Brandenburg

Brandenburgia
Armia brandenburska składała się w czasie “Potopu”
z dwóch odmiennych elementów. Pierwszym z nich
były oddziały formowane na terenie Brandenburgii, drugim obrona krajowa w Prusach Książęcych, gdzie sprawował władzę elektor brandenburski. Armia Brandenburgii właściwej
przechodziła od 1644 roku poważne zmiany,
mające na celu usprawnienie i znacznie powiększenie stałych sił wojskowych, składających się z sił najemnych. Z kolei pruska obrona
krajowa – składająca się z piechoty złożonej z chłopów, jazdy pospolitego ruszenia i wybranieckich dragonów – była bardzo nieliczna, słabo
wyszkolona i wyposażona, nie była więc w
stanie pełnić prawidłowo swojej funkcji.
W 1655 roku rozpoczął się przyśpieszony
proces modernizacji wojsk w Prusach Książęcych: samodzielne kompanie połączono w regimenty,
stany jednostek uzupełniono zaciągami i powołaniem wybrańców. Kilkakrotnie w czasie „Potopu” przysyłano także z
Brandenburgii sformowane tam regimenty najemne, które wydatnie
uzupełniły wojska elektora w Prusach. W 1656 roku armia brandenbursko-pruska w Prusach Książęcych miała ok. 22 000 żołnierzy etatu (ale tylko ok.
14 000 stanu rzeczywistego) a pod koniec wojny nawet 25 000 żołnierzy. Trzy główne
formacje to piechota, rajtaria i dragonia, sformowane w regimenty i kilkukompanijne
skwadrony (półregimenty). Oprócz regimentów najemnych (regularnych) sporą część
stanowią oddziały formowane z milicji i wybrańców pruskich: o nieco gorszym uzbrojeniu i wyposażeniu.
Na polu bitwy armia brandenburska może liczyć na solidną piechotę muszkietersko-pikinierską z regimentów regularnych i muszkieterów pruskich. Jazda to regularni rajtarzy i nieco słabsi rajtarzy pruscy. Nie może także zabraknąć dragonów
oraz średniej i lekkiej artylerii. Wojska elektora mogą także liczyć na swoich złotoustych dyplomatów, którzy przy stole negocjacyjnym mogą czasami zdziałać więcej
niż muszkiety i działa na polu. Armia musi jednak przede wszystkim skupić się na
obronie Prus Książęcych, co czasami wpływa na jej taktykę. Zmieniająca się sieć sojuszy w które jest zaangażowany elektor także nie pozostaje bez wpływu na konstrukcję
armii, dzisiejszy sojusznik może być jutrzejszym wrogiem.