Uchwała nr 4/00/III Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy z
Transkrypt
Uchwała nr 4/00/III Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy z
Uchwała nr 4/00/III Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy z dnia 28 kwietnia 2000 r. w sprawie uznania Deklaracji Warszawskiej o autonomii lekarza Na podstawie art. 33 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U. Nr 30, poz. 158, zm. z 1990 r. Nr 20, poz. 120, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i z 1998 r. Nr 106, poz. 668) Nadzwyczajny V Krajowy Zjazd Lekarzy podkreślając ważność sprawy uznania zawodu lekarza jako zawodu wolnego tak w zakresie prawa jak i w praktyce jego wykonywania, a jednocześnie uznając konieczność narzucenia sobie przez środowisko lekarskie pewnych samoregulacji, uchwala co następuje: §1 Deklarację Warszawską o autonomii lekarza (Declaration on Physicians Autonomy), która stanowi załącznik do uchwały, przyjętą przez Europejskie Forum Organizacji Medycznych i Światowej Organizacji Zdrowia w dniu 19 marca 2000 r., uznaje się za stanowisko Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy. §2 Powierza się wykonywanie zadań wynikających z treści deklaracji organom Naczelnej Izby Lekarskiej i okręgowych izb lekarskich. §3 Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. Przewodniczący Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy Grzegorz Krzyżanowski Sekretarze Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy Edward Brzewski Alicja Chmielewska Halina Ey-Chmielewska Adam Fijałkowski Mariusz Janikowski Marta Kabarowska Jolanta Kwaśniewska Alicja Niepołomska Adam Śpiewak Stanisław Tkaczyk Jerzy Umiastowski Wiesław Umiński Marek Wietrzny Wiceprzewodniczący Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy Maciej Jackowiak Krzysztof Kliks Krzysztof Michalczyk Grzegorz Wrona Deklaracja Warszawska o autonomii lekarza ( przyjęta przez Europejskie Forum Organizacji Medycznych i Światowej Organizacji Zdrowia w dniach 17-19 marca 2000 r. w Warszawie ). Świadomi stanowiska Europejskiego Forum Organizacji Medycznych i Światowej Organizacji Zdrowia z Tel Avivu w Izraelu (7-9 marca 1999 r.); Potwierdzając, że najważniejszym obowiązkiem lekarzy jest sprawowanie opieki nad pacjentem; Uznając, że rzeczywista, właściwa autonomia wykonywania zawodu lekarza jest niezbędna, jeśli lekarze mają wypełniać swoje obowiązki wobec pacjentów i przestrzegać kodeksu etyki, który reguluje postępowanie lekarskie; Akceptując, że spoczywająca na lekarzach odpowiedzialność narzuca im obowiązek świadomej skutecznej samoregulacji; Podkreślając, że każdy lekarz z osobna, a także cała społeczność lekarska wezmą pod uwagę strukturę, zasoby i kulturę społeczeństwa, którego są częścią; Potwierdzając, że społeczność lekarska przyjmuje odpowiedzialność za ustalanie standardów opieki lekarskiej każdego lekarza względem swoich pacjentów jako, część procesu samoregulacji; Uznając, że społeczeństwo gwarantuje autonomię zawodu lekarza wymagając jednocześnie od lekarzy odpowiedzialności, co tworzy podstawy zaufania, jakim obdarza ono lekarzy; Uznając stanowiska Światowego Towarzystwa Medycznego (The World Medical Association) o Autonomii i Samoregulacji Zawodu Lekarza (Madryt, 1987), i o Prawach Pacjenta (Lizbona, 1981 i Bali, 1995), a także stanowisko Stałego Komitetu Lekarzy Europejskich (CP) o Autonomii Zawodowej i Odpowiedzialności (1999); Uważając, że sprawowanie opieki nad pacjentem i autonomia lekarza są zagrożone wszędzie tam, gdzie ogranicza się wolność zawodową przez powstrzymywanie lub wydzielanie środków z przyczyn ekonomicznych; UWAŻA ZA ISTOTNE, by ustawodawstwo odnoszące się do wykonywania zawodu lekarza przez lekarzy posiadających pełne kwalifikacje uwzględniało następujące okoliczności i reguły, stosownie do roli jaką lekarze odgrywają w społeczeństwie: autonomia wykonywania zawodu niezbędna jest, aby lekarze mogli podejmować decyzje kliniczne dotyczące sprawowania opieki nad pacjentem; zaufanie, jakie społeczeństwo pokłada w lekarzach zasługuje na przyznanie im odpowiedniej autonomii zawodowej; w najlepszym interesie pacjenta lekarze mają obowiązek zachowania tajemnicy lekarskiej w czasie sprawowania swoich obowiązków, a prawo lekarza do wywiązywania się z tego obowiązku powinno być regulowane przez przepisy; wszyscy lekarze powinni mieć prawo do samodzielnej praktyki; lekarz nie powinien być karany finansowo, ani w żaden inny sposób wtedy, gdy działa w imieniu chorych i słabych pacjentów, aby zagwarantować im: jednakowy dostęp do efektywnego leczenia dostęp do odpowiednich środków potrzebnych do sprawowania opieki nad każdym pacjentem; f) przepisy odnoszące się do autonomii wykonywania zawodu lekarza nie mogą kolidować z postanowieniami Międzynarodowego Kodeksu Etyki Lekarskiej (Londyn 1949, Sydnej 1968, Wenecja 1988, Sztokholm 1994).