Kategoria zagrożenia

Transkrypt

Grzegorz Borek
Żubr
Bison bonasus
Pokarm
-Pokarmem żubra są zioła, trawy, liście krzewów, pąki i kora
brzóz , chętnie zjadają także żołędzie i kasztany.
Waga
-Samce od 500 kg do 950 kg
-Samice od 100 kg do 600 kg
Rozród
-Samica rodzi jedno lub dwa młode, ciąża trwa około 265 dni
Środowisko w którym występuje
Naturalnym
środowiskiem żubra są
pierwotne puszcze
wilgotnego lasu
nizinnego. Obecnie takie
cechy posiada jedynie
Puszcza Białowieska.
Kategoria zagrożenia żubra:
VU– Vulnerable, gatunki o stosunkowo wysokim
ryzyku wymarcia.
Główne powody zagrożenia:
-Problem z miejscem do życia
- Niska liczebność populacji
-Mała różnorodność genetyczna
Bibliografia
www.zubry.com
www.portalwiedzy.onet.pl
www.krainazubra.pl
www.wikipedia.org
Agnieszka Anusz
Dzięcioł zielony
Picus viridis
Dzięcioł zielony
Biologia gatunku
Dzięcioł zielony to typowy ptak leśny.
Charakteryzuje się słabo zaznaczonym
dymorfizmem płciowym. Wyróżnia się zielono –
brązowym upierzeniem, a na głowie również
czerwonym oraz średniej długości dziobem. Nie
jest to płochliwe zwierzę, lata nisko, dużą część
życia spędza na ziemi. Żywi się owadami – głównie
mrówkami i ich larwami. Rzadziej żywi się, np.
chrząszczami, a zimą także pszczołami.
Występowanie w Polsce
W Polsce dzięcioł zielony
występuje nielicznie, ale
generalnie na terenie
całego kraju, nie licząc
wysokich gór.
W Polsce dzięcioł zielony jest
objęty ochroną gatunkową ścisłą i
wymaga ochrony czynnej, czyli
utrzymania środowiska w jakim
żyje, praktycznie w stanie
nienaruszonym.
Bibliografia
Informacje na podstawie:
1. www.wikipedia.org
2. www.wiem.onet.pl
Zdjęcie:
1.http://www.google.pl/imgres
?imgurl=http://www.jerzygrzes
iak.pl/lato2003/d5390_22dz_zielonyd.jpg&imgrefurl=htt
p://www.jerzygrzesiak.pl/lista7
6.html&usg76adhUl
Foka szara
Halichoerus grypus (Fabr.)
Samce dorastają do 3m długości, osiągając ciężar do
300 kg. Samice są mniejsze – dorastają do 2m, a ich
ciężar nie przekracza 200 kg. Ubarwienie foki szarej
jest bardzo różnorodne, od ciemnobrązowego do
jasnoszarego, jednak samce zawsze są jednolicie
ciemne, a samice mają ciemnoszare grzbiety i
kremowo – białe brzuchy. Foki szare mają
charakterystyczny, wydłużony pysk i długie wąsy.
Łukasz Błaszczyk - Foka szara
2
3
 Foki wiodą wodno - lądowy tryb życia. Na lądzie są
powolne i niezdarne, w wodzie pływają znakomicie,
dzięki krótkim, owłosionym płetwom. Lubią leżeć
godzinami bez ruchu, wygrzewając się na słońcu.
 Foka szara jest osiadłym, niechętnie wędrującym
gatunkiem, jednak młode osobniki często wybierają
się na długie, samotne wycieczki. Są płochliwe i
ostrożne, doskonale pływają i nurkują pozostając pod
wodą zwykle ok. 10 min.
4
Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 6 lat,
samice - 4. Przystępują do godów wczesną wiosną.
Samce odbywają walki godowe, a najsilniejsze z nich
wybierają najdogodniejsze terytoria, gwarantujące
lepszy dostęp do samic. Samice są gotowe do godów
zaraz po okresie karmienia młodych.
5
Pożywienie foki szarej stanowią głównie ryby -dorsze,
śledzie, halibuty, łososie, a także bezkręgowce. Pokarm
jest łowiony wyłącznie w wodzie, zarówno w strefach
powierzchniowych, jak i na głębokości do 130 m.
6
Fot. R.Kretkiewicz
7
Liczebność bałtyckiej populacji foki szarej szacuje się
na ponad 20 tys. osobników. Na południowym
wybrzeżu Bałtyku (m.in. Polska) zwierzęta te zostały
wytrzebione przez człowieka, zanim jeszcze dotknęły
je skutki zanieczyszczeń środowiska. Dziś pojedyncze
osobniki przypływają tu z innych rejonów Bałtyku.
Jest jednak nadzieja, że w ciągu najbliższych lat
będziemy świadkami odtworzenia pierwszej, polskiej
kolonii fok szarych.
8
 Foka
szara jest w Polsce gatunkiem rzadkim,
narażonym na wyginięcie, dlatego też objęta jest
ścisłą ochroną.
 Przy
Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii
Uniwersytetu Gdańskiego w Helu realizowany jest
program odtwarzania kolonii foki szarej w Polsce. Ma
się to przyczynić do wzrostu liczebności foki szarej w
Polsce.
9
Młoda foka
10






Tekst
http://foka.wwf.pl/poznaj_szara.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Foka_szara
http://www.fokarium.pl/
http://foka-szara.zwierzeta.ekologia.pl/
Zdjęcia
http://foka.wwf.pl/po_godzinach.html
http://hel.univ.gda.pl/animals/fs.html
11
Adam Królak
Gronostaj
Mustela erminea
Biologia
Gronostaj jest to niewielki
ssak drapieżny, z rodziny
łasicowatych. Długośd ciała
wraz z ogonem nie
przekracza 50cm. Większe
osobniki osiągają masę do
0,5kg. W okresie letnim
gronostaj ma brązowe futro
na grzbiecie, kromowo-białe
na brzuchu oraz czarne na
koocu ogona. Na zimę cała
sierśd zwierzęcia robi się
biała a jedynie koocówka
ogona zostaje czarna.
Gronostaja można spotkad na obszarze całej Polski. Żyje na
obrzeżach lasów, łąkach, ogrodach, zaroślach. Bardzo
przyciąga go woda, więc występują również licznie na
brzegach rzek i jezior. Co raz częściej gronostaje zapuszczają
się w pobliże ludzkich siedzib, dlatego zdarza się, że mogą one
na stałe zamieszkad w stodołach, stajniach lub nieużytkach
przemysłowych.
Według Czerwonej Księgi
Gatunków Zagrożonych
kategoria zagrożenia
gronostaja to: LC (least
concern), czyli najmniejszej
troski.
W Polsce gronostaj jest
objęty ścisłą ochroną, co
oznacza, że jest on
chroniony przez cały okres
swojego życia.
Źródła
Zdjęcie 1: http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://www.ferretta.pl/wpcontent/gallery/gronostaj/gronostaj_tristanba_flickr_800x600.jpg&imgrefurl=http://www.ferret
ta.pl/fretka/ciekawostki/&usg=__8uJjzJSRMYbQCP3Lwz__hHEm9pk=&h=600&w=800&sz=136&
hl=pl&start=2&zoom=1&um=1&itbs=1&tbnid=c0sYKw3gUiY1pM:&tbnh=107&tbnw=143&prev=
/images%3Fq%3Dgronostaj%26um%3D1%26hl%3Dpl%26sa%3DX%26rlz%3D1G1GGLQ_PLPL419
%26ndsp%3D21%26tbs%3Disch:1,isz:lt,islt:svga
Zdjęcie 2:
http://2.bp.blogspot.com/_BeXDdOgUECU/S9CgvrE1kyI/AAAAAAAABYA/D8Hdr059QQw/s1600/
gronostaj(Mustela+erminea)2.jpg
Zdjęcie 3:
http://zwierzeta.ekologia.pl/components/com_animal/resize.php?d=animal/a/311&f=gronostaj
_2.jpg&w=455
Zdjęcie 4: http://img21.imageshack.us/img21/4589/gronostaj.jpg
Zdjęcie 5: http://republika.pl/blog_vk_4515559/6714928/tr/gronostaj.jpg
Zdjęcie 6: http://www.flog.pl/media/foto/2280475_gronostaj-na-polowaniu.jpg
Zdjęcie 7: http://www.flog.pl/media/foto_middle/2349478_gronostaj-na-polowaniu-futra-niebedzie--ostatnia-odslona.jpg
Gabriela Pogorzelska
Jaszczurka zwinka
Lacerta agilis
Samiec Lacerta agilis
Biologia
• Jaszczurki zwinki są aktywne za dnia. Po południu
polują w niskiej trawie. Mają małe terytoria, których
bronią.
• Samiec różni się od samicy tym, że posiada zielone
podbrzusze. Samice mają natomiast szary spód ciała.
Zielone barwy u samców wyostrzają się w okresie
godowym.
•Maksymalna długośd ciała waha się pomiędzy 20 a
28 cm.
Biologia cd.
•Okres godowy jaszczurki zwinki ma miejsce od
kwietnia do czerwca.
•Gady te zaczynają hibernację w październiku.
Wybudzają się najczęściej w marcu, ale data ta zależy
od warunków atmosferycznych. Jaszczurki zmieniają
norki, co kilka tygodni, by ustrzec się przed
drapieżnikami.
•Zwinka, podobnie jak większośd innych jaszczurek, w
razie niebezpieczeostwa odrzuca ogon, jako przynętę.
Ogon odrasta do normalnych rozmiarów. Zjawisko to
jest przykładem autonomii.
Jaszczurka zwinka jest jednym z czterech
gatunków jaszczurek występujących w Polsce i
jest jednocześnie najczęściej występującym
gadem w naszym kraju. Występuje na terenie
całej Polski i podlega ścisłej ochronie.
Powodem podjęcia tego gatunku ochronie było
znaczne zmniejszenie się jej liczebności, kiedy
Polska
zaczęła
się
uprzemysławiad
i
rozbudowywad, co zniszczyło siedliska naturalne
tych gadów. Ważnym czynnikiem jest także duża
ilośd wrogów naturalnych, między innymi:
drapieżne ptaki, borsuki, węże, łasice.
Literatura
• www.wikipedia.pl podstrona „Jaszczurka zwinka”
• Słownik języka polskiego „Autonomia”
• WIEM, darmowa encyklopedia onet.pl podstrona
„Jaszczurka zwinka”
Marcin Winiarczyk
Jelonek rogacz
Lucanus cervus
samiec
samica
Jelonek jest gatunkiem znanym ze zmienności
kształtów i wymiarów ciała(od 25 do 83 mm)
Jelonek rogacz jest największym w Polsce
chrząszczem.
Samiec jest „uzbrojony” w wielkie żuwaczki,
które kształtem przypominają poroże jelenia,
żuwaczki samicy natomiast są znacznie
mniejsze. Samce używają tego „poroża” do
walk o samicę w okresie rójki.
Dorosłe chrząszcze odżywiają się sokiem z
różnych drzew i krzewów liściastych.
W Polsce jest to gatunek obecnie bardzo rzadki,
występujący w 80-250-letnich świetlistych,
jednogatunkowych dąbrowach, czasem w lasach
liściastych pogórza Roztocza, Gór Świętokrzyskich i
Dolnego Śląska.
Kategoria zagrożenia:
E - gatunki ginące, których przetrwanie jest mało
prawdopodobne w obecnych, szkodliwych warunkach.
Bibliografia
• http://www.robale.pl/index/2/177
• http://darzbor.info/index.php?option=com_content&view=articl
e&id=143:jelonek-rogacz&catid=56:puszczaowady&Itemid=85
• http://dzieci.erys.pl/lesnoteka/owady/jelonek_rogac
z
Raniecki Tomek
Kumak górski
Bombina variegata
Biologia
• Drobny płaz o długości ciała do 6 cm i masie do
6 g, wyglądem zewnętrznym przypominający
niewielką ropuchę.
• Skóra grzbietu pokryta jest licznymi gruczołami
śluzowymi i jadowymi.
• Brzuch jest ciemnopopielaty, pokryty żółtymi
zlewającymi się plamami w odcieniu
cytrynowym.
• Jest silnie związany ze środowiskiem wodnym.
• Jest gatunkiem ciepłolubnym.
• W Polsce występuje w Karpatach i
wschodnich Sudetach.
• Przeważnie powyżej 300 m n.p.m.
• Gatunek najmniejszej troski
Literatura
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Kumak_górski
• http://kumak-gorski.zwierzeta.ekologia.pl/
Bartosz Lampart
Nadobnica alpejska
Rosalia alpina
Nadobnica alpejska jest owadem o długim tułowiu
(od 15 do 38 milimetrów) i charakterystycznym
niebieskim ubarwieniu, na którym znajdują się
czarne plamy. Osobniki tego gatunku zamieszkują
uszkodzone buki, przeważnie na terenach górzystych.
W szparach w ich drewnie samice składają jaja, w
których później rozwijają się larwy.
Na terenie Polski Nadobnicę alpejską można spotkad
przede wszystkim w Beskidach, Bieszczadach oraz
Pieninach. Wszystkie miejsca występowania tego
owada przedstawia poniższa mapka.
Nadobnica alpejska występuje w Polsce coraz
rzadziej, między innymi ze względu na zbierających ją
kolekcjonerów. Na terenie naszego kraju owad ten
znajduje się pod ochroną.
http://portalwiedzy.onet.pl/22949,,,,nadobnica_alpe
jska,haslo.html
http://magazyn.salamandra.org.pl/m24a04.html
http://www.robale.pl/index/2/185?job=2&artid=185
Maria Sajko, Beata Tarnowska. Nadobnica alpejska.
Mała Encyklopedia PWN. s. 512
http://istotyzywe.pl/?p=1201 (zdjęcie)
http://coleoptera.ksib.pl/search.php?taxonid=29427
&l=pl
http://coleoptera.ksib.pl/search.php?mapb=29427&l
=pl (mapka)
Joanna Prus
Niedźwiedź brunatny
Ursus arctos
Biologia
Jeden z największych współcześnie żyjących drapieżników
lądowych. W pozycji wyprostowanej osiąga długośd ciała do
3 m. Ciężar dochodzi nawet do 800 kg. Sierśd ma gęstą i
długą, ubarwioną (jak sama nazwa wskazuje) różnymi
odcieniami brązu. Jest wszystkożerny. Prowadzi nocny tryb
życia. Występuje w lasach górskich w Eurazji i Ameryce
Północnej, aż do północnego Meksyku. Długośd życia
wynosi w stanie dzikim 30 lat, do 50 lat w nie woli.
Biologia
Na zimę przygotowuje sobie legowisko zwane gawrą i
zapada w sen zimowy, z którego od czasu do czasu
może się budzid. Żyje samotnie, tylko w okresie
godowym w parach. W zimie samica rodzi zwykle 2–3
młodych, którymi opiekuje się aż do
następnego miotu.
W Polsce występuje około 90 niedźwiedzi. Żyją w polskiej
części Karpat, najliczniej w Bieszczadach i w Tatrach. Do
Bieszczad przywędrowały dopiero po wojnie. W prawie
bezludnych górach znalazły doskonałe warunki bytowania.
Poza Bieszczadami i Tatrami, właściwie tego drapieżnika już
się nie spotyka. Jest to rezultat działalności człowieka.
Kategoria Zagrożenia
LC - (least concern) Najmniejszej Troski
Literatura
• www.wikipedia.org
• www.niedzwiedz.wwf.pl
• portalwiedzy.onet.pl
Zdjęcie:
• www.keywordpicture.com
Ola Zaremba
Niepylak apollo
Parnassius apollo
Biologia
rozpiętośd skrzydeł do 80mm.
ubarwienie białe w plamki, na przednim skrzydle pięd
czarnych, na tylnym - dwie czerwone w czarnej obwódce.
Jest to ubarwienie ochronne, doskonale zlewające się z
barwą skał wapiennych i białych kwiatów.
brak łusek, dlatego nie zostawia na palcach pyłu i stąd
pochodzi nazwa niepylak.
lata wolno, trzepoczącym lotem, chętnie siada na kwiatach
ostów.
nie jest zbyt płochliwy.
Gąsienica zimuje w osłonce jajowej, wiosną żerują w
ciągu dnia, nawet w pełnym blasku słooca. Motyle latają w
lipcu i sierpniu.
Występowanie w Polsce - głównie w Pieninach i Tatrach
Objęty ochroną, tak jak nieco mniejszy niepylak
mnemozyna. Jest zagrożony wyginięciem, gdyż jego larwy
żerują głównie na rzadkim gatunku rośliny rozchodniku
wielkim. Rozchodnik wymaga dobrze naświetlonych
piarżysk wapiennych, a te zaczęły zanikad na skutek
zalesiania i zaniechania wypasu. Motyl ten wyginął już
zupełnie w Beskidzie Sądeckim, Beskidzie Niskim, Sudetach
i w Bieszczadach. Spotkad go obecnie można głównie na
terenie Pienioskiego Parku Narodowego, ale tylko dlatego,
że wdrożono tutaj specjalny program ochrony niepylaka
apollo (szczegółowe informacje na dydaktycznych tablicach
w Wąwozie Homole).
Oszacowano, że w latach trzydziestych ogólny areał
siedlisk
zajmowanych
przez
pienińską
metapopulację niepylaka apollo wynosił co najmniej
41 ha, obejmując stanowiska rozmieszczone
pomiędzy zamkiem w Czorsztynie a Bryjarką w
Szczawnicy. Od tego czasu zajęty przez
metapopulację areał stale obniżał się osiągając w
roku 1991 poziom 8 ha w obrębie masywu Trzech
Koron. Liczebność tej ostatniej populacji w 1992
oszacowano na około 20 - 30 osobników, co
wskazuje, że populacja ta znajdowała się na
krawędzi wymarcia.
Tabela
zanikania
motyla w
Pieninach
Czynniki naturalne środowiska Pasożyty, patogeny, drapieżcy i
Katastrofy klimatyczne
konkurenci
Długotrwałe zmiany klimatu
Sztuczne zalesianie
Sukcesja i naturalna regeneracja Kolekcjonerzy
lasu
Skażenie przemysłowe
Ustępowanie gatunków
Błędy w pracach ochronnych
żywicielskich
Turystyka
Bibliografia:
 http://www.zzw-niedzica.com.pl/niepylak.htm#nazwa
 http://pl.wikipedia.org/wiki/Niepylak_apollo
http://www.google.pl/images?hl=pl&source=imghp&biw=1366&bih=584&q=Ni
epylak+apollo&gbv=2&aq=f&aqi=g1&aql=&oq=
Antoni Rutczyński
Pandion haliaetus
Długość ciała orła rybołowa wynosi ok. 60 cm,
rozpiętość skrzydeł ok. 150 – 170 cm.
Orły rybołowy odżywiają się głównie rybami, są
doskonałymi myśliwymi. Najczęściej ich ofiary nie
przekraczają 2 kilogramów.
Rybołowy mają rozległe terytoria, ich gniazda
znajdują się zazwyczaj w odległości kilku
kilometrów.
Naturalnie ptaki te gniazdowały w starych, dużych
drzewach (najczęściej sosnach, rzadziej w
modrzewiach i świerkach). Drzewa wybierane na
miejsca gniazdowania muszą być stare, zniszczone
przez korniki lub np. silne wiatry, co umożliwia
rybołowom założenia gniazd na ich wierzchołkach.
Podstawowym pokarmem orła rybołowa są ryby co
również determinuje miejsce gniazdowania.
Samica składa zwykle 2-3 jaja w połowie
kwietnia, raz w roku. Pisklakami zajmują się
oboje rodzice, po 7-8 tygodniach młode
opuszczają gniazdo.
Liczebność i rozmieszczenie lęgowej populacji
orła rybołowa (Pandion haliaetus) w Polsce
według Komitetu Ochrony Orłów
Region
Stwierdzona
liczba
stanowisk
1995-1998
Stwierdzona
liczba
stanowisk
2001-2004
Aktualny
szacunek
liczebności
Pomorze
Zachodnie
15-18
15-21
15-17
Polska NE
24-30
15-23
17-22
14-20
12-21
13-20
Pomorze
Środkowe
0-1
0-1
0-1
Razem
53-69
42-66
45-60
Wielkopolska
1992 r. - gatunki skrajnie zagrożone i ginące
2001 r. - gatunki wysokiego ryzyka, narażone na
wyginięcie
Dwa podstawowe czynniki powodujące spadek
liczebności rybołowa według KOO to :
- brak odpowiednich drzew do budowy gniazd
- odstrzał orłów na terenach stawów rybnych
Ochrona
1.Budowa sztucznych platform
lęgowych dla rybołowów i
tworzenie wokół nich tzw. stref
ochronnych.
KOO wybudowało około 200
sztucznych platform.
2. Strażnicy KOO stale
uświadamiają społeczeństwu o
zagrożeniu wyginięcia orła
rybołowa.
3. Stosowanie kar wobec ludzi
zabijających rybołowy.
Źródła:
1.www.free-desktop-backgrounds.net/Animal-birds-wallpapers/Animalbirds-pictures/Osprey-bird-Pandion-Haliaetus.html
2. www.pracownia.org.pl/dzikie-zycie-numery-archiwalne,2236,article,4222
3.www.ptakidrapiezne.w.interia.pl/galeria.html
4.www.kozaragnieszka.webpark.pl/rozmna.html
5.www.wcwi.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=521&Itemid=
181
6. www.onephoto.net/?id=322797
7. www.koo.free.ngo.pl/rybolow.php
8.www.naukowy.pl/encyklopedia/Gniazdo_(etologia)
9.www.bociany.org.pl/printview.php?t=1061&start=0&sid=106730ad0c2dbc2b
e2ae0d49acdafdb0
10.http://www.2007.przyroda.katowice.pl/czerwona ksiega_kregowcow.html
11. www.wigry.win.pl/bielik/koo.htm
12http://koo.free.ngo.pl/gniazda.php
Julia Woźniak
Ropucha paskówka
Bufo calamita
Biologia
Ropucha paskówka ma grzbiet jasnopopielaty z
odcieniem oliwkowym, pokryty ciemnozielonymi
plamami. Cechą charakterystyczną jej ubarwienia
jest cienka, wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, co
odróżnia ją od innych ropuch.
Dorosłe osobniki osiągają wielkość od 5cm do
7,5cm. Ciało paskówki jest krótkie, płaskie i krępe, a
jej grzbiet pokryty płaskimi brodawkami. Posiada
bardzo krótkie tylne nogi, dlatego nie wykonuje
skoków. Płaz woli biegać, stąd potoczna nazwa –
ropucha żwawa.
Żywi się owadami i mięczakami, głównie
stawonogami i ich larwami, dżdżownicami oraz
ślimakami.
Prowadzi lądowy i zmierzchowo – nocny tryb
życia. Dzień spędza w ukryciu, często pod
kamieniami, kłodami drewna lub zagrzebana w
ziemi.
Okres rozrodczy może trwać między
kwietniem a sierpniem. Uzależniony jest on od
obfitych opadów deszczu i temperatury powietrza,
która musi osiągnąć co najmniej 14 C. Samiec w
okresie godowym wydaje terkoczący głos
przypominający śpiew kanarka. Paskówki składają
skrzek w małych zbiornikach wodnych, stawach,
przydrożnych rowach i większych kałużach. Samica
może złożyć 3 do 4 tys. jaj. Płaz często krzyżuje się
z ropuchą zieloną, z którą jest najbardziej
spokrewniona.
W Polsce występuje głównie na obszarach
nizinnych, wyspowych, a także na nadmorskich
wydmach. Zasiedla tereny suche, piaszczyste.
Zamieszkuje pola, parki, ogrody, okolice zabudowań
gospodarczych.
LC – kategoria niższego ryzyka.
Gatunek nie jest zagrożony wyginięciem, jego
populacja jest dość stabilna. Jest objęty ochroną
prawną na terenie całego kraju.
Literatura
•http://pl.wikipedia.org/wiki/Ropucha_pask%C3%B3wka
•http://oczkowodne.net/article/bufo.php
•http://portalwiedzy.onet.pl/123614,,,,ropucha_paskowka,
haslo.html
•http://plazy.w.interia.pl/r_pask.html
•http://www.jezioro.com.pl/fauna/okaz.html?id=99
•http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1
/10/BufoCalamitaByNight.jpg/800pxBufoCalamitaByNight.jpg
•Długośd ciała u ropuch zielonej wynosi
od 4,8 do 12 cm. Samice przewyższają
samców, osiągają bowiem średnio
powyżej 10 cm, a samce 8,5.
• Zwierze aktywne głównie w nocy.
• Jasnoszary, szarożółty lub oliwkowy
grzbiet pokrywany jest przez brodawki i
zielone, nieregularne plamy.
•Samce posiadają rezonatory używane do
nawoływao.
BIOLOGIA
• Za oczami o poziomych źrenicach widnieją wydatne gruczoły uszne, a na
stępienie podłużny fałd skórny.
• Pożywienie – owady.
• Na bokach pojawiają się pomaraoczowo-czerwonawe gruczoły jadowe.
Wydzielają jad działający na serce, oraz bufogeninę (związek halucynogenny
i uspokajający)
•Rozmnażanie przebiega zarówno w zbiornikach stałych i okresowych.
• Sezon rozrodczy rozpoczyna się w maju lub w kwietniu. Samica
składa średnio 4 metry od 5000 do 15000 jaj.
• Zdarza się, że ropucha zielona tworzy hybrydy z ropuchą szarą (bufo
bufo).
• Występuje na terenie całej Polski, z wyjątkiem Karpat.
• Występuje na nizinach i w górach do wysokości 1000 m n.p.m.
• Unika terenów podmokłych. Zamieszkuje lasy, stepy, tereny trawiaste,
czasami półpustynie, i związane z działalnością ludzką parki i ogrody
• Na większej części swojego zasięgu w Polsce występowanie jest pospolite,
rzadsze natomiast w północnej.
• Całkowita liczebnośd zmniejsza się. Gatunek wyginął w Szwajcarii.
• Główne zagrożenia da ropuchy zielonej wiążą się z środowisku jej rozrodu,
przez zanieczyszczenia. Wiele osobników ginie też na drogach.
http://www.treknature.com/gallery/photo137295.ht
m
http://www.wigry.win.pl/15lat/kregowce.htm
http://pl.wikipedia.org/
http://oczkowodne.net/article/bufo.php
http://olakupras.blogspot.com/2009_05_01_archive.
html
http://www.herpetologia.waw.pl/klucz/zdjeciowe/ro
pucha%20zielona/pokroj.htm
http://plazy.w.interia.pl/r_ziel.html
http://pl.wikipedia.org/
http://oczkowodne.net/article/bufo.php
FILIP MACHAŁOWSKI
Biologia

Ryjówka aksamitna przypomina mysz polną, choć
należy do rodziny ryjówkowatych. Możemy
spotkać je na terenach wilgotnych, w tym także
nad w okolicach rzek, leśnych, na wszelkich
łąkach i terenach zielonych także w miastach.
Osiada się w opuszczonych norach innych
zwierzą. Dużo żeruje. Bez pokarmu zginie w
ciągu 10 godzin. Pożywia się w 90% owadami a
także małymi żabami, rybami i nasionami drzew.
Pożera także szkodniki drzew i sadów, dzięki
czemu jest pożyteczna. Ryjówki czasem
pożywiają się innymi ryjówkami nawzajem.
Rozmnaża się płciowo a w okresie godowym
samce walczę o samice w międzyczasie
powiększając swoje terytorium. Samica rodzi od 2
do 10 młodych. Ryjówka aksamitna żyje 1,5 roku.

Ryjówka aksamitna występuje na terenie całej
Polski. Lubi tereny podmokłe, lasy, łąki i okolice
wszelkich rzek.

Ryjówka aksamitna należy do grupy
gatunków pod ścisła ochroną w kategorii
najniższej troski.
Literatura







Internet:
http://portalwiedzy.onet.pl/81170,,,,ryjowka_aksa
mitna,haslo.html
http://ryjowka-aksamitna.zwierzeta.ekologia.pl/
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ryjówka_aksamitna
Zdjęcia:
http://www.cezarykorkosz.pl/duze.php?id=133
7&t=Ryj%F3wka_aksamitna
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ryjówka_aksamitna
Aleksandra Skop
Rzekotka drzewna
Hyla arborea
Biologia- charakterystyka
Rozmiar: 3-5 cm, ok. 10 g
Pozywienie: małe latające owady, pająki i inne drobne
stawonogi
Tryb zycia: Zimowanie zagrzebane w ziemi, w poblizu
zbiornikow wodnych (wrzesien-kwiecien); Ladowy,
najczesciej nadrzewny tryb zycia.
Rozrod: Poczatek okresu godowego- wraz ze wzrostem
temperatury powietrza do 14C (kwiecien/maj).
Samica składa do 1000 jaj w pakietach wielkości
orzecha włoskiego, na dnie zbiornikow wodnych.
Jeden pakiet zawiera 10 do 50 jaj.
Biologia- zdolnosci
Posiada zdolnosc do mimetyzmu – potrafi w ciągu 15-20
minut zmienid barwe od jasnożółtej do prawie czarnej.
Samce Rzekotki uchodzą za najgłośniejsze płazy w Polsce;
okresie godowym wydają dźwięki słyszalne w
promieniu kilku kilometrów
Wystepowanie
Rzekotka drzewna zasiedla głównie środowiska nizinne (w
górach do 1500 m n.p.m.) z dobrze rozwiniętą warstwą
drzew i krzewów, wśród liści, takze wsrod traw. Biotop
zwykle nie przekracza 600 m.
Wystepowanie w Polsce
Gatunek wystepuje na terenie calego kraju, oprocz gor.
Jednen z najbardziej cieplolubnych gatunkow.
Najwięcej Rzekotek występuje na południu kraju.
Kategoria zagrozenia
Rzekotka drzewna jest objeta ochrona. Kategoria
zagrozenia wyginieciem gatunku: LC (least
concern), najmniejszej troski.
Literatura
*http://pl.wikipedia.org/wiki/Rzekotka_drzewna
*http://www.biolog.pl/article3194.html
*http://terrarystyka.pl/index.php?option=com_content
&task=view&id=722&Itemid=72
*http://plazy.w.interia.pl/rz_drzew.html
*http://www.biol.uni.wroc.pl/herp/herp_pliki/mapy/m
apa_ha.htm
*http://www.biol.uni.wroc.pl/herp/herp_pliki/mapy/m
apa_ha.htm
Monika Miller
Rzęsorek rzeczek
Neomys fodiens
Zdjęcie nr.1
Zdjęcie nr.2
Biologia
• Rzęsorek rzeczek pochodzi z rodziny ryjówek. Długośd
ciała 7–9,5 cm, ogona 5–7 cm, waga 10–23 g. Żyje
około 1,5 roku. Jego pokarm stanowią owady wodne,
ślimaki, traszki, małe ryby. Prowadzi aktywny tryb życia
w dzieo i w nocy, zwykle żyje samotnie, wspaniale
pływa i nurkuje, biega po dnie wody; poluje również na
lądzie; kopie korytarze w nadbrzeżnych skarpach;
gniazdo wyścieła częściami roślin. Wyjątkowośd
rzęsorka polega na tym, że jest jadowity. Grzbiet ciała
lśniący, czarny lub czarno-brunatny, strona brzuszna
biaława.
• Spotykany w całej Polsce, nad rzekami i strumieniami
o czystym nurcie i czystym, żwirowatym lub
piaszczystym dnie, również nad jeziorami, stawami i
na terenach bagiennych. Mieszka w norach, które
wygrzebuje w miękkim gruncie, w bezpośrednim
sąsiedztwie wody lub pod korzeniami drzew.
Najmniejszej troski
Bibliografia
• natuurbeleving.be (Zdjęcie nr.1)
• http://www.fotoprzyroda.pl/ryjowkaaksamitna-sorex-araneus-tak-mniemamvt3510.htm?view=next (Zdjęcie nr.2)
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Rz%C4%99sorek_
rzeczek
• http://zoologiapolska.blox.pl/2011/01/Rzesor
ek-rzeczek-tajemnicze-zwierze.html
Skowronek zwyczajny
(polny)
Alauda arvensis
Ten ptak, żyje średnio 3 lata,
maksymalny odnotowany wiek to 10 lat.
Żywi się głównie owadami (dorosłe,
poczwarki i larwy), pająkami, wijcami i
dżdżownicami oraz innymi
bezkręgowcami. Jesienią i zimą
uzupełnione o nasiona traw, chwastów i
zbóż (głównie pszenicy) oraz zielonymi
częściami roślin. Połowę diety stanowi
pokarm zwierzęcy.
Zachowanie godowe tego gatunku
polega na tym, że samiec
nieustannie śpiewa w locie tokowym,
wznosząc się wysoko w górę.
Śpiewem utrzymuje też inne samce
w odpowiedniej odległości od swego
terytorium. Kontynuuje śpiew
również wówczas, gdy samica buduje
już gniazdo i wysiaduje jaja.
Pisklęta, opuszczają gniazdo po 8-11
dniach, ale przez pewien czas są
jeszcze uzależnione od pokarmu
przynoszonego przez oboje troskliwych
rodziców i nie są zdolne zarazem do
lotu. Młode ukryte w pobliżu gniazda
oczekują, aż powrócą oni z
pożywieniem. Pisklęta uczą się latać w
wieku ok. 3 tygodni. W tym okresie
wnętrze paszczy młodych jest nieco
żółte, a na języku widać trzy czarne
plamki. Dojrzałość płciową osiągają w
1. roku życia.
Skowronka zwyczajnego (polnego)
można spotkać na biebrzańskich
torfowiskach, i wysoko położonych
łąkach w Karkonoszach, choć góry
zasiedla mniej licznie lub rzadko.
Jest dominującym ptakiem na
otwartych obszarach pól Wielkopolski,
Mazur i Śląska.
Według CzKGZ (Czerwona Księga
Gatunków Zagrożonych) Skowronek
zwyczajny, należy do grupy LC (ang.
least concern), czyli najmniejszej
troski .
EX (extingt) wymarłe - oznaczane
znakiem †
EW (extingt in the wild) wymarłe na
wolności - co oznacza, że pojedyncze
okazy, czy nawet populacje mogą żyć
jeszcze w hodowlach i ogrodach
zoologicznych
CR (critically endangered) krytycznie
zagrożone - najbardziej zagrożone gatunki
EN (endangered) krytycznie zagrożone przypisuje się im wysokie ryzyko
wymarcia w niedalekiej przyszłości
VU (vulnerable) narażone - gatunki, które
mogą wymrzeć stosunkowo niedługo, choć
nie tak szybko jak zagrożone




http://ptaki-rolnictwo.bocian.org.pl/rolnictwo-a-przyroda
http://pl.wikipedia.org/wiki/Skowronek_zwyczajny
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Status_iucn3.1_LC_pl.svg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/57/Skyl
ark_1,_Lake_District,_England_-_June_2009.jpg
Aleksandra Stajszczak
Sokół wędrowny
Falco peregrinus
Biologia
 Jest to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych.
 Zamieszkuje cały świat z wyjątkiem
Antarktyki.
 Sokół wędrowny to najszybsze zwierzę świata.
Osiąga nawet prędkość powyżej 320 km/h.
 Samica większa jest od samca o około 1/3
swojego ciała.
 Samiec i samica są podobnie ubarwione.
 Sokoły wędrowne gnieżdżą się głównie na
skałach.
 W tundrze znajdują gniazda na bagnach lub
na ziemi, zaś w pasie nizin europejskich
gnieżdżą się na drzewach.
 Nie budują własnych gniazd. Wykorzystują i
zajmują gniazda innych ptaków np. czapli
lub kruka.
 Samica składa jaja pod koniec marca,
początek kwietnia.
 Zarówno samiec i samica wysiadują jaja
przez ok. 30 dni. Następnie młode zostają w
gnieździe przez 40 dni. A potem przez
jeszcze około 60 dni są pod opieką rodziców.
 Żywią się głównie ptakami wielkości gołębi.
 Obecnie występuje na obszarze całej Polski,
najczęściej na skrajach lasów.
 W Polsce żyje około 12-14 par sokołów
wędrownych. Jedna z tych par regularnie
gniazduje na Pałacu Kultury i Nauki w
Warszawie.
 W XX wieku, w Polsce sokołów było więcej.
Najliczniej występowały na Warmii i
Mazurach.
 Według Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt,
sokół wędrowny jest gatunkiem skrajnie
zagrożonym (CR).
Bibliografia





www.peregrinus.pl
www.wikipedia.org
www.zadane.pl
www.zbadane.pl
www.ptaki.luzik.proste.pl
Justyna Brozi
Suseł perełkowany
Spermophilus suslicus
Biologia gatunku
• Grzbiet susła perełkowanego jest żółtoszary z
nierównomiernie rozmieszczonymi białymi plamkami.
Spód jego ciała jest jasny z białą plamą na szyi
• Dorastają do 22 cm długości
• Ich ogon mierzy nawet 5,5 cm
• Ich prawidłową wagą jest od 170 do około 380 g
• Żyją od 4 do 5 lat
• Podstawowym pożywieniem susła są rośliny zielne i
uprawne
• Naturalni wrogowie susłów: kuna, tchórz, lis, ptaki
drapieżne
Biologia gatunku
• Podstawowym
pożywieniem susła są
rośliny zielne i
uprawne
• Naturalni wrogowie
susłów: kuna, tchórz,
lis, ptaki drapieżne
Biologia gatunku cd.
• Okres rozrodu
rozpoczyna się zaraz
po wybudzeniu ze
snu
• Ruja trwa około 2
tygodni, raz do roku
• Samica rodzi od 4 do
7 młodych po 25
dniach ciąży
Biologia gatunku cd.
• Młode przez pierwsze
pięć tygodni życia
pozostają pod opieką
matki
• Młode dojrzałość
płciową uzyskują po
około roku życia
• Gatunek ten zasiedla
tereny o charakterze
stepowym (pastwiska,
ugory) oraz tereny
użytkowane rolniczo
Występowanie gatunku w Polsce
• Susła
perełkowanego
w Polsce
znajdziemy na
obszarze
między
Wieprzem a
Bugiem oraz
na terenie
Wyżyny
Lubelskiej i
Roztocza
• Suseł perłkowany ma „przypisany” trzeci
stopień zagrożenia wymarciem (VU)
• VU – Vulnerable, gatunki o stosunkowo
wysokim ryzyku wymarcia, które mogą
wymrzeć stosunkowo niedługo, choć nie tak
szybko jak zagrożone
Ciekawostki
• Kiedy populacja susłów
była bardzo duża, jedna
kolonia mogła liczyć
nawet kilkadziesiąt
tysięcy sztuk
• Największa populacja
susłów znajduje się w
Świdniku i liczy około 11
tysięcy osobników
• Nora susła składa się z
komory mieszkalnej i
korytarzy, których
długość dochodzi do
ośmiu metrów
Ciekawostki
• Susły nie gromadzą
pokarmu na zimę
• Za pomocą torebek
policzkowych susły
wynoszą wykopaną
ziemię daleko od
wejścia do swojej nory
• Podczas snu
temperatura ciała susła
spada do około 2oC, a
serce bije kilka razy na
minutę
Literatura
• „Tajemnice
Polskiej
Przyrody”
numer 26
• www.pl.wiki
pedia.org
Julia Kuczma
Wąż eskulapa
Elaphe longissima
Biologia (1)
• Wąż z rodziny połozowatych.
• Posiada niewielką głowę, zaokrąglony pysk,
wysmukłe ciało, długi chwytny ogon. Wierzch ciała
brązowy, brzuch żółty.
• Jest gatunkiem ciepłolubnym, aktywnym w dzieo.
• Jest jajorodny, samica składa od 5 do 20 jaj. Po 60 -90
dniach wylegają się z nich młode.
• W Polsce dorasta do 1,6 metra.
• Żywi się gryzoniami.
• Jest gatunkiem wyżynnym i górskim.
Biologia (2)
• Nie jest jadowity, dusi swoje ofiary.
• Jest największym polskim wężem.
• W mitologii rzymskiej Eskulap był bogiem sztuki
lekarskiej. Od wieków eskulapa jest symbolem
medycyny, lecznictwa i farmaceutyki.
Wystepowanie w Polsce:
wystepuje glownie w Beskidach
Eskulapa jest gatunkiem krytycznie zagrożonym,
wpisanym do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierzat,
jednak w grupie gatunkow skrajnie zagrożonych jest
zwierzeciem najmniejszej troski.
Literatura
Strony internetowe:
• http://www.wildanimalsonline.com/reptiles/aescula
piansnake.php
• http://www.google.pl/imgres
• http://www.herpetologia.waw.pl/herpetologia/gady/
weze/gatunki/Elaphe%20longissima.htm
• http://portalwiedzy.onet.pl/506,,,,waz_eskulapa,hasl
o.html
Kamil
Kondzielski
Pawel Ryszawa
 Tereny lęgowe w lasach liściastych i mieszanych
(głównie w olsach)
 Długość ciała ok. 23 cm,
 Rozpiętość skrzydeł ok. 44–47 cm
 Żywi się głównie owadami, larwami i owłosionymi
gąsienicami motyli, czasami wiśnie i czereśnie
 Na tereny lęgowe wilgi przylatują dopiero pod
koniec kwietnia, w lipcu znowu wylatuje na
zimowanie
 W Polsce średnio liczny ptak lęgowy niżu. Unika
wyższych terenów górskich. To jeden z
najbarwniejszych barwnych ptaków spotykanych w
kraju. W Polsce przebywa krótko - od maja do
września.
 Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą
ochroną gatunkową.
 http://www.wikipedia.org/
Agata Kuśmierczyk
Zaskroniec zwyczajny
Natrix natrix
Biologia
Zaskroniec zwyczajny - niejadowity gatunek węża z rodziny
połozowatych.
Żywi się żabami, traszkami, rybami lub drobnymi gryzoniami,
które połyka bez uprzedniego uśmiercania. Młode osobniki
zaskrooca zjadają dżdżownice, kijanki i larwy traszek oraz
małe ryby. Zaskrooce atakują jedynie poruszające się
zwierzęta.
Wąż związany jest ze środowiskiem wodnym. Prowadzi
ziemnowodny lub lądowy tryb życia. Potrafi doskonale pływad
i nurkowad.
Wykazuje głównie aktywnośd dzienną.
Jego cechą charakterystyczną są dwie żółte plamy z tyłu dużej,
płaskiej głowy. Wierzch ciała ma szarawy, lekko brunatny,
często z ciemnymi plamami.
Samica jest większa od samca i osiąga średnio długośd od 85
do 120 cm (wyjątkowo 2 m), a samiec od 70 do 100 cm.
W niewoli zaskroniec żyje do 15 lat.
Zaatakowany broni się, często udając martwego, wypuszcza
przy tym nieprzyjemnie pachnącą ciecz, która dodatkowo ma
zniechęcid potencjalnego drapieżnika. Może także wydawad
dośd głośny syk w celu odstraszenia napastnika.
Zaskrooca można spotkad w wielu miejscach w Polsce. Bardzo
lubi przebywad na terenach podmokłych, bagnistych i w
pobliżu jezior. Niektóre okazy spotykane są nad morzem.
Występuje też na nizinach i w górach.
Występowanie na świecie
W Polsce zaskroniec jest objęty ochroną, lecz nie kwalifikuje się
do oznaczenia kategorią większego ryzyka.
Gatunek najmniejszej troski (niższego ryzyka) - nie uznaje się
go w większym lub mniejszym stopniu zagrożonym
wyginięciem.
Ciekawostki
• Niekiedy zaskrooce zapędzają się w okolice domów
(ogródków), nie czyniąc nic złego domownikom i są niegroźne,
wręcz unikają ludzi.
• Zaskroniec zawdzięcza swą polską nazwę charakterystycznym
żółtym plamom w okolicy "za skroniami". Plamy te są bardzo
wyraźne – pozwalają łatwo rozpoznad ten niejadowity i
niegroźny dla człowieka gatunek.
• W dawnej Litwie zaskroniec uważany był za zwierzę święte,
wierzono bowiem, że domostwo, w pobliżu którego węże te
zamieszkają, czeka pomyślnośd.
Literatura
Zdjęcia:
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mapa_Natrix_natrix.png
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jeune_couleuvre_Natrix_natrix.JPG
http://www.naturephoto-cz.eu/zaskroniec-zwyczajny-pic-2560.html
http://www.zwe.pl/wp-content/uploads/2008/10/zaskroniec-zwyczajny.jpg
http://staw.bieleccy.com.pl/str5_zaskroniec.html
Informacje:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zaskroniec_zwyczajny
http://www.gdow.edu.pl/stara/www/ela-ulman/pliki/zaskroniec_zwyczajny.html
http://staw.bieleccy.com.pl/str5_zaskroniec.html
http://zaskroniec-zwyczajny.zwierzeta.ekologia.pl/
Aleksandra Puchała
Rana arvalis
Samica
Samiec
Wiosną
Podczas innych pór roku
Charakterystyka żab brunatnych
Żaby moczarowe należy do
grupy żab brunatnych np.
żaba dalmatyoska, żaba
trawna. Od żab zielonych,
żaby brunatne różnią się
tylko morfologicznie.
Żaba dalmatyoska
Żaba trawna
Żaba moczarowa
Cechy charakterystyczne żab brunatnych
Cechami charakterystycznymi
żab brunatnych są:
- Błony pławne tylnych stóp
które nie sięgają kooca
palców.
-
Żywienie się bezkręgowcami,
między innymi owadami.
Żaba dalmatyoska
Żaba trawna
Występowanie plam
skroniowych.
Żaba moczarowa
Charakterystyka żaby moczarowej
- Jest gatunkiem typowo nizinnym,
jednak nie spotkamy jej w ogrodach
- Samiec na porę wiosenną, przybiera
barwę niebieską.
- Samice składają jaja głównie nocą, w
kwietniu, kiedy temperatura wody
nie jest niższa niż 100C.
- Do zapłodnienia zachodzi w wodzie.
- Kijanki wylęgują się już z
wykształconą płetwą ogonową.
Charakterystyka żaby moczarowej
- Sen zimowy odbywa na lądzie w
różnych norach. Zimują z dala od
wody.
- Budzą się zwykle w marcu i
rozpoczynają wędrówkę do
najbliższych zbiorników wodnych by
odbyd gody i złożyd jaja.
- Podczas wędrówki nie zachodzi do
odruchu płciowego, ampleksus.
- Młode żabki wychodzą na ląd tylko
porą deszczową.
Występowanie gatunku
Występuje na obszarze
Europy rodkowej i
Północnej. W Polsce
występuje niemal na
całym obszarze- głównie
na nizinach. Zamieszkują
łąki, pola, lasy, w różnej
ci od zbiorników
wodnych.
- występuje
- nie występuje
Zagrożenie
Główne przyczyny zagrożenia:
- Zanieczyszczone środowisko.
- Zanikanie miejsc rozrodu w wyniku obniżenia poziomu wód
gruntowych.
- Trudnośd poruszania się zwierząt w wyniku powstających
inwestycji.
- Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych: LC (najmniejszej troski)
Bibliografia
Zdjęcia i Ryciny
Informacje
rana arvalis samica- http://pl.treknature.com
informacje o występowaniu i o zagrożeniuhttps://gddkia.gov.pl/userfiles/articles/z/Zalaczniki_
tekstowe/Zalacznik_6_Wystepowanie_plazow_w_P
olsce.pdf
samiec w inne pory roku- google.pl zdj. Joanna
Mazgaiska
Ogólne informacje- http://www.wikipedia.pl
samiec wiosna- fotoplatforma.pl
rycina żaby daltamaoskiej i trawnej http://www.lo2.jadmar.com.pl/publikacje/nad_bob
rem/bc_biol_ryby.htm
rycina występowania
https://gddkia.gov.pl/userfiles/articles/z/Zalaczniki_
tekstowe/Zalacznik_6_Wystepowanie_plazow_w_P
olsce.pdf
Ogólne informacje:
http://www.gadyiplazypolski.amend.pl/plazy.php
Wojciech Polisiak
Żółw błotny
Emys orbicularis
Opis



Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego
środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko
samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże,
zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto
zarośnięte i trudno dostępne starorzecza.
Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod
wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże,
kijanki, żaby, małe ryby. Nie gardzi też martwą
zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a
większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami.
Karapaks szary, rzadziej brązowawy.Kończyny, głowa
i ogon szare lub czarne, często pokryte żółtymi
plamami.
Występowanie



Żółw błotny występuje w centralnej, zachodniej i
południowej Europie. Występuje również w zachodniej
Azji oraz w północno-zachodniej Afryce. Najbardziej
na północ znana wysunięta populacja jest z Litwy.
Dawniej spotykany na terenie całej Polski, obecnie jest
bardzo rzadki i występuje wyspowo.
W Polsce populacje żółwia znane są głównie z
Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, okolic Radomia,
zachodniej części kraju oraz okolic Olsztyna.
Zagrożenia

Do czynników naturalnych mających wpływ na
regulację liczebności żółwia błotnego zaliczyć
można: niekorzystne warunki klimatyczne w
okresie inkubacji jaj (chłodne i mokre lato) oraz
presję drapieżników niszczących gniazda.
Młode żółwie padają ofiarą między innymi lisów,
borsuków oraz drapieżnych ryb. Jedynie twardy
pancerz zapewnia młodym żółwiom ochronę
przed drapieżnikami, a ten twardnieje około
piątego roku życia. Dorosły żółw w zasadzie nie
ma naturalnych wrogów.
Ochrona

W Polsce objęty jest ochroną prawną od 1935
r., ponadto jako gatunek bardzo wysokiego
ryzyka, silnie zagrożony wyginięciem wpisany
jest do Polskiej czerwonej księgi zwierząt. Żółw
błotny wymieniony jest również w załączniku II i
załączniku IV Dyrektywy Rady 92/43/EWG z
dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.
Źródła

http://www.krosno.lasy.gov.pl/

http://darz-bor.info/

http://www.msw-pttk.org.pl/

http://www.emonety.pl/

http://pl.wikipedia.org

http://www.warmiaxxiwieku.pl/
Koniec
Dziękuję za uwagę.

Kategoria zagrożenia

Transkrypt

Podobne dokumenty