Przedsiębiorczość drugiej szansy W krajach OECD, wśród firm

Przedsiębiorczość drugiej szansy
W krajach OECD, wśród firm-pracodawców przeżywalność po 5 latach prowadzenia działalności
kształtuje się granicach 40–60% . W Polsce wskaźnik ten, dla firm utworzonych w roku 2007 wynosił
w 2012 r. ok. 40%. a dla firm solo ok. 30% .
W efekcie mamy znaczącą grupę przedsiębiorców, którzy ponieśli biznesową porażkę. Jednak
niektórzy z tych, którym się nie powiodło, wracają do biznesu i w drugiej czy kolejnej próbie odnoszą
sukces. Co więcej, sukces ten zawdzięczają także wcześniejszym porażkom. Są bogatsi o
nagromadzone doświadczenia i generalnie lepiej przygotowani do prowadzenia własnej firmy. To są
właśnie przedsiębiorcy „drugiej szansy”.
Przypadki drugiej czy kolejnej szansy w biznesie występują na szeroką skalę w Stanach
Zjednoczonych, gdzie panuje społeczna akceptacja i zrozumienie dla niepowodzeń w biznesie. W
krajach europejskich postawy społeczne wobec „upadłych” przedsiębiorców są znacznie bardziej
wstrzemięźliwe, a nawet niechętne, mimo że mniej niż 5% upadłości wynika z nadużyć. Oczywiście
taka percepcja społeczna wpływa negatywnie na samoocenę przedsiębiorców oraz na ich skłonność do
podejmowania kolejnych prób biznesowych.
Przekonanie o tym, że osoby, którym wcześniej nie powiodło się w biznesie stanowią
niewykorzystany potencjał rozwoju przedsiębiorczości i że warto promować amerykańskie wzorce,
legło u podstaw wdrożenia w krajach Unii Europejskiej selektywnych instrumentów wspierania
przedsiębiorczości „drugiej szansy”. Do takich instrumentów należą ułatwienia w procedurze
upadłościowej, by przedsiębiorca mógł szybko rozliczyć się z przeszłością i skupić na rozwijaniu
nowej firmy. Prowadzone jest także fachowe doradztwo i mentoring, tak by przedsiębiorca szybko
podniósł się z upadku, także w wymiarze psychologicznym. W mediach promuje się przypadki
spektakularnego biznesowego sukcesu, poprzedzonego wcześniejszą porażką.
Jednak polityka wsparcia dla przedsiębiorców drugiej szansy musi być wyważona i selektywna. Dążąc
do zmiany postaw społecznych wobec upadłości, nie możemy naruszyć delikatnej granicy, gdzie może
to być traktowane jako usprawiedliwienie luźnego traktowania zobowiązań wobec wierzycieli. Trzeba
także mieć na uwadze, że każda indywidualna porażka biznesowa rodzi pewne negatywne skutki
społeczne. Lepiej by było ich jak najmniej, a to można osiągnąć, dbając o dobre przygotowanie
merytoryczne i niezbędne zaplecze finansowe kandydatów na przedsiębiorców.
Prof. Jerzy Cieślik
Niniejszy tekst bazuje na książce przygotowywanej do druku przez autora „Przedsiębiorczość polityka rozwój”
Książka ukaże się nakładem Wydawnictwa Akademickiego SEDNO z końcem 2014 r.