Marzec

Gazetka została stworzona przez:
Rafał Wild kl.3d
Michał Pulikowski kl.3d
Ola Nowak kl.3d
Aleksander Nowaczyk kl.3d
Bartłomiej Przygodzki kl.3d
Redaktor gazetki:
Rafał Wild kl.3d
Gazetka została stworzona pod czujnym okiem:
p. Niny Turek
Marzec 2015r.
1
Gry komputerowe
3
Recenzja książki
7
Absurdalny artykuł historyczny
9
Muzyka
10
Chwila dla sztuki
11
2
3
The Sims 4 – komputerowa gra
symulacyjna, będąca czwartą częścią serii
The Sims, w której gracze sterują życiem
wirtualnych ludzi. Gra została opracowana
przez firmę Maxis, a wydana przez
Electronic Arts 2 września 2014 roku.
Gra The Sims 4 w pewnym sensie spełnia oczekiwania fanów serii, bo oferuje kilka
interesujących nowości. Trudno jednak paść na kolana przed deweloperami, skoro produkt
wykazuje też ewidentne braki i niedoróbki.
Pierwszym elementem rzucającym się w oczy po uruchomieniu The Sims 4 jest
całkowicie odmieniony kreator tworzenia postaci, genialny w swojej prostocie
i funkcjonalności. Teraz wszystko odbywa się błyskawicznie – wystarczy wybrać pożądaną
część ciała, a następnie kilkoma prostymi ruchami zwiększyć szerokość bioder, grubość
przedramion czy wielkość stopy. Tworzenie twarzy również odbywa się przy pomocy nowego
systemu– w łatwy sposób można zmieniać położenie oczu, rozmiar ust, uszu czy nosa.
Dla żądnych fotograficznej wręcz dokładności graczy przyda się tryb edycji detali, gdzie
można zwiększać grubość warg, ułożenie brwi, wysunięcie podbródka, a nawet wielkość
tęczówek. W edytorze można spędzić naprawdę dużo czasu i nie będzie to czas stracony,
jednakże nie trzeba też wszystkiego robić samemu – zawsze warto skorzystać z gotowych
zestawów lub wygenerować wygląd Sima losowo.
Kolejną nowością w The Sims 4 jest zmieniony tryb budowania. Umożliwia on nam
teraz przesuwanie i odwracanie całych pokoi, zamiast wyburzania ich ,a następnie
budowania ich od nowa. Dodatkowo możemy też ustalić kilka zmian w naszym domu,
o których nam się nawet nie śniło. Mianowicie dostępne jest teraz zmiana wysokości
fundamentów, ścian oraz głębokości basenów.
Najistotniejsze zmiany, jakie pojawiły się w nowej grze są ściśle związane z samymi
Simami. Zaprezentowany system częściowo bazuje na znanych wcześniej pomysłach,
jednakże wnosi on także sporo świeżych modyfikacji dotyczących emocji, pod wpływem
których znajdują się Simowie. Wokół tej ważnej metamorfozy toczy się cała rozgrywka.
Samopoczucie Sima, wcześniej symbolizowane wskaźnikiem, zastąpione zostało kilkoma
4
stanami emocjonalnymi, w których ten może się znajdować. Dostępne nastroje są przeróżne,
poczynając od negatywnego gniewu, poprzez neutralną pogodność, aż do pozytywnego
szczęścia. Oczywiście, tak jak w prawdziwym życiu, nie ma tu miejsca na biel i czerń, a Sim
może popaść w wiele stanów pośrednich. Bycie w określonym „trybie” zwiększa ilość
dostępnych opcji dialogowych oraz pozwala używać specjalnych interakcji. Od teraz Simowie
mają możliwość doskonalenia się na wielu kolejnych płaszczyznach, gdyż wzrosła liczba
dostępnych zdolności. Poza podstawowymi umiejętnościami, takimi jak charyzma,
gotowanie, czy sprawność fizyczna kierowane przez nas postacie mogą szkolić się w graniu
w gry wideo, programowaniu, a także naukach kosmicznych. Pozwoli to kolejno na branie
udziału w turniejach dla graczy, pisanie wtyczek, a nawet umożliwi zbudowanie własnej
rakiety kosmicznej. Ponadto Sim, który opanuje umiejętności komediowe będzie mógł
opowiadać dowcipy przed publicznością zgromadzoną w barze, a złośliwy osobnik wraz
z rozwijaniem tej zdolności nauczy się nowych sztuczek uprzykrzających ludziom życie.
Po pracy przychodzi czas na relaks. Niestety, miasto w The Sims 4 jest o wiele mniej
atrakcyjne niż to znane z poprzedniej części. Spowodował to brak wielu budynków, takich jak
sklep spożywczy, salon SPA, czy teatr oraz miejsc pracy, gdzie można było między innymi
podejmować kursy podnoszące umiejętności.
W grze nie brakuje również drobnych z pozoru usprawnień, które znacznie wpływają
na komfort rozgrywki. Jednym z nich jest wielozadaniowość – każdy Sim może teraz
wykonywać do trzech czynności jednocześnie. Ułatwia to sterowanie postaciami, gdyż te
mogą naraz np. jeść, rozmawiać i oglądać telewizję lub korzystać jednocześnie z tabletu
i toalety. Czynności trwają wtedy co prawda dłużej, ale sposobność załatwienia kilku na raz
niejednokrotnie okaże się kusząca. Niewielkiej poprawie uległa także inteligencja Simów –
wydają się oni w mądrzejszy sposób obierać ścieżki i przechodzić przez wąskie przejścia.
Rzadko, ale jednak, zdarzają się sytuacje, w których wirtualne osoby, przed wykonaniem
powierzonej im czynności, niepotrzebnie wędrują w kompletnie innym kierunku, aby dopiero
po chwili zabrać się do roboty.
Wyk. Rafał Wild kl.3d.
5
Assassin’s Creed Unity – jest to
kolejna odsłona bardzo popularnej serii
gier przygodowych od firmy Ubisoft.
Jak zawsze fabuła wpisana jest
w tło historyczne, tym razem jest ono
podobne do tła „Assassin Creed III”.
Akcja dzieje się w czasie Rewolucji
Francuskiej. Twórcy bardzo postarali się odtworzyć XVIII wieczny Paryż, łącznie z bardzo
charakterystycznymi lokacjami np. Katedrą Notre Dame czy Bastylią. Gracz tym razem wciela
się w nowego Assassina - Arno Doriana. Bohater chce za wszelką cenę rozwikłać intrygę
uknutą przez Templariuszy.
„Assassin Creed Unity” różni się od swoich poprzedników dużo wyższym poziomem
trudności. W poprzednich częściach, podczas każdej misji, gracz był prowadzony “za rączkę”
od celu do celu. Tymczasem w tej, za każdym razem, gdy bohater zostanie
zdesynchronizowany (zginie), zabawa w szukanie celu rozpoczyna się od nowa.
Ma to zapobiegać zbyt szybkim znudzeniem się grą. Walka jest też o wiele bardziej
skomplikowana. Tym razem nie opiera się na czekaniu na atak wroga i wykonaniu szybkiej,
zabójczej kontry, po której przeciwnik zazwyczaj ginął. Polega raczej na blokowaniu
i unikaniu ataków wroga, po których można zaatakować, osłabiając go, aż będzie możliwe
wykonanie ostatecznego ciosu.
Eksplorowanie miasta też zostało nieco skomplikowane, poprzez ograniczenie stogów
siana (dającego możliwość bezpiecznego skoku z dużej wysokości) i postawienie ich tylko
przy punktach synchronizacyjnych. Gracz zostaje zmuszony do nauki schodzenia z budynków.
Gra daje również możliwość kupna lub ulepszania nowej broni i ubioru. Są trzy typy
broni białej : jednoręczna, dwuręczna i drzewcowa, oraz twa typy broni palnej: pistolety
i muszkiety. Podczas gry można także odblokować stroje Assassinów z innych części np:
Altaira, Ezia i Edwarda Kenweya. Pieniądze można zarobić poprzez wykonywanie misji
i zadań pobocznych. Oprócz nich są tak zwane „wydarzenia w tłumie” polegające
na wykonaniu krótkiego zadania, np: na powaleniu złodzieja, lub zabiciu przestępców.
Gra jest bardzo wciągająca, lecz także okropnie wymagająca. Tym, którzy dysponują
dobrym sprzętem lub nie przejmują się drobnymi błędami i skaczącymi FPSami, bardzo
polecam.
Wyk. Michał Pulikowski kl.3d.
6
7
„Szukając Alaski”- John Green – powieść
autorstwa Johna Greena, odniosła wielki
sukces, jednocześnie rozsławiając młodego
autora. Opowiada o nastoletnim Milsie, który
wyjechał do szkoły z internatem. Poznaje on
tam nowych przyjaciół, w tym Alaskę, która
zupełnie odmienia jego życie. Przez bardzo
długi czas, wszyscy spokojnie żyją w internacie,
robiąc uczniom i nauczycielom dowcipy, gdy w
pewnym momencie zdarza się tragedia, która
odmienia życie wszystkich. Przez parę miesięcy
starają się rozwikłać zagadkę związaną z
tragedią, nie dającą im spokoju. Książka jest
bardzo dobrze napisana, ukazuje ona szeroką
gamę uczuć. Przedstawia problemy zarówno
błahe, jak i te poważniejsze. Jest ona bliska
wielu czytelnikom. Książka jest godna
polecenia i przeczytania.
Wyk. Ola Nowak Kl. 3d.
8
Król z kolumny - Zygmunt III Waza urodził się nie
w królewskim pałacu tylko w wiezieniu. Jego ojciec Jan III
Waza był posadzony o spiskowanie przeciwko władcy
Szwecji i został wtrącony do wiezienia. Jego żona
postanowiła go nie opuścić i również pozwoliła się
uwięzić. W tym właśnie czasie urodził się Zygmunt.
Jednak Wazowie wrócili do władzy, a nasz król
wychowywał się już na królewskim dworze.
Był wychowywany w religii chrześcijańskiej.
Uczył się również języka polskiego. Wszystko dlatego, że z
góry było zaplanowane, że zostanie królem polski. Ten
plan ziścił się w czasie pierwszej elekcji.
Jednak na początku kadencji Zygmunt III Waza nie miał dobrych, planów bo chciał
uciec z Polski do Szwecji, gdyż na tamtym tronie bardziej mu zależało. Przed abdykacją, chciał
sprzedać polską koronę za 400 tysięcy złotych. Na szczęście Polakom udało się przekonać
króla, żeby ich nie opuszczał. Zygmunt postanowił przestać podporządkowywać się Szwecji i
przyłączył Estonie do Polski, przez co wplatał nasz kraj w wieloletnia wojnę.
Jeżeli chodzi o militarne zwycięstwa na południu, to nie była to zasługa Zygmunta,
tylko Zamojskiego, który wcielał w życie plany Batorego. Nasz król nie miał z tym nic
wspólnego. Wiecie dlaczego Zygmunt przeniósł stolice z Krakowa do Warszawy? Oczywiście
dlatego, że była bliżej Szwecji ale również dlatego, że spalił połowę zamku w Krakowie
podczas swoich eksperymentów alchemicznych. Alchemia była jego hobby.
Zygmunt III Waza po dwóch udanych małżeństwach zmarł na udar mózgu. Po śmierci
jego syn Władysław zbudował dla niego kolumnie Zygmunta, więc nie był to dar od
wdzięcznych poddanych. Zygmunt III Waza był dość ciekawa osobą, lecz gorszym politykiem.
Jedno jest wiadome miał szczęście do dobrych hetmanów.
Wyk. Bartłomiej Przygodzki Kl. 3d.
9
Najpierw słów kilka o naszym nowym reporterze.
Każdy gatunek muzyczny jest mi bliski. Słucham wszystkiego począwszy od popu
przez muzykę elektroniczną i skończywszy na cięższej muzyce
rockowej. Moimi ulubionymi zespołami są: „Maroon 5”,
„OneRepublic”, „Paramore”, „Rage Against The Machine”, „Linkin
Park”, „Metallica”, „Limp Bizkit”, „Skrillex”. Moja fascynacja
muzyczna rozpoczęła się kiedy to w lipcu 2013 roku zobaczyłem
teledysk do piosenki „Metallici” pt. „Nothing Else Matters”.
Zacząłem często słuchać tego zespołu i odkryłem wówczas, że
cięższy rock jest po prostu intrygujący. Strasznie mi się to
spodobało. Fascynacja Metallicą pozostała do dziś. Obecnie zespół
ten nie jest tak sławny jak 20 lat temu, jedynie od czasu do czasu
koncertuje. Osobiście polecam ich albumy takie jak „…And Justice
For All” czy „Black Album” inaczej zwany „Metallica”. Polecam też
zespół Rage Against The Machine. Ich muzykę można określić jako
mieszaninę rapu, hard rocka, punku i funku. Szczególnie popularni
byli w latach 90. Moje ulubione albumy tegoż zespołu to „Rage
Against The Machine” i „Evil Empire”. Zespół znany jest
z lewicowych poglądów, które jaskrawo wyraża w tekstach swoich
piosenek. Życzę wszystkim miłego słuchania!
Wyk. Aleksander Nowaczyk Kl.3d.
10
Na przestrzeni dziejów jesteśmy świadkami kurczenia się lub poszerzania
przestrzeni kulturowej. Sami w niej tkwimy, kreujemy ją, lecz i ona nas kreuje.
Proces kształtowania człowieka przez kulturę, w kulturze i dla kultury można nazwać
jego całożyciową edukacją. Wychowanie w kulturze, przez kulturę i dla kultury nie może być
wychowaniem „bez zasad”. Kultura i sztuka są jednością, nie rozproszeniem; są bogactwem,
nie ubożeniem; są gorączkowym, częstokroć tragicznym poszukiwaniem, a w końcu
zadziwiającą syntezą, w której najwyższe wartości ludzkiej egzystencji, zostają
podporządkowane głębokiej znajomości człowieka, jego doskonaleniu, nie zaś degradacji.
We wszystkich epokach i kulturach istniało pragnienie tworzenia sztuki; powstawały różne
kategorie artystów posiadających własne reguły i statuty; instytucje publiczne promowały
twórczość, a dzieła sztuki zaczęto gromadzić w muzeach. Nie można przedstawić historii
jakiejkolwiek epoki bez odwołania się do sztuki tej epoki, która podobnie jak nauka była
niezbędnym i istotnym składnikiem życia człowieka żyjącego w danej epoce.
Epoka Renesansu.
Okresem renesansu nazywamy okres w historii kultury europejskiej, obejmujący
przede wszystkim XV i XVI wiek, określany często jako „odrodzenie sztuk i nauk”. Jego
granice czasowe nie są jasno ustalone. Ustalenie początku epoki renesansu utrudnia także
fakt, że do różnych krajów dotarł on w różnym czasie, a w żadnej dziedzinie kultury
w żadnym rejonie Europy nie wyparł do końca form średniowiecznych. Można więc
przywoływać tu symboliczne datę upadku Konstantynopola, 1453 r. końca wojny stuletniej
czy odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba 1492 r. Renesans był okresem rozkwitu
kultury polskiej. Państwo polsko-litewskie było duże i silne, a wpływy włoskie, które nasiliły
się wraz ze ślubem Zygmunta I Starego z Boną Sforzą, przyczyniły się do rozkwitu malarstwa,
architektury, sztuki kulinarnej.
11
Malarze renesansowi opierali się na trzech ważnych zasadach:
-zainteresowanie się na nowo antykiem i systematyczne badania sztuki starożytnej;
-skupienie się na człowieku (humanizm);
-odkrycie i opanowanie zasad perspektywy linearnej.
Bohaterem, który porusza się po powierzchni obrazów, malarzy renesansowych,
jest zwykły człowiek i jego codzienność. Problemy, radości i smutki dnia powszedniego stają
się tematem dzieł malarzy renesansu. Artyści, opracowując nowe ujęcia motywów biblijnych,
przedstawiali w istocie życie codzienne, obyczaje i stroje swojego czasu, często sięgali w swej
twórczości również po motywy mitologiczne, nie stroniąc od malowania aktów. Używali
bogatej kolorystyki i dbali o drugi plan obrazu. Bardzo szybko stały się popularne obrazy
z wspaniale dopracowanymi pejzażami w tle. Choć nadal przeważały przedstawienia
religijne, coraz większe było zainteresowanie tematyką świecką. Duchowemu odrodzeniu
człowieka towarzyszy w epoce renesansu odkrywanie świata.
Leonardo da Vinci – włoski, renesansowy malarz,
architekt, filozof, muzyk, pisarz, odkrywca, matematyk,
mechanik, anatom, wynalazca, geolog. Szeroko uważa
się go za jednego z największych malarzy wszech czasów
i prawdopodobnie najwszechstronniej utalentowaną
osobę w historii.
To właśnie talent malarski przysporzył
Leonardowi największej popularności. Dwie z jego prac,
„Mona Lisa” i „Ostatnia Wieczerza”, zajmują czołowe
miejsca na listach najsławniejszych, najczęściej
imitowanych i wspominanych portretów i dzieł
malarstwa. W Polsce znane jest także dzieło
„Dama z gronostajem”,
ze względu na to, iż jest
jedyną pracą artysty, jaka znajduje się w polskich zbiorach
12
Michał Anioł – włoski malarz, rzeźbiarz, poeta. Dzieła Michała
Anioła odzwierciedlają jego bogatą osobowość. Kunszt widać
we freskach Kaplicy Sykstyńskiej, gdzie ruchy i formy ciała są
dynamiczne. „Stworzenie Adama”, „Sąd Ostateczny”.
Hans Memling – malarz niderlandzki niemieckiego pochodzenia,
jeden z najważniejszych przedstawicieli wczesnego odrodzenia w Europie.
Obrazy Memlinga nacechowane są liryzmem, spokojem, czystym
i harmonijnym kolorytem oraz miękkim modelunkiem, manierą
wysmuklania ciał i wielością szczegółów. Przy zachowaniu zdobyczy
warsztatowych Jana van Eycka, jego malarstwo skłania się ku
manieryczności i wytworności, kojarzącej się z „międzynarodowym
gotykiem”. Dramatyzmem wyróżnia się ołtarz „Sąd Ostateczny” (1473),
wczesne dzieło artysty (obecnie w Muzeum Narodowym w Gdańsku).
13
Rafael Santi – włoski malarz i architekt, najmłodszy z trójki genialnych
artystów włoskiego renesansu – obok Michał Anioła i Leonarda da Vinci,
znany z licznych przedstawień Madonny. We wczesnej twórczości styl
Rafaela jest naśladownictwem, a czasem niemal mistrzowskim
kopiowaniem stylu swojego nauczyciela - Perugina. Jednak nawet
w dziełach niewątpliwie wzorowanych na nim można uchwycić różnicę.
Przykładem jest obraz „Zaślubiny Marii z Józefem”, Do najbardziej znanych
dzieł malarskich Rafaela należy słynna „Madonna Sykstyńska”.
Sandro Botticelli – włoski malarz szkoły florenckiej, który tworzył
we wczesnym renesansie oraz dojrzałym okresie odrodzenia.
Botticelli nie wniósł do dziejów sztuki nowych rozwiązań
artystycznych. Nie dbał on o harmonię świateł i cieni oraz
ignorował szczegóły budowy anatomicznej ludzkiego ciała,
świadomie zniekształcał proporcje. Nie starał się doskonale oddać
perspektywy, przestrzenie jego obrazów są dość płaskie,
nie poszukiwał głębi. Nie stosował światłocienia, a inny środek
wyrazu – linię. Styl Botticellego można określić mianem
„poetyckiego”. Tworzył doskonałą świetlistość szat oraz stosował naturalną dekoracyjność
w przedstawieniu ruchu. Cechy dzieł Botticellego to także chłodny i czysty koloryt oraz
precyzja rysunku. Przykładem są jego obrazy „Wiosna” i „Otwarta Księga”.
14
Giorgione - jeden z najbardziej zagadkowych malarzy czasów
nowożytnych Był jednym z głównych przedstawicieli i twórców
dojrzałego renesansowego malarstwa weneckiego, realizującym po
mistrzowsku jego założenia kolorystyczne. Wspaniały mistrz koloru
i światła. Przedstawiciel koloryzmu weneckiego, obserwator
chwilowych stanów natury i świata.
W swoich obrazach Giorgione realizuje nową koncepcję
przedstawiania wyglądów natury, opartą na kolorze, którą rozwiną
i uzupełnią jego wielcy następcy, jak Tycjan. Obraz „Burza” ten doczekał się wielu opracowań
i interpretacji, jednak do dziś jego znaczenie nie jest jasne. Nie wiadomo,
kim są przedstawione na płótnie postaci i w jaki sposób wiążą się ze sobą oraz z burzowym
krajobrazem.
Tycjan – włoski malarz, czołowy przedstawiciel szkoły weneckiej
włoskiego malarstwa renesansowego. Uczeń Giovanniego Belliniego
oraz Giorgiona. Jego płótna wykazują wpływy Palmy il Vecchio,
Giorgionego, co odzwierciedla się przede wszystkim w kompozycjach
Sacra Conversazione,. W latach 1512-1515 powstają takie arcydzieła
jak: „Amore sacro e profano”, „Grosz czynszowy” i „Trzy okresy życia”;
Przejawia się w nich wykształcony już tycjanowski typ piękności
kobiecej, pełne nastroju tła krajobrazowe i charakterystyczna harmonia
barw. Dalszy etap rozwoju artystycznego Tycjana cechuje się wzmożeniem ruchu
w kompozycjach, przeważnie wielofigurowych, przy czym jednak osiąga punkt szczytowy
zrównoważenia, do jakiego dążyła sztuka renesansowa
Wykorzystano materiały
z prezentacji uczennicy kl.1a
Wyk. Rafał Wild kl.3d.
15