Terapia psychomotoryczna Terapia psychomotoryczna skierowana

Terapia psychomotoryczna
Terapia psychomotoryczna skierowana jest do dzieci z minimalnymi
zaburzeniami czynności mózgu (MZCM). Pojęcie to odnosi się do
nieprawidłowości funkcji integracyjnych w ośrodkowym układzie nerwowym.
Minimalne
zaburzenia
czynności
mózgu
objawiają
się
wycinkowymi
trudnościami funkcjonowania dziecka w środowisku. Można je określić jako
łagodne objawy neuropsychologiczne, pojawiające się wyraźniej między drugim
a siódmym rokiem życia.
Do
głównych
składowych
zespołu
należą
zaburzenia
ruchowe
(nieprawidłowości napięcia mięśniowego, mechanizmów równoważnych,
niedojrzałość organizacji ruchu i koordynacji wzrokowo – ruchowej)
współwystępujące z nieprawidłowościami pamięci, mowy, koncentracji uwagi
oraz z zaburzeniami emocjonalnymi (agresja, pasywność, brak wiary w siebie,
labilność emocjonalna).
Dla opisywanej grupy dzieci charakterystyczne jest opóźnienie rozwoju
somatognozji, czyli świadomości swojego ciała. Przejawia się ono na poziomie
neurologicznym
(scalanie
wrażeń
sensorycznych
dających
świadomość
usytuowania ciała w przestrzeni i w ruchu) oraz psychologicznym (poczucie
własnej odrębności i tożsamości). Dzieci, u których funkcje somatognostyczne
rozwijają się z opóźnieniem, mogą przejawiać trudności we wczesnej nauce
czytania i pisania, ale także słabiej dostosowywać się do rytmu szkoły. Rozwój
somatognozji jest także warunkiem pojawienia się uporządkowanej i
kontrolowanej przez dziecko aktywności ruchowej.
Terapia psychomotoryczna według modelu belgijskiego Procus i Block
odpowiada na potrzeby dzieci z minimalnymi zaburzeniami czynności mózgu. O
tym, czy jest to właściwa dla dziecka forma oddziaływania, decyduje lekarz
przeprowadzający diagnozę. Najlepszym czasem na jej wykonanie jest wiek 5 –
6 lat. Podjęcie w tym okresie terapii psychomotorycznej może zapobiec
wystąpieniu u dziecka z MZCM trudności szkolnych.
Zajęcia z psychomotoryki odbywają się w małej grupie dwa razy w
tygodniu po ok. 1,5 godz. W podejmowanych oddziaływaniach istotne jest
założenie, iż dziecko rozwija świadomość i pamięć ruchu a także zdolność do
antycypacji dzięki powtarzaniu określonych ćwiczeń w tej samej kolejności,
wykorzystując powtarzalne sekwencje ruchów. Zajęcia w 4 – 6 – osobowej
grupie dają dziecku możliwość aktywnego budowania świadomości własnego
ciała – jego sytuacji w przestrzeni i w czasie. Odpowiednio dobrane ćwiczenia
dostarczają różnorodnych bodźców zmysłowych. Grupa rówieśnicza motywuje
dziecko do pracy, stwarza okazję do porównywania się, wzajemnego
naśladowania i pozytywnego współzawodnictwa.
Zazwyczaj po trzech miesiącach (ok.30 godzin psychomotoryki) odbywa
się powtórna diagnoza dziecka, w której lekarz decyduje o zakończeniu terapii
lub jej kontynuowaniu.
Literatura
Z. Kułakowska, Wczesne uszkodzenie dojrzewającego mózgu. Od
neurofizjologii do rehabilitacji, Lublin 2003, Wyd. Folium
Anna Mrozowska
pedagog Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej
w Siedlcach