MODYFIKACJA Modyfikacja to niewielka zmiana, przeróbka

MODYFIKACJA
Modyfikacja to niewielka zmiana, przeróbka, poprawa czegoś, nie naruszająca istoty rzeczy.
Modyfikacja to wyraźne, ale nie radykalne przesunięcie w obszarze idei czy medium.
Twórcy, których prace złożyły się na niniejszą wystawę, to przedstawiciele pokolenia, które nie może
osadzić się w jednoznacznych definicjach.
Świadomościowo rozdarci między końcem lat 80. a
pierwszymi dekadami XXI wieku, wychowali się na styku analogowości i cyfrowości. Ta dualność
widoczna jest w mediach, które wybierają dla realizacji swoich idei – obok wideo-artu umieszczają
fotografię analogową, w przypadku interaktywnych animacji odwołują się do jednego z najstarszych
rytuałów, jakim jest taniec, szukają redefinicji dla klasycznie pojmowanego malarstwa. Dla każdego z
tych eksperymentów punktem odniesienia jest technologia – nie jest ona wyłącznie materią
artystyczną, ale też wchodzi w interakcje z odbiorcą, budując nowe sensy.
Zapośredniczone technologicznie interakcje mogą modyfikować dzieło - to odbiorca swoim ruchem
wpływa na obraz i dźwięk (praca Anny Nawrot), układa ścieżki w przestrzeni Internetu (praca Pauliny
Steklińskiej) albo wkracza z najprawdziwszą bronią w świat wirtualnej gry (praca Fryderyka
Olszewskiego).
Przedstawione prace ukazują również, jak medium może ulegać przemianom. Nie są to więc proste
przełożenia na język obrazów czy dźwięków – każde z dzieł sięga do rozmaitych strategii, by dane
medium zmienić, nie naruszając jego prymarnych właściwości, a szukając możliwości poszerzenia pola
oddziaływań. I tak modyfikowane jest pojęcie archiwum jako zbioru danych (praca Agaty
Łukaszewicz), massmediów jako siły sprawczej (praca Olgi Drygas), gry jako nośnika wartości
ludycznych i edukacyjnych (praca Nicole Wikowskiej), filmu dokumentalnego jako źródła wiedzy o
świecie (praca Olgi Kaczmarek) czy choreografii jako intencjonalnego i uporządkowanego zapisu
ruchów (praca Mai Mirek).
Istotny tu jest przede wszystkim performatywny gest przeistoczenia teorii w praktykę. Wszystkie prace
wypływają z krytycznej relacji wobec tekstów takich autorów jak Rosi Braidotti, Richard Schechner,
Brono Latoure, Mieke Bal, Jussi Parikka czy Eugene Thacker.
Wyraźnie zauważalne są zatem pewne obszary problemowe, szczególnie chętnie podejmowane przez
twórców. Tematyką, która często pojawia się w pracach, jest posthumanizm jako forma
redefiniowania nie tylko relacji człowieka wobec innych form życia (czego bezpośrednio dotyczy praca
Mateusza Jarczyńskiego) ale też jako pytanie o próby przekroczenia zastanych schematów, np.
schematów konsumpcji (praca Agaty Masio), systemów poruszania się po mieście (praca Marka
Szponika), doświadczania dźwięku (praca Łukasza Tomaszewskiego) czy mediatyzowania ciała i jego
ruchu (praca Niny Dudziak). Zmysłowe poszerzanie rzeczywistości jest charakterystyczne nie tylko dla
wymienionych dzieł, ale także całego pokolenia, nastawionego na poszukiwanie nowych jakości
zmysłowych, percepcję równouprawniającą wrażenia audialne, wizualne czy taktylne.
Modyfikacji ulegają także same idee, które stoją za poszczególnymi dziełami. Podobnie jak wobec
medium, pytania zadawane bezpośrednio w pracach modyfikowane są poprzez przesunięcia w
obszarze idei, polegające na łączeniu różnych obszarów tematycznych. I tak architektura zestawiona
zostaje ze skalą i mechanizmami percepcji człowieka (praca Marcina Idzińskiego), koncepcje natury i
biosemiotyki z doświadczeniami dzieciństwa (praca Karoliny Karpowicz) czy definicje płci z popkulturą
lat 90. (praca Wojciecha Wołocznika).
Taka różnorodność - zarówno w zakresie doboru mediów, jak i tematów - podkreśla nie tylko
sygnalizowane poczucie zawieszenia, charakterystyczne dla generacji, którą reprezentują twórcy, ale
też sytuuje wszystkie prace na przecięciu analogowości i cyfrowości właśnie.