góry izerskie plb020009

GÓRY IZERSKIE
PLB020009
Dolina Izery w Górach Izerskich
Fot. Grzegorz Rąkowski
Obszar jest położony przy granicy państwowej
z Republiką Czeską i obejmuje polską część Gór Izerskich
wraz z fragmentem Pogórza Izerskiego. Najwyżej
wzniesioną część obszaru tworzą pasma Wysokiego
Grzbietu z kulminacją Wysokiej Kopy (1126 m n.p.m.)
i Grzbietu Kamienickiego z kulminacją Kamienicy (974 m).
Góry Izerskie należą do najstarszych gór w Polsce.
Charakterystyczną cechą ich rzeźby są stosunkowo strome,
zalesione stoki i występujące w partiach grzbietowych
wypłaszczenia, które zajmują doliny rzeczne, unikatowe
torfowiska wysokogórskie oraz hale górskie, z których
największa jest Hala Izerska. Na położonym na wysokości
ponad 800 m n.p.m. rozległym wypłaszczeniu meandrując
wśród torfowisk płynie rzeka Izera, wzdłuż której biegnie
polsko-czeska granica państwowa. W Górach Izerskich
wyróżnia się trzy piętra roślinne: piętro pogórza oraz piętra
regla dolnego i regla górnego. Lasy, zajmujące większą
część powierzchni obszaru, to głównie bory świerkowe
pochodzące ze sztucznych nasadzeń. Największą wartość
przyrodniczą mają położone w najwyższych partiach
obszaru wysokogórskie torfowiska i łąki.
W granicach omawianego obszaru znajdują się:
siedliskowy obszar Natura 2000 Torfowiska Gór Izerskich
PLH020047 (4765,0 ha) i część obszaru Łąki Gór i Pogórza
Izerskiego PLH020102 oraz 2 rezerwaty przyrody:
„Krokusy w Górzyńcu” (3,90 ha) i „Torfowiska Doliny
Izery” (529,36 ha), a także część Obszaru Chronionego
Krajobrazu „Karkonosze-Góry Izerskie”.
Zachowaniu i utrzymaniu siedlisk cennych gatunków
ptaków na omawianym obszarze sprzyja dobrze zachowana
piętrowa struktura zbiorowisk roślinnych, ochrona
rezerwatowa najcenniejszej pod względem przyrodniczym
części obszaru oraz ekstensywna gospodarka rolna
prowadzona na nieleśnych obszarach Pogórza Izerskiego.
Do najważniejszych zagrożeń awifauny i jej siedlisk na tym
terenie należą: wycinka starych drzewostanów, usuwanie
drzew dziuplastych, melioracje leśne, zarastanie terenów
otwartych stanowiących ostoje cietrzewia, zwiększający się
ruch na szlakach turystycznych, rozbudowa infrastruktury
turystycznej, budowa dróg oraz zmiana dotychczasowego
użytkowania rolniczego terenów na Pogórzu Izerskim:
zaniechanie użytkowania łąkarskiego i zalesianie terenów
porolnych bądź też intensyfikacja wypasu i zamiana łąk
w pola orne.
Dzięcioł zielonosiwy Fot. Grzegorz i Tomasz Kłosowscy
Góry Izerskie stanowią ważną ostoję lęgową kuraków
leśnych, sów, dzięciołów oraz ptaków związanych
z siedliskami górskimi. Jest to jedna z najważniejszych
krajowych ostoi lęgowych cietrzewia Tetrao tetrix (42–61
osobników, ponad 5% ogólnokrajowej populacji lęgowej)
i sóweczki Glaucidium passerinum (12–20 par lęgowych,
ponad 3% ogólnokrajowej populacji lęgowej). Stosunkowo
znaczą liczebność osiągają także tutejsze populacje lęgowe
włochatki Aegolius funereus (20–30 par lęgowych, ponad
1% ogólnokrajowej populacji lęgowej) i dzięcioła
zielonosiwego Picus canus (16–24 par lęgowych, blisko 1%
ogólnokrajowej populacji lęgowej).
Powierzchnia: 20 346,50 ha
Rok zatwierdzenia: 2011
Region geograficzny: Sudety Zachodnie
Mezoregiony: Góry Izerskie, Pogórze Izerskie
Położenie administracyjne: województwo dolnośląskie,
powiaty jeleniogórski, lwówecki i lubański
Sprawujący nadzór nad obszarem:
Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska
we Wrocławiu
plac Powstańców Warszawy 1
50-153 Wrocław
tel: 71 340 68 07, fax: 71 340 68 06
e-mail: [email protected]
www.wroclaw.rdos.gov.pl
Dane Bazy Danych Ogólnogeograficznych, będące treścią niniejszego opracowania, są materiałem
państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, prowadzonego przez Głównego Geodetę
Kraju na podstawie przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Osoby korzystające z
tych materiałów nie mają prawa do ich zwielokrotniania, sprzedawania, udostępniania lub w inny
sposób wprowadzania do obrotu lub rozpowszechniania ich treści w całości bądź we fragmentach,
w szczególności do ich przesyłania lub udostępniania w systemach i sieciach komputerowych lub
jakichkolwiek innych systemach teleinformatycznych.