Kunki były częścią dóbr szreńskich. Miejscowość powstała w XV

Kunki były częścią dóbr szreńskich. Miejscowość powstała w XV

KUNKI
Kunki były częścią dóbr szreńskich. Miejscowość powstała w XV wieku. Pierwsze
wzmianki pojawiają się w 1481 roku. W tymże roku Krystyn Szreński syna Jana zastawił
Janowi z Liberadza 2 kmieci swoich kmieci. Podczas transakcji zapisano, że kmiecie
mieszkali na dwóch źrebach (średniowieczna miara objętości ziemi), każdego z kmieci
wyceniona na 10 kóp groszy. Nazywali się Maciej Mróz i Jakub Mróz. Nazwę wioski w
której mieszkali kmiecie zapisano jako Cunyenarthy. Współczesna nazwa pojawiła się
dopiero w końcu XV wieku i w XVI wieku (Cunky, Kunki)1.
Nazwa tej miejscowości sprawia kłopoty językoznawcom. W Nazwach Miejscowych
Polski jest następujące wyjaśnienie tej nazwy: Od zestawienia konie (koń), narty lub kunie
(kuna) narty, por. apelatyw Narty ,, las wyróżniający się specyficznym ukształtowaniem” albo
,,przyszwy trzewików czy też może rzemienie, którymi przywiązywano obuwie do nóg”. Nazwa
mogła mię więc także charakter żartobliwy2.
Przed wieki Kunki należały do dóbr szreńskich, zmiana własności w Szreńsku
pociągała za sobą zmiany w Kunkach. Była to niewielka miejscowość, po licznych wojnach
XVII XVIII wieku, Kunki zostały opuszczone, istniały tu tylko niewielkie zabudowania
folwarczne. Kunki nie miały stałych mieszkańców. Właśnie taki niewielki folwark
zaznaczona na mapie Królestwa Polskiego z 1883 roku. Osadnictwo rozwinęło się dopiero w
połowie XIX wieku. Według opisu z 1883 roku Kunki miały 5 domów i 82 mieszkańców.
Mieszkańcy wsi użytkowali 62 morgi ziemi. Miejscowy folwark należący do dóbr
Szreńsk liczył 549 morgów3.
W 1921 roku w tej wsi było 10 domów i 43 mieszkańców. W miejscowym folwarku
naliczono 2 domy i 48 mieszkańców4. Według Księgi Adresowej Polski właścicielem
folwarku przed II wojną światową był Aleksander Krauze, majątek liczył 303 ha5.
1
Słownik historyczno-geograficzny województwa w średniowieczu, zeszyt2, Wrocława, 1980-1981, s 158
Nazwy miejscowe Polski, pod red. K.Rymuta, tom V, Kraków 2003, s.477
3
Słownik Geograficzny…, tom IV, s.880
4
Skorowidz…, s.90
5
Księga Adresowa Polski…, s.2006
2