silnika Stirlinga

SILNIK STIRLINGA
Wynaleziony przez Roberta Stirlinga w 1816 r
Obieg Stirlinga
Silnik Stirlinga z tłokiem wypornościowym
Silnik Stirlinga z tłokiem wypornościowym
Silnik z tłokiem wypornościowym posiada tłok normalny i duży tłok wypornościowy. Tłok wypornościowy służy do sterowania tym, kiedy komora gazowa jest podgrzewana, a kiedy chłodzona. Aby pracować, silnik z tłokiem
wypornościowym wymaga wytworzenia różnicy temperatur pomiędzy górną i dolną częścią wielkiego cylindra. W przypadku małych modeli do napędu wystarcza różnica temperatur dłoni i otaczającego powietrza.
Na rysunku widoczne są dwa tłoki:
1. Tłok napędowy – to mniejszy tłok na górze silnika.
Jest on szczelnie dopasowany i porusza się do góry, gdy gaz w silniku rozpręża się.
2. Tłok wypornościowy – to duży tłok w większej komorze.
Ten tłok jest umieszczony luźno w cylindrze, a więc powietrze może przepływać swobodnie pomiędzy częścią ogrzaną i chłodzoną silnika w czasie, gdy tłok porusza się do dołu i do góry. Tłok wypornościowy porusza się w górę i w
dół, aby sterować podgrzewaniem i chłodzeniem gazu w silniku. Zajmuje on dwie skrajne pozycje:
• Gdy tłok wypornościowy znajduje się w pobliżu wierzchołka dużego cylindra, większa część gazu wewnątrz silnika jest podgrzewana przez Źródło ciepła i rozszerza się. Ciśnienie wewnątrz silnika rośnie, wypychając tłok
napędowy do góry.
• Gdy tłok wypornościowy znajduje się w pobliżu dolnej części dużego cylindra, większa część gazu wewnątrz silnika chłodzi się i kurczy. To sprawia, że ciśnienie spada, co ułatwia ruch tłoka napędowego w dół i sprężenie gazu.
Silnik w sposób powtarzający się podgrzewa i chłodzi gaz, uzyskując energię z rozszerzania i kurczenia się gazu