medal wdzięczności paryż / 18.06.2013

MEDAL WDZIĘCZNOŚCI
PARYŻ / 18.06.2013
BIOGRAMY LAUREATÓW 2012
„Solidarité France-Pologne”
Podstawowym celem działalności francuskiej organizacji „Solidarité France-Pologne”, utworzonej w
listopadzie 1980 r., była wszechstronna rzeczowa, polityczna i finansowa pomoc Solidarności.
Organizacja prowadziła również działalność informacyjną, mającą na celu upowszechnienie wiedzy o
sytuacji w Polsce i walce Polaków z komunistycznym reżimem.
W ramach „Solidarité France-Pologne” działali:
Mirosława Brodka i Hanna Hugon - zaangażowane na wszystkich polach działalności organizacji.
Urszula Hibner – aktywna działaczka, udzielała wsparcia politycznego stronie polskiej, a także
prowadziła aktywną współpracę naukową pomiędzy Polską i Francją, którą nadal kontynuuje.
Claude Emmanuel Triomphe – związany z działalnością w konwojach z pomocą. Udzielał również
Polskiej opozycji wsparcia politycznego.
Jean-Paul Vigier – odpowiedzialny za organizację konwojów, udzielał wsparcia politycznego i był
ważnym działaczem Komitetu Katolickiego do walki z głodem.
Philippe Gombart
Już pod koniec lat 70. był osobą kontaktową pomiędzy Jerzym Giedroyciem a opozycją demokratyczną
w Polsce. W 1980 r. dostarczył Januszowi Onyszkiewiczowi kilkaset tysięcy taśm dźwiękowych na
potrzeby działalności Radia Solidarność. W marcu 1981 r. dołączył do stowarzyszenia „Solidarité
France-Pologne”, w którego ramach działał bardzo aktywnie na wielu polach, począwszy od zbiórek
pieniędzy. Współorganizator gali „Noel pour Solidarność” z udziałem Andrzeja Seweryna, Jacka
Kaczmarskiego i wielu aktorów francuskich, która odbyła się 12 grudnia 1981, w swoim mieszkaniu
organizował też pierwsze prywatne koncerty Jacka Kaczmarskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego
wielokrotnie jeździł z transportami, przewożąc z Francji sprzęt poligraficzny (m. in. do Opola, Katowic,
Tarnowa, Przemyśla), a także pomoc finansową do kościelnych komitetów obrony internowanych, ofiar
represji i ich rodzin. W tym czasie był również "oficerem łącznikowym" paryskiego Biura Solidarności,
odpowiedzialnym za przekazywanie korespondencji i pieniędzy dla podziemnych struktur Solidarności.
Pierre Raveneau
Będąc członkiem Stowarzyszenia „Les Amis des Cinq Continents” w mieście Blois, od 1982 do końca
lat 90. przyjeżdżał kilka razy do roku do Polski z pomocą humanitarną. Zbierał dary w rejonie swego
miasta za pośrednictwem parafii, a następnie magazynował w swoim warsztacie stolarskim i domu. W
akcje włączała się także jego matka, śp. Therese Raveneau oraz liczne rodzeństwo. Wykorzystując
swoje stolarskie umiejętności Raveneau wykonywał również drewniane koniki na biegunach według
polskiego wzoru, które sprzedawane były na jarmarkach przedświątecznych w Blois. Za uzyskane
pieniądze kupowano leki i finansowano wynajem dużej ciężarówki wypełnionej odzieżą, żywnością,
lekarstwami, środkami czystości. Czasami udawało się zorganizować cały konwój, a Pierre’owi
Raveneau zawsze towarzyszyli wolontariusze. Trasa transportów prowadziła przez Poznań, szpital w
Łomiankach, Warszawę, Kraków i Wrocław.
1
Złożony na ręce Pierre’a Raveneau Medal Wdzięczności jest wyrazem uznania dla wielu ludzi
dobrej woli, zamieszkujących Blois, Amboise i okolice, którzy przez lata angażowali się w
bezinteresowną pomoc na rzecz Polaków.
Genevieve Gazeau
Jako członkini Stowarzyszenia „Les Amis des Cinq Continents” wielokrotnie współdziałała z Pierrem
Raveneau i od 1982 r. do końca lat 90. organizowała zbiórkę i transporty pomocy humanitarnej do
Polski. Jej działalność koncentrowała się w Paryżu, gdzie zdobywała środki oraz mobilizowała ludzi,
których sprowadzała następnie do Polski. Zorganizowane przez nią transporty trafiały do Poznania,
Warszawy, Białegostoku, Krakowa oraz Wrocławia. Genevieve Gazeau pomagała także polskim
emigrantom w Paryżu, ułatwiając im aklimatyzację w nowych warunkach, często udzielając im
długotrwałej, nieodpłatnej gościny.
Michelle i Robert Gadon
Wielokrotnie przywozili do Polski paczki z żywnością. Jednym z beneficjentów była rodzina Ryszarda
Szczerby, astronoma z Torunia, z którą przyjaźnią się do dziś. Państwo Gadon zaangażowali w pomoc
Polsce również inne francuskie rodziny.
prof. Hervé de Feraudy
Sygnatariusz i współautor listu w sprawie uwolnienia Jana Hanasza, który francuscy naukowcy napisali
z inicjatywy prof. Francois Lefeuvre’a w protestując przeciwko aresztowaniu w 1985 r. wielu znanych
polskich naukowców. Dokument ten został przekazany do Centre National de la Recherche Scientifique
(Krajowe Centrum Badań Naukowych), którego dyrektorem był prof. Pierre Papon i przesłany do wielu
osób, w tym do Ministerstwa Spraw Zagranicznych we Francji oraz prawdopodobnie do polskiego
Ministra Sprawiedliwości. Przedsięwzięcie wywołało silną reakcję wśród społeczności naukowej, w
szczególności w CNRS.
François-Régis i Jeanne Francoise Hutin
François-Régis Hutin, jako dyrektor generalny dziennika „Ouest-France” organizował wraz z żoną
zbiórki darów dla Polski i pomoc dla podziemnej Solidarności. Działalność Państwa Hutin trwała 12 lat
od 9 lutego 1982 r., kiedy to wyjechał pierwszy transport z pomocą, aż do 10 sierpnia 1994 r. Wysyłano
średnio jedną ciężarówkę na miesiąc, do Polski w wyniku działań osób skupionych wokół „OuestFrance” trafiło łącznie ponad 5 000 ton artykułów.
Jacques Hardoin
Członkek redakcji czasopisma „Ouest-France”, uczestniczył w organizowaniu pomocy humanitarnej dla
Polski, a także w przesyłaniu sprzętu dla podziemnej Solidarności. Sam udał się do Polski ciężarówką
przewożącą żywność i sprzęt komputerowy. Jego zainteresowanie i współpraca z Polską nie
zakończyły się w latach 80. Po roku 1989 pomagał w powstawaniu niezależnych mediów w Polsce.
Obecnie jako redaktor naczelny czasopisma „La Voix du Nord”, największej gazety lokalnej w północnej
Francji, inspiruje oraz wspiera publikacje na rzecz podtrzymania pamięci o Solidarności i jej znaczeniu
dla demokratycznych przemian w Europie, a także rozpowszechniania wiedzy o polskiej transformacji.
Chrystian Lair
Należał do grupy najbardziej aktywnych członków Paryskiego Komitetu Solidarności z Solidarnością od
1981 roku aż do jego rozwiązania pod koniec 1990. Brał udział w organizacji licznych manifestacji
ulicznych, wspierających politycznie Solidarność m. in. w blokadzie polskiego banku, czy Polskiej Kasy
Opieki w Paryżu. Współorganizował i osobiście uczestniczył w przerzucie do Polski komputerów do
liczenia wyników pierwszych wolnych wyborów w Polsce w czerwcu 1989 r. Osobiście pomagał
Polakom mieszkającym we Francji.
2
Paul Lelong
Będąc jednym z vice-merów i jednocześnie nauczycielem, wychowawcą, dyrektorem szkoły i członkiem
„Clubu Franca” w małym miasteczku Aulnoy-Lez-Valenciennes we francuskim departamencie Nord Pas
De Calais, zainicjował i przez ponad dwadzieścia lat prowadził letnią wymianę młodzieży ze swojego
miasteczka z harcerzami z dzielnicy Poznań-Grunwald, począwszy od 1979 roku. Przedsięwzięcie to
nie ustało po ogłoszeniu w Polsce stanu wojennego, wręcz przeciwnie, poza trwającymi nadal
wymianami młodzieży, już w styczniu 1982 roku trzej współpracownicy Paula Lelonga przyjechali do
Poznania małą ciężarówką z darami humanitarnymi, zebranymi wśród mieszkańców Aulnoy.
Paul de Maillard
Udzielał systematycznego wsparcia Solidarności poprzez organizowanie spotkań informacyjnych w
regionie Bordeaux w klubie „Lions” i stowarzyszeniach religijnych, a także poprzez zbiórkę pieniędzy i
pomoc charytatywną. Sam w 1986 r. przewiózł do kościoła św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w
Warszawie dary zebrane dla rodzin działaczy Solidarności, będących w trudnej sytuacji. Z jego
inicjatywy powstało również wiele artykułów prasowych, informujących o sytuacji w Polsce.
śp. Stefan Nędzyński
Po ucieczce wraz z armią Andersa z łagru w ZSRR osiadł w Wielkiej Brytanii. Ukończył ekonomię i
doktoryzował się na Uniwersytecie Londyńskim. Został brytyjskim, a później międzynarodowym
działaczem związkowym w Postal, Telegraph and Telephone International. Pełniąc funkcję Sekretarza
Generalnego PTTI (1965-1990), od 1980 r. osobiście oraz za pośrednictwem związków zawodowych z
innych krajów (Szwecja, Niemcy) organizował pomoc sprzętową i finansową dla całej Solidarności (w
tym dla Krajowej Komisji Porozumiewawczej i Komisji Krajowej oraz Zarządu Regionu Wielkopolska).
Po wprowadzeniu stanu wojennego wspierał m.in. działalność Biura Koordynacyjnego NSZZ
Solidarność w Brukseli. Pozbawiony polskiego obywatelstwa, nie przyjął obywatelstwa brytyjskiego,
otrzymał paszport nansenowski. Na emeryturze, w 1991 r. został organizatorem i szefem Biura The
American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations w Warszawie, prowadzącego
pomoc dla Solidarności i nowo tworzonych związków zawodowych na Białorusi i Litwie.
Michelle Nozière
Podczas stanu wojennego jako członek redakcji czasopisma „Nord Eclair” był przełożonym Stanisława
Gasika – jednego z organizatorów ruchu wsparcia dla Solidarności w północnej Francji. Aktywnie
wspomagał działania na rzecz Polski i Solidarności. Umożliwiał korzystanie z urządzeń poligraficznych
oraz materiałów czasopisma w celu edycji ulotek i plakatów, informujących o sytuacji w Polsce,
mających na celu mobilizację francuskiej opinii publicznej. Z osobistych funduszy współfinansował wiele
działań na rzecz działaczy Solidarności we Francji.
dr Jean Raquet
Zaangażowany w niesienie wszechstronnej pomocy medycznej, w tym przewożenie niedostępnych w
Polsce leków, zwłaszcza dla dzieci, który trafiały m. in do Szpitala Dziecięcego w Krakowie.
Organizował szkolenia polskich lekarzy w klinice La Timone w Marsylii we Francji. W czasie stanu
wojennego kontaktował się osobiście ze strukturami Solidarności. W czasie pobytu w Polsce (GdańskWarszawa-Kraków) nakręcił film, promujący Polskę i polskie społeczeństwo, który wyświetlał następnie
w wielu pokazach publicznych, skupiających różnorodne środowiska francuskie.
Jean-Claude Rohèe
Od 1983 roku przez wiele lat organizował transporty darów dla Polski wraz z ukrytą pomocą sprzętową
dla podziemnej Solidarności potrzebną m. in. do działań poligraficznych nielegalnych wydawnictw.
Działalność była wyjątkowo utrudniana przez służbę bezpieczeństwa, która umieściła w najbliższym
otoczeniu Jeana-Claude Rohèe swojego współpracownika.
3
Jean Francois Tourtellier
Biolog, szef laboratorium, w latach 80. organizował transporty leków dla szpitali w Gdyni i w Gdańsku.
Współpracował z organizacją Farmaceuci Bez Granic, a także ze stowarzyszeniem „Solidarité
Pologne”. Osobiście pomagał działaczom Solidarności we Francji. Wspierając solidarnościowe
podziemie w transportach z lekami przemycał również sprzęt, m. in. fotokopiarki.
Catherine Lalumière
Wspierała Polskę przed rokiem 1989 jako członek Partii Socjalistycznej i członkini rządu francuskiego
pod przewodnictwem François Mitterranda. W roku 1989 w ramach obowiązków Sekretarza
Generalnego Rady Europy wspomagała stronę solidarnościową, a potem także działania rządu
Tadeusza Mazowieckiego i innych liderów Solidarności. Podczas swojej kadencji, promowała tworzenie
sieci Szkoły Studiów Politycznych Rady Europy, której celem było kształcenie młodych kadr
politycznych wschodzących demokracji byłego bloku wschodniego. W 1991 powitała Polskę w
strukturach Rady Europy. Od 1994 do 2004 roku jako posłanka i członek Komisji Spraw Zagranicznych,
popierała przystąpienie Polski do Unii Europejskiej.
4