Strona 9 - Serce Innym

9 X 2013_Layout 1 2013-10-30 21:10 Page 1
Niepełnosprawni sportowcy
By niepełnosprawna osoba mogła uprawiać sport inwalidzki, potrzebne jest stworzenie odpowiednich warunków.
Dwa miesiące temu rozpoczęliśmy przedstawianie kilku dyscyplin sportowych. Czas na kolejne propozycje dla
naszych niepełnopsrawnych czytelników.
WYŚCIGI NA WÓZKACH
Odbywają się na torach wyznaczonych na podłożu płaskim,
twardym i gładkim a powierzchnia powinna być wolna od wszelkich przeszkód. Start - zawodnik po komendzie na miejsce nie
może dotykać linii startowej przednimi kołami wózka. Między
komendą "gotów", a wystrzałem zawodnicy pozostają w bezruchu. Jeżeli zawodnik zmieni pozycję po komendzie "gotów"
a przed oddaniem strzału przez startera uważa się za falstart.
Zawodnik, który dopuścił się falstartu otrzymuje ostrzeżenie:
2 falstarty powodują dyskwalifikację. Podczas trwania wyścigu
nie wolno zmieniać toru, rozmyślnie potrącać przeciwnika, zajeżdżać mu drogę, korzystać z czyjejkolwiek pomocy.
PODNOSZENIE CIĘŻARÓW
Ta dyscyplina jest bardzo popularna w naszym kraju i szczególnie polecana niepełnosprawnym z porażeniem kończyn dolnych. Do zawodów dopuszczane są osoby z amputacjami
kończyn dolnych, z paraplegią i z innymi uszkodzeniami narządów ruchu. Warunkiem dopuszczenia zawodników do startu
w zawodach, jest posiadanie aktualnego zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do uprawiania tej
dyscypliny oraz aktualnych wyników badań EKG.
SZERMIERKA
Szermierka jest jedną z najbardziej widowiskowych najbardziej
trudnych konkurencji. Pomimo znacznego ograniczenia ruchomości tułowia cechuje ją szybkość, bogactwo i pomysłowość
przeprowadzanych akcji. Jako jedna z pierwszych dyscyplin została zaadoptowana do potrzeb i możliwości osób po urazie
rdzenia kręgowego. W Polsce istnieje Integracyjny Klub Sportowy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Zawody
szermierzy niepełnosprawnych odbywają się nie tylko w podziale na broń, ale także w podziale na płeć i rodzaj niepełnosprawności. Obowiązują 3 podstawowe kategorie, uwzględniające różnice w stopniu dysfunkcji ruchowej. Walka szermiercza
jest rozgrywana w pozycji siedzącej na wózku zaopatrzonym
w specjalną ramę stabilizującą go w stałej pozycji. W czasie
walki stopy nie mogą dotykać podłoża. Zawodnik, który traci
kontakt z wózkiem i równowagę, podnosi się z siedzenia bez
wózka lub systematycznie używa nóg w celu zadania trafienia,
po ostrzeżeniu w czasie natarcia będzie uznany za trafiony.
WSPINACZKA
Mogą ją uprawiać niepełnosprawni z różnymi rodzajami dysfunkcji. Osoby chodzące wspinając się wykorzystują siłę rąk i
nóg, natomiast osoby na wózkach podciągają się tylko na rękach. Wspinaczka angażuje wszystkie partie mięśni zarówno
rąk jak i nóg. Dążenie do celu, jakim jest szczyt sprawia, że
ruchy, jakie wykonuje osoba niepełnosprawna, które w normalnych warunkach sprawiają ból, w skałkach stają się łatwiejsze
do wykonania. Czasami pomimo zmęczenia wchodzi się na kolejną górę, aby udowodnić sobie i innym, że jest to możliwe.
Wspinaczka jest też znakomitym polem do integracji - trzeba
zaufać pełnosprawnej osobie, która asekuruje na linach. Dążenie do celu i jego osiąganie podwyższa samoocenę i wiarę
we własne siły. Obozy wspinaczkowe często połączone są
z hipoterapią. Ciepło konia rozluźnia przykurcze, dlatego też
po półgodzinnej jeździe konnej łatwiej jest wspinać się.
NARCIARSTWO
Przygotowanie niepełnosprawnego do jazdy na nartach wymaga specjalnego treningu i powinno przebiegać stopniowo.
Najpierw ćwiczenia na sali gimnastycznej, które powinny mieć
na celu wzmocnienie siły mięśniowej i podniesienie sprawności
ogólnej i specjalnej ukierunkowanej na narciarstwo. Narciarstwo dzieli się na dwa rodzaje: biegowe i zjazdowe. Każdy
z tych rodzajów uprawiany jest rekreacyjnie i zawodniczo,
również przez osoby z różnymi dysfunkcjami z wyjątkiem osób
dotkniętych znacznym niedowładem kończyn dolnych. Uprawianie narciarstwa biegowego jest wskazane przez pacjentów
z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa. Uprawianie narciarstwa
biegowego jest również możliwe przez osoby po amputacjach
jednej kończyny dolnej lub przy dużych niedowładach tejże
kończyny. Narciarstwo biegowe wymaga specjalnego sprzętu
(wąskie narty, lekkie buty, ruchoma pięta w wiązaniach i długie
kijki). Narciarstwo biegowe to wyjątkowo rekreacyjna dyscyplina (jest to również dyscyplina olimpijska). "Bieganie" po lasach, w każdym terenie, nie tylko górzystym, daje radość obcowania z przyrodą i możliwość pokonywania trasy w dowolnym tempie. Natomiast, jako dyscyplina zawodnicza wymaga
wielkiego wysiłku i treningu wytrzymałościowego. Narciarstwo
zjazdowe niepełnosprawnych w zasadzie nie różni się od tego uprawianego przez osoby zdrowe. Klasycznymi konkurencjami zjazdowymi są: slalom, slalom gigant, super gigant, bieg
zjazdowy.
BIATHLON
Do udziału w zawodach biatlonowych dopuszczeni są inwalidzi
reprezentujący grupy: amputacja kończyn górnych i dolnych
oraz inne uszkodzenia narządu ruchu. Dystans biegu wynosi
10 kilometrów. Zawodnik pokonuje go biegnąc dwukrotnie trasę
5 km. Stanowiska strzeleckie powinny być łatwo dostępne dla
zawodników. Na strzelnicy powinien znajdować się jeden
sędzia. Strzelanie odbywa się z odległości 10 metrów w pozycji
leżąc i stojąc. Zawodnik może korzystać z pomocy osoby innej
przy ładowaniu karabinka. Powinny być dwie strzelnice obowiązuje zawodników oddanie 5 strzałów ze strzelnicy
pierwszej i 3 strzałów ze strzelnicy drugiej. Na strzelnicy pierwszej każdy niecelny strzał pociąga za sobą karę 1 minuty doliczonej do czasu przebiegnięcia trasy. Na strzelnicy drugiej
każdy niecelny strzał powoduje dodatkowe (karne) pokonanie
odcinka o długości 150 - 200 metrów.
TANIEC TOWARZYSKI NA WÓZKACH
W 1977 roku w Szwecji odbył się pierwszy międzynarodowy
turniej tańca na wózkach. Pierwsze Mistrzostwa Świata zostały
zorganizowane w Japonii w 1998 roku. Dzisiaj ponad 5.000 tancerzy (4.000 niepełnosprawnych i 1.500 sprawnych partnerów)
z ponad 40 krajów świata, uprawia rekreacyjnie lub tańczy na
turniejach taniec na wózkach. Tak, więc popularność tańca na
wózkach wzrasta. Tutaj wiek zawodników nie ma znaczenia,
liczy się tylko chęć i zamiłowanie do muzyki i tańca. W Polsce
istnieje kilka klubów tanecznych zajmujących się propagowaniem tańca na wózkach. Polacy zajmują czołowe miejsca na
podium w międzynarodowych turniejach. W tańcu towarzyskim
na wózkach ze względu na sprawność ruchową tancerza
niepełnosprawnego, wyróżniamy dwie klasy: klasa I- osoby
o mniejszej sprawności fizycznej(np. tetraplegia); klasa II osoby o większej sprawności fizycznej.(np. paraplegia). Przynależność do odpowiedniej klasy ustala specjalna komisja klasyfikacyjna. W każdej z tych klas, pary mogą startować w układach: combi - gdzie jeden z partnerów jest osobą sprawną,
drugi porusza się na wózku, duo - obie osoby tańczą na wózkach. Z uwagi na zaawansowanie taneczne par, występują
one w 2 grupach: promotion - grupa par młodszych, początkujących; top - pary zaawansowane, mające za sobą już starty
w wielu turniejach. W grupie promotion podczas zawodów
tańczonych jest 5 tańców. Są to najczęściej połączone ze sobą w jednej bloku tańce standardowe i latynoamerykańskie.
W zależności jednak od indywidualnych ustaleń organizatora
imprezy, ilość oraz rodzaj tańców może ulec zmianie. W kategorii top podczas jednego bloku tanecznego tańczonych jest
5 tańców. W części tańców standardowych: walc angielski,
tango, walc wiedeński, foxtrot, quickstep. W grupie tańców latynoamerykańskich tańczone są: samba, rumba, cha-cha,
passo doble, jive. Na turnieju każda z par może startować
w obu stylach, bądź wybrać jeden preferowany przed siebie styl
taneczny. Kryteria oceny par tanecznych na wózkach są takie
same jak na turniejach par sprawnych. Podczas tańca ocenie
podlega: poczucie rytmu u pary, zgranie pary, prezencja,
technika jazdy na wózku, umiejętności taneczne tancerza sprawnego.
Źródło: edukacja.edux.pl
-9-
Październik 2013
35 muzeów
pod jednym adresem
Www.muzea.malopolska.pl – pod tym adresem, na monitorach komputerów, tabletów i smartfonów, można oglądać
najciekawsze obiekty małopolskich muzeów. Małopolska jako
pierwsza w Polsce oferuje tak łatwy i atrakcyjny dostęp do
zasobów kultury.
Ideą portalu jest możliwość pierwszego kontaktu z obiektem muzealnym, by później zachęcić do jego zwiedzania.
Dzięki temu osoby niepełnosprawne, które do tej pory nie
mogły wyjść z domu, by zobaczyć okazy muzealne, będą
mogły zmierzyć się z ich rzeczywistością i spradwzić na
monitorze swojego komputera jak wygladają archiwalne
przedmioty.
Katalog muzealiów będzie ciągle powiększany i niebawem
na portalu pojawi się 200 nowych eksponatów. Jest to przełom
w prezentacji małopolskiego dziedzictwa i zbiorów muzealnych. Na portalu Wirtualne Muzea Małopolski już teraz można
obejrzeć w formacie 3D, 3D HD i 2D ponad 700 eksponatów,
tak dokładnie jak nigdy do tej pory i bez obawy o zniszczenie
czy naruszenie muzealnej etykiety. W wirtualnym wymiarze
znajdziemy m.in. egipski sarkofag z mumią kapłanki bogini
Izydy, włosy solne, naszywki z kombinezonu kosmicznego gen.
Mirosława Hermaszewskiego czy kajak ks. Karola Wojtyły. Za
pomocą kilku kliknięć mamy możliwość powiększania eksponatu, obracania, oglądania go z każdej strony i z najdrobniejszymi szczegółami, ale również poznania historii, ciekawostek
z nim związanych i muzeum, w którym na co dzień jest prezentowany. Są także filmiki i pliki audio z niezwykłymi historiami,
czytanymi m.in. przez Annę Dymną, Jana Peszka, Krystynę
Czubówną czy Krzysztofa Globisza. To wszystko ma być
impulsem do odwiedzenia muzeum i obejrzenia eksponatów
„na żywo”.
Portal WMM to strona internetowa, ale też aplikacja
mobilna. Każdy z nas będzie mógł skanować fotokody obiektów muzealnych, robić sobie zdjęcia z eksponatami w 3D,
przeglądać katalogi, tworzyć prywatne kolekcje dzieł sztuki
i grać w fabularną grę Obrońcy czasu. Wirtualne Muzea Małopolski - jako pierwszy portal muzealny w Polsce - wykorzystują gamifikację do stworzenia innowacyjnej i atrakcyjnej formy
kontaktu użytkowników z kulturą. Zastosowano także audiodeskrypcję części eksponatów, a dzięki temu dostęp do nich
mają także osoby niewidome i niedowidzące.
Projekt Wirtualne Muzea Małopolski kosztował 10 mln zł,
z czego 2 mln pochodzi z budżetu województwa. Pozostała
część to środki z funduszy europejskich (MRPO 2007-13).
- Żyjemy w XXI wieku, w czasie zmieniających się technologii multimedialnych, cyfrowych i naszym obowiązkiem,
a jednocześnie przywilejem, jest zastosowanie tych technologii
do tego, aby nasze dziedzictwo chronić i udostępniać w zupełnie nowy sposób - oczekiwany przez zwiedzających, naukowców, uczniów w szkołach. Postanowiliśmy stworzyć projekt, który pozwoli wszystkim muzeom w Małopolsce zachować
najcenniejsze obiekty w nowej, cyfrowej formie i udostępnić
wszystkim tym, którzy dotąd nie mieli okazji ich oglądać mówił Jacek Krupa z zarządu województwa małopolskiego
podczas konferencji prasowej w Muzeum Lotnictwa Polskiego
w Krakowie. Wirtualne Muzea Małopolski to wspólny projekt
województwa małopolskiego, Małopolskiego Instytutu Kultury
i muzeów z całego regionu, m.in. Krakowa, Zakopanego,
Tarnowa, Nowego Sącza, Wadowic, Chrzanowa, Wieliczki,
Gorlic, Dobczyc i Piwnicznej Zdroju.
AP