Marta Lackowska-Madurowicz - doktor Nauk o Ziemi, adiunkt na

 Marta Lackowska‐Madurowicz ‐ doktor Nauk o Ziemi, adiunkt na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego; w latach 2008‐2010 pracownik naukowo‐dydaktyczny na Uniwersytecie Technicznym w Darmstadt (Instytut Politologii). Doktorat nt. „Zarządzanie obszarami metropolitalnymi w Polsce (na przykładzie Wrocławia)” został uznany za najlepszą pracą doktorską dotyczącą samorządu terytorialnego i zagadnień decentralizacji obronioną w 2008 roku w VI edycji Konkursu Wydawnictwa Wolters Kluwer Polska Sp. z o. o. i Redakcji „Samorządu Terytorialnego”. Uczestniczyła w międzynarodowych i krajowych projektach badawczych, m.in. Wyzwania Społeczno‐ekonomicznej Spójności w Rozszerzonej Unii Europejskiej (2006‐2008), Zmiany w zarządzaniu metropolitalnym w Izraelu i Niemczech – wpływ na polityki miejskie i lokalną demokrację (2008‐2010), Społeczne, polityczne i ekonomiczne stymulanty i destymulanty rozwoju Mazowsza (2011), Polityka samorządów lokalnych w zakresie opieki przedszkolnej (2011), Jednostki pomocnicze w zarządzaniu dużymi miastami (2011‐13). Autorka książki „Zarządzanie obszarami metropolitalnymi w Polsce. Między dobrowolnością a imperatywem” (Wyd. UW, 2009), współautorka książek: „Szafarze darów europejskich: kapitał społeczny a realizacja polityki regionalnej w polskich województwach” (z: P. Swianiewiczem, J. Herbstem, A. Mielczarkiem; Scholar, 2008), „Nie‐strategiczne zarządzanie rozwojem? Mechanizmy zarządzania środkami ZPORR na poziomie regionalnym a skuteczność realizacji celów rozwojowych” (z: P. Swianiewiczem, J. Krukowską i A. Mielczarkiem; Wyd. Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, 2010) oraz artykułów w czasopismach na liście ISI. Opis projektu pracy habilitacyjnej Tematem przewodnim pracy habilitacyjnej jest zewnętrzna (t.j. wychodząca poza lokalne granice administracyjne) polityka miejska, rozpatrywana w ujęciu interdyscyplinarnym, uwzględniającym geografię polityczną, politologię, szeroko pojmowane nauki administracyjne i badania miejskie (Stadtforschung). Przyczynkiem do podjęcia rozważań są obserwowane od końca lat 80. XX wieku daleko idące przekształcenia światowego systemu gospodarczo‐politycznego, rozważane w ramach koncepcji globalizacji, glokalizacji, przeskalowania i reterytorializacji, a mające reperkusje dla funkcjonowania miast. Wynikająca z postępującej liberalizacji rynku światowego redefinicja roli struktur państwowych w postfordowskim systemie gospodarczo‐politycznym, a także (na gruncie europejskim) postępująca integracja Unii Europejskiej, spowodowały przesunięcia władzy tak w górę, jak i w dół wobec aparatu państwowego (przeskalowanie, glokalizacja). W efekcie tych zjawisk przed strukturami lokalnymi, regionalnym, i – w szczególności – przed miastami otworzyły się nowe horyzonty – tak możliwości, jak i wyzwań polityczno‐
gospodarczych. Przekształcenia polityk miejskich w tych nowych warunkach stanowią szeroko dyskutowany temat w literaturze zachodnioeuropejskiej i amerykańskiej. Mówi się między innymi o para‐dyplomacji (Aldecoa, Keating 1999), czyli prowadzeniu przez podmioty niepaństwowe działań zarezerwowanych do niedawna tylko dla struktur państwowych. Niektórzy badacze twierdzą wręcz, że wspomniane procesy globalizacji przyczyniły się do odrodzenia miast jako podmiotów politycznych (Brenner 2004). Strategie miejskiej działalności politycznej mogą przybierać różne orientacje: stricte polityczną (budowanie pozycji w systemie politycznym), gospodarczą (budowanie przewagi ekonomicznej) i wreszcie społeczną (angażowanie w ruchy społeczne). Mogą też być podejmowanie w stosunku do różnych szczebli tradycyjnego porządku światowego (w stosunku do władz regionalnych, państwowych lub ponadpaństwowych). Ze względu na formę, wyróżnić należy działania indywidualne (podejmowane przez poszczególne miasta), inicjatywy dwustronne (np. podejmowane w ramach miast partnerskich) oraz aktywność w sieciach miejskich (np. Eurocities w kontekście europejskim). Zagadnienie jest szczególnie interesujące w odniesieniu do miast postsocjalistycznych, w których przekształcenia związane z globalnymi zmianami splotły się z transformacją polityczną tworząc wyjątkowe uwarunkowania rozwoju zewnętrznej polityki miejskiej. W efekcie transformacji politycznej miasta tego regionu stanęły przed możliwościami wykorzystania wolności politycznej tak w ramach narodowego systemu samorządowego, jak i na arenie międzynarodowej. Badaniu polityki zewnętrznej miast polskich przyświeca pytanie: Czy i w jaki sposób miasta polskie korzystają z nowo powstałych krajowych i ponadnarodowych „przestrzeni politycznego manewru” (Bagnasco, Le Gales 2000)? Szczególnie interesujące wydają się następujące pytania uszczegóławiające:  Czy poziom uprawiania polityki miejskiej determinuje przyjmowane strategie i stosowane formy działalności politycznej? Co charakteryzuje zewnętrzną działalność miast w kontekście krajowym, a co na arenie międzynarodowej?  Jakie są pobudki władz miejskich w działaniach typu „para‐dyplomacji”? Czy charakter tej aktywności jest stały czy ulega przekształceniom? Czy widoczne są procesy uczenia się miast? Jeśli tak, to na czym one polegają?  Czy w zewnętrznej polityce miejskiej wykształcają się nowe formy zarządzania, m.in. sieciowe relacje przecinające tradycyjnie zdefiniowane poziomy władzy i organizacji albo relacje międzysektorowe właściwe dla współzarządzania (ang. governance)? Na część empiryczną pracy składają się dwa etapy: 1) badanie „ogólnopolskie” obejmujące 12 największych miast Polski, członków Unii Metropolii Polskich i Eurocities. 2) pogłębione studia przypadku przeprowadzone w kilku wybranych miastach. W warstwie aplikacyjnej praca powinna przyczynić się do lepszego zrozumienia mechanizmów funkcjonowania największych miast – „motorów rozwoju”, a dzięki temu również do wypracowania bardziej optymalnych rozwiązań organizacyjnych. Zidentyfikowane zostaną punkty zapalne (wskazujące elementy systemu utrudniające miastom wykorzystywanie nowej przestrzeni politycznego manewru) oraz te stanowiące o politycznej sile konstelacji miejskiej w danej skali.