Dlaczego szukacie ¿yj¹ce Nie ma Go tut

Transkrypt

Nr 22 (18 listopada 2007 r.)
www.jadwiga.gorlice.pl
„Dlaczego szu
N
2
Kronika wydarzeñ parafii
1 paŸdziernika - Rozpoczêcie nabo¿eñstw
ró¿añcowych. Ró¿aniec w dzieñ powszedni:
17.15, w niedziele 16.30. W kaplicy w Sokole o godz. 18.00 ks. Damian Bolka odprawi³
Mszê œw. i rozpocz¹³ nabo¿eñstwa rózañcowe dla mieszkañców tej dzielnicy. Dzieci
uczestnicz¹ce w nabo¿eñstwie bêd¹ otrzymywa³y tzw. "kontrolki" na podstawie których
otrzymaj¹ pami¹tkowe nagrody. Rozwa¿aniom tajemnic ró¿añcowych towarzyszy
w tym roku czytanka autorstwa Jadwigi i Zbigniewa Martyków: "Karolina. Niezwyk³e ¿ycie
zwyk³ej dziewczyny" .
4 paŸdziernika - M³odzie¿ ZSE wraz z katechetami i nauczycielami uczestniczy³a na
Jasnej Górze w Ogólnopolskiej Pielgrzymce
Szkó³ im. Jana Paw³a II.
4-5 paŸdziernika - SpowiedŸ z okazji
I czwartku, pi¹tku i soboty miesi¹ca paŸdziernika.
7 paŸdziernika - 27 Niedziela Zwyk³a. List
Episkopatu Polski na VII Dzieñ Papieski
w OjczyŸnie: „Jan Pawe³ II - Obroñca godnoœci cz³owieka”. Ukaza³ siê 21 numer „Wspólnoty Królowej Jadwigi”.
9-11 paŸdziernika - Spotkania dla kandydatów do bierzmowania.
¯ycie religijne parafian
Ochrzczeni:
13.10 - Szymon Krzysztof MARTYKA
20.10 - Zuzanna Maria S£OPNICKA
21.10 - Natalia Renata PODOBIÑSKA
21.10 - Micha³ Miko³aj TROJANOWICZ
21.10 - Aldona Zofia AUGUSTYN
21.10 - Patryk Marek KWAŒNIK
21.10 - Jakub Bartosz SZUREK
27.10 - Ma³gorzata Julia FEREÑCZUK
27.10 - Zuzanna Maria STACHURA
Zaœlubieni:
06.10 - Jakub DUDUŒ i Anna KOSZYK
13.10 - Andrzej WA£ÊGA i Agnieszka STEC
13.10 - Mieczys³aw WITEK i Renata ROMAN
Wspólnota Królowej Jadwigi nr 22
14 paŸdziernika - 28 Niedziela Zwyk³a. Adoracja Najœwiêtszego Sakramentu. Kwesta
na rzecz VII Dnia Papieskiego wspieraj¹ca
Fundacjê „Dzie³o Nowego Tysi¹clecia”.
O godz. 11.30 w naszym koœciele Irena i Kamila £asak z Ropicy Polskej recytowaly poezjê ks. Jana Twardowskiego przy akompaniamencie skrzypiec.
7-13 paŸdziernika - 63 Tydzieñ Mi³osierdzia
„Wszyscy jesteœmy powo³ani do mi³osierdzia”.
16 paŸdziernika - Dzieñ Patrona Szko³y
Zespo³u Szkó³ Ekonomicznych im. Jana Paw³a II. Uroczysta Msza œw. o godz. 9.00. Liturgie celebrowali ks. Ryszard Sowa i ks. Andrzej Kluz, który wyg³osi³ homiliê. Po Eucharystii mia³ miejsce monta¿ s³owno-muzyczny o S³udze Bo¿ym Janie Pawle II.
21 paŸdziernika - 29 Niedziela Zwyk³a. Niedziela Misyjna. Homiliê wyg³osi³ ks. Damian
Bolka. O godz. 16.30 modlitw¹ ró¿añcow¹
prowadzon¹ przez Misyjne Ró¿e Ró¿añcowe obejmowaliœmy dzie³o nowej ewangelizacji.
3
24 paŸdziernika - Rozpocz¹³ siê kolejny
etap wykoñczenia naszej œwi¹tyni. Pracownicy Przedsiêbiorstwa Kamieniarskiego
"WOLSKI" przez najbli¿sze tygodnie bêd¹
uk³adaæ w koœciele kamienn¹ ok³adzinê o powierzchni ok. 1100 m2. Materia³ u¿yty do
wykonania posadzki w koœciele to granit
o gruboœci 2 cm. Kamieñ jest w trzech kolorach: juparana limon (szaro-ró¿owo-kremowy)
- w prezbiterium, w koœciele na bokach,
w pasie procesyjnym i stopnie; rosa miele
(szaro-ró¿owy) - w koœciele w czerwonych
ramkach i w kruchcie; multicolor red (czerwony) - podstopnice, pasy i elementy ozdobne.
28 paŸdziernika - 30 Niedziela Zwyk³a. Homiliê wyg³osi³ ks. Mariusz Je¿.
31 paŸdziernika - SpowiedŸ parafialna
z okazji Uroczystoœci Wszystkich Œwiêtych.
Zakoñczenie nabo¿eñstw ró¿añcowych. Zosta³y rozdane nagrody dla dzieci za uczestnictwo w nabo¿eñstwie paŸdziernikowym.
1 listopada - Urczystoœæ Wszystkich Œwiêtych. Homiliê wyg³osi³ ks. Jerzy Gondek. Na
gorlickich cmentarzach odby³a siê kwesta na
rzecz Kuchni dla Ubogich zorganizowana
przez Caritas. Ks. Jerzy Gondek wyg³osi³
homiliê na cmentarzu parafialnym.
Zmarli:
12.10 - Zbigniew OLECH - ur. 1937 r.
02.11 - Zygmunt DUDA - ur. 1922 r.
06.11 - Emil LIGARSKI - ur. 1925 r.
Porz¹dkowanie naszej œwi¹tyni
Na najbli¿sze tygodnie do utrzymywania porz¹dku w naszej œwi¹tyni
prosimy mieszkañców z nastêpuj¹cych ulic:
19.11 - 24.11.2007 - ul. ¯eromskiego bl. 22 kl. II i III
26.11 - 01.12.2007 - ul. ¯eromskiego bl. 22 kl. IV i V
03.12 - 08.12.2007 - ul. ¯eromskiego bl. 22 kl. V i VI
10.12 - 15.12.2007 - ul. Pod Lodowni¹ bl. 8 oraz domy prywatne
17.12 - 22.12.2007 - ul. Pod Lodowni¹ bl. 10 kl. I i II
24.12 - 29.12.2007 - ul. Pod Lodowni¹ bl. 10 kl. III, IV i V
Porz¹dkowanie koœcio³a odbywa siê
dwa razy w tygodniu w poniedzia³ek i w pi¹tek po wieczornej Mszy œw. (ok. 18.30).
W razie jakichkolwiek niejasnoœci prosimy
o kontakt z koœcielnym - Adamem Piechowiczem - 503 106 593
2 listopada - Wspomnienie Wszystkich
Wiernych Zmar³ych. SpowiedŸ parafialna
z okazji I pi¹tku miesi¹ca listopada. Tradycj¹
naszej parafii jest, ¿e przez ca³y listopad
w naszym koœciele o godz. 18.00 kap³ani odprawiaj¹ Msza œw. w intencji zmar³ych polecanych w wypominkach. Równie¿ codziennie przez ca³y listopad pó³ godziny przed
Msz¹ œw. wieczorn¹ odmawiany jest ró¿aniec wypominkowy, w czasie którego polecamy zmar³ych wypisanych na kartkach.
4 listopada - 31 Niedziela Zwyk³a. Adoracja
Najœwiêtszego Sakramentu.
8-10 listopada - M³odzie¿ klas maturalnych
ZSE uczestniczy³a w rekolekcjach
w Diecezjalnym Oœrodku Wychowawczo-Profilaktycznym im. Œw. Józefa w Lipinkach.
11 listopada - 32 Niedziela Zwyk³a. Narodowe Œwiêto Niepodleg³oœci. Homiliê wyg³osi³
ks. Ryszard Sowa.
Serdecznie zapraszamy na stronê internetow¹
Niepublicznego Przedszkola Sióstr S³u¿ebniczek w Gorlicach
Numer zamkniêto: 11 listopada 2007 r.
www.ochronka.one.pl
4
"PójdŸcie b³ogos³awieni... idŸcie przeklêci..."
I tak przechodz¹ pokolenia nadzy przychodz¹ na œwiat
i nadzy wracaj¹ do ziemi, z której zostali wziêci.
„Z prochu powsta³eœ i w proch siê obrócisz”.
To co by³o kszta³tne w bezkszta³tne.
To co by³o ¿ywe - oto teraz martwe.
To co by³o piêkne - oto teraz brzydota spustoszenia.
A przecie¿ nie ca³y umieram,
To co we mnie niezniszczalne trwa!
(Jan Pawe³ II - Tryptyk Rzymski)
Uroczystoœæ Wszystkich Œwiêtych i Dzieñ Zaduszny inspiruj¹ myœlenie o œmierci i przemijaniu wszystkiego na ziemi. Zadumani nad grobami najbli¿szych nam
osób, którzy ju¿ od nas odeszli, wpatrzeni w p³omyki zniczy - œwiat³a bêd¹cego symbolem ¿ycia, wierzymy niezachwianie, ¿e tak jak oni przed nami, tak i my, po dobrze prze¿ytym ¿yciu, dost¹pimy chwa³y wiecznej.
Cmentarz jest miejscem, które pobudza nas do refleksji o zagadnieniach zwi¹zanych z sensem i celem ludzkiej egzystencji.
Jest miejscem, w którym nie mo¿na nie pomyœleæ o tym, ¿e nie znamy momentu,
w którym nas tu przynios¹ i dadz¹ nam dwa
metry ziemi na grób. Cmentarz jest miejscem,
gdzie cz³owiek uœwiadamia sobie, ¿e wszyscy ludzie sobie równi. Dla cz³owieka wierz¹cego cmentarz kojarzy siê z jedn¹ z g³ównych prawd zawartych w Credo: "Wierzê
(...) w œwiêtych obcowanie, (...) cia³a zmartwychwstanie i ¿ywot wieczny".
Listopad - miesi¹c poœwiêcony szczególnej pamiêci o zmar³ych przenosi nasze myœli zw³aszcza do
czyœæca i ukazuje wielka rzeszê dusz, które wyp³acaj¹ swe d³ugi Bo¿ej sprawiedliwoœci. Jest prawd¹ wiary, ¿e s¹ trzy ostateczne rzeczy cz³owieka:
œmieræ, s¹d Bo¿y, niebo albo
piek³o. Rodzi siê zatem pytanie: Gdzie jest czyœciec? Jest
o przedsionkiem nieba. Kto
dosta³ siê do czyœæca czeka
na niebo. Katechizm Koœcio³a
Katolickiego wyjaœnia, ¿e
"Czyœciec przeznaczony jest
dla tych, którzy umieraj¹
w ³asce i przyjaŸni z Bogiem,
ale nie s¹ jeszcze ca³kowicie
oczyszczeni, chocia¿ ju¿ pewni s¹ swego wiecznego zbawienia" (KKK 1030).
W czyœæcu cierpi¹ dusze, które co prawda odesz³y
w stanie ³aski uœwiêcaj¹cej, ale
na ziemi nie zd¹¿y³y odpokutowaæ za z³e czyny i musz¹
wyp³acaæ siê Bo¿ej sprawiedliwoœci.
Dlaczego siê spowiadaæ skoro i tak trzeba cierpieæ w czyœæcu?
Sakrament spowiedzi
g³adzi tylko winê, ale pozostaje
jeszcze do odpokutowania
kara, któr¹ cz³owiek ponosi za
z³e uczynki. Je¿eli nie uczynimy tego jeszcze w czasie ziemskiego ¿ycia musimy odpokutowaæ za nie w czyœæcu.
Jedno jest pewne - dusze cierpi¹ce
w czyœæcu, prze¿ywaj¹c bolesn¹ têsknotê za
ogl¹daniem Bo¿ego oblicza same nie mog¹
sobie skróciæ czasu wyp³acania siê Bo¿ej
sprawiedliwoœci. Wraz z chwil¹ œmierci skoñczy³ siê dla nich czas zdobywania zas³ug na
niebo. Tylko ¿yj¹cy na ziemi poprzez modlitwê, zw³aszcza ofiarê Mszy œw. oraz zyskiwanie odpustów za zmar³ych, a tak¿e cierpienia ofiarowane w ich intencji mog¹ skróciæ czas ich cierpieñ.
Wiara w mo¿liwoœæ niesienia pomocy duszom zmar³ych znana ju¿ by³a w Starym Testamencie. Mówi nam o tym tekst
Pisma Œwiêtego z drugiej Ksiêgi Machabejskiej. Po krwawym zwyciêstwie nad Idumejczykami, dzielny wódz Izraela Juda Machabeusz pos³a³ do Jerozolimy oko³o dwu tysiêcy srebrnych
drachm, aby ofiarowano za grzechy poleg³ych ofiarê przeb³agaln¹. Pismo Œwiête pochwala ten czyn dodaj¹c, ¿e bardzo piêknie i szlachetnie uczyni³, myœla³ bowiem o zmartwychwstaniu.
Gdyby nie by³ przekonany, ¿e zabici zmartwychwstan¹, to modlitwa za zmar³ych by³aby czymœ zbêdnym i niedorzecznym
(por. 2 Mch 12, 43-44).
Niech zatem listopadowe dni, w które czêœciej ni¿ w ci¹gu roku pochylamy siê nad mogi³ami najbli¿szych bêd¹ dla nas
wezwaniem, abyœmy st¹pali przez ziemskie ¿ycie tak, by stan¹æ w przysz³oœci przed Bogiem nie z pustymi rêkami, ale
z pe³nym narêczem dobrych uczynków, które sprawi¹, ¿e us³yszymy s³owa: "PójdŸcie b³ogos³awieni u Ojca mojego, weŸcie
w posiadanie królestwo przygotowane wam od za³o¿enia œwiata" (por. Mt 25, 34).
Ks. Ryszard Sowa
5
Œwiêci z naszego koœcio³a... (8)
Œw. Jan Kanty
patron ucz¹cej siê i studiuj¹cej m³odzie¿y
Jan urodzi³ siê w 1390 r. w Kêtach (oko³o 30 km
od Oœwiêcimia). W zachowanych ³aciñskich dokumentach najczêœciej podpisywa³ siê jako Jan z Kêt - st¹d
póŸniejsze nazwisko Kanty.
Po ukoñczeniu szko³y w Kêtach zapisa³ siê narektywowan¹ przez Królow¹ Jadwigê - Akademiê Krakowsk¹ (Uniwersytet Jagielloñski). W trakcie studiów
przyj¹³ œwiêcenia kap³añskie. W ci¹gu piêciu lat nauki
uzyska³ najpierw tytu³ baka³arza sztuk wyzwolonych,
a nastêpnie stopieñ magistra filozofii. Obj¹³ wówczas
funkcjê wyk³adowcy. Stanowisko to by³o bezp³atne, zatem Kanty na swoje utrzymanie zarabia³ prywatnymi lekcjami i pomoc¹ duszpastersk¹ w krakowskich parafiach.
W 1421 r. zakon bo¿ogrobców sprowadzi³ Jana
Kantego do Miechowa, powierzaj¹c mu funkcjê kierownika tamtejszej szko³y klasztornej. Obok kszta³cenia
m³odzie¿y zajmowa³ siê przepisywaniem rêkopisów biblioteki klasztornej oraz prac¹ kaznodziejsk¹.
W 1429 r. Jan Kanty powróci³ do Krakowa, gdzie
podj¹³ wyk³ady na wydziale filozoficznym Uniwersytetu.
Rozpocz¹³ równie¿ studia teologiczne i po kilku latach
uzyska³ stopieñ baka³arza teologii, a nastêpnie magistra teologii (warto zaznaczyæ, ¿e ówczesny tytu³ magistra by³ jednoznaczny z doktoratem).
Na Uniwersytecie doceniono rozleg³¹ wiedzê
i zdolnoœci Jana z Kêt - wielokrotnie powierzaj¹c mu
stanowisko dziekana oraz rektora Kolegium przy Akademii Krakowskiej.
Równolegle z prac¹ naukow¹ i dydaktyczn¹ jako
kap³an prowadzi³ dzia³alnoœæ duszpastersk¹. Zosta³
m. in. kanonikiem i kantorem (kap³an odpowiedzialny za
muzykê i œpiew liturgiczny) kapitu³y Œw. Floriana
w Krakowie oraz proboszczem w Olkuszu.
Wyró¿nia³ siê niezwyk³¹ wra¿liwoœci¹ na potrzeby ubogich, a zw³aszcza biednej, ucz¹cej siê m³odzie¿y. Z zarabianych przez siebie pieniêdzy pomaga³ ubogim zarówno doraŸnie, jak i systematycznie w formie
zbli¿onej do dzisiejszych stypendiów. Do najbardziej
dobitnych œwiadectw jego hojnoœci nale¿¹ te, które
mówi¹ o wyzbywaniu siê nawet w³asnej odzie¿y po to,
aby pomagaæ potrzebuj¹cym.
Wra¿liwoœæ na ludzk¹ nêdzê ³¹czy³ Jan Kanty
z niebywa³¹ pracowitoœci¹. Praktycznie ca³e ¿ycie przepisywa³ rêcznie ksiêgi. Szacuje siê, ¿e jego rêkopisy
w Bibliotece Jagielloñskiej licz¹ ³¹cznie ponad osiemnaœcie tysiêcy stron. Taka dzia³alnoœæ mia³a wtedy dwojaki wymiar. Po pierwsze popularyzowa³a wie-
dzê, a po drugie Jan Kanty - sprzedaj¹c bardzo cenne
wówczas rêcznie przepisywane ksiêgi - uzyskane œrodki rozdawa³ ubogim. W dziedzinie duchowej wyró¿nia³
siê szczególnym nabo¿eñstwem do mêki Pana Jezusa. Pobo¿noœæ pasyjna narzuca³a z kolei rygorystyczny i pokutny tryb ¿ycia. Odby³ wiele pielgrzymek. Du¿o
siê modli³, poœci³ a wszystkie swoje dobra przeznacza³
na pomoc dla biednych.
Ju¿ za ¿ycia istnia³o powszechne przekonanie
o jego œwiêtoœci. Pokorny, cichy, m¹dry i mi³osierny profesor Akademii Krakowskiej wtapia³ siê w ¿ycie œredniowiecznego Krakowa jako obroñca najs³abszych, opiekun ucz¹cej siê i studiuj¹cej m³odzie¿y, oraz wzór pracowitoœci nauczcielskiej.
M¹droœæ po³¹czona ze skromnoœci¹ otwiera³a mu
oczy na pozornie niewa¿ne codzienne ludzkie sprawy.
Ka¿dego cz³owieka, a zw³aszcza najbiedniejszego, trak-
6
towa³ ze szczer¹ trosk¹. Umia³ pochylaæ siê nad ludzkimi dramatami w taki sposób, aby w rozbitego nieraz
nieszczêœciem cz³owieka wlaæ nadziejê.
Posiada³ charyzmat mi³osierdzia, pobo¿noœci i pracowitoœci.
On - profesor Uniwersytetu Jagielloñskiego - by³ tak blisko ludzi, ¿e kiedy maj¹c 83 lata zmar³ w 1473 r. krakowianie od razu uznali go za œwiêtego i pochowali pod ambon¹ w koœciele Œw. Anny (do dzisiaj ten koœció³
jest koœcio³em akademickim). Urz¹d Koœcio³a og³osi³ go œwiêtym w 1767 r. za pontyfikatu papie¿a Klemensa XIII.
Œwiêty Jan Kanty jest patronem Polski, archidiecezji krakowskiej, miasta Krakowa oraz profesorów, studentów i ucz¹cych siê. W naszym mieœcie jest patronem Miejskiego Zespo³u Szkó³ nr 3 w Gliniku.
Œwiêty Janie Kanty - wspieraj swoim wstawiennictwem nauczycieli i wychowawców.
Pomagaj ucz¹cym siê. A nas wszystkich naucz miêdzyludzkiej solidarnoœci i wra¿liwoœci
na potrzeby drugiego cz³owieka, a tak¿e rzetelnego podchodzenia
do wszelkich codziennych prac i obowi¹zków.
Daj nam zrozumieæ, ¿e jesteœmy powo³ani do œwiêtoœci
równie¿ poprzez sumienn¹ naukê i pracê
oraz p³yn¹ce ze szczerego serca czyny mi³oœci.
Opr. Wac³aw Ziêba
Pos³uguj¹ w szpitalach
Ka¿dego roku w pierwszych
dniach listopada na Jasnej Górze
spotykaj¹ siê ksiê¿a Kapelani Szpitali i Domów Opieki Spo³ecznej
i Hospicjów na rekolekcjach szkoleniowo - formacyjnych. Czterodniowe rekolekcje w tym roku zgromadzi³y bardzo wielu duszpasterzy. Odby³y siê w dniach 5 - 8 listopada.
Ksiê¿a przybyli z ca³ej Polski.
Uczestniczy³o w tegorocznych rekolekcjach prawie 200 osób.
Spotkania rekolekcyjne ksiê¿y
kapelanów prowadzi³ o. Tomasz Kwiecieñ - dominikanin z £odzi. Ka¿dy dzieñ
rekolekcji by³ owocnie zagospodarowany. Konferencje by³y bardzo g³êbokie teologicznie i osadzone mocno
w Piœmie œw. Treœci duchowe rekolekcji bardzo porusza³y serca. W rekolekcjach ksiê¿a kapelani wspólnie kilka
razy w ci¹gu dnia modlili siê na brewiarzu. By³o nabo¿eñstwo pokutne
i adoracja Najœwiêtszego Sakramentu
oraz okazja do
prze¿ycia sakramentu pokuty. Ka¿dego dnia by³a celebrowana uroczysta Msza Œwiêta
przez wszystkich
uczestników rekolekcji. Ka¿dego
wieczoru w czasie
rekolekcji ksiê¿a
kapelani uczestni-
-czyli w Apelu Jasnogórskim w kaplicy Cudownego Obrazu.
Nowoœci¹ w czasie tegorocznych dni skupienia by³y wieczorne sesje, w czasie których kapelani spotykali siê z lekarzami i pielêgniarkami
i omawiali najbardziej aktualne tematy
zwi¹zane z ich pos³ug¹. Zaproszeni goœcie przybli¿ali w swoich wyst¹pieniach
temat relacji kapelana do chorego i pracowników S³u¿by Zdrowia. Przedstawiali koniecznoœæ dobrej wspó³pracy
ca³ego zespo³u lecz¹cego, do którego
nale¿y równie¿ kapelan. Jego postawa
i pos³uga ma bardzo wielk¹ rolê w terapii medycznej. Po raz pierwszy
w spotkaniu wzi¹³ udzia³ bp Stefan Regmunt, od paŸdziernika nowo mianowany delegat Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa S³u¿by Zdrowia.
Zdaniem bp Regmunta, wobec
pewnego kryzysu w S³u¿bie Zdrowia
najwa¿niejszym dziœ jest przypominanie o powo³aniu do s³u¿by cz³owiekowi.
7
"My patrzymy na S³u¿bê Zdrowia niezale¿nie od sytuacji ekonomicznej.
Cz³owiek chce, by u³atwiaæ mu
oczyszczenie siê, a¿eby móg³ byæ blisko Boga. Chce, ¿eby towarzyszyæ
muwtedy, kiedy cierpi. Nasz¹ rol¹ jest
pomóc mu dobrze to cierpienie spo¿ytkowaæ", powiedzia³ hierarcha.
Rekolekcje kapelanów mia³y
charakter formacyjno - szkoleniowy, bo
jak zauwa¿y³ ks. Józef Jachimczak, krajowy duszpasterz S³u¿by Zdrowia, kap³an w szpitalu pe³ni dziœ ró¿norakie
funkcje. Zastêpuje np. terapeutê czy
psychologa i musi byæ do tego przygotowany.
Warto wiedzieæ, ¿e ksiê¿a w roli
kapelanów powrócili do polskich szpitali po 1989 r. Opiek¹ duszpastersk¹
obejmuj¹ nie tylko chorych ale tak¿e
pracowników S³u¿by Zdrowia. Podkreœlano na rekolekcjach potrzebê
i wa¿noœæ pos³ugi kapelana w Szpitalach i Domach Opieki Spo³ecznej i Hospicjach.
Rekolekcje by³y tak¿e okazj¹ do
podzielenia siê doœwiadczeniami w pracy kapelanañskiej. Wspólne ubogacenie siê bêdzie owocowa³o nowymi
i odœwie¿onymi motywacjami w duszpasterskiej pos³udze wœród chorych
i tych, którzy pracuj¹ wœród chorych.
Ks. Andrzej Kluz
W pierwszym tygodniu
listopada pan Adam Piechowicz pe³ni¹cy funkcjê koœcielnego w naszym koœciele rozpocz¹³ roznosiæ op³atki na
œwi¹teczny stó³. Ofiary sk³adane z tej racji przeznaczone s¹ na sprzêt liturgiczny
do naszej œwi¹tyni oraz stanowi¹ wyraz wdziêcznoœci za ca³oroczn¹ pracê Pana Koœcielnego. Wszystkim ofiarodawcom za hojny dar serca sk³adamy Bóg
zap³aæ.
Jednoczeœnie informujemy, ¿e nikt inny nie
otrzyma³ od naszej Parafii upowa¿nienia do roznoszenia op³atków.
Istotne elementy wychowania
Czêœæ II - Œpiew
Ka¿dy system wychowawczy docenia³ rolê muzyki. Ona
porz¹dkuje wewnêtrznie, gdy¿ jest uporz¹dkowana. Granie lub
œpiewanie uczy wspó³pracy z innymi, samodyscypliny, samokontroli, podporz¹dkowania pewnym formom, rozwija abstrakcyjne myœlenie i usprawnia do twórczej postawy. Muzyka wyrabia umiejêtnoœæ koordynowania myœli, uczuæ, cia³a, g³osu
w jedn¹ doœwiadczan¹ ca³oœæ. Kszta³tuje wra¿liwoœæ emocjonaln¹. "Œwietnym sposobem uprawiania muzyki jest œpiewanie
w chórze" (T. Umer). Wspólne dzia³anie ma si³ê wspólnototwórcz¹, tworzy pogodn¹ atmosferê, pobudza do refleksji, otwiera
na innych. Pieœni i muzyka wyzwalaj¹ w m³odzie¿y swobodê
ruchów i naturalnoœæ. Œpiew po³¹czony z przedstawieniami daje
mo¿liwoœæ odkrycia bogactwa œwiata emocji.
Pieœni s¹ noœnikami wa¿nych treœci. Spe³nia³y te¿
ogromn¹ rolê w historii narodu polskiego w okresach niewoli,
np. w czasie okupacji niemieckiej. Tajne nauczanie obejmowa³o równie¿ lekcje muzyki i gry na ró¿nych instrumentach. M³odzi grali polskie melodie i œpiewali polskie pieœni - to by³ "ma³y skrawek Polski" (T. Kuko³owicz).
Œpiewanie by³o nieodpart¹ potrzeb¹ i koniecznoœci¹". Œpiewano pieœni religijne i patriotyczne.
Muzyka i œpiew chora³u gregoriañskiego w du¿ym
stopniu przyczyni³y siê do rozprzestrzenienia chrzeœcijañstwa. Bardzo wa¿na w wychowaniu chrzeœcijañskim
jest muzyka sakralna i œpiew liturgiczny. U³atwiaj¹ one
skupienie modlitewne, anga¿uj¹ w akcjê liturgiczn¹.
"W dziejach Biblii mówi siê wiele o stosowaniu i b³ogos³awieñstwie pieœni i muzyki [...]. Jest przeznaczona do tego,
by wznieœæ umys³ ludzki na szlachetne wy¿yny" (White).
Pieœni powoduj¹, ¿e S³owa Bo¿e g³êboko zapadaj¹ w ludz-
8
kiej pamiêci, "rozjaœniaj¹ umys³ i budz¹ wspó³czucie". Harmonizuj¹ dzia³anie, dodaj¹ odwagi, zachêcaj¹ do czynu, usuwaj¹
niepokój. Pieœni s¹ najskuteczniejszym sposobem wpojenia prawd ewangelicznych dziecku. Zasady wiary i moralnoœci zawarte w nich, s¹ ³atwe do zapamiêtania i "przemawiaj¹ do serca". Proste s³owa i melodie rozbudzaj¹ szlachetne uczucia, têsknotê
za tym, co dobre i piêkne. Warto pamiêtaæ, ¿e œpiew pieœni i piosenek religijnych tak¿e jest modlitw¹.
Szlachetne cz³owieczeñstwo i pog³êbiona wiara to owoce miêdzy innymi œpiewania i muzykowania stosowanego
w procesie wychowania chrzeœcijañskiego.
S. Marta Niemiec
Œwiate³ko
Zajêci codziennoœci¹, zak³opotani ¿yciem - przechodzimy obok,
Myœlimy o Nich - odeszli, niech œpi¹ w pokoju.
I nagle w jeden listopadowy dzieñ odkrywamy nieprawdê naszych myœli,
Oni s¹ w nas, obok nas, darz¹ nas mi³oœci¹ i pragn¹ wzajemnoœci.
Zapatrzeni w listopadowy znicz, myœlami wracamy do tamtych chwil,
w zadumie znów s¹ z nami - tak bardzo ich kochamy,
tyle mamy sobie do powiedzenia.
Ta mi³oœæ nas przerasta, czy bêdziemy lepsi
chocia¿by dla tych, którzy jeszcze stoj¹ obok nas?
Tak samo patrz¹ w migocz¹ce siê œwiate³ka.
Gdzieœ zadŸwiêczy pieni¹dz wrzucony do skarbony,
Uœmiechnie siê buzia dziecka, któremu przylepiono znaczek Caritasu.
Bóg Zap³aæ, dziêkujê za datek powie kwestuj¹ca osoba,
nieznacznie poruszy siê harcerz stoj¹cy na warcie.
Rozedrgane cienie ¿ywych, pochylaj¹ce siê nad grobami zmar³ych.
Jeszcze cmentarna Msza Œwiêta i zapadaj¹cy zmrok.
Nad cmentarzem ³una œwiate³, a w naszym sercu?
Maleñkie œwiate³ko mi³oœci i nadziei.
Bóg nie zapyta o urz¹d i maj¹tek,
Bóg zapyta o mi³oœæ do bliŸniego.
Wszystkim, którzy wziêli udzia³ w kweœcie na rzecz
Kuchni dla Ubogich Caritas w Gorlicach 1 listopada,
sk³adamy serdeczne podziêkowanie.
Ofiarodawcom i dy¿uruj¹cym przy skarbonach
oraz m³odzie¿y zbieraj¹cej do puszek.
Bóg Zap³aæ!
Stanis³aw Mê¿yk
9
Niebezpieczeñstwo:
"Super Rodzic" w akcji
Rodzicielstwo jest bardzo trudnym zadaniem, a wszyscy rodzice chc¹, aby ich dziecko by³o szczêœliwe, odpowiedzialne, nie zesz³o na z³¹ drogê i by³o wychowane dobrze i po Bo¿emu.
Rodzicom mo¿e pomóc stosowanie zasad dyscypliny praktycznej, która uchroni ich od kluczowych b³êdów
"Super Rodzica":
1. Dzieci s¹ moj¹ w³asnoœci¹
Nasze dzieci nale¿¹ do Pana, On nam je "powierzy³" i da³ konkretne wskazówki jak je uczyæ i ubogacaæ
ich ¿ycie. Dyscyplina praktyczna pomaga ukierunkowaæ
dziecko, ale nie prowadzi do posiadania go na w³asnoœæ
ani do kontrolowania go.
2. Jestem sêdzi¹ i wyroczni¹
Jedynym sêdzi¹ jest Bóg i kiedyœ os¹dzi On ka¿dego z nas. W³adzê nad dzieæmi powinniœmy sprawowaæ z
wyczuleniem na sprawiedliwoœæ i z mi³oœci¹. Rodzice prowadz¹ dom w którym zachêta zajmuje miejsce nagrody,
a dyscyplina zawsze góruje nad kar¹.
3. Moje dzieci nie mog¹ przegrywaæ
Dzieciom od czasu do czasu powinno coœ siê nie
udaæ. Uczymy siê na b³êdach. Dom powinien byæ miejscem, gdzie wolno b³¹dziæ, a ból pora¿ki rodzice ³agodz¹
mi³oœci¹ i wsparciem. Kiedy przyznajemy siê do b³êdów
i do tego, ¿e potrzebujemy Chrystusa ,wtedy odnosimy
zwyciêstwo.
4. Jestem szefem - ma byæ tak jak chcê
W domu chrzeœcijañskim szefem jest Bóg. Rodzic
zarz¹dza jedynie tym co mu Bóg powierzy³. Nie mo¿esz
decydowaæ za dzieci, bo wydaje ci siê, ¿e wszystko wiesz
lepiej. Rodzice wiedz¹ wiêcej, ale powinni dzieæmi kierowaæ, a nie dominowaæ nad nimi. Kierowanie wymaga
wiêkszego wysi³ku, ale bardziej siê op³aca.
Zachêcam wszystkich rodziców, ¿eby zapamiêtali tekstz Listu do Efezjan 6, 4 z listu do Efezjan. Niech on przypomina im o ró¿nicy miêdzy zdrowymi a niezdrowymi reakcjami na zachowanie dzieci. Biblia wspaniale to ujmuje:
"A wy ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu w³asnych
dzieci, lecz wychowujcie je w karnoœci i napominaj¹c
jak (chce) Pan". Rodzic powinien unikaæ dominacji nad
dzieckiem, próbuj¹c je wychowaæ zgodnie z wol¹ Bo¿¹.
Niestety niektórzy "Super Rodzice" polegaj¹ bardziej na
sobie ni¿ na Panu Bogu. K³ad¹ nacisk na doskona³oœæ,
a ich dzieci parali¿uje strach przed pora¿k¹.
Jak wiêc pomóc dziecku w jego rozwoju duchowym? Jak umacniaæ jego wiêŸ z Bogiem?
Jednym z najlepszych sposobów pokazania dzieciom,
¿e naprawdê polegasz na Bogu jest modlitwa. Dzieci naœladuj¹ doros³ych, dlatego czas modlitwy jest specjaln¹ por¹
dla rodziny. Wa¿ne jest aby w czasie modlitwy przytuliæ
swoje dzieci. Nie trzeba siê œpieszyæ. Naucz dzieci modlitwy p³yn¹cej z serca i niech modl¹ siê w ka¿dej potrzebie.
Poka¿ dziecku, ¿e polegasz na wszechogarniaj¹cej mi³oœci
i potêdze Boga. Wykszta³cenie w dziecku postawy uleg³oœci wobec Boga owocuje podwójnym dobrodziejstwem.
Rodzic nie mo¿e byæ despot¹ i nie mo¿e byæ pob³a¿liwym.
Ma byæ autorytatywny i odpowiedzialny tzn. daje dziecku
wybór, wskazówki i okazjê do podejmowania decyzji, wprowadza konsekwentn¹ dyscyplinê opart¹ na mi³oœci czyni
dziecko odpowiedzialnym, pozwala by nauczycielem dziecka by³a rzeczywistoœæ, okazuje dziecku szacunek, umacnia
w nim poczucie w³asnej wartoœci, podbudowuje jego poczucie godnoœci i ambicjê.
Dom to tak naprawdê wolny, bezp³atny uniwersytet,
gdzie dzieci studiuj¹ ¿yciowy program podejmowania decyzji. "Wolny" dlatego, ¿e Bóg da³ nam woln¹ wolê. Dziecko i tak stanie siê niezale¿ne wiêc zamiast ten proces t³umiæ
i krêpowaæ, trzeba go akceptowaæ i wspieraæ.
Przestañ byæ "doskona³y" - i tak nie jesteœ,
wiêc nie udawaj! Nie
wyg³aszaj kazañ, po prostu pozwól, aby Bóg zagoœci³ w twoim domu.
B¹dŸ szczery przed Bogiem i zachêæ dzieci, aby
te¿ by³y szczere.
Joanna Gurba
10
65 lat Gorlickiego Ekonomika
Niecodziennym wydarzeniem Gorlickiego Ekonomika by³ Jubileusz 65-lecia istnienia Szko³y. Z tej okazji w naszym
koœciele parafialnym w sobotnie przedpo³udnie 29 wrzeœnia o godz. 11.00 odby³a siê uroczysta Msza œw. Na pocz¹tku, tu¿
przed liturgi¹ wszystkich zgromadzonych powita³ Ks. Proboszcz Jerzy Gondek. Eucharystii przewodniczy³ i homiliê wyg³osi³
Ks. Infu³at Wies³aw Szurek z Rzeszowa. Msza œw. Jubileuszowa zgromadzi³a liczne grono absolwentów i profesorów, w³adze
samorz¹dowe, zaproszonych goœci oraz grono pedagogiczne i uczniów. Podczas liturgii zosta³ poœwiêcony sztandar Szko³y
z wizerunkiem Or³a Bia³ego i Patrona Szko³y Jana Paw³a II. Po Mszy œw. przed budynkiem koœcio³a zosta³a wykonana pami¹tkowa fotografia wszystkich zaproszonych goœci.
Nastêpnie wszyscy udali siê w uroczystym przemarszu pocztów sztandarowych do g³ównego budynku szko³y przy
ulicy Ariañskiej. Ca³oœci towarzyszy³ akompaniament orkiestry dêtej z Dominikowic. Na tê okolicznoœæ zosta³a przygotowana
specjalna Ksiêga Pami¹tkowa. Zaproszeni goœcie otrzymali równie¿ okolicznoœciowe identyfikatory, dziêki którym ³atwiej by³o
o rozpoznanie poszczególnych osób.
O godz. 13.00 mia³a miejsce oficjalna czêœæ przygotowanego programu, podczas której Pani Dyrektor Gra¿yna Pabis-Mazur bardzo serdecznie powita³a zgromadzonych. Kolejno zosta³y wyg³oszone okolicznoœciowe
przemówienia. W tej czêœci programu wybrani uczniowie klas pierwszych
z³o¿yli uroczyste œlubowanie. Przedstawiona zosta³a równie¿ czêœæ artystyczna pt. "Ekonomik dawniej i dziœ". Goœcie Honorowi i Honorowi Absolwenci zostali zaproszeni na poczêstunek. Delegacja Szko³y uda³a siê na
cmentarz parafialny w Gorlicach, by tam z³o¿yæ symboliczn¹ wi¹zankê
kwiatów i zapaliæ znicz na grobach zmar³ych nauczycieli i absolwentów.
W godzinach wieczornych rozpocz¹³ siê uroczysty Bal Jubileuszowy,
w czasie którego zaproszeni goœcie tañczyli, wspominaj¹c dawne szkolne
czasy.
Jadwiga Karp
Przepis na szczêœcie
Któ¿ z nas nie marzy o szczêœciu? Któ¿ nie zadaje sobie pytania: Jak staæ siê szczêœliwym? My chrzeœcijanie czynimy to w sposób szczególny w perspektywie Uroczystoœci Wszystkich Œwiêtych. Pozwoli³am sobie
zapytaæ Gimnazjalistów o ich przepis na szczêœcie. Co napisali? Oddajê im g³os:
Przepis I - Joanna Piróg
Sk³adniki:
Wykonanie:
1 kg mi³oœci
1 kg przyjaŸni
2 szklanki wiary w Boga
80 dag uœmiechu
szczypta przyjemnoœci
1 kg ciep³a domowego
garœæ dobrego s³owa
szczypta zrozumienia
30 dag przyjaŸni
20 dag wolnoœci
1/2 kg radoœci
Kilogram mi³oœci zmieszaæ z 1 kg przyjaŸni. Dodaæ
2 szklanki wiary w Boga i szczyptê przyjemnoœci. Wszystko wymieszaæ i ogrzewaæ przez dwa dni i dwie noce nad
ciep³em ogniska domowego. W po³owie drugiej doby dodaæ szczyptê zrozumienia. Wymieszaæ. Dodaæ 1 garœæ dobrego s³owa. Ogrzewaæ, ci¹gle mieszaj¹c. Po zdjêciu z ognia
domowego ostudziæ.
Zrobiæ polewê z: 30 dag przyjaŸni, 20 dag wolnoœci i
1 kg radoœci. Wymieszaæ z 1 garœci¹ dobrego s³owa. Mieszaæ oko³o kwadransa. Potem dodaæ do gotowego szczêœcia, wymieszaæ i pos³odziæ szczypt¹ mi³oœci. Szczêœcie gotowe do spo¿ycia.
11
Przepis II - Kinga Joniec
Sk³adniki:
Wykonanie:
1 kg mi³oœci
2 kg wiary w Boga
1 kg nadziei
1 kostki przyjaŸni
10 dag uznania
2 ziarenka przyjemnoœci
Do 1 kg mi³oœci dodaæ 1 kostkê przyjaŸni - wymieszaæ. Nastêpnie dodaæ 2 kg wiary, 1 kg nadziei, 10 dag
uznania i 2 ziarenka przyjemnoœci. Zagotowaæ, przestudziæ
i codziennie piæ wywar - poczucie szczêœcia zapewnione.
Przepis III - Autor anonimowy
Sk³adniki:
Wykonanie:
1 kg zdrowia
2 kg mi³oœci
2 litry przyjaŸni
200 ton mi³oœci do Boga
1 cel ¿ycia
10 kg optymizmu
szczypta zmartwieñ
20 dag wiary w siebie
szklanka niepoddawania siê
Na stolnicê wysypaæ 1 kg zdrowia i wbiæ cel ¿ycia.
Dodaæ resztê sk³adników. Wyrabiaæ przez wiele godzin, na
koniec dodaæ szczyptê zmartwieñ. Piec dwie godziny. Podawaæ z mi³oœci¹. Po spo¿yciu szczêœcie zapewnione.
Przepis IV - £ukasz Hoberek
Sk³adniki:
Wykonanie:
2 litry mi³oœci
3 kg wzajemnych rozmów
1 1 kg uœmiechu
15 kg wiary w Boga
7 kg przyjaŸni
1 kg modlitwy
2 kg ciep³a domowego
2 ³zy
Dwa litry mi³oœci i 3 kg wzajemnych rozmów wymieszaæ z 2 kg ciep³a domowego i 15 kg wiary w Boga. Ca³oœæ
ugotowaæ. Po 1/2 godziny dodaæ resztê sk³adników:
uœmiech, przyjaŸñ, modlitwê i ³zy. Podawaæ po wystudzeniu. Szczêœcie zapewnione.
Mo¿na potraktowaæ te przepisy w sposób ¿artobliwy, ale gdy siê im przyjrzymy
dok³adnie, czy nie warto przemyœleæ jakie maj¹ "sk³adniki"?
Chrzeœcijanie buduj¹ swoje szczêcie ziemskie i wieczne na mi³oœci do Boga,
bliŸniego i siebie samego.
Mo¿e warto pomyœleæ jak wygl¹da mój sposób na szczêcie tu na ziemi, ale przede wszystkim "przepis na zdobycie nieba"?
Mo¿e tak po prostu jak wskazuj¹ nam œwiêci: kochaæ, czêsto rozmawiaæ
z Bogiem, czyniæ dobro, odkrywaæ wolê Boga i realizowaæ j¹ w ¿yciu, przebaczaæ,
czêsto spowiadaæ siê, przyjmowaæ Komuniê œw. Mo¿e byæ tak po prostu "dobrym jak
chleb i ludzkim jak cz³owiek"?
Opr. S. Marta Niemiec
12
List Pasterski Biskupa Rzeszowskiego
z racji peregrynacji relikwii
B³ogos³awionej Karoliny
Drodzy Bracia Kap³ani
Drodzy Diecezjanie - Bracia i Siostry
Kochana M³odzie¿y
W bie¿¹cym roku minê³o 20 lat od beatyfikacji B³ogos³awionej Karoliny, Patronki naszej diecezji, której dokona³
w dniu 10 czerwca 1987 roku w Tarnowie Ojciec Œwiêty Jan
Pawe³ II podczas pamiêtnej trzeciej pielgrzymki do Ojczyzny.
Wielu kap³anów, a tak¿e i osoby œwieckie, wspominaj¹c tê pielgrzymkê, pamiêtaj¹ przeszkody jakie trzeba by³o
wówczas pokonaæ, aby dojechaæ do Tarnowa na spotkanie
z Janem Paw³em II i na uroczystoœæ beatyfikacji. Ówczesne
w³adze utrudnia³y wielkie zgromadzenia pod pozorem troski
o bezpieczeñstwo wiernych. Mimo tych przeszkód zgromadzi³y siê w Tarnowie wielkie rzesze wiernych, by uczestniczyæ
w spotkaniu z Piotrem naszych czasów i dziêkowaæ Bogu za
wyniesienie na o³tarze Córki Tarnowskiej Ziemi. Podczas homilii mówi³ Ojciec Œwiêty: "Czy¿ œwiêci s¹ po to, a¿eby zawstydzaæ? Tak, mog¹ byæ i po to. Czasem konieczny jest taki
zbawczy wstyd, a¿eby zobaczyæ cz³owieka w ca³ej prawdzie.
Potrzebny jest, a¿eby odkryæ, lub odkryæ na nowo w³aœciw¹
hierarchiê wartoœci. Potrzebny jest nam wszystkim, starym
i m³odym [...] Œwiêci s¹ po to, a¿eby œwiadczyæ o wielkiej godnoœci cz³owieka. Œwiadczyæ o Chrystusie ukrzy¿owanym
i zmartwychwsta³ym 'dla nas i dla naszego zbawienia', to znaczy równoczeœnie œwiadczyæ o tej godnoœci, jak¹ cz³owiek ma
wobec Boga. Œwiadczyæ o tym powo³aniu, jakie cz³owiek ma
w Chrystusie". B³ogos³awiona Karolina da³a Chrystusowi wyj¹tkowe œwiadectwo swoim ¿yciem i swoj¹ mêczeñsk¹ œmierci¹.
Jak wiemy, w dniu 18 listopada 1914 roku Karolina
w 16-tym roku ¿ycia, pó³ roku po przyjêciu sakramentu bierzmowania, odda³a ¿ycie w obronie czystoœci i godnoœci ludzkiej osoby. Pochodzi³a z licznej rodziny polskiej, ¿yj¹cej wiar¹
katolick¹, daj¹cej œwiadectwo mi³oœci Boga i ludzi. Od dnia
I Komunii œw. zaprzyjaŸni³a siê z Panem Jezusem w ¿ywy
sposób, co wyra¿a³a dobroci¹ wobec innych, wra¿liwoœci¹
wobec cierpi¹cych i pomoc¹ potrzebuj¹cym. Rodzina by³a dla
tej dziewczyny szko³¹ kszta³towania charakteru i wzrastania
w mi³oœci. Rodzicie przekazali swoim dzieciom wartoœci,
w które wierzyli i wed³ug których ¿yli. By³y nimi: g³êboka pobo¿noœæ, mi³oœæ wzajemna, uczciwoœæ, a tak¿e umi³owanie
ziemi i Ojczyzny. Rodzina ta, choæ ¿y³a w minionym wieku,
mo¿e byæ wzorem dla dzisiejszych rodzin, dla matek i ojców,
jak w chaosie wspó³czesnego œwiata kszta³towaæ ¿ycie rodzinne.
Decyzj¹ Ojca Œwiêtego w 1992 roku B³. Karolina razem
z B³. Józefem Sebastianem Pelczarem zosta³a og³oszona Patronk¹ diecezji rzeszowskiej.
W bie¿¹cym roku Katolickie Stowarzyszenie M³odzie¿y w ca³ej Polsce podjê³o starania, by relikwie B³ogos³awionej
Karoliny nawiedzi³y nasze parafie.
Popieramy z radoœci¹ tê piêkn¹ inicjatywê i bêdziemy
siê modliæ, aby postaæ B³ogos³awionej, jej ¿ycie i œwiadectwo
mi³oœci Chrystusa oraz dobroci ludzi przyczyni³y siê do pog³êbienia i wiêkszego umi³owania naszego chrzeœcijañskiego powo³ania, wszak wszyscy jesteœmy powo³ani do œwiêtoœci,
od chrztu œwiêtego staliœmy siê przybranymi dzieæmi Bo¿ymi.
Zapraszam Braci Kap³anów, Rodziców, a zw³aszcza m³odzie¿ do serdecznego spotkania z B³ogos³awion¹ Karolin¹,
której relikwie bêdziemy przyjmowaæ w naszych parafiach.
Ze szczególn¹ mi³oœci¹ zwracam siê do M³odzie¿y - do dziewcz¹t i ch³opców, bo m³odzi szukaj¹ wzorów i idea³ów w kszta³towaniu charakteru i ¿yciowej m¹droœci, szukaj¹ swojej w³aœciwej drogi ¿yciowej, swojego miejsca w Koœciele. Wpatrujcie siê w postaæ B³ogos³awionej Waszej Patronki i proœcie j¹
o wstawiennictwo, a na pewno pomo¿e spe³niæ wasze oczekiwania. Wiara i mêstwo B³ogos³awionej Karoliny bêd¹ pomagaæ wam w pod¹¿aniu za Chrystusem, Jedynym naszym Odkupicielem. Orêdzie, jakie g³osi³a Karolina nie s³owem a ¿yciem,
niech staje siê tak¿e programem waszego m³odego ¿ycia.
Zachêcam was gor¹co do udzia³u w Katolickim Stowarzyszeniu M³odzie¿y oraz w Ruchu Czystych Serc. Wasze zaanga¿owanie - Moi Drodzy M³odzi - bêdzie piêknym œwiadectwem
realizowania powo³ania do bycia uczniem Chrystusa na wzór
B³ogos³awionej Karoliny.
Spotkanie z B³ogos³awion¹ Karolin¹ w Jej relikwiach,
niech nam przypomina wo³anie œw. Paw³a Aposto³a: "Przypatrzcie siê bracia powo³aniu waszemu" (1 Kor 1, 26) i równoczeœnie pomaga stawaæ siê uczniami Chrystusa.
Proœmy Boga s³owami hymnu brewiarzowego, ku czci
B³ogos³awionej Karoliny:
"Cudowny kwiecie polskiej ziemi,
Prostego ludu, polskiej chaty
A cnót barwami przebogaty.
B³ogos³awiona Karolino,
Œwieæ nam przyk³adem swego mêstwa,
B¹dŸ wzorem pracy i modlitwy
Czystoœci ¿ycia i mêczeñstwa"
Na owocne spotkanie z B³ogos³awion¹ Karolin¹ w Jej
relikwiach - z serca b³ogos³awiê - bp Kazimierz Górny.
Rzeszów, 2 listopada 2007 r.
13
Wszyscy jesteœmy powo³ani
do mi³osierdzia
Powakacyjny artyku³ Parafialnego Zespo³u Caritas pragnê rozpocz¹æ
od powrotu do radosnych chwil prze¿ywanych 15 sierpnia br. - Jubileuszu
10 - lecia istnienia
naszej parafii
i sprowadzenia relikwii patronki Œw.
Jadwigi Królowej.
W pracê
i organizacjê tych
piêknych uroczystoœci z radoœci¹
i zapa³em w³¹czyli
siê równie¿ cz³onkowie Parafialnego
Zespo³u Caritas.
Prace fizyczne po³¹czyliœmy z duchowym przygotowaniem poprzez uczestnictwo
w 11 - dniowej modlitwie dziêkczynnej za ka¿dy rok tworzenia materialnego i duchowego oblicza naszej parafii.
Rozwa¿aliœmy nasz osobisty wk³ad robiliœmy swoisty "rachunek sumienia"
w³asnego zaanga¿owania w ¿ycie naszej lokalnej wspólnoty Koœcio³a.
Udzia³ w Apelach Jasnogórskich by³
modlitw¹ b³agaln¹, by Matka Bo¿a otacza³a opiek¹ i wyprasza³a Bo¿e b³ogos³awieñstwo dla Ks. Proboszcza, ksiê¿y wikariuszy oraz sióstr zakonnych
w pracy duszpasterskiej i w tworzeniu
wspólnoty.
Od 15 sierpnia mamy ju¿ niejako "na wyci¹gniêcie rêki" nasz¹ Patronkê, Jej Szlachetn¹ Cz¹stkê zamkniêt¹
w kunsztownym relikwiarzu, któr¹
w procesyjnym orszaku do naszej œwi¹tyni mieli zaszczyt nieœæ równie¿ przedstawiciele Parafialnego Zespo³u Caritas - J. Gucwa, M. Ignar, J. Wojnarski
i W. Kasprzak. Wierz¹c w szczególne
Jej orêdownictwo módlmy siê i proœmy
o pomoc we wszystkich potrzebach. Ta
m¹dra Królowa za
¿ycia nikomu nie
odmówi³a pomocy.
A teraz od tronu
Boga jest jeszcze
³askawsza.
Winniœmy pamiêtaæ,
¿e w roku erygowania naszej parafii
zmar³a Matka Teresa z Kalkuty (5
wrzeœnia 1997 r.).
Beatyfikowana
przez S³ugê Bo¿ego
Jana Paw³a II.
B³. Matka Teresa
zostawi³a duchowy
testament ka¿demu
z nas, a w szczególnoœci cz³onkom grup
charytatywnych, testament - mi³oœci
Boga w drugim cz³owieku!
B³. Matko Tereso wstawiaj siê
za nami, wypraszaj potrzebne ³aski, byœmy wsparci Twym przes³aniem, potrafili Ciê naœladowaæ i byæ jak Ty „ma³ym o³ówkiem w rêku Boga".
W dniu 20 wrzeœnia br. w auli
Domu Katechetycznego parafii NNMP
w Gorlicach spotkali siê przedstawiciele Parafialnych Zespo³ów
Caritas dekanatu
gorlickiego oraz
Szkolnych Kó³
Caritas. Nasz zespó³ reprezentowali: Ks. J. Gondek, S. Mê¿yk,
H. Sendecka,
J. Gucwa i M. Ignar.
PaŸdziernikowe spotkanie rozpoczêliœmy wspóln¹ modlitw¹. Rozwa¿ania nawi¹zuj¹ce do tegorocznego has³a 63 Tygodnia Mi³osierdzia "Wszyscy jesteœmy powo³ani do mi³osierdzia" poprowadzili: ks. R. Tokarz opiekun Szkolnego Ko³a Caritas przy
LO im. M. Kromera w Gorlicach oraz
Ks. £. Burski - opiekun niepe³nosprawnych z Kobylanki. Robocz¹ dyskusjê
rozpocz¹³ Dyrektor Caritas diecezji rzeszowskiej ks. S. S³owik. Poinformowa³ uczestników o dzia³alnoœci - Caritas Diecezji Rzeszów w okresie
15 - lat.
Wol¹ ks. bpa Kazimierza Górnego jest, by przy ka¿dym sanktuarium
naszej diecezji powsta³ Œrodowiskowy
Oœrodek Pomocy. I tak w pobliskich
Lipinkach powstaje Diecezjalny Oœrodek Wychowawczo - Profilaktyczny
im. Œw. Józefa
Ks. Dyrektor S. S³owik oraz
ks. J. Gondek poruszyli wiele wa¿nych
spraw dotycz¹cych dzia³alnoœci Parafialnych Zespo³ów Caritas:
- ¿ywnoœæ z rezerw Unii Europejskiej,
- korzystanie z niej poprzez Caritas
w parafii,
- Europejski Fundusz Spo³eczny - mo-
14
¿liwoœci i warunki korzystania poprzez
partnerstwo œrodowiskowe,
- organizacja szkolenia specjalistycznego dla osób chêtnych do zdobycia umiejêtnoœci pisania wniosków, projektów,
pozyskiwania grantów z wy¿ej wymienionego funduszu, oraz znajomoœci
przepisów prawnych w pracy Caritas,
- aktywizacja biednych, pomoc w wychodzeniu z bezdomnoœci, pomoc psychologiczna,
- nowe formy dzia³alnoœci Parafialnych
Zespo³ów Caritas w kontekœcie obecnoœci w Unii Europejskiej,
- aktywacja Szkolnych Kó³ Caritas,
wolontariat szkolny pod szyldem Koœcio³a, wspó³praca m³odzie¿y z Parafialnym Zespo³em Caritas, punkty dla szkó³
za Szkolne Ko³a Caritas,
- wspó³praca Parafialnych Zespo³ów
Caritas z Miejskim Oœrodkiem Pomocy Spo³ecznej,
Dziêkujemy Ksiê¿om Dyrektorom Caritas za formacjê, paniom Parafialnego Zespo³u Caritas z parafii
NNMP za trud przygotowania spotkania oraz poczêstunku.
Do owocnej pracy potrzebne jest
Bo¿e b³ogos³awieñstwo, którego po
wspólnej modlitwieAnio³ Pañski udzieli³
ks. S. S³owik.
Rodzinne formy
prze¿ywania Adwentu
S³owo Adwent pochodzi z ³aciñskiego wyrazu adventus, co oznacza przyjœcie. Liturgia podkreœla podwójny wymiar Adwentu: eschatologiczny i historyczny.
Te dwa wymiary osadzone s¹ w teraŸniejszoœci. Chrystus, bowiem nieustannie przychodzi do nas w sprawowanych przez Koœció³ sakramentach, a zw³aszcza Eucharystii oraz w swoim S³owie (por. KL 7).
W okresie Adwentu szczególn¹ uwagê zwraca siê na rodzinê. W tym czasie
czêsto gromadzono siê na wspólnej modlitwie rodzinnej i s¹siedzkiej. Œpiewano
wspólnie pieœni adwentowe, Godzinki o Niepokalanym Poczêciu Najœwiêtszej Maryi
Panny, czytano ¿yciorysy œwiêtych i Pismo œw. Podejmowano równie¿ wspóln¹
pracê w s¹siedztwie, ubogacaj¹c siê przy tym, w³asnymi prze¿yciami i doœwiadczeniami. Gwarne ¿ycie domowe i s¹siedzkie stawa³o siê wyciszone i bardziej pobo¿ne na kilka tygodni, by dobrze przygotowaæ siê na przyjœcie Zbawiciela.
Adwent w dziejach Polski odegra³ wielk¹ rolê w przygotowaniu do œwi¹t Narodzenia Pañskiego. Obchodzono go dostojnie, powa¿nie, z wielk¹ têsknot¹. Poszczono w ca³ym kraju z pe³n¹ bezwzglêdnoœci¹. W Adwencie rozpoczynano zespo³owe przêdzenie lnu i darcie pierza. W domach czyniono tak¿e przygotowania
do œwi¹t. Zwo¿ono drzewo z lasu, obt³ukiwano jêczmieñ i pszenicê w stêpach na
potrawy wigilijne, mielono zbo¿e w ¿arnach. M³odzie¿ przygotowywa³a siê do chodzenia po kolêdzie - robi³a gwiazdy, struga³a kozy, wykonywa³a ubiory oraz uczy³a
siê tekstów.
Dawno, w niektórych regionach Polski grano na tr¹bach, przypominaj¹cych tr¹by anielskie, wzywaj¹ce na S¹d Bo¿y.
W niektórych rodzinach trwa³ym elementem liturgii rodzinnej jest
zwyczaj przygotowywania o³tarzyka
adwentowego. W takim o³tarzyku
umieszczony by³ krzy¿, dwie œwiece, obraz Matki Bo¿ej lub figurka.
Maria Ignar Obok figurki stawiany by³ pusty
¿³óbek, do którego dzieci sk³ada³y
s³omki za dobre uczynki. Czasem
stawiano dodatkow¹ œwiece na wzór roratki i bukiety kwiatów. Obok k³adziono ksi¹¿eczkê i ró¿aniec. Od II Niedzieli Adwentu w sk³ad o³tarzyka rodzinnego i wieñca
adwentowego powinna wejœæ po³o¿ona na poczesnym miejscu ksiêga Pisma œw.
Nale¿y j¹ codziennie otworzyæ w miejscu wypadaj¹cej w tym dniu perykopy Ewangelii Mszy œw. Jest to spe³nienie woli Soboru Watykañskiego II, który zachêca³, aby
w miarê roku liturgicznego Koœció³ równie¿ domowy ods³ania³ tajemnice objawienia
Bo¿ego.
Istnieje równie¿ zwyczaj ustawiania i œwiêcenia wieñca adwentowego, wykonanego z iglastych ga³¹zek, w œrodku którego umieszczano cztery œwiece. Ten
wieniec przez zapalanie kolejnych œwiec w nastêpuj¹ce po sobie niedziele okresu
Adwentu jest upamiêtnieniem ró¿nych etapów historii zbawienia przed przyjœciem
Chrystusa i symbolem prorockiego œwiat³a, które z czasem coraz bardziej rozjaœnia³o noce starotestamentalnego oczekiwania na wzejœcie S³oñca sprawiedliwoœci, Jezusa Chrystusa (por. Ml 3, 20; £k 1, 78).
W czasie oczekiwania na przyjœcie Syna Bo¿ego przygotowywano nie tylko
duszê, ale i cia³o, dlatego podejmowano ró¿ne postanowienia adwentowe. Najczêœciej przyrzekano abstynencjê od alkoholu, palenia papierosów, wyrzekano siê wszelkich rozrywek, zabaw i œpiewów. Dzieci odmawia³y sobie s³odyczy.
15
Zwyczaj poszczenia w Adwencie by³ ju¿ znany w Królestwie Polskim, ale nie obowi¹zywa³ w sumieniu. Gdy w 1775 roku
papie¿ Pius VI zniós³ niektóre œwiêta, z których wigiliami by³ zwi¹zany post, wówczas postanowiono przenieœæ go na œrody
i pi¹tki adwentu.
W okresie Adwentu nie spo¿ywano potraw z t³uszczem, a nawet podstawowych posi³ków, takich jak mleko, ser, mas³o,
œmietana.
Popularnymi potrawami adwentowymi by³y: barszcz bia³y z czosnkiem, ziemniaki z ³upinami, barszcz z ziemniakami
pieczonymi w popiele, pêcaki z suszkami, bób, zupy owocowe z suszu, czarny ¿ur, kwasówka z ziemniakami i kulaszka oraz
chleb z wod¹.
Z biegiem lat przepisy postne ulega³y z³agodzeniu. Podyktowane to by³o trosk¹ o dobro wiernych, ¿yj¹cych
w zmiennych warunkach. Dowodem na z³agodzenie koœcielnej praktyki pokutnej jest Konstytucja Apostolska Paenitemni
papie¿a Paw³a VI z 1966 roku.
W okresie Adwentu szczególnie wiernie wype³niano obowi¹zki stanu rodzicielskiego. Wspólne modlitwy, pieœni adwentowe, przygotowanie o³tarzyka i wieñca adwentowego oraz powstrzymywanie siê od pokarmów pomaga³y lepiej przygotwaæ
duszê i cia³o na przyjœcie Pana.
Mo¿e warto ju¿ dziœ postawiæ sobie pytanie: Jak prze¿yjê tegoroczny Adwent?
Ks. Ryszard Sowa
¯ycie w Seminarium Duchownym
Tytu³ mówi sam za siebie. I chocia¿ gdybym chcia³ uj¹æ
w tym tekœcie wszystko, co dotyczy naszego codziennego ¿ycia, to nasze parafialne pismo musia³oby urosn¹æ do gruboœci ksi¹¿ki telefonicznej. Jednak spróbujê, przynajmniej ramowo opisaæ to,
z czym ka¿dy kleryk musi siê ka¿dego dnia „zmierzyæ”.
Pierwsz¹ tak¹ rzecz¹ jest w³asny budzik lub seminaryjny dzwonek, który og³asza pobudkê. W dni wyk³adowe pobudka ma miejsce
o godz. 5.30. Niektórym byæ mo¿e nasuwa skojarzenia militarno-koszarowe. W dni, w które nie ma wyk³adów wstajemy pó³ godziny póŸniej. Eucharystia ma miejsce rano, a poprzedzona jest pó³godzinn¹
medytacj¹ biblijn¹. Nastêpnie schodzimy na œniadanie i o godz. 8.00. rozpoczynamy wyk³ady. Po piêciu wyk³adach
o godz. 12.30 gromadzimy siê w kaplicy na rachunku sumienia, a nastêpnie na obiedzie. Popo³udnie wygl¹da
ró¿nie, w zale¿noœci od dnia tygodnia, jednak codziennie jest czas na naukê, odpoczynek a tak¿e na modlitwê,
zarówno w³asn¹ jak i wspólnotow¹. O 18.30. gromadzimy siê na kolacji. Silentium sacrum - czyli œwiête milczenie
rozpoczyna siê o godz. 20.00. Cisza nocna obowi¹zuje od godz. 22.00.
Jednak by Seminarium mog³o prawid³owo funkcjonowaæ, klerycy prowadz¹ wiele agend i "instytucji". Mamy
w³asny sklepik, czytelniê, bibliotekê, pracowniê komputerow¹ i kserograficzn¹, aulê, czy salê gimnastyczn¹. S¹
klerycy odpowiedzialni za porz¹dek i przygotowanie kaplicy, wysy³anie listów, infirmeriê, czyli miejsce, gdzie udaj¹
siê chorzy, aby w Seminarium nie spowodowaæ epidemii. Oczywiœcie s¹ to tylko niektóre sfery, za jakie odpowiadaj¹ klerycy.
Pomimo tego, i¿ Seminarium jest niemal samowystarczalne, czêsto istnieje potrzeba udania siê do miasta.
W ka¿dy czwartek i niedzielê w godzinach popo³udniowych budynek niemal pustoszeje - jest to czas tzw. "przechadzki". Jest to okazja do zrobienia zakupów, czy te¿ za³atwienia jakichœ innych spraw. Jest to przede wszystkim
okazja do tzw. "akcji duszpasterskich". W ramach takich akcji wychodzimy do rzeszowskich œwietlic, szpitali,
domu dziecka, pogotowia opiekuñczego, wiêzienia i wielu innych miejsc. Ponadto kleryków mo¿na spotkaæ przy
okazji wiêkszych uroczystoœci - najczêœciej w koœciele katedralnym, ale równie¿ i w rzeszowskiej farze czy
w koœciele ojców bernardynów.
To oczywiœcie tylko niektóre aspekty codziennego ¿ycia w Seminarium. Ogólnie mo¿na powiedzieæ, ¿e czas
formacji jest czasem trudnym, ale i piêknym. Wszak droga za Chrystusem nie jest drog¹ ³atw¹, jest niejednokrotnie drog¹ "pod pr¹d". St¹d droga formacji seminaryjnej jest pe³na wyzwañ i przeciwnoœci, które ci¹gle na nowo
uczymy siê przezwyciê¿aæ.
Kl. Micha³ Domasik
16
Obroñca godnoœci cz³owieka
Ogólnopolska zbiórka na stypendia dla uzdolnionej
m³odzie¿y, uroczyste Msze œw. o beatyfikacjê Jana Paw³a
II, koncerty i sesje naukowe - to tylko niektóre elementy
tegorocznego VII Dnia Papieskiego - obchodzonego w ca³ej Polsce z inicjatywy Fundacji "Dzie³o Nowego Tysi¹clecia". Temat przewodni tegorocznego Dnia brzmia³: "Obroñca godnoœci cz³owieka".
Nasza parafia równie¿ w³¹czy³a siê w obchody VII Dnia Papieskiego poprzez
modlitwê ró¿añcowej w intencji beatyfikacji S³ugi Bo¿ego Jana Paw³a II. Wolontariusze
poprzez kwestê na rzecz Fundacji "Dzie³o Nowego Tysi¹clecia", po ka¿dej Mszy œw.
zbierali ofiary do puszek.
Dzieñ 16 paŸdziernika 1978 roku dla Polaków i ca³ego œwiata otworzy³ now¹
kartê w ¿yciu Ojczyzny i Koœcio³a. Wtedy na Stolicê Piotrow¹ zosta³ wybrany polski
kardyna³ Karol Wojty³a. To wydarzenie wywo³a³o w Polsce i w œwiecie wiele pozytywnych zmian. Pontyfikat Papie¿a Polaka przyniós³ odrodzenie wiary i zmiany spo³eczne
w naszej OjczyŸnie. Wdziêcznoœæ dla Boga za papie¿a okazywana jest w ró¿ny sposób. Widzimy pomniki papie¿a, ulice nazywane jego imieniem, fundacje, szko³y, które
obieraj¹ go sobie za Patrona.
Zespó³ Szkó³ Ekonomicznych w Gorlicach przybra³ niedawno imiê Jana Paw³a II.
Pog³êbia ci¹gle znajomoœæ nauczania papieskiego, przybli¿a jego osobê uczniom oraz
innym osobom podczas uroczystego prze¿ywania rocznic zwi¹zanych z wydarzeniami z pontyfikatu Jana Paw³a II. Dzieje siê
tak gdy œwiêtowana jest rocznica wyboru, zamachu na jego ¿ycie, pielgrzymek do Polski i jego dramatycznego cierpienia
i œmierci.
Równie¿ tego roku z okazji 29. rocznicy wyboru na Stolicê Piotrow¹ Zespó³ Szkó³ Ekonomicznych prze¿ywa³ podnios³¹
uroczystoœæ ku czci Jana Paw³a II - swojego Patrona. Dyrekcja Szko³y, nauczyciele i m³odzie¿ przybyli do koœcio³a Œw.
Jadwigi Królowej na godzinê 9-t¹. Przed Msz¹ œw. m³odzie¿ œpiewem przygotowa³a klimat nabo¿eñstwa. Eucharystiê dziêkczynn¹ za pontyfikat Jana Paw³a II i o Jego szybkie wyniesienie na o³tarze odprawiali ksiê¿a katecheci ks. Andrzej Kluz
i ks. Ryszard Sowa. Liturgiê przygotowa³a m³odzie¿ szkolna i katecheci z nauczycielami. W homilii ks. Andrzej Kluz przybli¿y³
sens pontyfikatu Papie¿a Polaka jako daru dla Ojczyzny i Koœcio³a. Wskaza³ na autorytet i œwiêtoœæ Papie¿a, który dlatego
by³ Wielki, poniewa¿ sam prze¿ywa³ bliskoœæ z Bogiem.
Po Mszy œw. ca³a wspólnota Ekonomika zosta³a
w œwi¹tyni na wys³uchanie piêknego programu s³owno - muzycznego wykonanego przez m³odzie¿ pod kierunkiem pani
mgr Katarzyny Szafryny - Przepióry. Trafnie dobrane teksty
i piosenki tego programu skupi³y uwagê i wywo³a³y wzruszenie. Spotkanie modlitewne Zespo³u Szkó³ Ekonomicznych
wpisa³o siê w wiele tego typu imprez w Polsce i œwiecie
z okazji rocznicy wyboru Papie¿a - Polaka.
24 paŸdziernika br odby³ siê wewn¹trzszkolny konkurs pt. „Papie¿ Jan Pawe³ II - patron Zespo³u Szkó³ Ekonomicznych w Gorlicach”. Uczestnikami konkursu byli uczniowie klas pierwszych. Celem konkursu by³o zapoznanie m³odzie¿y rozpoczynaj¹cej naukê w ZSE, z histori¹ ¿ycia i pontyfikatem Karola Wojty³y. Formu³a konkursu polega³a na tym,
¿e ka¿da z klas wystawi³a 5-osobow¹ dru¿ynê. W sumie
uczestniczy³o w konkursie 25 uczniów, którzy rywalizowali
w dwóch etapach: etap pisemny - uczestnicy rozwi¹zywali
test, etap ustny - dru¿yny poszczególnych klas odpowiada³y na 5 wylosowanych przez siebie pytañ. Wynik koñcowy stanowi³a suma punktów uzyskanych w obydwu etapach.
W konkursie zwyciê¿y³a kl. Ia Technikum Ekonomicznego w sk³adzie: Weronika Brach, Marek Broñski, Marta Cyran, Katarzyna Czeluœniak, Joanna Grabowska. Konkurs przygotowali nauczyciele: Beata Tomasik, ks. Ryszard Sowa.
Dni Papieskie pomagaj¹ ka¿demu z nas przyblizaæ postaæ Wielkiego Polaka - Jana Paw³a II.
Anna Kluska
17
Coœ siê koñczy, coœ zaczyna
Do chorych i zdrowych
(zamyœlenia nad rokiem liturgicznym)
Rok liturgiczny jest drog¹, która siê powtarza. Jest
czasem w którym mo¿emy doœwiadczyæ dzia³ania Bo¿ego,
które wyzwala, które przemienia serce, czyni go zdolnym
do mi³oœci.
Ten¿e rok liturgiczny ma pocz¹tek i koniec - Jezusa
Chrystusa. Pocz¹tek nazywamy Adwentem - czasem têsknego oczekiwania na Króla, który ma nadejœæ. Koniec
zaœ ma charakter uroczystoœci, potwierdzenia, ¿e Król przyszed³ i zacz¹³ panowaæ. I tu zaczynaj¹ siê problemy. Nazwa wydaje siê byæ dziwna zwa¿aj¹c na S³owo Bo¿e jakie Koœció³ w tym dniu w 2007 r. rozwa¿a. Darmo szukaæ
tam triumfu, zwyciêskiego usposobienia, blasku mocy
i nie wiem czego jeszcze. Nie bardzo te¿ widzê tam Jezusa
Chrystusa zwyciêskiego, pe³nego mocy, przed którym dr¿¹
potêgi ziemskie i niebieskie.
Widzê kogoœ przegranego, odrzuconego, niezrozumianego, cichego pokornego, przeœladowanego, ubogiego… Dziwnego Boga pokazuje nam Jezus… Boga, który
cierpi… Boga, który nie onieœmiela, nie narzuca panowania… Jezus pokazuje Boga solidarnego z cz³owiekiem
w jego s³aboœci, w cierpieniu… Pokazuje Boga wyci¹gaj¹cego do nas rêkê… Poœrednio pokazuje nam te¿ obraz
Koœcio³a jaki jest mu bliski… Koœcio³a, który czci Go jako
Króla lecz stoi pod krzy¿em i widzi, ¿e w moc jest w pozornej s³aboœci.
Jezus - Król wisz¹cy na krzy¿u pyta chrzeœcijan bardzo jasno: czy my chcemy go naœladowaæ? Bo mo¿e byæ
tak, ¿e zachwyca nas pokora, ale od œrodka ¿re nas ambicja. Jezus przychodz¹cy i bêd¹cy Królem (to jest fakt
z którym ciê¿ko siê sprzeczaæ) nie chce byæ królem si³y
i mocy, ale królem serca. Królem, który panuje przez mi³oœæ… On przyjdzie do nas w³aœnie taki. Ca³y problem
tylko w tym, ¿ebyœmy Go nie przegapili poœród stu milionów wa¿nych spraw, jakie naszym zdaniem nie cierpi¹
zw³oki i którymi zaœmiecimy serca. Aby czasem nie us³yszeæ, ¿e w tym co robimy nie ma ¿ycia wiecznego.
ks. Damian Bolka
Postawy osób
przewlekle chorych
Choroba jest wpisana w ludzkie ¿ycie. Zaburza w cz³owieku porz¹dek duchowy i psychiczny. Stanowi element cielesnej kondycji cz³owieka, tak jak starzenie siê i œmieræ. Chorym jest ten, kto natrafia na tkwi¹ce w ciele i duszy przeszkody w rozwijaniu i wykorzystywaniu swoich mo¿liwoœci.
W sytuacji choroby wyzwalaj¹ siê w cz³owieku ró¿ne
odniesienia wobec niej. Nale¿¹ do nich: wyzwanie, czyli trudnoœæ, któr¹ trzeba rozwi¹zaæ; wróg, którego trzeba pokonaæ;
kara, któr¹ trzeba ponieœæ; ucieczka od odpowiedzialnoœci
i problemów ¿yciowych oraz wartoœæ, która rozwija i pog³êbia
wewnêtrznie.
W sytuacji klêski osoba przewlekle chora znajduje siê
w utrwalonym stanie rozpaczy, apatii i pesymizmu, który wyra¿a siê w biernej i bezmyœlnej rezygnacji, wzglêdnie w nierozumnym buncie w stosunku do koniecznoœci losu. Sytuacja
ta mo¿e cz³owieka za³amaæ i prowadziæ do ucieczki w œmieræ
samobójcz¹ lub psychologiczn¹.
Pozytywna akceptacja wyra¿a siê w œwiadomym pogodzeniu z chorob¹ i radzeniu sobie w nowej sytuacji ¿yciowej.
Akceptacja o charakterze negatywnym prowadzi natomiast do
ucieczki od trudnoœci i konfliktów ¿yciowych w chorobê.
Choroba mo¿e byæ tak¿e twórczym czynnikiem rozwoju. Wówczas jest przyjmowana jako dar, ¿yciowe zadanie,
szansa. Staje siê "aktem twórczym" w procesie kszta³towania osobowoœci i zmusza cz³owieka do podjêcia decyzji wyjœcia na drogê swojego przeznaczenia. Uznaj¹c chorobê za
twórczy czynnik rozwoju, chory pog³êbia kontakt ze sob¹
i z innymi ludŸmi. Wykorzystuje ten czas na przemyœlenie
nurtuj¹cych go problemów i wzmacnia osobisty kontakt z Bogiem.
Choroba mo¿e byæ dla osoby chorej przeszkod¹, strat¹,
ulg¹, korzyœci¹ lub wartoœci¹. Traktowana jako przeszkoda
³¹czy dwa okreœlenia: wyzwanie i wróg. Przyjmuj¹c chorobê
jako wyzwanie, cz³owiek podejmuje walkê, przeciwstawia siê
schorzeniu oraz odznacza siê siln¹ motywacj¹ do pokonania
w³asnej s³aboœci. Uznanie choroby za wroga kszta³tuje u chorego gotowoœæ poddania siê. Postrzeganie jej jako straty prowadzi do reakcji rezygnacyjnej, któr¹ cechuje stopniowe wycofanie siê i bierne poddanie biegowi wydarzeñ. Osoba chora
mo¿e tak¿e traktowaæ chorobê jako korzyœæ, która zaspokaja
potrzebê doznawania od innych dowodów zainteresowania
i troski. Je¿eli cierpienie zmieni cz³owieka korzystnie, wytwarzaj¹c dystans wobec spraw przyziemnych, ukazuj¹c rzeczywiste wartoœci i sk³aniaj¹c do rewizji celów ¿yciowych, dotychczasowej postawy wobec ludzi i swego postêpowania,
wtedy choroba staje siê wartoœci¹.
Cz³owiek chory zdobywaj¹c umiejêtnoœæ chorowania,
przechodzi trzy etapy zwi¹zane z zaistnia³¹ chorob¹: etap
zaskoczenia, etap poszukiwania równowagi i etap uwolnienia
siê od uzale¿nieñ chorobowych.
Etap zaskoczenia charakteryzuje siê miêdzy innymi
rozdra¿nieniem, niepokojem i zawstydzeniem.
18
£¹czy siê z oczekiwaniem na diagnozê, leczenie i z rokowaniem.
Warunkiem wkroczenia w drugi etap jest zmiana elementów zaskoczenia
w elementy rozwijaj¹ce i scalaj¹ce chorego wewnêtrznie.
Etap poszukiwania równowagi mo¿e mieæ cechy pozytywne, negatywne lub nijakie. Nastawienie pozytywne cechuje siê refleksj¹ nad sensem i celem ¿ycia, systemem wartoœci i realizacj¹ ról spo³ecznych. Prowadzi do wewnêtrznego zharmonizowania cz³owieka chorego. Zdobywa
on umiejêtnoœæ chorowania, co przejawia siê w rozumnym wykorzystywaniu choroby do troski i pomocy innym w rozwoju, dorastaniu i dojrzewaniu
osobowoœciowym. Nastawienie negatywne polega na biernym przyjêciu
choroby, izolowaniu siê od innych ludzi i ich problemów oraz realizacji
w³asnych egoistycznych celów. Równowaga negatywna sprzyja powstawaniu postaw antyspo³ecznych. Nastawienie nijakie przejawia siê w poszukiwaniu nieokreœlonych celów i wartoœci. Osoby d¹¿¹ce do osi¹gniêcia równowagi w sposób negatywny lub nijaki nie widz¹
mo¿liwoœci rozwoju osobowoœci, a chorobê traktuj¹ jako pora¿kê ¿yciow¹.
Etap uwolnienia siê od uzale¿nieñ chorobowych realizuj¹ osoby, które przesz³y etap pozytywnego poszukiwania równowagi. Uwalniaj¹ siê one od wp³ywu choroby na sposób myœlenia, dzia³ania i odczuwania. Œwiadomie d¹¿¹ do rozwoju w³asnej
osobowoœci. Prowadz¹ aktywne i twórcze ¿ycie oraz konsekwentnie zmierzaj¹ do realizacji celów ¿yciowych. Osoby chore,
który zdoby³y umiejêtnoœæ chorowania, odznaczaj¹ siê bezinteresownoœci¹, m¹droœci¹ oraz coraz wiêksz¹ dojrza³oœci¹.
Choroba stanowi integraln¹ czêœæ ludzkiego ¿ycia. Obejmuje nie tylko poziom cielesny i psychiczny, ale nale¿y j¹
rozwa¿aæ tak¿e w wymiarze duchowym. Prze¿ywanie jej w sposób œwiadomy nadaje ¿yciu wartoœæ o wiele wiêksz¹ od tej,
jak¹ mo¿e daæ samo zdrowie. Choroba mo¿e byæ przyjmowana jako dar, zjawisko, sytuacja, cierpienie, fakt, szansa i znak
³aski.Choroba jako znak ³aski jest sygna³em szczególnego spotkania z Bogiem. Mo¿e byæ ono oczekiwane i akceptowane lub
odrzucane, niepotrzebne czy niezauwa¿one. Warunkiem, by choroba sta³a siê ³ask¹ zmieniaj¹c¹ osobê chor¹ wewnêtrznie,
jest jej zaakceptowanie.
Ks. Andrzej Kluz
Co nowego w Œwietlicy Parafialnej „PRZYSTAÑ”?
5 wrzeœnia w naszej Œwietlicy Parafialnej "Przystañ" podsumowaliœmy radosny czas wakacji na wspólnym spotkaniu dzieci, rodziców i zaproszonych goœci. Widowiskiem „¯egnaj lato na rok...” zakoñczyliœmy realizacjê projektu
„Wakacyjna przystañ”. Obecnie realizujemy projekt kuratoryjny „Bawimy siê i uczymy w Przystani”. Nasze dzia³ania
obejmuj¹ pomoc w odrabianiu lekcji, wyrównywanie deficytów z jêzyka polskiego, matematyki, jêzyka angielskiego.
G³ównym celem naszych obecnych zajêæ jest rozwijanie zainteresowañ, talentów i zdobywanie umiejêtnoœci dzieci. Zajêcia prowadzone s¹ przez wykwalifikowanych fachowców - instruktorów, miêdzy innymi z muzyki, plastyki, tañca nowoczesnego, p³ywania, gry w szachy oraz odbywaj¹ siê zajêcia informatyczne z dostêpem do sieci internet.
Ka¿dego dnia w „Przystani” odbywaj¹ siê inne zajêcia. M³odzie¿ i dzieci mog¹ je sobie dostosowywaæ do swoich
potrzeb i czasu wolnego. Z pewnoœci¹ czas spêdzony w "Przystani" nie jest czasem straconym. Serdecznie zapraszamy!
Monika Krzysztoñ
Z okazji zbli¿aj¹cych siê imienin Ksiêdzu
Andrzejowi Kluzowi, Kapelanowi Szpitala w Gorlicach,
¿yczymy Bo¿ego b³ogos³awieñstwa i opieki Matki Bo¿ej
oraz owocnego wstawiennictwa patrona
œw. Andrzeja Aposto³a, w ka¿dym dniu
pos³ugi duszpasterskiej wœród chorych i cierpi¹cych
Duszpasterze i Parafianie
19
B³. Karolina Kózka - patronka naszej diecezji
17 listopada br. rozpoczyna siê w naszej diecezji rzeszowskiej nawiedzenie relikwii b³. Karoliny Kózka.
Relikwie Patronki diecezji bêd¹ goœciæ w poszczególnych parafiach przez jeden dzieñ. Peregrynacja jest inicjatyw¹ duszpasterstw m³odzie¿owych dzia³aj¹cych w Diecezji. W zwi¹zku z tym faktem, warto przybli¿yæ postaæ
b³. Karoliny.
Karolina urodzi³a siê w podtarnowskiej wsi Wa³-Ruda 2 sierpnia 1898 r.
jako czwarte z jedenaœciorga dzieci. Piêæ dni póŸniej otrzyma³¹ chrzest
w koœciele parafialnym w Rad³owie. Jej rodzice posiadali niewielkie gospodarstwo. Pracowa³a z nimi na roli. Wzrasta³a w atmosferze ¿ywej i autentycznej
wiary, która wyra¿a³a siê we wspólnej rodzinnej moidltwie wieczorem i przy
posi³kach, w codziennym œpiewaniu Godzinek, czêstym przystêpowaniu do
sakramentów i uczestniczeniu we Mszy tak¿e w dzieñ powszedni. Ich uboga
chata by³a nazywana "koœció³kiem". Krewni i s¹siedzi gromadzili siê tam czêto na wspólne czytanie Pisma œwiêtego, ¿ywotów œwiêtych i religijnych czasopism. W Wielkim Poœcie œpiewano tam Gorzkie ¯ale, a w okresie Bo¿ego
Narodzenia - kolêdy.
Od najm³odszych lat ukocha³a modlitwê i stara³a siê wzrastaæ w mi³oœci
Bo¿ej. Nie rozstawa³a siê z otrzymanym od matki ró¿añcem - modli³a siê nie
tylko w ci¹gu dnia, ale i w nocy. We wszystkim by³a pos³uszna rodzicom,
z mi³oœci¹ i trosk¹ opiekowa³a siê licznym m³odszym rodzeñstwem. W 1906 r.
rozpoczê³a naukê w ludowej szkole podstawowej, któr¹ ukoñczy³a w 1912 r.
Potem uczêszcza³a jeszcze na tzw. naukê dope³niaj¹c¹ trzy razy w tygodniu.
Uczy³a siê chêtnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywa³a zawsze wzorowe
oceny, by³a pracowita i obowi¹zkowa.
Du¿y wp³yw na duchowy rozwój Karoliny mia³ jej wuj, Franciszek Borzêcki, bardzo religijny i zaanga¿owany w dzia³alnoœæ apostolsk¹ i spo³eczn¹.
Karolina pomaga³a mu w prowadzeniu œwietlicy i biblioteki, do której przychodzi³y czêsto osoby doros³e i m³odzie¿. Prowadzono tam kszta³c¹ce rozmowy,
œpiewano pieœni religijne i patriotyczne, deklamowano utwory wieszczów.
Karolina by³a urodzon¹ katechetk¹. Nie poprzestawa³a na tym, ¿e pozna³a jak¹œ prawdê wiary lub us³ysza³a wa¿ne s³owo; zawsze spieszy³a, by
przekazaæ je innym. Katechizowa³a swoje rodzeñstwo i okoliczne dzieci, œpiewa³a z nimi pieœni religijne, odmawia³a ró¿aniec i zachêca³a do ¿ycia wg Bo¿ych przykazañ. Wra¿liwa na potrzeby bliŸnich, chêtnie zajmowa³a siê chorymi i starszymi. Odwiedza³a ich, oddaj¹c im ró¿ne pos³ugi i czytaj¹c pisma
religijne. Przygotowywa³a w razie potrzeby na przyjêcie Wiatyku.
B³ogos³awiona Karolina Kózkówna zginê³a w wieku zaledwie 16 lat, na pocz¹tku I wojny œwiatowej, 18 listopada 1914 r.
Carski ¿o³nierz uprowadzi³ j¹ przemoc¹ i bestialsko zamordowa³, gdy broni³a siê pragn¹c zachowaæ dziewictwo. Po kilku
dniach, 4 grudnia 1914 r., w pobliskim lesie znaleziono jej zmasakrowane zw³oki. Tragedia jej œmierci nie mia³a ludzkich
œwiadków. Pogrzeb Karoliny by³ wielk¹ manifestacj¹ okolicznej ludnoœci, która z wielkim przekonaniem mówi³a, ¿e uczestniczy w pogrzebie mêczennicy. Pochowano j¹ w parafialnym koœciele we wsi Zabawa. W 1987 r. Jan Pawe³ II w Tarnowie
beatyfikowa³ Karolinê. Jest ona patronk¹ Katolickiego Stowarzyszenia M³odzie¿y (KSM) i Ruchu Czystych Serc oraz diecezji
rzeszowskiej.
Opr. Ks. Mariusz Je¿
65 lat ZSE im. Jana Paw³a II - 29.09.2007 r.
Niedziela Misyjna - 21.10.2007 r.
Niedziela Misyjna - 21.10.2007 r.
Prace przy posadzce w koœciele - 26.10.2007 r.
Prace przy posadzce w koœciele - 27.10.2007 r.
Kwesta na rzecz Kuchni dla Ubogich - 1.11.2007 r.
Wiêcej fotografii znajduje siê na stronie parafialnej
Fot. Ks. M. Je¿, A. Piechowicz, S. Mê¿yk, ks. J. Gondek

Dlaczego szukacie ¿yj¹ce Nie ma Go tut

Transkrypt

Podobne dokumenty

KONCEPCJA ZDROWIA TIENS