Gry i rytuały komunikacyjne – wykład 14 listopada 2011 Procedura 1

Gry i rytuały komunikacyjne – wykład 14 listopada 2011
Procedura
1. Jest to najprostsza forma aktywności społecznej.
2. Procedurę stanowi seria prostych komplementarnych transakcji Dorosłych
mających na celu manipulację rzeczywistością.
3. Procedura oparta jest na przetwarzaniu danych i ocenach prawdopodobieństwa, dotyczy materiału rzeczywistości.
Dwie zmienne dotyczące procedury
1. Sprawność: procedura jest sprawna kiedy agens robi najlepszy możliwy użytek z dostępnych mu danych i doświadczeń.
2. Efektywność procedury ocenia się na podstawie jej faktycznych wyników.
Rytuał
1. Jest stereotypowym ciągiem transakcji komplementarnych, zaprogramowanych przez zewnętrzne czynniki społeczne.
2. Forma rytuału jest określana przez tradycję.
3. Rytuały formalne oferują bezpieczną, uspokajającą i często przyjemną metodę strukturalizowania czasu.
Rytuały nie są twórcze.
Rytuały
nieformalne
(typy pożegnań)
formalne
(ceremonie: msza, pogrzeb, chrzciny, powitanie królowej
– przy ceremonii powitania królowej odejdziemy tyłem)
„Głask” wg Berne’a:
1. Każda jednostka zainteresowania się partnerem interakcji = jeden „głask”.
2. Werbalne formuły i niewerbalne zachowania „głaszczące” to retoryczne środki i kulturowy
repertuar funkcji fatycznej (Malinowski).
Rytuał 8 głasków
1A: Cześć.
1B: Cześć.
2A: Jak się masz?
2B: Dobrze, a Ty?
3A: W porządku.
3B: Wpadnę do Ciebie.
4A: Na razie.
4B: Na razie.
Równa ilość „głasków”.
Zbyt mała ilość głasków – jeden z partnerów poczuje się urażony.
Za dużo głasków – też coś nie tak, czy nie ma w tym jakiejś prośby.
Podobieństwa i różnice między procedurami i rytuałami:
1. Zasadniczą cechą wspólną procedur i rytuałów jest ich stereotypowość.
2. Różnica między nimi leży w pierwotnym pochodzeniu: procedury są programowane przez
Dorosłego, a rytuały modelowane Rodzicielsko.
Rozrywka
1. Jest to ciąg półrytualnych, prostych transakcji komplementarnych koncentrujących się wokół materiału określonej kategorii.
2. Podstawowym celem rozrywki jest strukturalizacja pewnego przedziału czasu.
3. Początek i koniec czasu strukturalizowanego przez rozrywkę wyznaczają procedury i rytuały.
Kiedy pojawiają się rozrywki?
- Po odbytym rytuale (np. powitania lub innego kontaktu fatycznego) może pojawić się niesktrukturalizowany czas przed podejściem do rozpoczęcia procedury lub podjęcia gry – jest to
czas, kiedy mogą się pojawić rozrywki.
Podstawowe rozrywki na przyjęciach i spotkaniach towarzyskich wg Berne’a:
„Męskie tematy”:
1. Giełda samochodowa – męska gra falliczna, machanie kluczykiem, pokazywanie mocy
auta.
2. Kto wygrał – dyskusja kibiców sportowych.
3. Kociokwik albo Martini – przechwałki na temat alkoholowych osiągnięć, kto więcej wypił.
„Babskie sprawy”:
1. Kuchnia – utożsamianie z kobiecością.
2. Garderoba – tanie sklepy.
3. Sklep spożywczy – gdzie jest ketchup na promocji.
Inne uniwersalne płciowo tematy:
1. Mamy i teściowe – porównywanie.
2. Moje cudowne dziecko – dla mężczyzny – przechwałki, dla kobiet – edukacyjne sukcesy.
3. Ona/on – relacje damsko-męskie własne i czyjeś.
Inne tematy:
1. Jak sobie radzę.
2. Do czego doszedłem.
3. Rozmowy o drobiazgach
- „Jak” (zabrać się do czegoś)
2
- „Ile” (coś kosztuje)
- „Czy słyszałeś, że” (to a to) – gra ludzi samotnych
- „Co się stało” (z daną osobą)
Zabawy słowne:
A: Zadzyńdzaj! (chodzi o wciśnięcie guzika przy światłach, aby przejść)
B: Zadzyńdzałam, już stawają.
Społeczne znaczenie rozrywek:
1. Stanowią sposób na strukturalizowanie czasu.
2. Pełnią funkcję selekcji społecznej (przyszłych potencjalnych współpracowników, partnerów i graczy).
3. Są sposobem na potwierdzanie własnych ról społecznych i umacnianie się w nich za pomocą zespołu przeświadczeń, które tworzą wizerunek społeczny.
Kim jestem? Czyli mój wizerunek społeczny
1. Czy: „jestem tym, w co gram”.
2. Czy też: „jestem i gram”.
3