1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na
Transkrypt
1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na
1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na świat Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid. Imię Kamil otrzymał dopiero podczas bierzmowania w Rzymie, 1837 – porzuca warszawskie gimnazjum, aby wstąpić do prywatnej szkoły malarskiej. Pisze pierwsze teksty i maluje, 1840 – debiutuje jako poeta, jego wiersze można czytać na łamach prasy. Dzięki temu zawiera pierwsze znajomości w środowisku literackim, m.in. Z przedstawicielami tzw. Cyganerii Warszawskiej, 1842 – pierwsza podróż zagraniczna – do Niemiec, 1843 – podróż do Włoch. Zostaje wolnym słuchaczem Akademii Sztuk Pięknych we Florencji, 1845 – zakochuje się w Marii Kalergis, ówczesnej gwieździe salonów, 1846 – dalsze podróże. W Berlinie zostaje oskarżony o działania rewolucyjne w Królestwie Polskim (oddał swój paszport uciekinierowi). Miesięczny areszt spowodował u niego znaczne pogorszenie stanu zdrowia (postępująca do końca życia głuchota), 1849 – podczas pobytu w Paryżu poznaje Fryderyka Chopina i Juliusza Słowackiego, 1850 – żyje w biedzie, zaczynają się poważne problemy ze słuchem, 1851 – tworzy Bema pamięci żałobny – rapsod, wydaje Promethidion i dramat Zwolon, 1852 – oświadcza się przyjaciółce Marii Kalergis, Marii Trębickiej. Oświadczyny zostały odrzucone, 1853 – po długiej podróży dociera do Nowego Jorku, gdzie pracuje jako grafik (jest pierwszym polskim romantykiem w Ameryce), 1854 – powrót do Europy, do Londynu, później – Paryża, 1855 – rozpoczyna pracę nad obszernym poematem epickim Quidam, 1856 – pisze wiersz Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie, 1858 – pisze wiesz Klaskaniem mając obrzękłe prawice, 1860 – wygłasza cykl nowatorskich wykładów na temat twórczości Juliusza Słowackiego, 1862 – w Lipsku wychodzi pierwszy zbiór jego utworów – Poezje. Zbiór nie jest przychylnie przyjęty ani przez czytelników, ani przez krytyków, 1863 – włącza się w działalność społeczną z powodu wybuchu powstania styczniowego. Powstaje utwór Fortepian Szopena, 1865 – rozpoczyna pracę nad obszernym cyklem Vade-mecum, 1870 – znacznie pogarsza się sytuacja materialna poety. Pisze Assuntę – jedyny w jego twórczości poemat miłosny (nie ma w nim romantycznego sporu rozum – serce), 1872 – choruje na gruźlicę, coraz mocniej pogrąża się w samotności. W listach twierdzi, że miesiącami z nikim nie rozmawiał. Powstają arcydzieła dramatyczne: Kleopatra i Cezar, Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex – machina Durejko , 1877 – samotny i zapomniany, zostaje mieszkańcem Domu Św. Kazimierza w Irvy pod Paryżem, 1880 – tworzy dramat Miłość – czysta u kąpieli morskich, 1883 – poważnie choruje, nie ma środków na leczenie. Przed śmiercią kończy pisać nowele Stygmat, Ad leones! i Tajemnica lorda Singelworth. Umiera w domu dla ubogich emigrantów 23 maja 1833 roku. Jego prochy były dwukrotnie przenoszone, aż spoczęły w zbiorowej mogile na cmentarzu w Montmorency. Dokładnie miejsce spoczynku prochów poety nie jest do dziś znane, 1901 – 1907 – Zenon „Miriam” Przesmycki publikuje utwory Norwida w Chimerze, 1912 – badacze literatury zajęli się porządkowaniem i systematyzowaniem dzieł Norwida. Prace nad wydaniem jego utworów przerywały obie wojny światowe. Badaniem utworów Norwida zajmowali się tak wybitni badacze jak Wacław Borowy czy Stanisław Pigoń, 1971 – 1976 – wydane zostają Dzieła wszystkie Norwida, opracowane przez Juliusza Witolda Gomulickiego, 2001 – w krypcie wawelskiej umieszczono urnę z ziemią z paryskiego grobu poety.