Wykład 2 - Przepisy prawne regulujące kwestię nowych źródeł

Wykład 2 - Przepisy prawne regulujące kwestię nowych źródeł pozyskiwania energii
Zasada
zrównoważonego
rozwoju
uznawana
jest
za
jedną
z
podstawowych
koncepcji
współczesnego prawa ochrony środowiska. Szczególne znaczenie dla jej ukształtowania na gruncie prawa
międzynarodowego mają dokumenty przyjmowane pod auspicjami ONZ. Zrównoważony rozwój określono
również w prawie pierwotnym UE jako nadrzędny długoterminowy cel Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 11
TFUE, „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania zrównoważonego
rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska".
Do zasady zrównoważonego rozwoju odwołuje się również Konstytucja RP, nadając jej rangę zasady
konstytucyjnej. Zgodnie z art. 5 „Rzeczpospolita Polska (...) zapewnia ochronę środowiska, kierując się
zasadą zrównoważonego rozwoju". Zgodnie z art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska, ochrona środowiska przewiduje m. in. „racjonalne kształtowanie środowiska i gospodarowanie
zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju", przy czym art. 3 pkt 50 tej ustawy
definiuje zrównoważony rozwój jako „taki rozwój społeczno - gospodarczy, w którym następuje proces
integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej
oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania
podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak
i przyszłych pokoleń".
Zmiany klimatyczne na Ziemi stały się jednym z najważniejszych tematów w ogólnoświatowej
dyskusji. Zapobieganie niekorzystnym skutkom zmian klimatu ma istotne znaczenie dla sektora
energetycznego. W świetle badań sektor energetyczny jest największym na świecie emitentem szkodliwych
substancji do powietrza. Najważniejsze badania odnoszące się do przeciwdziałania negatywnym skutkom
zmian klimatu wskazują na konieczność dokonania zmian w tym sektorze gospodarki.
Międzynarodowe ramy prawne przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian klimatu określają:
Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) i Protokół z Kioto
do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (protokół z Kioto).
Szczególne znaczenie ma protokół z Kioto, który reguluje działalność na rzecz skutecznej ochrony
środowiska i zawiera obowiązujące państwa-strony zobowiązania redukcyjne. Protokół w obecnym
brzmieniu będzie obowiązywał do 2012 r.
W walkę z niekorzystnymi skutkami zmian klimatu aktywnie włączyła się też UE. Społeczność
międzynarodowa postrzega UE jako lidera w tej dziedzinie działań. Od 1991 r., kiedy Komisja Europejska
podjęła pierwszą inicjatywę dotyczącą klimatu (Strategia WE w sprawie ograniczenia emisji CO2 oraz
poprawy efektywności energetycznej), UE w ramach swojego porządku prawnego ustanowiła w tym zakresie
wiele instrumentów prawnych. Wywierają one duży wpływ na sektory energetyczne i bezpieczeństwo
energetyczne państw członkowskich UE. Cele, które stawia przed sobą UE, zostały określone przede
wszystkim w przyjętym dnia 10 stycznia 2007 r. komunikacie Komisji do Rady Europejskiej
i Parlamentu Europejskiego – Europejska Polityka Energetyczna. Obejmują one zawartą w komunikacie
„inicjatywę 3 x 20%, zakładającą osiągnięcie przez UE do 2020 r. następujących celów:
• 20% udziału energii odnawialnej w bilansie konsumpcyjnym energii,
1
• 20% redukcji emisji gazów cieplarnianych w stosunku do poziomu z 1990 r.,
• 20% oszczędności całkowitego zużycia energii.
Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), sporządzona
w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r., jest najważniejszym międzynarodowym aktem prawnym mającym na
celu przeciwdziałanie niekorzystnym skutkom zmian klimatu. Konwencja ta, wraz z protokołem z Kioto,
określa międzynarodowe ramy ograniczenia emisji szkodliwych substancji do powietrza. Państwami stronami UNFCCC jest 195 państw oraz jedna organizacja międzynarodowa – Unia Europejska (dawniej
Wspólnota Europejska). Konwencja w art. 1 pkt 2 definiuje pojęcie „zmian klimatycznych" jako „zmian
w klimacie spowodowanych pośrednio lub bezpośrednio działalnością człowieka, która zmienia skład
atmosfery
ziemskiej
i
która
jest
odróżniana
od
naturalnej
zmienności
klimatu
obserwowanej
w porównywalnych okresach". Zgodnie z art. 2 konwencji, jej celem jest „doprowadzenie, zgodnie
z właściwymi
postanowieniami
UNFCCC,
do
ustabilizowania
koncentracji
gazów
cieplarnianych
w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system
klimatyczny.
Protokół z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
Protokół z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu,
sporządzony w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r., wszedł w życie dnia 16 lutego 2005 r. Ustala on prawnie
wiążące zobowiązania redukcyjne i harmonogramy redukcji emisji sześciu gazów cieplarnianych przez
państwa uprzemysłowione. W załączniku B do protokołu z Kioto wymienione są zobowiązania państw - stron
do ograniczenia emisji lub redukcji emisji w latach 2008–2012 (tzw. „cele redukcyjne"), a 1990 r. stanowi rok
bazowy dla określania tych zobowiązań. Maksymalna wielkość emisji, wyrażona jako ekwiwalent CO2, którą
państwo - strona może wyemitować, określana jest mianem „przyznanej ilości emisji".
Państwa - strony zobowiązane są do wdrożenia instrumentów prawnych, które przyczynią się do
osiągnięcia ich celów redukcyjnych. Aby wspomóc działania krajowe, które muszą pozostać głównym
elementem wysiłków podejmowanych w celu wypełnienia zobowiązań, protokół z Kioto zezwala państwom stronom na uczestniczenie w uzupełniających mechanizmach redukcji emisji lub zwiększenia pochłaniania
gazów cieplarnianych, które jest mniej kosztowne w innych państwach.
Międzynarodowy handel uprawnieniami do emisji, zgodnie z art. 17 protokołu z Kioto, umożliwia
państwom - stronom nabywanie jednostek redukcji emisji (ERU), jednostek poświadczonej redukcji emisji
(CER), jednostek przyznanej emisji (AAU) oraz jednostek pochłaniania (RMU) od innych państw - stron.
Nabyte jednostki mogą być wykorzystywane w celu osiągnięcia celów redukcyjnych. Umożliwia to państwom
- stronom wykorzystanie tańszych możliwości redukcji emisji w celu obniżenia ogólnego kosztu jej
ograniczenia. Transfer i nabywanie tych jednostek muszą być monitorowane i rejestrowane w systemie
obejmującym krajowe rejestry utrzymywane przez każde państwo - stronę. Państwa - strony mogą również
upoważnić osoby prawne (np. przedsiębiorstwa, organizacje pozarządowe i inne osoby prawne) do udziału,
na własną odpowiedzialność, w międzynarodowym handlu uprawnieniami do emisji. W krajowych rejestrach
są tworzone konta rozliczeniowe umożliwiające uczestnictwo takich podmiotów.
2
Państwa - strony mogą również wprowadzić systemy handlu uprawnieniami do emisji na poziomie
krajowym i regionalnym (taki system został stworzony w UE). W zależności od przyjętych zasad systemu
zobowiązania uczestników mogą być rozliczane jednostkami protokołu z Kioto (w tym ERU i CER) lub innymi
jednostkami ustanowionymi specjalnie na potrzeby systemów handlu uprawnieniami do emisji. Jeżeli
jednostki są przekazywane wzajemnie przez państwa-strony w ramach krajowego lub regionalnego systemu
handlu uprawnieniami do emisji, to transfery te powinny być rozliczane zgodnie z zasadami zawartymi
w protokole z Kioto. Odnosi się to również do tych przypadków, w których krajowe lub regionalne systemy
handlu uprawnieniami do emisji wykorzystują jednostki inne niż stosowane w protokole z Kioto (np.
uprawnienia do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji funkcjonującego w UE). Zapewnia
to zgodność krajowych i regionalnych systemów handlu uprawnieniami do emisji z międzynarodowym
handlem tymi uprawnieniami.
Zobowiązania redukcyjne, jakie dobrowolnie przyjmują na siebie państwa, należy uznać za właściwą
metodę przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian klimatu. Warunkiem powodzenia tych działań jest ich
akceptacja przez dużą liczbę państw (zwłaszcza tych, które emitują do atmosfery najwięcej zanieczyszczeń).
Protokołu z Kioto nie ratyfikowały jednak państwa emitujące najwięcej zanieczyszczeń do powietrza, takie
jak USA, Chiny. Bez ich udziału walka z niepożądanymi efektami zmian klimatu może być nieskuteczna.
Dokumenty Unii Europejskiej dotyczące odnawialnych źródeł energii
Od lat dziewięćdziesiątych XX w. polityka państw Unii Europejskiej nakierowana jest na szersze
wykorzystanie zasobów odnawialnych źródeł energii. Dlatego w ostatnich latach powstało szereg
dokumentów politycznych i strategicznych, tworzących dogodny klimat dla rozwoju energetyki odnawialnej.
Czynnikami,
które
decydują
o
zmianie
dotychczasowego
nastawienia
władz
ustawodawczych
i wykonawczych są: korzyści związane z wykorzystaniem energii ze źródeł odnawialnych, podpisane
zobowiązania międzynarodowe oraz członkostwo w Unii Europejskiej. Kraje Unii swoje stanowisko w kwestii
stosowania odnawialnych źródeł energii (OZE) określiły w dokumentach wspólnotowych takich jak:
−
Biała Księga „Energia dla przyszłości – odnawialne źródła energii” z 1997 r. - dokument określa
strategie rozwoju odnawialnych źródeł energii w krajach Unii Europejskiej. Za główny cel przyjęto
uzyskanie 12% udziału odnawialnych źródeł energii w zaspokojeniu zapotrzebowania na energie
pierwotna w 2010 roku w krajach członkowskich Unii.
−
Zielona Księga „O bezpieczeństwie energetycznym” z 2000 r. – jest to dokument, którego celem
było
otwarcie
debaty
o
bezpieczeństwie
energetycznym
krajów
Unii
Europejskiej,
jako
najważniejszego elementu niezależności polityczno - ekonomicznej, w kontekście poprawy
europejskiego rynku energii poprzez realizacje dwóch działań: wzrostu efektywności energetycznej
gospodarki Unii i wzrostu udziału energii z odnawialnych źródeł w bilansie energetycznym krajów
unijnych (włączając w to biopaliwa). Cele, do których należy dążyć, obejmują równoważenie
i dywersyfikacje różnych źródeł energii (ze względu na surowce i region geograficzny).
W dokumencie określono wzrost udziału odnawialnych źródeł energii w ogólnej produkcji energii do
roku 2010 – do 12% i w produkcji energii elektrycznej - do 22%.
Aktami prawnymi o charakterze ustrojowym są Dyrektywy Unii Europejskiej, na podstawie których
3
państwa członkowskie Unii wprowadzają własne, krajowe regulacje prawne dotyczące funkcjonowania
różnych dziedzin gospodarki. Do dyrektyw, które maja wpływ na uwarunkowania rozwoju energetyki
odnawialnej, należą przede wszystkim:
−
Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspierania na rynku
wewnętrznym produkcji energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych z dnia
27.09.2001 r. – dokument zobowiązuje państwa członkowskie Unii do podejmowania działań
mających na celu wspieranie zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii w produkcji energii
elektrycznej na rynek wewnętrzny. Dokument określa udział energii elektrycznej z odnawialnych
źródeł w całkowitym zużyciu energii elektrycznej, w skali wszystkich państw Unii Europejskiej, na
poziomie 22% w 2010 r. oraz określa cele indykatywne dla poszczególnych państw członkowskich.
Dla Polski jest to 7,5% udziału energii ze źródeł odnawialnych w 2010r. w produkcji energii ogółem.
−
Dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ograniczania emisji
niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania z dnia
23.10.2001 r. – dyrektywa wprowadza wymagania emisyjne dla źródeł istniejących, jak i dla źródeł
nowych, których moc cieplna spalania jest równa lub większa niż 50 MW, niezależnie od rodzaju
wykorzystanego paliwa (stałego, płynnego lub gazowego). Dyrektywa wprowadza równie obowiązek
ciągłych pomiarów stężeń dwutlenku siarki i tlenków azotu oraz pyłów dla większej ni do tej pory
grupy źródeł.
−
Dyrektywa 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspierania użycia
w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych z dnia 8.05.2003 r. – dyrektywa ma na
celu promowanie użycia biopaliw lub innych odnawialnych paliw zamiast oleju napędowego lub
benzyny, stosowanych w transporcie w każdym z państw członkowskich. Dyrektywy pozostawiają
krajom członkowskim Unii znaczna swobodę wyboru rozwiązań w wielu kwestiach, jednak przy
zachowaniu porównywalnych efektów w najważniejszych zagadnieniach, których dotyczą.
−
Komunikat Komisji WE COM(2005) 628 Plan działania w sprawie biomasy z dnia 07.12. 2005 r.
- plan określa środki mające na celu zwiększenie pozyskiwania energii z biomasy pochodzącej
z drewna, odpadów i roślin uprawnych poprzez tworzenie rynkowych zachęt do jej wykorzystywania
i usuwanie barier dla rozwoju rynku. W ten sposób Europa może ograniczyć swoja zależność od
paliw kopalnych, zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych do atmosfery oraz pobudzić działalność
gospodarcza na obszarach wiejskich.
−
Rozporządzenie Rady nr 2012/2006 z dnia 19.12.2006 r. zmieniające i poprawiające
Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla
rolników oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) –
umożliwia stosowanie pomocy dla rolników uprawiających rośliny energetyczne w wysokości 45
euro/ha.
Dokumenty polskiego systemu prawnego
Podstawowym dokumentem prawa krajowego, regulującym zagadnienia energetyki odnawialnej, jest
4
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. Z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 z późniejszymi
zmianami). Ustawa określa zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, zasady i warunki
zaopatrzenia i użytkowania paliw i energii, w tym ciepła, zasady działalności przedsiębiorstw energetycznych
oraz organy właściwe w sprawach gospodarki paliwami i energia. Jako cele wprowadzenia ustawy,
ustawodawca
określa:
tworzenie
warunków
do
zrównoważonego
rozwoju
kraju,
zapewnienie
bezpieczeństwa energetycznego, oszczędne i racjonalne użytkowanie paliw i energii, rozwój konkurencji,
przeciwdziałanie negatywnym skutkom monopoli, uwzględnienie wymogów ochrony środowiska, realizacje
zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych oraz ochrony interesów odbiorców energii, a także
minimalizacje kosztów pozyskiwania energii.
Prawo energetyczne dało podstawy prawne do zwiększenia wykorzystania energii pochodzącej ze
źródeł odnawialnych poprzez nałożenie na przedsiębiorstwa energetyczne obowiązku pozwolenia na
przyłączenie się do sieci podmiotom, które się o to obiegają. Ustawa włącza także samorządy gminne
w realizacje polityki energetycznej państwa poprzez jej realizacje na własnym terenie.
Zagadnienia wspierania przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie zużycia i strat energii
dostarczanej do odbiorców oraz zamianę konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne
reguluje Ustawa z dnia 21 listopada 2008r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z
2008 r. Nr 223, poz. 1459,
z pózn. zm.). Ustawa określa
zasady wspierania przedsięwzięć
termomodernizacyjnych mających na celu: zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do budynków,
zmniejszenie strat energii w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz całkowita lub częściowa zamianę
konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne, w tym odnawialne. Jednym z kierunków
upraw roślin na cele energetyczne jest produkcja biopaliw ciekłych. Problematykę tę reguluje Ustawa z dnia
25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2006 r. Nr 169, poz. 1199
z pózn. zm.), obowiązująca od 1 stycznia 2007 r.
Istotne znaczenie dla działań na rzecz wzrostu wykorzystania odnawialnych źródeł energii maja
strategiczne dokumenty programowe przyjmowane przez Rade Ministrów i Sejm Rzeczypospolitej Polskiej:
−
Rezolucja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie wzrostu
wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych (M. P. Z 1999 r. Nr 25, poz. 365) – dokument ten
podkreśla, że wzrost wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych powinien stać się integralnym
elementem zrównoważonego rozwoju państwa. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wzywa w nim Radę
Ministrów do stworzenia warunków prawnych i finansowych wspomagających rozwój tej dziedziny
oraz do przygotowania strategii zawierającej program działań krótko-, średnio- i długoterminowych,
zapewniających odpowiedni wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii.
−
Strategia Rozwoju Energetyki Odnawialnej przyjęta przez Radę Ministrów w 2000 r. Dokument
jest realizacja obowiązku wynikającego z Rezolucji Sejmu RP z dnia 8 lipca 1999 r. Celem
strategicznym określonym w strategii jest zwiększenie udziału energii ze źródeł odnawialnych w
bilansie paliwowo-energetycznym kraju do 7,5% - w 2010 roku oraz do 14% - w 2020 roku
w strukturze zużycia nośników pierwotnych. Oprócz podkreślenia po raz kolejny znaczenia
odnawialnych źródeł energii, dokument wskazuje prawne, finansowe, informacyjne, edukacyjne
i inne bariery utrudniające rozwój OZE na terytorium kraju.
−
5
Polityka energetyczna państwa do 2030 roku z dnia 21 grudnia 2009 r. (M. P. z 2010 r. nr 2 poz.
11). Dokument ten zastąpił Obwieszczenie w sprawie polityki energetycznej Polski do 2025 roku
i jest zgodny z indykatywnym celem ilościowym, ustalonym dla Polski w dyrektywie 2001/77/WE w
sprawie promocji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł
energii. Celem strategicznym polityki energetycznej państwa jest wspieranie rozwoju odnawialnych
źródeł energii. Za najistotniejsze zasady polityki energetycznej przyjęto:
- zasadę harmonijnego gospodarowania energią w warunkach społecznej gospodarki rynkowej;
- pełną integrację polskiej energetyki z energetyką europejską i światową;
- wypełnianie zobowiązań traktatowych Polski;
- wspomaganie rozwoju odnawialnych źródeł energii.
−
II Polityka Ekologiczna Państwa przyjęta przez Rade Ministrów w dniu 13.06.2000 r., przez Sejm
RP w dniu 23.08.2001 r. – jako jeden z podstawowych celów wyznacza kierunki działań
prowadzących do zmniejszenia energochłonności gospodarki oraz określa priorytety w zakresie
wykorzystania odnawialnych źródeł energii.
−
Polityka klimatyczna Polski Strategie redukcji emisji gazów cieplarnianych w Polsce do roku
2020 – dokument przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 4.11.2003 r. Jest on realizacją obowiązku,
wynikającego z podpisania przez Polskę w 1992 r. Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych
w sprawie zmian klimatu, opracowania i wdrożenia państwowej strategii redukcji gazów
cieplarnianych. Dokument ten określa główne cele, wśród nich – w zakresie energetyki – zwiększone
wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych oraz niezbędne działania bazowe i dodatkowe,
służące realizacji tych celów.
−
Polska 2025 – długookresowa strategia trwałego i zrównoważonego rozwoju przyjęta przez
Radę Ministrów w dniu 26.07.2000 r. - dokument stanowi uszczegółowienie zapisu art. 5 Konstytucji
RP. Za cel nadrzędny Strategia przyjmuje „zapewnienie wzrostu dobrobytu polskich rodzin,
umocnienie ich samodzielności materialnej oraz poczucia bezpieczeństwa”. W dokumencie
wymienia się konieczność zmniejszenia energochłonności gospodarki w związku z realizacją
zobowiązań w ramach Protokołu z Kioto.
−
Projekt Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007 – 2013 – przyjęty przez Radę Ministrów we
wrześniu 2005 r. - jednym z zapisanych w Projekcie działań, do realizacji w ramach kierunku
„Usprawnienie infrastruktury energetycznej – zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego”
w obrębie priorytetu strategicznego „Inwestycje i gospodarowanie przestrzenią” jest „wzrost udziału
energii wykorzystania odnawialnych źródeł energii takich jak: wiatr, woda, biomasa, energia
słoneczna i geotermalna”
−
Strategia Rozwoju Kraju 2007 - 2015 – dokument przyjęty przez Radę Ministrów dnia 29 listopada
2006 r. Dokument ten w Priorytecie nr 5 „Rozwój obszarów wiejskich” mówi, że duże znaczenie dla
rozwoju gospodarstw rożnych będzie miała możliwość realizacji projektów związanych z produkcją
biopaliw i biokomponentów, z zachowaniem obowiązujących norm, chroniących produkcję roślinną i
zwierzęcą przed nadmierną intensyfikacją i modyfikacją. Priorytet nr 3 „Wzrost zatrudnienia i
podniesienia jego jakości” wymienia alternatywną energetykę jako jeden z obszarów tworzenia tzw.
„zielonych miejsc pracy”.
−
6
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia na lata 2007 – 2013 (NSRO) - wspierające wzrost
gospodarczy i zatrudnienie – dokument (funkcjonujący także pod nazwą Narodowa Strategia
Spójności) zaakceptowany przez Radę Ministrów dnia 29 listopada 2006 r. Dokument określa
kierunki wsparcia ze środków finansowych dostępnych z budżetu UE w okresie 7 najbliższych lat w
ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu
Społecznego (EFS) oraz Funduszu Spójności. NSRO jest instrumentem odniesienia dla
przygotowania programów operacyjnych.
−
Program Operacyjny „Infrastruktura i Środowisko” za podstawowy cel działań uznaje
zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego kraju. Realizacja tego celu w ramach programu
następować będzie między innymi przez rozbudowę infrastruktury wykorzystującej odnawialne
źródła energii. Na ten cel nakierowana jest oś 10 Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku.
Przedmiotem dotacji będą m. in. budowa lub modernizacja jednostek wytwarzana energii
elektrycznej i ciepła, wykorzystujących biomasę. Głównie dotowane będą projekty duże, o znaczeniu
ponadregionalnym. Projekty małe o znaczeniu lokalnym powinny być kierowane do Regionalnych
Programów Operacyjnych (RPO) bądź Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW).
−
Strategia Rozwoju Obszarów Wiejskich i Rolnictwa na lata 2007 – 2013 przyjęta przez Radę
Ministrów w dniu 29.06.2005 r. - w ramach celu kierunkowego nr 1 „Wspieranie zrównoważonego
rozwoju obszarów wiejskich”, priorytetu nr 2 „Zachowanie walorów przyrodniczo – krajobrazowych
obszarów wiejskich” zapisane działanie 1.2.3 przewiduje, że „Biorąc pod uwagę uwarunkowania
glebowo – rolnicze rolnicy na cele energetyczne będą uprawiać wierzbę energetyczną, ślazowiec
pensylwański, topinambur, trawy wieloletnie. Rozwój nowych technologii jest szansą na stworzenie
również w Polsce rynku biopaliw”. W ramach priorytetu nr 4 „Rozbudowa infrastruktury technicznej”
zapisane działanie nr 1.4.4 zakłada wspieranie odnawialnych źródeł energii. Działaniem objęte będą
przedsięwzięcia związane z realizacją koncepcji służących podjęciu lub rozwijaniu przez rolników, a
także osoby prawne, zajmujące prowadzeniem działalności rolniczej, dodatkowej działalności
zbliżonej do rolnictwa. Wspierane będą zadania związane z uruchomieniem lub rozwojem
działalności w zakresie: wytwarzania materiałów energetycznych z biomasy, oraz zakładania
plantacji roślin wieloletnich przeznaczonych na cele energetyczne.
−
Wieloletni Program Promocji Biopaliw i Innych Paliw Odnawialnych na lata 2008-2013 –
dokument przygotowywany przez Ministerstwo Gospodarki ma na celu wsparcie rozwoju rynku
biokomponentów i biopaliw ciekłych, propagowanie wykorzystania biopaliw poprzez akcje
edukacyjno - informacyjne.
7