William Harvey

William Harvey
Żył w latach 1578 – 1657; profesor w
Królewskiej Szkole Medycyny w Londynie. W 1628
r. ukazało się jego dzieło De motu cordis et
sanguinis in animalibus – „O ruchu serca i krwi u
zwierząt”. Jest to krótki traktat, w dwóch
częściach, w którym Harvey opisuje najpierw, jak
pracuje serce i układ krążenia, po czym przytacza
argumenty na rzecz istnienia w organizmie obiegu
krwi. Jako pierwszy opisał budowę i funkcjonowanie krwiobiegu.
Wykazał że skurcz serca jest pochodzenia mięśniowego; zaczyna się od
przedsionków, przechodzi na komory i wyrzuca krew do tętnic. Metodą
eksperymentalną, Harvey ustalił to, co teraz wiemy o krążeniu krwi.
Typowe jego doświadczenie polegało na zakładaniu opaski uciskowej na
ramię i kiedy żyły nabrzmiały, naciskał je, w celu przekonania się, w
którym kierunku płynie krew. W ten sposób odkrył, że krew w żyłach
zawsze płynie w kierunku serca. Eksperymenty te umożliwiły mu
poznanie, w jaki sposób serce, kurcząc się, wyrzuca z siebie krew, co
właśnie jest przyczyną pulsu. Harvey wyjaśnił także, iż krew
wypływająca z serca przez żyły wieńcowe jest następnie tłoczona do
aorty. Znaczenie w medycynie Williama Harvey dla nauki i medycyny
właściwie nie uległo zmianie do dziś, po upływie niemalże czterech
wieków.