wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Kielcach

Sygn. akt IX Ka 1539/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 grudnia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Klaudiusz Senator
Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek
przy udziale oskarżyciela publicznego --------------po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r.
sprawy K. Z., R. Ł. (1) i Z. N.
obwinionych o wykroczenie z art. 119 § 1 kw
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny
z siedzibą we Włoszczowie
z dnia 4 września 2014r. sygn. akt VII W 23/14
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II. zasądza od oskarżyciela posiłkowego J. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych
tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
sygn. akt IX Ka 1539/14
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie wyrokiem z dnia 4 września
2014 r. w sprawie VII W 23/14 uniewinnił obwinionych: K. Z., R. Ł. (1) oraz Z. N. od popełnienia zarzucanego im
wykroczenia z art. 119 § 1 kw, zaś na podstawie art. 118 § 2 kpw orzekł, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel posiłkowy. Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach
faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, polegający na niewłaściwej kwalifikacji prawnej ze względu na
wartość przedmiotu kradzieży ponad 700 zł., która to wartość jest realna, a nie mniejsza oraz brak okazania
przedmiotu kradzieży poszkodowanemu, co czyni postępowanie bezzasadne.
Wskazując na tak sformułowany zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna.
Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób prawidłowy, pozbawiony błędów natury faktycznej,
czy też logicznej, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych. Ustalenia bowiem Sądu odpowiadają prawdzie
materialnej i wynikają z logicznej analizy dowodów.
W realiach przedmiotowej sprawy istotne jest to, że jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy, zamiarem obwinionych nie
była kradzież przedmiotowej kraty, ale dokonanie prac porządkowych na urządzeniach wodnych - w tym wypadku
wymiana kraty, która ze względu na dziury nie spełniała swojej funkcji polegającej na zapobieganiu przedostawania
się ryb między zbiornikami wodnymi różnych właścicieli. Ma rację Sąd Rejonowy, że stan fizyczny wyjętej kraty,
jaki został w niniejszej sprawie zaprezentowany w oparciu o dowody w postaci dokumentacji fotograficznej (k.
18-19), protokołu zatrzymania rzeczy (k.20-21) oraz protokołu oddania rzeczy na przechowanie wraz ze spisem
i opisem (k.22-24), nie budził żadnych wątpliwości co od tego, iż faktycznie w kracie znajdowały się luki, które
uniemożliwiały jej wypełnienie swoich funkcji. W świetle ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy nie sposób
podzielić stanowiska oskarżyciela posiłkowego, że w chwili zdarzenia, któremukolwiek z obwinionych przyświecał cel
popełnienia wykroczenia z art.119§1 kw.
W wypadku kradzieży stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni. Jest to wykroczenie kierunkowe. Koniecznym
elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia rzeczy. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć,
a zatem postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą Skoro stronę podmiotową
kradzieży stanowi zamiar bezpośredni, to nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzą rzeczą, konieczne jest, aby
sprawca chciał ją zatrzymać dla siebie lub dla innej osoby bez prawnego tytułu. Do przypisania kradzieży rzeczy nie
wystarczy stwierdzenie, że została ona samowolnie zabrana; znamienny bowiem jest i zamiar przywłaszczenia jako fakt
psychiczny. Zamiar bezpośredni (kierunkowy) winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający
do zrealizowania tego celu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie sposób
więc stwierdzić, iż po stronie obwinionych istniał zamiar kierunkowy dokonania kradzieży przedmiotowej kraty.
Podniesiona przez skarżącego okoliczność błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że chodzi nie o odnogę rzeki C.,
ale jej główny nurt nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a więc ustalenia czy obwinieni dopuścili
się kradzieży. Podobna sytuacja odnosi się do zakwestionowanego przez skarżącego stanowiska Sądu Rejonowego,
że „na należącym jeszcze do pokrzywdzonego fragmencie tego dopływu usytuowana była krata przepustowa, mająca
zabezpieczać swobodny przepływ ryb z jego zbiornika do wód, należących do Polskiego Związku Wędkarskiego O. w
K.”. Istotnie w rzeczywistości chodziło o ochronę ryb znajdujących się w rzece. Jednakże w sprawie podlegało ocenie,
czy obwinieni swoim czynem wypełnili znamiona kradzieży, czy działali z takim zamiarem i tylko ta okoliczność
podlegała ustaleniu, a nie to czy zachowanie obwinionych było w każdym momencie idealnie prawidłowe i nie
było konieczności weryfikowania czy działanie obwinionych było zgodne z wszelkimi uregulowaniami prawnymi.
Granice rozpoznania sprawy wyznaczała treść zarzutu wniosku o ukaranie, a Sąd miał obowiązek poczynienia ustaleń
i przeprowadzenia dowodów istotnych tylko dla rozpoznania takiej sprawy.
Dlatego bez znaczenia pozostaje też podniesiona przez skarżącego okoliczność, że pomiędzy rzeką, a jego zbiornikiem
wodnym usytuowana była grobla, w której wbudowana była betonowa przepustozastawka. Bez związku ze sprawą
pozostaje nawiązywanie przez skarżącego do prawa wodnego i budowlanego.
Oskarżyciel posiłkowy zarzucił, że Polski Związek Wędkarski O. w K. zlecił wykonanie nowej kraty, przy braku
informacji do kogo należy stara krata i grunty. Zauważyć należy, że (...) po to dał zlecenie wykonania nowej kraty, aby
zapobiec swobodnemu przepływowi ryb z rzeki C. do zbiorników prywatnych.
Sąd Rejonowy należycie wykazał, że dla obwinionych było oczywiste, iż dokonują wymiany kraty na terenie
należącym do Polskiego Związku Wędkarskiego. Argumentację Sądu I Instancji Sąd Okręgowy akceptuje i zbędne
jest jej powtarzanie po raz kolejny w niniejszym uzasadnieniu. Oczywiście można sobie wyobrazić, że obwinieni
mogli dokonać jeszcze dodatkowych aktów staranności celem ustalenia własności przedmiotowej kraty, ale ich nie
dokonanie nie skutkuje uznaniem, że dokonali kradzieży. Przejrzenie księgi wieczystej i to w formie elektronicznej
nie pozwoliłoby na ustalenie własności kraty. Być może taki skutek odniosłaby wizyta w wydziale geodezji starostwa
powiatowego, ale jak ustalił Sąd obwiniony Z. zamiast tego udał się do urzędu gminy.
Sąd Rejonowy w sporządzonym uzasadnieniu odniósł się do podawanej przez pokrzywdzonego wartości
przedmiotowej kraty, jak i podniósł, że wobec ustalenia braku zamiaru kradzieży kraty po stronie obwinionych nie
ma znaczenia jej wartość dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie.
Zauważyć należy, że jak wynika z faktury koszt nowej kraty wyniósł 467,40 zł. Tak więc trudno uznać za zasadne
stanowisko skarżącego, że wartość starej, nie spełniającej swojej funkcji kraty miałaby wynosić aż 700 zł., nawet przy
uwzględnieniu, że nową kratę należałoby ewentualnie jeszcze pomalować.
Nie było konieczne okazywanie w toku postępowania pokrzywdzonemu kraty albowiem obwinieni nie kwestionowali,
że kratę wyjęli z miejsca wskazanego przez skarżącego i że jest to krata, której kradzież on zgłosił.
Zauważyć należy, że w toku postępowania przedmiotowa krata została oddana na przechowanie R. Ł..
Kolejne zarzuty skarżącego pozostają tylko i wyłącznie jego subiektywnymi odczuciami dotyczącymi prowadzenia
postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie (rzekoma stronniczość sędziego, rzekome „znęcanie” się nad nim
przez sędziego).
Mając powyższe na uwadze należało, na podstawie art. 437§1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw orzec, jak w punkcie I wyroku.
W pkt II wyroku, Sąd Odwoławczy, na podstawie z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw orzekł, iż koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżyciel posiłkowy, bowiem wniósł on środek odwoławczy, który nie został
uwzględniony. Na koszty te składa się opłata w wysokości 200 zł. zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca
1973r. o opłatach w sprawach karnych - t.j. Dz. Ust. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) i zryczałtowane wydatki w
wysokości 50 zł. za postępowanie przed Sądem II instancji zgodnie z §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za
wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2001 r. nr 118 poz. 1269).
SSO Klaudiusz Senator