Łączony efekt parathormonu i przeszczepu kostnego na stabilizację

Łączony efekt parathormonu i przeszczepu kostnego na stabilizację implantu
H. Daugaard, B. Elmengaard, T. T. Andreassen, J. Baas, J. E. Bechtold, K. Søballe
From Aarhus University Hospital, Aarhus, Denmark
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:131-139.
Ubijane przeszczepy kostne są ustalona metodą w zabezpieczeniu pierwotnej
stabilizacji implantu w alloplastyce. Następowa integracja kostna może być jednak
przedłużona, a objętość allograftu w miejscu jego implantacji może nie być
utrzymana. Okresowe podawanie parathormonu, który ma wpływ anaboliczny na
kości może poprawić integrację kostną implantu.
Wykorzystując implant psa testowaliśmy hipotezę mówiącą, że podawanie
parathormonu może poprawić osteointegrację implantów otoczonych przeszczepem
kostnym. U 20 psów cylindryczny implant pokrywany tytanem został wprowadzony
w normalną kość gąbczastą w bliższej części kości ramiennej i otoczony wokół 2.5
mm przestrzenią. W przestrzeń tą, wokół implant wszczepiono następnie
rozdrobnione przeszczepy kości allogennej Połowa zwierząt otrzymywała codziennie
iniekcje ludzkiego parathormonu (1-34) 5 μg/kg przez 4 tygodnie a druga połowa
iniekcje kontrolne. Obie grupy zostały porównane pod kątem wytrzymałości
mechanicznej oraz oceny histomorfometrycznej. Zaobserwowaliśmy wyraźny wzrost
tworzenia nowej kości w przeszczepie kostnym w grupie gdzie podawano
parathormon. Nie było istotnych różnic w objętości allograftu, kontakcie kość-implant
oraz w parametrach mechanicznych.
Obserwacje te sugerują, że parathormon poprawia tworzenie nowej kości w
ubijanych rozdrobnionych przeszczepach allogennych wokół implant i zachowuje
objętość przeszczepu bez wyraźnej jego resorpcji. Stabilizacja implantu ani się nie
poprawiła, ani nie uległą pogorszeniu podczas ostatniego badania kontrolnego po 4
tygodniach.