Acronis True Image Home 2009

Transkrypt

Copyright © Acronis, Inc., 2000-2009. Wszelkie prawa zastrzeżone.
„Acronis”, „Acronis Compute with Confidence”, „Acronis Startup Recovery Manager”, „Acronis Secure
Zone”, Acronis Try&Decide i logo Acronis są znakami towarowymi firmyAcronis, Inc.
Linux jest zastrzeżonym znakiem towarowym Linusa Torvaldsa.
Windows i MS-DOS są zastrzeżonymi znakami towarowymi filmy Microsoft Corporation.
Wszystkie pozostałe wspomniane znaki towarowe i prawa autorskie są własnością odpowiednich
podmiotów.
Wprowadzanie istotnych zmian do niniejszego dokumentu i rozpowszechnianie go w takiej postaci bez
wyraźnej zgody właściciela praw autorskich jest zabronione.
Rozpowszechnianie w celach komercyjnych niniejszego dokumentu lub utworu pochodnego w zwykłej
formie (papierowej) bez uzyskania zgody właściciela praw autorskich jest zabronione.
DOKUMENTACJA JEST DOSTARCZANA W AKTUALNEJ POSTACI. NIE UDZIELA SIĘ W ZWIĄZKU Z NIĄ
ŻADNYCH WYRAŹNYCH ANI DOROZUMIANYCH WARUNKÓW, OŚWIADCZEŃ ANI GWARANCJI, W TYM
M.IN. RĘKOJMI, PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONEGO CELU I NIENARUSZANIA PRAW STRON
TRZECICH W ZAKRESIE DOZWOLONYM PRZEZ OBOWIĄZUJĄCE PRZEPISY PRAWA.
2
Copyright © Acronis, Inc., 2000-2009
Spis treści
Rozdział 1. Wstęp .................................................................................................. 7
1.1 Co to jest Acronis® True Image Home? ............................................................................... 7
1.2 Nowości w programie Acronis True Image Home 2009 .......................................................... 8
1.3 Wymagania systemowe i obsługiwane nośniki ...................................................................... 9
1.3.1 Minimalne wymagania systemowe ................................................................................. 9
1.3.2 Obsługiwane systemy operacyjne ................................................................................ 9
1.3.3 Obsługiwane systemy plików ......................................................................................... 9
1.3.4 Obsługiwane nośniki ....................................................................................................10
1.4 Pomoc techniczna ..............................................................................................................10
Rozdział 2. Instalacja i uruchomienie programu Acronis True Image Home ....... 11
2.1 Instalowanie programu Acronis True Image Home ...............................................................11
2.1.1 Instalowanie wersji pudełkowej ....................................................................................11
2.1.2 Instalowanie programu Acronis True Image Home z witryny internetowej firmy Acronis ..12
2.2
2.3
2.4
2.5
Wypakowywanie programu Acronis True Image Home .........................................................12
Uruchamianie programu Acronis True Image Home .............................................................12
Uaktualnianie programu Acronis True Image Home ..............................................................13
Usuwanie programu Acronis True Image Home ...................................................................13
Rozdział 3. Informacje ogólne i zastrzeżone technologie firmy Acronis ............. 14
3.1
3.2
3.3
3.4
Różnice między archiwami plików a obrazami dysku/partycji .................................................14
Pełne, przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe ...................................................................14
Acronis Secure Zone™ ........................................................................................................15
Acronis Startup Recovery Manager ......................................................................................16
3.5
3.6
3.7
3.8
Przeglądanie informacji o dysku i partycjach ........................................................................17
Try&Decide........................................................................................................................18
Acronis DriveCleanser, File Shredder i czyszczenie systemu ..................................................18
Obsługa formatu zip ...........................................................................................................18
3.4.1 Zasada działania ..........................................................................................................16
3.4.2 Sposób użytkowania ....................................................................................................16
Rozdział 4. Poznawanie programu Acronis True Image Home ............................ 20
4.1 Acronis One-Click Protection ...............................................................................................20
4.2 Obszar roboczy programu ...................................................................................................23
Rozdział 5. Tworzenie archiwów kopii zapasowych ............................................ 28
5.1 Przygotowanie do utworzenia pierwszej kopii zapasowej ......................................................28
5.2 Wybór danych do umieszczenia w kopii zapasowej ...............................................................28
5.3 Wykonywanie kopii zapasowej ............................................................................................29
5.3.1
5.3.2
5.3.3
5.3.4
5.3.5
5.3.6
5.3.7
5.3.8
5.3.9
Wybór danych do kopii zapasowej ................................................................................30
Wybór docelowej lokalizacji archiwum ..........................................................................32
Planowanie .................................................................................................................33
Metoda tworzenia kopii zapasowej ................................................................................34
Wykluczanie plików źródłowych ....................................................................................35
Wybór opcji tworzenia kopii zapasowej .........................................................................36
Ustawianie konsolidacji automatycznej..........................................................................37
Dodawanie komentarza ...............................................................................................38
Podsumowanie operacji i proces tworzenia kopii zapasowej ...........................................38
5.4.1
5.4.2
5.4.3
5.4.4
Ochrona archiwum ......................................................................................................39
Wykluczanie plików źródłowych ....................................................................................39
Polecenia poprzedzające/następujące ...........................................................................39
Stopień kompresji ........................................................................................................40
5.4 Szczegółowe konfigurowanie kopii zapasowych ....................................................................38
3
5.4.5 Szybkość tworzenia kopii zapasowych ...........................................................................40
5.4.6 Dzielenie archiwum......................................................................................................41
5.4.7 Zabezpieczenia na poziomie plików ...............................................................................42
5.4.8 Komponenty na nośniku...............................................................................................42
5.4.9 Obsługa błędów ..........................................................................................................43
5.4.10 Ustawienia dodatkowe ...............................................................................................44
5.4.11 Ustawienia rezerwowej kopii zapasowej ......................................................................44
5.4.12 Tworzenie niestandardowych kategorii danych w celu tworzenia kopii zapasowych ........45
5.5 Tworzenie rezerwowych egzemplarzy kopii zapasowych .......................................................46
5.6 Zapisywanie archiwów w różnych miejscach ........................................................................48
5.6.1 Do czego służy ta funkcja? ...........................................................................................48
5.6.2 Zasada działania ..........................................................................................................48
5.6.3 Korzystanie z funkcji tworzenia kopii zapasowych w różnych miejscach ...........................49
Rozdział 6. Przywracanie danych z kopii zapasowych......................................... 53
6.1 Przywracanie danych w systemie Windows czy uruchamianie z płyty CD? ..............................53
6.1.1 Ustawienia sieci w trybie ratunkowym ...........................................................................53
6.2 Przywracanie plików i folderów z archiwów ..........................................................................53
6.3 Przywracanie dysków/partycji lub plików z obrazów .............................................................57
6.3.1 Uruchamianie Kreatora przywracania ............................................................................57
6.3.2 Wybór archiwum .........................................................................................................57
6.3.3 Wybór metody przywracania ........................................................................................58
6.3.4 Wybór dysku/partycji do przywrócenia ..........................................................................59
6.3.5 Wybór docelowego dysku/partycji ................................................................................60
6.3.6 Zmiana typu przywracanej partycji ...............................................................................61
6.3.7 Zmiana rozmiaru i lokalizacji przywracanej partycji ........................................................62
6.3.8 Przypisywanie litery do przywracanej partycji ................................................................62
6.3.9 Konfigurowanie opcji przywracania ...............................................................................62
6.3.10 Podsumowanie i wykonanie przywracania ...................................................................63
6.4 Konfigurowanie opcji przywracania .....................................................................................63
6.4.1
6.4.2
6.4.3
6.4.4
6.4.5
Pliki zachowywane podczas przywracania ......................................................................63
Polecenia poprzedzające/następujące ...........................................................................63
Priorytet przywracania .................................................................................................64
Zabezpieczenia na poziomie plików ...............................................................................64
Ustawienia dodatkowe .................................................................................................64
Rozdział 7. Try&Decide........................................................................................ 65
7.1 Korzystanie z trybu Try&Decide ..........................................................................................68
7.1.1 Opcje Try&Decide........................................................................................................68
7.2 Przykłady użycia funkcji Try&Decide ....................................................................................68
Rozdział 8. Planowanie zadań ............................................................................. 71
8.1 Tworzenie zaplanowanych zadań ........................................................................................71
8.1.1
8.1.2
8.1.3
8.1.4
8.1.5
Jednorazowe wykonywanie zadania ..............................................................................73
Wykonywanie zadania po wystąpieniu zdarzenia ...........................................................73
Codzienne wykonywanie zadania ..................................................................................74
Wykonywanie zadania co tydzień..................................................................................75
Wykonywanie zadania co miesiąc .................................................................................75
8.2 Zarządzanie zaplanowanymi zadaniami................................................................................76
Rozdział 9. Zarządzanie strefą Acronis Secure Zone ........................................... 77
9.1
9.2
9.3
9.4
4
Tworzenie strefy Acronis Secure Zone .................................................................................77
Zmiana rozmiaru strefy Acronis Secure Zone .......................................................................79
Zmiana hasła strefy Acronis Secure Zone.............................................................................80
Usuwanie strefy Acronis Secure Zone ..................................................................................81
Rozdział 10. Tworzenie nośnika startowego ....................................................... 82
Rozdział 11. Inne operacje .................................................................................. 85
11.1 Sprawdzanie poprawności archiwów kopii zapasowych .......................................................85
11.2 Powiadamianie o wynikach operacji ...................................................................................87
11.2.1 Powiadomienia e-mail ................................................................................................87
11.2.2 Powiadomienia WinPopup ..........................................................................................88
11.3
11.4
11.5
11.6
Przeglądanie zadań i dzienników .......................................................................................89
Zarządzanie archiwami kopii zapasowych ...........................................................................91
Konsolidacja kopii zapasowych ..........................................................................................93
Usuwanie archiwów kopii zapasowych ...............................................................................97
Rozdział 12. Eksplorowanie archiwów i podłączanie obrazów ............................ 98
12.1
12.2
12.3
12.4
Wyszukiwanie ..................................................................................................................98
Integracja z narzędziami Google Desktop i Windows Search ............................................. 100
Podłączanie obrazu ........................................................................................................ 107
Odłączanie obrazu .......................................................................................................... 109
Rozdział 13. Przenoszenie systemu na nowy dysk ............................................ 110
13.1 Informacje ogólne .......................................................................................................... 110
13.2 Bezpieczeństwo.............................................................................................................. 111
13.3 Przenoszenie danych ...................................................................................................... 111
13.3.1
13.3.2
13.3.3
13.3.4
13.3.5
13.3.6
13.3.7
Wybór trybu klonowania .......................................................................................... 111
Wybór dysku źródłowego ......................................................................................... 111
Wybór dysku docelowego ......................................................................................... 112
Dysk docelowy podzielony na partycje ...................................................................... 113
Wybór metody przenoszenia partycji ......................................................................... 113
Klonowanie z ręcznym partycjonowaniem.................................................................. 114
Podsumowanie procesu klonowania .......................................................................... 116
Rozdział 14. Dodawanie nowego dysku twardego ............................................ 117
14.1 Wybór dysku twardego ................................................................................................... 117
14.2 Tworzenie nowych partycji.............................................................................................. 117
14.3 Podsumowanie dodawania dysku .................................................................................... 118
Rozdział 15. Zabezpieczenia i prywatność ........................................................ 120
15.1
15.2
15.3
15.4
15.5
File Shredder ................................................................................................................. 120
Acronis DriveCleanser ..................................................................................................... 121
Tworzenie niestandardowych algorytmów niszczenia danych ............................................ 124
Czyszczenie systemu ...................................................................................................... 125
Ustawienia Kreatora czyszczenia systemu ........................................................................ 126
15.5.1
15.5.2
15.5.3
15.5.4
15.5.5
15.5.6
Ustawienie
Ustawienie
Ustawienie
Ustawienie
Ustawienie
Ustawienie
„Metoda niszczenia danych” .................................................................... 126
„Pliki” ..................................................................................................... 126
„Komputery”........................................................................................... 127
„Wolne miejsce na dysku” ....................................................................... 128
„Polecenia” ............................................................................................. 128
„Filtr miejsc sieciowych” .......................................................................... 129
15.6 Czyszczenie poszczególnych komponentów systemu......................................................... 129
Załącznik A. Partycje i systemy plików.............................................................. 130
A.1
A.2
Partycje dysków twardych ............................................................................................... 130
Systemy plików .............................................................................................................. 130
A.2.1
A.2.2
A.2.3
A.2.4
A.2.5
A.2.6
FAT16 ..................................................................................................................... 130
FAT32 ..................................................................................................................... 131
NTFS ...................................................................................................................... 131
Linux Ext2 ............................................................................................................... 132
Linux Ext3 ............................................................................................................... 132
Linux ReiserFS......................................................................................................... 132
5
Załącznik B. Dyski twarde i ustawienia BIOS .................................................... 133
B.1
Instalowanie dysków twardych w komputerze .................................................................. 133
B.2
BIOS ............................................................................................................................. 135
B.3
Instalowanie dysku twardego SATA ................................................................................. 139
B.1.1
B.1.2
B.1.3
Instalowanie dysku twardego, procedura ogólna ....................................................... 133
Gniazda płyty głównej, przewód IDE, przewód zasilania ............................................. 133
Konfiguracja dysków twardych, zworki ...................................................................... 134
B.2.1
B.2.2
B.2.3
B.2.4
Narzędzie Setup ...................................................................................................... 135
Menu Standard CMOS Setup .................................................................................... 136
Definiowanie sekwencji startowej, menu Advanced CMOS Setup ................................ 137
Błędy podczas inicjowania dysków twardych ............................................................. 138
B.3.1
Instalowanie nowego wewnętrznego dysku SATA ...................................................... 139
Załącznik C.
C.1
C.2
Metody wymazywania dysku twardego ....................................... 141
Zasady działania metod wymazywania danych ................................................................. 141
Metody wymazywania danych stosowane w oprogramowaniu Acronis................................ 142
Załącznik D. Parametry startowe ...................................................................... 144
6
Rozdział 1. Wstęp
1.1 Co to jest Acronis® True Image Home?
Acronis True Image Home jest zintegrowanym zestawem oprogramowania gwarantującym
ochronę wszystkich danych na komputerze PC. Program umożliwia tworzenie kopii
zapasowych systemu operacyjnego, aplikacji, ustawień oraz wszystkich pozostałych danych,
a także bezpieczne niszczenie wszystkich niepotrzebnych danych poufnych. Za pomocą tego
programu można tworzyć kopie zapasowe wybranych plików i folderów, ustawień aplikacji
systemu Windows, ustawień i wiadomości klientów e-mail firmy Microsoft, a nawet całych
dysków lub wybranych partycji. W przypadku uszkodzenia dysku twardego lub zaatakowania
systemu przez wirusa albo oprogramowanie typu malware możliwe jest szybkie i łatwe
przywrócenie danych z kopii zapasowej, co pozwala zaoszczędzić wiele godzin, a nawet dni
niezbędnych na pełne odtworzenie danych i aplikacji zawartych na dysku.
Acronis True Image Home oferuje narzędzia niezbędne do odzyskania systemu po
wystąpieniu awarii, utracie danych, przypadkowym usunięciu kluczowych plików lub folderów
albo całkowitym uszkodzeniu dysku twardego. W przypadku wystąpienia błędów, które
zablokują dostęp do danych lub negatywnie wpłyną na działanie systemu, można będzie
łatwo przywrócić system i utracone dane.
Wyjątkowa technologia opracowana przez firmę Acronis i zastosowana w programie Acronis
True Image Home umożliwia tworzenie dokładnych kopii zapasowych sektor po sektorze,
obejmujących wszystkie systemy operacyjne, aplikacje i pliki konfiguracyjne, aktualizacje
oprogramowania, ustawienia osobiste i dane.
Acronis True Image Home pomaga chronić również tożsamość użytkownika. Standardowe
usuwanie starych danych nie gwarantuje ich trwałego wymazania z komputera. Obecnie
Acronis True Image zawiera narzędzie Acronis DriveCleanser, umożliwiające trwałe
niszczenie plików i wymazywanie danych użytkownika z partycji i całych dysków, a także
kreator do usuwania wszystkich śladów aktywności użytkownika w systemie Windows.
Kopie zapasowe mogą być przechowywane na niemal dowolnych urządzeniach pamięci:
wewnętrznych lub zewnętrznych dyskach twardych, dyskach sieciowych lub urządzeniach
przenośnych typu IDE, SCSI, FireWire (IEEE-1394), USB (1.0, 1.1 i 2.0) oraz kartach PC
(dawniej PCMCIA), a także płytach CD-R/RW, DVD-RW i DVD+R/RW oraz nośnikach
magneto-optycznych, Iomega Zip i Jaz.
Podczas wykonywania zaplanowanych zadań tworzenia kopii zapasowych program Acronis
True Image Home automatycznie wybiera tryb kopii zapasowej (pełny, przyrostowy,
różnicowy) według zasad określonych przez użytkownika.
Jeżeli zainstalowany zostanie nowy dysk twardy, program Acronis True Image Home
umożliwi szybkie przeniesienie danych ze starego dysku na nowy, w tym systemów
operacyjnych, aplikacji, dokumentów i ustawień osobistych. Po wykonaniu migracji na nowy
dysk twardy można bezpiecznie zniszczyć wszystkie dane poufne znajdujące się na starym
dysku. Jest to zalecane, jeżeli użytkownik chce oddać, wyrzucić lub sprzedać stary dysk
twardy.
Pracę ułatwiają kreatory i interfejs w stylu systemu Windows Vista. Wystarczy wykonać kilka
prostych kroków i pozwolić programowi Acronis True Image Home na wykonanie
odpowiednich operacji! W razie problemów z systemem program umożliwi natychmiastowy
powrót do normalnej pracy.
7
1.2 Nowości w programie Acronis True Image Home 2009
•
One-Click Protection — przy pierwszym uruchomieniu po instalacji program Acronis
True Image Home dokona przeglądu urządzeń pamięci w komputerze i sprawdzi, czy na
jednym z dysków twardych lub w strefie Acronis Secure Zone znajduje się wystarczająca
ilość wolnego miejsca. Program zaproponuje natychmiastową ochronę systemu przez
utworzenie kopii zapasowej woluminu systemowego oraz głównego rekordu startowego
w wybranej lokalizacji. Ponadto Acronis True Image Home zaproponuje regularne
odświeżanie utworzonych kopii zapasowych (domyślnie co tydzień). Wystarczy więc
kliknąć przycisk Chroń, aby zabezpieczyć system przed skutkami awarii.
•
Wyszukiwanie plików za pomocą narzędzi Google Desktop oraz Windows
Search — jeżeli używasz jednej z tych wyszukiwarek, uzyskasz możliwość
przeszukiwania archiwów według nazwy pliku lub jej fragmentu oraz szybkiego i łatwego
przywracania poszczególnych plików. Ponadto dzięki integracji z tymi narzędziami Acronis
True Image Home umożliwia pełnotekstowe indeksowanie plików w archiwach tib, co
pozwala na przeszukiwanie zawartości plików.
•
Tworzenie rezerwowych kopii zapasowych — program umożliwia tworzenie
rezerwowych egzemplarzy wykonanych kopii zapasowych i zapisywanie ich w systemie
plików, na dysku sieciowym lub w pamięci USB. Można określić, czy kopia rezerwowa ma
być tworzona jako plik zwykły (płaski), skompresowany plik zip, czy plik tib.
•
Obsługa formatu zip — program umożliwia tworzenie archiwów kopii zapasowych na
poziomie plików w formacie zip. Zip jest jednym z najpowszechniej stosowanych
i popularnych formatów archiwizacji. Ponadto pliki zapisane w tym formacie są
obsługiwane przez system Microsoft Windows, przez co rozpakowanie kopii zapasowych
utworzonych w programie Acronis True Image Home jest możliwe bez udziału tego
programu.
•
Konsolidacja plików kopii zapasowych — program umożliwia utworzenie spójnej
kopii archiwum podczas usuwania wybranych kopii zapasowych. Dzięki temu możliwe jest
usuwanie niepotrzebnych kopii z dowolnego archiwum bez jego uszkadzania.
•
Konsolidacja automatyczna — można określić ograniczenia dotyczące archiwów kopii
zapasowych, w tym maksymalny rozmiar archiwum, maksymalną liczbę kopii zapasowych
oraz maksymalny okres przechowywania plików archiwalnych. W przypadku
przekroczenia określonych ograniczeń program Acronis True Image Home połączy
pierwszą pełną kopię zapasową oraz następną kopię przyrostową w jedną pełną kopię
zapasową, przypisując jej datę późniejszej kopii. Następnie w razie potrzeby kopia ta
zostanie połączona z kolejną kopią zapasową. Proces ten będzie powtarzany do
momentu, aż ilość zajętego miejsca do przechowywania danych (lub liczba kopii
zapasowych) spadnie poniżej określonego limitu. Nie wpływa to na integralność
archiwum, mimo usuwania najstarszych kopii zapasowych. Procedura ta nazywana jest
konsolidacją automatyczną. W poprzednich wersjach programu Acronis True Image
Home podobna procedura była stosowana do automatycznego zarządzania archiwami
kopii zapasowych w tzw. lokalizacjach kopii zapasowych. W najnowszej wersji programu
konsolidacja automatyczna jest dostępna dla wszystkich archiwów z wyjątkiem tych
przechowywanych na płytach CD/DVD.
•
Automatyczne wyłączanie komputera po zakończeniu tworzenia kopii
zapasowej lub operacji przywracania — dzięki temu udogodnieniu można uruchomić
tworzenie kopii zapasowej w nocy i bez obaw pójść spać. Nie trzeba martwić się o
wyłączenie komputera, ponieważ program zrobi to automatycznie.
8
•
Automatyczne tworzenie kopii zapasowej w pamięci flash USB — jeżeli
archiwum zapisywane jest w pamięci flash USB, tworzenie kopii zapasowej rozpocznie się
automatycznie po podłączeniu urządzenia, ale tylko wówczas, gdy wcześniej nie udało się
wykonać zaplanowanego zadania tworzenia kopii zapasowej. Pamięć flash musi być taka
sama jak we wszystkich poprzednich kopiach zapasowych. W przypadku podłączenia
innej pamięci proces tworzenia kopii zapasowej nie rozpocznie się.
•
Zapisywanie archiwów w różnych miejscach — pełne, przyrostowe i różnicowe
kopie zapasowe jednego obiektu danych (na przykład partycji, dysku lub poczty
elektronicznej) można zapisywać w niemal dowolnej lokalizacji. We wcześniejszych
wersjach programu Acronis True Image Home wszystkie kopie zapasowe związane z
jednym obiektem danych mogły być przechowywane wyłącznie w tym samym miejscu.
Najnowsza wersja zapewnia wyjątkową elastyczność w wyborze miejsca do zapisywania
kopii zapasowych tego samego obiektu danych — może to być udział sieciowy, płyta
CD/DVD, pamięć USB, serwer FTP, dowolny lokalny wewnętrzny lub zewnętrzny dysk
twardy itp. Ponadto przyrostowym i różnicowym kopiom zapasowym można nadawać
logiczne nazwy — na przykład „DyskSystemowyPrzedZmianąPartycji”.
•
Łatwiejsza obsługa — całkowicie zmieniony interfejs użytkownika wraz z większą
wygodą użytkowania sprawiają, że program Acronis True Image Home jest jeszcze
łatwiejszy w obsłudze.
1.3 Wymagania systemowe i obsługiwane nośniki
1.3.1 Minimalne wymagania systemowe
Wymagania sprzętowe programu Acronis True Image Home:
•
Procesor Pentium lub nowszy
•
128 MB pamięci RAM
•
Napęd CD-RW/DVD-RW do tworzenia nośnika startowego
•
Mysz lub inne urządzenie wskazujące (zalecane)
1.3.2 Obsługiwane systemy operacyjne
Acronis True Image Home zostało sprawdzone w następujących systemach operacyjnych:
•
Windows XP SP 3
•
Windows XP Professional x64 Edition SP2
•
Windows Vista SP 1 (wszystkie wersje)
Acronis True Image Home umożliwia również tworzenie startowych płyt CD-R/DVD-R, za
pomocą których można tworzyć i przywracać kopie zapasowe dysków/partycji na komputerze
z dowolnym systemem operacyjnym pracującym w oparciu o procesor Intel lub AMD, w tym
systemem Linux®. Jedynym wyjątkiem są komputery Apple Macintosh oparte na
procesorach Intel, które obecnie nie są obsługiwane w trybie macierzystym.
1.3.3 Obsługiwane systemy plików
•
FAT16/32
•
NTFS
•
Ext2/Ext3
9
•
ReiserFS
•
Linux SWAP
Jeżeli system plików jest nieobsługiwany lub uszkodzony, program Acronis True Image Home
umożliwia kopiowanie danych sektor po sektorze.
Systemy plików Ext2/Ext3, ReiserFS oraz Linux SWAP są obsługiwane jedynie w przypadku
operacji tworzenia/przywracania kopii zapasowych dysku lub partycji. Programu Acronis True
Image Home nie można stosować w tych systemach do wykonywania operacji na poziomie
plików (tworzenie kopii zapasowych, przywracanie i wyszukiwanie plików, a także
podłączanie obrazu i przywracanie plików z obrazu) oraz zapisywania kopii zapasowych na
dyskach i partycjach.
1.3.4 Obsługiwane nośniki
•
Dyski twarde*
•
Sieciowe urządzenia pamięci
•
Serwery FTP**
•
Płyty CD-R/RW, DVD-R/RW, DVD+R (w tym dwuwarstwowe płyty DVD+R), DVD+RW,
DVD-RAM, BD-R, BD-RE***
•
Urządzenia pamięci USB 1.0/2.0, FireWire (IEEE-1394) i PC Card
•
Nośniki ZIP®, Jaz® i inne nośniki wymienne
* Acronis True Image Home nie obsługuje dysków dynamicznych i GPT.
** Serwer FTP musi zezwalać na transfer plików w trybie pasywnym. Aby było możliwe
odzyskanie danych bezpośrednio z serwera FTP, archiwum może zawierać pliki nie większe
niż 2 GB każdy. Zalecana jest zmiana ustawień zapory na komputerze źródłowym oraz
otwarcie portów 20 i 21 dla protokołów TCP i UDP, a także wyłączenie usługi systemu
Windows Routing i dostęp zdalny.
*** Do odczytania płyt wielokrotnego zapisu w systemie Linux konieczna jest aktualizacja
jądra.
1.4 Pomoc techniczna
Użytkownicy, którzy legalnie nabyli i zarejestrowali program Acronis True Image Home,
mogą korzystać z bezpłatnej pomocy technicznej. Jeżeli podczas instalacji lub użytkowania
produktów firmy Acronis pojawią się problemy, których nie można rozwiązać za pomocą
podręcznika użytkownika, należy skontaktować się z działem pomocy technicznej firmy
Acronis.
Więcej informacji na temat pomocy technicznej firmy Acronis znajduje się pod następującym
adresem: http://www.acronis.com/homecomputing/support/.
Aby wysłać zgłoszenie problemu, należy wypełnić formularz na stronie internetowej firmy
Acronis. Dział pomocy technicznej odpowie na zgłoszenie tylko wówczas, gdy problem
zostanie opisany w formularzu.
10
Rozdział 2.
Instalacja i uruchomienie
programu Acronis True Image Home
2.1 Instalowanie programu Acronis True Image Home
2.1.1 Instalowanie wersji pudełkowej
Aby zainstalować program Acronis True Image Home:
•
Uruchom plik instalatora programu Acronis True Image Home.
•
Przed instalacją instalator sprawdzi dostępność nowszej kompilacji programu Acronis
True Image Home w witrynie internetowej firmy Acronis. Jeżeli nowsza kompilacja będzie
dostępna, program zaproponuje zainstalowanie nowszej wersji.
•
W menu instalacji wybierz opcję Zainstaluj Acronis True Image Home.
•
Postępuj według instrukcji kreatora instalacji wyświetlanych na ekranie.
Dostępne są instalacje standardowa, niestandardowa i pełna. Po wybraniu instalacji
niestandardowej można zrezygnować z instalowania generatora nośnika
ratunkowego.
Za pomocą Generatora nośnika ratunkowego można tworzyć ratunkowe nośniki
startowe (zobacz Rozdział 10. Tworzenie nośnika startowego). Narzędzie to może nie być
potrzebne w przypadku nabycia pudełkowej wersji produktu, która zawiera startową płytę
CD. Zainstalowanie Generatora ratunkowego nośnika startowego pozwoli w dowolnym
momencie utworzyć nośnik startowy lub jego obraz ISO w głównym oknie programu lub
przez osobne uruchomienie Generatora.
Po instalacji program Acronis True Image Home tworzy nowe urządzenie na liście Menedżera
urządzeń (Panel sterowania-> System -> Sprzęt -> Menedżer urządzeń -> Acronis
Devices -> Acronis True Image Backup Archive Explorer). Nie należy wyłączać ani
odinstalowywać tego urządzenia, ponieważ jest ono niezbędne podczas podłączania
archiwów obrazów jako dysków wirtualnych (zobacz Rozdział 12. Eksplorowanie archiwów
i podłączanie obrazów).
11
2.1.2 Instalowanie programu Acronis True Image Home z witryny
internetowej firmy Acronis
Aby zainstalować program Acronis True Image Home:
•
Kliknij link pobierania programu, zapisz pobrany plik wykonywalny na dysku, a następnie
uruchom go (lub wybierz uruchomienie pliku po pobraniu).
•
Jeżeli dysponujesz komercyjną wersją programu, wprowadź (lub wklej) numer seryjny. W
przeciwnym razie zainstalowana zostanie w pełni funkcjonalna wersja próbna, której
będzie można używać przez 15 dni.
Dostępne są następujące rodzaje instalacji: Standardowa, Niestandardowa oraz Pełna.
Po wybraniu opcji Niestandardowa można zdecydować się na instalację narzędzia
Generator nośnika ratunkowego.
2.2 Wypakowywanie programu Acronis True Image Home
Podczas instalowania programu Acronis True Image Home plik instalacyjny (.msi) można
zapisać na dysku lokalnym lub sieciowym. Plik ten może okazać się pomocny podczas
modyfikowania lub odzyskiwania bieżącej instalacji.
Aby zapisać plik instalacyjny:
•
Uruchom plik instalatora programu Acronis True Image Home.
•
W menu instalacji kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę programu i wybierz polecenie
Wypakuj.
• Wybierz lokalizację pliku instalacyjnego i kliknij przycisk Zapisz.
Odzyskiwanie lub aktualizację bieżącej instalacji programu Acronis True Image Home za
pomocą pliku .msi należy wykonać w podany sposób z poziomu wiersza polecenia:
1. Wybierz Start -> Uruchom.
2. Wpisz polecenie cmd.
3. Po otwarciu okna interpretera wiersza polecenia wpisz następujące polecenie:
msiexec /i ścieżka_pliku_msi\nazwa_pliku_msi.msi REINSTALL=ALL
REINSTALLMODE=vomus
4. Po otwarciu okna kreatora instalacji wybierz opcję instalacji Standardowa,
Niestandardowa lub Pełna, aby naprawić lub zmienić komponenty programu.
2.3 Uruchamianie programu Acronis True Image Home
Aby uruchomić program Acronis True Image Home w systemie Windows, wybierz Start ->
Programy -> Acronis -> Acronis True Image Home -> Acronis True Image Home
lub kliknij odpowiedni skrót znajdujący się na pulpicie.
Jeżeli załadowanie systemu operacyjnego nie jest możliwe, można uruchomić narzędzie
Acronis Startup Recovery Manager. Jednak przed uruchomieniem należy je aktywować. Aby
uzyskać odpowiednią procedurę, zobacz 3.4 Acronis Startup Recovery Manager. W celu
uruchomienia programu podczas uruchamiania systemu naciśnij klawisz F11, gdy na ekranie
pojawi się informujący o tym komunikat. Acronis True Image Home zostanie uruchomiony w
trybie samodzielnym, umożliwiającym odzyskanie uszkodzonych partycji.
Jeżeli dane znajdujące się na dysku twardym są całkowicie uszkodzone i nie można
uruchomić systemu operacyjnego (lub jeżeli nie aktywowano narzędzia Acronis Startup
Recovery Manager), załaduj samodzielną wersję programu Acronis True Image Home z
nośnika startowego dostarczonego wraz z programem w wersji pudełkowej lub utworzonego
12
przy użyciu Generatora nośnika ratunkowego. Dysk startowy umożliwi przywrócenie
zawartości dysku z wcześniej utworzonego obrazu.
2.4 Uaktualnianie programu Acronis True Image Home
Jeżeli na komputerze jest już zainstalowany program Acronis True Image Home, nowa
wersja spowoduje jego automatyczną aktualizację bez potrzeby reinstalacji oprogramowania.
Należy pamiętać, że kopie zapasowe utworzone w nowszej wersji programu mogą być
niekompatybilne z poprzednimi wersjami. Jeżeli więc na komputerze zostanie zainstalowana
starsza wersja programu Acronis True Image Home, najprawdopodobniej wymagane będzie
ponowne utworzenie archiwów przy użyciu starszej wersji. Stanowczo zaleca się utworzenie
nowego nośnika startowego po każdym uaktualnieniu programu Acronis True Image Home.
2.5 Usuwanie programu Acronis True Image Home
Wybierz Start -> Ustawienia -> Panel sterowania -> Dodaj lub usuń programy ->
<Acronis True Image Home> -> Usuń. Następnie postępuj według instrukcji
wyświetlanych na ekranie. W celu dokończenia zadania może być wymagane ponowne
uruchomienie komputera.
Jeżeli korzystasz z systemu Windows Vista, wybierz Start -> Panel sterowania ->
Programy i funkcje -> <Acronis True Image Home> -> Usuń. Następnie postępuj
według instrukcji wyświetlanych na ekranie. W celu dokończenia zadania może być
wymagane ponowne uruchomienie komputera.
13
Rozdział 3. Informacje ogólne i zastrzeżone
technologie firmy Acronis
3.1 Różnice między archiwami plików a obrazami dysku/partycji
Archiwum kopii zapasowej jest plikiem lub grupą plików (nazywanych w tym podręczniku
także „kopiami zapasowymi”), która zawiera kopię danych z wybranych plików/folderów lub
kopię wszystkich danych przechowywanych na wybranych dyskach/partycjach.
Podczas tworzenia kopii zapasowej plików i folderów kompresowane i zachowywane są tylko
dane wraz z drzewem folderów.
Tworzenie kopii zapasowych dysków i partycji odbywa się w inny sposób: program Acronis
True Image Home zachowuje sektor po sektorze migawkę dysku twardego, w skład której
wchodzi system operacyjny, rejestr, sterowniki, aplikacje i pliki danych, a także obszary
niewidoczne dla użytkownika. Procedura ta nosi nazwę „tworzenia obrazu dysku”, a
otrzymane archiwum kopii zapasowej nazywane jest często obrazem dysku/partycji.
Domyślnie program Acronis True Image Home zachowuje jedynie te sektory dysku
twardego, które zawierają dane (w przypadku obsługiwanych systemów plików). Ponadto
tworzona kopia zapasowa nie obejmuje informacji zawartych w pliku wymiany (pagefile.sys
w systemach Windows XP/Vista) oraz pliku hiberfil.sys (pliku, który przechowuje zawartość
pamięci RAM, gdy komputer przechodzi w stan hibernacji). Pozwala to zmniejszyć rozmiar
obrazu i przyspiesza proces jego tworzenia i przywracania. Można jednak użyć opcji Utwórz
obraz sektor po sektorze, która umożliwia tworzenie obrazów zawierających wszystkie
sektory dysku twardego.
Obraz partycji zawiera wszystkie pliki i foldery. Obejmuje to wszystkie atrybuty (w tym pliki
ukryte i systemowe), rekord startowy, tablicę alokacji plików (FAT), a także pliki z katalogu
głównego i ścieżkę zerową dysku twardego wraz z głównym rekordem startowym (MBR).
Obraz dysku zawiera obrazy wszystkich jego partycji, jak również ścieżkę zerową wraz z
głównym rekordem startowym (MBR).
Domyślnie pliki we wszystkich archiwach programu Acronis True Image Home mają
rozszerzenie „.tib”. Nie należy zmieniać tego rozszerzenia.
Warto pamiętać, że poza przywracaniem plików i folderów z archiwów plików możliwe jest
także ich przywracanie z obrazów dysków/partycji. W tym celu należy podłączyć obraz jako
dysk wirtualny (zobacz Rozdział 12. Eksplorowanie archiwów i podłączanie obrazów) lub
uruchomić przywracanie danych z obrazu i wybrać opcję Przywracanie plików i
folderów.
3.2 Pełne, przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe
Acronis True Image Home umożliwia tworzenie pełnych, przyrostowych i różnicowych kopii
zapasowych.
Pełna kopia zapasowa zawiera wszystkie dane istniejące podczas tworzenia kopii. Stanowi
ona podstawę tworzenia dalszych przyrostowych lub różnicowych kopii zapasowych albo
służy jako samodzielne archiwum. Pełna kopia zapasowa ma najkrótszy czas przywracania w
porównaniu z kopiami zapasowymi przyrostowymi i różnicowymi.
Plik przyrostowej kopii zapasowej zawiera tylko te dane, które uległy zmianie od czasu
ostatniego utworzenia dowolnej kopii zapasowej (pełnej, przyrostowej lub różnicowej).
14
Dlatego zajmuje on mniej miejsca i tworzy się go szybciej, ale nie zawiera wszystkich
danych. Do przywrócenia wymagane są wszystkie poprzednie kopie zapasowe oraz
początkowa pełna kopia zapasowa.
W odróżnieniu od przyrostowej kopii zapasowej, w przypadku której każda operacja
tworzenia kopii powoduje dodanie kolejnego pliku do „łańcucha”, różnicowa kopia
zapasowa stanowi niezależny plik zawierający wszystkie zmiany dokonane od momentu
utworzenia ostatniej pełnej kopii zapasowej. Najczęściej przywracanie różnicowej kopii
zapasowej trwa krócej niż przyrostowej, ponieważ nie trzeba przywracać wcześniejszych
elementów długiego „łańcucha”.
Samodzielna pełna kopia zapasowa może być optymalnym rozwiązaniem w przypadku
częstego wycofywania systemu do stanu początkowego lub w sytuacji, gdy zarządzanie
wieloma plikami jest kłopotliwe. Jeżeli zachowany ma być tylko ostatni stan danych w celu
ich przywrócenia w razie awarii systemu, należy rozważyć utworzenie różnicowej kopii
zapasowej. Jest to szczególnie efektywne, jeżeli zmiany danych są zazwyczaj niewielkie w
porównaniu z ich całkowitą ilością.
To samo dotyczy przyrostowych kopii zapasowych. Są one najbardziej przydatne, jeżeli
wymagane jest częste tworzenie kopii zapasowych i możliwość wycofania zmian do
określonego punktu w czasie. Po początkowym utworzeniu pełnej kopii zapasowej codzienne
wykonywanie kopii przyrostowej da identyczny rezultat jak codzienne tworzenie pełnej kopii
zapasowej. Obrazy przyrostowe zajmują mniej miejsca niż obrazy pełne lub różnicowe.
Kopia przyrostowa czy różnicowa?
Podstawowa różnica polega na tym, że w przypadku przyrostowej kopii zapasowej do
archiwum dodawane są jedynie pliki zmienione lub dodane od chwili utworzenia ostatniej
kopii zapasowej. W przypadku różnicowej kopii zapasowej do archiwum dodawane są
wszystkie pliki zmienione lub dodane od chwili utworzenia początkowej pełnej kopii
zapasowej. Z tego względu wykonywanie różnicowych kopii zapasowych zajmuje więcej
czasu niż kopii przyrostowych. Podczas przywracania danych z przyrostowej kopii zapasowej
program musi skopiować całą początkową kopię zapasową, a następnie przeszukać wszystkie
poprzednie kopie w celu pobrania wszystkich zaktualizowanych plików. Różnicowa kopia
zapasowa przywracana jest znacznie szybciej, ponieważ program kopiuje jedynie początkową
kopię oraz najnowszą zapisaną wersję.
Przyrostowa lub różnicowa kopia zapasowa utworzona po defragmentacji dysku może być
znacznie większa niż zazwyczaj. Jest to spowodowane zmianą lokalizacji plików na dysku
przez program defragmentujący, co znajduje odzwierciedlenie w kopiach zapasowych.
Dlatego po wykonaniu defragmentacji dysku zaleca się ponowne utworzenie pełnej kopii
zapasowej.
3.3 Acronis Secure Zone™
Acronis Secure Zone to specjalna, ukryta partycja, która służy do przechowywania kopii
zapasowych na samym komputerze. Ze względów bezpieczeństwa zwykłe aplikacje nie mają
do niej dostępu. W oknach kreatorów programu Acronis True Image Home strefa ta
wyświetlana jest wraz ze wszystkimi dostępnymi partycjami, w których można przechowywać
archiwa. Strefa Acronis Secure Zone jest niezbędna do korzystania z narzędzia Acronis
Startup Recovery Manager (zobacz poniżej).
Strefa Acronis Secure Zone jest dostępna jako lokalizacja do przechowywania plików kopii
zapasowych, jeżeli znajduje się w niej odpowiednia ilość wolnego miejsca. W przeciwnym
razie w celu zwolnienia miejsca usuwane są starsze kopie zapasowe.
Acronis True Image Home oczyszcza strefę Acronis Secure Zone w następujący sposób:
15
•
Jeżeli trwa proces tworzenia kopii zapasowej, a w strefie nie ma wystarczającej ilości
wolnego miejsca, program wyświetli komunikat ostrzegający o zapełnieniu strefy Acronis
Secure Zone. Można kliknąć przycisk Anuluj, aby anulować operację tworzenia kopii
zapasowej. W takim przypadku można zwiększyć rozmiar strefy Acronis Secure Zone
i ponowić operację tworzenia kopii zapasowej. Aby zwolnić pewną ilość miejsca w tej
strefie, kliknij przycisk OK. Zostanie usunięta najstarsza pełna kopia zapasowa
tworzonego typu oraz wszystkie kolejne kopie przyrostowe/różnicowe, po czym nastąpi
powrót do operacji tworzenia kopii zapasowej.
•
Jeżeli usunięcie najstarszej kopii zapasowej nie spowoduje zwolnienia odpowiedniej ilości
wolnego miejsca, pojawi się ten sam komunikat ostrzegawczy. Można wówczas usunąć
kolejną najstarszą kopię zapasową (jeżeli istnieje) i powtarzać tę czynność aż do
usunięcia wszystkich poprzednich kopii zapasowych.
•
Jeżeli po usunięciu wszystkich poprzednich kopii zapasowych nadal nie będzie
wystarczającej ilości wolnego miejsca, wówczas pojawi się komunikat o błędzie
i tworzenie kopii zapasowej zostanie anulowane.
W tej strefie program rozróżnia tylko dwa typy kopii zapasowych: kopie zapasowe obrazów
dysku i kopie zapasowe na poziomie pliku. Kopie danych wykonanych przy użyciu opcji Moje
dane, Stan systemu, Moja poczta e-mail oraz Moje ustawienia aplikacji są uważane za kopie
zapasowe na poziomie pliku. Jeśli na przykład w omawianej strefie zapisano kopię zapasową
poczty elektronicznej (Moja poczta e-mail) i zabrakło miejsca na utworzenie kopii niektórych
folderów (Moje dane), program usunie kopię zapasową poczty elektronicznej w celu
zwolnienia pewnej ilości miejsca na kopię folderów.
Kopie zapasowe danych mogą być tworzone automatycznie zgodnie z harmonogramem
(zobacz Rozdział 8. Planowanie zadań). Aby uniknąć przepełnienia strefy podczas tworzenia
zaplanowanej kopii zapasowej, zaleca się włączenie automatycznej konsolidacji kopii
zapasowych w strefie przez ustawienie limitu rozmiaru archiwum (zobacz 5.3.7 Ustawianie
konsolidacji automatycznej). Należy przy tym pamiętać, że ta metoda najlepiej nadaje się do
przechowywania kopii zapasowych tego samego typu. Jednak przy tworzeniu dużej liczby
przyrostowych kopii zapasowych zaleca się okresowe sprawdzanie ilości wolnego miejsca w
strefie. Można to zrobić na ekranie Stan ochrony -> Informacje o systemie lub na
drugim ekranie Kreatora zarządzania strefą Acronis Secure Zone.
Aby uzyskać informacje dotyczące tworzenia, zmiany rozmiaru i usuwania strefy Acronis
Secure Zone za pomocą tego kreatora, zobacz Rozdział 9. Zarządzanie strefą Acronis Secure
Zone.
3.4 Acronis Startup Recovery Manager
3.4.1 Zasada działania
Acronis Startup Recovery Manager umożliwia uruchamianie programu Acronis True Image
Home bez ładowania systemu operacyjnego. Dzięki temu można uruchomić sam program
Acronis True Image Home i przywrócić uszkodzone partycje, nawet jeżeli z jakiegoś powodu
nie można załadować systemu operacyjnego. W przeciwieństwie do uruchamiania programu
z nośnika wymiennego Acronis w celu uruchomienia programu Acronis True Image Home nie
jest potrzebny oddzielny nośnik ani połączenie sieciowe.
3.4.2 Sposób użytkowania
Aby podczas uruchamiania systemu było możliwe używanie narzędzia Acronis Startup
Recovery Manager, wykonaj następujące czynności przygotowawcze:
16
1. Zainstaluj program Acronis True Image Home.
2. Utwórz na dysku twardym strefę Acronis Secure Zone (zobacz Rozdział 9. Zarządzanie
strefą Acronis Secure Zone).
3. Aktywuj narzędzie Acronis Startup Recovery Manager. W tym celu kliknij opcję Aktywuj
narzędzie Acronis Startup Recovery Manager i postępuj zgodnie z instrukcjami
kreatora.
Jeżeli spróbujesz aktywować narzędzie Acronis Startup Recovery Manager bez przygotowania
strefy Acronis Secure Zone, kreator wyświetli monit o utworzenie tej strefy, a następnie
możliwa będzie aktywacja narzędzia Acronis Startup Recovery Manager. Jeżeli strefa Acronis
Secure Zone już istnieje, narzędzie Acronis Startup Recovery Manager zostanie aktywowane
natychmiast.
Po aktywacji narzędzie Acronis Startup Recovery Manager zastępuje główny rekord startowy
(MBR) własnym kodem startowym. Jeżeli na komputerze są zainstalowane inne menedżery
rozruchu, należy je ponownie aktywować po aktywacji narzędzia Startup Recovery Manager.
W przypadku menedżerów rozruchu działających w systemie Linux (np. LiLo i GRUB) przed
aktywacją narzędzia Acronis Startup Recovery Manager można rozważyć ich instalację
w rekordzie startowym partycji głównej, a nie w rekordzie MBR.
W przypadku awarii włącz komputer i naciśnij klawisz F11, gdy pojawi się komunikat „Press
F11 for Acronis Startup Recovery Manager”. Uruchomiona zostanie samodzielna wersja
programu Acronis True Image Home, która tylko minimalnie różni się od wersji pełnej. Aby
uzyskać informacje dotyczące przywracania uszkodzonych partycji, zobacz Rozdział 6.
Przywracanie danych z kopii zapasowych.
Ostrzeżenie! Litery dysków w samodzielnej wersji programu Acronis True Image Home mogą
się różnić od liter w systemie Windows. Na przykład dysk D: w samodzielnej wersji programu
Acronis True Image Home może odpowiadać dyskowi E: w systemie Windows.
Po uruchomieniu trybu Try&Decide nie można korzystać z wcześniej aktywowanego
narzędzia Startup Recovery Manager.
3.5 Przeglądanie informacji o dysku i partycjach
Program umożliwia zmianę sposobu przedstawiania danych w kreatorach.
W prawej sekcji okna znajdują się trzy ikony: Sortuj ikony według, Wybierz szczegóły
oraz i (Wyświetl właściwości wybranej pozycji), która jest także dostępna w menu
kontekstowym otwieranym po kliknięciu żądanego obiektu prawym przyciskiem myszy.
W celu posortowania wyświetlanych informacji według wybranej kolumny kliknij żądany
nagłówek (kolejne kliknięcie odwróci porządek sortowania) lub kliknij przycisk Sortuj ikony
według i wybierz kolumnę.
W celu wybrania wyświetlanych kolumn kliknij prawym przyciskiem myszy pasek zawierający
nagłówki lub kliknij przycisk Wybierz kolumny. Następnie zaznacz kolumny, które chcesz
wyświetlić. Po kliknięciu przycisku Wybierz kolumny można również zmienić kolejność
wyświetlania kolumn przy użyciu przycisków W górę i W dół.
Po kliknięciu przycisku i (Wyświetl właściwości wybranej pozycji) na ekranie pojawi się
okno właściwości wybranej partycji lub dysku.
Okno to podzielone jest na dwie sekcje. Lewa zawiera drzewo właściwości, natomiast w
prawej znajduje się szczegółowy opis wybranego parametru. Informacje o dysku obejmują
parametry fizyczne (typ połączenia, typ urządzenia, rozmiar itp.), natomiast informacje o
17
partycji obejmują zarówno parametry fizyczne (sektory, lokalizacja itp.), jak i logiczne
(system plików, wolne miejsce, przypisana litera itp.).
Można również zmieniać szerokość kolumn, przeciągając ich granice myszą.
3.6 Try&Decide
Tryb Try&Decide programu Acronis True Image Home umożliwia wykonywanie potencjalnie
niebezpiecznych operacji, takich jak instalacja oprogramowania lub otwieranie załączników email, jednak bez faktycznego narażania komputera. Wykonywane jest to przez utworzenie
kontrolowanego, bezpiecznego, tymczasowego obszaru roboczego odizolowanego od reszty
komputera. Jeżeli podczas wykonywania tych operacji wystąpi awaria systemu lub komputer
przestanie reagować, należy przywrócić poprzedni stan systemu przez odrzucenie zmian
wprowadzonych w trybie Try&Decide. W przypadku pomyślnego wykonania operacji możliwe
jest zastosowanie zmian w rzeczywistym systemie. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz
Rozdział 7 Try&Decide.
3.7 Acronis DriveCleanser, File Shredder i czyszczenie systemu
W skład programu Acronis True Image Home wchodzą narzędzia do bezpiecznego niszczenia
danych z całego dysku twardego i poszczególnych partycji oraz do usuwania pojedynczych
plików i wymazywania śladów aktywności systemowej użytkownika. Jeżeli użytkownik
wymieni stary dysk twardy na nowy dysk o większej pojemności, na starym dysku może
pozostać wiele ważnych i poufnych danych. Dane te można w łatwy sposób odzyskać, nawet
jeżeli dysk zostanie sformatowany. Narzędzie Acronis DriveCleanser jest przeznaczone do
niszczenia poufnych danych zapisanych na dyskach twardych lub partycjach przy użyciu
technik niszczenia, które spełniają lub przekraczają wymagania większości krajowych norm.
Można wybrać odpowiednią metodę niszczenia danych w zależności od wagi informacji
poufnych. Narzędzie File Shredder oferuje identyczne funkcje w odniesieniu do
poszczególnych plików i folderów. Kreator czyszczenia systemu gwarantuje eliminację
wszelkich śladów aktywności systemowej użytkownika. Podczas pracy na komputerze w
systemie zapisywane są tysiące bajtów informacji na temat działań użytkownika (rekordy w
różnych plikach systemowych), o których nie ma on nawet pojęcia. Dotyczy to nazw
użytkownika i haseł, a także innych informacji osobistych, które w przypadku trafienia w
niepowołane ręce mogą zostać użyte do kradzieży tożsamości. Narzędzie to całkowicie
wymazuje tego rodzaju informacje z dysku twardego.
3.8 Obsługa formatu zip
Jeżeli jako format zapisu wybierzesz zip, a nie tib, pliki z kopii zapasowych będzie można
odzyskiwać w dowolnym miejscu, bez potrzeby korzystania z programu Acronis True Image
Home. Możesz na przykład utworzyć kopię zapasową plików w pamięci USB, a następnie
odzyskać pliki z takiego archiwum na domowym laptopie bez instalowania programu Acronis
True Image Home, ponieważ najpopularniejsze systemy operacyjne, takie jak Microsoft
Windows i Mac OS X, mają wbudowaną obsługę formatu zip.
Należy jednak zwrócić uwagę, że system Windows nie obsługuje operacji na
wielowoluminowych archiwach zip, archiwach zip o rozmiarze przekraczającym 4 GB oraz
archiwach zawierających pliki o rozmiarze przekraczającym 4 GB.
Wybór formatu zip jest możliwy zarówno podczas tworzenia kopii zapasowych plików lub
folderów, jak i podczas wykonywania rezerwowych egzemplarzy takich kopii. W przypadku
formatu zip program Acronis True Image Home zapewnia większość funkcji dostępnych w
formacie tib, z wyjątkiem ochrony hasłem i szyfrowania — można planować tworzenie kopii
18
zapasowych, sprawdzać poprawność archiwów zip, przywracać pliki i foldery z archiwów,
tworzyć przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe itd.
Acronis True Image Home może przywracać i sprawdzać poprawność jedynie własnych
archiwów zip. Jeżeli archiwum zip zostało utworzono za pomocą archiwizatora plików, nie
można go przywrócić ani sprawdzić jego poprawności przy użyciu programu Acronis True
Image Home.
19
Rozdział 4. Poznawanie programu Acronis
True Image Home
4.1 Acronis One-Click Protection
Narzędzie Acronis One-Click Protection umożliwia zabezpieczenie komputera bezpośrednio po
zainstalowaniu programu Acronis True Image Home. Po pierwszym uruchomieniu program
Acronis True Image Home zaproponuje zabezpieczenie komputera przez natychmiastowe
utworzenie kopii zapasowej woluminu systemowego i głównego rekordu startowego (MBR),
a także zaplanowanie kolejnych pełnych kopii zapasowych.
Narzędzie Acronis wykonuje tylko pełne kopie zapasowe woluminu systemowego. Nie jest
możliwe zaplanowanie przyrostowej lub różnicowej kopii zapasowej. Narzędzie nie pozwala
także na tworzenie kopii zapasowych dysków chronionych funkcją szyfrowania BitLocker w
systemie operacyjnym Windows Vista.
Acronis True Image Home dokona przeglądu konfiguracji komputera, a następnie wskaże
optymalną lokalizację kopii zapasowej.
Przy wykonywaniu tego zadania program korzysta z następującego algorytmu:
1) W pierwszej kolejności program oszacuje ilość miejsca wymaganą do działania narzędzia
One-Click Protection. Jako szacunkowy wyznacznik można przyjąć średni współczynnik
kompresji danych w plikach tib, wynoszący 2:1. Przypuśćmy, że na partycji systemowej
programy i dane zajmują 20 GB miejsca. W normalnych warunkach taka ilość miejsca
zostanie zmniejszona do 10 GB, zatem do działania narzędzia One-Click Protection potrzebne
będzie 10 GB wolnego miejsca na dysku oraz dodatkowo 250 MB na pliki tymczasowe.
2) Jeżeli dostępny będzie zewnętrzny dysk twardy, kopie zapasowe zostaną zachowane na
tym dysku, ponieważ zapewni to maksymalną ochronę zawartości komputera. W celu
dodatkowego zwiększenia bezpieczeństwa zaleca się odłączanie zewnętrznego dysku
twardego i przechowywanie go w innym miejscu.
3) W przypadku wcześniejszego uaktualnienia programu Acronis True Image Home i
utworzenia strefy Acronis Secure Zone program sprawdzi jej rozmiar. Jeżeli ilość miejsca
20
będzie wystarczająca do utworzenia kopii zapasowej, kopia zostanie zapisana
Acronis Secure Zone (jeżeli aktywowano narzędzie Acronis Startup Recovery
program zaktualizuje jego komponenty startowe). Jeżeli strefa będzie zbyt
utworzenia zapasowej kopii partycji systemowej, program użyje następnej w
optymalnej opcji.
w strefie
Manager,
mała do
kolejności
4) Jeżeli dwie pierwsze opcje będą niedostępne, a komputer będzie wyposażony
w przynajmniej dwa wewnętrzne dyski twarde, program utworzy kopię zapasową na dysku,
na którym nie zainstalowano systemu operacyjnego, korzystając z partycji zawierającej
największą ilość wolnego miejsca.
5) Jeżeli komputer ma tylko jeden dysk twardy:
•
Jeżeli dysk ten jest podzielony na kilka partycji (nie licząc partycji ukrytych), wówczas
program użyje partycji, na której nie zainstalowano systemu operacyjnego i na której
znajduje się największa ilość wolnego miejsca.
•
Jeżeli na dysku znajduje się tylko jedna nieukryta partycja, czyli partycja systemowa:
o
Jeżeli program wykryje wewnętrzną partycję ukrytą (niebędącą partycją ASZ), kopia
zapasowa zostanie utworzona na partycji systemowej.
o
Jeżeli na partycji będzie wystarczająca ilość wolnego miejsca, program utworzy strefę
Acronis Secure Zone, zapisze w niej kopię zapasową oraz aktywuje narzędzie Acronis
Startup Recovery Manager.
o
Jeżeli na partycji nie będzie wystarczającej ilości wolnego miejsca, program skorzysta
z nagrywarki CD/DVD (jeżeli będzie dostępna), a także dołączy narzędzie Acronis
One-Click Restore oraz pełną samodzielną wersję programu Acronis True Image
Home. W tym przypadku program użyje maksymalnego współczynnika kompresji.
Po zastosowaniu tego algorytmu w odniesieniu do konfiguracji komputera Acronis True
Image Home zaproponuje optymalne miejsce przechowywania kopii zapasowych. Aby
wybrać inną lokalizację, kliknij link Określ lokalizację docelową i wybierz odpowiednią
lokalizację.
Kliknięcie przycisku Chroń spowoduje rozpoczęcie zadania tworzenia kopii zapasowej.
Jednak przed przystąpieniem do tworzenia kopii zapasowej program poprosi o podanie
poświadczeń użytkownika w celu uruchamiania kolejnych zaplanowanych zadań.
21
Kliknięcie przycisku Anuluj spowoduje wyłączenie narzędzia One-Click Protection. Aby
skorzystać z tego narzędzia później, kliknij link Strona główna na pasku bocznym,
a następnie wybierz opcję One-Click Protection w prawym okienku ekranu powitalnego.
Jeżeli archiwum zachowywane jest w pamięci flash USB, tworzenie kopii zapasowej
rozpocznie się automatycznie po podłączeniu tego urządzenia, ale tylko w przypadku
wcześniejszego przegapienia zaplanowanego zadania tworzenia kopii zapasowej. Pamięć
flash USB musi być taka sama jak we wszystkich poprzednich kopiach zapasowych. W
przypadku podłączenia innej pamięci proces tworzenia kopii zapasowej nie rozpocznie się.
Program zawsze zachowuje najnowsze archiwum kopii zapasowej. Stara kopia jest usuwana
po rozpoczęciu kolejnego zadania tworzenia kopii zapasowej, co pozwala zwolnić dodatkowe
miejsce na potrzeby trwającego procesu.
Jeżeli na komputerze nie ma wystarczającej ilości wolnego miejsca, program powiadamia
o braku możliwości utworzenia kopii zapasowej woluminu systemowego i proponuje wybór
innej lokalizacji docelowej.
22
4.2 Obszar roboczy programu
Po uruchomieniu programu Acronis True Image Home pojawia się ekran powitalny. Zapewnia
on szybki dostęp do praktycznie wszystkich funkcji programu.
Kliknięcie pozycji w prawym panelu powoduje otwarcie odpowiadającego jej kreatora lub
ekranu, który umożliwia natychmiastowe uruchomienie wybranego zadania lub funkcji albo
wybranie kolejnych opcji.
Wszystkie funkcje dostępne w prawym panelu są także zebrane z lewej strony ekrany na
tzw. pasku bocznym. Zapewnia on również szybki dostęp do wszystkich funkcji programu
Acronis True Image Home. W dolnej części paska bocznego dostępne są funkcje
podstawowe. Po wybraniu pozycji na dole paska w jego górnej części pojawiają się elementy
związane z wybraną pozycją (jeżeli są dostępne), natomiast w panelu po prawej stronie okna
głównego przedstawiane są szczegółowe informacje dotyczące danego elementu lub lista
dostępnych dla niego opcji.
Pasek stanu
W dolnej części okna głównego znajduje się pasek stanu, na którym wyświetlany jest krótki
opis wybranej operacji lub ekranu. Na przykład po wybraniu archiwum kopii zapasowej,
zadania lub dziennika na pasku stanu pojawiają się informacje na temat wybranej pozycji.
Ikona w obszarze powiadomień paska zadań
Gdy wykonywana jest większość operacji, w obszarze powiadomień paska zadań systemu
Windows (w prawej części paska stanu zawierającej zegar) widnieje specjalna ikona. Jeżeli
wskażesz tę ikonę myszą, pojawi się etykieta określająca postęp operacji. Po kliknięciu ikony
prawym przyciskiem myszy otworzy się menu kontekstowe umożliwiające zmianę priorytetu
procesu lub anulowanie operacji. Obecność ikony nie zależy od tego, czy otwarte jest główne
okno programu. Jest ona także dostępna w przypadku zaplanowanych zadań wykonywanych
w tle.
23
W programie Acronis True Image Home dostępne są kreatory prowadzące użytkownika przez
poszczególne operacje. Podobnie jak w przypadku głównego okna programu również
kreatory zawierają pasek boczny obejmujący wszystkie kroki (wymagane i opcjonalne)
potrzebne do wykonania operacji. Jako przykład na poniższej ilustracji przedstawiono zrzut
ekranowy Kreatora kopii zapasowych.
Wykonane kroki oznaczane są zielonymi znacznikami wyboru. Zielona strzałka oznacza
bieżący krok. Po wykonaniu wszystkich wymaganych kroków dostępny staje się przycisk
Podsumowanie. Jeżeli chcesz pominąć kroki opcjonalne, kliknij przycisk Podsumowanie,
zapoznaj się z informacjami podsumowującymi na temat operacji (aby sprawdzić, czy
ustawienia domyślne są odpowiednie), a następnie kliknij przycisk Kontynuuj, aby
rozpocząć zadanie. W przeciwnym razie wykonaj kroki opcjonalne, które umożliwiają zmianę
domyślnych ustawień bieżącego zadania.
W tej części przedstawiono również kilka innych ekranów, z których korzysta się podczas
pracy z programem Acronis True Image Home. Jednym z najważniejszych ekranów
informacyjnych jest ekran Stan ochrony. Zawiera on szereg informacji na temat stanu
ochrony komputera oraz udostępnia środki pozwalające zwiększyć poziom ochrony (lub
wprowadzić ją, jeżeli system nie był do tej pory chroniony). Na ekranie znajdują się linki
służące do tworzenia zapasowej kopii partycji systemowej, tworzenia ratunkowego nośnika
startowego oraz aktywacji narzędzia Acronis Startup Recovery Manager. Ponadto ekran
zawiera informacje na temat liczby archiwów kopii zapasowych, daty i godziny utworzenia
ostatniej kopii, liczby zaplanowanych zadań, wyniku ostatniego zadania oraz stanie operacji
w trybie Try&Decide. Na ekranie znajdują się także dane dotyczące dysków twardych
(całkowita pojemność, wolne miejsce, obszar zajęty przez archiwa kopii zapasowych oraz
pozostałe pliki), a także stanu strefy Acronis Secure Zone (wolne i zajęte miejsce).
24
Aby przejść do kolejnego ekranu, na pasku bocznym kliknij Kopie zapasowe
i przywracanie -> Zarządzanie i przywracanie. Ten ekran zawiera szczegółowe
informacje związane z archiwami kopii zapasowych i linki umożliwiające szybkie
wykonywanie operacji na tych archiwach. Czynności takie jak przywracanie, sprawdzanie
poprawności, usuwanie, konsolidacja, aktualizacja, eksplorowanie archiwów oraz podłączanie
obrazów można wykonywać przez kliknięcie odpowiedniego przycisku na pasku narzędzi. Po
kliknięciu danego przycisku uruchamiany jest odpowiadający mu kreator. Na tym ekranie
można oceniać kopie zapasowe, np. przypisać wysoką ocenę do ważnej kopii. Ocena kopii
zapasowej odzwierciedlana jest liczbą „gwiazdek” w kolumnie Ocena (im więcej gwiazdek,
tym wyższa ocena). Domyślna ocena to trzy gwiazdki, ale można ją podwyższyć lub obniżyć,
klikając gwiazdki w kolumnie. Przypisana ocena może jest pomocna np. podczas
późniejszego konsolidowania kopii zapasowych przechowywanych w archiwum — wybór
kopii, które mają zostać zachowane po zakończeniu konsolidacji, jest znacznie łatwiejszy.
Aby uzyskać więcej informacji na temat ręcznej konsolidacji kopii zapasowych, zobacz 11.5
Konsolidacja kopii zapasowych. Ponadto ocena ta pozwala zaoszczędzić czas, który
należałoby przeznaczyć na przeszukiwanie archiwum w celu odnalezienia tych
przedawnionych kopii zapasowych, które można usunąć bez ryzyka utraty ważnych danych.
25
Na kolejnym przydatnym ekranie znajdują się dzienniki operacji wykonywanych przez
program oraz harmonogram zaplanowanych zadań. Kalendarz umożliwia szybki dostęp do
dzienników (daty przeszłe) i zadań (daty przyszłe). Wystarczy kliknąć żądaną datę. Aby
uzyskać więcej informacji, zobacz 11.3 Przeglądanie zadań i dzienników.
Nie zamierzamy w tym miejscu przedstawiać nudnych opisów kolejnych ekranów, ponieważ
wiele z tych ekranów obsługuje się intuicyjnie, a pozostałe omówiono w dalszych rozdziałach
26
podręcznika. Ponadto wszystkie ekrany zawierają krótki opis podstawowych funkcji oraz
umożliwiają otwarcie pomocy kontekstowej przez kliknięcie odpowiedniego przycisku.
Warto w tym miejscu zauważyć, że wszystkie funkcje programu można także wybierać z
poziomu menu głównego, które jest zawsze dostępne na pasku narzędzi.
27
Rozdział 5.
zapasowych
Tworzenie archiwów kopii
5.1 Przygotowanie do utworzenia pierwszej kopii zapasowej
Najpierw należy określić lokalizację, w której będą przechowywane kopie zapasowe. Program
Acronis True Image Home obsługuje wiele rodzajów urządzeń pamięci. Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz 1.3.4 Obsługiwane nośniki. Ponieważ dyski twarde są stosunkowo tanie,
w większości przypadków zakup zewnętrznego dysku twardego do przechowywania kopii
zapasowych jest najlepszym rozwiązaniem. Oprócz lepszego zabezpieczenia danych nośnik
ten można również zabrać w inne miejsce (na przykład dysk z danymi pochodzącymi
z komputera biurowego można przechowywać w domu). Ponadto wiele modeli dysków
twardych ma tę zaletę, że można je podłączać i odłączać podczas pracy komputera. Zależnie
od konfiguracji portów komputera oraz wymaganej prędkości transferu danych można
wybierać różne interfejsy — USB 2.0, FireWire, eSATA. W wielu przypadkach najlepszym
wyborem będzie skorzystanie z zewnętrznego dysku twardego USB 2.0. Należy jednak
pamiętać, że taki dysk może działać wolniej, jeżeli będzie współpracować z wolniejszymi
urządzeniami USB 1.1. W przypadku korzystania z domowej sieci Gigabit Ethernet oraz
odrębnego serwera plików lub NAS (na przykład Buffalo TeraStation 1.0 TB NAS Gigabit
Ethernet Home Server) na urządzeniach tych można przechowywać kopie zapasowe
praktycznie tak samo jak na dysku wewnętrznym. Płyty optyczne, takie jak CD-R/RW, DVDR/RW, DVD+R/RW, są najtańszym rozwiązaniem do tworzenia kopii zapasowych, chociaż
również najwolniejszym (nie licząc zapisywania kopii zapasowym na serwerze FTP przy
wolnym połączeniu internetowym).
5.2 Wybór danych do umieszczenia w kopii zapasowej
Ponieważ systemy operacyjne i aplikacje zajmują coraz więcej miejsca na dysku twardym
(np. system Windows Vista x64 wymaga 15 GB wolnego miejsca), zazwyczaj ponowna
instalacja systemu operacyjnego oraz aplikacji z oryginalnych płyt CD lub DVD na nowym
dysku trwa kilka godzin. Ponadto coraz bardziej popularne staje się kupowanie i pobieranie
aplikacji z Internetu. W przypadku utraty danych rejestracyjnych, np. klucza aktywacji lub
numeru rejestracyjnego, które są zazwyczaj wysyłane pocztą elektroniczną, mogą wystąpić
problemy z przywróceniem prawa do użytkowania aplikacji. Z tego powodu utworzenie kopii
zapasowej całego dysku systemowego (tzn. wykonanie jego obrazu) pozwala zaoszczędzić
cenny czas w przypadku awarii oraz ustrzec się przed innymi możliwymi problemami.
Tworzenie kopii zapasowej całego dysku systemowego (tworzenie obrazu dysku) pochłania
więcej miejsca na dysku, ale w razie awarii systemu lub sprzętu umożliwia przywrócenie
całego systemu w ciągu kilku minut. Ponadto proces tworzenia obrazu trwa krócej niż
kopiowanie plików i może znacznie przyspieszyć tworzenie kopii zapasowej dużej ilości
danych (zobacz 3.1 Różnice między archiwami plików a obrazami dysku/partycji).
Chociaż tworzenie kopii całego dysku twardego wydaje się procesem długotrwałym,
zastrzeżone technologie stosowane w programie Acronis True Image Home znacznie
przyspieszają tworzenie obrazu. Program może także wykonywać kopie przyrostowe lub
różnicowe, dzięki czemu tworzenie kolejnych kopii danych zapisanych na dysku twardym
sprowadza się jedynie do skopiowania plików nowych lub zmienionych i trwa znacznie krócej.
Ponieważ obrazy pozwalają zaoszczędzić sporo czasu podczas odzyskiwania systemu
operacyjnego, zaleca się uwzględnienie ich w strategii tworzenia kopii zapasowych. Ponieważ
uważamy, że utworzenie kopii zapasowej zawierającej obraz woluminu systemowego jest
28
niezbędne do ochrony komputera przed skutkami awarii, obecnie program Acronis True
Image Home podczas pierwszego uruchomienia po instalacji oferuje możliwość wykonania
kopii zapasowej woluminu systemowego oraz głównego rekordu startowego. Aby uzyskać
więcej informacji, zobacz 4.1 Acronis One-Click Protection.
Obrazy nie zapewniają jednak ochrony przed uszkodzeniami plików. Jeżeli na dysku twardym
podczas tworzenia obrazu znajdują się pliki uszkodzone, znajdą się one również w obrazie.
Z tego powodu stanowczo zalecamy regularne tworzenie obrazów dysku twardego jako
element solidnej strategii tworzenia kopii zapasowych. Obrazy danych należy uzupełniać
archiwami plików.
Czy potrzebne są kopie zapasowe plików?
Czy na dysku Twojego komputera znajdują się informacje finansowe, wiadomości e-mail,
zdjęcia itp. gromadzone przez kilka lat? Sprzęt i oprogramowanie można zastąpić, osobistych
danych — nie.
Poza nielicznymi wyjątkami optymalna strategia tworzenia kopii zapasowych w przypadku
większości użytkowników polega na wykonywaniu zarówno obrazów, jak i kopii zapasowych
plików.
Po początkowym utworzeniu pełnej kopii zapasowej wykonywanie kopii zapasowych plików
zazwyczaj nie trwa długo, co umożliwia tworzenie kopii danych raz lub kilka razy dziennie.
Dzięki temu najnowsza kopia zapasowa nigdy nie będzie starsza niż jeden dzień. Ponieważ
kopie zapasowe plików dodatkowo zabezpieczają pliki przed przypadkowym usunięciem lub
zmianą oraz przed uszkodzeniem, są ważnym elementem strategii tworzenia kopii
zapasowych. Jednak same kopie zapasowe plików nie są wystarczające z następujących
powodów:
1) Jeżeli startowy dysk twardy ulegnie poważnej awarii, nie będzie można wykonywać na
nim żadnych operacji. 2) Ponowna instalacja systemu operacyjnego oraz aplikacji
z oryginalnych płyt CD lub DVD to długa i żmudna czynność, której można uniknąć (lub
znacznie ją przyspieszyć) dzięki utworzeniu obrazu dysku twardego.
Należy utworzyć obrazy dysku podstawowego oraz innych często używanych woluminów.
Jeżeli dysk twardy został podzielony na kilka partycji, zaleca się uwzględnienie ich w obrazie
dysku, ponieważ często awaria dysku twardego oznacza również awarię wszystkich partycji.
Poniżej zamieszczono dodatkowe zalecenia dotyczące planowania kopii zapasowych. Obraz
systemowego dysku twardego należy przechowywać w strefie Acronis Secure Zone, a jeszcze
lepiej na dysku innym niż dysk podstawowy (C:). Gwarantuje to lepszą ochronę i możliwość
odzyskania systemu w przypadku awarii podstawowego dysku twardego. Dane osobiste
powinny być przechowywane na dysku innym niż system operacyjny i aplikacje, na przykład
na dysku D:. Pozwala to na szybsze tworzenie obrazów dysku (lub partycji) z danymi oraz
zmniejsza ilość danych niezbędnych do przywrócenia.
5.3 Wykonywanie kopii zapasowej
1. Uruchom program Acronis True Image Home
2. Wybierz pozycję Kopie zapasowe i przywracanie w dolnej części paska bocznego.
Jako domyślna wybrana zostanie pozycja Utwórz zadanie tworzenia kopii zapasowej.
3. Wybierz typ danych, z których chcesz utworzyć kopię zapasową.
Program Acronis True Image Home umożliwia tworzenie kopii zapasowych następujących
kategorii danych:
29
Mój komputer (kopia zapasowa zawierająca obraz dowolnego zestawu dysków/partycji)
Moje dane (kopia zapasowa poziomu plików obejmująca dowolny zestaw plików, folderów
lub całą kategorię plików)
Stan systemu (kopia zapasowa poziomu plików obejmująca pliki systemowe, sterowniki
itp.)
Moja poczta e-mail (kopia zapasowa poziomu plików obejmująca ustawienia i wiadomości
programów Microsoft Outlook, Microsoft Outlook Express i Windows Mail)
Moje ustawienia aplikacji (kopia zapasowa poziomu plików obejmująca ustawienia
aplikacji systemu Windows)
Operacje związane z kopiami zapasowymi na poziomie plików są obsługiwane tylko w
systemach plików FAT i NTFS.
Nie zalecamy tworzenia kopii zapasowych danych zapisanych na dyskach chronionych za
pomocą funkcji szyfrowania BitLocker, ponieważ w większości przypadków przywrócenie
danych z takich kopii nie będzie możliwe.
Po wyborze typu kopii zapasowej uruchamia się Kreator kopii zapasowych, który poprowadzi
Cię przez procedurę tworzenia zadania kopii zapasowej. Aby uruchomić Kreator kopii
zapasowych, można także wybrać polecenie Operacje -> Utwórz kopię zapasową z
menu głównego, a następnie wybrać typ kopii zapasowej. Liczba kroków w Kreatorze kopii
zapasowych jest zależna od typu wybranej kopii. Na przykład w przypadku kopii zapasowej
stanu systemu program tworzy kopię wstępnie zdefiniowanych danych, dzięki czemu
procedura konfiguracji zadania jest maksymalnie skrócona.
5.3.1 Wybór danych do kopii zapasowej
Po wyświetleniu Kreatora kopii zapasowych wybierz dane do umieszczenia w kopii zapasowej
(krok ten jest pomijany w przypadku kopii typu Stan systemu).
Mój komputer — wybierz dyski lub partycje do umieszczenia w kopii zapasowej. Możesz
wybrać dowolny zestaw dysków i partycji. W prawym panelu kreatora znajdują się dyski
twarde komputera. Wybranie dysku twardego oznacza wybór wszystkich jego partycji. Jeżeli
na dysku twardym znajduje się klika partycji, być może do utworzenia kopii zapasowej warto
wybrać tylko niektóre z nich. W tym celu kliknij strzałkę w dół po prawej stronie wiersza
dysku. Na wyświetlonej liście partycji wybierz żądaną partycję (partycje). Domyślnie program
kopiuje tylko sektory dysku twardego zawierające dane. Jednak czasem przydatne może się
okazać utworzenie pełnej kopii zapasowej sektor po sektorze. Na przykład: przez przypadek
usuwasz kilka plików, a następnie przed próbą cofnięcia tej operacji chcesz utworzyć obraz
dysku (ponieważ cofnięcie usunięcia może czasem spowodować chaos w systemie plików). W
celu utworzenia kopii zapasowej „sektor po sektorze” wybierz opcję Utwórz obraz sektor
po sektorze. Należy zauważyć, że z uwagi na kopiowanie zarówno zajętych, jak i pustych
sektorów dysku twardego ten tryb wydłuża czas przetwarzania i tworzony jest zazwyczaj
większy plik obrazu. Ponadto podczas konfigurowania kopii zapasowej „sektor po sektorze”
całego dysku twardego można uwzględnić w kopii nieprzydzielone miejsce, wybierając opcję
Tworzenie kopii zapasowej nieprzydzielonego miejsca. W ten sposób kopia zapasowa
obejmie wszystkie fizyczne sektory dysku twardego.
Moje dane — kopia zapasowa może obejmować pliki z następujących kategorii:
dokumenty, finanse, obrazy, muzyka oraz wideo. Każda kategoria jest reprezentacją
wszystkich plików odpowiedniego typu znajdujących się na dyskach twardych komputera.
Ponadto można dodawać własne kategorie zawierające dowolne pliki i foldery. Nowe
30
kategorie zostaną zapisane i będą wyświetlane wraz z kategoriami znajdującymi się powyżej.
Można zmieniać zawartość dowolnych domyślnych i niestandardowych kategorii plików
(edytować kategorie), a także je usuwać. Usuwanie nie jest możliwe w przypadku
domyślnych kategorii plików.
Aby uzyskać więcej informacji na temat kategorii niestandardowych, zobacz 5.4.12
Tworzenie niestandardowych kategorii danych w celu tworzenia kopii zapasowych. Jeżeli nie
chcesz zachować niestandardowej zawartości bieżącej kopii zapasowej jako odrębnej
kategorii danych, po prostu wybierz odpowiednie pliki i foldery z wyświetlonego drzewa.
Wybrany w ten sposób zestaw będzie obowiązywać jedynie w bieżącym zadaniu tworzenia
kopii zapasowej. W stosunku do ręcznie dodanych folderów można zastosować filtrowanie
plików, wykonując opcjonalny krok Wykluczanie plików źródłowych.
Moje ustawienia aplikacji — kopia zapasowa niestandardowych ustawień aplikacji
systemu Windows. Jest to podzestaw kopii zapasowej na poziomie plików, który umożliwia
wykonanie kopii wstępnie zdefiniowanych folderów przy minimalnym udziale użytkownika.
Program wyświetla listę obsługiwanych aplikacji znalezionych na komputerze, posortowaną
według kategorii. Można wybrać dowolny zestaw kategorii i aplikacji.
Należy pamiętać, że program tworzy tylko kopię zapasową ustawień, a nie plików
wykonywalnych aplikacji. Jeżeli aplikacja nie działa w sposób prawidłowy lub nie można jej
uruchomić, należy ponownie zainstalować jej najnowszą wersję, a następnie odzyskać
ustawienia z kopii zapasowej.
W celu utworzenia kopii zapasowej wszystkich obsługiwanych aplikacji znalezionych na
komputerze zaznacz pole Zainstalowane aplikacje. W przypadku komunikatorów
internetowych program wykonuje kopię zapasową zarówno ustawień, jak i historii.
Lista obsługiwanych aplikacji będzie się stopniowo wydłużać. Aktualizacje będą udostępniane
przez Internet lub dostarczane wraz z nowymi wersjami programu.
Moja poczta e-mail — Acronis True Image Home oferuje bezpośredni sposób tworzenia
kopii zapasowych wiadomości pocztowych, kont i ustawień programów Microsoft Outlook
2000, 2002, 2003, 2007, Microsoft Outlook Express oraz Windows Mail. Kopia zapasowa
poczty e-mail jest podzestawem kopii zapasowych na poziomie plików, który umożliwia
wykonanie kopii wstępnie zdefiniowanych folderów przy minimalnym udziale użytkownika.
Jednak w razie potrzeby można samodzielnie wybrać komponenty i foldery programu
Microsoft Outlook. Lista obsługiwanych klientów poczty elektronicznej będzie się stopniowo
wydłużać. Aktualizacje będą udostępniane przez Internet lub dostarczane wraz z nowymi
wersjami programu.
Można wybrać następujące pozycje:
Wiadomości zapisane w plikach bazy danych .PST/.DBX
Konta e-mail
W przypadku programów Microsoft Office Outlook 2000, 2002, 2003, 2007
Foldery pocztowe
Kalendarz
Kontakty
Zadania
Notatki
Podpisy
Foldery informacyjne
Ustawienia użytkownika
31
Książka adresowa
W przypadku programu Microsoft Outlook Express
Foldery pocztowe
Książka adresowa (Książka adresowa Windows)
W przypadku programu Microsoft Outlook program Acronis True Image Home umożliwia
tworzenie kopii zapasowych folderów poczty typu IMAP (Internet Messages Access Protocol).
Oznacza to możliwość wykonywania kopii zapasowych folderów przechowywanych na
serwerze poczty. W przypadku programów Microsoft Outlook Express i Windows Mail
możliwe jest tworzenie kopii zapasowych tylko lokalnych folderów poczty.
5.3.2 Wybór docelowej lokalizacji archiwum
Wybierz docelową lokalizację kopii zapasowej i określ nazwę archiwum.
W celu utworzenia nowego archiwum (czyli utworzenia pełnej kopii zapasowej) wybierz opcję
Utwórz nowe archiwum kopii zapasowej i wprowadź ścieżkę lokalizacji archiwum oraz
nazwę nowego pliku archiwum w polu Lokalizacja kopii zapasowej lub kliknij przycisk
Przeglądaj, wybierz lokalizację archiwum w drzewie katalogów i wprowadź nazwę nowego
pliku w wierszu Nazwa pliku. W celu nadania nazwy możesz także użyć generatora nazw
plików (przycisk po prawej stronie wiersza) .
W przypadku wybrania typu Moje dane w celu utworzenia kopii zapasowej plików lub
folderów można wybrać archiwum w formacie zip. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz 3.8
Obsługa formatu zip.
Archiwów w formacie zip nie można zapisywać na płytach CD/DVD ani w strefie Acronis
Secure Zone.
Chcąc dodać plik przyrostowej lub różnicowej kopii zapasowej do istniejącego archiwum,
wybierz opcję Dodaj do istniejącego archiwum kopii zapasowej i kliknij przycisk
Wybierz, aby wybrać archiwum do zaktualizowania. Jeżeli w archiwum są już przyrostowe
lub różnicowe kopie zapasowe, można wybrać dowolny docelowy plik archiwum. Wybrany
plik nie ma znaczenia, ponieważ program rozpoznaje te pliki jako jedno archiwum.
Jeżeli chcesz zmienić lokalizację dodawanych plików kopii zapasowych, wybierz nową
lokalizację, klikając przycisk Przeglądaj. W przeciwnym razie pozostaw tę samą lokalizację
(odpowiadającą istniejącemu archiwum).
32
Im „dalej” od oryginalnych folderów przechowywane jest archiwum, tym bezpieczniejsze
będzie w przypadku awarii. Na przykład zapisanie archiwum na innym dysku twardym
zapewni danym ochronę w przypadku uszkodzenia dysku podstawowego. Dane zapisane na
dysku sieciowym, serwerze FTP lub nośniku wymiennym przetrwają nawet wówczas, gdy
uszkodzeniu ulegną wszystkie lokalne dyski twarde. Do przechowywania kopii zapasowych
można również użyć strefy Acronis Secure Zone (zobacz 3.3 Acronis Secure Zone).
Uwagi i zalecenia dotyczące obsługi serwerów FTP znajdują się w punkcie 1.3.4
Obsługiwane nośniki.
Wybranie lokalizacji tworzonego archiwum i nadanie mu nazwy to ostatnie czynności
wymagane w zadaniu kopii zapasowej. Potwierdzeniem ich wykonania jest aktywacja
przycisku Podsumowanie. Wszystkie pozostałe kroki są opcjonalne i w wielu przypadkach
można je pominąć, klikając na stronie przycisk Podsumowanie, a następnie przycisk
Kontynuuj na stronie podsumowania. Na przykład, chcąc natychmiast utworzyć kopię
zapasową, możesz pominąć krok Planowanie. Jeżeli nie chcesz wykluczać plików z kopii
zapasowej, możesz pominąć krok Wykluczanie plików źródłowych. Jeżeli chcesz
skorzystać z domyślnych opcji tworzenia kopii zapasowych, możesz pominąć krok Opcje
tworzenia kopii zapasowych itd.
W dalszej części omówiono opcjonalne kroki związane z konfiguracją zadania tworzenia kopii
zapasowej.
5.3.3 Planowanie
Domyślnie wybrana jest opcja Nie planuj. Oznacza to, że zadanie zostanie uruchomione po
zamknięciu kreatora i kliknięciu przycisku Kontynuuj na stronie podsumowania. Można
jednak określić wykonanie zadania w innym terminie, wybierając jedną z opcji planowania.
33
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Rozdział 8. Planowanie zadań.
5.3.4 Metoda tworzenia kopii zapasowej
Określ, czy chcesz utworzyć pełną, przyrostową, czy różnicową kopię zapasową. Jeżeli
wybrane dane nie były jeszcze archiwizowane lub pełne archiwum jest przestarzałe i chcesz
utworzyć nowy główny plik kopii zapasowej, wybierz opcję pełnej kopii zapasowej. W
przeciwnym razie zalecane jest utworzenie przyrostowej lub różnicowej kopii zapasowej
(zobacz 3.2 Pełne, przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe).
Jeżeli wybierzesz metodę Pełna, krok Automatyczna konsolidacja (zobacz 5.3.7
Ustawianie konsolidacji automatycznej) będzie nieaktywny. Jeżeli dodajesz kopię zapasową
do istniejącego archiwum, wybór metody Pełna jest niemożliwy.
Można określić zasady tworzenia kopii zapasowych odpowiadające zadaniu. Program Acronis
True Image Home oferuje trzy zasady tworzenia kopii zapasowych:
1) tworzenie tylko pełnych kopii zapasowych
2) tworzenie pełnych kopii zapasowych po określonej liczbie przyrostowych kopii zapasowych
3) tworzenie pełnych kopii zapasowych po określonej liczbie różnicowych kopii zapasowych
Podczas tworzenia pierwszej zaplanowanej kopii zapasowej tworzona jest kopia pełna. Jeżeli
wybierzesz opcję (2) lub (3) przez zaznaczenie pola Utwórz nową pełną kopię zapasową
po, kolejne kopie zapasowe będą kopiami przyrostowymi (lub różnicowymi) do momentu
utworzenia określonej liczby tych kopii. Po sporządzeniu wybranej liczby przyrostowych lub
różnicowych kopii zapasowych kolejną utworzoną kopią będzie nowa pełna kopia zapasowa.
Następnie ponownie tworzone będą przyrostowe (różnicowe) kopie zapasowe i proces ten
będzie kontynuowany aż do zmiany ustawień.
Jeżeli zaznaczono pole Usuń stare archiwa, podczas tworzenia nowej pełnej kopii
zapasowej zgodnie z określonymi zasadami zostanie usunięty cały stary łańcuch kopii
zapasowych — zarówno stara pełna kopia zapasowa, jak i kopie przyrostowe lub różnicowe,
niezależnie od ogólnych ograniczeń określonych dla archiwum w kroku Automatyczna
konsolidacja.
34
Jeżeli stare kopie nie będą usuwane (pole Usuń stare archiwa nie będzie zaznaczone),
a tworzenie nowej pełnej kopii zapasowej spowoduje naruszenie ograniczeń konsolidacji
automatycznej, program zastosuje następujący algorytm:
1) Jeżeli rzeczywista liczba kopii zapasowych przekroczy maksymalną dopuszczalną liczbę
kopii, program automatycznie skonsoliduje najstarszą pełną kopię zapasową oraz najstarszą
kopią przyrostową (różnicową) w celu skorygowania naruszenia limitu.
2) Jeżeli po skorygowaniu naruszenia limitu liczby kopii zapasowych zostaną wykryte inne
naruszenia, program skonsoliduje najstarszą kopię zapasową, aby skorygować naruszenie
limitu okresu przechowywania starych kopii zapasowych (w miarę możliwości —
w przeciwnym razie stara pełna kopia zapasowa zostanie usunięta).
3) Jeżeli po skorygowaniu naruszenia limitu okresu przechowywania starych kopii
zapasowych wciąż istnieć będzie naruszenie limitu rozmiaru archiwum, program skonsoliduje
najstarszą pełną kopię zapasową oraz najstarszą kopię przyrostową (różnicową),
a następnie, stosownie do potrzeb i możliwości, powtórzy proces konsolidacji.
4) Jeżeli po skonsolidowaniu wszystkich poprzednich kopii zapasowych nie zniknie naruszenie
limitu rozmiaru archiwum, program usunie stare archiwum kopii zapasowej w celu
skorygowania naruszenia.
5) Jeżeli rozmiar nowego pliku pełnej kopii zapasowej przekroczy limit rozmiaru archiwum,
program zapisze ostrzeżenie w dziennikach.
5.3.5 Wykluczanie plików źródłowych
Krok ten występuje tylko w przypadku kopii zapasowych typu Mój komputer i Moje dane.
Umożliwia on wykluczenie z kopii zapasowej niepotrzebnych plików bez potrzeby tworzenia
dodatkowej kategorii niestandardowej. Można wykluczyć pliki i foldery ukryte lub systemowe,
a także pliki odpowiadające podanym kryteriom. Aby dodać własne kryteria, kliknij przycisk
Dodaj. Podczas dodawania kryteriów można używać typowych symboli wieloznacznych
obsługiwanych przez system Windows oraz wprowadzać kilka kryteriów w jednym wierszu,
rozdzielając je średnikami. Aby na przykład wykluczyć wszystkie pliki o rozszerzeniach .gif
i .bmp, wpisz *.gif;*.bmp. Jeszcze jedna rada — chcąc na przykład wykluczyć wszystkie
35
pliki o nazwie test niezależnie od rozszerzenia, jako kryterium wykluczenia określ test.*.
W przeciwnym razie pliki te nie zostaną wykluczone. Można także określić ścieżkę dostępu do
wykluczanego folderu, na przykład C:\Program Files\Common Files\. Ścieżka dostępu
powinna być zakończona symbolem „\”, ponieważ w przeciwnym razie dany folder nie
zostanie wykluczony.
Wybrane ustawienia filtru odnoszą się tylko do bieżącego zadania. Aby uzyskać informacje na
temat filtrów domyślnych, które są stosowane przy każdym wyborze folderów do
uwzględnienia w kopii zapasowej, zobacz 5.4.2 Wykluczanie plików źródłowych.
5.3.6 Wybór opcji tworzenia kopii zapasowej
Wybierz opcje tworzenia kopii zapasowej (tj. dzielenie pliku kopii zapasowej, stopień
kompresji, ochrona hasłem itp.). Wybrane ustawienia odnoszą się tylko do bieżącego zadania
tworzenia kopii zapasowej.
36
Chcąc zapisać bieżące ustawienia na potrzeby przyszłych zadań, można zmodyfikować
domyślne opcje tworzenia kopii zapasowych. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz 5.4
Szczegółowe konfigurowanie kopii zapasowych.
5.3.7 Ustawianie konsolidacji automatycznej
Automatyczną konsolidację archiwum kopii zapasowej włącza się przez określenie ogólnych
ograniczeń archiwum. Ograniczenia te obejmują:
•
maksymalną liczbę kopii zapasowych
•
maksymalny okres przechowywania plików archiwów
•
maksymalny rozmiar archiwum
37
Domyślnie nie są narzucane żadne ograniczenia, a konsolidacja automatyczna nie jest
wykonywana. Aby włączyć konsolidację automatyczną, należy wybrać przynajmniej jedno
z ograniczeń i zastosować jego wartość domyślną lub zmienić ją stosownie do potrzeb.
Jeżeli zostaną określone ograniczenia, po utworzeniu kopii zapasowej program sprawdza
archiwum pod kątem naruszenia limitów — takich jak maksymalna liczba gigabajtów
przeznaczona na kopie zapasowe — i w przypadku przekroczenia dowolnego z ograniczeń
konsoliduje najstarsze kopie zapasowe. Jeżeli na przykład dane archiwum kopii zapasowych
ma rozmiar ograniczony do 50 GB, a kopie osiągną w nim rozmiar 55 GB, spowoduje to
przekroczenie limitu i automatyczną reakcję systemu zgodnie z ustawionymi regułami.
Podczas tej operacji tworzony jest plik tymczasowy, dlatego wymagana jest odpowiednia
ilość miejsca na dysku. Należy również pamiętać, że aby program mógł wykryć naruszenie
limitu, musi ono faktycznie wystąpić. Dlatego, aby była możliwa konsolidacja plików,
program wymaga pewnej ilości wolnego miejsca na dysku ponad określony limit archiwum.
Dodatkową ilość miejsca można oszacować jako rozmiar największej kopii zapasowej w
archiwum.
W przypadku określenia limitu liczby kopii zapasowych ich rzeczywista liczba może
przekroczyć liczbę maksymalną o jeden. Wówczas program wykryje naruszenie limitu
i rozpocznie konsolidację. Podobnie, jeżeli zdefiniujesz okres przechowywania kopii
zapasowych — na przykład 30 dni — program rozpocznie konsolidację, jeżeli najstarsza kopia
zapasowa będzie przechowywana przez 31 dni.
5.3.8 Dodawanie komentarza
W programie można dodać komentarz dotyczący archiwum. Zazwyczaj ułatwia to
identyfikację kopii zapasowej i zapobiega przywróceniu niewłaściwych danych.
Wprowadzanie komentarzy nie jest jednak wymagane. Ponieważ informacje o rozmiarze
pliku kopii zapasowej i dacie jego utworzenia są dodawane automatycznie, nie ma potrzeby
ich wprowadzania.
5.3.9 Podsumowanie operacji i proces tworzenia kopii zapasowej
Końcowym krokiem jest wyświetlenie podsumowania zadania tworzenia kopii zapasowej. Do
tego momentu można wprowadzać zmiany w tworzonym zadaniu, klikając żądany krok i
zmieniając ustawienia. Po kliknięciu przycisku Kontynuuj rozpocznie się wykonywanie
zadania, jeżeli wybrano ręczny tryb uruchamiania zadania przez wybranie opcji Nie planuj
w kroku Planowanie lub pozostawiono zaznaczenie pola Uruchom zadanie teraz w
przypadku zaplanowanego zadania.
Postęp zadania jest przedstawiany w specjalnym oknie. Kliknięcie przycisku Anuluj
spowoduje zatrzymanie procesu.
Można również zamknąć okno postępu przez kliknięcie przycisku Ukryj. Tworzenie kopii
zapasowej nie zostanie przerwane, ale będzie można uruchomić inną operację lub zamknąć
główne okno programu. W tym drugim przypadku program będzie kontynuować pracę w tle
i zostanie automatycznie zamknięty po wykonaniu archiwum kopii zapasowej. Jeżeli
zaplanowano więcej operacji tworzenia kopii zapasowych, zostaną one ustawione w kolejce
za bieżącą operacją.
5.4 Szczegółowe konfigurowanie kopii zapasowych
Program umożliwia szczegółową konfigurację zadań tworzenia kopii zapasowych.
Konfiguracja szczegółowych opcji tworzenia kopii zapasowych odbywa się przed
rozpoczęciem zadania tworzenia kopii.
38
Podczas tworzenia zadania można ustawić tymczasowe opcje tworzenia kopii zapasowej
przez edycję opcji domyślnych.
Ponadto przy tworzeniu kopii zapasowej plików można utworzyć niestandardowe kategorie
danych.
5.4.1 Ochrona archiwum
Ustawienie wstępne to brak hasła.
Załóżmy, że chcesz utworzyć kopię zapasową plików zawierających informacje poufne, np.
zeznanie podatkowe. Program Acronis True Image Home pomaga uchronić tego rodzaju pliki
przed trafieniem w niepowołane ręce. Najprostszym (i najmniej bezpiecznym) sposobem
ochrony kopii zapasowej jest hasło. Aby hasło nie było zbyt łatwe do odgadnięcia, powinno
składać się z co najmniej ośmiu symboli, czyli zarówno liter (najlepiej małych i wielkich), jak i
cyfr. Jeżeli uznasz, że ochrona hasłem nie jest wystarczająca, możesz zaszyfrować kopię
zapasową. Acronis True Image Home umożliwia szyfrowanie plików kopii zapasowych przy
użyciu algorytmu kryptograficznego AES, który jest branżowym standardem. W większości
zastosowań wystarcza 128-bitowy klucz szyfrujący. Im dłuższy klucz, tym lepsza ochrona
danych. Z drugiej strony klucze o długości 192 i 256 bitów znacznie wydłużają proces
tworzenia kopii zapasowej, chociaż w tym konkretnym przypadku nie będzie to problemem,
ponieważ pliki nie będą zbyt duże. Szyfrowanie jest dostępne tylko dla archiwów chronionych
hasłem.
Podczas przywracania danych z archiwum chronionego hasłem lub dołączania do takiego
archiwum przyrostowej/różnicowej kopii zapasowej program Acronis True Image Home
poprosi o wprowadzenie hasła, udostępniając archiwum tylko znającym je użytkownikom.
5.4.2 Wykluczanie plików źródłowych
Domyślnie program nie umieszcza w kopiach zapasowych plików o następujących
rozszerzeniach: .bak, .~, .tmp oraz .tib. Można także ustawić inne domyślne filtry do
wykluczania plików, na przykład eliminując z archiwów kopii zapasowych pliki i foldery
ukryte/systemowe.
Ponadto można zastosować własne filtry dzięki użyciu typowych symboli wieloznacznych
dostępnych w systemie Windows. Aby na przykład wykluczyć pliki o rozszerzeniu .exe,
zastosuj maskę *.exe. Zastosowanie maski Moje???.exe spowoduje wykluczenie
wszystkich plików z rozszerzeniem .exe, których nazwy zawierają siedem symboli i
rozpoczynają się literami „moje”.
Opcja ta odnosi się do faktycznych folderów zdefiniowanych po wybraniu opcji Moje dane.
Jeżeli do określonej maski pasuje nazwa całego folderu, zostanie on wykluczony wraz z całą
zawartością. Przy tworzeniu kopii zapasowej kategorii plików program korzysta z filtrów
zdefiniowanych podczas tworzenia kategorii. Kopie zapasowe typu Moje ustawienia
aplikacji, Stan systemu lub Moja poczta e-mail wiążą się ze specjalnymi listami plików,
które nie podlegają filtrowaniu.
5.4.3 Polecenia poprzedzające/następujące
Program umożliwia określenie poleceń, które będą wykonywane automatycznie przed
rozpoczęciem lub po zakończeniu procesu tworzenia kopii zapasowej. Zdarza się na przykład,
że przed rozpoczęciem tworzenia kopii zapasowej użytkownik chce usunąć z dysku pliki
tymczasowe (.tmp) lub skonfigurować program antywirusowy innej firmy w taki sposób, aby
zawsze skanował pliki przeznaczone do umieszczenia w kopii. Kliknij przycisk Edytuj, aby
39
otworzyć okno Edytuj polecenie, w którym można w łatwy sposób wprowadzić polecenie,
jego argumenty i katalog roboczy lub przejrzeć foldery w celu znalezienia pliku wsadowego.
Nie należy uruchamiać poleceń interaktywnych, tj. poleceń wymagających reakcji
użytkownika (np. „pause”). Nie są one obsługiwane.
Wyłączenie opcji Nie wykonuj operacji przed zakończeniem wykonywania
polecenia, która jest domyślnie zaznaczona, umożliwia jednoczesne uruchomienie procesu
tworzenia kopii zapasowej oraz wykonywanie podanego polecenia.
Jeżeli proces tworzenia kopii zapasowej ma być przeprowadzony nawet w przypadku
niewykonania polecenia, usuń zaznaczenie pola Przerwij operację, jeżeli polecenie
zakończy się niepowodzeniem (domyślnie zaznaczone).
Utworzone polecenie można sprawdzić, klikając przycisk Testuj polecenie.
5.4.4 Stopień kompresji
Ustawienie wstępne to Standardowy.
Załóżmy na przykład, że musisz utworzyć w pamięci USB kopię zapasową kilku plików,
których całkowity rozmiar jest porównywalny lub większy od pojemności tego nośnika, ale
chcesz mieć pewność, że wszystkie pliki zmieszczą się na nośniku. W takim przypadku utwórz
kopię zapasową plików przy użyciu ustawienia Maksymalny. Pamiętaj jednak, że stopień
kompresji danych zależy od rodzaju plików przechowywanych w archiwum. Na przykład
nawet ustawienie Maksymalny nie spowoduje znaczącego zmniejszenia rozmiaru kopii
zapasowej, która zawiera pliki już skompresowane, takie jak .jpg, .pdf lub .mp3. W
przypadku takich plików wybór stopnia kompresji Maksymalny nie ma sensu, ponieważ
operacja tworzenia kopii zapasowej znacznie się wydłuży, a rozmiar kopii nie będzie
zauważalnie mniejszy. Jeżeli nie znasz stopnia kompresji plików danego typu, wykonaj kopie
zapasowe kilku plików i porównaj rozmiary plików oryginalnych oraz pliku archiwum. Kilka
dodatkowych porad: najczęściej zaleca się użycie stopnia kompresji Standardowy,
ponieważ w większości przypadków zapewnia on optymalną równowagę między rozmiarem
pliku kopii zapasowej a czasem jej tworzenia. W przypadku wybrania opcji Brak dane będą
kopiowane bez kompresji, co może znacznie zwiększyć rozmiar pliku kopii zapasowej, ale
proces będzie przebiegał najszybciej.
5.4.5 Szybkość tworzenia kopii zapasowych
Trzy poniższe opcje mogą w mniejszym lub większym stopniu wpłynąć na szybkość procesu
tworzenia kopii zapasowej. Zależy to od konfiguracji systemu oraz fizycznej struktury
urządzeń.
1. Priorytet tworzenia kopii zapasowej
Ustawienie wstępne to Niski.
Od priorytetu dowolnego uruchomionego w systemie procesu zależy stopień wykorzystania
procesora i ilość zasobów przydzielonych do tego procesu. Zmniejszenie priorytetu tworzenia
kopii zapasowej spowoduje zwolnienie większej ilości zasobów dla innych zadań
wykonywanych przez procesor. Zwiększenie priorytetu tworzenia kopii zapasowej może
przyspieszyć ten proces dzięki przejęciu zasobów przydzielonych do innych uruchomionych
procesów. Faktyczny skutek zależy od całkowitego użycia procesora i innych czynników.
2. Prędkość zapisu na dysku twardym
Ustawienie wstępne to Maksymalna.
40
Tworzenie kopii zapasowej w tle na wewnętrznym dysku twardym (np. w strefie Acronis
Secure Zone) może spowolnić działanie innych programów z powodu dużej ilości danych
przesyłanych na dysk. Stopień wykorzystania dysku twardego przez program Acronis True
Image Home można ograniczyć przez określenie żądanego poziomu. Aby określić prędkość, z
jaką zapisywane są na dysku dane umieszczane w kopii zapasowej, przeciągnij suwak w
odpowiednie położenie lub wprowadź żądaną prędkość zapisu w kilobajtach na sekundę.
3. Prędkość połączenia sieciowego
Ustawienie wstępne to Maksymalna.
W przypadku częstego tworzenia kopii zapasowych na dyskach sieciowych warto zastanowić
się nad ograniczeniem przepustowości używanej przez program Acronis True Image Home.
Aby określić żądaną prędkość przesyłania danych, przeciągnij suwak w odpowiednie
położenie lub wprowadź żądaną prędkość przesyłania w kilobajtach na sekundę.
5.4.6 Dzielenie archiwum
Duże kopie zapasowe można dzielić na kilka plików, które razem stanowić będą oryginalną
kopię. Plik kopii zapasowej można podzielić w celu nagrania go na nośniku wymiennym lub
zapisania na serwerze FTP (w przypadku bezpośredniego przywracania danych z serwera
FTP archiwum należy podzielić na pliki o rozmiarze nieprzekraczającym 2 GB). Kopia
zapasowa zapisywana w strefie Acronis Secure Zone nie może być dzielona.
Załóżmy, że masz pełną kopię zapasową zawartości komputera zapisaną na zewnętrznym
dysku twardym. Jednak w celu zwiększenia bezpieczeństwa chcesz utworzyć dodatkową
kopię i zapisać ją w innej lokalizacji. Nie masz jednak drugiego zewnętrznego dysku
twardego, a pojemność pamięci USB jest zbyt mała do zapisania tak dużej kopii zapasowej.
Za pomocą programu Acronis True Image Home możesz utworzyć rezerwowy egzemplarz
kopii zapasowej na płytach DVD-R/DVD+R, które obecnie są bardzo tanie. Program
umożliwia podział dużych kopii zapasowych na kilka plików, które razem stanowić będą
oryginalną kopię. Jeżeli masz wystarczającą ilość miejsca na dysku twardym komputera,
możesz najpierw utworzyć na nim archiwum kopii zapasowej składające się z kilku plików o
41
określonym rozmiarze, a następnie nagrać archiwum na płytach DVD+R. Aby określić
wielkość podziału, wybierz tryb Ustalony rozmiar dla opcji Dzielenie archiwum i
wprowadź żądany rozmiar pliku lub wybierz go z listy rozwijanej.
Jeżeli na dysku twardym nie ma wystarczającej ilości miejsca do przechowywania kopii
zapasowej, wybierz tryb Automatyczny i utwórz kopię zapasową bezpośrednio na płytach
DVD-R. Program Acronis True Image Home automatycznie podzieli archiwum kopii
zapasowej, a gdy płyta zostanie zapełniona, poprosi o włożenie nowej.
Tworzenie kopii zapasowych bezpośrednio na płytach CD-R/RW lub DVD+R/RW może zająć
znacznie więcej czasu niż ich tworzenie na dysku twardym.
5.4.7 Zabezpieczenia na poziomie plików
Zachowaj ustawienia zabezpieczeń plików w archiwach
Domyślnie pliki i foldery są zapisywane w archiwum wraz z oryginalnymi ustawieniami
zabezpieczeń określonymi w systemie Windows (np. uprawnieniami do odczytu, zapisu,
wykonywania itd. dla poszczególnych użytkowników i grup określonymi w oknie
Właściwości -> Zabezpieczenia). Jeżeli zabezpieczony plik/folder zostanie przywrócony
na komputerze, którego użytkownik nie został określony w uprawnieniach, może wystąpić
problem z odczytem lub modyfikacją tego pliku.
W celu wyeliminowania tego rodzaju problemów można wyłączyć opcję zachowywania
zabezpieczeń plików w archiwach. Wówczas przywracane pliki/foldery będą zawsze
dziedziczyć uprawnienia po folderze, do którego zostały przywrócone (czyli po folderze
nadrzędnym lub po dysku w przypadku przywrócenia do katalogu głównego).
Ponadto ustawienia zabezpieczeń plików można wyłączyć podczas przywracania, nawet jeżeli
są dostępne w archiwum (zobacz 6.4.4 Zabezpieczenia na poziomie plików). Wynik będzie
identyczny.
W archiwach przechowuj zaszyfrowane pliki w postaci odszyfrowanej
Ustawienie wstępne to opcja wyłączona.
Jeżeli nie używasz funkcji szyfrowania dostępnej w systemach operacyjnych Windows XP
i Windows Vista, możesz zignorować tę opcję. (Szyfrowanie plików/folderów określa się
w ustawieniu Właściwości -> Ogólne -> Atrybuty zaawansowane -> Szyfruj
zawartość, aby zabezpieczyć dane).
Zaznacz tę opcję, jeżeli chcesz, aby pliki zaszyfrowane w kopii zapasowej po przywróceniu
były dostępne dla wszystkich użytkowników. W przeciwnym razie pliki/foldery będzie mógł
odczytać tylko użytkownik, który je zaszyfrował. Odszyfrowanie może się również przydać
w przypadku przywracania zaszyfrowanych plików na innym komputerze.
Opcje te dotyczą tylko kopii zapasowych plików/folderów. Ponadto są one niedostępne w
przypadku archiwów kopii zapasowych w formacie zip.
5.4.8 Komponenty na nośniku
Podczas tworzenia kopii zapasowej na nośniku wymiennym można skonfigurować go jako
nośnik startowy, dzięki czemu nie trzeba dysponować osobnym dyskiem ratunkowym.
Funkcja Acronis One-Click Restore to niewielki dodatek do nośnika ratunkowego,
umożliwiający
odzyskiwanie
danych
jednym
kliknięciem
z archiwum
obrazów
42
przechowywanego na tym nośniku. Po uruchomieniu komputera z tego nośnika i kliknięciu
opcji przywracania wszystkie dane zostaną automatycznie przywrócone w oryginalne
miejsce. Nie będą dostępne żadne opcje ani funkcje, takie jak zmiana rozmiaru partycji.
Aby podczas przywracania dostępnych było więcej funkcji, należy na nośniku ratunkowym
zapisać pełną samodzielną wersję programu Acronis True Image Home. Umożliwi to
skonfigurowanie zadania przywracania przy użyciu Kreatora przywracania danych.
Na zakładce Zaawansowane można wybrać program Acronis True Image Home (wersja
pełna) oraz Acronis True Image Home (wersja bezpieczna). Wersja bezpieczna jest dostępna
dla użytkowników, którzy zakupili wersję pudełkową programu Acronis True Image Home
i zainstalowali odpowiedni dodatek. Jeżeli na komputerze zainstalowano inne produkty firmy
Acronis, takie jak Acronis Disk Director Suite, na zakładce dostępne są również startowe
wersje komponentów tych programów.
5.4.9 Obsługa błędów
1. Ignoruj uszkodzone sektory
Opcja ta umożliwia uruchamianie tworzenia kopii zapasowej nawet wówczas, gdy na dysku
twardym znajdują się uszkodzone sektory. Mimo że większość dysków twardych nie zawiera
uszkodzonych sektorów, wraz z użytkowaniem dysku wzrasta ryzyko ich wystąpienia. Jeżeli z
dysku twardego zaczynają wydobywać się dziwne dźwięki (na przykład podczas jego pracy
słychać wyraźne odgłosy pstrykania lub tarcia), może to oznaczać zbliżającą się awarię.
Poważne uszkodzenie dysku twardego grozi utratą ważnych danych, dlatego niepokojące
dźwięki powinny być ponagleniem do wykonania kopii zapasowej. Jednak w takiej sytuacji
może wystąpić problem, ponieważ wadliwy dysk może już zawierać uszkodzone sektory.
Jeżeli nie zaznaczysz pola Ignoruj uszkodzone sektory, w przypadku wystąpienia błędów
odczytu lub zapisu w uszkodzonych sektorach zadanie tworzenia kopii zapasowej zostanie
przerwane. Zaznaczenie tego pola spowoduje, że kopia zapasowa zostanie utworzona nawet
w przypadku wykrycia uszkodzonych sektorów, a program zapisze maksymalną ilość danych
z dysku twardego.
2. Nie wyświetlaj komunikatów i okien dialogowych podczas przetwarzania (tryb
cichy)
Opcję tę można włączyć w celu ignorowania błędów podczas operacji tworzenia kopii
zapasowej. Ta funkcja jest przeznaczona głównie do nienadzorowanego tworzenia kopii
zapasowych, kiedy użytkownik nie może kontrolować tego procesu. W trybie tym program
nie wyświetla powiadomień o ewentualnych błędach. Można natomiast wyświetlić
szczegółowy dziennik wszystkich operacji po zakończeniu zadania, wybierając Narzędzia ->
Pokaż dziennik. Opcja ta przydaje się na przykład podczas konfiguracji zadania tworzenia
kopii zapasowej, które ma być wykonywane nocą.
3. Usuń najstarsze archiwum, jeżeli na partycji ASZ nie ma odpowiedniej ilości
miejsca
Jeżeli ustawienie to zostanie wyłączone, a w strefie Acronis Secure Zone nie będzie
wystarczającego miejsca do utworzenia pliku kopii zapasowej, program wyświetli okno
dialogowe z ostrzeżeniem, że strefa jest pełna i należy zastosować odpowiednie kroki.
Tworzenie kopii zapasowej zostanie wstrzymane do chwili wykonania żądanych czynności,
przez co wykonanie zadania nienadzorowanego będzie niemożliwe. Okno dialogowe pojawia
43
się nawet wtedy, gdy ustawienie Nie wyświetlaj komunikatów i okien dialogowych
podczas przetwarzania (tryb cichy) jest włączone. Dlatego w sytuacji, gdy zamierzasz
wykonywać zaplanowane zadania tworzenia kopii zapasowych w strefie Acronis Secure Zone,
zaleca się zaznaczenie pola Usuń najstarsze archiwum, jeżeli na partycji ASZ nie ma
odpowiedniej ilości miejsca.
5.4.10 Ustawienia dodatkowe
1. Sprawdź poprawność archiwum kopii zapasowej przy jego tworzeniu
Po włączeniu tej opcji program natychmiast po utworzeniu kopii zapasowej sprawdzi
integralność utworzonego lub uzupełnionego archiwum. W przypadku konfigurowania kopii
zapasowej kluczowych danych lub kopii dysku/partycji stanowczo zaleca się zaznaczenie tej
opcji, ponieważ daje to pewność, że utworzona kopia zapasowa umożliwi odzyskanie danych
w razie ich utraty.
Aby sprawdzić integralność danych w archiwum, musisz mieć wszystkie przyrostowe
i różnicowe kopie zapasowe należące do tego archiwum oraz początkową pełną kopię
zapasową. Jeżeli brakuje dowolnej kolejnej kopii zapasowej, sprawdzenie poprawności nie
jest możliwe.
2. Poproś o pierwszy nośnik podczas tworzenia archiwów kopii zapasowych na
nośniku wymiennym
Ustawienie domyślne to opcja włączona.
W programie można określić, czy podczas tworzenia kopii zapasowej na nośniku wymiennym
ma być wyświetlany monit Włóż pierwszy nośnik. Jeżeli użytkownik nie znajduje się przy
komputerze, przy ustawieniu domyślnym utworzenie kopii zapasowej na nośniku wymiennym
może okazać się niemożliwe, ponieważ program będzie oczekiwał na naciśnięcie przycisku
OK. Z tego powodu, planując zadanie tworzenia kopii zapasowej na nośniku wymiennym,
należy wyłączyć ten monit. Wówczas, jeśli w napędzie będzie znajdować się nośnik (np. płyta
CD-R/RW), zadanie zostanie uruchomione bez nadzoru.
5.4.11 Ustawienia rezerwowej kopii zapasowej
Program Acronis True Image Home można skonfigurować tak, aby przy każdym tworzeniu
kopii zapasowej wybranych plików i folderów za pomocą opcji Moje dane tworzył rezerwowe
egzemplarze kopii zapasowych w określonej lokalizacji. Aby włączyć tworzenie kopii
rezerwowych, zaznacz pole wyboru Utwórz rezerwowe kopie zapasowe i wybierz
metodę tworzenia rezerwowych kopii zapasowych. Do wyboru są trzy możliwości: zapis
zduplikowanych kopii zapasowych jako plików tib, tworzenie rezerwowych kopii zapasowych
jako archiwów zip oraz zwykłe kopiowanie plików i/lub folderów w niezmienionej postaci do
określonej lokalizacji.
Aby określić lokalizację na rezerwowe egzemplarze kopii zapasowych, kliknij link
Lokalizacja. Wybierz lokalizację — lokalny dysk twardy, pamięć USB lub udział sieciowy.
Klikając ikonę Utwórz nowy folder, można utworzyć folder przeznaczony na kopie
rezerwowe. Kopie rezerwowe tworzone jako pliki tib lub zip będą automatycznie nazywane
według następującego schematu:
nazwaplikukopiizapasowej_reserved_copy_mm-dd-rrrr gg-mm-ss AM.tib lub
nazwaplikukopiizapasowej_reserved_copy_mm-dd-rrrr gg-mm-ss PM.zip,
44
gdzie mm-dd-rrrr gg-mm-ss jest datą i godziną utworzenia kopii rezerwowej w następującym
formacie: miesiąc (jedna lub dwie cyfry), dzień (jedna lub dwie cyfry), rok (cztery cyfry),
godzina (jedna lub dwie cyfry), minuta (dwie cyfry) oraz sekunda (dwie cyfry). Skróty AM
oraz PM oznaczają porę dnia w 12-godzinnym formacie czasu.
Przykład: MojaKopiaZapasowa_reserved_copy_8-15-2008 9-37-42 PM.zip
Jeżeli wybierzesz tworzenie kopii rezerwowych jako plików płaskich, będą one umieszczane w
automatycznie tworzonych folderach o nazwach zgodnych z następującym schematem:
nazwaplikukopiizapasowej_reserved_copy_mm-dd-rrrr gg-mm-ss AM (lub PM).
Po skonfigurowaniu ustawień rezerwowych kopii zapasowych program Acronis True Image
Home będzie tworzyć kopie rezerwowe dla każdej kopii zapasowej typu Moje dane. Jeżeli
rezerwowej kopii zapasowej nie uda się utworzyć z powodu braku wolnego miejsca w
wybranej lokalizacji lub na skutek odłączenia wybranego urządzenia pamięci (np. pamięci
USB), program zapisze komunikat o błędzie w dzienniku zdarzeń.
5.4.12 Tworzenie niestandardowych kategorii danych w celu tworzenia
kopii zapasowych
Aby dodać niestandardową kategorię danych, na ekranie Wybór plików do umieszczenia
w kopii zapasowej w Kreatorze kopii zapasowych kliknij przycisk Utwórz, wybierz folder
(źródło danych) i podaj nazwę kategorii. Można również dołączyć do kategorii wszystkie pliki
zawarte w wybranym folderze lub zastosować filtry w celu wybrania określonych typów
plików, które mają zostać umieszczone w kopii zapasowej lub z niej wykluczone.
Aby określić filtr, wybierz jego typ: Umieść w obrazie następujące typy plików lub
Umieść w obrazie pliki każdego typu ze źródła za wyjątkiem. Następnie kliknij
przycisk Dodaj nowy i w wyświetlonym oknie wybierz żądane typy plików.
Piki można wybierać w następujący sposób:
1. Według nazwy. Wprowadź nazwę pliku w górnym polu Nazwa. Możesz używać typowych
symboli wieloznacznych dostępnych w systemie Windows. Na przykład zastosowanie maski
M oje???.ex e spowoduje wybranie wszystkich plików z rozszerzeniem .exe, których nazwy
zawierają siedem symboli i rozpoczynają się literami „moje”.
2. Według typu. Wybierz z listy żądane typy plików. Możesz także wyszukać żądane
zarejestrowane typy plików, wprowadzając ich rozszerzenie lub opis w polu Szukaj.
45
3. Według rozszerzenia. Kliknij link Edytuj niestandardowe typy plików i wprowadź
rozszerzenia (rozdzielone średnikami) w polu Rozszerzenia plików.
Jeżeli nie chcesz zachować niestandardowej zawartości bieżącej kopii zapasowej, po prostu
wybierz odpowiednie pliki i foldery z wyświetlonego drzewa. Wybrany w ten sposób zestaw
będzie obowiązywać jedynie w bieżącym zadaniu tworzenia kopii zapasowej.
5.5 Tworzenie rezerwowych egzemplarzy kopii zapasowych
Jeżeli do wykonania kopii zapasowej wybranych plików i folderów wybierzesz kategorię Moje
dane, możesz utworzyć rezerwowe egzemplarze kopii zapasowych i zapisać je w systemie
plików, na dysku sieciowym lub w pamięci USB.
Funkcja ta nie tylko zwiększa bezpieczeństwo archiwum dzięki jego replikacji, ale pozwala
również kopiować całe zestawy dokumentów np. na nośnik pamięci USB z myślą o pracy nad
nimi w domu. Dlatego teraz można utworzyć zwykłą kopię zapasową i skopiować te same
pliki na nośnik pamięci USB lub dowolny lokalny dysk twardy. Można określić, czy kopia
rezerwowa ma być tworzona jako zwykłe pliki, skompresowane pliki zip, czy pliki tib
(opcjonalnie chronione hasłem i zaszyfrowane).
Kopia rezerwowa zawsze zawiera wszystkie pliki wybrane do utworzenia kopii zapasowej,
tzn. podczas tworzenia kopii rezerwowej program zawsze tworzy pełną kopię zapasową
danych źródłowych. Kopii rezerwowej nie można utworzyć w postaci przyrostowej ani
różnicowej kopii zapasowej, nawet w formacie tib.
Należy również pamiętać, że zwiększenie komfortu pracy oraz bezpieczeństwa danych
odbywa się kosztem czasu potrzebnego na wykonanie zadania, ponieważ kopie zapasowa
oraz rezerwowa tworzone są po kolei, a nie jednocześnie.
Poniżej przedstawiono przykładową sytuację, w której może wystąpić potrzeba wykonania
kopii rezerwowej.
Przypuśćmy, że przez cały dzień ciężko pracujesz nad pilnym projektem, którego termin
oddania przypada jutro rano. Postanawiasz utworzyć kopię zapasową z rezultatami dzisiejszej
pracy w strefie Acronis Secure Zone, a także kopię rezerwową w pamięci USB, którą
zabierzesz do domu w celu dokończenia projektu. Aby utworzyć kopię rezerwową:
1. Gdy dojdziesz do kroku Opcje tworzenia kopii zapasowych podczas konfiguracji
zadania kopii zapasowej typu Moje dane w Kreatorze kopii zapasowych (lub wybierzesz
ten krok po zakończeniu wszystkich kroków wymaganych), wybierz opcję Rezerwowa
kopia zapasowa i zaznacz pole Utwórz rezerwowe kopie zapasowe (jeżeli nie
będzie ono zaznaczone w domyślnych opcjach tworzenia kopii zapasowej).
46
2. Wybierz sposób duplikowania plików projektu w pamięci USB. Chcąc zaoszczędzić
miejsce, wybierz duplikowanie jako plik zip. Kliknij link Lokalizacja, wybierz literę dysku
odpowiadającą pamięci USB i utwórz folder na kopię rezerwową, klikając ikonę Utwórz
nowy folder.
3. Zakończ konfigurację zadania tworzenia kopii zapasowej w standardowy sposób.
4. Kliknij Kontynuuj w oknie Podsumowanie i nie zapomnij zabrać pamięci USB do domu.
Należy jednak zwrócić uwagę, że system Windows nie obsługuje operacji na
wielowoluminowych archiwach zip, archiwach zip o rozmiarze przekraczającym 4 GB oraz
archiwach zawierających pliki o rozmiarze przekraczającym 4 GB. Ponadto płyty CD/DVD nie
są obsługiwane jako lokalizacje kopii rezerwowych tworzonych w postaci archiwów zip oraz
plików płaskich.
47
5.6 Zapisywanie archiwów w różnych miejscach
Pełne, przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe jednego obiektu danych (na przykład
partycji, dysku lub poczty elektronicznej albo ustawień aplikacji) można zapisywać w
różnych, niemal dowolnych miejscach.
5.6.1 Do czego służy ta funkcja?
W poprzednich wersjach programu Acronis True Image Home przyrostowe lub różnicowe
kopie zapasowe można było zapisywać wyłącznie w tym samym miejscu (folder, dysk,
lokalizacja kopii zapasowej itp.) co pełną kopię zapasową. Zazwyczaj nie jest to problemem,
jednak w niektórych sytuacjach staje się trudne lub nawet niemożliwe, np. w wyniku
zapełnienia całego dostępnego miejsca na dysku. Program Acronis True Image Home
udostępniał oczywiście metody neutralizowania tej niedogodności — umożliwiał zarządzanie
kopiami zapasowymi w strefie Acronis Secure Zone oraz w lokalizacjach kopii zapasowych i
automatycznie usuwał najstarsze kopie, zwalniając w ten sposób miejsce na nowe pliki.
Wspomniane sytuacje wciąż dotyczą strefy Acronis Secure Zone. W większości przypadków
taki sposób działania sprawdzał się znakomicie, jednak bywały wyjątki.
Załóżmy na przykład, że pełna kopia zapasowa dysku systemowego wykonana na
zewnętrznym dysku twardym USB zajmowała prawie całe dostępne miejsce. Jeżeli w
późniejszym terminie wystąpiłaby potrzeba dodania przyrostowej kopii zapasowej dysku przy
jednoczesnym zachowaniu początkowej kopii pełnej, byłoby to po prostu niemożliwe.
Ponadto znaczącą nazwę można było przypisać jedynie do pełnej kopii zapasowej.
Przyrostowe i różnicowe kopie zapasowe były nazywane automatycznie przez dodawanie
kolejnych numerów do nazwy pełnej kopii zapasowej. W kreatorze zadania tworzenia kopii
zapasowej można było dodać komentarz z opisem kopii, ale w celu jego odczytania należało
uruchomić program Acronis True Image Home i wybrać odpowiednie archiwum tib w
Kreatorze przywracania.
Starsza wersja miała jeszcze jedną wadę. Załóżmy, że uruchomiono tworzenie dużej kopii
zapasowej na dysku twardym, a po godzinie trwania procesu pojawiał się komunikat o
zapełnieniu dysku. W takiej sytuacji można było spróbować zwolnić trochę miejsca na dysku,
ale jeżeli okazało się to niemożliwe, należało znaleźć nową lokalizację na kopię zapasową i
rozpocząć cały czasochłonny proces od nowa.
5.6.2 Zasada działania
Aby umożliwić działanie tej funkcji, program Acronis True Image Home przechowuje w
wewnętrznej bazie danych wszystkie metadane dotyczące operacji wykonywanych na plikach
tib (tworzenie, konsolidacja, weryfikacja itp.), a także ich nazwy, rozmiary, sygnatury
czasowe, ścieżki fizyczne, typy archiwów (pełne, przyrostowe, różnicowe), identyfikatory
wycinków i woluminów oraz pewne informacje „porządkowe” wymagane do działania
programu. Baza danych jest aktualizowana po każdej operacji na plikach tib. Ponadto
program Acronis True Image Home dodaje do plików tib metadane jednoznacznie
określające każdy plik. Ostatnia część wycinka związanego z danym obiektem kopii
zapasowej zawiera dodatkowe informacje na temat identyfikatorów wszystkich poprzednich
części i kopii zapasowych (plików tib).
Dzięki tym metadanym program Acronis True Image Home zawsze wie, gdzie, kiedy i w jaki
sposób zostały utworzone kopie zapasowe danych oraz gdzie znaleźć dane do przywrócenia.
Ponadto baza metadanych stwarza dodatkowe korzyści. Obecnie przyrostowym i różnicowym
kopiom zapasowym można przypisywać dowolne nazwy. Pozwala to szybciej znaleźć
48
wymagane archiwum kopii zapasowej, gdy wystąpi potrzeba przywrócenia określonych
danych.
5.6.3 Korzystanie z funkcji tworzenia kopii zapasowych w różnych
miejscach
Obecnie program Acronis True Image Home jest znacznie elastyczniejszy. Pełne, przyrostowe
i różnicowe kopie zapasowe można zapisywać w różnych miejscach, w tym w udziale
sieciowym, na płytach CD/DVD, w pamięci USB oraz na dowolnym lokalnym dysku twardym
— wewnętrznym lub zewnętrznym.
Strefy Acronis Secure Zone nie można używać jako jednego z miejsc przechowywania kopii
zapasowych należących do tego samego „łańcucha”. Wynika to z faktu, że kopie takie mogą
być automatycznie usuwane podczas automatycznej konsolidacji kopii zapasowych w strefie
Acronis Secure Zone. W takim przypadku łańcuch kopii zapasowych zostałby uszkodzony.
Ponadto funkcja zapisywania archiwum w różnych miejscach nie obsługuje serwerów FTP.
Kolejną zaletą tej funkcji jest możliwość dzielenia kopii zapasowych „w locie”. Załóżmy, że
tworzysz kopię zapasową na dysku twardym i w czasie tego procesu program Acronis True
Image Home wykrywa, że na dysku docelowym nie ma wolnego miejsca niezbędnego do
zakończenia procesu. Pojawia się wówczas komunikat ostrzegający o zapełnieniu dysku.
Aby dokończyć proces, możesz spróbować zwolnić trochę miejsca na dysku i kliknąć przycisk
Ponów lub wybrać inne urządzanie pamięci. Aby wybrać drugą możliwość, w oknie
informacyjnym kliknij przycisk Przeglądaj. Pojawi się okno Szukaj lokalizacji.
49
W lewym panelu widnieją lokalizacje dostępne na komputerze. Gdy wybierzesz dysk w
lewym panelu, w prawej części ekranu pojawią się informacje na temat ilości wolnego
miejsca dostępnej na tym dysku. Jeżeli ilość wolnego miejsca będzie wystarczająca do
zakończenia zadania, przypisz nazwę plikowi, który będzie zawierać pozostałą część
tworzonej kopii zapasowej. Możesz wprowadzić nazwę ręcznie (np. „Końcówka.tib”) lub użyć
generatora nazw plików (przycisk po prawej stronie wiersza). Po kliknięciu przycisku OK
program Acronis True Image Home dokończy zadanie tworzenia kopii zapasowej.
Program Acronis True Image Home umożliwia nadanie archiwum kopii zapasowej dowolnej
nazwy. Załóżmy, że kupujesz nowy dysk twardy i przenosisz na niego zawartość starego
dysku metodą klonowania. Wykonujesz pełną kopię zapasową nowego dysku systemowego i
nadajesz jej nazwę „DyskCPoSklonowaniu”.
Po chwili decydujesz się na instalację systemu Windows Vista. Aby się zabezpieczyć, przed
uaktualnieniem tworzysz przyrostową kopię zapasową i nadajesz jej nazwę
„DyskCPrzedUaktualnieniem”. Po uaktualnieniu oraz sprawdzeniu prawidłowości działania
nowego systemu i wszystkich aplikacji tworzysz kolejną przyrostową kopię zapasową pod
nazwą „DyskCWindowsVista”.
50
Po pewnym czasie pracy w systemie Windows Vista stwierdzasz, że chcesz wypróbować
system Linux. Przed utworzeniem partycji dla systemu Linux tworzysz przyrostową kopię
zapasową dysku systemowego pod nazwą „DyskCPrzedPartycjonowaniem” itd. Dzięki temu,
jeżeli wystąpi potrzeba odzyskania określonej wersji, możesz błyskawicznie odszukać
archiwum kopii zapasowej odpowiadające stanowi systemu, który chcesz odzyskać.
Jak już wcześniej wspomniano, pełne oraz przyrostowe lub różnicowe kopie zapasowe można
zapisywać w różnych lokalizacjach. Można na przykład zapisać początkową pełną kopię
zapasową na zewnętrznym dysku twardym USB, a następnie nagrywać kolejne zapasowe
kopie przyrostowe (lub różnicowe, które w takiej sytuacji są nawet lepszym rozwiązaniem)
na płytach CD lub DVD. Istnieje również możliwość zapisywania takich kopii w udziale
sieciowym. Jeżeli kopie zapasowe należące do tego samego „łańcucha” zostały zapisane w
różnych miejscach i podczas odzyskiwania danych wybrane archiwum kopii zapasowej nie
zawiera właściwych plików do przywrócenia (lub zawiera tylko niektóre z nich), program
51
Acronis True Image Home może wyświetlić monit o podanie lokalizacji wcześniejszych kopii
zapasowych.
52
Rozdział 6.
zapasowych
Przywracanie danych z kopii
6.1 Przywracanie danych w systemie Windows czy uruchamianie z płyty
CD?
Jak już wcześniej wspomniano (zobacz 2.3 Uruchamianie programu Acronis True Image
Home), programu Acronis True Image Home można używać na kilka sposobów. Przy
pierwszej próbie przywrócenia danych zaleca się użycie programu Acronis True Image Home
w systemie Windows, ponieważ dostępnych jest wówczas więcej funkcji. Uruchomienie
programu z nośnika startowego lub użycie narzędzia Startup Recovery Manager (zobacz 3.4
Acronis Startup Recovery Manager) zaleca się jedynie w przypadku, gdy uruchomienie
systemu Windows będzie niemożliwe.
Po użyciu startowej płyty CD w celu uruchomienia programu można również używać innych
płyt CD lub DVD zawierających archiwa kopii zapasowych. Program Acronis True Image
Home jest ładowany w całości do pamięci RAM, można więc wyjąć nośnik startowy z napędu
i umieścić w nim nośnik zawierający archiwa.
Ostrzeżenie! Gdy korzystasz z nośnika ratunkowego Acronis True Image Home, litery dysków
mogą różnić się od liter stosowanych w systemie Windows. Na przykład dysk D: w
samodzielnej wersji programu Acronis True Image Home może odpowiadać dyskowi E: w
systemie Windows. Nie jest to błąd oprogramowania.
Jeżeli na nośniku startowym znajduje się obraz kopii zapasowej, może być dostępna funkcja
Acronis One-Click Restore. Podczas tej operacji przywracana jest zawsze cała fizyczna
zawartość dysku. Dlatego jeżeli dysk zawiera kilka partycji, każdą z nich należy uwzględnić
w obrazie. Partycje niezawarte w obrazie zostaną utracone. Upewnij się, że obraz zawiera
wszystkie dane dysku, które chcesz przywrócić. Aby uzyskać więcej informacji na temat
funkcji Acronis One-Click Restore, zobacz 5.4.8 Komponenty na nośniku.
6.1.1 Ustawienia sieci w trybie ratunkowym
Po uruchomieniu komputera z nośnika wymiennego lub przy użyciu narzędzia Startup
Recovery Manager program Acronis True Image Home może nie wykryć sieci. Sytuacja ta
może wystąpić, jeśli w sieci nie ma serwera DHCP lub adres komputera nie zostanie
automatycznie zidentyfikowany.
Aby włączyć połączenie sieciowe, określ ręcznie ustawienia sieci w oknie dostępnym z
poziomu menu Narzędzia -> Opcje -> Karty sieciowe.
6.2 Przywracanie plików i folderów z archiwów
W tej części opisano metody przywracania plików i folderów z archiwów kopii zapasowych.
Wymagane pliki i foldery można także przywracać z obrazów dysków/partycji. W tym celu
Eksplorowanie archiwów i podłączanie
należy podłączyć obraz (zobacz Rozdział 12.
obrazów) lub uruchomić przywracanie danych z obrazu i wybrać opcję Przywracanie
plików i folderów.
Archiwa kopii zapasowych plików są obsługiwane tylko w systemach plików FAT i NTFS.
1. Uruchom Kreator przywracania, wybierając Operacje -> Przywróć w głównym menu
programu.
53
2. Wybierz archiwum.
Jeżeli archiwum znajduje się na nośniku wymiennym, np. na płytach CD, włóż najpierw
ostatnią płytę z zestawu, a następnie wkładaj kolejne płyty w odwrotnej kolejności zgodnie
z poleceniami Kreatora przywracania.
Aby było możliwe odzyskanie danych bezpośrednio z serwera FTP, archiwum powinno
zawierać pliki nie większe niż 2 GB każdy. Jeżeli podejrzewasz, że niektóre pliki są większe,
najpierw skopiuj całe archiwum (wraz z początkową pełną kopią zapasową) na lokalny dysk
twardy lub do udziału sieciowego. Uwagi i zalecenia dotyczące obsługi serwerów FTP
znajdują się w punkcie 1.3.4 Obsługiwane nośniki.
Należy pamiętać, że chcąc przywrócić wiadomości pocztowe, konta, kontakty, ustawienia itp.
programu Microsoft Outlook z kopii zapasowej typu Moja poczta e-mail na nowym
komputerze z zainstalowanym programem Microsoft Outlook, najpierw należy co najmniej
raz uruchomić ten program. Jeżeli program Microsoft Outlook zostanie uruchomiony po raz
pierwszy po przywróceniu danych pocztowych, może działać nieprawidłowo.
Jeżeli korzystasz z programu Microsoft Outlook Express i chcesz przywrócić jego foldery
poczty, konta itp. z kopii zapasowej typu Moja poczta e-mail, umieszczając te dane na
innym komputerze lub po wykonaniu tzw. „czystej instalacji” systemu Microsoft Windows, nie
zapomnij po przywróceniu przełączyć tożsamości przez wybranie polecenia Plik -> Przełącz
tożsamość w programie Outlook Express i dwukrotne kliknięcie odpowiedniej tożsamości na
liście w oknie dialogowym.
3. Jeżeli chcesz przywrócić pliki z archiwum zawierającego przyrostowe kopie zapasowe,
program Acronis True Image Home umożliwi wybór jednej z kolejnych kopii przyrostowych
według daty/godziny jej utworzenia. Dzięki temu można wycofać stan plików/folderów do
określonego dnia.
Aby przywrócić dane z przyrostowej kopii zapasowej, musisz mieć wszystkie poprzednie
kopie oraz początkową pełną kopię zapasową. Jeżeli brakuje dowolnej kolejnej kopii
zapasowej, przywrócenie danych nie jest możliwe.
Aby przywrócić dane z różnicowej kopii zapasowej, również musisz mieć początkową pełną
kopię zapasową.
4. Wybierz lokalizację na komputerze, do której chcesz przywrócić wybrane pliki/foldery
(folder docelowy). Dane można przywrócić do oryginalnej lokalizacji lub w razie potrzeby
54
określić nową. Wybranie nowej lokalizacji wiąże się z wykonaniem dodatkowego kroku pod
nazwą Lokalizacja docelowa.
W przypadku określenia nowej lokalizacji wybrane pozycje zostaną domyślnie przywrócone
bez oryginalnej ścieżki bezwzględnej. Można również przywrócić pozycje wraz z całą
hierarchią folderów. W tym celu wybierz opcję Przywróć ścieżkę bezwzględną.
W kroku Lokalizacja docelowa wybierz nową lokalizację w drzewie katalogów. Klikając
przycisk Utwórz nowy folder, możesz utworzyć nowy folder na przywracane pliki.
5. Wybierz pliki i foldery do przywrócenia. Możesz zdecydować o przywróceniu wszystkich
danych albo przeszukać zawartość archiwum i wybrać żądane pliki lub foldery.
6. Następny krok umożliwia zachowanie przydatnych zmian danych wprowadzonych od czasu
utworzenia wybranej kopii zapasowej. Określ operację do wykonania w przypadku, gdy
55
folder docelowy będzie już zawierać plik o tej samej nazwie co plik znajdujący się w
archiwum. Domyślnie program nie zastępuje plików ani folderów, bezwarunkowo przyznając
plikom na dysku twardym wyższy priorytet niż plikom zarchiwizowanym.
Po zaznaczeniu pola wyboru Zastąp istniejące pliki pliki zarchiwizowane uzyskają wyższy
priorytet niż pliki na dysku twardym, chociaż pliki i foldery systemowe oraz ukryte, a także
ostatnio używane pliki i foldery będą domyślnie chronione przed zastąpieniem. Jeżeli chcesz
zastąpić również te pliki i foldery, odznacz odpowiednie pola wyboru.
Ponadto przed zastąpieniem można chronić pliki, które spełniają kryteria określone w tym
oknie.
7. Wybierz opcje procesu przywracania (tj. priorytet tego procesu, zabezpieczenia na
poziomie plików itp.) Opcje ustawione na tej stronie dotyczą tylko bieżącego zadania
przywracania. Jeżeli chcesz skorzystać z domyślnych opcji przywracania, pomiń ten krok i
kliknij przycisk Podsumowanie.
56
8. Końcowym krokiem jest wyświetlenie podsumowania zadania przywracania danych. Do
tego momentu można wprowadzać zmiany w tworzonym zadaniu, klikając żądany krok i
zmieniając ustawienia. Kliknięcie przycisku Kontynuuj spowoduje uruchomienie zadania.
9. Postęp zadania jest przedstawiany w specjalnym oknie. Kliknięcie przycisku Anuluj
spowoduje zatrzymanie procesu. Należy zauważyć, że nawet przerwanie zadania może nie
uchronić przed wprowadzeniem zmian w folderze docelowym.
6.3 Przywracanie dysków/partycji lub plików z obrazów
Aby przywrócić partycję (dysk) z obrazu, program Acronis True Image Home musi uzyskać
wyłączny dostęp do partycji docelowej (dysku docelowego). Oznacza to, że inne aplikacje
nie mogą w tym samym czasie korzystać z tej partycji (tego dysku). W przypadku
komunikatu, że zablokowanie partycji (dysku) jest niemożliwe, należy zamknąć aplikacje
używające tej partycji (tego dysku) i ponownie uruchomić odzyskiwanie. Jeżeli nie jest
możliwe ustalenie aplikacji korzystających z żądanej partycji (dysku), zamknij wszystkie
uruchomione aplikacje.
6.3.1 Uruchamianie Kreatora przywracania
Uruchom Kreator przywracania, wybierając Operacje -> Przywróć w głównym menu
programu.
6.3.2 Wybór archiwum
1. Wybierz archiwum. Program Acronis True Image Home wyświetli listę archiwów kopii
zapasowych, których lokalizacje znajdują się w bazie danych programu. Jeżeli program nie
odnajdzie żądanej kopii zapasowej (np. wówczas, gdy kopia ta została utworzona we
wcześniejszej wersji programu Acronis True Image Home), możesz odszukać ją ręcznie,
klikając przycisk Przeglądaj, wybierając lokalizację kopii zapasowej z drzewa katalogów,
a następnie wybierając żądaną kopię w prawym panelu.
Jeżeli archiwum znajduje się na nośniku wymiennym, np. na płytach CD, włóż najpierw
ostatnią płytę, a następnie wkładaj kolejne płyty w odwrotnej kolejności zgodnie
z poleceniami Kreatora przywracania.
57
Aby było możliwe odzyskanie danych bezpośrednio z serwera FTP, archiwum może zawierać
pliki nie większe niż 2 GB każdy. Jeżeli podejrzewasz, że niektóre pliki są większe, najpierw
skopiuj całe archiwum (wraz z początkową pełną kopią zapasową) na lokalny dysk twardy
lub do udziału sieciowego. Uwagi i zalecenia dotyczące obsługi serwerów FTP znajdują się
w punkcie 1.3.4 Obsługiwane nośniki.
Jeżeli chodzi o przywracanie kopii zapasowej dysku systemowego Windows Vista
zawierającego punkty przywracania, uruchomienie komputera z przywróconego dysku
systemowego i otwarcie narzędzia przywracania systemu może spowodować utratę
niektórych (lub wszystkich) punktów przywracania.
Jeżeli archiwum jest chronione hasłem, program Acronis True Image Home poprosi o jego
podanie. Układ partycji oraz przycisk Dalej będą niedostępne do czasu wprowadzenia
poprawnego hasła.
2. Jeżeli chcesz przywrócić dane z archiwum zawierającego przyrostowe kopie zapasowe,
program Acronis True Image Home umożliwi wybór jednej z kolejnych kopii przyrostowych
według daty/godziny jej utworzenia. Dzięki temu można wycofać stan plików/folderów do
określonego dnia.
Aby przywrócić dane z przyrostowej kopii zapasowej, musisz mieć wszystkie poprzednie
kopie oraz początkową pełną kopię zapasową. Jeżeli brakuje dowolnej kolejnej kopii
zapasowej, przywrócenie danych nie jest możliwe. Aby przywrócić dane z różnicowej kopii
zapasowej, również musisz mieć początkową pełną kopię zapasową.
6.3.3 Wybór metody przywracania
Wybierz dane do przywrócenia:
Przywróć całe dyski i partycje
Po wybraniu odzyskiwania dysków i partycji może wystąpić potrzeba wybrania poniższej
opcji.
58
Sektor po sektorze
Przywrócone zostaną używane i wolne sektory dysków lub partycji. Opcja ta jest dostępna
tylko wówczas, gdy przywracana kopia zapasowa została utworzona sektor po sektorze.
Przywróć wybrane pliki lub foldery
Jeżeli nie ma potrzeby odzyskiwania systemu, ale chcesz tylko naprawić uszkodzone pliki,
wybierz opcję Przywróć wybrane pliki lub foldery. Po wybraniu tej opcji można
następnie określić lokalizację przywracania wybranych folderów/plików (oryginalną lub nową
lokalizację), wybrać pliki/foldery do przywrócenia itp. Kroki te wyglądają identycznie jak w
przypadku przywracania archiwum plików. Jednak podczas dokonywania wyboru zachowaj
ostrożność: jeżeli zamierzasz przywrócić pliki, a nie dysk/partycję, usuń zaznaczenie
niepotrzebnych folderów. W przeciwnym razie przywrócisz wiele niepotrzebnych plików.
Następnie pojawi się ekran Podsumowanie przywracania (6.3.10 Podsumowanie i wykonanie
przywracania).
Przywracanie plików z obrazów dysku/partycji jest możliwe tylko w systemie plików FAT lub
NTFS.
6.3.4 Wybór dysku/partycji do przywrócenia
Wybrany plik archiwum może zawierać obrazy kilku partycji, a nawet dysków. Wybierz
dysk/partycję do przywrócenia.
Podczas jednej sesji można przywrócić kolejno kilka partycji lub dysków, wybierając jeden
dysk i określając jego parametry, a następnie powtarzając te czynności dla wszystkich
dysków lub partycji przeznaczonych do przywrócenia.
Obrazy dysku i partycji zawierają kopię ścieżki zerowej oraz rekordu MBR (głównego rekordu
startowego). W oknie informacje te są wyświetlane w osobnym wierszu. Można przywrócić
rekord MBR i ścieżkę zerową, zaznaczając odpowiednie pole. Rekord MBR należy przywrócić,
jeżeli jest niezbędny do uruchomienia systemu.
59
Jeżeli wybrane jest przywracanie rekordu MBR, w następnym kroku w lewym dolnym rogu
ekranu pojawi się pole „Przywróć sygnaturę dysku”. Przywracanie sygnatury dysku może być
przydatne z następujących powodów:
1) Acronis True Image Home tworzy zaplanowane zadania za pomocą sygnatury źródłowego
dysku twardego. W przypadku przywrócenia tej samej sygnatury dysku nie trzeba będzie
ponownie tworzyć ani edytować zadań utworzonych wcześniej.
2) Niektóre z zainstalowanych aplikacji używają sygnatury dysku do licencjonowania i innych
celów.
3) Jeżeli sygnatura dysku nie zostanie przywrócona, spowoduje to utratę ewentualnych
punktów przywracania systemu Windows.
4) Ponadto przywracanie sygnatury dysku pozwala przywrócić migawki VSS używane przez
funkcję „Poprzednie wersje” systemu Windows Vista.
Jeżeli pole nie jest zaznaczone, program Acronis True Image Home tworzy nową sygnaturę
przywróconego dysku. Może to być potrzebne w sytuacji, gdy kopia zapasowa z obrazem jest
używana nie do odzyskania danych po awarii, ale do klonowania dysku twardego
zawierającego system Windows Vista. Próba uruchomienia systemu Windows po klonowaniu
przy podłączonych obu dyskach nie zakończy się powodzeniem. W czasie uruchamiania
systemu Windows jego program ładujący sprawdza sygnatury wszystkich podłączonych
dysków. Jeżeli znajdzie dwie identyczne sygnatury, zmieni sygnaturę drugiego (w tym
przypadku sklonowanego) dysku. Wówczas dysk sklonowany nie będzie mógł uruchomić się
niezależnie od dysku oryginalnego, ponieważ pola Urządzenia podłączone w rejestrze dysku
sklonowanego będą odnosić się do sygnatury dysku oryginalnego, która będzie niedostępna
po jego odłączeniu.
6.3.5 Wybór docelowego dysku/partycji
1. Wybierz docelowy dysk lub partycję, na którą ma zostać przywrócony wybrany obraz.
Dane można przywrócić do ich oryginalnych lokalizacji, na inny dysk/partycję lub w
nieprzydzielone miejsce. Rozmiar partycji docelowej powinien być przynajmniej równy
rozmiarowi nieskompresowanych danych w obrazie.
Wszystkie dane przechowywane na partycji docelowej zostaną zastąpione danymi z obrazu,
należy więc uważać na ewentualne ważne dane, z których nie utworzono kopii zapasowej.
2. Podczas przywracania całego dysku program przeanalizuje strukturę dysku docelowego
w celu określenia ilości wolnego miejsca.
60
Jeżeli na dysku docelowym znajdują się partycje, program wyświetli okno potwierdzenia
z informacją, że dysk docelowy zawiera partycje, być może z ważnymi danymi.
Do wyboru są dwie opcje:
•
Po kliknięciu przycisku OK wszystkie istniejące partycje zostaną usunięte, a znajdujące
się na nich dane utracone.
•
Po kliknięciu przycisku Anuluj żadna z istniejących partycji nie zostanie usunięta,
a operacja odzyskiwania zostanie przerwana. Wówczas konieczne będzie anulowanie
operacji lub wybranie innego dysku.
Na tym etapie nie są wykonywane żadne faktyczne zmiany ani operacje niszczenia danych!
Program jedynie rozplanowuje odpowiednią procedurę. Wszystkie zmiany zostaną
wprowadzone dopiero po kliknięciu przycisku Kontynuuj w oknie Podsumowanie.
6.3.6 Zmiana typu przywracanej partycji
Podczas przywracania partycji można zmieniać jej typ, chociaż w większości przypadków nie
jest to wymagane.
W celu zilustrowania sytuacji, w której czynność ta może być potrzebna, załóżmy, że
zarówno system operacyjny, jak i dane znajdują się na tej samej partycji podstawowej
uszkodzonego dysku.
Jeżeli partycja systemowa jest przywracana na nowy (lub ten sam) dysk i chcesz z niej
ładować system operacyjny, wybierz opcję Aktywna.
Acronis True Image Home podczas przywracania partycji systemowej automatycznie
koryguje informacje rozruchowe, tak aby ustawić tę partycję jako startową nawet wówczas,
gdy nie została przywrócona na partycję oryginalną (lub dysk oryginalny).
Jeżeli przywracasz partycję systemową na inny dysk twardy zawierający własne partycje
i system operacyjny, zazwyczaj potrzebujesz tylko danych. W takim przypadku możesz
przywrócić partycję z ustawieniem Logiczna, aby uzyskać dostęp tylko do danych partycji.
Domyślnie wybierany jest oryginalny typ partycji.
61
Wybór opcji Aktywna dla partycji niezawierającej systemu operacyjnego może uniemożliwić
uruchomienie komputera.
6.3.7 Zmiana rozmiaru i lokalizacji przywracanej partycji
Rozmiar i lokalizację partycji można zmienić, przesuwając myszą całą partycję lub jej granice
na poziomym pasku widocznym na ekranie lub wprowadzając żądane wartości
w odpowiednich polach.
Dzięki tej funkcji można na nowo rozdzielić miejsce na dysku między przywracane partycje.
W tym przypadku należy najpierw przywrócić partycję, która ma zostać zmniejszona.
Zmiany te mogą się przydać, jeżeli zamierzasz skopiować dysk twardy na nowy dysk
o większej pojemności przez utworzenie jego obrazu i przywrócenie go na nowy dysk
zawierający większe partycje.
6.3.8 Przypisywanie litery do przywracanej partycji
Program Acronis True Image Home przypisze do przywróconej partycji wolną literę. Możesz
wybrać żądaną literę z listy rozwijanej lub spowodować automatyczne przypisanie litery,
wybierając opcję Auto.
Nie należy przypisywać liter do partycji, które są niedostępne w systemie Windows, czyli
innych niż FAT i NTFS.
6.3.9 Konfigurowanie opcji przywracania
Wybierz opcje procesu przywracania (tj. priorytet tego procesu itp.). Ustawienia będą
dotyczyć tylko bieżącego zadania przywracania danych. Możesz również zmodyfikować opcje
domyślne. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz 6.4 Konfigurowanie opcji przywracania.
62
6.3.10 Podsumowanie i wykonanie przywracania
Końcowym krokiem jest wyświetlenie podsumowania zadania przywracania danych. Do tego
momentu można wprowadzać zmiany w tworzonym zadaniu, klikając żądany krok i
zmieniając ustawienia. Jeżeli klikniesz przycisk Anuluj, na dysku nie zostaną wprowadzone
żadne zmiany. Kliknięcie przycisku Kontynuuj spowoduje uruchomienie zadania.
Postęp zadania jest przedstawiany w specjalnym oknie. Kliknięcie przycisku Anuluj
spowoduje zatrzymanie procesu. Należy jednak zauważyć, że wówczas partycja docelowa
zostanie usunięta, a jej miejsce pozostanie nieprzydzielone, czyli wystąpi stan identyczny jak
w przypadku niepowodzenia procesu przywracania. W celu odzyskania „utraconej” partycji
należy ponownie przywrócić ją z obrazu.
6.4 Konfigurowanie opcji przywracania
6.4.1 Pliki zachowywane podczas przywracania
Opcja ta nie dotyczy przywracania dysków i partycji z obrazów.
Domyślnie program nie zastępuje plików ani folderów, bezwarunkowo przyznając plikom na
dysku twardym wyższy priorytet niż plikom zarchiwizowanym.
Po zaznaczeniu pola wyboru Zastąp istniejące pliki pliki zarchiwizowane uzyskają wyższy
priorytet niż pliki na dysku twardym.
Można zdefiniować domyślne filtry dla określonych typów plików, które mają być
zachowywane podczas przywracania archiwów. Na przykład można określić, że pliki i foldery
ukryte oraz systemowe, nowsze pliki i foldery, a także pliki spełniające wybrane kryteria nie
będą zastępowane przez pliki z archiwum.
Podczas określania kryteriów można użyć typowych symboli wieloznacznych obsługiwanych
w systemie Windows. Aby na przykład zachować wszystkie pliki o rozszerzeniu .exe, dodaj
maskę *.exe. Zastosowanie maski Moje???.exe spowoduje zachowanie wszystkich plików
z rozszerzeniem .exe, których nazwy zawierają siedem symboli i rozpoczynają się literami
„moje”.
6.4.2 Polecenia poprzedzające/następujące
Program umożliwia określenie poleceń lub plików wsadowych, które będą wykonywane
automatycznie przed rozpoczęciem i po zakończeniu procesu przywracania danych. Kliknij
przycisk Edytuj, aby otworzyć okno Edytuj polecenie, w którym można w łatwy sposób
wprowadzić polecenie, jego argumenty i katalog roboczy lub przejrzeć foldery w celu
znalezienia pliku wsadowego.
Należy pamiętać, że nie są obsługiwane polecenia interaktywne, tj. wymagające reakcji
użytkownika.
Wyłączenie opcji Nie wykonuj operacji przed zakończeniem wykonywania
polecenia, która jest domyślnie zaznaczona, umożliwia jednoczesne uruchomienie procesu
przywracania danych oraz wykonywanie podanego polecenia.
Jeżeli proces przywracania ma być przeprowadzony nawet w przypadku niewykonania
polecenia, usuń zaznaczenie pola Przerwij operację, jeżeli polecenie zakończy się
niepowodzeniem (domyślnie zaznaczone).
Utworzone polecenie można sprawdzić, klikając przycisk Testuj polecenie.
63
Należy pamiętać, że podczas przywracania partycji systemowej do oryginalnej lokalizacji
określone polecenie następujące nie zostanie wykonane, ponieważ odzyskanie partycji
systemowej wymaga ponownego uruchomienia komputera, które powoduje utratę polecenia.
Polecenie to jest tracone również wówczas, gdy program żąda ponownego uruchomienia
komputera w trakcie każdej innej operacji przywracania.
6.4.3 Priorytet przywracania
Ustawienie wstępne to Niski.
Od priorytetu dowolnego uruchomionego w systemie procesu zależy stopień wykorzystania
procesora i ilość zasobów przydzielonych do tego procesu. Zmniejszenie priorytetu
przywracania spowoduje zwolnienie większej ilości zasobów dla innych zadań wykonywanych
przez procesor. Zwiększenie priorytetu przywracania może przyspieszyć ten proces dzięki
przejęciu zasobów przydzielonych do innych uruchomionych procesów. Faktyczny skutek
zależy od całkowitego użycia procesora i innych czynników.
6.4.4 Zabezpieczenia na poziomie plików
Ustawienie domyślne to Przywróć pliki z ich ustawieniami zabezpieczeń.
Jeżeli podczas tworzenia kopii zapasowej zachowano ustawienia zabezpieczeń plików (zobacz
5.4.7 Zabezpieczenia na poziomie plików), można określić, czy należy je przywrócić, czy
może pliki mają odziedziczyć uprawnienia po folderze, do którego zostaną przywrócone.
Opcja ta działa tylko w przypadku przywracania plików z archiwów plików/folderów.
6.4.5 Ustawienia dodatkowe
1. W programie można określić przywrócenie daty i godziny plików z archiwum lub
przypisanie im bieżącej daty i godziny. Domyślnie przypisywana jest bieżąca data i godzina.
2. Przed przywróceniem danych z archiwum program Acronis True Image Home może
sprawdzić ich integralność. W przypadku podejrzenia, że archiwum mogło ulec uszkodzeniu,
wybierz opcję Sprawdź poprawność archiwum kopii zapasowej przed
przywróceniem.
zapasową. Jeżeli brakuje dowolnej kopii zapasowej, sprawdzenie poprawności nie jest
możliwe.
3. Po przywróceniu dysku/partycji z obrazu program Acronis True Image Home może
sprawdzić integralność systemu plików. W tym celu wybierz opcję Sprawdź system plików
po zakończeniu przywracania.
Ograniczenia dotyczące tej opcji:
•
Sprawdzanie systemu plików jest dostępne tylko podczas przywracania dysków/partycji z
systemami plików FAT16/32 i NTFS.
•
System plików nie zostanie sprawdzony, jeżeli podczas przywracania będzie wymagane
ponowne uruchomienie komputera, np. podczas przywracania partycji systemowej w
oryginalne miejsce.
64
Rozdział 7. Try&Decide
Funkcja Try&Decide pozwala stworzyć na komputerze bezpieczny, kontrolowany,
tymczasowy obszar roboczy bez potrzeby instalowania specjalnego oprogramowania do
wirtualizacji. W obszarze tym można wykonywać różne operacje systemowe bez obaw o
uszkodzenie systemu operacyjnego, programów lub danych.
Wirtualne zmiany można następnie zastosować w oryginalnym systemie operacyjnym. Jeżeli
w wirtualnym środowisku wprowadzisz zmiany warte zachowania, możesz zatwierdzić je
w systemie. Operacje możliwe do wykonania za pomocą tej funkcji to m.in. otwieranie
załączników pocztowych od nieznanych nadawców czy odwiedzanie witryn internetowych
mogących zawierać szkodliwe treści.
Jeżeli na przykład odwiedzisz witrynę internetową lub otworzysz załącznik, który zainfekuje
tymczasowy duplikat wirusem, możesz po prostu usunąć ten duplikat, nie powodując
żadnych szkód — wirus nie pojawi się na komputerze.
Pamiętaj, że jeżeli w trybie Try&Decide pobierzesz wiadomości e-mail z serwera pocztowego
POP, utworzysz nowe pliki lub zmodyfikujesz istniejące dokumenty, a następnie zdecydujesz
się odrzucić zmiany, pliki, zmiany dokumentów i wiadomości zostaną utracone. Jeżeli
korzystasz z poczty e-mail typu POP, przed aktywacją trybu Try&Decide zadbaj o zmianę
ustawień programu pocztowego tak, aby pozostawiał kopię wiadomości na serwerze.
Umożliwi to późniejsze ponowne pobranie poczty e-mail. Podobnie zapisz nowe pliki lub
zmienione dokumenty na dysku niechronionym przez funkcję Try&Decide.
Po uruchomieniu trybu Try&Decide można bezpiecznie instalować dowolne aktualizacje
systemu, sterowniki i aplikacje bez obawy o możliwe szkody w systemie. Jeżeli wyniki pracy
będą w jakikolwiek sposób odbiegać od oczekiwań, można po prostu odrzucić zmiany
wprowadzone w trybie Try&Decide.
Jedną z najlepszych cech trybu Try&Decide jest odizolowanie „prawdziwego” systemu
operacyjnego od zmian wprowadzonych w tymczasowym duplikacie systemu na skutek
aktualizacji. W przypadku zauważenia jakichkolwiek nieprawidłowości można łatwo
przywrócić system do stanu początkowego, który nie został zmieniony w wyniku aktualizacji.
Z tego powodu można bezpiecznie instalować udostępniane aktualizacje systemu. Kiedy
usługa Windows Update poinformuje, że dostępne są nowe aktualizacje systemu Windows i
innych aplikacji firmy Microsoft, po prostu włącz tryb Try&Decide i zainstaluj te aktualizacje.
Jeżeli wystąpi dowolny problem, odrzuć zmiany, pozostawiając rzeczywisty system
operacyjny i zainstalowane aplikacje w niezmienionej postaci.
65
Tryb Try&Decide można włączyć na dowolny czas (nawet na wiele dni, chociaż w takim
przypadku zastosowanie zmian może trwać dość długo), ponieważ tryb ten nie wyłącza się
podczas ponownego uruchamiania systemu operacyjnego.
Jeżeli używasz systemu Windows Vista, zwróć uwagę, że w trybie Try&Decide program może
intensywnie korzystać z wolnego miejsca w strefie Acronis Secure Zone, nawet podczas
bezczynności komputera. Dzieje się tak, ponieważ w tle działają procesy porządkowe
systemu Windows Vista, np. indeksowanie.
Jeżeli w trakcie pracy w trybie Try&Decide komputer uruchomi się ponownie, przed
rozruchem systemu operacyjnego pojawi się okno dialogowe oferujące dwie opcje —
wyłączenie trybu i odrzucenie zmian oraz kontynuowanie pracy w tym trybie. Umożliwi to
odrzucenie zmian, które spowodowały awarię systemu. Z drugiej strony, jeżeli komputer jest
uruchamiany ponownie np. po zainstalowaniu nowej aplikacji, pracę w trybie Try&Decide
możesz kontynuować po uruchomieniu systemu Windows.
66
W końcu nadejdzie chwila, gdy zdecydujesz się wyłączyć tryb Try&Decide przez kliknięcie
przycisku Zatrzymaj. Po kliknięciu tego przycisku pojawi się okno dialogowe, w którym
należy określić sposób postępowania ze zmianami wprowadzonymi w trybie Try&Decide, czyli
ich zastosowanie lub odrzucenie:
Jeżeli wybierzesz opcję Zastosuj zmiany, zmiany wprowadzone w systemie zostaną
zachowane, a jeżeli wybierzesz opcję Odrzuć zmiany, system powróci do stanu, w jakim
znajdował się przed włączeniem trybu Try&Decide.
Należy pamiętać, że praca w trybie Try&Decide spowalnia działanie systemu. Ponadto
stosowanie wprowadzonych zmian trwa dość długo.
67
Należy pamiętać, że funkcja Try&Decide nie śledzi zmian na partycjach dysku. Z tego
powodu w trybie Try&Decide nie jest możliwe wykonywanie wirtualnych operacji na
partycjach, takich jak zmiana rozmiaru lub układu partycji. Ponadto nie wolno jednocześnie
używać trybu Try&Decide oraz narzędzi do defragmentacji lub sprawdzania błędów dysku,
ponieważ może to spowodować nieodwracalne uszkodzenia system plików, a także awarię
dysku systemowego.
Acronis True Image Home śledzi zmiany do momentu, aż strefa Acronis Secure Zone będzie
bliska zapełnienia. Następnie program wyświetla powiadomienie, że należy zastosować lub
odrzucić wykonane do tej pory zmiany. Jeżeli zignorujesz to powiadomienie, program
ponownie uruchomi system w sposób automatyczny po zapełnieniu strefy Secure Zone,
odrzucając przy tym wszystkie zmiany. Wszelkie zmiany zostaną wówczas utracone.
Po włączeniu trybu Try&Decide nie można korzystać z wcześniej aktywowanego narzędzia
Acronis Startup Recovery Manager.
W przypadku wybrania opcji Odrzuć zmiany i ponownego uruchomienia komputera, na
którym zainstalowano kilka systemów operacyjnych, możliwe jest uruchomienie tylko tego
systemu, w którym używany był tryb Try&Decide. Po drugim ponownym uruchomieniu
oryginalny rekord MBR zostanie przywrócony i możliwe będzie inicjowanie innych systemów
operacyjnych.
7.1 Korzystanie z trybu Try&Decide
Poniżej omówiono sposób korzystania z tej funkcji. Na początku musisz zdecydować, którą
część systemu chcesz zabezpieczyć, a następnie odpowiednio skonfigurować opcje
Try&Decide. Opcje te pozwalają również określić pozostałe ustawienia trybu Try&Decide.
7.1.1 Opcje Try&Decide
Opcje trybu Try&Decide można konfigurować według potrzeb.
•
Partycja chroniona przez T&D — określ, która partycja ma być chroniona przed
nieautoryzowanymi zmianami podczas sesji Try&Decide. Domyślnie chroniony jest dysk
C, jednak można wybrać każdą inną partycję.
•
Ustawienia powiadamiania — określ, czy funkcja Try&Decide powinna powiadamiać
o zapełnieniu całego miejsca przeznaczonego na zapisywanie wirtualnych zmian oraz
o upływie określonego czasu. Domyślnie wszystkie powiadomienia są włączone.
7.2 Przykłady użycia funkcji Try&Decide
Funkcja Try&Decide może przydać się w wielu sytuacjach. Poniżej znajduje się kilka
przykładów:
Zdarza się, że instalacja oprogramowania antywirusowego niekorzystnie wpływa na działanie
niektórych aplikacji lub powoduje poważne problemy podczas ich uruchamiania. Funkcja
Try&Decide może pomóc w uniknięciu tego problemu. W tym celu:
1. Wybierz program antywirusowy i pobierz jego wersję próbną.
2. Włącz tryb Try&Decide.
3. Zainstaluj program antywirusowy.
4. Sprawdź działanie aplikacji zainstalowanych na komputerze, wykonując najczęstsze
zadania.
68
5. Jeżeli wszystkie aplikacje działają bez przeszkód, możesz z dużym prawdopodobieństwem
stwierdzić, że nie wystąpią problemy z kompatybilnością, i zdecydować się na zakup danego
programu antywirusowego.
6. Jeżeli wystąpi jakikolwiek problem, odrzuć zmiany w systemie i przetestuj program
antywirusowy innego producenta. Kolejna próba może okazać się pomyślna.
Kolejny przykład: przypadkowo usuwasz niektóre pliki oraz opróżniasz Kosz. Następnie
okazuje się, że usunięte pliki zawierały ważne dane i chcesz cofnąć operację usunięcia za
pomocą odpowiedniego oprogramowania. Jednak czasami podczas próby odzyskania
usuniętych plików możesz popełnić błąd, który tylko pogorszy sytuację. Poniżej opisano
jedną z możliwych metod odzyskania utraconych plików:
2. Uruchom narzędzie do odzyskiwania plików.
3. Gdy narzędzie przeskanuje dysk w poszukiwaniu usuniętych plików lub folderów, wyświetli
ewentualne
znalezione
wpisy
i zaproponuje
ich
zapisanie.
Zawsze
istnieje
prawdopodobieństwo wybrania niewłaściwego pliku do odzyskania i zastąpienia pliku, który
faktycznie miał zostać odzyskany. Jeżeli nie użyjesz funkcji Try&Decide, błąd ten może
okazać się krytyczny i spowodować nieodwracalną utratę pliku.
4. Jednak teraz możesz po prostu odrzucić zmiany wprowadzone w trybie Try&Decide
i wykonać jeszcze jedną próbę odzyskania plików po ponownym włączeniu tego trybu. Tego
rodzaju próby możesz ponawiać aż do odzyskania plików lub wyczerpania wszystkich
możliwych metod odzyskiwania.
Funkcja Try&Decide ma jeszcze jedną zaletę. Teraz możesz pozwolić dzieciom na korzystanie
z komputera bez obawy, że przypadkowo uszkodzą system operacyjny lub narobią bałaganu
w Twoich służbowych dokumentach.
Załóżmy, że dziecko ma konto użytkownika z ograniczonymi uprawnieniami.
1. Włącz tryb Try&Decide. Wprowadzanie zmian w opcjach trybu Try&Decide oraz jego
wyłączanie wymaga uprawnień administratora.
2. Wyloguj się, a następnie zaloguj na koncie dziecka.
3. Pozwól dziecku korzystać z komputera. Kiedy skończy ono grać lub surfować po Internecie
albo gdy uznasz, że powinno już pójść spać, przywróć system do stanu sprzed udostępnienia
go dziecku. W tym celu zaloguj się i odrzuć zmiany wykonane w czasie trwania sesji
Try&Decide.
Powszechnie wiadomo, że narzędzie „Dodaj lub usuń programy” dostępne w Panelu
sterowania systemu Windows nie gwarantuje całkowitego odinstalowania aplikacji. Dzieje się
tak dlatego, że większość aplikacji nie udostępnia wystarczających informacji, które
pozwalałyby odinstalować je bez śladu. Dlatego niemal za każdym razem, gdy instalujesz
wersję próbną programu, a następnie ją usuwasz, na komputerze pozostają śmieci, które po
pewnym czasie mogą spowolnić działanie systemu. Nawet korzystanie z wyspecjalizowanych
deinstalatorów nie gwarantuje kompletności tego procesu. Jednak funkcja Try&Decide
umożliwia pełne i dokładne, a przy tym szybkie i łatwe odinstalowanie każdego
oprogramowania. W tym celu:
2. Zainstaluj aplikację, którą chcesz wypróbować.
69
3. Przetestuj aplikację.
4. Jeżeli zechcesz ją odinstalować, po prostu odrzuć wszystkie zmiany wykonane na
komputerze w trybie Try&Decide.
Funkcja ta może przydać się nie tylko osobom, które np. często grają w gry komputerowe,
ale również zawodowym testerom oprogramowania, którzy mogą używać jej na komputerach
testujących.
70
Rozdział 8. Planowanie zadań
Program Acronis True Image Home umożliwia planowanie okresowych zadań tworzenia kopii
zapasowej i sprawdzania poprawności. Dzięki temu mechanizmowi można kompleksowo
zadbać o bezpieczeństwo danych.
W programie można tworzyć wiele niezależnie zaplanowanych zadań. Na przykład można
tworzyć kopię zapasową bieżącego projektu raz dziennie oraz kopię zapasową dysku
systemowego raz w tygodniu.
Określając harmonogram tworzenia kopii zapasowych, należy wziąć pod uwagę aspekty
zarządzania nośnikami. Jeżeli na przykład zapisujesz kopie zapasowe na płytach DVD, przy
każdym uruchomieniu zaplanowanego zadania musisz włożyć do napędu czystą płytę. Jeżeli
zaplanujesz wykonywanie zadań w czasie, gdy nie ma Cię w pobliżu komputera, musisz
przewidzieć swoje czynności i zadbać o to, aby w napędzie zawsze znajdował się gotowy
nośnik. Jeżeli natomiast kopie zapasowe tworzysz na dysku twardym lub w urządzeniu
sieciowym, które może być stale podłączone, problem ten jest mniej prawdopodobny.
Jeżeli zaplanowana kopia zapasowa wykonywana jest w pamięci flash USB, proces jej
tworzenia rozpocznie się automatycznie po podłączeniu tego urządzenia, ale tylko w
przypadku wcześniejszego przegapienia zaplanowanego zadania tworzenia kopii zapasowej.
Pamięć flash USB musi być taka sama jak we wszystkich poprzednich kopiach zapasowych.
W przypadku podłączenia innej pamięci proces tworzenia kopii zapasowej nie rozpocznie się.
8.1 Tworzenie zaplanowanych zadań
Nowe zadanie można zaplanować w kroku Planowanie w Kreatorze kopii zapasowej lub
Kreatorze sprawdzania poprawności. Zadanie można również zaplanować, klikając
opcję Utwórz zadanie tworzenia kopii zapasowej lub Utwórz zadanie sprawdzania
poprawności na pasku narzędzi na ekranie Zarządzaj zadaniami i dziennikami.
Jeżeli archiwum kopii zapasowej, którego poprawność chcesz sprawdzić, jest chronione
hasłem, program Acronis True Image Home poprosi o jego podanie.
1. Określ harmonogram wykonywania zadania. Wybierz jedną z następujących opcji:
71
•
Tylko raz — zadanie zostanie wykonane tylko raz, o określonej godzinie wyznaczonego
dnia.
•
Przy zdarzeniu — zadanie będzie wykonywane po wystąpieniu zdarzenia wybranego
w prawym panelu.
•
Cyklicznie — zadanie będzie wykonywane okresowo z częstotliwością podaną w panelu
Uruchamiaj to zadanie cyklicznie, w którym określa się czas dzielący poszczególne
przebiegi planowanego zadania.
•
Codziennie — zadanie będzie wykonywane codziennie lub co kilka dni.
•
Co tydzień — zadanie będzie wykonywane raz w tygodniu lub w wybranym dniu co kilka
tygodni.
•
Co miesiąc — zadanie będzie wykonywane raz w miesiącu w wybranym dniu.
Aby przełożyć zaplanowane zadanie do czasu, gdy komputer będzie bezczynny, zaznacz pole
Uruchom podczas bezczynności komputera. Zadanie zostanie uruchomione
automatycznie, kiedy komputer będzie bezczynny (nie będzie używana mysz ani klawiatura)
przez liczbę minut określoną w polu Czekaj wygaszacza ekranu, lub po Twoim wylogowaniu.
Uruchomione zadanie jest zawsze wykonywane w całości, ponieważ użytkownik nie ma
możliwości jego przerwania. Jednak podczas wykonywania zadania można korzystać
z komputera.
Jeżeli komputer jest wyłączony w czasie, na który zaplanowano wykonanie zadania, system
może wykonać je bezpośrednio po ponownym uruchomieniu komputera, jeśli zaznaczone jest
pole W przypadku przegapienia uruchom zadanie podczas uruchamiania systemu.
Jeżeli zaplanowano zadanie tworzenia kopii zapasowej w pamięci flash USB, na ekranie
planowania widnieje dodatkowa opcja — W przypadku przegapienia uruchom zadanie,
gdy urządzenie zostanie podłączone. Po zaznaczeniu tego pola brakująca kopia
zapasowa zostanie utworzona po podłączeniu pamięci flash USB odłączonej w czasie, na
który zaplanowano wykonanie zadania. Należy pamiętać, że przegapione zadanie zostanie
wykonane tylko po podłączeniu tego samego urządzenia.
2. Określ godzinę rozpoczęcia zadania i inne parametry harmonogramu odpowiednio do
wybranej częstotliwości (zobacz 8.1.1–8.1.5).
72
3. Następnie określ nazwę użytkownika będącego właścicielem uruchamianego zadania.
W przeciwnym razie zaplanowane wykonanie nie będzie możliwe.
Wprowadź nazwę użytkownika (lub pozostaw nazwę zalogowanego użytkownika). Wprowadź
hasło.
8.1.1 Jednorazowe wykonywanie zadania
Jeżeli wybrana jest opcja jednorazowego wykonania zadania (Tylko raz), podaj godzinę jego
rozpoczęcia. Następnie wybierz datę wykonania z kalendarza:
8.1.2 Wykonywanie zadania po wystąpieniu zdarzenia
Jeżeli wybrana jest opcja wykonywania zadania po wystąpieniu zdarzenia, określ zdarzenie,
które ma powodować uruchomienie zadania:
•
Uruchomieniu systemu — zadanie będzie wykonywane po każdym uruchomieniu
systemu operacyjnego.
•
Zamknięciu systemu — zadanie będzie wykonywane przed każdym wyłączeniem
lub ponownym uruchomieniem komputera.
•
Zalogowaniu użytkownika — zadanie będzie wykonywane po każdym zalogowaniu
się bieżącego użytkownika w systemie operacyjnym.
•
Wylogowaniu użytkownika — zadanie będzie wykonywane
wylogowaniu się bieżącego użytkownika z systemu operacyjnego.
po
każdym
Jeżeli zadanie ma być uruchamiane tylko przy pierwszym wystąpieniu zdarzenia w danym
dniu, zaznacz pole Tylko raz dziennie.
73
8.1.3 Codzienne wykonywanie zadania
Jeżeli wybrana jest opcja codziennego wykonywania zadania, podaj godzinę rozpoczęcia oraz
dni wykonywania zadania:
•
Codziennie
•
W każdy dzień powszedni
•
Co х dni — zadanie będzie wykonywane co kilka dni (określ częstotliwość).
Jeżeli zadanie ma być powtarzane kilka razy dziennie, zaznacz pole Uruchamiaj zadanie
co x godz. aż do końca dnia i określ częstotliwość w godzinach.
74
8.1.4 Wykonywanie zadania co tydzień
Jeżeli wybrana jest opcja cotygodniowego wykonywania zadania, w polu Uruchamiaj
zadanie co x tydzień/tygodni(e) w określ częstotliwość wykonywania (co tydzień, co
dwa tygodnie itd.) oraz dni, w które należy uruchamiać zadanie.
8.1.5 Wykonywanie zadania co miesiąc
Jeżeli wybrana jest opcja comiesięcznego wykonywania zadania, podaj godzinę rozpoczęcia
oraz dni wykonywania zadania:
•
W <określ dzień> — zadanie będzie wykonywane określonego dnia (np. w drugi
wtorek lub czwarty piątek miesiąca), wybranego z listy rozwijanej.
•
W każdy x dzień miesiąca — zadanie będzie wykonywane określonego dnia.
75
8.2 Zarządzanie zaplanowanymi zadaniami
Aby zarządzać zaplanowanymi zadaniami, na pasku bocznym kliknij opcję Zadania
i dziennik. Zostanie wyświetlony ekran Zarządzaj zadaniami i dziennikiem, w którym
domyślnie wybrana będzie zakładka Zaplanowane zadania. Na zakładce tej wyświetlane
są szczegółowe informacje dotyczące wszystkich zaplanowanych zadań: nazwa, stan,
harmonogram, godzina ostatniego uruchomienia, ostatni wynik i właściciel. Aby wyświetlić
inne szczegóły dotyczące zadania, wskaż jego nazwę myszą.
Domyślnie widzisz tylko swoje własne zadania, jednak możesz również wyświetlić zadania
innych użytkowników oraz zarządzać nimi. W tym celu z głównego menu programu wybierz
Narzędzia -> Opcje -> Opcje zadań. Następnie wybierz opcję Filtr i odznacz pole
Pokaż tylko zadania utworzone przez bieżącego użytkownika.
W programie możesz również edytować parametry zadań. Edycja przebiega w ten sam
sposób co tworzenie, jednak program pokazuje wcześniej skonfigurowane opcje, więc
wystarczy tylko wprowadzić żądane zmiany. Aby edytować zadanie, na pasku narzędzi kliknij
polecenie Edytuj.
Aby usunąć zadanie za potwierdzeniem, na pasku narzędzi kliknij polecenie Usuń.
Aby zmienić nazwę zadania, na pasku narzędzi kliknij polecenie Zmień nazwę i wprowadź
nową nazwę zadania.
Ponadto w każdej chwili możesz uruchomić zaplanowane zadanie, klikając na pasku narzędzi
polecenie Uruchom.
Dodatkowo wszystkie wyżej opisane czynności można wybrać również z menu skrótów, które
pojawia się po kliknięciu zaplanowanego zadania prawym przyciskiem myszy.
Te same operacje są dostępne w przypadku niezaplanowanych zadań wymienionych
na zakładce Niezaplanowane zadania. Jeżeli podczas edycji niezaplanowanego zadania
skonfigurujesz dowolne opcje planowania, zadanie zostanie przeniesione z zakładki
Niezaplanowane zadania na zakładkę Zaplanowane zadania.
76
Rozdział 9.
Secure Zone
Zarządzanie strefą Acronis
Strefa Acronis Secure Zone jest specjalną partycją służącą do przechowywania archiwów na
tym samym komputerze, na którym zostały utworzone. Strefa ta jest komponentem
wymaganym do korzystania z narzędzia Acronis Startup Recovery Manager. Aby uzyskać
więcej informacji o tych funkcjach, zobacz 3.3 Acronis Secure Zone i 3.4 Acronis Startup
Recovery Manager.
Po wybraniu polecenia Narzędzia -> Zarządzaj strefą Acronis Secure Zone z menu
głównego program rozpocznie szukanie tej strefy na wszystkich dyskach lokalnych. Po
znalezieniu strefy będzie możliwe zarządzanie nią (zmiana rozmiaru lub hasła) albo jej
usunięcie w ramach specjalnego kreatora. Jeżeli strefa nie istnieje, program zaproponuje jej
utworzenie.
Jeżeli strefa Acronis Secure Zone jest chroniona hasłem, przed uruchomieniem jakiejkolwiek
operacji należy je wprowadzić.
9.1 Tworzenie strefy Acronis Secure Zone
Strefa Acronis Secure Zone może znajdować się na dowolnym dysku wewnętrznym. Tworzy
się ją przez wykorzystanie ewentualnego nieprzydzielonego miejsca albo wolnego miejsca
partycji. Zmiana rozmiaru partycji może wymagać ponownego uruchomienia komputera.
Nie zaleca się tworzenia strefy Acronis Secure Zone na nośniku wymiennym (w pamięci USB
itp.), ponieważ może to spowodować problemy z uruchomieniem komputera w przypadku
odłączenia nośnika wymiennego.
Na danym komputerze może znajdować się tylko jedna strefa Secure Zone. Aby utworzyć ją
na innym dysku, należy najpierw usunąć istniejącą strefę.
1. Przed utworzeniem strefy Secure Zone należy oszacować jej rozmiar. W tym celu
rozpocznij proces tworzenia kopii zapasowej i wybierz wszystkie dane, które chcesz w niej
umieścić. W kroku Opcje tworzenia kopii zapasowych określ stopień kompresji.
Wyświetlony zostanie szacunkowy rozmiar pełnej kopii zapasowej (dla kopii dysku/partycji)
lub przybliżony współczynnik kompresji (dla kopii plików), na podstawie którego można
oszacować rozmiar pełnej kopii zapasowej. Wielkość tę należy pomnożyć przez 1,5 z myślą o
możliwości tworzenia przyrostowych lub różnicowych kopii zapasowych. Średni współczynnik
kompresji wynosi 2:1 i może stanowić wyznacznik podczas tworzenia strefy. Przypuśćmy, że
10 GB na dysku twardym jest zajęte przez programy i dane. W typowych warunkach
kompresja spowoduje zmniejszenie tej wielkości do 5 GB. W rezultacie tworzona strefa
powinna mieć całkowity rozmiar 7,5 GB.
2. Jeżeli w komputerze jest zainstalowanych kilka dysków, wybierz dysk, na którym chcesz
utworzyć strefę Acronis Secure Zone.
3. Następnie wybierz partycje, których miejsce zostanie użyte do utworzenia strefy.
77
4. W następnym oknie wprowadź rozmiar strefy Acronis Secure Zone lub przeciągnij suwak,
aby wybrać dowolny rozmiar między wartościami minimalną i maksymalną.
Zależnie od geometrii dysku twardego minimalny rozmiar wynosi ok. 50 MB. Rozmiar
maksymalny jest równy ilości nieprzydzielonego miejsca na dysku powiększonej o całkowitą
ilość wolnego miejsca na wszystkich partycjach wybranych w poprzednim kroku.
Podczas tworzenia strefy Secure Zone program najpierw wykorzysta nieprzydzielone miejsce.
Jeżeli ilość nieprzydzielonego miejsca nie będzie wystarczająca, zostaną zmniejszone
wybrane partycje. Zmiana rozmiaru partycji może wymagać ponownego uruchomienia
komputera.
78
Zmniejszenie partycji systemowej do minimalnego rozmiaru może uniemożliwić uruchomienie
systemu operacyjnego.
5. Możesz określić hasło w celu ograniczenia dostępu do strefy Secure Zone. Program będzie
pytał o hasło podczas każdej operacji związanej ze strefą, takiej jak tworzenie i przywracanie
kopii zapasowych, podłączanie obrazów lub sprawdzanie poprawności archiwów w strefie,
uruchamianie w trybie ratunkowym za pomocą klawisza F11, zmiana rozmiaru i usuwanie
strefy.
Naprawa ani aktualizacja programu Acronis True Image Home nie wpływają na hasło. Jeżeli
jednak program zostanie usunięty i zainstalowany ponownie bez kasowania strefy Acronis
Secure Zone z dysku, hasło do strefy zostanie zresetowane.
6. Następnie pojawi się monit o aktywację narzędzia Acronis Startup Recovery Manager, co
umożliwi uruchomienie programu Acronis True Image Home podczas uruchamiania systemu
przez naciśnięcie klawisza F11. Funkcję tę można również aktywować później w głównym
oknie programu.
7. W kolejnym oknie pojawi się lista operacji, które zostaną wykonane na partycjach
(dyskach).
Po kliknięciu przycisku Kontynuuj program Acronis True Image Home rozpocznie tworzenie
strefy Secure Zone. Postęp zadania będzie przedstawiany w specjalnym oknie. W razie
potrzeby możesz zatrzymać tworzenie strefy, klikając przycisk Anuluj. Jednak procedura
zostanie anulowana dopiero po zakończeniu bieżącej operacji.
Tworzenie strefy Acronis Secure Zone może trwać co najmniej kilka minut. Należy zaczekać
na zakończenie całej procedury.
9.2 Zmiana rozmiaru strefy Acronis Secure Zone
1. Chcąc zmienić rozmiar strefy Acronis Secure Zone, z głównego menu programu wybierz
Narzędzia -> Zarządzaj strefą Acronis Secure Zone.
79
2. Wybierz opcję zwiększenia lub zmniejszenia rozmiaru strefy. Zwiększenie strefy może być
konieczne w celu uzyskania dodatkowego miejsca do przechowywania archiwów. Odwrotna
operacja może być wymagana, gdy na dowolnej partycji zabraknie wolnego miejsca.
3. Wybierz partycje, których wolne miejsce zostanie użyte do powiększenia strefy Acronis
Secure Zone lub które zostaną zwiększone w wyniku pomniejszenia strefy.
4. Wprowadź nowy rozmiar strefy lub wybierz go za pomocą suwaka.
W przypadku zwiększania strefy Acronis Secure Zone program najpierw wykorzysta
nieprzydzielone miejsce. Jeżeli ilość nieprzydzielonego miejsca nie będzie wystarczająca,
zostaną zmniejszone wybrane partycje. Zmiana rozmiaru partycji może wymagać ponownego
uruchomienia komputera.
W przypadku zmniejszania strefy ewentualne nieprzydzielone miejsce na dysku twardym
przydzielane jest do wybranych partycji wraz z miejscem zwolnionym ze strefy. W ten sposób
na dysku nie pozostaje nieprzydzielone miejsce.
5. W następnym oknie pojawi się lista zwięźle opisanych operacji, które zostaną wykonane
na partycji (dyskach).
Po kliknięciu przycisku Kontynuuj program Acronis True Image Home rozpocznie zmianę
rozmiaru strefy Secure Zone. Postęp zadania będzie przedstawiany w specjalnym oknie.
W razie potrzeby proces można zatrzymać, klikając przycisk Anuluj. Jednak procedura
zostanie anulowana dopiero po zakończeniu bieżącej operacji.
Zmiana rozmiaru strefy Secure Zone może trwać co najmniej kilka minut. Należy zaczekać na
zakończenie całej procedury.
9.3 Zmiana hasła strefy Acronis Secure Zone
1. Chcąc zmienić hasło strefy Acronis Secure Zone, z głównego menu programu wybierz
Narzędzia -> Zarządzaj strefą Acronis Secure Zone.
2. Wybierz opcję Zmień hasło.
80
3. Wprowadź nowe hasło i potwierdź je lub wybierz opcję Nie używaj ochrony hasłem.
Możesz również wybrać tajne pytanie, które będzie zadawane w przypadku zapomnienia
hasła.
4. Aby wykonać operację zmiany hasła, w ostatnim oknie kreatora kliknij przycisk
Kontynuuj.
9.4 Usuwanie strefy Acronis Secure Zone
1. Chcąc usunąć strefę Acronis Secure Zone, z głównego menu programu wybierz
Narzędzia -> Zarządzaj strefą Acronis Secure Zone, a następnie wybierz opcję Usuń
Acronis Secure Zone.
2. Wybierz partycje, do których zostanie dodane miejsce zwolnione po usunięciu strefy. W
przypadku wybrania kilku partycji zwolnione miejsce zostanie rozdzielone między nimi w
sposób proporcjonalny.
3. W następnym oknie pojawi się lista zwięźle opisanych operacji, które zostaną wykonane
na partycji (dyskach).
Po kliknięciu przycisku Kontynuuj program Acronis True Image Home rozpocznie usuwanie
strefy Secure Zone. Postęp zadania będzie przedstawiany w specjalnym oknie. W razie
potrzeby proces można zatrzymać, klikając przycisk Anuluj. Jednak procedura zostanie
anulowana dopiero po zakończeniu bieżącej operacji.
Usuwanie strefy Secure Zone może trwać co najmniej kilka minut. Należy zaczekać na
zakończenie całej procedury.
Usunięcie strefy Acronis Secure Zone spowoduje automatyczne zniszczenie wszystkich
przechowywanych na niej kopii zapasowych oraz wyłączenie narzędzia Acronis Startup
Recovery Manager.
81
Rozdział 10. Tworzenie nośnika startowego
Program Acronis True Image Home można uruchomić z ratunkowego dysku startowego na
komputerze niezawierającym systemu (tzw. bare metal) lub niedającym się uruchomić.
Można nawet tworzyć kopie zapasowe dysków twardych zainstalowanych na komputerze,
który nie zawiera systemu Windows, kopiując wszystkie dane do archiwum sektor po
sektorze. W tym celu należy utworzyć nośnik startowy zawierający samodzielną wersję
programu Acronis True Image Home.
Wersja pudełkowa programu obejmuje już startową płytę CD — nie tylko zawiera ona pliki
instalacyjne, ale służy również jako nośnik startowy.
Jeżeli program Acronis True Image Home został zakupiony przez Internet lub pobrany ze
strony sprzedawcy, nośnik startowy można utworzyć za pomocą Generatora nośnika
startowego. W tym celu potrzebna jest czysta płyta CD-R/RW, DVD+R/RW lub inny nośnik,
z którego możliwe jest uruchomienie komputera, na przykład napęd Zip.
Acronis True Image Home umożliwia także utworzenie obrazu ISO nośnika startowego
i zapisanie go na dysku twardym.
Jeżeli na komputerze zainstalowane są inne produkty firmy Acronis, takie jak Acronis Disk
Director Suite, ich samodzielne wersje można umieścić na tym samym dysku startowym.
Jeżeli podczas instalacji programu Acronis True Image Home nie zainstalowano Generatora
nośnika startowego, używanie tej funkcji nie będzie możliwe.
Podczas uruchamiania systemu za pomocą nośnika ratunkowego nie można utworzyć kopii
zapasowych na dyskach lub partycjach z systemami plików Ext2/Ext3, ReiserFS i Linux
SWAP.
1. Wybierz polecenie Utwórz ratunkowy nośnik startowy z menu Narzędzia. Generator
ratunkowego nośnika startowego można również uruchomić bez potrzeby uruchamiania
programu Acronis True Image Home. W tym celu wybierz Programy-> Acronis ->
Acronis True Image Home -> Generator ratunkowego nośnika startowego
z poziomu menu Start.
2. Wybierz komponenty oprogramowania Acronis do umieszczenia na nośniku startowym.
82
Program Acronis True Image Home zawiera następujący komponent:
•
Acronis True Image Home — pełna wersja
Obejmuje on obsługę interfejsów USB, PC Card (dawniej PCMCIA) i SCSI oraz podłączonych
do nich urządzeń pamięci i dlatego jest stanowczo zalecany.
W następnym oknie można określić parametry uruchamiania nośnika startowego w celu
zapewnienia większej kompatybilności z różnymi rodzajami sprzętu. Dostępnych jest kilka
opcji (nousb, nomouse, noapic itp). Wszystkie dostępne parametry startowe
Parametry startowe. Parametry te są przeznaczone dla
zawiera Załącznik D.
zaawansowanych użytkowników. Jeżeli podczas testowania rozruchu z nośnika ratunkowego
wystąpią problemy z kompatybilnością sprzętu, należy skontaktować się z pomocą techniczną
firmy Acronis.
Jeżeli program został kupiony w wersji pudełkowej, dołączona instalacyjna płyta CD zawiera
plik instalacyjny bezpiecznej wersji programu Acronis True Image Home oraz dodatek
Acronis True Image Home do znanego narzędzia Bart PE. Bezpieczna wersja programu nie
zawiera sterowników interfejsów USB, PC Card ani SCSI. Wersja ta jest zalecana
w przypadku problemów z uruchomieniem pełnej wersji. Po zainstalowaniu bezpiecznej
wersji programu Acronis True Image Home zostanie ona wyświetlona jako jeden z
komponentów proponowanych przez Generator nośnika Acronis do umieszczenia na
nośniku startowym. Dzięki temu bezpieczną wersję programu Acronis True Image Home
można dodać do tworzonego ratunkowego nośnika startowego.
Bart PE (preinstalowane środowisko Bart) jest startową płytą CD/DVD z systemem Windows
utworzoną z oryginalnej płyty instalacyjnej/konfiguracyjnej systemu Windows XP lub
Windows Server 2003. Aplikacje w środowisku Bart PE są instalowane jako wtyczki. Wtyczka
Acronis True Image Home może być dołączona do zakładki wtyczki Bart PE. Uruchomienie
systemu z płyty CD/DVD Bart PE zawierającej wtyczkę Acronis True Image Home pozwoli
pracować w dobrze znanym środowisku Windows i korzystać z praktycznie wszystkich funkcji
programu Acronis True Image Home umożliwiających odzyskanie systemu po awarii. Aby
uzyskać więcej informacji o środowisku Bart PE, odwiedź jego stronę główną
http://www.nu2.nu/pebuilder/
Plik instalacyjny można również pobrać z witryny internetowej firmy Acronis.
83
Tworzenie nośnika startowego można określić jako operację uruchamianą automatycznie. W
tym celu zaznacz pole Rozpoczęcie automatycznie po X s oraz podaj liczbę sekund
(maksymalnie 100).
Więcej informacji dotyczących komponentów innych produktów firmy Acronis znajduje się
w ich podręcznikach użytkownika.
3. Wybierz typ nośnika startowego (CD-R/RW, DVD+R/RW lub dyskietka 3,5”), który chcesz
utworzyć. Jeżeli system BIOS obsługuje taką funkcję, możesz utworzyć inny nośnik startowy,
np. w pamięci flash USB. Możesz również utworzyć obraz ISO nośnika startowego.
Na zestawie dyskietek 3,5” można w danej chwili zapisywać tylko jeden komponent (np.
pełną wersję programu Acronis True Image Home). Aby zapisać inny komponent, należy
ponownie uruchomić Generator nośnika startowego.
4. W przypadku tworzenia nośnika startowego na płycie CD lub DVD albo innym nośniku
wymiennym, należy włożyć czysty nośnik, aby program mógł określić jego pojemność.
W przypadku tworzenia obrazu ISO dysku startowego określ nazwę pliku ISO oraz folder,
w którym chcesz go umieścić.
5. Następnie program oszacuje liczbę wymaganych czystych dyskietek (jeżeli nie wybrano
opcji ISO ani CD/DVD) i zaczeka na ich przygotowanie. Po wykonaniu wszystkich
wymaganych czynności kliknij przycisk Kontynuuj.
Po utworzeniu dysku startowego należy go odpowiednio oznaczyć i schować w bezpiecznym
miejscu.
Należy pamiętać, że kopie zapasowe utworzone za pomocą nowszej wersji programu mogą
być niekompatybilne z jego starszymi wersjami. Z tego powodu zalecamy utworzenie nowego
nośnika startowego po każdym uaktualnieniu programu Acronis True Image Home. Warto
zapamiętać jeszcze jedno — podczas uruchamiania systemu z nośnika ratunkowego
w przypadku korzystania z samodzielnej wersji programu Acronis True Image Home nie
można odzyskać plików i folderów zaszyfrowanych przy użyciu funkcji szyfrowania dostępnej
w systemach operacyjnych Windows XP i Windows Vista. Aby uzyskać więcej informacji,
zobacz 5.4.7 Zabezpieczenia na poziomie plików. Można natomiast odzyskać archiwa kopii
zapasowych zaszyfrowane za pomocą programu Acronis True Image Home.
84
Rozdział 11. Inne operacje
11.1 Sprawdzanie poprawności archiwów kopii zapasowych
Aby mieć pewność, że archiwa nie są uszkodzone, można sprawdzić integralność kopii
zapasowych. Służy do tego Kreator sprawdzania poprawności.
1. Aby uruchomić Kreator sprawdzania poprawności, wybierz Operacje -> Sprawdź
poprawność archiwum kopii zapasowej z głównego menu programu.
2. Wybierz archiwum do sprawdzenia poprawności. Kliknij przycisk Dalej, aby kontynuować.
Jeżeli wybrane archiwum jest chronione hasłem, program Acronis True Image Home poprosi
o jego podanie w specjalnym oknie dialogowym. Przycisk Dalej pozostanie nieaktywny do
chwili wprowadzenia poprawnego hasła.
3. Po wprowadzeniu poprawnego hasła przejdziesz do kroku Planowanie, w którym można
zaplanować sprawdzanie poprawności kopii zapasowej lub pozostawić ustawienie domyślne
Nie planuj.
85
4. Jeżeli pole Uruchom zadanie teraz jest zaznaczone, kliknięcie przycisku Kontynuuj
w oknie podsumowania uruchomi proces sprawdzania poprawności. Jeżeli sprawdzanie
poprawności archiwum kopii zapasowej jest zadaniem zaplanowanym, pole Uruchom
zadanie teraz jest odznaczone, a proces sprawdzania poprawności zostanie wykonany
zgodnie z harmonogramem. Jednak zaznaczenie tego pola spowoduje natychmiastowe
sprawdzenie poprawności kopii zapasowej. Po zakończeniu sprawdzania poprawności
zostanie wyświetlone okno wyników tego procesu. Klikając przycisk Anuluj, można anulować
sprawdzanie.
zapasową. Jeżeli brakuje dowolnej kolejnej kopii zapasowej, sprawdzenie poprawności nie
jest możliwe.
86
11.2 Powiadamianie o wynikach operacji
W niektórych przypadkach proces tworzenia kopii zapasowej lub przywracania może trwać
ponad pół godziny. Program Acronis True Image Home może powiadomić o jego
zakończeniu za pomocą usługi WinPopup lub pocztą e-mail. Program może również
duplikować wiadomości generowane podczas procesu lub wysłać cały dziennik po jego
zakończeniu.
Domyślnie wszystkie powiadomienia są wyłączone.
11.2.1 Powiadomienia e-mail
Aby skonfigurować powiadomienia za pośrednictwem poczty e-mail, wybierz Narzędzia ->
Opcje -> Powiadomienia -> E-mail.
Następnie podaj adres e-mail, na który wysyłane będą powiadomienia, oraz nazwę i port
serwera SMTP. Jeżeli serwer SMTP wymaga uwierzytelnienia, wprowadź również nazwę
użytkownika i hasło.
W celu skonfigurowania parametrów dodatkowego konta e-mail kliknij przycisk Dodatkowe
parametry e-mail.
87
Jeżeli serwer poczty wychodzącej SMTP przed wysłaniem wiadomości wymaga zalogowania
na serwerze poczty przychodzącej, wprowadź wymagane informacje na temat serwera
poczty przychodzącej.
W dolnej części okna możesz określić, kiedy mają być wysyłane powiadomienia:
•
po pomyślnym zakończeniu operacji (aby do wiadomości dodać pełny dziennik operacji,
wybierz opcję Dodaj pełny dziennik do powiadomienia)
•
w przypadku niepowodzenia operacji (aby do wiadomości dodać pełny dziennik operacji,
wybierz opcję Dodaj pełny dziennik do powiadomienia)
•
podczas wykonywania operacji, jeżeli wymagana jest interwencja użytkownika
Po skonfigurowaniu powiadomień za pośrednictwem poczty e-mail możesz wysłać wiadomość
próbną, klikając odpowiedni przycisk.
11.2.2 Powiadomienia WinPopup
Aby skonfigurować powiadomienia za pośrednictwem usługi WinPopup, wybierz Narzędzia > Opcje -> Powiadomienia -> WinPopup.
88
Podaj nazwę komputera, na który wysyłane będą powiadomienia.
W dolnej części okna możesz określić, kiedy mają być wysyłane powiadomienia:
•
po pomyślnym zakończeniu operacji
•
w przypadku niepowodzenia operacji
•
podczas wykonywania operacji, jeżeli wymagana jest interwencja użytkownika
11.3 Przeglądanie zadań i dzienników
Program Acronis True Image Home zawiera ekran zadań i dzienników, umożliwiający
podgląd jego dzienników roboczych i zaplanowanych zadań. W dziennikach znajdują się
informacje dotyczące wyników planowanych zadań tworzenia kopii zapasowej i sprawdzania
poprawności, łącznie z przyczynami ewentualnych awarii.
Aby wyświetlić ekran zadań i dzienników, kliknij opcję Zadania i dziennik na pasku
bocznym. Domyślnie ekran jest otwierany z wybraną zakładką Zaplanowane zadania.
Zakładka ta zawiera informacje o wszystkich zaplanowanych zadaniach (jeżeli istnieją).
Zakładka Niezaplanowane zadania zawiera informacje o wszystkich zadaniach
skonfigurowanych po wybraniu opcji Nie planuj w Kreatorze kopii zapasowych lub
Kreatorze sprawdzania poprawności, niezależnie od obecnego stanu wykonania tych zadań.
89
Daty zaplanowanych zadań, zadań zakończonych błędami oraz zadań wykonanych pomyślnie
są oznaczone w kalendarzu kolorowymi znacznikami. Data bieżąca jest wyróżniona
pogrubioną czcionką. Aby wyświetlić zadania zaplanowane na określony dzień, kliknij go w
kalendarzu.
Za pomocą przycisków ze strzałkami w lewo i w prawo znajdujących się z boku kalendarza
można przeglądać miesiące wyświetlane w kalendarzu. W przypadku przejścia o kilka
miesięcy w tył lub w przód można kliknąć przycisk Dzisiaj, aby szybko powrócić do
bieżącego miesiąca i daty.
Kliknięcie dowolnej daty przeszłej powoduje wyświetlenie zakładki Dziennik i dzienników z
wybranego dnia. Jeżeli w danym dniu nie powstały dzienniki, pojawia się stosowny
komunikat.
Aby wyświetlić dzienniki, wystarczy kliknąć zakładkę Dziennik.
Po otwarciu zakładki Dziennik w górnym panelu wyświetlany jest kalendarz, a w panelu
dolnym — zawartość dzienników.
90
Aby wyświetlić dzienniki z żądanego okresu, wybierz ten okres, klikając przyciski w prawo
w polach Od i Do znajdujących się w obszarze Pokaż za okres. Po kliknięciu strzałki w polu
Od wyświetlany jest kalendarz, w którym można wybrać pierwszy dzień żądanego okresu,
klikając dwukrotnie jego numer. W ten sam sposób w polu Do można wskazać ostatni dzień
żądanego okresu. W podręcznych kalendarzach za pomocą przycisków strzałek w lewo
i w prawo znajdujących się w obszarze miesiąca można zmieniać miesiące i lata. Ponadto
początkową i końcową datę okresu można wprowadzić bezpośrednio w odpowiednich polach.
Aby wyświetlić wszystkie dzienniki, kliknij przycisk Pokaż wszystkie.
Aby usunąć wpis dziennika, zaznacz go i kliknij przycisk Usuń na pasku narzędzi. Aby usunąć
wszystkie wpisy dziennika, kliknij przycisk Usuń wszystkie. Możesz również zapisać wpis
dziennika w pliku, klikając przycisk Zapisz. Aby zapisać w pliku wszystkie dzienniki, kliknij
przycisk Zapisz wszystko.
Jeżeli jakikolwiek krok wymieniony w dzienniku został przerwany z powodu błędu,
odpowiedni dziennik jest oznaczony czerwonym kółkiem z białym krzyżykiem w środku.
Trzy przyciski znajdujące się z prawej strony służą do filtrowania komunikatów: biały krzyżyk
w czerwonym kółku odfiltrowuje komunikaty o błędach, wykrzyknik w żółtym trójkącie —
ostrzeżenia, a litera „i” w niebieskim kółku — komunikaty informacyjne.
Aby szczegóły bieżącego kroku były lepiej widoczne, można ukryć kalendarz, klikając przycisk
strzałki w górę w prawym górnym rogu panelu kalendarza. Spowoduje to powiększenie
obszaru wyświetlania dzienników. Aby ponownie wyświetlić kalendarz, kliknij przycisk strzałki
w dół w prawym górnym rogu panelu kalendarza.
Kliknięcie daty zaplanowanego zadania powoduje przejście do zakładki Zaplanowane
zadania, na której wyświetlane są szczegółowe informacje o zadaniu. Zakładka
Zaplanowane zadania wyświetlana jest również po kliknięciu dowolnej daty przyszłej.
11.4 Zarządzanie archiwami kopii zapasowych
Po pewnym czasie zazwyczaj chcesz (lub musisz) uporządkować archiwa kopii zapasowych.
Może na przykład chodzić o zwolnienie miejsca na dysku na nowe kopie zapasowe przez
91
usunięcie najstarszych lub już niepotrzebnych kopii. Ponieważ obecnie program Acronis True
Image Home przechowuje informacje o archiwach kopii zapasowych w bazie metadanych,
archiwami należy zarządzać (np. usuwać niektóre z nich) za pomocą narzędzi dostępnych w
programie, a nie przy użyciu Eksploratora Windows. Aby zarządzać archiwami kopii
zapasowych, wyświetl ekran Zarządzanie i przywracanie. W tym celu kliknij opcję
Zarządzanie i przywracanie na ekranie powitalnym lub wybierz Kopie zapasowe
i przywracanie -> Zarządzanie i przywracanie na pasku bocznym.
Pasek narzędzi wyświetlany na ekranie umożliwia wykonywanie następujących operacji na
kopiach zapasowych (operacje te można także wybrać z menu skrótów wyświetlanego po
kliknięciu żądanej kopii zapasowej prawym przyciskiem myszy):
•
Przywracanie — zobacz Rozdział 6. Przywracanie danych z kopii zapasowych
•
Podłączanie (tylko obrazy) — zobacz 12.3 Podłączanie obrazu
•
Sprawdzanie poprawności — zobacz 11.1 Sprawdzanie poprawności archiwów kopii
zapasowych
•
Usuwanie — zobacz 11.6 Usuwanie archiwów kopii zapasowych
•
Konsolidacja — zobacz 11.5 Konsolidacja kopii zapasowych
•
Aktualizacja kopii zapasowej — dodawanie przyrostowej lub różnicowej kopii
zapasowej do istniejącego archiwum bez tworzenia nowego zadania kopii zapasowej
•
Eksplorowanie kopii zapasowej — zobacz Rozdział 12.
i podłączanie obrazów.
Eksplorowanie archiwów
Zakładka Wszystkie kopie zapasowe umożliwia zarządzanie archiwami kopii zapasowych
przechowywanych na wszystkich nośnikach lokalnych oraz w zasobach sieciowych z
wyjątkiem strefy Acronis Secure Zone, dla której przeznaczono osobną zakładkę.
Nie można eksplorować kopii zapasowych przechowywanych w strefie Acronis Secure Zone.
92
Istnieje jeszcze jedna zakładka — Niezidentyfikowane kopie zapasowe — jednak
zazwyczaj jest ona pusta. W przypadku uaktualniania wcześniejszej wersji programu Acronis
True Image Home zakładka ta może zawierać listę chronionych hasłem kopii zapasowych
utworzonych za pomocą tej wcześniejszej wersji. Podczas pierwszego uruchomienia bieżącej
wersji program skanuje wszystkie lokalne dyski twarde. W przypadku wykrycia poprzednich
kopii zapasowych utworzonych w programie Acronis True Image Home są one dodawane do
bazy metadanych zawierającej informacje o kopiach zapasowych oraz do listy wyświetlanej
na zakładce Wszystkie kopie zapasowe. Kopiami tymi można zarządzać, a także
przywracać zapisane w nich dane. Jeżeli skanowanie ujawni archiwa kopii zapasowych
chronione hasłem, program Acronis True Image Homenie będzie mógł określić ich
parametrów, ponieważ wcześniejsze wersje programu Acronis True Image Home nie
przechowywały informacji w bazie metadanych. Dlatego zostaną wyświetlone tylko nazwy i
ścieżki tych archiwów. Jeżeli znasz hasło dostępu do określonego archiwum kopii zapasowej,
kliknij przycisk Przejdź do listy kopii zapasowych znajdujący się na pasku narzędzi.
Program Acronis True Image Home poprosi o wprowadzenie hasła.
Po wprowadzeniu poprawnego hasła i kliknięciu przycisku OK program przeniesie archiwum
kopii zapasowej na zakładkę Wszystkie kopie zapasowe. Jeżeli nie pamiętasz hasła do
kopii zapasowej, na pasku narzędzi kliknij przycisk Usuń z listy, a kopia zostanie usunięta.
Aby usunąć z tej zakładki wszystkie kopie zapasowe chronione hasłem, kliknij przycisk
Wyczyść listę.
Po odinstalowaniu i ponownym zainstalowaniu programu Acronis True Image Home archiwa
kopii zapasowych chronione hasłem pojawią się na zakładce Niezidentyfikowane kopie
zapasowe. Stanie się tak, z powodu usunięcia bazy metadanych. Ponieważ aktualizacja
programu Acronis True Image Home bez jego odinstalowania nie wpływa na zawartość bazy
metadanych, po aktualizacji zakładka ta pozostanie pusta.
11.5 Konsolidacja kopii zapasowych
Program Acronis True Image Home umożliwia wykonywanie dwóch rodzajów konsolidacji
kopii zapasowych: konsolidacji automatycznej i na podstawie nazw plików. W przypadku
konsolidacji automatycznej program korzysta z reguł określonych dla archiwów kopii
93
zapasowych. Po utworzeniu kopii zapasowej program sprawdza archiwum pod kątem
naruszenia limitów — takich jak maksymalna liczba gigabajtów przeznaczona na kopie
zapasowe — i w przypadku przekroczenia dowolnego z ograniczeń konsoliduje najstarsze
kopie zapasowe. Program łączy pierwszą pełną kopię zapasową z następną kopią
przyrostową, tworząc jedną pełną kopię zapasową i przypisując jej datę późniejszej kopii.
Następnie w razie potrzeby kopia ta łączona jest z kolejną kopią zapasową. Proces ten jest
powtarzany do momentu, aż ilość zajętego miejsca do przechowywania danych (lub liczba
kopii zapasowych) spadnie poniżej określonego limitu. Nie wpływa to na integralność
archiwum, mimo usuwania najstarszych kopii zapasowych.
Rzeczywista liczba utworzonych kopii zapasowych może przekroczyć maksymalną liczbę
kopii zapasowych o jeden. Wówczas program wykryje naruszenie limitu liczby i rozpocznie
konsolidację. Do momentu zakończenia konsolidacji nie będzie możliwe tworzenie kopii
zapasowych.
Konsolidacja na podstawie nazw plików umożliwia usuwanie z archiwum zbędnych kopii
zapasowych przy jednoczesnym zachowaniu jego spójności. W razie potrzeby z archiwum
można usunąć podstawową pełną kopię zapasową. Program utworzy kolejną pełną kopię
zapasową w miejsce najstarszej pozostałej kopii. Obie te procedury różnią się w następujący
sposób:
Konsolidacja automatyczna umożliwia tylko konsolidację dwóch kopii zapasowych w jedną.
Konsolidacja na podstawie nazw plików umożliwia wybór kopii zapasowych przeznaczonych
do zachowania i powoduje usunięcie kopii, które nie zostały wybrane.
Bieżąca wersja programu Acronis True Image Home nie obsługuje konsolidacji archiwów
kopii zapasowych zapisanych w formacie zip.
Aby wykonać konsolidację kopii zapasowych w archiwum:
1. Uruchom Kreator konsolidacji kopii zapasowych, wybierając Operacje ->
Konsoliduj archiwum z głównego menu programu lub Kopie zapasowe i przywracanie
-> Zarządzanie i przywracanie na pasku bocznym, a następnie kliknij przycisk
Konsoliduj.
2. Wybierz archiwum do skonsolidowania.
94
3. Program wyświetli listę kopii zapasowych należących do wybranego archiwum, wraz z datą
i godziną ich utworzenia. Górna kopia zapasowa jest kopią pełną, a pozostałe kopie mają
charakter przyrostowy. Wybierz kopie zapasowe, które chcesz zachować.
4. Wybierz lokalizację i nazwę kopii archiwum. Domyślnie program proponuje tą samą
lokalizację i zastępuje oryginalne archiwum kopii zapasowej. Można jednak wybrać nową
lokalizację, a wówczas archiwum źródłowe pozostanie bez zmian, chyba że usuniesz je przez
zaznaczenie pola Usuń oryginalne archiwum. Operacja ta wymaga więcej miejsca na
dysku, ale zabezpiecza archiwum na wypadek niepomyślnego zakończenia konsolidacji
w wyniku awarii zasilania lub braku miejsca na dysku.
W przypadku konsolidacji kopii zapasowych w archiwum znajdującym się w strefie Acronis
Secure Zone nie można wybrać innej lokalizacji.
95
5. Program wyświetli okno podsumowania. Kliknij przycisk Kontynuuj, aby rozpocząć
konsolidację.
W omawianym przykładzie po zakończeniu konsolidacji dysk G będzie zawierać dwa nowe
archiwa: Moja kopia zapasowa i Moja kopia zapasowa2.
Moja kopia zapasowa jest pełną kopią zapasową zawierającą dane z dnia 25 listopada 2008,
09:40:23. Moja kopia zapasowa2 jest przyrostową kopią zapasową zawierającą dane z dnia
25 listopada 2008, 10:21:12. Informacje te można sprawdzić, ponownie uruchamiając
Kreator konsolidacji, wybierając archiwum Moja kopia zapasowa i przechodząc do
następnego okna.
96
11.6 Usuwanie archiwów kopii zapasowych
Niepotrzebne kopie zapasowe oraz ich archiwa można usuwać. Ponieważ program Acronis
True Image Home przechowuje informacje o archiwach kopii zapasowych w bazie
metadanych, usunięcie zbędnych plików archiwalnych przy użyciu Eksploratora Windows nie
spowoduje usunięcia informacji o tych archiwach z bazy danych i program Acronis True
Image Home będzie uznawał je za istniejące. Może to spowodować błędy, gdy program
spróbuje wykonać operację na nieistniejących kopiach zapasowych. Z tego powodu
przestarzałe kopie zapasowe oraz archiwa kopii zapasowych należy usuwać wyłącznie przy
użyciu narzędzi dostępnych w programie Acronis True Image Home. Aby usunąć całe
archiwum kopii zapasowej, zaznacz je i na pasku narzędzi kliknij przycisk Usuń lub kliknij
prawym przyciskiem myszy pełną kopię zapasową zawartą w archiwum i z menu skrótów
wybierz polecenie Usuń. Aby usunąć przyrostową lub różnicową kopię zapasową, zaznacz ją
i na pasku narzędzi kliknij przycisk Usuń lub kliknij wybraną kopię prawym przyciskiem
myszy i z menu skrótów wybierz polecenie Usuń. Wówczas zostaną usunięte również
wszystkie kolejne przyrostowe lub różnicowe kopie zapasowe utworzone później niż usuwana
kopia. Pojawi się następujący ekran:
Jeżeli klikniesz przycisk Usuń, program usunie archiwum kopii zapasowej z bazy metadanych
i z dysku twardego.
97
Rozdział 12.
Eksplorowanie
i podłączanie obrazów
archiwów
Program Acronis True Image Home oferuje dwie metody zarządzania zawartością obrazów:
podłączanie obrazów oraz eksplorowanie obrazów i archiwów plików.
Eksplorowanie obrazów i archiwów plików umożliwia wyświetlanie ich zawartości oraz
kopiowanie wybranych plików na dysk twardy. Aby eksplorować archiwum kopii zapasowej,
kliknij dwukrotnie odpowiedni plik tib. Możesz również kliknąć plik prawym przyciskiem myszy
i z menu skrótów wybrać polecenie Przeglądaj.
Podłączanie obrazów jako dysków wirtualnych umożliwia dostęp do obrazów w taki
sam sposób jak do dysków fizycznych. Oznacza to, że:
•
Na liście dysków wyświetlany jest nowy dysk oznaczony własną literą.
•
Za pomocą Eksploratora Windows lub innego menedżera plików można przeglądać
zawartość obrazu w taki sposób, jakby znajdował się on na dysku lub w partycji fizycznej.
•
Dysku wirtualnego można używać w taki sam sposób jak dysku fizycznego (otwierać,
zapisywać, kopiować, przenosić, tworzyć i usuwać pliki oraz foldery). W razie potrzeby
obraz można podłączyć w trybie tylko do odczytu.
Operacje opisane w niniejszym rozdziale można wykonywać tylko w systemach plików FAT
i NTFS.
Należy pamiętać, że chociaż zarówno archiwa plików, jak i obrazy dysków/partycji mają
domyślne rozszerzenie „.tib”, możliwe jest podłączanie tylko obrazów. Aby wyświetlić
zawartość archiwum plików, należy użyć funkcji eksplorowania (dostępnej jako polecenie
Przeglądaj). Poniżej znajduje się szczegółowe porównanie funkcji eksplorowania
i podłączania:
Eksplorowanie
Typ archiwum
Przypisywanie liter
Modyfikacja archiwum
Podłączanie
Obraz plików, dysku lub partycji
Nie
Nie
Obraz partycji
Tak
Tak
(w trybie odczytu/zapisu)
Wypakowywanie plików
Tak
Tak
12.1 Wyszukiwanie
Oprócz możliwości eksplorowania archiwów kopii zapasowych program Acronis True Image
Home umożliwia wyszukiwanie archiwów tib i zip oraz plików w archiwach tib, a także
oferuje funkcję wyszukiwania pełnotekstowego w tematach pomocy i komentarzach do
archiwów wprowadzonych przez użytkownika. Funkcje te ułatwiają wyszukiwanie informacji
potrzebnych do korzystania z programu Acronis True Image Home oraz przywracania plików
z archiwów kopii zapasowych. Poniżej opisano sposób wyszukiwania potrzebnych danych.
1. Wprowadź ciąg wyszukiwania w polu Szukaj w prawym górnym rogu okna programu
Acronis True Image Home, a następnie kliknij ikonę lupy. Pojawi się okno Wyniki
wyszukiwania. Wyniki wyszukiwania znajdują się na odpowiednich zakładkach okna.
Wszystkie wyniki wyszukiwania wyświetlane są na zakładce Wszystkie wyniki.
98
2. Domyślnie wyszukiwanie obejmuje wszystkie źródła, w których program Acronis True
Image Home może szukać informacji. Aby wybrać żądane źródło informacji, kliknij
odpowiednią zakładkę — Kopie zapasowe lub Zawartość kopii zapasowej .
•
Na zakładce Kopie zapasowe wyświetlane są wyniki wyszukiwania archiwów tib i zip
według nazw plików. Dwukrotne kliknięcie nazwy pliku powoduje otwarcie
odpowiedniego archiwum w Eksploratorze Windows, co umożliwia przeglądanie jego
zawartości. Aby sprawdzić poprawność archiwum lub je przywrócić, kliknij prawym
przyciskiem myszy nazwę pliku i wybierz odpowiednie polecenie z menu skrótów.
Ponadto w przypadku archiwów tib możesz używać opcji Przywróć, Podłącz (dotyczy
kopii zapasowych z obrazami), Sprawdź poprawność, Usuń i Konsoliduj,
a w przypadku archiwów zip — przycisków Przywróć, Sprawdź poprawność i Usuń.
Opcje tę są wyświetlane na pasku narzędzi po wybraniu archiwum na zakładce Kopie
zapasowe.
•
Na zakładce Zawartość kopii zapasowej wyświetlane są wyniki wyszukiwania plików
i folderów w archiwach tib. Dwukrotne kliknięcie nazwy pliku powoduje jego otwarcie.
Plik można przywrócić przez kliknięcie jego nazwy prawym przyciskiem myszy i wybranie
polecenia Przywróć z menu skrótów. Menu to umożliwia także otwarcie pliku lub jego
folderu nadrzędnego.
Aby ułatwić zrozumienie wyników wyszukiwania, poniżej podano informacje dotyczące
algorytmów stosowanych przy wyszukiwaniu.
1. Podczas wyszukiwania plików w archiwach tib można wpisać całą nazwę pliku lub jej część
i użyć typowych symboli wieloznacznych dostępnych w systemie Windows. Aby na przykład
w archiwach znaleźć wszystkie pliki wsadowe, wpisz „*.bat”. Ciąg Moje???.exe umożliwia
znalezienie wszystkich plików .exe, których nazwa zawiera siedem symboli i zaczyna się od
liter „moje”. Warto dodać, że funkcja wyszukiwania nie rozróżnia wielkich i małych liter, a
więc ciągi „Kopia” i „kopia” są traktowane identycznie. Ponadto wyszukiwanie jest
zatrzymywane po znalezieniu 100 plików odpowiadających wpisanym kryteriom
wyszukiwania. Jeżeli w wynikach wyszukiwania nie znajduje się żądany plik, należy zawęzić
kryteria.
99
Należy pamiętać, że program Acronis True Image Home nie wyszukuje plików znajdujących
się w zaszyfrowanych i chronionych hasłem archiwach tib ani w chronionej hasłem strefie
Acronis Secure Zone. Wyszukiwanie nie obejmuje także plików zapisanych w archiwach kopii
zapasowych zip utworzonych za pomocą programu Acronis True Image Home.
Gdy dany plik znajduje się w kilku kopiach zapasowych i nie został zmodyfikowany, w
wynikach wyszukiwania jest wyświetlany tylko raz — w najstarszej kopii zapasowej. Jeżeli
plik został zmodyfikowany, wyniki wyszukiwania obejmują wszystkie kopie zapasowe
zawierające różne wersje pliku.
2. Wyszukiwanie w tematach Pomocy i komentarzach do archiwów kopii zapasowych
przebiega inaczej. Po pierwsze nie można stosować symboli „*” i „?” jako symboli
wieloznacznych. Ponieważ program wyszukuje w trybie pełnotekstowym, znajdzie po prostu
ewentualne tematy Pomocy zawierające te symbole. W wyszukiwaniu pełnotekstowym
obowiązują następujące reguły:
•
Kryteriami wyszukiwania są wyrazy rozdzielone spacjami lub operatorami logicznymi:
„AND”, „OR”, „NOT” (należy zwracać uwagę na wielkość liter).
•
Dozwolone jest stosowanie tylko jednego operatora logicznego (pierwszego
występującego w ciągu wyszukiwania). Ewentualne dodatkowe operatory są ignorowane
i interpretowane jako szukane wyrazy.
•
Dopasowanie występuje wówczas, gdy dany temat zawiera wszystkie wyrazy rozdzielone
spacjami.
Na zakładce Kopie zapasowe (a także Wszystkie wyniki) wyświetlane są pliki archiwów,
których komentarze spełniają kryteria wyszukiwania. Dwukrotne kliknięcie archiwum
powoduje jego otwarcie do eksploracji.
Wyszukiwanie w tematach Pomocy jest możliwe po otwarciu Pomocy przez naciśnięcie
klawisza F1 lub kliknięcie ikony pomocy w dowolnym oknie programu Acronis True Image
Home oraz wprowadzeniu ciągu wyszukiwania w polu Szukaj. Kliknięcie znalezionego tematu
Pomocy powoduje jego otwarcie.
12.2 Integracja z narzędziami Google Desktop i Windows Search
Program Acronis True Image Home zawiera wtyczki dla narzędzi Google Desktop i Windows
Search (WDS). Jeżeli używasz jednej z tych wyszukiwarek, w trakcie pierwszego
uruchomienia po instalacji program Acronis True Image Home wykryje ją i zainstaluje
100
odpowiednią wtyczkę umożliwiającą indeksowanie archiwów kopii zapasowych tib.
Indeksowanie kopii zapasowych przyspiesza wyszukiwanie w archiwach kopii. Po
zaindeksowaniu plików zawartość archiwów będzie można przeszukiwać przez wprowadzenie
nazwy pliku w polu zapytania narzędzia Google Desktop lub Windows Search bez otwierania
programu Acronis True Image Home. Wyniki wyszukiwania zostaną wyświetlone w oknie
wyszukiwarki. W oknie wyników wyszukiwania można:
• Wybrać dowolny plik i otworzyć go do podglądu lub zapisać go w dowolnym miejscu
systemu plików (poza archiwum) albo w pierwotnej lokalizacji.
•
Sprawdzić, w którym archiwum jest przechowywany dany plik, i przywrócić to archiwum.
Google Desktop zawiera okno „szybkiego wyszukiwania”. Jest ono uzupełniane
najtrafniejszymi wynikami wyszukiwania z całego komputera. Ponieważ wyniki zmieniają się
w trakcie wpisywania tekstu, można szybko znaleźć na komputerze żądane treści. Podobną
funkcję oferuje narzędzie Windows Search.
Oprócz indeksowania nazw plików w archiwach kopii zapasowych narzędzia Google Desktop i
Windows Search wzbogacają program Acronis True Image Home o funkcję pełnotekstowego
indeksowania zawartości wielu plików w archiwach tib, co umożliwia przeszukiwanie
zawartości plików.
Pełnotekstowe indeksowanie plików w archiwach kopii zapasowych dotyczy tylko typów
plików rozpoznawanych przez narzędzia Google Desktop i Windows Search. Rozpoznają one
pliki tekstowe, pliki pakietu Microsoft Office, wszystkie elementy programów Microsoft Office
Outlook, Microsoft Outlook Express i wiele innych.
Indeksowanie nie obejmuje zawartości chronionych hasłem archiwów kopii zapasowych tib,
innych archiwów szyfrowanych i chronionych hasłem, a także archiwów z kopiami
zapasowymi stanu systemu i poczty e-mail. Jednak narzędzia Google Desktop i Windows
Search umożliwiają wyszukiwanie w samych plikach tib i komentarzach do nich. Ponadto
Google Desktop i Windows Search nie mają dostępu do strefy Acronis Secure Zone, dlatego
nie mogą przeszukiwać ani indeksować archiwów zapisanych w tej strefie.
Załóżmy, że masz zainstalowane narzędzie Google Desktop i chcesz za jego pomocą
wyszukać pliki w archiwach tib. W tym celu wykonaj następujące czynności:
1. Podczas pierwszego uruchomienia programu Acronis True Image Home narzędzie Google
Desktop wyświetli okno z potwierdzeniem. Kliknij przycisk OK, aby zainstalować wtyczkę.
2. Sprawdź, czy wtyczka została zainstalowana. Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę
Google Desktop na pasku zadań, a następnie z menu kontekstowego wybierz polecenie
Opcje. W wyszukiwarce pojawi się okno Preferencje narzędzia Google Desktop .
Upewnij się, że pozycja Acronis Indexer (Acronis Backups) w obszarze
Indeksowanie rozszerzeń jest wybrana.
101
3. Ponownie kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę Google Desktop na pasku zadań,
a następnie wybierz Indeksowanie -> Ponowne indeksowanie. Kliknij przycisk Tak
w wyświetlonym oknie potwierdzenia. Google Desktop doda całą nową zawartość do
istniejącego indeksu.
Google Desktop może potrzebować trochę czasu na zaindeksowanie wszystkich plików tib
zapisanych na dysku twardym komputera i dodanie informacji do bazy danych indeksów.
Czas ten zależy od liczby archiwów tib oraz liczby zawartych w nich plików.
Po pewnym czasie, na przykład po godzinie, sprawdź, czy narzędzie Google Desktop
zakończyło indeksowanie archiwów tib. W tym celu w polu zapytania wprowadź nazwę
dowolnego pliku, który na pewno znajduje się w kopii zapasowej. Jeżeli narzędzie Google
Desktop zakończyło indeksowanie, wyświetli archiwa tib, w których został znaleziony plik.
102
Aby zobaczyć wszystkie wyniki wyszukiwania, kliknij przycisk „Pokaż wszystkie N wyników
w przeglądarce”. Zostanie wyświetlone okno podobne do przedstawionego na poniższym
zrzucie ekranowym.
W oknie przeglądarki możesz kliknąć wiersz zawierający żądaną wersję pliku, aby wyświetlić
okno dialogowe z dwiema opcjami: Podgląd i Przywróć.
103
Wybranie opcji Podgląd spowoduje uruchomienie aplikacji skojarzonej z plikami danego
typu i otwarcie wybranego pliku. Wybranie opcji Przywróć spowoduje uruchomienie
programu Acronis True Image Home, w którym będzie można przywrócić plik.
Google Desktop umożliwia także wyszukiwanie plików w archiwach kopii zapasowych zip
utworzonych przez program Acronis True Image Home, jednak nie można wówczas otwierać
ani przywracać plików z takich archiwów przez kliknięcie wiersza z nazwą pliku. Aby
przywrócić pliki znalezione przez narzędzie Google Desktop w archiwach kopii zapasowych
zip, użyj funkcji Przywróć programu Acronis True Image Home.
Poniższe informacje mogą przydać się osobom, które korzystają z systemu operacyjnego
Windows Vista z wbudowaną funkcją Desktop Search albo Windows Desktop Search 3.0 lub
nowszą i chcą w tej funkcji włączyć obsługę plików tib.
Wyszukiwarka Windows nie obsługuje indeksowania zawartości plików zip.
Aby skorzystać z obsługi dostępnej w narzędziu Windows Search:
1. Sprawdź, czy jest włączona obsługa formatu tib. Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę
narzędzia Windows Search na pasku zadań, a następnie z menu kontekstowego wybierz
polecenie Opcje programu Windows Search. Pojawi się poniższe okno. Upewnij się,
że lista Uwzględnione lokalizacje zawiera pozycję „tib:///”.
Aby otworzyć okno Opcje indeksowania w systemie Windows Vista, otwórz Panel sterowania,
a następnie kliknij dwukrotnie ikonę Opcje indeksowania. Zawartość i wygląd opcji
indeksowania w systemie Windows Vista różnią się nieznacznie, jednak większość poniższych
informacji ma zastosowanie także w tym przypadku.
2. Kliknij przycisk Zaawansowane, wybierz zakładkę Typy plików, a następnie upewnij
się, że jest wybrane rozszerzenie tib, a w polu Opis filtru widnieje tekst „Filtr .tib”.
Wybierz opcję Indeksuj właściwości i zawartość pliku.
104
3. Kliknij przycisk OK i w otwartym oknie Opcje indeksowania sprawdź,
których przechowywane są archiwa kopii zapasowych tib, znajdują
„Uwzględnione lokalizacje”. Jeżeli lista nie zawiera tych dysków, pliki
indeksowane. Aby uwzględnić te dyski, kliknij przycisk Modyfikuj
w wyświetlonym oknie.
czy dyski, na
się na liście
tib nie będą
i wybierz je
Narzędzie Windows Search może również indeksować kopie zapasowe znajdujące się
w udziale sieciowym. W tym celu wystarczy dodać udział do listy Uwzględnione lokalizacje,
wpisując odpowiednią ścieżkę UNC po wybraniu zakładki Dodawanie lokalizacji UNC
105
w oknie Opcje zaawansowane.
Windows Desktop może potrzebować trochę czasu na zaindeksowanie wszystkich plików tib
zapisanych na dysku twardym komputera i dodanie informacji do bazy danych indeksów.
Czas ten zależy od liczby archiwów tib oraz liczby zawartych w nich plików. Po zakończeniu
indeksowania narzędzie Desktop Search umożliwi wyszukiwanie plików w archiwach kopii
zapasowych tib. Wyszukiwarki w narzędziu WDS i systemie Windows Vista mają podobne
funkcje, chociaż wyniki wyszukiwania są przedstawianie w nieco inny sposób:
Wyniki wyszukiwania w narzędziu Windows Search
Wyniki wyszukiwania w systemie Windows Vista
106
12.3 Podłączanie obrazu
1. Uruchom Kreator podłączania, wybierając Operacje -> Podłącz obraz w głównym
menu programu lub klikając prawym przyciskiem myszy archiwum obrazów i wybierając
polecenie Podłącz z menu skrótów Eksploratora Windows.
2. Wybierz archiwum do podłączenia.
Jeżeli wybierzesz archiwum zawierające obrazy przyrostowe, możesz wybrać jeden
z kolejnych obrazów przyrostowych (nazywanych także „segmentami”) wyświetlanych
według daty/godziny utworzenia. Umożliwia to przeglądanie stanu danych z określonej
chwili.
Aby podłączyć obraz przyrostowy, musisz mieć wszystkie poprzednie obrazy przyrostowe i
początkowy obraz pełny. Jeżeli brakuje dowolnego kolejnego obrazu, podłączenie nie jest
możliwe. Domyślnie program podłącza najnowszy obraz przyrostowy.
Aby podłączyć obraz różnicowy, również musisz mieć początkowy pełny obraz.
3. Wybierz partycję, którą chcesz podłączyć jako dysk wirtualny. Należy pamiętać, że nie
można podłączyć obrazu całego dysku z wyjątkiem sytuacji, gdy dysk zawiera jedną partycję.
Jeżeli do archiwum został dodany komentarz, jego treść będzie wyświetlona w kolumnie
Opis. Jeżeli archiwum jest chronione hasłem, program Acronis True Image Home poprosi
o jego podanie w specjalnym oknie dialogowym. Układ partycji oraz przycisk Dalej będą
niedostępne do czasu wprowadzenia poprawnego hasła.
107
Z listy rozwijanej Litera podłączenia możesz wybrać literę, która zostanie przypisana do
dysku wirtualnego. Jeżeli nie chcesz podłączać dysku wirtualnego, wybierz z listy pozycję Nie
podłączaj.
4. Jeżeli zaznaczysz pole Podłącz partycje w trybie odczytu/zapisu, program przyjmie,
że podłączony obraz będzie modyfikowany i utworzy plik archiwum przyrostowego w celu
rejestrowania zmian. Stanowczo zaleca się opisanie wprowadzonych zmian w polu
Komentarze. Kreator zawiera opcjonalny krok Komentarze umożliwiający dodawanie
komentarzy.
5. Program wyświetli podsumowanie zawierające jedną operację.
Kontynuuj, aby podłączyć wybrany obraz partycji jako dysk wirtualny.
108
Kliknij
przycisk
6. Po podłączeniu obrazu zostanie uruchomiony Eksplorator Windows, który wyświetli
zawartość obrazu. Teraz możesz pracować z plikami lub folderami w taki sam sposób jak na
prawdziwym dysku.
Możesz podłączyć wiele obrazów partycji. Aby podłączyć kolejny obraz, powtórz opisaną
procedurę.
12.4 Odłączanie obrazu
Zaleca się odłączenie dysku wirtualnego po zakończeniu wszystkich niezbędnych operacji,
ponieważ obsługa dysków wirtualnych wymaga znacznej ilości zasobów systemowych. Jeżeli
nie odłączysz dysku, zniknie on po wyłączeniu komputera.
Aby odłączyć dysk wirtualny, wybierz Operacje -> Odłącz obraz, wybierz dysk do
odłączenia i kliknij przycisk OK.
Czynność tę można także wykonać za pomocą Eksploratora Windows, klikając prawym
przyciskiem myszy ikonę dysku i wybierając polecenie Odłącz.
109
Rozdział 13. Przenoszenie systemu na nowy
dysk
13.1 Informacje ogólne
Wcześniej czy później większość użytkowników komputerów stwierdza, że ich dysk twardy
jest zbyt mały. Jeżeli na komputerze zabraknie miejsca na dane, można dodać do niego
nowy dysk specjalnie do przechowywania danych, tak jak to opisano w poniższym rozdziale.
Jednak czasami zdarza się, że dysk twardy nie zawiera wystarczającej ilości miejsca na
system operacyjny i zainstalowane aplikacje, co uniemożliwia aktualizacje oprogramowania i
instalowanie nowych aplikacji. Wówczas należy przenieść system na nowy dysk twardy o
większej pojemności.
W tym celu należy najpierw zainstalować w komputerze nowy dysk. Aby uzyskać
szczegółowe informacje, zobacz Załącznik B. Dyski twarde i ustawienia BIOS). Jeżeli
w komputerze nie ma wnęki na kolejny dysk twardy, można tymczasowo zainstalować go w
miejscu napędu CD lub użyć interfejsu USB 2.0 i podłączyć go jako zewnętrzny dysk
docelowy. Jeżeli nie jest to możliwe, można sklonować dysk twardy, tworząc obraz dysku i
przywracając go na nowym dysku twardym z większymi partycjami.
Dostępne są dwa tryby przenoszenia: automatyczny i ręczny.
W trybie automatycznym użytkownik wykonuje tylko kilka prostych czynności, powodując
przeniesienie na nowy dysk wszystkich danych, w tym partycji, folderów i plików, oraz
ustawiając nowy dysk jako startowy, jeżeli oryginalny dysk również był dyskiem startowym.
Jedyną różnicą między dyskami będzie ich rozmiar — partycje na nowym dysku będą
większe. Wszystkie pozostałe cechy, w tym zainstalowane systemy operacyjne, dane,
etykiety dysków, ustawienia i aplikacje, będą takie same.
W trybie automatycznym jest to jedyny rezultat możliwy do uzyskania. Program może tylko
zduplikować układ oryginalnego dysku na nowym dysku twardym. Aby uzyskać inny rezultat,
należy odpowiedzieć na dodatkowe pytania związane z parametrami klonowania.
Tryb ręczny zapewnia większą elastyczność przy przenoszeniu danych.
1. Można wybrać metodę przenoszenia partycji i danych:
•
bez zmian
•
miejsce na nowym dysku jest proporcjonalnie rozdzielane między przenoszone partycje
•
miejsce na nowym dysku jest rozdzielane ręcznie
2. Można także wybrać operacje, które zostaną wykonane na starym dysku:
•
pozostawienie partycji (wraz z danymi!) na starym dysku
•
usunięcie wszystkich informacji ze starego dysku
•
utworzenie nowych partycji na starym dysku (i usunięcie starych informacji)
Na ekranach programu uszkodzone partycje są oznaczone białym krzyżykiem w czerwonym
kółku umieszczonym w lewym górnym rogu ekranu. Przed rozpoczęciem klonowania należy
sprawdzić takie dyski pod kątem błędów za pomocą odpowiednich narzędzi dostępnych w
systemie operacyjnym.
110
13.2 Bezpieczeństwo
Należy pamiętać, że nagły zanik napięcia lub przypadkowe naciśnięcie przycisku RESET
podczas przenoszenia danych spowoduje przerwanie tego procesu i trzeba będzie ponownie
podzielić dysk twardy na partycje oraz sformatować bo lub sklonować.
Nie nastąpi utrata danych z oryginalnego dysku, ponieważ są one wyłącznie odczytywane
(nie jest zmieniana liczba ani rozmiar partycji).
Niemniej jednak nie zaleca się usuwania danych ze starego dysku twardego do momentu
uzyskania pewności, że zostały one pomyślnie przeniesione na nowy dysk, z dysku można
uruchomić komputer, a wszystkie aplikacje funkcjonują prawidłowo.
13.3 Przenoszenie danych
13.3.1 Wybór trybu klonowania
Okno Tryb klonowania jest wyświetlane bezpośrednio po ekranie powitalnym.
W większości przypadków zaleca się korzystanie z trybu automatycznego. Tryb ręczny może
być przydatny, gdy zachodzi potrzeba zmiany układu partycji na dysku.
Jeżeli komputer zawiera dwa dyski, z których tylko jeden jest podzielony na partycje,
program automatycznie rozpozna właśnie ten dysk jako źródłowy, a dysk bez partycji jako
docelowy. Wówczas następne kroki zostaną pominięte i pojawi się ekran podsumowania
procesu klonowania.
13.3.2 Wybór dysku źródłowego
Jeżeli program wykryje kilka dysków podzielonych na partycje, konieczne będzie wskazanie
dysku źródłowego (tj. starszego dysku z danymi).
111
Dyski źródłowy i docelowy można określić przy użyciu informacji dostępnych w tym oknie
(numer dysku, pojemność, etykieta, informacje o partycjach i systemie plików).
13.3.3 Wybór dysku docelowego
Po wybraniu dysku źródłowego wybierz dysk docelowy, na który zostaną skopiowane dane.
Dysk wybrany w poprzednim kroku jako źródłowy będzie niedostępny.
Jeżeli jeden z dysków nie jest podzielony na partycje, program automatycznie rozpozna go
jako dysk docelowy i pominie ten krok.
112
13.3.4 Dysk docelowy podzielony na partycje
Na tym etapie program sprawdzi, czy dysk docelowy jest pusty. Jeżeli tak nie jest, pojawi się
okno potwierdzenia z informacją, że dysk docelowy zawiera partycje, na których mogą
znajdować się ważne dane.
Aby potwierdzić usunięcie partycji, kliknij przycisk OK.
Na tym etapie nie są wykonywane żadne faktyczne zmiany ani operacje niszczenia danych!
Program jedynie rozplanowuje proces klonowania. Wszystkie zmiany zostaną wprowadzone
po kliknięciu przycisku Kontynuuj.
Jeżeli został wybrany tryb automatyczny, nie musisz wykonywać żadnych dodatkowych
czynności, a program wyświetli okno z podsumowaniem procesu klonowania.
13.3.5 Wybór metody przenoszenia partycji
W ręcznym trybie klonowania program Acronis True Image Home umożliwia wybór
następujących metod przenoszenia danych:
•
Jak widać
•
Proporcjonalnie — miejsce na nowym dysku jest proporcjonalnie rozdzielane między
klonowane partycje
•
Ręcznie — można samodzielnie określić nowy rozmiar i inne parametry
113
Po wybraniu opcji przenoszenia „jak widać” dla każdej starej partycji zostanie utworzona
nowa partycja o identycznym rozmiarze i typie, systemie plików oraz etykiecie. Nieużywane
miejsce nie zostanie przydzielone. Następnie nieprzydzielonego miejsca będzie można użyć
do tworzenia nowych partycji lub zwiększania istniejących partycji przy użyciu odpowiednich
narzędzi, takich jak program Acronis Disk Director Suite.
Ogólnie nie zaleca się przenoszenia danych metodą „jak widać”, ponieważ na nowym dysku
pozostaje wówczas duża ilość nieprzydzielonego miejsca. Użycie metody „jak widać”
powoduje, że program Acronis True Image Home przenosi nieobsługiwane i uszkodzone
systemy plików.
Po wybraniu opcji „proporcjonalnie” każda z przenoszonych partycji zostanie zwiększona
zgodnie z proporcjami pojemności starego i nowego dysku.
Partycje FAT16 są zwiększane w mniejszym stopniu niż inne, ponieważ mają limit rozmiaru
równy 4 GB.
W zależności od wybranych wcześniej opcji program wyświetli okno z podsumowaniem
procesu klonowania lub krok umożliwiający zmianę układu dysku (zobacz poniżej).
13.3.6 Klonowanie z ręcznym partycjonowaniem
Ręczna metoda przenoszenia umożliwia zmianę rozmiaru partycji na nowym dysku.
Domyślnie program zmienia rozmiar proporcjonalnie. W następnym oknie wyświetlany jest
układ nowego dysku.
Poza numerem dysku twardego wyświetlane są informacje o pojemności dysku, etykietach,
partycjach i systemie plików. Różne typy partycji, w tym podstawowa, logiczna oraz
nieprzydzielone miejsce, są oznaczane różnymi kolorami.
114
Najpierw wybierz partycję, której rozmiar chcesz zmienić, i na pasku narzędzi kliknij opcję
Edytuj. Zostanie otwarte okno Ustawienia partycji, które umożliwia zmianę rozmiaru i
lokalizacji partycji.
W tym celu możesz wprowadzić odpowiednie wartości w polach Wolne miejsce przed,
Rozmiar partycji, Wolne miejsce po lub przeciągnąć partycję albo jej granice myszą.
Jeżeli kursor zmieni kształt na dwie pionowe linie ze strzałkami skierowanymi w lewo
i w prawo, będzie wskazywać granicę partycji. Wówczas można go przeciągnąć w celu
zwiększenia lub zmniejszenia rozmiaru partycji. Jeżeli kursor zmieni kształt na cztery strzałki,
będzie wskazywać samą partycję. Wówczas można go przeciągnąć w lewo lub w prawo (o ile
partycja sąsiaduje z nieprzydzielonym miejscem).
115
Po wprowadzeniu nowej lokalizacji i rozmiaru kliknij przycisk Akceptuj. Ponownie pojawi się
okno Zmień układ dysku. W celu uzyskania żądanego układu mogą być wymagane kolejne
zmiany rozmiaru i lokalizacji partycji.
13.3.7 Podsumowanie procesu klonowania
Okno z podsumowaniem procesu klonowania zawiera graficzną ilustrację (w postaci
prostokątów) układu dysku źródłowego (partycji i nieprzydzielonego miejsca) oraz
docelowego. Poza numerem dysku dostępne są dodatkowe informacje: jego pojemność,
etykieta, partycje i system plików. Typy partycji — podstawowa, logiczna i nieprzydzielone
miejsce — są oznaczone różnymi kolorami.
Klonowanie dysku zawierającego aktywny system operacyjny wymaga ponownego
uruchomienia systemu. W tym przypadku po kliknięciu przycisku Kontynuuj wyświetlona
zostanie prośba o ponowne uruchomienie komputera. Anulowanie ponownego uruchomienia
komputera spowoduje anulowanie całej procedury. Po zakończeniu procesu klonowania
program zaproponuje wyłączenie komputera przez naciśnięcie dowolnego klawisza. Umożliwi
to zmianę pozycji zworek master/slave i usunięcie jednego z dysków twardych.
Klonowanie dysku niezawierającego systemu operacyjnego lub dysku zawierającego system
w danej chwili nieaktywny nie wymaga ponownego uruchomienia komputera. Po kliknięciu
przycisku Kontynuuj program Acronis True Image Home rozpocznie klonowanie starego
dysku na nowy, sygnalizując postęp w specjalnym oknie. Kliknięcie przycisku Anuluj
umożliwia zatrzymanie procesu. Wówczas konieczne będzie ponowne utworzenie partycji na
nowym dysku i jego sformatowanie lub powtórzenie procesu klonowania. Po zakończeniu
klonowania zostanie wyświetlony komunikat zawierający wyniki tego procesu.
116
Rozdział 14.
twardego
Dodawanie nowego dysku
Jeżeli na komputerze zacznie brakować miejsca na dane, można wymienić stary dysk na
nowy o większej pojemności (przenoszenie danych na nowy dysk omówiono w poprzednim
rozdziale) lub dodać nowy dysk wyłącznie do przechowywania danych, pozostawiając
systemu operacyjny na starym dysku. Jeżeli komputer ma wnękę na kolejny dysk, łatwiej
jest dodać dysk na dane niż sklonować dysk systemowy.
Aby dodać nowy dysk, najpierw musisz zainstalować go w komputerze.
14.1 Wybór dysku twardego
Wybierz dysk, który został dodany do komputera.
Jeżeli nowy dysk zawiera partycje, zostanie wyświetlone okno z ostrzeżeniem. Aby umożliwić
dodanie nowego dysku, należy najpierw usunąć partycje. W tym celu kliknij przycisk OK, aby
kontynuować.
14.2 Tworzenie nowych partycji
Następnie na ekranie zostanie wyświetlony bieżący układ partycji. Początkowo całe miejsce
na dysku jest nieprzydzielone. Zmieni się to po dodaniu nowych partycji.
Aby utworzyć partycję, kliknij opcję Utwórz nową partycję i określ lokalizację oraz rozmiar
nowej partycji. W tym celu możesz zarówno wprowadzić odpowiednie wartości w polach
Wolne miejsce przed, Rozmiar partycji, Wolne miejsce po, jak i przeciągnąć partycję
albo jej granice myszą.
Jeżeli kursor zmieni kształt na dwie pionowe linie ze strzałkami skierowanymi w lewo
i w prawo, będzie wskazywać granicę partycji. Wówczas można go przeciągnąć w celu
zwiększenia lub zmniejszenia rozmiaru partycji. Jeżeli kursor zmieni kształt na cztery strzałki,
117
będzie wskazywać samą partycję. Wówczas można go przeciągnąć w lewo lub w prawo (o ile
partycja sąsiaduje z nieprzydzielonym miejscem).
Wybierz system plików dla nowej partycji. Możesz wybrać dowolną literę oznaczającą
partycję (lub pozostawić literę domyślną) i w odpowiednim polu wprowadzić etykietę nowej
partycji. Na końcu wybierz typ partycji.
Po kliknięciu przycisku Akceptuj nastąpi powrót do ekranu tworzenia partycji. Sprawdź
otrzymane ustawienia partycji i rozpocznij tworzenie kolejnej, ponownie klikając opcję
Utwórz nową partycję. Ponadto klikając przycisk Edytuj na pasku narzędzi, możesz
edytować ustawienia nowej partycji, a klikając przycisk Usuń — usunąć ją.
Jeżeli całe nieprzydzielone miejsce na dysku zostanie przypisane do nowej partycji, przycisk
Utwórz nową partycję zniknie.
14.3 Podsumowanie dodawania dysku
Klikając przycisk Dalej po utworzeniu żądanego układu partycji, wyświetlisz podsumowanie
dodawania dysku. Podsumowanie to zawiera listę operacji, które zostaną wykonane na
dyskach.
118
Po kliknięciu przycisku Kontynuuj program Acronis True Image Home rozpocznie tworzenie
nowych partycji, sygnalizując postęp w specjalnym oknie. Kliknięcie przycisku Anuluj
umożliwia zatrzymanie procesu. Wówczas konieczne będzie ponowne utworzenie partycji
i sformatowanie nowego dysku lub powtórzenie procesu dodawania.
119
Rozdział 15. Zabezpieczenia i prywatność
W skład programu Acronis True Image Home wchodzą narzędzia do bezpiecznego niszczenia
danych z całego dysku twardego lub poszczególnych partycji oraz do kasowania
pojedynczych plików i wymazywania śladów aktywności systemowej użytkownika.
Narzędzia te zapewniają bezpieczeństwo poufnych informacji, a także pomagają zachować
prywatność podczas pracy na komputerze, ponieważ usuwają wszelkie dowody wykonanych
czynności (zapisane w różnych plikach systemowych), łącznie z tymi, o których nawet nie
wiesz. Dotyczy to również nazw użytkownika i haseł.
Jeżeli chcesz:
•
bezpiecznie zniszczyć wybrane pliki lub foldery, uruchom narzędzie File Shredder;
•
bezpiecznie zniszczyć dane znajdujące się na wybranych partycjach/dyskach, tak aby
odzyskanie ich było niemożliwe, uruchom narzędzie Acronis DriveCleanser;
•
oczyścić komponenty systemu Windows (foldery, pliki, sekcje rejestru itd.) związane
z głównymi zadaniami systemu, w których pozostają ślady aktywności użytkownika,
uruchom narzędzie Czyszczenie systemu.
15.1 File Shredder
Narzędzie File Shredder umożliwia szybkie wybranie plików i folderów w celu ich
bezpowrotnego zniszczenia.
Aby uruchomić niszczarkę folderów/plików, z głównego menu programu wybierz Narzędzia
-> File Shredder. Zostanie uruchomiony Kreator niszczenia danych, który przeprowadzi Cię przez
proces trwałego niszczenia wybranych plików i folderów.
1. Najpierw wybierz pliki/foldery, które chcesz zniszczyć.
2. W następnym kroku wybierz metodę niszczenia danych. Domyślnie program używa
M etody w ym azyw ania dysku tw ardego w
metody szybkiej (zobacz Załącznik C.
niniejszym podręczniku). Z listy rozwijanej możesz wybrać inną gotową metodę niszczenia
danych.
120
3. Aby trwale zniszczyć wybrane pliki przy użyciu wybranej metody, w następnym oknie kliknij
przycisk Kontynuuj.
15.2 Acronis DriveCleanser
Wiele systemów operacyjnych nie zawiera narzędzi do bezpiecznego niszczenia danych, więc
usunięte pliki można łatwo przywrócić za pomocą nieskomplikowanych aplikacji. Nawet pełne
sformatowanie dysku nie zapewnia trwałego zniszczenia poufnych danych.
Narzędzie Acronis DriveCleanser rozwiązuje ten problem, gwarantując bezpowrotne
niszczenie danych na wybranych dyskach twardych lub partycjach. Umożliwia ono wybór
odpowiedniej metody niszczenia danych w zależności od znaczenia informacji poufnych.
Aby uruchomić narzędzie Acronis DriveCleanser, z głównego menu programu wybierz
Narzędzia -> Acronis DriveCleanser. Acronis DriveCleanser umożliwia:
•
czyszczenie wybranych dysków twardych lub partycji przy użyciu gotowych metod;
•
tworzenie i uruchamianie niestandardowych metod czyszczenia dysku twardego.
W narzędziu Acronis DriveCleanser stosowany jest kreator, który wszystkie operacje na
dysku twardym zapisuje jako skrypty, dzięki czemu dane są niszczone dopiero po kliknięciu
przycisku Kontynuuj w oknie Podsumowanie. W dowolnej chwili można powrócić do
poprzedniego kroku i wybrać inne dyski, partycje lub metody niszczenia danych.
Najpierw należy wybrać partycje dysku twardego, na których mają być niszczone dane.
Aby wybrać partycję, kliknij odpowiedni prostokąt. W prawym górnym rogu pojawi się
czerwony znacznik oznaczający wybranie partycji.
Do niszczenia danych możesz wybrać cały dysk twardy lub kilka dysków. W tym celu kliknij
prostokąt odpowiadający dyskowi twardemu (z ikoną urządzenia, numerem dysku
i pojemnością).
Jednocześnie można wybrać kilka partycji znajdujących się na różnych dyskach twardych.
Kliknij przycisk Dalej, aby kontynuować.
Jeżeli wybrane dyski/partycje obejmują dysk lub partycję systemową, wyświetlone zostanie
okno z ostrzeżeniem.
121
Ostrożnie: kliknięcie przycisku OK w oknie z ostrzeżeniem, a następnie przycisku Kontynuuj
w oknie podsumowania spowoduje wymazanie partycji systemowej zawierającej system
operacyjny Windows.
Narzędzie Acronis DriveCleanser wykorzystuje szereg popularnych metod niszczenia danych,
M etody
które szczegółowo opisano w niniejszym podręczniku w Załącznik C.
w ym azyw ania dysku tw ardego . Jeżeli chcesz utworzyć własny algorytm niszczenia
Tworzenie
danych, wybierz opcję Niestandardowy i przejdź do sekcji 15.3
niestandardowych algorytmów niszczenia danych.
W oknie Operacje po wymazaniu można wskazać czynności, które będą wykonywane na
partycjach wybranych do zniszczenia danych. Narzędzie Acronis DriveCleanser oferuje trzy
możliwości:
•
Pozostaw partycję bez zmian — tylko niszczenie danych za pomocą wybranej metody
•
Usuń partycję — niszczenie danych i usuwanie partycji
•
Formatuj — niszczenie danych i formatowanie partycji (ustawienie domyślne)
122
W tym przykładzie wybrana jest opcja Formatuj. Umożliwi to sprawdzenie wyników
niszczenia partycji i danych, a także ponowne sformatowanie partycji.
Po wybraniu operacji do wykonania po wymazaniu i kliknięciu przycisku Dalej narzędzie
Acronis DriveCleanser wyświetli podsumowanie zadania niszczenia danych. Do tego miejsca
w tworzonym zadaniu można wprowadzać zmiany. Kliknięcie przycisku Kontynuuj
spowoduje uruchomienie zadania. Narzędzie Acronis DriveCleanser wykona wszystkie
czynności niezbędne do zniszczenia zawartości wybranej partycji lub wybranego dysku.
Następnie wyświetlony zostanie komunikat informujący o pomyślnym zniszczeniu danych.
Narzędzie Acronis DriveCleanser zawiera jeszcze jedną przydatną funkcję — pozwala
oszacować wyniki zastosowania określonej metody niszczenia danych na dysku twardym lub
partycji. Aby wyświetlić stan czyszczenia dysków lub partycji, w dolnej części paska bocznego
wybierz opcję Narzędzia programowe, a w górnej części — opcję Czyszczenie dysku.
W prawym panelu obszaru Acronis DriveCleanser znajduje się link Wyświetl dyski. Kliknij
ten link, a następnie wybierz partycję, której wyniki czyszczenia chcesz obejrzeć. Spowoduje
to uruchomienie wbudowanego narzędzia DiskViewer, służącego do przeglądania zawartości
dysków twardych (moduł programu Acronis Disk Editor).
Wspomniane powyżej algorytmy charakteryzują się różnymi stopniami niszczenia danych
poufnych. Z tego względu wygląd dysku lub partycji zależy od wybranej metody niszczenia.
Jednak obraz faktycznie wyświetlany na ekranie to sektory dysku wypełnione zerami lub
symbolami losowymi.
123
15.3 Tworzenie niestandardowych algorytmów niszczenia danych
Narzędzie Acronis DriveCleanser umożliwia tworzenie indywidualnych algorytmów do
wymazywania danych z dysków twardych. Chociaż program udostępnia kilka poziomów
niszczenia danych, można utworzyć własny algorytm. Jest to zalecane tylko w przypadku
użytkowników, którzy orientują się w zasadach niszczenia danych stosowanych w metodach
bezpiecznego wymazywania danych.
Aby utworzyć niestandardową metodę wymazywania danych z dysku twardego, wybierz opcję
„Niestandardowy” z listy rozwijanej w oknie Wybór algorytmu. W kreatorze narzędzia
DriveCleanser będą wówczas dostępne nowe wymagane kroki, pozwalające utworzyć nowy
algorytm niszczenia danych odpowiadający konkretnym wymaganiom w zakresie
bezpieczeństwa.
Utworzony algorytm można zapisać. Przyda się to, jeżeli zamierzasz użyć algorytmu
ponownie.
124
Aby zapisać algorytm, należy nadać mu nazwę pliku, a także wskazać docelowy folder
w drzewie wyświetlonym w lewym panelu.
Każdy algorytm niestandardowy jest przechowywany w osobnym pliku. W przypadku próby
zapisania nowego algorytmu w istniejącym pliku zawartość tego pliku zostanie usunięta.
Po utworzeniu i zapisaniu algorytmu niszczenia danych w narzędziu Acronis DriveCleanser
można go później użyć w następujący sposób:
W oknie Wybór algorytmu wybierz z listy rozwijanej opcję Załaduj z pliku i wybierz plik
zawierający parametry niestandardowego algorytmu niszczenia danych. Domyślnie pliki tego
rodzaju mają rozszerzenie *.alg.
15.4 Czyszczenie systemu
Kreator czyszczenia systemu umożliwia bezpieczne usuwanie wszystkich śladów
aktywności użytkownika przechowywanych w systemie Windows.
Wykonuje on następujące operacje:
•
Bezpieczne usuwanie danych znajdujących się w Koszu
•
Usuwanie plików tymczasowych z odpowiednich folderów systemu Windows
•
Oczyszczanie wolnego miejsca na dysku twardym z wszelkich śladów wcześniej
przechowywanych informacji
•
Usuwanie śladów wyszukiwania plików i komputerów z podłączonych dysków oraz
komputerów w sieci lokalnej
•
Oczyszczanie listy ostatnio używanych dokumentów
•
Oczyszczanie listy uruchamianych programów
•
Oczyszczanie historii otwieranych/zapisywanych plików
•
Oczyszczanie
sieciowych
•
Oczyszczanie katalogu pobierania z wyprzedzeniem systemu Windows, w którym
przechowywane są informacje o ostatnio uruchamianych programach
listy
miejsc
sieciowych
odwiedzonych
przy
użyciu
poświadczeń
System Windows Vista nie przechowuje list wyszukiwania plików i komputerów. Ponadto
informacje o otwieranych/zapisywanych plikach są przechowywane w rejestrze w inny
sposób i dlatego również kreator przedstawia je inaczej.
Należy pamiętać, że system Windows przechowuje hasła do momentu zakończenia sesji,
więc oczyszczenie listy poświadczeń sieciowych pozostanie bezskuteczne do chwili
zakończenia bieżącej sesji systemu Windows, tzn. do chwili wylogowania użytkownika lub
ponownego uruchomienia komputera.
Gdy uruchomisz kreator, wybierając Narzędzia -> Czyszczenie systemu z głównego
menu programu, wyszuka on wszystkie ślady czynności użytkownika przechowywane w
systemie Windows. Wyniki wyszukiwania zostaną wyświetlone w górnej części okna
kreatora.
125
Można przejrzeć wyniki wyszukiwania i ręcznie wybrać pozycje do usunięcia.
15.5 Ustawienia Kreatora czyszczenia systemu
Jeżeli chcesz zmienić domyślne ustawienia czyszczenia systemu, kliknij odpowiedni link
w pierwszym oknie Kreatora czyszczenia systemu.
Aby włączyć lub wyłączyć dowolny komponent czyszczenia systemu, zaznacz lub odznacz
jego flagę Włącz ten komponent.
W oknie Właściwości Kreatora czyszczenia systemu możesz również określać parametry
poszczególnych komponentów systemu. Niektóre parametry dotyczą wszystkich
komponentów.
Kliknięcie przycisku Przywróć domyślne w oknie Właściwości spowoduje przywrócenie
domyślnych ustawień czyszczenia systemu.
15.5.1 Ustawienie „Metoda niszczenia danych”
Ustawienie to określa metodę gwarantowanego niszczenia danych, która będzie używana
podczas czyszczenia danego komponentu.
Domyślnie dla wszystkich komponentów zawierających to ustawienie wybrana jest opcja
Użyj typowej metody. Typową metodę można zmienić, klikając link Kliknij, aby zmienić
to ustawienie i wybierając żądaną metodę z listy rozwijanej (zobacz Załącznik C.
M etody w ym azyw ania dysku tw ardego ).
Jeżeli dla określonego komponentu chcesz zdefiniować niestandardową metodę niszczenia
danych, wybierz opcję Użyj metody niestandardowej dla tego komponentu i z listy
rozwijanej wybierz żądaną metodę.
15.5.2 Ustawienie „Pliki”
Ustawienie „Pliki“ określa nazwy plików, które ma wyczyścić Kreator czyszczenia systemu. W
ustawieniu tym można użyć ciągu wyszukiwania.
126
W systemie operacyjnym Windows ciąg wyszukiwania może odpowiadać pełnej lub
częściowej nazwie pliku. Ciąg ten może obejmować symbole alfanumeryczne, w tym
przecinki i symbole wieloznaczne stosowane w systemie Windows. Poniżej przedstawiono
jego przykładowe wartości:
•
*.* — czyszczenie wszystkich plików niezależnie od nazw i rozszerzeń
•
*.doc — czyszczenie wszystkich plików z określonym rozszerzeniem (w tym przypadku
wszystkich dokumentów programu Word)
•
dzie*.* — czyszczenie wszystkich plików niezależnie od rozszerzenia o nazwach
rozpoczynających się od ciągu „dzie”
Można wprowadzić kilka różnych ciągów wyszukiwania, rozdzielając je średnikami, na
przykład:
*.bak;*.tmp;*.~~~ (bez spacji między poszczególnymi ciągami)
Czyszczenie obejmie wszystkie pliki o nazwach zgodnych z co najmniej jednym ciągiem
wyszukiwania.
Po wprowadzeniu wartości ustawienia „Pliki” możesz przejrzeć pliki odpowiadające ciągom
wyszukiwania. W tym celu kliknij przycisk Pokaż pliki. Pojawi się okno z nazwami
znalezionych plików. Pliki te zostaną wyczyszczone.
15.5.3 Ustawienie „Komputery”
Ustawienie „Komputery” umożliwia oczyszczenie rejestru z ciągów wyszukiwania użytych w
celu znalezienia komputerów w sieci lokalnej. Ciągi te zawierają informacje o interesujących
Cię zasobach sieciowych. Dane te powinny zostać usunięte w celu zachowania poufności.
Ustawienie „Komputery” jest podobne do ustawienia „Pliki”. Wprowadzany ciąg może
zawierać dowolną liczbę pełnych lub częściowych nazw komputerów rozdzielonych
średnikami. Usuwanie ciągów wyszukiwania komputerów odbywa się przez porównanie
z parametrami ustawienia „Komputery” zgodnie z regułami systemu Windows.
Jeżeli chcesz tylko usunąć ciągi wyszukiwania komputerów w sieci lokalnej (co w większości
przypadków wystarcza), nie zmieniaj wartości domyślnej tego ustawienia.
W rezultacie z rejestru zostaną usunięte wszystkie ciągi wyszukiwania komputerów.
127
Po wprowadzeniu wartości tego ustawienia możesz przeglądać ciągi wyszukiwania znalezione
w rejestrze przez Kreatora czyszczenia systemu. W tym celu kliknij przycisk Pokaż
komputery. Pojawi się okno zawierające pełne i częściowe nazwy komputerów
wyszukiwane w sieci. Pozycje te zostaną usunięte.
15.5.4 Ustawienie „Wolne miejsce na dysku”
W tym miejscu możesz ręcznie określić dyski fizyczne/logiczne, na których chcesz wykonać
czyszczenie wolnego miejsca.
Domyślnie czyszczone jest wolne miejsce na wszystkich dostępnych dyskach.
Jeżeli chcesz zmienić ustawienia, naciśnij przycisk Usuń, aby usunąć z listy dyski, na których
nie zamierzasz czyścić wolnego miejsca.
Chcąc ponownie dodać te dyski do listy, naciśnij przycisk Dodaj.
15.5.5 Ustawienie „Polecenia”
W tym miejscu możesz wybrać polecenia, które chcesz usunąć podczas czyszczenia listy
uruchamianych programów.
Kryterium to może zawierać dowolne pełne lub częściowe nazwy poleceń rozdzielone
średnikami, na przykład:
*help; cmd; reg*
Spowoduje to usunięcie poleceń o nazwach zgodnych z pełnymi lub częściowymi nazwami
wprowadzonymi jako kryterium.
128
15.5.6 Ustawienie „Filtr miejsc sieciowych”
W tym miejscu możesz wprowadzić (rozdzielone średnikami) nazwy hostów lub adresy IP
miejsc sieciowych, serwerów, serwerów FTP, udziałów sieciowych itp., z którymi było
nawiązywane połączenie przy użyciu poświadczeń sieciowych (nazwy użytkownika i hasła).
We wprowadzanych nazwach hostów i adresach IP możesz używać symboli wieloznacznych *
oraz ?.
Aby wyświetlić listę miejsc sieciowych, dla których zgodnie z filtrem zostaną wymazane
poświadczania użytkownika, kliknij przycisk Pokaż miejsca sieciowe.
15.6 Czyszczenie poszczególnych komponentów systemu
Jeżeli nie chcesz czyścić wszystkich komponentów systemu, możesz wybrać do czyszczenia
tylko niektóre z nich, a nawet pojedynczy komponent.
W tym przypadku wszystkie globalne ustawienia Kreatora czyszczenia systemu mają
zastosowanie również do poszczególnych komponentów.
Aby oczyścić tylko niektóre komponenty, wybierz je w sekcji Komponenty systemowe
okna Czyszczenie systemu i uruchom Kreator czyszczenia systemu.
129
Załącznik A. Partycje i systemy plików
A.1
Partycje dysków twardych
Mechanizm umożliwiający instalowanie kilku systemów operacyjnych na jednym
komputerze lub podział jednego dysku fizycznego na kilka dysków „logicznych” nosi
nazwę partycjonowania.
Partycjonowanie przeprowadza się przy użyciu specjalnych aplikacji. W systemach
MS-DOS i Windows są to programy FDISK i Administrator dysków.
Programy partycjonujące umożliwiają:
• tworzenie partycji podstawowej
• tworzenie partycji rozszerzonej, którą można podzielić na kilka dysków logicznych
• ustawianie aktywnej partycji (tylko dla jednej partycji podstawowej)
Informacje o partycjach utworzonych na dysku twardym są przechowywane w specjalnym
obszarze dysku — w 1. sektorze cylindra zerowego i głowicy zerowej, zwanym tabelą
partycji. Sektor ten nazywany jest głównym rekordem startowym (MBR).
Fizyczny dysk twardy może zawierać do czterech partycji. Ograniczenie to wynika
z pojemności tabeli partycji, która wystarcza tylko do czterech ciągów. Nie oznacza to
jednak, że na komputerze mogą być zainstalowane tylko cztery systemy operacyjne!
Programy zwane menedżerami dysków obsługują dużo więcej systemów operacyjnych. Na
przykład Acronis OS Selector, komponent programu Acronis Disk Director Suite, umożliwia
zainstalowanie nawet stu systemów operacyjnych!
A.2
Systemy plików
System operacyjny umożliwia pracę z danymi przez obsługę na danej partycji
określonego systemu plików.
Wszystkie systemy plików są zbudowane ze struktur umożliwiających
przechowywanie danych i zarządzanie nimi. Struktury te najczęściej składają się
z sektorów startowych, folderów i plików systemu operacyjnego. Każdy system
plików pełni następujące zasadnicze funkcje:
• śledzenie zajętego i wolnego miejsca na dysku (oraz ewentualnych sektorów
uszkodzonych)
• obsługa folderów i nazw plików
• śledzenie fizycznej lokalizacji plików na dyskach
Różne systemy operacyjne korzystają z różnych systemów plików. Niektóre systemy
operacyjne mogą współpracować tylko z jednym systemem plików, natomiast inne
mogą korzystać z wielu. Poniżej omówiono najpopularniejsze systemy plików:
A.2.1
FAT16
System plików FAT16 jest szeroko stosowany w systemach operacyjnych DOS (DRDOS, MS-DOS, PC-DOS, PTS-DOS itp.), Windows 98/Me i Windows
NT/2000/XP/Vista oraz obsługiwany przez większość innych systemów.
Podstawowymi elementami systemu FAT16 są tablica alokacji plików (FAT) oraz
klastry. Tablica FAT to rdzeń całego systemu plików. Dla większego bezpieczeństwa
danych na jednym dysku może istnieć kilka kopii FAT (zazwyczaj są dwie). Klaster
jest najmniejszą jednostką przechowywania danych w systemie plików FAT16. Jeden
130
klaster zawiera stałą liczbę sektorów. Tablica FAT zawiera informacje o klastrach
wolnych, uszkodzonych oraz zawierających pliki.
W systemie plików FAT16 obowiązuje ograniczenie wielkości partycji wynoszące
2 GB, które oznacza maksymalną liczbę 65 507 klastrów o rozmiarze 32 KB.
(Systemy Windows NT/2000/XP/Vista obsługują partycje o rozmiarze do 4 GB
i maksymalny rozmiar klastra wynoszący 64 KB). Zazwyczaj stosowany jest
minimalny rozmiar klastra, przy którym całkowita liczba klastrów nie przekracza
65 507. Im większa partycja, tym większy rozmiar klastra.
Zazwyczaj większy rozmiar klastra oznacza większe straty miejsca na dysku. Nawet jeden
bajt danych może zająć cały klaster, niezależnie od jego rozmiaru (32 KB lub 64 KB).
Jak wiele innych systemów plików, FAT16 ma folder główny. Jednak różnica polega
na tym, że w systemie FAT16 jest on przechowywany w specjalnym miejscu i ma
ograniczony rozmiar (standardowo podczas formatowania powstaje folder główny
z 512 pozycjami).
Początkowo w systemie FAT16 obowiązywały ograniczenia długości nazw plików.
Nazwy mogły zawierać zaledwie osiem znaków, kropkę i trzyznakowe rozszerzenie.
Jednak ograniczenie to znikło dzięki wprowadzeniu obsługi długich nazw
w systemach Windows 95 i Windows NT. System operacyjny OS/2 również
obsługuje długie nazwy, jednak w inny sposób.
A.2.2
FAT32
System plików FAT32 wprowadzono w systemie Windows 95 OSR2. Jest on również
obsługiwany w systemach Windows 98/Me/2000/XP/Vista. FAT32 jest owocem
ewolucji systemu FAT16. Różni się od niego 28-bitową numeracją klastrów i bardziej
elastycznym folderem głównym, którego rozmiar nie jest ograniczony. Powodem
powstania systemu FAT32 była potrzeba obsługi dużych dysków twardych (o
pojemności przekraczającej 8 GB) oraz niemożność zaimplementowania bardziej
złożonego systemu plików w systemie MS-DOS, na którym bazowały systemy
Windows 98/ME.
Maksymalny rozmiar dysku w systemie FAT32 wynosi 2 terabajty (1 terabajt,
w skrócie TB, jest równy 1024 gigabajtom, czyli GB).
A.2.3
NTFS
NTFS jest głównym systemem plików w systemach Windows NT/2000/XP/Vista.
Jego struktura jest zamknięta, co oznacza brak pełnej obsługi w przypadku innych
systemów operacyjnych. Podstawą struktury systemu NTFS jest MFT (główna tabela
plików). System NTFS przechowuje kopię kluczowego fragmentu MFT, aby
zmniejszyć ryzyko uszkodzenia lub utraty danych. Pozostałą strukturę danych w
systemie NTFS tworzą pliki specjalne. Skrót NTFS oznacza NT File System (system
plików NT).
NTFS, podobnie jak FAT, do przechowywania plików stosuje klastry, ale tutaj
rozmiar klastra nie zależy od rozmiaru partycji. NTFS jest 64-bitowym systemem
plików. Nazwy plików są zakodowane w formacie Unicode. NTFS jest dziennikowym
(zabezpieczonym przed awariami) systemem plików, który obsługuje również
funkcje kompresji i szyfrowania.
Pliki w folderach są indeksowane w celu przyspieszenia wyszukiwania.
131
A.2.4
Linux Ext2
Ext2 jest jednym z głównych systemów plików przeznaczonych do systemu
operacyjnego Linux. Ext2 to system 32-bitowy. Jego maksymalny rozmiar wynosi
16 TB. Główna struktura danych opisująca plik to i-węzeł. Miejsce do
przechowywania tablicy wszystkich i-węzłów należy przydzielić z wyprzedzeniem
(podczas formatowania).
A.2.5
Linux Ext3
Ext3 jest dziennikowym systemem plików do dystrybucji Red Hat systemu
operacyjnego Linux, oficjalnie wprowadzonym wraz z jego wersją 7.2. Jest on
w pełni kompatybilny z systemem Linux Ext2. Oferuje wiele trybów zapisywania w
dzienniku i szeroką kompatybilność międzyplatformową w architekturach 32bitowych i 64-bitowych.
A.2.6
Linux ReiserFS
System ReiserFS został oficjalnie wprowadzony w systemie Linux w 2001 roku.
Wyeliminowano w nim liczne wady systemu Ext2. Jest to 64-bitowy system
dziennikowy, który dynamicznie przydziela miejsce dla podstruktur danych.
132
Załącznik B. Dyski twarde i ustawienia BIOS
Poniższe załączniki zawierają dodatkowe informacje dotyczące struktury dysków
twardych, sposobu przechowywania danych, instalowania dysków w komputerze
i podłączania ich do płyty głównej, konfigurowania dysków w systemie BIOS,
partycjach i systemach plików oraz współpracy systemów operacyjnych z dyskami.
B.1
B.1.1
Instalowanie dysków twardych w komputerze
Instalowanie dysku twardego, procedura ogólna
Aby zainstalować nowy dysk twardy IDE, wykonaj następujące czynności (przed
przystąpieniem do instalacji koniecznie WYŁĄCZ komputer!):
1.
Skonfiguruj nowy dysk twardy jako slave, prawidłowo umieszczając zworki na
płytce sterującej. Właściwa konfiguracja zworek jest zazwyczaj zilustrowana na
obudowie dysku.
2.
Otwórz obudowę komputera i za pomocą specjalnych uchwytów włóż nowy
dysk do gniazda 3,5’’ lub 5,25’’. Przymocuj włożony dysk śrubami.
3.
Podłącz przewód zasilania do dysku twardego (przewód ma cztery żyły: dwie
czarne, żółtą i czerwoną; można go podłączyć tylko w jeden sposób).
4.
Płaskim 40- lub 80-żyłowym przewodem do przesyłania danych połącz dysk
twardy z płytą główną (zasady podłączania przewodu omówiono poniżej). Na złączu
dysku lub obok niego znajduje się oznaczenie Pin 1. Przewód powinien mieć jedną
czerwoną żyłę po stronie, którą umieszcza się w gnieździe Pin 1. Dopilnuj
prawidłowego podłączenia przewodu do złącza. Wiele przewodów jest tak
skonstruowanych, że można podłączyć je tylko w jeden sposób.
5.
Włącz komputer i przejdź do ustawień BIOS, naciskając klawisze wskazane na
ekranie podczas uruchamiania komputera.
6.
Skonfiguruj zainstalowany dysk twardy, wprowadzając parametry: type (typ),
cylinder (cylinder), heads (głowice), sectors (sektory) i mode (tryb) (lub translation mode
(tryb translacji); parametry te są zapisane na obudowie dysku) lub skorzystaj z
narzędzia do autodetekcji IDE w celu automatycznego skonfigurowania dysku.
7.
Ustaw sekwencję startową (A:, C:, CD-ROM lub inną, zależnie od lokalizacji
kopii programu Acronis True Image Home). Jeżeli masz dyskietkę startową, ustaw
napęd A: jako pierwszy. Jeżeli pliki startowe znajdują się na płycie CD, sekwencja
startowa powinna zaczynać się od napędu CD-ROM.
8.
Zamknij ustawienia BIOS i zapisz zmiany. Program Acronis True Image Home
zostanie automatycznie uruchomiony po ponownym uruchomieniu komputera.
9.
Skonfiguruj dyski twardy, odpowiadając na pytania kreatora w programie
Acronis True Image Home.
10. Po zakończeniu pracy wyłącz komputer. Jeżeli nowy dysk ma być dyskiem
startowym, ustaw jego zworkę w pozycji master. Jeżeli dysk ma służyć tylko do
przechowywania danych, pozostaw zworkę w pozycji slave.
B.1.2
Gniazda płyty głównej, przewód IDE, przewód zasilania
Na płycie głównej znajdują się dwa gniazda, do których można podłączać dyski
twarde: primary IDE oraz secondary IDE.
133
Dyski twarde korzystające z interfejsu IDE (Integrated Drive Electronics) podłącza
się do płyty głównej za pomocą 40- lub 80-żyłowego płaskiego przewodu, w którym
jedna z żył jest oznaczona czerwonym kolorem.
Do każdego z gniazd mogą być podłączone dwa dyski twarde IDE, tzn.
w komputerze można zainstalować do czterech dysków twardych tego typu. (Na
każdym przewodzie IDE znajdują się trzy wtyczki: dwie do dysków twardych i jedna
do gniazda płyty głównej).
Jak już wspomniano, wtyczki przewodu IDE są tak skonstruowane, że do gniazd
można je podłączyć tylko w jeden sposób. Zazwyczaj jeden z otworów we wtyczce
przewodu jest zaślepiony, a jeden z odpowiadających mu styków w gnieździe płyty
głównej — usunięty, więc nie ma możliwości błędnego podłączenia przewodu.
W innych przypadkach na wtyczce przewodu znajduje się występ, a w gniazdach
dysku twardego i płyty głównej — wgłębienie. Dzięki temu możliwy jest tylko jeden
sposób połączenia dysku twardego z płytą główną.
Dawniej przewody nie miały takich zabezpieczeń, dlatego podczas ich podłączania
stosowano prostą zasadę: oznaczona żyła musiała znajdować się najbliżej
przewodu zasilającego dysk twardy, czyli w 1. styku gniazda. W ten sam
sposób podłączano przewód do płyty głównej.
Nieprawidłowe podłączenie przewodu do dysku twardego lub płyty głównej nie musi
spowodować ich uszkodzenia. Dysk po prostu nie zostanie wykryty i zainicjowany
przez BIOS.
W niektórych modelach dysków twardych, szczególnie starszych, niewłaściwe podłączenie
powodowało uszkodzenie elektroniki dysku.
W niniejszym podręczniku nie omówiono wszystkich typów dysków twardych. Obecnie
większość dysków korzysta z interfejsu IDE lub SCSI. W odróżnieniu od interfejsu IDE,
w przypadku interfejsu SCSI do komputera można podłączyć maksymalnie 6–14 dysków
twardych. Jednak do ich podłączenia wymagany jest specjalny kontroler SCSI (tzw. karta
hosta). Zazwyczaj dysków twardych SCSI nie stosuje się w komputerach osobistych
(stacjach roboczych), ale w serwerach.
Poza przewodem IDE do dysku twardego należy podłączyć czterożyłowy przewód
zasilania. Przewód ten można podłączyć tylko w jeden sposób.
B.1.3
Konfiguracja dysków twardych, zworki
Dysk twardy w komputerze może być skonfigurowany jako master lub jako slave. Do
konfiguracji służą specjalne łączniki na dysku (tzw. zworki).
Zworki umieszczone są na płytce drukowanej dysku twardego lub w specjalnym
gnieździe służącym do połączenia dysku z płytą główną.
Oznaczenia zworek są zazwyczaj opisane na naklejce na obudowie dysku.
Najczęstsze oznaczenia to DS, SP, CS i PK.
Każde położenie zworki odpowiada określonemu trybowi instalacji dysku twardego:
• DS — master/ustawienie domyślne
• SP — slave (lub zworka niepotrzebna)
• CS — cable select for master/slave: przeznaczenie dysku twardego jest określone
przez jego położenie względem płyty głównej
134
• PK — położenie pomocnicze: miejsce, w którym można umieścić zworkę, jeżeli nie
jest potrzebna w bieżącej konfiguracji
Dysk twardy ze zworką ustawioną w położeniu master traktowany jest przez BIOS
(podstawowy system wejścia/wyjścia) jako dysk startowy.
Zworki dysków twardych podłączonych do tego samego przewodu mogą być
ustawione w położeniu cable select for master/slave. W takim przypadku jako
„master” traktowany jest dysk znajdujący się bliżej płyty głównej.
Niestety oznaczenia zworek nie są znormalizowane. Oznaczenia na stosowanym dysku
twardym mogą różnić się od podanych powyżej. Ponadto w starszych typach dysków
twardych ich przeznaczenie bywało określane dwiema zworkami, a nie jedną. Z tego
powodu przed zainstalowaniem dysku twardego w komputerze dokładnie zapoznaj się
z jego oznaczeniami.
Fizyczne podłączenie dysku twardego do płyty głównej oraz odpowiednie ustawienie
zworek nie wystarcza — dysk należy również prawidłowo skonfigurować w systemie
BIOS płyty głównej.
B.2
BIOS
Podczas uruchamiania komputera, przed pojawieniem się początkowego ekranu
systemu operacyjnego, często wyświetlane są krótkie komunikaty tekstowe. Są one
generowane przez program POST (power-on self test), który jest składnikiem
systemu BIOS uruchamianym przez procesor.
BIOS (Base Input/Output System — podstawowy system wejścia/wyjścia) jest
programem umieszczonym w pamięci stałej (ROM lub flash BIOS) na płycie głównej
komputera i stanowiącym jej kluczowy element. Stosowana wersja systemu BIOS
zawiera szczegółowe informacje o wszystkich elementach płyty głównej: procesorze,
pamięci i wbudowanych urządzeniach. Wersje BIOS są dostarczane przez
producenta wraz z płytą główną.
System BIOS spełnia następujące funkcje:
• sprawdzanie (w ramach procedury POST) procesora, pamięci i urządzeń
wejścia/wyjścia
• wstępne konfigurowanie wszystkich elementów płyty głównej, którymi można
zarządzać programowo
• inicjowanie procesu uruchamiania systemu operacyjnego
Wśród licznych składników komputera niezbędna jest wstępna konfiguracja
podsystemu pamięci zewnętrznej, który steruje pracą dysków twardych, stacji
dyskietek, napędów CD-ROM i DVD oraz innych urządzeń.
B.2.1
Narzędzie Setup
W systemie BIOS zawarte jest wbudowane narzędzie Setup, które umożliwia
wstępną konfigurację komputera. Aby uruchomić to narzędzie, naciśnij określoną
kombinację klawiszy (Del, F1, Ctrl+Alt+Esc, Ctrl+Esc lub inną, zależnie od
wersji BIOS) w trakcie sekwencji POST uruchamianej bezpośrednio po włączeniu
komputera. Zazwyczaj informacja o wymaganej kombinacji klawiszy jest
wyświetlana podczas pierwszych testów. Po naciśnięciu tej kombinacji wyświetlane
jest menu narzędzia Setup zawartego w systemie BIOS.
135
W zależności od producenta menu to może mieć różny wygląd oraz układ
i nazewnictwo pozycji. Najpopularniejszymi twórcami systemów BIOS do płyt
głównych są firmy Award/Phoenix oraz AMI. Ponadto, chociaż zawartość
standardowego menu narzędzia Setup jest zazwyczaj taka sama w różnych
systemach BIOS, zawartość menu rozszerzonego zależy w dużej mierze od
komputera i wersji BIOS.
Poniżej opisano ogólne zasady wstępnej konfiguracji dysku twardego.
Najwięksi producenci komputerów, tacy jak Dell lub Hewlett-Packard, sami projektują płyty
główne i systemy BIOS. Instrukcji dotyczących prawidłowej konfiguracji systemu BIOS
należy zawsze szukać w dokumentacji dostarczonej z komputerem.
B.2.2
Menu Standard CMOS Setup
Parametry menu Standard CMOS Setup najczęściej dotyczą geometrii dysku
twardego. Dla każdego z zainstalowanych dysków twardych dostępne są
następujące parametry (i wartości):
Parametr
Type
Wartość
1-47, Not
Installed,
Auto
Przeznaczenie
Wartość 0 lub Not Installed jest używana, jeżeli nie
zainstalowano dysku twardego (w celu
odinstalowania). Wartość 47 jest zarezerwowana
dla parametrów zdefiniowanych przez użytkownika
lub wykrywanych przez narzędzie do autodetekcji
dysków IDE.
Wartość Auto umożliwia automatyczne wykrywanie
parametrów dysków IDE podczas sekwencji
startowej.
Cylinder (Cyl)
1–65535
Liczba cylindrów na dysku twardym. W przypadku
dysków IDE określona jest logiczna liczba
cylindrów.
Heads (Hd)
1–16
Liczba głowic dysku twardego. W przypadku
dysków IDE określona jest logiczna liczba głowic.
Sectors (Sec)
1–63
Liczba sektorów przypadających na każdą ścieżkę
dysku twardego. W przypadku dysków IDE
określona jest logiczna liczba sektorów.
Size (Capacity)
MB
Pojemność dysku w megabajtach. Wartość ta jest
obliczana według następującego wzoru:
Size=(Cyl x Hd x Sec x 512) / 1024 / 1024.
Mode
(Translation
Method)
Normal/
LBA/
Large/Auto
Metoda translacji adresów sektorów.
Przedstawiając główne funkcje programu Acronis True Image Home, w przykładach
wykorzystano dysk twardy QuantumTM FireballTM TM1700A. Parametry tego dysku są
następujące:
Parametr
136
Wartość
Type
Auto
Cylinder (Cyl)
827
Heads (Hd)
64
Sectors (Sec)
63
Mode
Auto
CHS
1707 MB
Maksymalna pojemność
LBA
1707 MB
W systemie BIOS typ dysku można określić jako User Type HDD (definiowany przez
użytkownika). W takim przypadku należy również podać wartość parametru
Translation mode: Auto/Normal/LBA/Large.
Parametr Translation mode określa sposób translacji adresów sektorów. Parametr ten
wprowadzono, ponieważ w wersjach BIOS istniały ograniczenia maksymalnej przestrzeni
adresowej dysków, wynoszące 504 MB (1024 cylindry x 16 głowic x 63 sektory x
512 bajtów). Istnieją dwie metody ominięcia tego ograniczenia: (1) zmiana fizycznych
adresów sektorów na logiczne (LBA); (2) matematyczne zmniejszenie liczby adresowanych
sektorów (cylindrów) i zwiększenie liczby głowic; metoda ta nosi nazwę Large Disk (Large).
Najprostszym wyjściem jest ustawienie wartości tego parametru na Auto.
Jeżeli do płyty głównej jest podłączonych kilka dysków twardych i niektóre z nich
nie będą tymczasowo używane, należy ustawić ich parametr Type na Not Installed.
Parametry dysków twardych można ustawiać ręcznie (przy użyciu informacji
podanych przez producenta dysku), jednak łatwiejsze jest użycie narzędzia do
autodetekcji dysków IDE, w które wyposażony jest każdy nowoczesny system BIOS.
Narzędzie to znajduje w oddzielnym menu BIOS lub w menu Standard CMOS Setup.
Uwaga: informacje zawarte w Załącznik B. Dyski twarde i ustawienia BIOS dotyczą ogólnej
fizycznej struktury dysków twardych. Wbudowany kontroler IDE nakłada maskę na fizyczną
strukturę dysku. W rezultacie BIOS płyty głównej „widzi” logiczne cylindry, głowice
i sektory. Temat ten nie będzie tutaj szerzej rozwijany, jednak świadomość tego
mechanizmu może się czasem przydać.
B.2.3
Definiowanie sekwencji startowej, menu Advanced CMOS Setup
Poza menu Standard CMOS Setup system BIOS zazwyczaj zawiera również pozycję
Advanced CMOS setup. W menu tym można zmienić sekwencję startową: C:; A:; CDROM:.
Należy pamiętać, że zarządzanie sekwencją startową różni się w zależności od wersji BIOS
(jest inne w systemie AMI BIOS, AWARDBIOS oraz w systemach innych producentów
sprzętu).
Kilka lat temu sekwencja startowa systemu operacyjnego była na stałe zakodowana
w systemie BIOS. System operacyjny mógł być uruchamiany albo z dyskietki (napęd
A:), albo z dysku twardego (napęd C:). W tej kolejności BIOS wysyłał zapytania do
napędów zewnętrznych: jeżeli napęd A: był gotowy, system operacyjny był
uruchamiany z dyskietki. Jeżeli napęd A: nie był gotowy lub dyskietka nie zawierała
obszaru startowego, BIOS uruchamiał system operacyjny z dysku twardego C:.
Obecnie BIOS umożliwia uruchamianie systemów operacyjnych nie tylko z dyskietek
i dysków twardych, ale także z płyt CD-ROM i DVD oraz innych nośników. Jeżeli w
komputerze zainstalowanych jest kilka dysków twardych oznaczonych jako C:, D:, E:
137
oraz F:, można zmienić sekwencję startową tak, aby system operacyjny był
uruchamiany np. z dysku E:. W takim przypadku sekwencja startowa będzie
wyglądać następująco: E:, CD-ROM:, A:, C:, D:.
Nie oznacza to, że system operacyjny jest uruchamiany z pierwszego dysku na liście, ale że
dysk ten jest używany podczas pierwszej próby uruchomienia systemu. Dysk E: może nie
zawierać systemu operacyjnego lub może być nieaktywny. Wówczas BIOS skieruje
zapytanie do następnego napędu z listy. Podczas uruchamiania komputera mogą wystąpić
błędy. Zobacz B.2.4 Błędy podczas inicjowania dysków twardych.
System BIOS numeruje dyski zgodnie z kolejnością ich podłączenia do kontrolerów
IDE (primary master, primary slave, secondary master, secondary slave), a
następnie przechodzi do dysków SCSI.
W przypadku zmiany sekwencji startowej kolejność ta jest naruszana. Jeżeli na
przykład określisz rozruch z dysku twardego E:, numeracja rozpocznie się od dysku,
który w standardowej konfiguracji traktowany byłby jako trzeci (zazwyczaj jest to
secondary master).
Po zainstalowaniu dysku twardego i skonfigurowaniu go w systemie BIOS wydaje
się, że komputer (lub płyta główna) powinien poprawnie rozpoznawać nowy dysk i
jego główne parametry. Jednak to wciąż nie wystarcza, aby system operacyjny mógł
współpracować z zainstalowanym dyskiem. Dodatkowo na nowym dysku należy
utworzyć partycje i sformatować je za pomocą programu Acronis True Image Home.
Zobacz Rozdział 14. Dodawanie nowego dysku twardego.
B.2.4
Błędy podczas inicjowania dysków twardych
Najczęściej inicjowanie dysku przebiega pomyślnie, jednak w pewnych sytuacjach
mogą wystąpić błędy. Typowe błędy dotyczące dysków twardych są sygnalizowane
następującymi komunikatami:
PRESS A KEY TO REBOOT
Ten komunikat nie jest bezpośrednio związany z błędami podczas inicjowania dysku
twardego. Jednak pojawia się on np. w sytuacji, gdy program startowy nie znajdzie
na dysku systemu operacyjnego lub gdy podstawowa partycja dysku nie jest
aktywna.
DISK BOOT FAILURE,
INSERT SYSTEM DISK AND
PRESS ENTER
Ten komunikat pojawia się, gdy program startowy nie może znaleźć urządzenia
startowego (stacji dyskietek, dysku twardego lub napędu CD-ROM).
C: DRIVE ERROR
C: DRIVE FAILURE
ERROR ENCOUNTERED INITIALIZING HARD DRIVE
Ten komunikat pojawia się, gdy dysk C: jest niedostępny. Jeżeli dysk na pewno jest
sprawny, powodem wystąpienia tego błędu jest prawdopodobnie niewłaściwe
ustawienie/połączenie:
• parametrów dysku twardego w systemie BIOS
• zworek w kontrolerze (master/slave)
• przewodów interfejsu
138
Możliwe również, że urządzenie jest uszkodzone lub nie sformatowano dysku
twardego.
B.3
Instalowanie dysku twardego SATA
W najnowszych komputerach dyski twarde podłączane są do interfejsu SATA.
Najczęściej dysk twardy SATA instaluje się łatwiej niż dysk IDE, ponieważ nie
wymaga on konfigurowania zworek. Dyski SATA podłączane są za pomocą cienkiego
przewodu z 7-stykowym złączem. Poprawia to wentylację wewnątrz obudowy
komputera. Dyski SATA są zasilane za pośrednictwem 15-stykowych złączy. Niektóre
napędy SATA obsługują również starsze 4-stykowe złącza zasilania (Molex). Dlatego
można korzystać ze złącza Molex lub SATA, ale nie z obu jednocześnie, ponieważ
może to spowodować uszkodzenie dysku twardego. Potrzebny jest również przewód
zasilania ze złączem SATA. Większość systemów wyposażonych w porty SATA ma co
najmniej jedno złącze SATA. W przeciwnym razie potrzebny jest adapter Molex-toSATA. Jeżeli istniejące złącze zasilania SATA jest podpięte do innego urządzenia,
możesz użyć adaptera typu Y umożliwiającego podział przewodu.
B.3.1
Instalowanie nowego wewnętrznego dysku SATA
1. W dokumentacji komputera znajdź wolny port SATA. Jeżeli chcesz podłączyć
nowy dysk SATA do karty kontrolera SATA, najpierw zainstaluj kartę. Jeżeli chcesz
podłączyć dysk SATA do płyty głównej, ustaw ewentualne zworki na płycie.
Większość dysków twardych zawiera w zestawie przewód SATA i śruby mocujące.
Podłącz jeden koniec przewodu SATA do portu SATA znajdującego się na płycie
głównej lub karcie interfejsu, a drugi koniec do dysku.
2. Następnie podłącz przewód zasilania lub zamontuj adapter Molex-to-SATA.
3. Przygotuj dysk. Jeżeli instalujesz dysk twardy SATA 300, sprawdź w dokumentacji
komputera (lub adaptera hosta SATA), czy obsługuje on takie dyski. Jeżeli nie, może
być wymagane przestawienie zworek dysku (zgodnie z opisem podanym w jego
instrukcji obsługi). Jeżeli masz dysk twardy SATA 150, nie musisz zmieniać
ustawień.
4. Włącz komputer i sprawdź, czy komunikaty startowe zawierają informacje
o nowym dysku. Jeżeli nie, włącz program CMOS Setup i w menu konfiguracji BIOS
wyszukaj opcję, która umożliwia włączenie funkcji SATA dla używanych portów (być
może wystarczy samo włączenie SATA). Instrukcje dotyczące stosowanej wersji
BIOS znajdują się w dokumentacji płyty głównej.
5. Jeżeli system operacyjny nie rozpozna dysku SATA, konieczne będzie
zainstalowanie odpowiednich sterowników kontrolera SATA. Jeżeli napęd zostanie
rozpoznany, przejdź do kroku 8.
•
•
Zazwyczaj najlepiej jest pobrać najnowszą wersję sterownika z witryny
producenta płyty głównej lub kontrolera SATA.
Pobrane pliki sterowników kontrolera SATA umieść w znanej lokalizacji na dysku
twardym.
6. Uruchom system ze starego dysku twardego.
•
System operacyjny powinien wykryć kontroler SATA i zainstalować odpowiednie
oprogramowanie. Może być konieczne wskazanie ścieżki do plików sterowników.
139
7. Upewnij się, że kontroler SATA oraz podłączony do niego dysk twardy zostały
prawidłowo wykryte przez system operacyjny. W tym celu uruchom Menedżer
urządzeń.
•
•
Kontrolery SATA zazwyczaj wyświetlane są w sekcji Kontrolery SCSI i RAID,
natomiast dyski twarde w sekcji Stacje dysków.
Kontroler i dysk twardy SATA nie mogą być oznaczone żółtym wykrzyknikiem ani
innym wskaźnikiem błędu.
8. Po zainstalowaniu dysku twardego i skonfigurowaniu go w systemie BIOS wydaje
się, że komputer powinien poprawnie rozpoznawać nowy dysk i jego główne
parametry. Jednak to wciąż nie wystarcza, aby system operacyjny mógł
współpracować z zainstalowanym dyskiem. Dodatkowo na nowym dysku należy
utworzyć partycje i sformatować je za pomocą programu Acronis True Image Home.
Zobacz Rozdział 14. Dodawanie nowego dysku twardego. Następnie w systemie
BIOS skonfiguruj uruchamianie komputera z kontrolera SATA i uruchom komputer z
dysku SATA, aby sprawdzić jego działanie.
140
Załącznik C.
twardego
Metody wymazywania dysku
Informacje usunięte z dysku twardego przy użyciu niezbyt bezpiecznych metod (np.
zwykłych metod dostępnych w systemie Windows) mogą być łatwo odzyskane.
Specjalistyczny sprzęt pozwala odzyskiwać nawet wielokrotnie nadpisywane dane. Z
tego powodu coraz bardziej istotna staje się możliwość bezpowrotnego
wymazywania danych.
Gwarantowane wymazywanie danych z nośników magnetycznych (np. z dysków
twardych) oznacza, że nie będzie możliwe odzyskanie danych nawet przez
wykwalifikowanych specjalistów przy użyciu wszystkich znanych narzędzi i metod
odzyskiwania.
Problem można zobrazować w następujący sposób: dane są przechowywane na
dysku twardym jako binarna sekwencja 1 i 0 (jedynek i zer), reprezentowana przez
fragmenty dysku różniące się stopniem namagnesowania.
Uogólniając, jedynka zapisana na dysku zostanie odczytana przez jego kontroler
jako jedynka, a zero zostanie odczytane jako zero. Jeżeli jednak zero zostanie
nadpisane jedynką, wynikiem będzie wartość 0,95 i odwrotnie — nadpisanie jedynki
kolejną jedynką da wartość 1,05. Różnice te nie mają znaczenia dla kontrolera.
Jednak za pomocą specjalistycznych urządzeń można łatwo odczytać „spodnią”
sekwencję jedynek i zer.
Odczytanie danych „skasowanych” w ten sposób wymaga jedynie specjalistycznego
oprogramowania i niedrogiego sprzętu (np. mikroskopu magnetycznego)
potrzebnego do analizy namagnesowania sektorów dysku twardego czy pozostałości
namagnesowania ścieżek.
Zapisywaniu danych na nośnikach magnetycznych towarzyszy jeszcze jeden efekt:
każda ścieżka dysku zawiera obraz każdej kiedykolwiek zapisanej na niej informacji,
jednak efekty takich zapisów (warstwa magnetyczna) z czasem stają się coraz mniej
widoczne.
C.1
Zasady działania metod wymazywania danych
Od strony fizycznej całkowite wymazanie informacji z dysku twardego polega na
wielokrotnym przełączaniu każdej elementarnej jednostki obszaru magnetycznego
przez zapisywanie w niej specjalnie dobranych sekwencji logicznych jedynek i zer
(zwanych również próbkami).
Korzystając z metod logicznego kodowania danych na obecnych dyskach twardych,
można wybrać próbki z sekwencjami symboli (elementarnych jednostek danych),
które mają być zapisywane w sektorach w celu skutecznego wymazania poufnych
danych.
Metody udostępniane przez standardy krajowe umożliwiają (pojedyncze lub
potrójne) zapisywanie losowych symboli w sektorach dysku wybranych w sposób
bezpośredni i arbitralny, jednak możliwy do przyjęcia w prostych sytuacjach.
Najskuteczniejsza metoda wymazywania informacji opiera się na dogłębnej analizie
szczegółowych cech zapisu danych na wszystkich typach dysków twardych. Z tego
powodu w celu gwarantowanego wymazania danych konieczne jest stosowanie
złożonych metod wieloprzebiegowych.
141
Teoria gwarantowanego wymazywania danych została szczegółowo opisana
w artykule Petera Gutmanna. Zobacz:
http://www.cs.auckland.ac.nz/~pgut001/pubs/secure_del.html.
C.2
Metody wymazywania danych stosowane w oprogramowaniu
Acronis
Poniższa tabela zawiera skrócone informacje na temat metod wymazywania danych
stosowanych w oprogramowaniu Acronis. W każdym opisie podano liczbę
przebiegów w sektorach dysku twardego oraz liczby zapisywane w każdym bajcie
sektora.
Opis wbudowanych metod wymazywania danych
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
142
Algorytm (metoda Przebiegi
Zapis
zapisu)
Departament
4
1. przebieg — zapisywanie losowo
Obrony USA
wybranych symboli w każdym bajcie
5220.22-M
każdego sektora; 2. przebieg —
uzupełnienie zapisu pierwszego
przebiegu; 3. przebieg — ponownie
symbole losowe; 4. przebieg —
weryfikacja zapisu.
Amerykanska:
4
1. przebieg — zapisywanie 0x01 we
NAVSO P-5239-26
wszystkich sektorach; 2. przebieg —
(RLL)
zapisywanie 0x27FFFFFF; 3. przebieg —
losowe sekwencje symboli; 4. przebieg
— weryfikacja.
Amerykanska:
4
1. przebieg — zapisywanie 0x01 we
NAVSO P-5239-26
wszystkich sektorach; 2. przebieg —
(MFM)
zapisywanie 0x7FFFFFFF; 3. przebieg —
losowe sekwencje symboli; 4. przebieg
— weryfikacja.
Niemiecka: VSITR 7
Przebiegi 1–6 — zapisywanie
naprzemiennych sekwencji 0x00 i 0xFF;
7. przebieg — zapisywanie 0xAA, tj.
0x00, 0xFF, 0x00, 0xFF, 0x00, 0xFF,
0xAA.
Rosyjska: GOST 1
Zapisywanie zer logicznych (0x00) w
P50739-95
każdym bajcie każdego sektora przy 6–4
poziomie zabezpieczeń.
6.
Algorytm Petera
Gutmanna
35
7.
Algorytm Bruce’a
Schneiera
7
Zapisywanie losowo wybranych symboli
(liczb) w każdym bajcie każdego sektora
przy 3–1 poziomie zabezpieczeń.
Metoda Petera Gutmanna jest bardzo
złożona. Powstała w oparciu o teorię
Gutmanna dotyczącą wymazywania
danych z dysków twardych (zobacz
http://www.cs.auckland.ac.nz/~pgut001
/pubs/secure_del.html).
W książce „Kryptografia dla praktyków”
Bruce Schneider przedstawia
Lp.
8.
Algorytm (metoda Przebiegi
zapisu)
Szybka
1
Zapis
siedmioprzebiegową metodę niszczenia
danych. 1. przebieg — zapisywanie
0xFF; 2. przebieg — zapisywanie 0x00;
kolejne pięć przebiegów — zapisywanie
zaszyfrowanych sekwencji
pseudolosowych.
Zapisywanie zer logicznych (0x00) we
wszystkich sektorach przeznaczonych do
wymazania.
143
Załącznik D. Parametry startowe
Przed uruchomieniem jądra systemu Linux można użyć dodatkowych parametrów.
Opis
W celu załadowania jądra Linux w specjalnym trybie można zastosować następujące
parametry:
•
acpi=off
Wyłącza ACPI i może pomóc w przypadku określonej konfiguracji sprzętowej.
•
noapic
Wyłącza APIC (zaawansowany programowalny kontroler przerwań) i może pomóc
w przypadku określonej konfiguracji sprzętowej.
•
nousb
Wyłącza ładowanie modułów USB.
•
nousb2
Wyłącza obsługę USB 2.0. Urządzenia USB 1.1 będą nadal działać. Opcja ta umożliwia
również używanie niektórych sterowników USB w trybie USB 1.1, jeżeli nie działają
one w trybie USB 2.0.
•
quiet
Ten parametr jest domyślnie włączony, a komunikaty startowe nie są wyświetlane.
Wyłączenie tej opcji spowoduje wyświetlanie komunikatów startowych podczas
ładowania jądra Linux oraz wyświetlenie wiersza poleceń systemu Linux przed
uruchomieniem programu firmy Acronis.
•
nodma
Wyłącza DMA dla wszystkich dysków IDE. Chroni jądro przed zawieszeniem.
•
nofw
Wyłącza obsługę FireWire (IEEE1394).
•
nopcmcia
Wyłącza wykrywanie urządzeń PCMCIA.
•
nomouse
Wyłącza obsługę myszy.
•
[nazwa modułu]=off
Wyłącza moduł (np. sata_sis=off).
144
•
pci=bios
Wymusza korzystanie z PCI BIOS, dostęp do urządzeń nie jest uzyskiwany
bezpośrednio. Tego parametru można na przykład użyć, jeżeli komputer ma
niestandardowy mostek główny PCI.
•
pci=nobios
Uniemożliwia korzystanie z PCI BIOS, dozwolone są tylko metody bezpośredniego
dostępu do urządzeń. Tego parametru można na przykład użyć w przypadku
zawieszania się komputera podczas rozruchu, prawdopodobnie z powodu systemu
BIOS.
•
pci=biosirq
Używa wywołań PCI BIOS w celu uzyskania tablicy routingu przerwań. Wywołania te
mogą sprawiać pewne problemy na niektórych komputerach, powodując ich
zawieszanie podczas pracy, ale na innych komputerach jest to jedyna metoda
uzyskania tablicy routingu przerwań. Wypróbuj tę opcję, jeżeli jądro nie może
wykonać alokacji przerwań lub wykryć drugiej magistrali PCI na płycie głównej.
145

Acronis True Image Home 2009

Transkrypt

Podobne dokumenty

Reprodukcje