Zaburzenia psychiczne w dzieciństwie – co będzie w życiu dorosłym
Transkrypt
Zaburzenia psychiczne w dzieciństwie – co będzie w życiu dorosłym
Zaburzenia psychiczne w dzieciństwie – co będzie w życiu dorosłym Iwona A. Trzebiatowska Schizofrenia •Brak możliwości rozpoznanie poniżej 6 rż •Wcześniejsze zachorowania u chłopców •Udział czynnika „organicznego” przy wczesnym początku •Wyzwania psychofarmakologiczne u dzieci DOROSŁOŚĆ -zmniejszenie objętości istoty szarej w wieku adolescencji (nieograniczone jedynie do kory przedczołowej i płata skroniowego) -znaczne upośledzenie funkcjonowania społecznego i poznawczego -gorsze rokowanie niż w schizofrenii o początku w wieku dorosłym Zaburzenia afektywne dwubiegunowe • Problemy diagnostyczne z powodu większej labilności emocjonalnej dzieci i młodzieży •Objawy imitujące ADHD czy zaburzenia zachowania •Współwystępowanie używania substancji psychoaktywnych •Częstość występowania <10rż 0.4%, rośnie w przedziale 10-12 lat , osiągając pierwszy „peak” w wieku 14-20 lat DOROSŁOŚĆ •Ogromne opóźnienie diagnozy •Przewlekle zła współpraca •Złe przystosowanie społeczne pacjenta •Współchorobowość uzależnień pogarszająca przebieg i dostępność terapii Zaburzenia depresyjne Odmienność psychopatologiczna i diagnostyczna: -dystymia -destrukcyjna dysregulacja nastroju Zachorowalność na „dużą” depresję niższa u dzieci i młodzieży ale ma tendencje wzrostową DOROSŁOŚĆ -im młodszy wiek zachorowania i większa przewlekłość schorzenia tym gorsze rokowanie dla przebiegu w ciągu życia -wyraźna epizodyczność pozwala przewidywać przebieg przewlekły lecz nie powodujący znacznej inwalidyzacji ZABURZENIA SPECTRUM AUTYZMU -Uwarunkowania biologiczne -Wczesny wiek zachorowania bez okresu „normalnego” rozwoju -Różna penetracja genów i nasilenie objawów DOROSŁOŚĆ -ok 15%osób osiąga zdolność do niezależnego życia -kolejne 15-20%potrzebuje relatywnie małego okresowego wsparcia -pozostałe osoby wymagają rozległej pomocy w wielu obszarach życia *czynniki pozytywne prognostycznie to poziom intelektualny oraz poziom rozwoju zdolności jezykowych Zaburzenia intelektualne -upośledzenia umysłowe -zaburzenia językowe -zaburzenia komunikacji społecznej DOROSŁOŚĆ -względna stałość poziomu intelektualnego jednak możliwa znaczna poprawa dysfunkcjonalności -właściwa terapia rokuje znaczna poprawe w mutyźmie czy jąkaniu się o ile nie dojdzie do wtórnych nawarstwień nerwicowych Zaburzenia zachowania -uwarunkowanie środowiskowe -uwarunkowania biologiczne *zaburzenia opozycyjne *zaburzenia z impulsywnością =podtyp dziecięcy <10rż =podtyp młodzieńczy >10 rż =podtyp niezróżnicowany >16 rż DOROSŁOŚĆ -Tendencja do utrwalania się im młodszy początek zachorowania -Sprzyjają ukształtowaniu się nieprawidłowej osobowości -Odmienność zaburzeń o obrazie antycocjalnym Zaburzenia lękowe -wyraźny związek z czynnikami stresogennymi (np. szkoła) -bardzo częsty początek w dzieciństwie -częste współwystępowanie mylących diagnostycznie DOROSŁOŚĆ -trwała zmiana osobowości po przebytym urazie psychicznym -przewlekłość przy braku podjęcia leczenia -za dysfunkcjonalność odpowiedzialne jest głównie lękowe unikanie i wyuczona postawa bezradności Zaburzenia obsesyjnokompulsyjne -częstość w populacji ogólnej ok 1% -25% wszystkich przypadków rozpoczyna się przed 14 rż -25% wszystkich przypadków rozpoczyna się przed 10 rż -najczęściej przebieg przewlekły, rzadko epizodyczny, sporadycznie postępujący DOROSŁOŚĆ Utrwalona dysfunkcjonalność związana jest: -z osobowością o typie anakastycznym -ze współistniejącymi cechami organicznego uszkodzenia OUN -postacią trichotylomanii czy zaburzeń skubania ZABURZENIA ODŻYWIANIA -specyficzne dla dzieciństwa – pica, ruminacyjność -wyraźne uwarunkowania środowiskowe -rosnąca częstość populacyjna DOROSŁOŚĆ -współchorobowość bulimii z zaburzeniami depresyjnymi i jadłowstrętu (zaburzeń restrykcyjnych) z OCD i zaburzeniami osobowości -liczne powikłania somatyczne -wysoka, sięgająca nawet 20% śmiertelność ZABURZENIA WYDALANIA ENURESIS ENCOPRESIS -przede wszystkim właściwa diagnoza przy wyeliminowaniu przyczyn somatycznych DOROSŁOŚĆ -utrzymują się w około 1% populacji dorosłej -za dysfunkcjonalność zwykle odpowiedzialne są wtórne nawarstwienia nerwicowe -leczenie jest mniej skuteczne o osób z obniżonym potencjałem intelektualnym