wprowadzania i dopóki przesuwa się po powierzchni retencyjnej

Ramiona klamer i powierzchnie klamrowe – wzajemne relacje topografii i czynności
wprowadzania i dopóki przesuwa się po powierzchni
retencyjnej, nie traci kontaktu z zębem. Ramię prowadzące aktywnie przebiega po większej powierzchni
zęba aniżeli ramię retencyjne i może przybrać kształt
jednej z następujących form ramion retencyjnych:
prostego, powrotnego lub naddziąsłowego.
wierzchni jak ramię retencyjne (ryc. 14.5 b, c), albo
na powierzchni stycznej drugiego zęba oporowego
okalającego lukę. Różne układy klamer pokazuje
ryc. 14.6. Ramię retencyjne może być także prowadzone przez inne dodatkowe ramiona retencyjne,
co najmniej dwa, rozmieszczone w taki sposób, aby
wspólnie tworzyły ramiona prowadzące aktywnie.
Mogą to być nawet ramiona punktowe o krótkich
częściach właściwych. Prowadzenie ramion retencyjnych mogą przejąć również boczne, równoległe do analizatora, powierzchnie płyty protezy,
a ściślej jego siodła międzyzębowe, gdy stykają się
z powierzchniami stycznymi zębów ograniczających lukę.
Uwaga
Działanie umocowujące klamer zębowych zależy
od stosunku przestrzennego między ramieniem
retencyjnym a prowadzącym. Jeżeli na tym samym
zębie można umieścić oba typy ramion, warunki
utrzymania protezy są korzystniejsze (ryc. 14.4 A,
B); natomiast im dalej od ramienia retencyjnego
znajdzie się ramię prowadzące, tym słabsze jest
utrzymanie protezy. Na przykład, jeżeli ząb oporowy obejmują: ramię retencyjne i ramię stabilizujące (ryc. 14.5 a, d) – ramię prowadzące musi być
usytuowane na innym zębie stojącym albo po drugiej stronie łuku zębowego i na analogicznej po-
d
a
b
14.4.2. Wytyczne szczegółowe do planowania
przebiegu klamer na zębach oporowych
Ramiona stabilizujące oraz prowadzące (klasycznie
i biernie) umieszcza się na odnośnych powierzchniach klamrowych wzdłuż brzegu dziąsła w niewielkiej od niego odległości (ryc. 14.4 C, d, b). Podczas
zdejmowania protezy z podłoża zapewniony zostaje
w ten sposób maksymalnie długi kontakt ramienia
prowadzącego z powierzchnią zęba (ryc. 14.4 D, b).
Ramię stabilizujące przebiega wzdłuż całej szerokości powierzchni zęba (np. językowej lub przedsionkowej); traci ono kontakt z zębem natychmiast
po uniesieniu protezy z podłoża (ryc. 14.4 D, d).
c
Ryc. 14.5 Układ klamer na powierzchniach dwóch zębów oporowych położonych na przeciwległych stronach łuku zębowego. Jeden
ząb oporowy obejmuje ramię retencyjne (a) i ramię stabilizujące (d),
na drugim spoczywa ramię prowadzące aktywnie (c) na analogicznej
powierzchni jak ramię retencyjne (a), na przeciwległej powierzchni
tego zęba leży ramię prowadzące klasycznie (b) (S. Majewski).
a
a
c
c
A
a
c
b
a
B
a
b
a
b
C
Ryc. 14.6 Różne warianty układu ramion retencyjnych (a) i ramion prowadzących: klasycznie (b) oraz aktywnie (c) na zębach oporowych
(S. Majewski).
209