Grzegorz Janicki

Grzegorz Janicki
Grzegorz Janicki
Kraków
Wykorzystanie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych jako
instrumentu zwalczania przestępczości o charakterze transgranicznym
Geneza wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych
funkcjonowania
i podstawy prawne ich
Gdy szefowie państw i rządów Unii Europejskiej dyskutowali w fińskim mieście Tampere
w październiku 1999 r. nad m.in. niezwłocznym powołaniem wspólnych zespołów
śledczych (zgodnie z postanowieniami traktatu amsterdamskiego [1] ) w celu zwalczania
— w pierwszej kolejności — przemytu narkotyków, handlu ludźmi oraz terroryzmu
[2]
, nic nie wskazywało na to, że ten nowy instrument prawny w walce z najpoważniejszą
przestępczością o charakterze transgranicznym będzie w tak niewielkim stopniu
wykorzystywany w praktyce. Wówczas wydawało się, że będzie wręcz przeciwnie.
Efektem tamperskiego szczytu było bowiem stworzenie ram prawnych dla powoływania
wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych — art. 13 Konwencji z 29 maja 2000 r. o
wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi
Unii Europejskiej (dalej jako Konwencja).
W raporcie wyjaśniającym [3] , analizując wspomniany artykuł, zwracano uwagę m.in. na
dobrodziejstwa płynące ze współpracy państw w zwalczaniu przestępczości za pomocą
wspólnych zespołów śledczych, wskazując na doświadczenia związane ze ściganiem
poważnej przestępczości o wymiarze transgranicznym.
Konwencja nie weszła jednak w życie na skutek dyskusji w kilku państwach
członkowskich, którą wywołało uregulowanie pozostałych artykułów tej umowy [4] .
1 / 14
Grzegorz Janicki
Trudności związane z ratyfikacją Konwencji spowodowały, że 30 listopada 2000 r. Rada
UE przyjęła zalecenie dotyczące tworzenia przez państwa członkowskie wspólnych
zespołów śledczych. W dokumencie tym podkreślono możliwość tworzenia zespołów na
podstawie umów bilateralnych i wielostronnych, jak również zachęcano do korzystania z
pomocy Europolu, jeśli chodzi m.in. o koordynację pracy zespołów, doradztwo w
dziedzinie pomocy technicznej czy analizę przestępstw
[5]
. Rada zaproponowała, aby wszelkie wyniki działań wspólnych zespołów śledczych były
przekazywane Europolowi, zgodnie z art. 10 Konwencji sporządzonej na podstawie
artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu
Policji (dalej jako Konwencja o Europolu)
[6]
.
Stan zagrożenia atakami terrorystycznymi po 11 września 2001 r. otworzył na nowo
dyskusję na temat przyspieszenia prac nad stworzeniem mechanizmu pozwalającego
na ściślejszą współpracę państw członkowskich w ramach wspólnych zespołów
dochodzeniowo-śledczych.
W dniu 13 czerwca 2002 r. Rada UE, uwzględniając inicjatywę Belgii, Francji, Hiszpanii i
Wielkiej Brytanii, wydała decyzję ramową w sprawie wspólnych zespołów
dochodzeniowo-śledczych [7] celem niezwłocznego zapewnienia środków usprawnienia
działalności wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych
[8]
. W celu umożliwienia pracownikom Europolu uczestnictwa we wspólnych zespołach
dochodzeniowo-śledczych 28 listopada 2002 r. Rada przyjęła protokół
[9]
zmieniający Konwencję o Europolu, zaś 8 maja 2003 r. — zalecenie dotyczące
wzorcowej umowy utworzenia wspólnego zespołu dochodzeniowo-śledczego
[10]
.
W następstwie ataków terrorystycznych na Madryt Rada Europejska w swej deklaracji z
25 marca 2004 r. [11] wezwała państwa członkowskie do przyjęcia wszelkich
niezbędnych środków celem pełnego wykonania decyzji ramowej do czerwca 2004 r.
oraz zapewnienia udziału przedstawicieli Europolu i Eurojustu w pracach wspólnych
zespołów dochodzeniowo-śledczych w możliwie jak najwyższym stopniu
2 / 14
Grzegorz Janicki
[12]
.
W ciągu kilku lat powstało wiele aktów prawnych regulujących funkcjonowanie
wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż
podstawą działania takich zespołów w Unii Europejskiej jest prawo krajowe
implementowane na podstawie decyzji ramowej dotyczącej wspólnych zespołów
dochodzeniowo-śledczych [13] oraz art. 13 Konwencji z 29 maja 2000 r. [14]
Podstawą utworzenia wspólnego zespołu może być też art. 24 Konwencji sporządzonej
na podstawie artykułu K.3 traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i
współpracy między administracjami celnymi z 18 grudnia 1997 r. [15] (Konwencja
Neapol II). W relacjach z USA kwestia ta jest uregulowana w art. 5 umowy w sprawie
wzajemnej pomocy prawnej między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi
[16]
. Jeśli chodzi zaś o współpracę o charakterze globalnym, podpisana została w imieniu
wspólnoty Konwencja ONZ z 15 listopada 2000 r. przeciwko międzynarodowej
przestępczości zorganizowanej (dalej jako Konwencja z Palermo)
[17]
, której art. 19 reguluje kwestię wspólnych zespołów.
Zespoły dochodzeniowo-śledcze pojawiają się również w innych dokumentach
powstałych w ramach Unii Europejskiej, głównie w kontekście zwalczania
przestępczości zorganizowanej, terroryzmu [18] czy handlu ludźmi [19] .
Należy jednak podkreślić, że oprócz uregulowań, które można nazwać unijnymi,
występują rozwiązania pozaunijne, wykształcone w drodze umów międzynarodowych,
których stronami są również państwa członkowskie UE. Do aktów pozaunijnych
regulujących problematykę wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych zaliczyć
można art. 20 drugiego protokołu dodatkowego [20] z 8 listopada 2001 r. do
Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z 1959 r. (instrument
powstały w ramach Rady Europy) czy wspomniany już art. 19 Konwencji z Palermo
[21]
, który ze względu na specyficzną sytuację prawną (jest bowiem częścią porządku
prawnego zarówno UE, jak i innych państw spoza tego obszaru) powinien być również
3 / 14
Grzegorz Janicki
zaliczony do instrumentarium o charakterze globalnym.
Wśród umów dwustronnych regulujących omawianą problematykę wymienić można
porozumienia o współpracy transgranicznej w zwalczaniu przestępczości
zorganizowanej, np. polsko-czeska umowa o współpracy w zwalczaniu przestępczości
transgranicznej [22] .
Reasumując, warto zwrócić uwagę, że pomimo mnogości instrumentów regulujących
funkcjonowanie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych podstawą prawną ich
funkcjonowania, w wypadku Polski, będzie treść art. 589b–f k.p.k. W innych państwach
członkowskich będzie podobnie. Przykładowo w Holandii kwestię tę regulują artykuły od
552qa do 552qe [23] . Wynika to primo z faktu, iż przepisy polskiego k.p.k. w art. 589b §
1 wyznaczają szerokie ramy współpracy w postaci wspólnych zespołów nie tylko między
państwami członkowskimi UE, lecz także z państwami spoza tego obszaru. Podstawą
funkcjonowania owych instrumentów jest bowiem umowa międzynarodowa, której
Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo zasada wzajemności. Secundo treść polskich
przepisów jest rezultatem implementacji przepisów Decyzji ramowej Rady UE z 13
czerwca 2002 r. w sprawie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych.
Jak stwierdzono w uzasadnieniu [24] do projektu ustawy uchwalonej 16 kwietnia 2004 r.
o zmianie ustawy — Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw
[25]
, jakkolwiek regulacje prawne zawarte w różnych instrumentach prawnych są w
zasadzie tożsame, to zakres obowiązków związanych z ich implementacją do porządku
krajowego jest różny. Implementacja postanowień umów międzynarodowych, jak można
przeczytać w uzasadnieniu, mogłaby się ograniczyć do wprowadzenia do polskiego
prawa przepisów kompetencyjnych, określających właściwość organów uprawnionych
do tworzenia takich zespołów, gdyż większość regulacji może być stosowana
bezpośrednio. Wydaje się, że takie rozwiązanie przyjął polski ustawodawca,
upoważniając prokuratora generalnego do zawierania porozumienia o ustanowieniu
wspólnego zespołu
[26]
.
Wejście w życie 23 sierpnia 2005 r. Konwencji o wzajemnej pomocy prawnej w
4 / 14
Grzegorz Janicki
sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej spowodowało,
że istnieje w tej materii swoisty prawny dualizm. Okoliczność tę może jeszcze
komplikować sytuacja, gdy państwo członkowskie wdrożyło decyzję ramową za pomocą
prawa ratyfikującego konwencję, czego przykładem jest Holandia. Dualizm ten w
wypadku Polski wydaje się mieć charakter jedynie pozorny, gdyż implementowana do
polskiego ustawodawstwa treść decyzji ramowej znajduje swoje odzwierciedlenie w art.
13, 15 i 16 Konwencji.
Conny Rijken [27] , pisząc o wspomnianym wyżej dualizmie prawnym, podkreśla, że
decyzja ramowa w przeciwieństwie do konwencji nigdy nie może być autonomiczną
podstawą prawną utworzenia zespołów. Basis legis są bowiem przepisy prawa
krajowego państw członkowskich będące implementacją decyzji ramowej. Jest to
wynikiem tego, że decyzja ramowa jest instrumentem prawnym UE, który wiąże państwa
członkowskie jedynie, jeśli chodzi o cel w nim zawarty, i nie jest źródłem powszechnie
obowiązującego prawa w danym państwie. Inaczej sytuacja wygląda w wypadku
konwencji, będącej umową międzynarodową, która po ratyfikacji staje się częścią
porządku prawnego poszczególnych państw członkowskich UE.
W piśmiennictwie krajowym [28] w kwestii tej przywołuje się treść art. 615 § 2 k.p.k., z
którego wynika, że przepisy zawarte w dziale XIII k.p.k. mają charakter subsydiarny w
stosunku do postanowień ratyfikowanych przez Polskę umów międzynarodowych.
Wobec tego powstało pytanie, czy reguła ta ma zastosowanie również w wypadku
uregulowania zawartego w art. 589b–f k.p.k. Literalna wykładnia nie pozostawia tu
żadnych wątpliwości
[29] . Skoro przepisy będące
wynikiem implementacji decyzji ramowych Rady UE są w rozumieniu tego przepisu
„przepisami ustawy”, to w konsekwencji pojawiające się kolizje między postanowieniami
traktatu międzynarodowego a przepisami kodeksu, określającymi specjalne zasady
współpracy z innymi państwami członkowskimi UE, powinny być rozstrzygane na
korzyść postanowień traktatowych
[30]
. Wydaje się jednak, że nie taki był zamiar ustawodawcy. Konieczne zatem jest
szczegółowe zbadanie owych kolizji prawnych, będących wynikiem wdrożenia do
polskiego ustawodawstwa nowego instrumentu w postaci wspólnych zespołów
śledczych.
Analizując treść polskiej implementacji decyzji ramowej 13 czerwca 2002 r., dojść
można do wniosku, że powiela ona co do istoty uregulowanie zawarte w art. 13
5 / 14
Grzegorz Janicki
Konwencji. Wydaje się więc, że pożądany rezultat, polegający na przyjęciu
pierwszeństwa przepisów art. 589b i nast. k.p.k. przed postanowieniami Konwencji,
można uzyskać w stosunkowo prosty sposób, bez sięgania po argumenty odwołujące
się do prymatu prawa wspólnotowego [31] . Można bowiem wyłączyć stosowanie art.
615 § 2 k.p.k., przyjmując, że przepisy Konwencji z 2000 r. „nie stanowią inaczej” w
rozumieniu tego przepisu
[32] . Za
zaakceptowaniem bronionej tu tezy przemawia szczegółowość rozwiązań przepisów
k.p.k., będących następstwem implementacji decyzji ramowej o zespołach
dochodzeniowo-śledczych
[33]
, jak również to, że treść polskich przepisów co do istoty przyjętych rozwiązań jest
zbieżna z treścią art. 13 Konwencji. W praktyce tak przedstawione rozwiązanie oznacza,
że powołanie wspólnego międzynarodowego zespołu nastąpi na terytorium RP na
podstawie treści przepisów kodeksowych (art. 589b–f k.p.k.).
Oczywiście możliwe jest również podjęcie innych prób interpretacyjnych. Piotr
Hofmański i Andrzej Sakowicz [34] zwracają tu uwagę m.in. na możliwość:
— odejścia od wykładni literalnej art. 615 § 2 k.p.k. i odwołania się do tezy o
szczególnym charakterze przepisów prawa krajowego, będących wynikiem
implementacji decyzji ramowych Rady UE, a tym samym zapewnienia im pierwszeństwa
przed postanowieniami traktatów międzynarodowych;
— obrony poglądu, iż decyzje ramowe są szczególnego rodzaju uproszczonymi
umowami międzynarodowymi;
— przyjęcia tezy, że specjalność przepisów implementujących decyzje ramowe tkwi w
ich prawnej naturze, a ściślej rzecz ujmując — w ich genezie — w tym, że zostały one
wprowadzone do krajowego porządku prawnego na skutek ciążącego na Polsce
zobowiązania prawnomiędzynarodowego;
— przyjęcia w świetle orzeczenia w sprawie Pupino [35] tezy o nakazie
prowspólnotowej wykładni także w obszarze instrumentarium III filaru.
6 / 14
Grzegorz Janicki
Reasumując, autorzy ci, pomimo świadomości słabości argumentacji stojącej za
przedstawioną tezą, ryzyka narażenia się na zarzut zignorowania reguły pierwszeństwa
prawa traktatowego zapisanej w art. 91 Konstytucji RP i po analizie wszelkich możliwych
prób interpretacyjnych dochodzą do wniosku, że zasada pierwszeństwa umów
międzynarodowych przed przepisami działu XIII k.p.k. nie odnosi się do przepisów tego
działu wprowadzonych do prawa polskiego na skutek implementacji decyzji ramowych
Rady UE.
Jak już wspomniano, zgodnie z art. 5 decyzji ramowej z 13 czerwca 2002 r., traci ona
moc z dniem wejścia w życie we wszystkich państwach członkowskich Konwencji z
2000 r. Nastąpi to zatem dopiero po ratyfikowaniu Konwencji przez pozostałe 7 państw
członkowskich. Otwartym pytaniem in eo casu pozostaje kwestia charakteru prawnego
przepisów k.p.k., stworzonych w celu wykonania tej decyzji ramowej. Czy zatem polskie
przepisy regulujące ową kwestię są jedynie nośnikiem decyzji ramowej i same per se
przestają obowiązywać z dniem wygaśnięcia mocy obowiązującej decyzji? Na tak
postawione pytanie odpowiedzieć trzeba jednak negatywnie zarówno w kwestii
pierwszej, jak i drugiej. Polski kodeks postępowania karnego ma formę ustawy i należy
do źródeł powszechnie obowiązującego prawa zgodnie z art. 81 ust. 1 Konstytucji RP.
Skoro zatem ustawodawca nie dopuścił sytuacji, w której implementowane przepisy
obowiązują jedynie czasowo, należy przyjąć, że wygaśnięcie mocy obowiązującej
decyzji ramowej nie rodzi skutków prawnych po stronie uchwalonych na jej podstawie
zmian do k.p.k.
Należy jednak pamiętać o tym, że „decyzja ramowa w sprawie wspólnych zespołów
dochodzeniowo-śledczych nie jest reprodukcją całej Konwencji z 2000 r., co mogło
prowadzić — w okresie przejściowym przed wejściem w życie Konwencji z 2000 r. — do
niejasności w ramach aspektów związanych z władzami właściwymi do tworzenia
zespołów czy też faktem, iż niektóre czynności dochodzeniowo-śledcze (na przykład
dochodzenie tajne lub przesyłki kontrolowane, które z pożytkiem może wykonywać
zespół) nie są regulowane decyzją ramową” [36] .
Aspekt praktyczny funkcjonowania JIT [37]
w Unii Europejskiej
Trudna w praktyce do oszacowania jest liczba zespołów tworzonych przez państwa UE.
7 / 14
Grzegorz Janicki
Wynika to po pierwsze z faktu, że żaden organ nie prowadzi rejestru prowadzonej w tej
formie współpracy. Po drugie wiele prób dotyczących utworzenia zespołu kończy się
niepowodzeniem już na wstępnym etapie.
Należy pamiętać, że niektóre państwa członkowskie ściśle współpracują przy sprawach
lub zagadnieniach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w
okolicznościach przypominających warunki pracy wspólnego zespołu
dochodzeniowo-śledczego, nie uznając przy tym konieczności zawierania porozumień
na mocy wymienionej decyzji ramowej czy Konwencji. Dobrym przykładem są tu
długoterminowe ustalenia między Francją a Hiszpanią w odniesieniu do ataków
terrorystycznych ETA i wypracowana praktyka w tym względzie [38] .
Z informacji uzyskanych w Ministerstwie Sprawiedliwości i Prokuraturze Krajowej
wynika, że do 1 kwietnia 2007 r. nie powstał żaden JIT z udziałem strony polskiej. O
możliwości powstania takiego zespołu w kontekście obozów pracy we Włoszech
donosiły media [39] . Ostatecznie do tego nie doszło na skutek braku implementacji
treści decyzji ramowej do porządku prawnego Włoch.
Holendersko-brytyjski wspólny zespół śledczy
narkotyków
dotyczący siatki handlarzy
Uwagi ogólne [40]
Zespół ten był pierwszą w historii obu państw formą współdziałania na podstawie nowo
przyjętej formy zwalczania przestępczości transgranicznej. Prace nad jego utworzeniem
rozpoczęły się już jesienią 2004 r. Wszystko rozpoczęło się od informacji uzyskanych w
śledztwie prowadzonym w Wielkiej Brytanii, że na terytorium Holandii umieszczona
została pewna ilość narkotyków. Było to okazją do utworzenia wspólnej
holendersko-brytyjskiej grupy śledczej. Następnym etapem było nawiązanie współpracy
przez śledczych z obu państw ze swoimi przedstawicielami w Europolu. Po uzyskaniu
porozumienia co do tego, że sprawa ta wymaga utworzenia JIT, strona brytyjska
zwróciła się z ustnym wnioskiem do holenderskich władz o pomoc i wsparcie w
holenderskim wątku śledztwa, podczas gdy brytyjska część śledztwa nie stała się
przedmiotem działań wspólnego zespołu śledczego i pozostała w kompetencjach władz
8 / 14
Grzegorz Janicki
śledczych Wielkiej Brytanii. Pierwsze porozumienie o utworzeniu JIT zostało zawarte 24
listopada 2004 r. i zastąpione poprawkami w wersji przyjętej 17 stycznia 2005 r.
Jednocześnie osoby zaangażowane w przygotowania wzięły udział w pracach tego
pierwszego zespołu śledczego, który rozpoczął swoją aktywność operacyjną w połowie
stycznia 2005 r.
W skład tego zespołu weszło 4 prokuratorów (2 brytyjskich i 2 holenderskich) oraz 13
przedstawicieli policji, z czego 3 brytyjskich policjantów zakwaterowanych na terytorium
Holandii. Przedstawiciele krajowi Eurojustu z obu państw pełnili funkcję wspierającą,
koordynującą oraz postępowali zgodnie ze swoim prawem krajowym. Z kolei Europol
przyjął na siebie rolę podmiotu dostarczającego wsparcia analitycznego dla JIT.
Holenderski analityk z Europolu był na miejscu działania zespołu 2–3 razy w tygodniu,
przyglądał się informacjom, przekazywał je do systemu informacyjnego Europolu oraz
oceniał, biorąc pod uwagę holenderskie śledztwo, wymianę informacji z JIT. Jednak
analityk ten nie otrzymał bezpośrednio i nie przekazał dalej informacji odnoszących się
do wspólnych zespołów śledczych, ponieważ przechodziły one przez biuro kontaktowe
zgodnie z zasadami zawartymi w Konwencji o Europolu.
Jeśli zaś chodzi o zapis dotyczący ułatwiania wymiany informacji podczas pracy
wspólnego zespołu śledczego, to nie skorzystano ze wszystkich jego zalet.
Uniemożliwiały to sztywne zasady ich ujawniania przyjęte w prawie brytyjskim. Co
więcej sytuacja, w której większa część śledztwa prowadzona była w Wielkiej Brytanii i
nie stała się częścią działań śledczych JIT, także komplikowała wymianę informacji.
Środki natomiast uzgodniono w porozumieniu o powołaniu wspólnej grupy śledczej.
Koszt rozmieszczenia funkcjonariuszy został poniesiony przez poszczególne krajowe
policje. Nieoczekiwanie wysokie wydatki wynikały z używania telefonów komórkowych
przez funkcjonariuszy obu państw.
Więcej w numerze...
[ 1 ] Zob. art. 30 ust. 2a Traktatu o Unii Europejskiej, Dz. Urz. WE z 2002 r., C 325.
9 / 14
Grzegorz Janicki
[ 2 ] Zob. Spotkania Rady Europejskiej 1993–2002. Wybór dokumentów, „Monitor
Integracji Europejskiej”2002, nr 53, s. 295.
[ 3 ] Raport wyjaśniający do Konwencji z 29 maja 2000 r. o wzajemnej pomocy w
sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Dz. Urz. WE z
2000 r., C 379.
[ 4 ]C. Rijken, Joint Investigation Teams. Principles, practice, and problems. Lessons
learnt from the first efforts to establish a JIT, “Utrecht Law Review” 2006, No 2, s. 100.
[ 5 ] Zob. Dz. Urz. WE z 2000 r., C 357.
[ 6 ] Zob. T. Schalken, M. Pronk, On Joint Investigation Teams, Europol and Supervision
of Their Joint Actions, “European Journal of Crime, Criminal Law and Criminal Justice”
2002, No 10, s. 70–82.
[ 7 ] Dz. Urz. WE z 2002 r., L 162/1.
[ 8 ] Sprawozdanie Komisji dotyczące przeniesienia przepisów decyzji ramowej Rady z
13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych,
SEC(2004) 1725.
[ 9 ] Akt Rady z 28 listopada 2002 r. sporządzający Protokół zmieniający Konwencję w
sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (Konwencja o Europolu) oraz
Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Europolu, członków jego organów,
zastępców dyrektora i pracowników Europolu, Dz. Urz. WE z 2002 r., C 312/1.
10 / 14
Grzegorz Janicki
[ 10 ] Zalecenie Rady z 8 maja 2003 r. dotyczące wzorcowej umowy utworzenia
wspólnego zespołu dochodzeniowo-śledczego (JIT), Dz. Urz. WE z 2003 r., C 121/1.
[ 11 ] Dokument Rady 7906/04 JAI, 100.
[ 12 ] Sprawozdanie Komisji ..., SEC(2004) 1725.
[ 13 ] Tak sytuacja kształtuje się w większości państw członkowskich, rozwiązanie takie
przyjął również polski ustawodawca.
[ 14 ] Przykładem może być regulacja przyjęta w Holandii.
[ 15 ] Dz. Urz. WE z 1998 r., C 24.
[ 16 ] Dz. Urz. WE z 2003 r., L 181.
[ 17 ] Dz. Urz. UE z 2001 r., nr 30, poz. 44.
[ 18 ] Zob.np. komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie
zapobiegania i zwalczania finansowania terroryzmu poprzez środki mające na celu
usprawnienie wymiany informacji, zwiększenie przejrzystości i wykrywalności transakcji
finansowych, COM(2004) 700 końcowy.
[ 19 ] Zob.np. pkt 4 VIII planu UE dotyczącego najlepszych praktyk, standardów i
procedur zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu, Dz. Urz. WE z 2005 r., C 311.
11 / 14
Grzegorz Janicki
[ 20 ] DzU z 2004 r., nr 139, poz. 1476.
[ 21 ] DzU z 2005 r., nr 18, poz. 158.
[ 22 ] <http://66.102.9.104/search?q=cache:SVC9gF2M2wQJ:www.wsiw.natolin
.edu.pl/wsisw/wsisw.nsf/viewDOC/AGRK-6R9THU+wspolne+zespo%C5%82y+%C5%9
Bledcze&hl=pl&ct=clnk&cd=25&gl=pl>, 22 lutego 2007.
[ 23 ] Informacja uzyskana przez autora od prof. H.G. van der Wilta, Uniwersytet w
Amsterdamie.
[ 24 ] Druk sejmowy nr 2407, 8 stycznia 2004.
[ 25 ] DzU z 2004 r., nr 93, poz. 889.
[ 26 ] Artykuł 589b § 2 k.p.k.
[ 27 ]C. Rijken, Joint Investigation..., s. 105–106.
[ 28 ]P. Hofmański, A. Sakowicz, Reguły kolizyjne w obszarze międzynarodowej
współpracy w sprawach karnych, „Państwo i Prawo” 2006, nr 11, s. 29–42.
[ 29 ] Tamże, s. 31.
12 / 14
Grzegorz Janicki
[ 30 ] Tamże.
[ 31 ] Tamże, s. 38.
[ 32 ] Tamże.
[ 33 ] Tamże.
[ 34 ] Zob. tamże, s. 38–42.
[ 35 ] Zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-105/03 Maria Pupino.
[ 36 ] Zob. sprawozdanie Komisji ..., SEC(2004) 1725.
[ 37 ] JIT (Joint Investigation Team), ang. wspólny zespół dochodzeniowo-śledczy.
[ 38 ] Informacje uzyskane od prof. Mar Jimeno Bulnes, Uniwersytet w Burgos,
Hiszpania.
[ 39 ] Zob. <http://ww6.tvp.pl/120,20060802377219.strona?Blok=WczesniejNaTemat>,
22 lutego 2007.
[ 40 ] Opracowano na podstawie: C. Rijken, Joint Investigation..., s.108–109.
13 / 14
Grzegorz Janicki
14 / 14