patricio Guzmán stara się uchwycić ten wielopłaszczyznowy kontekst w swoim niezwykle poetyckim filmie będącym częścią dyptyku, w którym, tak jak w „Nostalgii za światłem”, podejmuje temat pamięci i nierozliczonej przeszłości historycznej własnego kraju. Woda jest tu spajającym wszystko elementem i to właśnie przez nią przemawia historia Chile. Wybieramy się w podróż od czasów kolonialnych do dyktatury Augusto Pinocheta, od eksterminacji rdzennej ludności Patagonii do brutalnego zabójstwa przeciwników politycznych chilijskiego reżimu. Morze było niemym widzem tych zdarzeń, które nigdy nie zostały w Chile publicznie rozliczone. Tytuł filmu ma symboliczne znaczenie. Częściowo zainspirowany został znalezionym przez filmowca guzikiem od koszuli zaklinowanym w wydobytych z morza szynach, które wykorzystywano kiedyś do zatapiania zwłok ofiar reżimu Pinocheta. Perła odnosi się z kolei do Roberta FitzRoya, który zapłacił nią za wolność rdzennego przedstawiciela Yaghan Jemmy’ego Buttona, wywiezionego do Wielkiej Brytanii w roli zakładnika. Przepełniony poezją film przemawia szczególnego rodzaju melancholią, dzięki której nawet najbardziej ukryte prawdy mają szansę odzyskać swój własny głos. POD OPIEKĄ WIECZNEGO SŁOŃCA Under the Sun Rosja, Łotwa, Niemcy, Czechy, Korea Północna / 2015 / 106 min. Reżyseria: Witalij Manski Zdjęcia: Aleksandra Iwanowa , Michaił Gorobczuk Producenci: Natalia Manskaja, Filip Remunda, Simone Baumann, Witalij Manski Wybrane festiwale i nagrody: 2016 – Docpoint Helsinki 2015 – IDFA Amsterdam 2015 – DOK Lipsk 2015 – MFFD Jihlava: Nagroda dla Filmu Dokumentalnego z Europy Środkowo-Wschodniej 2015 – MFF Tallinn: Nagroda Specjalna Jury dla Najlepszego Reżysera Wyobraźmy sobie idealne życie w idealnym kraju. Idealni ludzie mieszkają w idealnych apartamentach. Pracują w idealnych miejscach pracy, a ich życie i świat porządkują idealne instytucje w idealny sposób. To oficjalny obraz Północnej Korei, która według koreańskiej propagandy jest najszczęśliwszym krajem na świecie. Ceniony rosyjski reżyser Witalij Manski (znany z pokazywanego kilka lat temu na naszym festiwalu filmu „Wzdłuż rurociągu”) spędził rok w Korei Północnej, dokumentując życie przeciętnej rodziny i tym samym mechanizm funkcjonowania tamtejszej indoktrynacji. W dniu urodzin Kim Ir Sena ośmioletnia Zin-mi, podobnie jak setki innych dzieci, dołączy do Koreańskiej Unii Dzieci, stanowiącej ekwiwalent młodzieżówek komunistycznych. Zin-mi uczęszcza do najlepszej szkoły w Pjongjangu. Uczestniczy w niekończących się lekcjach historii traktujących o chwalebnych zwycięstwach Korei Północnej nad „japońskimi najeźdźcami” i „amerykańskimi tchórzami”. Jej ojciec jest inżynierem i pracuje w zakładzie produkującym ubrania. Matka zarabia na życie w fabryce mleka. Oboje pracują w miejscach, które choć mają narzucone produkcyjne cele, rutynowo przekraczają narzucone przez państwo normy. Wieczorem wszyscy troje zbierają się w lśniącym nowoczesnym apartamencie, śmiejąc się i wymieniając patriotycznymi sloganami nad stołem pełnym pysznego jedzenia. Socjalistyczny raj w pełnej krasie. Wszyscy troje są częścią idealnego koreańskiego społeczeństwa, żyjącego w wiecznych promieniach słońca – symbolu wielkiego wodza ludu Kim Ir Sena. Wszystko sprawia wrażenie starannie wyreżyserowanego, przećwiczonego spektaklu, dedykowanego „Wielkiemu Przywódcy” Kim Ir Senowi oraz „Wielkiemu Następcy” i „Najwyższemu Przywódcy Partii, Państwa i Armii” Kim Dzon Unowi. Ich portrety wiszą niemal na każdej ścianie, stanowiąc symbol tego zanurzonego „w szczęśliwości” królestwa. Prawdziwa rzeczywistość jest jednak daleka od tego obrazu. Choć początkowo reżyser stara się podążać słonecznym tropem utopijnej fantazji, to z czasem prawda zaczyna stopniowo się z niej wytrącać. Wkrótce staje się jasne, że to władza reżyseruje każdą scenę, narzucając wszystko, łącznie z ludzkimi reakcjami. Całość okazuje się przerażającą choreografią oszustwa, równie surrealistyczną, co złowrogą, a my mamy wrażenie, że oglądamy nową wersję „The Truman Show”. S O N I TA Sonita Iran, Niemcy, Szwajcaria / 2015 / 91 min. Reżyseria: Rokhsareh Ghaem Maghami Zdjęcia: Behrouz Badrouj , Ali Mohammad Ghasemi, Mohammad Haddadi Arastoo Givi, Torben Bernard, Parviz Arefi, Ala Mohseni Producenci: Gerd Haag, Kerstin Krieg/TRAUM, Aline Schmid, Rokhsareh Ghaem Maghami Wybrane festiwale i nagrody: 2016 – FF Sundance: Nagroda Główna dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego oraz Nagroda Publiczności 2015 – IDFA Amsterdam: Nagroda Publiczności Sonita to młoda utalentowana raperka, której ojcem z powodzeniem mógłby być Michael Jackson, a matką Rihanna. Z pochodzenia jest Afganką. W wieku 10 lat po raz pierwszy stała się przedmiotem transakcji małżeńskiej, zorganizowanej przez rodziców w celu zdobycia posagu dla jej brata. Do małżeństwa co prawda nie doszło, ale już wówczas nabrała lęku przed ślubem. Nie ona jedna. Według Afghanistan Independent Human Rights Commission przynajmniej 15% Afganek wychodzi za mąż przed ukończeniem 15. roku życia. W wieku 8 lat Sonita z rodzicami przeniosła się do Iranu, uciekając przed szalejącą w Afganistanie wojną. Nie miała legalnych dokumentów, więc nie mogła chodzić do szkoły, ale mimo to nauczyła się pisać i czytać, zaczęła tworzyć poezję, ale przede wszystkim zaczęła słuchać hip-hopu. Eminem to pierwszy raper, którego poznała i choć nie rozumiała jego tekstów, to zdała sobie sprawę, że w ten sam sposób może opowiedzieć o swoim życiu. Zaczęła pisać piosenki i postanowiła nawiązać współpracę ze studiem nagrań. W Iranie kobiety nie mogą śpiewać bez zgody władz, ale z pomocą zaprzyjaźnionych producentów udało jej się nagrać kilka utworów. Wtedy właśnie, po trzech latach rozłąki, matka Sonity, która wcześniej wróciła do Afganistanu, odwiedziła ją w Teheranie. Oznajmiła szesnastolatce, że musi wrócić do rodzinnego kraju, gdyż jej brat potrzebuje 7 tys. dolarów posagu, a na jej transakcji małżeńskiej można zarobić aż 9 tys. dolarów. Sonita była zdruzgotana. Napisała i nagrała piosenkę „Brides for Sale”, a gdy zamieściła ją na YouTube, w krótkim czasie stała się sławna – wystąpiła nawet w afgańskiej telewizji. Film jest nie tylko poruszającym portretem młodej dziewczyny za wszelką cenę walczącej o swoją wolność, ale także punktem wyjścia dla dyskusji na temat stosunku reżysera do filmowanego przez siebie tematu. SZWEDZKA TEORIA MIŁOŚCI The Swedish Theory of Love Szwecja / 2015 / 76 min. Reżyseria: Erik Gandini Zdjęcia: Vania Tegarnelli, Carl Nilsson Producent: Erik Gandini, Juan Pablo Libossart Wybrane festiwale i nagrody: 2015 – IDFA Amsterdam 2015 – CPX:DOX Kopenhaga 2015 – FF Sztokholm W 1972 roku w Szwecji partia socjalistyczna opublikowała manifest „Family of the Future”, nakreślający wizję świata wolnych, równych ludzi, w którym znikną wszelkie więzy zależności ekonomicznej. Kobiety miały wyzwolić się spod władzy mężczyzn, starsi nie musieli już polegać na dobrej woli dorosłych dzieci, a najmłodsi zyskiwali pełnię praw i opiekę państwa. Reżyser przygląda się dzisiejszej Szwecji i pokazuje wielowymiarowe konsekwencje wprowadzenia wywiedzionych z ducha 1968 roku rozwiązań. Okazuje się, że niezależność – podstawowa wartość u naszych zamorskich sąsiadów – ma swoją ciemną stronę. Dziś aż jeden na czterech Szwedów umiera samotnie, a zdarza się, że ciała samotnie zmarłych znajdowane są dwa lata po ich śmierci. Szwedki są największą grupą wśród klientek banku nasienia. Pragną potomstwa, ale nie są w stanie zbudować trwałej relacji z partnerem, bo wymaga ona kompromisów i wyrzeczeń. Film jest brawurowo zrealizowanym kalejdoskopem tego bliskiego, a zarazem bardzo egzotycznego z polskiej perspektywy kraju. To prawdziwe laboratorium przyszłości, przypominające niekiedy dystopijne filmy science fiction. Kontakty ludzkie realizowane za pośrednictwem organizacji społecznych, trudności w adaptacji społecznej, zanik umiejętności interakcji, niechęć do obcych (Szwecja to kraj, gdzie imigranci integrują się zdecydowanie najwolniej w Europie) – to wszystko ciemne strony kraju, który często stawiamy sobie za wzór. Zygmunt Bauman, pojawiający się w filmie, nie szczędzi Szwedom gorzkich słów. Państwo zapewnia im wszystko oprócz umiejętności bycia z innymi ludźmi. Film pokazuje także uciekinierów z pozbawionego ludzkiego ciepła raju – lekarza, który dopiero w Etiopii odnalazł sens życia czy dziwaczną sektę lubującą się w orgiach urządzanych na leśnych polanach… Film nie daje prostych odpowiedzi – każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie czy z drogi ku niezależności da się w ogóle zawrócić i czy ceną za wolność musi być dojmująca samotność. UKRAIŃSCY SZERYFOWIE Ukrainian Sheriffs Ukraina, Łotwa, Niemcy / 2015 / 85 min. Reżyseria: Roman Bondarczuk Zdjęcia: Roman Bondarczuk Producenci: Uldis Cekulis, Darya Averchenko, Tanja Georgieva Wybrane festiwale i nagrody: 2015 – IDFA Amsterdam: Nagroda Specjalna Jury w Konkursie Filmów Pełnometrażowych W Starej Zburiewce na południu Ukrainy, niedaleko Krymu działa tragikomiczny duet szeryfów o bystrym oku. Najbliższy komisariat policji jest zbyt daleko, aby z niego korzystać. Dlatego do rozwiązania problemów, z jakimi boryka się lokalna społeczność, zatrudniono dwóch mężczyzn. Wiktor i Wołodia mają za zadanie zniwelować stopę przestępczości. Wśród ściganych przez nich występków znajdują się: kradzież dwóch kaczek, spory sąsiedzkie, pijaństwo, przemoc fizyczna i awarie samochodów. Wiele z tych problemów ma swoje korzenie w rozpowszechnionym wokół bezrobociu, ubóstwie i analfabetyzmie. Film śledzi losy Wiktora i Wołodii, pokazując komiczną stronę ich codziennych sytuacji. Jeżdżą żółtą rosyjską Ładą z lat 70. ubiegłego wieku, udekorowaną niewielką flagą Ukrainy. Kursują od jednego miejsca do drugiego, próbując załagodzić konflikty lub rozwiązać zaistniałe już problemy. Prowadzą śledztwo w sprawie znalezionego ciała, próbują rozłożyć wózek, pogodzić z sąsiadami Kolę, który choć zjada psy, tęskni za normalnym życiem. Jak zresztą wszyscy wokół, bo to miejsce dalekie od europejskiego standardu normalności. Czas mija, zmieniają się pory roku, aż w końcu dzięki telewizji informacje o Majdanie i politycznych zmianach na Ukrainie docierają do mieszkańców Zburiewki, siejąc wśród nich separatystyczny zamęt. Następuje podział na dwa obozy: proukraiński i prorosyjski. W czasie obchodów 70. Dnia Niepodległości zaczyna się pobór mężczyzn do wojska… Film nasuwa skojarzenia z prozą Nikołaja Gogola. Nie tylko pokazuje, jak wygląda prawdziwe życie na ukraińskiej wsi przed i po wojnie, ale przede wszystkim jest niezwykle barwnym przekrojem ludzkich charakterów, z ich słabościami, wadami i problemami. UCZYMY CIEKAWOŚCI UCZYMY UCZYMY CIEKAWOŚCI UCZYMY CIEKAWOŚCI CIEKAWOŚCI Filmy dokumentalne dla: Filmy Filmy dokumentalne dokumentalne dla: dla: Filmy dokumentalne dla: uczniów ————uczniów uczniów uczniów nauczycieli iirodziców rodziców ————nauczycieli nauczycieli i rodziców nauczycieli i rodziców seniorów. ————seniorów. seniorów. seniorów. Film scenarzysty Proroka, Rust and Bone, Imigrantów Porywająca saga z wieloma zwrotami akcji. Niezwykle aktualna. Screen Daily FRANÇOIS DAMIENS FINNEGAN OLDFIELD J O H N C . R E I L LY W KINACH OD 3 CZERWCA mecenas festiwalu projekt współfinansowany przez projekt współfinansowany przez Unię Europejską dofinansowano ze środków We ekend z Mille n n iu m D oc s Agains t Grav it y LISTA K I N B I A ŁY S T O K Kino Forum, Ł Ó D Ź Kino Charlie, C Z Ę S T O C H O W A Kino Iluzja, N O W Y S Ą C Z Kino Sokół, ul. Legionowa 5, www.bok.bialystok.pl al. Najświętszej Maryi Panny 64, www.okf.czest.pl D Ą B R O W A G Ó R N I C Z A Kino Kadr, Plac Wolności 1, www.palac.art.pl ul. Piotrkowska 203/205, www.charlie.pl ul. Jana Długosza 3, www.kino-sokol.pl O L S Z T Y N Kino Awangarda 2, ul. Mikołaja Kopernika 1, www.awangarda.olsztyn.pl E L B L Ą G Kino Światowid, Plac Kazimierza P O Z N A Ń Kino Muza, ul. Św. Marcin 30, www.kinomuza.pl E Ł K Ełckie Centrum Kultury, R Z E S Z Ó W DKF Klaps, Wojewódzki Dom Kultury, DK, ul. Stefana Okrzei 7, www.wdk.podkarpackie.pl Jagiellończyka 1, www.swiatowid.elblag.pl ul. Wojska Polskiego 47, www.eck.elk.pl G L I W I C E Kino Amok, ul. Dolnych Wałów 3, www.amok.gliwice.pl GORZÓW WIELKOPOLSKI Kino 60 krzeseł, Miejski Ośrodek Sztuki, ul. Pomorska 73, www.mosart.pl K AT O W I C E Kino Światowid, ul. 3 Maja 7, www.swiatowid.katowice.pl K O Ł O B R Z E G Regionalne Centrum Kultury, ul. Solna 1, www.rck.kolobrzeg.eu S K I E R N I E W I C E DKF Eroica, Centrum Kultury i Sztuki w Skierniewicach, ul. Reymonta 33, www.cekis.pl S Ł U P S K Kino Rejs, Młodzieżowe Centrum Kultury, Al. 3 Maja 22, www.kinorejs.emcek.pl T O R U Ń Kino Centrum, CSW, Toruń, ul. Wały gen. Sikorskiego 13, www.csw.torun.pl K R A K Ó W Kino Pod Baranami, Rynek Główny 27, www.kinopodbaranami.pl Z A M O Ś Ć Kino Stylowy, ul. Odrodzenia 9, L U B I N Centrum Kultury „Muza”, Ż Y W I E C Kino Janosik, ul. Sobieskiego 1, ul. Armii Krajowej 1, www.ckmuza.eu www.stylowy.net www.kinojanosik.pl