Rok 2006

Transkrypt

Rok 2006

Rocznik 2006
polonijnego pisma patriotycznego
„PRO POLONICUM”
Prezentacja autorów
Numery pisma 1-2-3-4/2006
®
Polonicum Machindex Institut
case postale 1182
CH-1701 Fribourg, Szwajcaria
Edyta & Stan MACH
Tél. : ++ 41 (26) 684 13 71
Fax : ++ 41 (26) 684 27 25
Pro Polonicum / ROCZNIK 2006 Polonijne pismo patriotyczne o polskich znakach pamięci na Obczyźnie
e-mail: [email protected]
[email protected]
www.swisspass.ch/polonicum.htm
1
Lista autorów
polonijnego pisma patriotycznego
„Pro Polonicum” w roku 2006
Antoszewski Roman, Australia
Bajaczyk Jarosław, Szwajcaria
Biszewska Joanna, Wlk. Brytania
Bogdańska-Szadai Bożena, Węgry
Bos-Karczewska Małgorzata, Holandia
Ciesielski Stanisław, Polska
Dąbrowska Aneta, Białoruś
Dudzińska Bożena, Polska
Dzyra Józefa, Polska
Elsholz Magda, Niemcy
Frydrychowicz Maria B., Kanada
Golebiewski Walter W., USA
Haykowski Michał, Szwecja
Jakowiec Iwan, Polska
Jakowiec Renata, Rosja
Jonkajtys Marian Mikołaj
Judycki Zbigniew, Francja
Kałuski Marian, Australia
Klimiuk Chris M., USA
Kłos Marcin, Polska
Knapik Tomasz, Polska
Kollar Urszula, Węgry
Konopka Jan, Szwajcaria
Koperski Romuald, Polska
Kuzawińska Bożena, Białoruś
Lachowicz Teofil, USA
Lukasiak Witold, Australia
Łucki Bolesław, Kanada
Łukomska Dorota, Polska
Mach Edyta, Szwajcaria
Mach Stan, Szwajcaria
Maciaszek Katarzyna, Polska
Markowska Irena, Polska
Marzec Ewelina, Polska
Musiałowicz Bartosz, Polska
Narkowicz Liliana, Litwa
Nurczyk Krystyna, Szwajcaria
Obuchowski Andrzej, ks., Rosja
Osses Adams Liliana, USA
Osses-Frei Janina, Austria
Palinciuc Elena, Mołdawia
Pawilak Jacek, Polska
Pityński Andrzej, USA
Prusiński Zygmunt Jan, Polska
Skrzypczak Alina, Polska
Stopa Adrian, Holandia
Stopa Krystyna, Holandia
Szarycz Jan, Kanada
Targowski Andrzej, USA
Tolak Szymon, USA
Topolska Maria Barbara, Polska
Trzęsicki Jerzy, Kanada
Winogradowa Anna, Rosja
Wojtczak Jadwiga, Kanada
Wójciak Edward, Kanada
Zaleski Adam, Polska
Żurek Bogdan, Niemcy
Oraz Autorzy Obcokrajowcy:
Giese Arno, Niemcy
Lapers Gilles, Belgia
David Mirams, Australia
A także Autorzy zbiorowi:
Fundacja Ośrodka Karta, Polska
MON - Ministerstwo Obrony Narodowej (PL)
Różni poeci - Iran, po wyjściu z Rosji
Wikipedia
2
Redakcja koordynująca w Szwajcarii:
Bierut 12 II 1951 r. nie skorzystał z prawa łaski.
Przyczyna śmierci: Wykonanie wyroku (w wieku 20
lat)
Miejsce pochówku: Grób 128, pole A VI Cmentarz
Osobowicki Wrocław
Proszę nie mylić z:
dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z Kresów Polski
deportowanymi wpierw do ZSRR, po czym przez
Iran w grupie setek dzieci rozesłanych po Afryce, do:
Stan MACH, Szwajcaria
mgr inż. technologii żywności
• założyciel organizacji niepodległościowej w czasie
studiów w Poznaniu
• zatrzymany i pobity do nieprzytomności przez
poznańskie SB z Kochanowskiego
• od piątej klasy szkoły podstawowej chciał być
dziennikarzem, ale jest szczęśliwy, że SB w ogóle
zezwoliło mu zostać technologiem mięsa, nawet bez
powołania!
• opuszcza Polskę przed Solidarnością, otrzymuje
azyl polityczny w Szwajcarii
• autor kilku publikacji: o emocjach, o higienie
spożywczej, o niezdrowej żywności, ...
• odwiedził Polskę w 2001 r. po 22 latach
• założyciel, pod naciskiem żony Edyty, polonijnego
Polonicum Machindex® Institut dążącego do
opracowania całokształtu przesłania ideowego
Polaków poza Krajem w dziedzinie poloników
trwałych
• ma w sobie kilka narodowości, które każdą sobie
bardzo ceni, jako primus inter pares
• Członek APAJTE - Association Polonaise des
Auteurs, Journalistes et Traducteurs en Europe
(Polskie Stowarzyszenie Autorów, Dziennikarzy i
Tłumaczy w Europie)
Józef MACH
ofiara Katynia, syn Antoniego, urodzony w 1912;
deportowany do obozu Ostaszków, zamordowany w
wieku 28 lat, w kwietniu 1940 w Twer (Rosja)
Stanisław MACH
syn Teofily i Antoniego, ur. 1931 w pow. Łuck,
Członek nielegalnej organizacji PAK „Wyzwoleńcy
Ojczyzny‖ – Organizacja Związku Zachodniego na
terenie Milicza i Trzebnicy PAK Wyzwoleńcy
Ojczyzny
Wyrok w pierwszej instancji: Kara śmierci
Data śmierci: 19 II 1951 r.
Miejsce śmierci: Więzienie nr 1 we Wrocławiu, ul.
Kleczkowska 28.
- Tengeru, Kenya:
Aniela MACH – 1912, Bogusław MACH – 1935,
Czesław MACH – 1914, Elżbieta MACH – 1868
- Masindi, Uganda:
Anna MACH – 1906, Bolesław MACH – 1931,
Julia MACH – 1926
- Kondoa, Tanzania: Magdalena MACH
- Oudtshoorn w Płd. Afryce: Jan MACH, 1930
Edyta MACH, Szwajcaria
Urodzona na Śląsku. W roku 2000 ukończyła wyższe
studia ekonomiczne w Katowicach. Od kilku lat
mieszka z rodziną we Fryburgu, Szwajcaria. Ma
dwoje dzieci: Pascal (2003r) i Nathalie (2005r).
Członkini APAJTE Association Polonaise des Auteurs, Journalistes et
Traducteurs en Europe (Polskie Stowarzyszenie
Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie)
3
Autorzy:
Antoszewski
Roman,
Australia
Prof. Dr. hab.,
fizjolog roślin, były
wykładowca na
Uniwersytecie Indii
Zachodnich,
Singapurze, i in.
Autor wielu
publikacji naukowych, a także (jednej i pół) powieści
i kilku książek popularno-naukowych z zakresu
biologii i kultury ogólnej. Ostatni temat opracowań:
'Ekologia domu'. Tłumacz literacki, autor wielu
wypowiedzi prasowych i radiowych, w Polsce i
zagranicą. Swego czasu sponsor dwutygodnika 'Kraj'
(NZ). Twórca popularnej, niekomercyjnej witryny
pop.-naukowej poświęconej tematyce biologicznej i
ogólno naukowej (bywa i 2.500 odwiedzin dziennie).
Właściciel internetowej strony z unikatowymi
książkami w wersji elektronicznej. Założyciel jednej
z pierwszych polskiej biblioteki internetowej.
Nieuleczalny kolekcjoner książek (10.000 tomów) i
dziwności naukowych. Fotograf - hobbysta. Od
ćwierć wieku maniak komputerowy.
PS.
Redakcja Pro Polonicum przekaże na zwykłe
zapytanie wszystkie trzy adresy stron internetowych
(przeogromne zasoby internetowe!) prowadzonych
przez pana Antoszewskiego.
Współpracowała jako freelancer z licznymi polskimi
mediami w Londynie, m.in. z Dziennikiem Polskim.
Od 2004 roku dziennikarka polskiego tygodnika w
Londynie Cooltura. Zajmuje się działem kultury oraz
kontynuuje serię artykułów z cyklu „Londyn znany i
nieznany‖. Opisuje miejsca, do których nie zawsze
docierają turyści. Podczas swoich londyńskich
wypraw poszukuje śladów polskości, których w
Londynie nie brakuje.
BogdańskaSzadai Bożena,
Węgry
Polka od 1987 roku
mieszkająca w
Budapeszcie.
Dziennikarka radiowa
od 1974 roku. Od 1998
roku kierownik Redakcji
Polskiej publicznego
Radia Węgierskiego w Budapeszcie. Artykuły swoje
publikuje w prasie węgierskiej i polskiej, radiu, a
także na stronach internetowych przede wszystkim:
polonia.hu oraz radio.hu.
Név: Bogdanska-Szadai Bozsena
Lengyel szármozásu. 1987 év óta Budapesten lakik.
1974-óta rádióréporter és szerkesztő. 1998-óta a
budapesti "Magyar Rádió" RT Lengyel
Szerkesztőszég vezetője. Magyar és lengyel sajtóban
és rádióban jelenteti a cikeit. Együttműködik a
polonia.hu és radio.hu címú internetes portálokkal.
Bajaczyk Jarosław, Szwajcaria
od roku 2005 attaché ds. kultury w Ambasadzie RP w
Bernie, Szwajcaria
..
Joanna Biszewska
(1975), Wlk.
Brytania
Pierwsze doświadczenie
dziennikarskie zdobyła w
redakcji Gazety Wyborczej
w Polsce. Absolwentka
socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w
Krakowie. Od 2000 mieszka w Londynie.
Małgorzata BosKarczewska,
Holandia
Mieszka w Holandii od 1980
roku, jest dziennikarzem i
publicystą, współpracuje z
mediami holenderskimi i
polskimi, od 2000 roku
prezes Stowarzyszenia
Ekspertów Polskich w
Holandii (STEP),
w 2005 r. została odznaczona Złotym Krzyżem
Zasługi RP za działalność polonijną i promocję
4
Polski w Holandii w okresie przed przystąpieniem
Polski do UE.
Ciesielski
Stanisław, Polska
Prof. dr hab. Stanisław
Ciesielski, ur. w 1954 r.,
historyk, kierownik
Zakładu Historii Europy
Wschodniej w Instytucie
Historycznym
Uniwersytetu
Wrocławskiego. Główne
kierunki badań naukowych: najnowsza historia Polski
i Rosji, dzieje polskiej myśli politycznej, losy
Polaków na Wschodzie. Dotychczasowy dorobek
naukowy: 7 monografii książkowych, 6 wydawnictw
źródłowych, ponad 100 studiów i artykułów
naukowych. Najważniejsze publikacje w latach
1996–2005: „Polacy w Kazachstanie w latach 19401946. Zesłańcy lat wojny” (1996), „Rosja –
Czeczenia. Dwa stulecia konfliktu” (2003), GUŁag w
radzieckim systemie represji 1930–1953 (2005),
współautor i redaktor prac: „Życie codzienne
polskich zesłańców w ZSRR w latach 1940-1946”
(1997), „Przesiedlenia ludności polskiej z Kresów
Wschodnich do Polski 1944–1947” (1999), „Masowe
deportacje ludności w Związku Radzieckim” (2003),
„Przemiany narodowościowe na Kresach
Wschodnich II Rzeczypospolitej 1931–1948” (2003).
Dąbrowska Aneta, Białoruś
Dudzińska Bożena,
Polska
Prezes jeleniogórskiego
oddziału Związku
Sybiraków
Dzyra Józefa, Polska
Elsholz Magda,
Niemcy
Od 1972 roku żyje w
stolicy Bawarii –
Monachium, mgr
filologii polskiej
(Uniwersytet M.
Kopernika w Toruniu,
1968), także
absolwentka Akademii
Pedagogiki Socjalnej w Monachium (1974-1976).
Kursy jęz. włoskiego ukończyła przy Uniwersytecie
w Perugii. W latach 1975-77 wykładowczyni jęz.
polskiego dla Niemców w Volkshochschule
Monachium, od 1981 do chwili obecnej nauczycielka
jęz. niemieckiego dla dorosłych przy Polskiej Misji
Katolickiej. Od 1982 do 2005 z ramienia Kurii
Arcybiskupiej pracownica socjalna przy Polskiej
Misji Katolickiej w Monachium. Publikacje w
miesięcznikach „Nasze Słowo― i „Spotkania
Monachijskich Parafian―, artykuły w prasie polskiej:
„Gazeta Mikołowska― i „Niezależna Gazeta Polska―,
współautorka i tłumaczka esejów historycznych pt.
„Bawarski narzeczony―, wydanych w jęz. polskim
oraz niemieckim. Tłumaczka z języków: polskiego,
niemieckiego i włoskiego. Pochodzi z rodziny
polsko–niemieckiej, stąd też czuje się w obu
kulturach i obu krajach jednakowo u siebie w domu a czasem jednakowo obco i wtedy ucieka do
Włoch…
Magda Elsholz lebt seit 1972 in München, Bayern.
Sie absolvierte 1968 die Polnische Philologie an der
Kopernikus - Universität in Torun mit dem
Magisterexamen, sowie in Jahren 1974-76 die
Fachakademie für Sozial-pädagogik in München mit
Diplomexamen. Italienisch studierte sie an der
Universität in Perugia. In Jahren 1975-77 lehrte sie
Polnisch für Deutsche an der Volkshochschule
München, und 1981 organisierte sie Deutschkurse für
Polen bei der Caritas, dann bei der Polnischen
Katholischen Mission München, wo sie bis heute
lehrt. Von 1982 bis 2005 war sie Angestellte des
Erzbischöflichen Ordinariats bei der Polnischen
Katholischen Mission München.
Publikationen in Deutschland: in Exilzeitschriften
„Nasze Slowo― (Unser Wort) und „Spotkania
Monachijskich Parafian― (Begegnungen der
Polnischen Gemeinde). Publikationen in Polen: in
„Gazeta Mikołowska― sowie in „Niezależna Gazeta
5
Polska―. Mitautorin- und Übersetzerin der
historischen Essays „Die Polnische Braut― in beiden
Sprachen. Übersetzerin in Sprachen: Polnisch,
Deutsch und Italienisch. Sie stammt aus einer
deutsch– polnischen Familie, dadurch fühlt sie sich in
beiden Kulturen und Ländern gleich beheimatet –
oder aber manchmal gleich fremd. Dann flieht sie
nach Italien…
Frydrychowicz Maria B., Kanada
Golebiewski
Walter W., USA
Mgr ekonomii
/business/, praktyk życia
gospodarczego i
stosunków
międzynarodowych.
Wiceprezes Światowej
Rady Badań nad
Polonia. Urodzony w
Warszawie 28pazdziernika 1942. Absolwent SGPiS
/1960-1965/, University of Denver /1982/. Ekspert
ONZ –UNIDO w dziedzinie rozwoju
przedsiębiorczości i stosunków międzynarodowych.
Politolog, historyk, autor wielu artykułów polityczno
–społecznych publikowanych w prasie polonijnej pod
hasłem – Polonia to tez Polska.
Działacz polonijny w stanie Kolorado/USA/.
Wieloletni Prezes Izby Handlowej w Kolorado/USA/.
Funkcje kierownicze w oddziałach zagranicznych
dużych przedsiębiorstw takich jak: General Motors
/Polska/, Dromex/Polservice /Libia, Irak, Jordania,
Austria/.
W latach 80-tych wyjeżdża z Polski, aby osiedlić się
w USA. W USA rozpoczyna prace dla Komitetu
Olimpijskiego USA a później Kanady, co umożliwia
mu poznanie środowisk polonijnych na świecie.
Uczestnik Igrzysk Olimpijskich /członek
kierownictwa/ w 1984- Los Angeles, 1992Barcelona, 1990-Igrzyska Wspólnoty Brytyjskiej – w
Nowej Zelandii. Ekspert UNIDO-ONZ w sprawach
krajów rozwijających się. Jako historyk /z
zamiłowania/i politolog specjalizuje się w
problematyce oceny zmian ustrojowych w Polsce w
latach /1989-2006/, oraz badań nad Polonią . Autor
wielu projektów ustaw i artykułów w zakresie :
obywatelstwa polskiego, repatriacji, ordynacji
wyborczej. Wiceprezes – Światowej Rady Badań nad
Polonia Wiceprzewodniczący Komisji d/s Rozwoju
Ojczyzny SRBnP. W USA Republikanin z dużym
doświadczeniem organizacyjnym w partii
republikańskiej. W latach 1980 i 1984 Członek
komitetu wyborczego partii republikańskiej w
wyborach prezydenckich Ronalda Reagana w stanie
Kolorado. W Polsce aktywny działacz na rzecz
zrozumienia zagadnień Polonii – sympatyk partii
Prawo i Sprawiedliwość. Żonaty, syn /Artur/.
Znajomość języków: angielski, rosyjski. Język
ojczysty - polski.
Resume
Golebiewski Walter /Wiesław/, Master‘s Degree in
International Business. SGPiS Warsaw- Poland,
University of Denver-USA. Business consultant in
field of investment, marketing. President/owner of
consulting company /Denver USA. Extensive
experience as General Director for overseas branch
offices of big business organizations as: General
Motors – in Poland, Dromex/Polservice in Libya,
Iraq, Kuwait, Austria, Poland. Participant as a Team
Manager for Olympic Games in Los Angeles /1984/
– USA, Barcelona /1992/ Spain, and Commonwealth
Games /1990/- in New Zealand.Registered as an
expert by UNIDO / United Nations Industrial
Development Organization/ for participating in
programs regarding the growth of developing
countries. Former President of Chamber of
Commerce – Colorado- USA and Polish Club of
Denver. Author of many projects, studies and
business plans for import/export organizations.
Author of many political articles on Poles abroad
/Polonia/. Historian and political expert on subjects
regarding Poles abroad /1939-1990/, and political
changes in Poland /1990-2005/.Vice-President of
World Research Council On Poles Abroad. ViceChairmen of Committee /Homeland Development/World Research Council On Poles Abroad. Married.
One son /Artur/.
Wybrane Publikacje - Wiesława /Waltera/
Golebiewskiego
1. Opracowanie dla United Nations Development
Organization na temat:
Współpracy technicznej i przemysłowej pomiędzy
Polska a krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się.
Wieden-marzec 1977r The servey on Technical and
Industrial Co-operation between Poland and
Industrialized/Developing Countries. UNIDO
Vienna, Austria. March 1977.
6
2. Business Plan – Chamber of Commerce Clear
Creek County, Colorado, Idaho Springs, USA
January 1998.
3. Manual for sport managers /club level coaches/.
Olimpic Training Center. Colorado Springs, USA
1985.
4. Polonia to tez Polska, Gazeta, Toronto – Kanada,
28 Marzec 1991r. Nr 37/448/ s 20-21.
5. Moja trzecia Olimpiada. Na Wirażu. Polonijny
Miesięczny Magazyn Sportowy. Czerwiec/lipiec
1992r. Nr 5/6 s 30-31.
6. Wybory Parlamentarne w Polsce – 2001r.
Panorama Polska. Niezależny Magazyn Kulturalny.
Edmonton Kanada. Grudzień 2001 s 12-13.
7. Polonia to tez Polska – Republika Polonia.
Panorama Polska. Niezależny Magazyn Kulturalny.
Edmonton. Kanada. Październik 2001r. s 7.
8. Demokracja w wydaniu IIIRP. Panorama Polska.
Niezależny Magazyn Kulturalny. Edmonton. Kanada
Styczeń 2003r. s 10.
9. Co możemy zrobić, aby ułatwić repatriacje
Polaków ze Wschodu. Polska Agencja Prasowa –
Polonia dla Polonii 8/9/2001r.
10. Apel o zmianę ordynacji wyborczej w Polsce z
proporcjonalnej na Większościową. Polska Agencja
Prasowa – Polonia dla Polonii 10/4/2003r.
11. Ustawa o obywatelstwie polskim i Ustawa o
repatriacji. Referat na Kongres Światowej Rady
Badań nad Polonia . Częstochowa 4-6 marzec 2003r.
Publikacja w materiałach SRBnP.
12. Polacy w Ameryce – Publikacja w druku .
Warszawa 2003r.
13. Posłanie do Narodu Polskiego w Kraju i na
Obczyźnie. Republika Polonia. Witryna internetowa.
Luty 2003.
14. Ziuk – Józef Pilsudski, dzieciństwo i wczesna
młodość. Witryna internetowa. 2003
15. Apel Światowej Rady Badań nad Polonia – Echa
Kolorado. Sierpień 2004r. /5/
16. Pierwsze organizacje polonijne w Ameryce –
Echa Kolorado Lipiec 2004r. /4/
17. Polacy w Ameryce /wywiad/ - Echa Kolorado –
Lipiec 2004r /4/.
18. Losy Polaków na Wschodzie w czasie i po
zakończeniu II-wojny światowej Echa Kolorado –
Maj 2004.
19. Kongres Polonii Amerykańskiej – jego rola w
życiu Polonii w Stanach Zjednoczonych i współpraca
z Ojczyzna. Referat wygłoszony na Konferencji
organizowanej przez SRBnP i Akademie Bydgoska.
/ Bydgoszczy 18pazdziernika 2004r./.
20. „Obywatel polski nie potwierdzony‖ Artykuł na
temat ustawy o obywatelstwie polskim. - I Zjazd
Polskich Towarzystw Naukowych na Obczyźnie
Kraków 8-11 IX 2005r. Dziennik Polski nr.214
/18616/ z 13.09.2005r.
21. Przywództwo Polonijne w Ameryce – /na
podstawie historii Polaków w Ameryce oraz
organizacji takich jak: Związek Narodowy Polski
oraz Kongres Polonii
Amerykańskiej/ – Bydgoszcz Uniwersytet
Kazimierza Wielkiego listopad 2005r.
22. Polonia Amerykańska wobec problemów
odbudowy i sowietyzacji Kraju, po zakończeniu II
wojny światowej na przykładzie działalności
Kongresu Polonii Amerykańskiej. Międzynarodowa Konferencja Naukowa – Wydział
Nauk Historycznych UMK w Toruniu – Ciechocinek
24-26 XI. 2005r.
23. Potrzeba uporządkowania prawa o obywatelstwie
polskim i repatriacji Polish Independent Cultural
Magazine – PANORAMA POLSKA, s12-13, vol.13,
No 11/145/, November/Listopad 2005 . Edmonton.
Alberta. Canada.
24. Więcej optymizmu, dobrej woli i nadziei – po
wyborach 2005r w Polsce. PAP – Polonia dla
Polonii 25 październik 2005r.
25. The Polish-American Congress – its role in the
life of Polonia in the United States of America and
their collaboration with Poland. Rocznik POLONII
nr.1, s 113-121.Uniwersytet Kazimierza Wielkiego,
Światowa Rada Badań nad Polonia. Bydgoszcz
2005r.
26. Polish Nationality as a Concept of Nationhood as
Viewed Immigration Experiences. Dialogue and
Uniwersalizm Vol.XV No.11-12/2005. s 43-48,
Published by Polish SEC /Societe Europeenne de
Culture and Academik Publishing House DIALOG.
Warsaw 2005.
Haykowsk
i Michał,
Szwecja
Ur 1939 w
Warszawie.
Absolwent
Wydziału
Historii Uniwersytetu Warszawskiego. W Szwecji od
1986 r. Dziennikarz, historyk, publicysta. Członek
Związku Dziennikarzy Szwedzkich i Związku
Pisarzy Szwedzkich. Redaktor pism
kulturalno/informacyjnych "Polonia" i "SueciaPolonia". Korespondent skandynawski Polskiej
Agencji Prasowej - PAP.
7
Jakowiec Iwan, Polska
Jakowiec Renata, Rosja
Jonkajtys Marian Mikołaj
Judycki Zbigniew,
Francja
Biograf Polonii,
dziennikarz, dyrektor
Instytutu Badań
Biograficznych we
Francji; ur. 4 września
1948 r. w Opatowie (woj. świętokrzyskie).
Wykształcenie wyższe oraz doktorat nauk
humanistycznych. We Francji od 1980 roku.
Założyciel i redaktor naczelny Kwartalnika
Biograficznego Polonii « Polacy w świecie » w
Paryżu 1992-;dyrektor Instytut de Recherches
Biographiques w Paryżu, a następnie w Vaudricourt
1995-; współpracownik Akademii Świętokrzyskiej w
Kielcach 1999-. Zastępca redaktora naczelnego
Ilustrowanego Słownika Biograficznego Polonii
Świata 1995-. Stały współpracownik tygodnika
« Głos Katolicki » w Paryżu (od 1992 stała
cotygodniowa rubryka) 1990-; członek zespołu
redakcyjnego miesięcznika « Nasza Rodzina » w
Paryżu 1990-1999 i tygodnika « Nowy Tygodnik » w
Paryżu 1992-1993; przedstawiciel redakcji
monachijskiego miesięcznika « Exodus » na teren
Francji 1992-1995; redaktor wkładki « Życie
paryskie » w dwumiesięczniku « Pro Polonia »
(Lublin) 1997-; współpracownik „IPA-Wiadomości
Sekcji Polskiej‖ (Ogólnopolski Kwartalnik
Międzynarodowego Stowarzyszenia Policji) 2003-.
Autor ok. 15. 000 haseł słownikowych z zakresu
biografistyki polonijnej i regionalnej (m.in. Wielkiej
Encyklopedii Powszechnej PWN), oraz ok. 1000
artykułów, wywiadów, opracowań opublikowanych
w prasie polskiej i polonijnej, m.in.: „Głos Katolicki‖
(Paryż), „Exodus‖ (Monachium), „Niepokalana‖
(Vaudricourt), „Nasza Rodzina‖ (Paryż),
„Wrocławska Gazeta Polska‖ (Wrocław), „Kronika‖
(Norwegia), „Nowy Tygodnik‖ (Paryż), „Pamiętnik
Literacki‖ (Londyn), ‗Kurier Polonijny‖ (Warszawa),
„Tak‖ (Bruksela), „Biuletyn Stowarzyszenia
Wspólnota Polska‖ (Warszawa), „Gazeta Policyjna‖
(Warszawa), „Forum Polonijne‖ (Lublin), „Pro
Polonia‖ (Lublin), ‗Dziennik Polski i Dziennik
Żołnierza‖ (Londyn), „Roczniki Stacji Naukowej
PAN‖ (Paryż), „Kaleidoscope‖ (Warszawa), „Czas
Polonii‖ (Dąbrowa Tarnowska), Wydawca i
współautor Śpiewnika polskiego (Paryż 1985).
Współredaktor i współautor zbioru wywiadów z
przedstawicielami Polonii Nadwiślańskie odyseje
(Paryż 1995). Redaktor i współautor publikacji
książkowych: Losy Polaków. Materiały III
Sympozjum Biografistyki Polonijnej w Rzymie
(Lublin 1998), Losy Polek. Materiały IV Sympozjum
Biografistyki Polonijnej w Wiedniu, (Lublin 1999),
Polacy i osoby polskiego pochodzenia w siłach
zbrojnych i policji państw obcych. Historia i
współczesność (Toruń 2001), Duchowieństwo polskie
w świecie. Historia i współczesność (Toruń 2002),
Polacy we Francji (Warszawa 2004), Podhalanie w
świecie (Kraków 2005). Autor i współautor (z żoną)
publikacji książkowych: The Polish
Armorial/Armorial Polonais, w języku angielskim i
francuskim (Chateau Thierry 1988), Poles in Great
Britain, w języku angielskim (t. I Londyn 1995, t. II
Londyn 1998), Les Polonais en France, w języku
francuskim (Paris 1996), Polacy w Austrii (Lublin
1999), Krakowianie w świecie. Słownik biograficzny,
wspólnie z B. Klinaszewskim (Toruń 2000), Słownik
biograficzny. Polonia, Wyd. PWN (Warszawa 2000),
Polacy w Belgii i Luksemburgu. Słownik biograficzny
(Toruń 2000), Papież Słowianin–zwiastun nadziei
(współautor, Toruń 2000), Rodacy w obcych
mundurach. Słownik biograficzny (Toruń 2001), Les
Polonais en Belgique et au Luxembourg (Toruń
2001), Kto jest kim w Kielcach. Informator
biograficzny, wspólnie z J. Siwkiem (t. I Toruń 2002,
t.II Kielce 2004), W służbie Bogu i światu. Słownik
biograficzny (Toruń 2002), Podhalanie. Słownik
biograficzny (Vaudricourt-Zakopane 2005) oraz 17
numerów Kwartalnika Biograficznego Polonii
« Polacy w świecie » 1993-2001. Pomysłodawca,
redaktor i współautor opracowania Indeksu haseł
Polskiego Słownika Biograficznego (Lublin 1999).
Inicjator opracowywania serii regionalnych
informatorów biograficznych „Biografie Ziemi
Świętokrzyskiej‖ 2002-. Organizator corocznych
międzynarodowych sympozjów biografistyki
polonijnej (PUNO, Londyn 1996; Stacja Naukowa
PAN, Paryż 1997; Papieski Uniwersytet św.
Tomasza, Rzym 1998; Stacja Naukowa PAN,
Wiedeń 1999; Uniwersytet Jagielloński, Kraków
2000, Kwatera Główna NATO, Bruksela 2001;
Papieski Uniwersytet Urbanianum, Rzym 2002,
Stella Plage 2004; Zakopane 2005). W 1996 roku
wspólnie z A. Kuźmiczem doprowadził do
umieszczenia na serii win francuskich « Bordeaux » i
« Lussac-St-Emilion » napisu „Pro Polonia‖ i herbów
z polskimi orłami. Założyciel i wiceprezes (1994-
8
1997) Polskiego Stowarzyszenia Autorów,
Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie 1994-. Kanclerz
Kapituły Nagrody Honorowej «Lutetia» Polskiego
Stowarzyszenia Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy
w Europie 1996-; sekretarz Kapituły Medalu
Honorowego « Polonia Semper Fidelis » 1995-.,
członek Rady Naukowej « Studiów Rzeszowskich »
wydawanych przez Instytut Europejskich Studiów
Społecznych 1999-2002, członek Komitetu
Redakcyjnego « Roczników » Stacji Naukowej PAN
w Paryżu 1999–. Założyciel i kustosz stałej galerii
malarstwa polonijnego w pałacu Halloy w
Vaudricourt (Francja) 2003-. Członek:
Stowarzyszenia Polskich Autorów, Dziennikarzy i
Tłumaczy w Europie (honorowy) 1994-, Polskiego
Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie w Londynie
2000-, Akademii Historii i Literatury Polskiej i
Słowiańskiej im. A. Mickiewicza (czł. rzeczywisty)
2002-, Fundacji Jana Pawła II w Londynie i Paryżu
2000-, Rady Porozumiewawczej Badań nad Polonią
(oraz Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Rady)
1998-, Związku Polaków w Austrii (honorowy)
1999-, Rady Programowej Telewizji Polskiej Spółka
Akcyjna-TV Polonia w Warszawie 2001–2004,
Międzynarodowego Stowarzyszenia Policji IPA
(honorowy) 2002-, Związku Kół 1. Dywizji
Pancernej w Gdańsku (wspierający) 2005-. Laureat:
nagrody naukowej Katolickiego Uniwersytetu
Lubelskiego 1995, francuskiej nagrody historyków
«Prix Piarron de Chamousset» 1996, nagrody
honorowej za najciekawszą publikację Salonu
Książki Polonijnej w Brukseli 2000, nagrody Rady
Porozumiewawczej Badań nad Polonią w Toruniu
2000, Nagrody Miasta Kielc 2000, nagrody „Serce
dla serc‖ (w dziedzinie rozsławiania imienia Polski)
2002, nagrody „Fidelis Poloniae‘2002‖ 2002,
nagrody Stowarzyszenia Polskich Autorów,
Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie 2002, nagrody
„Złota Łyżka‖ w I Plebiscycie czytelników „Głosu
Katolickiego‖ Paryż 2002. Uhonorowany tytułem
„Przyjaciel Gold Drop‘u i statuetką Złotej Kropli
2004. Odznaczenia: m.in. złoty medal
Międzynarodowej Akademii Lutecja w Paryżu 1996,
Medal Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego
przy WSP w Bydgoszczy 1999, Medal „Pro
Memoria‖ 2005. Medal „Benemeriti de Opere
Fvndato Ioannis Pavli PP. II‖.
Kałuski Marian,
Australia
Urodził się w Chełmnie
nad Wisłą w 1946 roku.
Od 1964 roku mieszka i
pracuje w Australii. Jest
dziennikarzem i pisarzem
oraz historykiem polskim i
australijskim.
Współpracował z 63
pismami: polskimi (37) i anglojęzycznymi (26) w
Australii, Polsce, Anglii, Francji, USA i Kanadzie.
Ma w dorobku wiele książek i ponad 1000 artykułów.
Był m.in. redaktorem "Tygodnika Polskiego" w
Melbourne (1974-77). Publikował m.in. w
sydneyskich "Wiadomościach Polskich" i
"Przeglądzie Katolickim", w paryskiej "Kulturze",
londyńskich "Wiadomościach", "Dzienniku Polskim i
Dzienniku Żołnierza", "Tygodniu Polskim", "Orle
Białym" oraz "Gazecie Niedzielnej", a obecnie w 12
pismach (m.in. kanadyjski "Goniec" i australijski
"Przegląd Katolicki") i witrynach internetowych. W
latach 1979-89 współpracował z polskim programem
radia 2EA (obecnie SBS) w Sydney. Jest autorem
szeregu książek i prac naukowych opublikowanych w
językach polskim i angielskim w Australii, Anglii,
Ameryce i Polsce, m.in. biografii papieża Jana Pawła
II (Australia 1979 i USA 1980) i Pawła Edmunda
Strzeleckiego (1981 i 1985), prac "Polacy w
Australii" (1985) i "Polacy w Maitland" (po polsku i
po angielsku 1983), historii 600-lecia chrześcijaństwa
na Litwie (Londyn 1987), głośnej polemiki polskoukraińskiej, związanej z bitwą o Monte Cassino
(USA 1987 i Londyn 1989) oraz dwóch książek na
tematy polsko-żydowskie: "Cienie, które dzielą..."
(Warszawa 2000) i "Wypełniali przykazanie
miłosierdzia. Polski Kościół i polscy katolicy wobec
holocaustu" (Warszawa 2000). W 2001 r. ukazała się
w Warszawie (nakładem Instytutu Wydawniczego
PAX) pierwsza w literaturze polskiej, obszerna praca
"Polacy w Chinach" (308 stron, archiwalne zdjęcia) i
książka "Ku pamięci i w podzięce Jankielom.
Słownik Żydów - patriotów polskich", a w Lublinie
(w wydawnictwie uniwersyteckim) praca "Polacy w
rosyjskiej Mandżurii". W roku 2004 ukazały się dwie
kolejne pozycje książkowe Mariana Kałuskiego:
"Polskie dzieje Gdańska do 1945 roku"
(Bernardinum, Pelplin 2004) oraz: "Polska-Chiny
1246-1996. Szkice z dziejów wzajemnych
kontaktów" (Verbinum, Warszawa 2004). W druku
znajduje się pierwsza w literaturze polskiej książka
pt. "Polacy w Nowej Zelandii". Marian Kałuski jest
także autorem wielu innych prac, jak np. "Poles in
Victoria´s History" ("Journal" Royal Historical
9
Society of Victoria 1986), "Polish Religious Life in
Australia" (1988 i 1989), "Polish press in Australia"
(1989 i 1990), "Polacy w Australii po wyborze
papieża Jana Pawła II" (KUL, Lublin 1991),
"Związek Ziem Wschodnich RP w Melbourne 198092" w "Kronice Federacji Polskich Organizacji w
Wiktorii 1962-1992" (Melbourne 1993).
Współzałożyciel i kierownik (od 1977) "Studium
Historii Polonii Australijskiej". Jego zasługą jest
wydanie przez Pocztę Australijską (Australia Post) w
1983 roku znaczka pocztowego, upamiętniającego
zasługi Pawła Edmunda Strzeleckiego dla Australii.
Zajmuje się naukowo dziejami Polaków na świecie i
historią stosunków polsko-żydowskich. Jest
członkiem Australijskiego Towarzystwa
Historycznego, Związku Pisarzy Australijskich i
Stowarzyszenia Dziennikarzy Australijskich,
Australijsko-Chińskiego Towarzystwa Przyjaźni, a
przede wszystkim członkiem Światowej Rady Badań
nad Polonią. Odznaczony w 1991 roku przez
prezydenta Lecha Wałęsę Krzyżem Zasługi.
Klimiuk Chris M., USA
Kłos Marcin, Polska
Knapik Tomasz,
Polska
- data i miejsce ur.:
08.09.1984, Warszawa
- student UAM w
Poznaniu, kierunek
historia, prawo
- zainteresowania: historia,
polityka, muzyka
Kollar Urszula, Węgry
Konopka Jan,
Szwajcaria
mgr prawa Uniwersytetu
Jagiellońskiego, doktor
prawa Uniwersytetu w
Genewie, od 38 lat
zamieszkały w Szwajcarii,
działacz patriotyczny, organizator wielu wystaw,
społecznik udzielający się w Muzeum Paderewskiego
w Morges i Muzeum Kościuszki w Solurze, pisarz,
poeta, redaktor piszący do licznych pism
francuskojęzycznych.
Przypis Redakcji: bardzo skromny, nie chciał
przekazać nawet swojej notki biograficznej!
Koperski Romuald, Polska
Romuald Koperski - urodził się w Sopocie,
wychował w Gdańsku. Od wczesnych lat
pasjonowały go rzeczy trudne i nietuzinkowe.
Niekonwencjonalność jego życia sprawiła, że
reprezentuje on niecodzienne, zróżnicowane profesje.
Jest muzykiem pianistą, podróżnikiem, pisarzem,
dziennikarzem, fotografem, żeglarzem, nurkiem oraz
pilotem samolotowym.
Podróżował jak sam powiada - od zawsze. Ostatnimi
czasy jednak zafascynowała go Syberia, jej
tajemniczość, a zarazem piękność, do dziś wspomina
otwartość i gościnność zamieszkujących ją ludzi.
Wszystkie wyprawy Romka Koperskiego mają
wspólną cechę - są podróżami
niekonwencjonalnymi, wyprawami w nieznane.
Niekonwencjonalność ta wyraża się w braku
wystarczającej ilości pieniędzy, braku
odpowiedniego ubioru i specjalistycznego sprzętu,
zapasu żywności, braku łączności oraz
elektronicznych urządzeń nawigacyjnych - wszak
Koperski jako lotnik nieźle zna się na tradycyjnej
nawigacji.
Do ostatnich dużych osiągnięć podróżniczych
Koperskiego zaliczyć można pierwszą w historii
udaną ekspedycję samochodową na trasie Europa Ameryka Północna, konkretnie z Zurychu w
Szwajcarii do Nowego Jorku. Trasa tej pionierskiej
ekspedycji wiodła przez bezkresne, bezludne obszary
Syberii, Alaskę, Kanadę i prawie całe terytorium
USA. Kiedy na granicy rosyjskiej Romuald Koperski
10
mówił żołnierzom, że jedzie do Nowego Jorku, ci
śmiali się, że ma dobra poczucie humoru, ale słabo
zna geografię, bowiem jak zapewniali Nowy Jork nie
leży w Rosji... Z tej niesamowitej podróży powstała
książka pt. "Pojedynek z Syberią", która jest przede
wszystkim relacją z najtrudniejszego etapu,
biegnącego przez tereny byłego Związku
Radzieckiego. Relacją, jak powiadają krytycy,
opowiedzianą bardziej niż opisaną. Nie brakuje w
książce opisów niesamowitych przygód, które
musiały przytrafić się w kraju nie dającym szans
przetrwania przeciętnemu turyście. Dodać należy, że
tej wyprawy dookoła świata nikt nie sponsorował samochód jakim Koperski odbył tą podróż został
złożony z części pozyskanych na złomowisku...
Kolejną nie mniej szaloną wyprawą Romualda
Koperskiego było przemierzenie całej Syberii
zwykłym gumowym pontonem. Był to samotny
spływ największą wschodnio-syberyjską rzeką Leną
od jej źródeł w Górach Bajkalskich do ujścia w
Morzu Łaptiewów - 4.500 km żeglugi. Nie była to
podróż łatwa, bowiem Romek Koperski podróżował
bez pieniędzy, zapasu żywności, bez broni i
odpowiedniego sprzętu.
Cztery tysiące kilometrów pustkowia to albo bardzo
mało, albo bardzo dużo. Zależy jak na to patrzeć.
Jeśli kończysz podróż, to bardzo dużo, jeśli jednak do
celu podróży zostało tobie ponad osiem tysięcy
kilometrów, to te cztery, które przebyłeś są jeszcze
niczym. To dopiero uwertura przed właściwym,
długim spektaklem... Bowiem nie koniec jeszcze
drogi długiej, samotnej, głodnej i przeraźliwie zimnej
- drogi, gdzie wszystko może się zdarzyć. Gumowy
ponton, którym Koperski przemierzał Syberię na
pierwszy rzut oka nie gwarantował udanej wyprawy seryjna produkcja, tylko 2 metry długości. Jednak ani
razu nie zawiódł, choć w górnym biegu rzeki nie raz
dnem szorował po kamieniach. Za tą ostatnią podróż,
została Koperskiemu przyznana prestiżowa nagroda
"KOLOSA" oraz tytuł Podróżnika Roku 99`.
Owocem wypraw Romualda Koperskiego są
opracowania książkowe i albumowe:
- "Pojedynek z Syberią"
(1996 r.),
- "Przez Syberię na gapę"
(2001 r.),
- ze zdjęć wykonanych
podczas tych podróży
powstał album
fotograficzny na płycie
CD-ROM pt. "1001
Obrazów Syberii" (1999
r.)
- Kilkanaście fotografii z rosyjskich zbiorów autora
wzbogaciło polską edycję encyklopedii Britannica
oraz podręczniki do nauki geografii.
Kuzawińska Bożena, Białoruś
Bożena Kuzawińska, dziennikarka Redakcji
Zagranicznej PAP od 1984 roku, od grudnia 2005
roku stała korespondentka PAP w Mińsku.
Lachowicz Teofil, USA
Lukasiak Witold, Australia
Łucki Bolesław,
Kanada
tyle pięknych słów ma
polski język
na szczytach intelektu
można się nimi bawić
bez końca
i nic
a czasem przypadkiem
spadną z trzaskiem na
beton
i ułożą w całkiem zgrabny wiersz
jakiego i największy poeta
nie wymyśli
ironio losu
matko geniuszy
przebacz mu
bo sam
nie wie
co czyni
Łukomska Dorota,
Polska
Urodziłam się i mieszkam na
Zamojszczyźnie.
Przez kilka lat pracowałam
w prasie lokalnej, zajmując
się przede wszystkim
propagowanie wszystkiego
co z Zamościem i Ziemią
Zamojską jest związane.
Następnie pracowałam w administracji publicznej,
jako rzecznik prasowy Wojewody Zamojskiego
11
Marcina Zamoyskiego. Obecnie pracuję w
Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej, pisaniem nie
zajmuję się zawodowo, tylko czasami, jeśli trafi się
dobry temat. Jakoś nie mogę całkiem z tego
zrezygnować. Od kilku lat staram się w miarę sił i
możliwości pomagać (np. przy dekoracjach kościoła
na różne uroczystości) redemptorystom w Zamościu i
tak miedzy innymi poznałam O. Zbigniewa.
Właściwie to moje życie jest takie mało ciekawe, że
nie ma o czym pisać. Moja pasja to książki i podróże.
- Instytutu Stosunków Międzynarodowych na
Wydziale Dziennikarstwa
i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego
- Studium Bezpieczeństwa Narodowego
Uniwersytetu Warszawskiego
Maciaszek Katarzyna, Polska
Od Redakcji:
Pracownik jednej z instytucji przyrządowej w
Warszawie, Bartosz to jest wielkiego formatu
pasjonat polskiej historii. Nasze pismo - pro
Polonicum - będzie zawsze się odwoływało do tego, iż
miało szczęście, że przyszły Profesor Musiałowicz
zechciał z nami współpracować od pierwszego
numeru!
Jest on twórcą polskiego kalendarza historycznego na
Internecie. Nie uchodzi jego uwadze żadna bitwa z
polskiej historii, nawet ta przegrana. Ma taki dar do
wyjaśniania tego co najistotniejsze, że po
przeczytaniu jego tekstów wydaje się nam, że my też
moglibyśmy być wielkimi wodzami.
Specjalizuje się w historii polskiego wychodźstwa do
Indii w latach 1942-1948, jest zaangażowana w
realizację projektu Rady Ochrony Pamięci Walk i
Męczeństwa, dotyczącego dokumentacji stosunków
Polski z krajami Azji.
Markowska Irena, Polska
Marzec Ewelina, Polska
Musiałowicz
Bartosz, Polska
O sobie mówi:
- Taki sobie absolwencina
Uniwerku Warszawskiego
...
- Brzydal i paskuda
- I zakuta pała ...
Pracownik ważnej instytucji państwowej. Doktorant
w Instytucie Stosunków Międzynarodowych WDiNP
UW. Korespondent tygodnika Polska Zbrojna.
Członek bractwa rycerskiego Milites Alraunae z
Warszawy. Podróżnik (kraje wschodu). Fotograf.
Wyczuwa się, że wyznaje zasadzie, że bitwy się
powtarzają, ale zwycięstwa nie są gwarantowane!
I na pewno jest ciężej być patriotą w centrum
Warszawy niż na emigracji!
Cholera go ciska, gdy data 4 lipca kojarzy się
wszystkim ze Świętem Niepodległości USA, a nie z
bitwą pod Kłuszynem 1610 r.!
Dostaje szału, gdy 11 września to dla każdego
rocznica ataku na WTC, a nie śmierci Żwirki i
Wigury w 1932 r.!
Przypis Redakcji:
co do wyrażenia Zakuta Pała, Bartosz uwielbia się
zakuwać w średniowieczne zbroje rycerskie, stąd ta
fachowość wyrażenia...
Z innych źródeł:
Absolwent:
- Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu
Warszawskiego
12
Narkowicz Liliana,
Litwa
(1961), dr nauk
humanistycznych w zakresie
historii, redaktor, publicystka,
pisarka. Urodziła się i
studiowała w Wilnie (Litwa).
Pracowała w charakterze
tłumaczki i dziennikarki pism
polskojęzycznych, polonistki
w szkołach średnich oraz przewodniczki wycieczek
biur turystycznych. W 2003 obroniła na
Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu pracę
doktorską pt. „Jan Konrad Obst – publicysta,
wydawca, historyk (1876-1954).
Autorka ponad 500 artykułów, w tym publikacji
naukowych i 10 edycji książkowych („Znani i
nieznani profesorowie Uniwersytetu Wileńskiego I
poł. XIX w.‖, „KosciOl św. Piotra i Pawła w
Wilnie‖, ―Wspomnienia księdza Antoniego Dilysa‖,
―Z Wilna szwajcarskimi śladami Polaków‖). Lata
1998-2001 spędziła z rodziną w Szwajcarii w
związku ze stażem naukowym męża. Była członkiem
Towarzystwa im. T. Kościuszki w Solurze. Obecnie
jest członkiem związku Pisarzy Polskich za Granicą
(Londyn). Współpracuje z krakowską redakcją
Polskiego Słownika Biograficznego. Tymczasowo
mieszka w Niemczech. Pracuje nad tematyką „Los
polskich dworów na Kresach‖.
Nurczyk Krystyna, Szwajcaria
Od 13 lat dziennikarz, od 2 lat pracuje w Szwajcarii
jako korespondent TV Polonia - przygotowuje
materiały do programu informacyjnego o
tematyce polonijnej "Wieści Polonijne" .
M. in. w styczniu 2006 ukazał się w TV Polonia jej
wywiad z prezydentem szwajcarskiego Nationalrat
Claude Janiak.
Współpracuje również z Informacyjną Agencja
Radiowa w Warszawie, która przygotowuje
wiadomości dla wszystkich rozgłośni Polskiego
Radia w Polsce.
Osses Adams Liliana, USA
Od wczesnego dzieciństwa związana z muzyką i
teatrem, w wieku siedmiu lat rozpoczęła naukę gry na
fortepianie w Konserwatorium Muzycznym w
Poznaniu. Następnie kontynuowała wykształcenie
muzyczne w Średniej Szkole Muzycznej w Poznaniu
w klasie harfy i fortepianu. W 1971 r. ukończyła
Akademię Muzyczną w Poznaniu z tytułem Magistra
Sztuki. Doskonaliła swoje umiejętności gry na harfie
u światowej sławy harfistów, najpierw u prof. Karela
Patrasa w Pradze, a następnie u Nicanora Zabalety w
San Sebastian, Lily Laskine w Paryżu, Marii
Korchińskiej w Londynie oraz u Mildred Dilling w
USA. W latach 1961-1972 pracowała w Polsce w
charakterze harfistki w Filharmonii Poznańskiej pod
dyrekcją Roberta Satanowskiego oraz w Filharmonii
w Szczecinie pod dyrekcją Józefa Wiłkomirskiego.
W tym czasie rozpoczęła także karierę solistyczną
występując z orkiestrami symfonicznymi w kraju i
zagranicą.
W 1972 r. została pierwszą harfistką Opery
Cesarskiej w Teheranie występując jednocześnie na
licznych koncertach w Radio i Telewizji Irańskiej.
W roku 1978 opuściła Iran (w przeddzień rewolucji
islamskiej) i osiedliła się z mężem Amerykaninem w
San Francisco. W latach 1979-1981 podjęła pracę
jako prywatny nauczyciel muzyki w Riyadh, Arabia
Saudyjska. Od 1981-1985 przebywała w Wiedniu
dokonując archiwalnych nagrań na harfę solo dla
Radia Austriackiego. W 1986 r. powróciła do
Kalifornii, gdzie prowadzi szeroką działalność
artystyczną i pedagogiczną oraz współpracuje z
lokalnymi orkiestrami symfonicznymi w charakterze
harfistki.
Obuchowski Andrzej, ks., Rosja
13
Jej biogram ukazał się w licznych wydaniach
Marquis Who‘s Who w Stanach Zjednoczonych, a
także w Cambridge, Anglia, w Indiach, Francji i w
Polsce. Jej prace dokumentacyjne dotyczące historii
harfy w Polsce oraz historii opery i baletu w
Teheranie znajdują się w Bibliotece Kongresu,
Washington, D.C.
Osses-Frei Janina,
Austria
Nazwisko panieńskie
Osses, historyk z
wykształcenia, urodziła się
w Poznaniu w rodzinie o
tradycjach muzycznych.
Studia historyczne
kończyła na Uniwersytecie
im. A. Mickiewicza w
Poznaniu. Pracowała w Muzeum poznańskim jako
archiwista i współorganizatorka wystaw. Była
stypendystką Instytutu Historii PAN w Warszawie w
ramach studiów doktoranckich, zajmowała się
problematyką związków kulturalnych polskowęgierskich. Doktorat na temat „Polonia na
Węgrzech w latach 1945-1956‖ obroniła w 1979 r. na
Uniwersytecie UAM w Poznaniu. Do Wiednia
przyjechała po raz pierwszy w 1981 r. na zaproszenie
rodziny, od 1982 r. pozostała na stałe po wyjściu
zamaż za Waltera Frei (Szwajcar, ekonomista i
amator pianista, wielbiciel twórczości muzycznej
Fryderyka Chopina ).
W 1987 r. w Wiedniu urodziła córkę Michaele.
Od wielu lat publikuje artykuły w prasie polonijnej w
Austrii na tematy głównie historyczne i dotyczące
Polonii: "Głos Polonii"- „Strzecha‖, "My",
"Polonika", „Dialogi‖ (członek redakcji), „Żongler
Polonia Nova‖ (członek redakcji). Pisze wiersze,
które były nagradzane na konkursach i są
publikowane z antologiach w Polsce i na stronach
internetowych w USA- Wolni Najmici, Polonia
Holenderska, Szwajcaria-Nasza Gazetka. Tłumaczy
poezję z języka niemieckiego na język polski poetki
austriackiej Ilse Brem.
Jest aktywnie związana z ruchem polonijnym,
posiada własne archiwum, w którym gromadzi
pamiątki związane z życiem Polonii w Austrii.
Kolekcjonuje od 1982 r. prasę austriacką piszącą na
tematy polskie, prasę polonijną, zbiera zdjęcia i
fotografuje wydarzenia polonijne, kolekcjonuje
autogramy osobistości polskich i austriackich. Ma
nadzieję, że jest to przyczynek do archiwum
polonijnego i Muzeum, które kiedyś zostanie
założone w Wiedniu. Jej polonijna gazeta archiwalna
„Solidarność‖ z portretem Lecha Wałęsy wydana w
Wiedniu w 1982 r. jako jedyny polski eksponat
znalazła się na wielkiej wystawie austriackiej
jubileuszowej 50-lecia Austrii w Galerii Pałacu
Belvedere „Das Neue Osterreich‖ 16.5.-30.11.2005 i
oglądana była przez 320 tys. zwiedzających tę
wystawę oraz prezydentów Heinza Fischera (Austria)
i Aleksandra Kwaśniewskiego (Polska).
Dr Janina Osses-Frei od lat propaguje hasło "Ocalić
od zapomnienia" pomniki i pamiątki polskie w
Austrii. Wiele artykułów napisała pod takim tytułem
publikowanych w piśmie wiedeńskim "Polonika" nr
4, 12, 1996, nr 6,1997, nr 38, 39,1998, „Dialogi‖ i
„Żongler Polonia Nova‖. Publikowała także w
pismach: Polonia Węgierska, Super Express USA
Nowy Jork ( 24.XII.2005) oraz wiedeńska „Nasza
Wspólnota‖. Otrzymała 1 nagrodę Związku Polaków
Strzecha w 1985 r. za pracą konkursową pt.
‖Obchody 250-lecia Odsieczy Wiedeńskiej w 1933 r.
w Austrii‖ oraz nagrodę za poezję w 1986 r. Na I
Zjeździe Polonii w Karyntii (28-30.V.1999) na
zaproszenie Klubu Sobieski wygłosiła referat
„Król Bolesław Śmiały i jego domniemany grób w
Ossiach‖. Na IV Sympozjum Biografistyki Polonijnej
w Wiedniu (1.IX.1999) wygłosiła referat „Rola i
dokonania Polek w dziedzinie muzyki na terenie
Wiednia‖ opublikowany w książce „Losy Polek‖
Sympozjum Biografistyki Polonijnej, pod red. Agata
i Zbigniew Judyccy ( Instytut Biografistyki Francja),
Wyd. Czelej , Lublin 1999
Jest autorem 55 artykułów na stronie internetowej
PAP Polonia dla Polonii http://polonia.pap.com.pl
oraz na stronie pisma Żongler Polonia Nova. Pisuje
hasła tematyczne opublikowane w książce
„Encyklopedia Polskiej Emigracji i Polonii‖ 5-cio
tomowej, redakcja prof. Kazimierza Dopierała.
(Wyd. Oficyna Kucharski, Toruń, lata 2003-2005)
Aktywnie uczestniczy od 2003r. w zjazdach
dziennikarzy, imprezie „ Światowe Forum Mediów
Polonijnych‖ w Polsce organizowanej przez
Małopolskie Forum Współpracy z Polonią w
Tarnowie.
Jej hobby jest poezja i muzyka. Już w dzieciństwie
uczyła się grać na fortepianie i gitarze. Jest
samoukiem gry na zabytkowej Cytrze akordowej
Akkordzither, z którą występowała wiele razy w
klubach polonijnych, węgierskich, szwajcarskich,
austriackich. Wystąpiła w Polsce dwukrotnie we
14
Wrocławiu w ramach imprez Dni Austrii w 1997 i
1998 r. w Klubie Muzyki i Literatury z programem
historyczno-muzycznym o Cesarzowej Sissi z
Dynastii Habsburgów.
Wiadomości biograficzne:
W. S. Kucharski; Polacy i Polonia w rdzennej Austrii
w XIX i XX wieku, Lublin-Wiedeń, 1994;
„Polonika‖, 6 (1997);‖Profile‖ Wiadomości
Konsulatu RP w Wiedniu, 6 (1968);
Z.A.Judycki, „ Polacy w świecie‖.
Kwart.Biograficzny Polonii (Paryż-Kielce) 14, 2000
r.
A.i Z. Judyccy, Polonia, Słownik biograficzny,
Warszawa 2000
Kazimierz Dopierała , Encyklopedia Polskiej
Emigracji i Polonii, 2003, tom II
Fala‖ również w Mołdawii. Do dziś współpracuję z
„Gościem Niedzielnym‖, „Jutrzenką‖ w Mołdawii i
radiem „Polska Fala‖. W 2003 r. podjęłam studia
doktoranckie z zakresu antroponimii w Instytucie
Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk w
Krakowie. Temat pracy doktorskiej brzmi: „Nazwy
własne (imiona, nazwiska) osób pochodzenia
polskiego z Kiszyniowa i okolicy od początku XIX
do XXI wieku. Będzie to praca o wzajemnych
wpływach i oddziaływaniu różnych etnosów, będzie
pokazywać ich kulturę przez stosunki językowe,
twory hybrydalne odzwierciedlone w imionach,
nazwiskach osób pochodzenia polskiego. Do tej pory
napisałam dwa artykuły o imionach i nazwiskach
Polaków w Mołdawii wiążące się z tematem pracy
doktorskiej opublikowane w renomowanym
czasopiśmie onomastycznym „Onomastica‖.
Kraków, 24 kwietnia 2006 r.
Elena Palinciuc
Palinciuc Elena,
Mołdawia
Nazywam się Elena
Palinciuc. Urodziłam się
23 lutego 1980 roku w
Balti (Moldova). W 1997
roku skończyłam Szkołę
Ogólnokształcącą nr 3 w
Bielcach. W październiku
1997 roku rozpoczęłam w
Rzeszowie kurs przygotowawczy do studiów dla
cudzoziemców, który się odbywał przy Wyższej
Szkole Pedagogicznej. W 1998 r. zostałam przyjęta
na studia magisterskie dzienne na Wydziale
Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na
kierunek filologia polska, specjalność nauczycielska.
W latach 2002-2004 w sierpniu wyjeżdżałam jako
wychowawca ze stuosobową grupą młodzieży
polskiego pochodzenia z Mołdawii na
dwutygodniowe Kolonie Języka Polskiego, które
odbywały się nad Morzem Czarnym w Siergiejewce,
na Ukrainie. Na koloniach oprócz wychowawstwa
prowadziłam dla uczestników zajęcia z języka
polskiego. 16 czerwca 2003 r. zdałam egzamin
magisterski i uzyskałam tytuł magistra filologii
polskiej z wynikiem bardzo dobrym. W okresie od
1.10.2002 r. do 30.06 2004 r. kontynuowałam naukę
w Podyplomowym Studium Dziennikarskim przy
Papieskiej Akademii Teologicznej. Praktyki
dziennikarskie odbyłam w dziale miejskim
krakowskiej redakcji „Gazety Wyborczej‖,
krakowskiej redakcji „Gościa Niedzielnego‖, w
redakcji polonijnej gazety „Jutrzenka‖ w Mołdawii
oraz w polonijnej redakcji audycji radiowych „Polska
Pawilak Jacek, Polska
Pityński
Andrzej, USA
urodził się 15 marca
1947 r., w miasteczku
Ulanów. Studiował na
Akademii i Sztuk
Pięknych w Krakowie
u profesora Jerzego
Bandury na Wydziale
Rzeźby. Już w czasie
studiów został zauważony jego pomnik Ignacego
Paderewskiego w Krakowie, płaskorzeźba
przedstawiająca królową Jadwigę (UJ) czy rzeźba
„Kircholm‖.
W 1974 r. po studiach przyjechał do USA i
kontynuował studia w Arts Students League w
Nowym Yorku. Otrzymał pracę w Sculpture House
na Manhattanie, dzięki, czemu mógł zgłębić tajniki
technik odlewania w brązie i powiększania
pomników.
W okresie 1975-1979 był asystentem seniora
amerykańskiej rzeźby, Aleksandra Ettle. Z jego
rekomendacji znalazł się w Johnson Atelier –
Technical Institute of Sculpture w Mercerville w
New Jersey, w którym pracuje od 20 lat, będąc
15
dyrektorem czterech wydziałów. To właśnie tam
zrodził się pomysł powiększenia niewielkiej
kompozycji „Partyzanci‖ do monumentalnych
rozmiarów – aluminiowy pomnik został odsłonięty w
1983 roku w Bostonie. W roku 1987 Pityński przyjął
obywatelstwo amerykańskie.
Andrzej Pityński spełnia się nie tylko jako rzeźbiarz i
artysta, ale również nauczyciel i wychowawca kilku
pokoleń adeptów sztuki rzeźbiarskiej. Oglądając
gabarytowo największe dzieła artysty widz wkracza
w jego niezwykły świat rzeźby monumentalnej,
której ucieleśnieniem są pomniki znajdujące się w
Polsce i USA.
Jego dzieła żyją własnym życiem, przemawiając
sugestywnie do nas swoją symboliką. Widoczna w
nich jest poczucie godności, bohaterstwo, a także i
tragizm losów polskiego narodu na przestrzeni
wieków. Bez z trudu zauważalny jest głęboki
patriotyzm autora i przywiązanie do tradycji
rodzinnego kraju. Dziełem Andrzeja Pityńskiego są
m.in. pomniki Ignacego Paderewskiego (Kraków),
Marii Curie-Skłodowskiej (Bayonne), „Sarmata‖
(Morris Museum), „Partyzanci‖ (Boston); Jerzego
Popiełuszki (Trenton), papieża Jana Pawła II
(Manhattan i Ulanów), „Mściciel‖ (Amerykańska
Częstochowa), „Katyń 1940‖ (Jersey City), „Pomnik
Błękitnej Armii‖ (Warszawa). Oprócz pomników w
dorobku artysty znajdują się również płaskorzeźby
czy medale. Za swoje rzeźby otrzymał wiele cennych
nagród i wyróżnień. Obecnie zaliczany jest do
światowej czołówki rzeźbiarzy.
Prusiński Zygmunt
Jan, Polska
Mój autoportret
Mogę tak zacząć; (wyklułem
się z jaja poezji – i tylko w
nią wierzę, właśnie z
literaturą piękną duchowo wziąłem ślub), zawarłem
związek... Jako twórca w dziedzinie poezji, bywam z
różnymi kolorami natężenia, nastrojami, acz najlepiej
się czuje w tematyce społeczno-politycznej.
Twórczość moja jest rozsypana po wielu redakcjach
w kraju i za granicą. Gdyby zliczyć te publikacje
które ujrzały światło dzienne, byłoby kilkaset
zapewne. To prawda, jestem poetą gubiącym wiersze.
Nawet napisałem o tym wiersz. Lubię rozdawać je,
szczególnie kobietom, w treści miłosnych czy
erotycznych wyznań. Jestem płodny i zadziorny, przy
tym prowokujący. Nie zakodowałem w sobie
żadnych szkół poetyckich, choć zaczytywałem się w
poezji amerykańskiej, irlandzkiej, angielskiej. Od
pierwszego wydrukowanego wiersza minęło 33 lata,
a druk w warszawskim dwutygodniku „Nowy
Medyk‖. Laureat kilku konkursów poetyckich,
choćby udział: „O Świętokrzyską Lirę Poezji‖ w
Kielcach 1980, w jury zasiadali - Tadeusz Śliwiak,
Marek Sołtysik i Jerzy Pilch – przewodniczący; „O
Laur Prometeja‖ w Rzeszowie – Andrzej Żmuda;
czy „Turniej Jednego Wiersza‖ w Bytowie 1981, I
miejsce za wiersz erotyk, w jury zasiadali - Tadeusz
Mocarski, Zbigniew Jerzyna i Roman Śliwonik –
przewodniczący. Często drukowany byłem u
Magdaleny Boratyńskiej w „Zielonym Sztandarze‖ i
u Tadeusza Nowaka w „Tygodniku Kulturalnym‖.
16
Blisko 13 lat spędziłem na emigracji w Austrii. Mój
pierwszy list skierowany był do Gustawa Herlinga
Grudzińskiego w Neapolu. Byłem szczęśliwy, że
wielki pisarz odpisał mi. Pamiętam jak uświęcałem
wierszem każde odejście poety. Na obczyźnie to jest
bolesne. Tak było z Boratyńską, Łobodowskim,
Balińskim, Wirpszą, Chudzyńskim. Przeżyłem też
bardzo mocno nagłą śmierć swojego przyjaciela,
poety z Wiednia Wacława Kaszczuka – przyjechał na
emigrację polityczną z Puław. Z zawodu był
nauczycielem. Pamiętam jak czytałem ten wiersz pt.
„Elegia na cześć mojego przyjaciela, który odszedł‖
nad jego grobem, ledwie co pochowanym w nim...
Emigracyjne pogrzeby są bardzo smutne. A ja na
wiedeńskim centralnym cmentarzu, pod żywymi
drzewami czytałem tak, jakby Wacek był moim
ojcem; był starszy o 20 lat. I tak czytałem, że zebrani
emigranci naprawdę uczciwie płakali. Czy liryka jest
tak silna w odbiorze duchowego łączenia się ludzi
żyjących z tymi nie żyjącymi? To prawda, na
odległość dzieliłem te straty ze świata poetyckiego –
który powoli skraca nas z przyjaciół. Pamiętam
Wacka Kaszczuka słowa: „Po co my piszemy te
wiersze, w Biblii już wszystko napisano”! Wówczas
tłumaczyłem mu, że o moich wrogach – komunistach
nic w Biblii nie czytałem. Zrozum, każde
dziesięciolecie trzeba opisywać, jak dziennik, jak
pamiętnik – chociaż fragmenty, że przewróciłeś się o
kamień, że podglądałeś sąsiadkę bez majtek, no wiele
jest obrazów w życiu człowieka, które warto opisać.
Jako poeta wolności, no właśnie co to znaczy... jak
widać jestem zwolennikiem wolnej przestrzeni,
wolnej przyrody, wolnej racji każdego najmniejszego
zaistnienia. Jako poeta zadebiutowałem w 1973 roku,
jako prozaik w 1990, jako krytyk literacki w 1992
roku. Moje wiersze, eseje, szkice, opowiadania
zamieszczone są w kilkunastu antologiach i
almanachach. Wydałem dwa skromne arkusze
poetyckie: „Słowo‖ i „Oaza polska‖ w Monachium
1987. Na spotkaniach autorskich potrafiłem
doprowadzić odbiorców emigrantów do wzruszeń.
Tak było w Obozie dla Uchodżców w Traiskirchen w
roku 1982, kiedy to grupa Polaków w ostatnią noc
żegnała się z Europą, by następnego dnia dotknąć
kontynentu amerykańskiego. Będąc w tymże obozie,
udzielałem się społecznie, jako kolporter
najważniejszych tytułów emigracyjnej prasy w
języku polskim. Oferowałem dzienniki: z Austrii,
Szwecji, Niemiec, Anglii, Canady i z USA. Znany
„Kalendarz Polski‖ z Filadelfii czy „Listy do
Polaków‖ z Chicago Czesława Malczewskiego.
Pamiętam też, bo miałem sentyment do wiedeńskich
„Wiadomości Polskich‖ – tylko ta redakcja dała mi
trochę zarobić. Znałem od początku to środowisko.
Kilka wierszy tam miałem opublikowanych.
Autor Władysław Stanisław Kucharski – pedagog,
prawnik, politolog napisał książkę pt. „Polacy i
Polonia w rdzennej Austrii w XIX i XX wieku,
wydaną przez Uniwersytet Marii Curie –
Skłodowskiej w Lublinie w 1994 roku, kiedy byłem
już na stałe w kraju. Władysław S. Kucharski napisał:
„Zygmunt Jan Prusiński – z zawodu muzyk, z
powołania prozaik i poeta, korespondent
londyńskiego „Orła Białego” – w listopadzie 1989 r,
zorganizował z grupą twórców emigracyjnych
Korespondencyjny Klub Pisarzy Polskich. On był też
pierwszym jego prezesem jak również inicjatorem
konkursu literackiego im. Marka Hłaski. Laureatem
konkursu został Adam Lizakowski z San Francisco za
tomik poezji „Złodzieje czereśni”. (...) Klub ten
starał się promować młodych Polaków – adeptów
pióra, tworzących zarówno w Austrii, jak i poza jej
granicami. Organizował też wieczory autorskie,
popularyzując najnowszą literaturę polską. W miarę
pozyskiwania środków finansowych Klub zamierzał
publikować twórczość autorów nagrodzonych w
konkursach im. Marka Hłaski”.
Ten tomik „W krainie żebraków słyszę bluesa‖ był
moim (prawdziwym) debiutem. Dedykowałem, i tu
chciałbym przytoczyć treść: (Mojemu pierwszemu
synowi Marcinowi Zygmuntowi Prusińskiemu,
urodzonemu we Wiedniu 21 Stycznia 1990 roku – na
którego jako ojciec czekałem biologicznie 41 lat, ten
tomik wierszy dedykuję. Ustka. 16 Października
2001r,). Wydawca: AGORA Społeczna Oficyna
Wydawnicza Literatów w Słupsku. Wydano dzięki
współudziale finansowym Urzędu Miejskiego w
Słupsku i Urzędu Marszałkowskiego Województwa
Pomorskiego w Gdańsku: ISBN 83 - 912772 - 2- 4.
Po powrocie do kraju w roku 1994 w lipcu, po trzech
latach w 1997 piszę wiersz pt. „Romans z poezją jest
bezpieczniejszy”, z dozą szlachetnego
zamanifestowania:
17
Ustka
Dlatego nie prowadzę magistratów władzy,
bo wolę iść do dębowego lasu,
i połączyć mój oddech życia
wedle wiecznego romansu.
Poezja jest tam,
gdzie cicho,
gdzie nikt nie narzuca swoich praw –
jak to bywa w ludzkim stadle nieufności.
Bo wolność jest tylko tam, gdzie człowiek łączy swoją
miłość z przyrodą, nigdy wolności nie ma z drugim
człowiekiem. Dlatego zawsze o taką mi chodzi
wolność, kiedy gościnnie bywam tam, gdzie mogę
poślubić bez świadków tę właśnie wolność, tę poezję
co się zwie... cisza. Takiej ciszy na pewno nie ma
pośród ludzi. W ludziach... nie ma poezji!
Ustka, luty 2006
A TY MI NIE ZAŚNIJ POLSKO!
A ty mi nie zaśnij Polsko,
bo jeśli zaśniesz, kto twój sen
zrecenzuje po ostatniej nocy,
gdy tyle jest wirusów
podanych na tacy, gdy tyle
jest luster porozbijanych,
niby jakiś chuligan z obcej
strategii po cichu wbija
ci nóż w plecy.
dzieci marzną z zimna
i głodu, na palecie farby
wystygły przed samym
zarysowaniem ważnych
narodzin motyla i ważki,
przed letnim wyostrzeniem
lotu, jakby sam Pan Bóg
przygasł niską barwą
zabielonego cienia.
bo jesteś sama pośród
osi Wschód - Zachód,
na dodatek bezzębna
i bez głosu; jedynie
co możesz być inwalidką,
z podpierającym się kijem
w kleszczach odbierania,
co do tej pory było polskie.
A ty mi nie zaśnij Polsko...
11 Czerwca 2005
Skrzypczak Alina,
Polska
Alina Skrzypczak ur. w
1965r. jest z wykształcenia
magistrem historii. Pracuje
jako nauczycielka w Zespole
Szkół Nr 2 im. Jana
Kochanowskiego w
Łańcucie. Jej pasją jest
historia dawnych Kresów
południowo – wschodnich Rzeczypospolitej. Od
2004r. prowadzi program ratowania polskiego
cmentarza w Zbarażu na Ukrainie.
Stopa Adrian, Holandia
Stopa Krystyna, Holandia
Adrian Stopa jest synem żołnierza 1-szej Polskiej
Dywizji Pancernej i Holenderki. Urodził się i
mieszka w Bredzie. Od 1984 roku był
18
współorganizatorem wieczorów kulturalnych z okazji
wyzwolenia Bredy dla społeczności polskiej i
niderlandzkiej w Bredzie. Od tego czasu jest
zaangażowany w sprawy polskich kombatantów oraz
Polonii.
Od 1984 roku jest członkiem zarządu Polskiego
Komitetu Olimpijskiego w Niderlandach. W latach
1988- 2004 był jego wiceprezesem organizatorem a
od 2004 jest jego prezesem.
W marcu 1990 roku był inicjatorem i
współzałożycielem Stowarzyszenia Kulturalnego
―Polonia‖ w Bredzie zrzeszającym głównie młode
pokolenie. Był jego pierwszym prezesem do
listopada 2002 r. Potem był współzałożycielem i jest
pierwszym prezesem Stowarzyszenia 1-szej Polskiej
Dywizji Pancernej Niderlandy.
Wyróżnienia:
30.12.1989
Brązowy Medal i dyplom za wybitne osiągnięcia w
dziele umacniania patriotycznej więzi Polonii z
Macierzą przyznany przez Towarzystwo Łączności z
Polonią Zagraniczną ―Polonia‖ z Warszawy.
09.04.1994
Złoty Medal za zasługi dla Polskiego Komitetu
Olimpijskiego w Niderlandach
przyznany przez Polski Komitet Olimpijski w
Warszawie.
17.04.1996
Złoty Krzyż Zasługi przyznany przez prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej.
Medal pamiątkowy za zasługi w upamiętnianiu
tradycji polskich walk
niepodległościowych z rąk Kierownika Urzędu do
spraw kombatantów i osób
represjonowanych, pana ministra Jana Turskiego.
26.10.2003
Krzyż Kawalerski Orderu Zasług Rzeczypospolitej
Polskiej przyznany przez Prezydenta RP.
08.06.2005
Medal PRO MEMORIA od Kierownika Urzędu d/s
Kombatantów i Osób Represjonowanych
Krystyna Konowrocka-Stopa była 6 lat redaktorką
biuletynu „Informator‖ wydawanego przez
Stowarzyszenie Kulturalne „Polonia‖. W 1997 roku
aktywnie uczestniczyła w organizowaniu Polskiej
Szkółki w Bredzie. Od stycznia 2000 roku do
stycznia 2004 roku pracowała społecznie w Muzeum
im. generała Maczka w Bredzie i pełniła tam między
innymi rolę tłumacza, przewodniczki dla
odwiedzających oraz była odpowiedzialna m.in. za
PR i kontakty z mediami.
Od 2003 roku pełni funkcje sekretarza Polskiego
Komitetu Olimpijskiego w Holandii.
Jest założycielką i redaktorką biuletynu „Śladami
Dywizji‖ wydawanego od 2003 roku w języku
niderlandzkim dwa razy w roku przez
Stowarzyszenie 1-szej Polskiej Dywizji Pancernej
Niderlandy.
29.04.2000
Przyznanie orderu Lid in de Orde van Oranje –
Nassau zgodnie z wolą
Królowej Niderlandów.
Wyróżnienia:
26.10.2003
Medal pamiątkowy za zasługi w upamiętnianiu
tradycji polskich walk
niepodległościowych z rąk kierownika Urzędu do
spraw kombatantów i osób
represjonowanych, pana ministra Jana Turskiego.
03.02.2002
1 Złota Odznaka 1-szej Dywizji Pancernej przyznana
przez Związek Kół 1-szej
Polskiej Dywizji Pancernej z siedzibą w Londynie,
Wielka Brytania,
za wybitne zasługi w działalności na rzecz
pogłębiania więzi koleżeńskiej i szerzenia chwały 1szej Polskiej Dywizji Pancernej generała Maczka.
18.01.2004
Złota Odznaka 1-szej Dywizji Pancernej przyznana
przez Związek Kół 1-szej
Polskiej Dywizji Pancernej z siedzibą w Londynie,
Wielka Brytania,
za wybitne zasługi w działalności na rzecz
pogłębiania więzi koleżeńskiej i szerzenia chwały 1szej Polskiej Dywizji Pancernej generała Maczka.
Marzec 2003
Prezes honorowy Stowarzyszenia Kulturalnego
―Polonia‖ w Bredzie.
18.06.2004
Złoty medal za zasługi dla polskiego ruchu
olimpijskiego od prezesa PKOl
Stanislawa Paszczyka.
26.10.03
27.09.2004
19
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej
Polskiej od Prezydenta RP.
08.06.2005
Medal PRO MEMORIA od kierownika Urzędu d/s
Kombatantów i Osób
Represjonowanych.
Szarycz Jan, Kanada
Targowski Andrzej,
USA
Andrzej Targowski jest
profesorem zw. informatyki
w Western Michigan
Uniwersity (USA) oraz b.
przewodniczącym Rady
Doradczej Information
Resorce Management
Association (IRMA) 19952003. Jest Sekretarzem The International Society for
the Comparative Study of Civilizations. Opublikował
22 książki i ok. 250 artykułów. Pisze na tematy
informatyki, polityki i historii oraz cywilizacji. W
Polsce przeforsował stosowanie terminu informatyka
i infostrada, był współzałożycielem ośrodków ZETO
oraz inicjatorem pierwszego Programu Rozwoju
Informatyki (1971-75) oraz budowy Krajowego
Systemu Informatycznego, INFOSTRADY oraz
PESEL. W 1974 r. został odsunięty od informatyki i
publikowania, co spowodowało jego wyjazd i
ucieczkę do USA, gdzie otrzymał prawo azylu. Jest
prezesem Światowej Rady Badań nad Polonią (2001), był członkiem Rady Dyrektorów Kongresu Polonii
Amerykańskiej oaz przewodniczącym Komitetu
Planowaniu Północno-Amerykańskiego Centrum ds.
Polskich - STUDIUM. W zakresie politologii wydał
m. in. „Chwilowy koniec historii,‖ „Dogonić czas,‖
„Obrona Polski,‖ „Wizja Polski,‖ w dziedzinie
historii wydał „Los Polski i Świata,‖ „Obserwacje z
USA.‖ W okresie Stanu Wojennego występował w
Radio Wolna Europa i Głosie Ameryki. Publikuje
felietony w USA, Kanadzie, Anglii, Litwie i Polsce.
Po angielsku wydał książki: „Red Fascism,” „The
Architecture of Enterprise-wide IMS,” „Global
Information Infrastructure,” „Enterprise Information
Infrastructure,” “Electronic Enterprise,”
“Civilization and Information” oraz “Enterprise
Systems Education in the 21st Century.”
(...)
Ja będąc ciężko doświadczonym dzieckiem wojny
myślę, że mam prawo a nawet obowiązek
wypowiedzieć się w tej sprawie. Mimo, że Niemcy
mnie rozstrzeliwali, (ale nie zabili, wydostałem się
spod trupów) w Warszawie w 1944, 14-krotnie ranili
moją matkę Halinę w Warszawie w 1944 i powiesili
mego ojca Stanisława w Nord-Haussen Dora w 1945
r. – uważam, że po 60 latach trzeba pogodzić się z
Niemcami, tak jak to zrobili Francuzi (trzykrotnie
zaatakowani w ciągu 69 lat). Pogodzenie to będzie
wówczas trwałe, gdy będzie wynikiem dialogu i
zrozumienia stanowisk i cierpień obu stron, a nie
dysonansów i kategorycznych stwierdzeń oraz
uwzględniania punktu widzenia tylko jednej strony.
Ma to miejsce w czasie, kiedy Europa ma szansę na
trwały pokój a my mamy świetną polityczną sytuację,
na jaką czekaliśmy aż 400 lat (ostatni złoty okres
Polski był w latach 1410-1606).
Tolak Szymon,
USA
Urodzony w Warszawie
1953 roku. W 1984
ukończył studia
filozoficzne na
Katolickim
Uniwersytecie
Lubelskim. Od 1988 roku
przebywa na emigracji w
USA. Aktywny w środowisku Polonii bostońskiej
także jako fotograf-dokumentalista. Od 2004
eksperymentuje z tworzeniem internetowych
prezentacji środowiska polonijnego. Jest twórcą
Polboston.com
Topolska Maria
Barbara, Polska
Doktorat 1960, habilitacja
1984; naukowy tytuł
profesora od 11 grudnia
2003 r. . Od czerwca
2005 r. mianowana
profesorem zwyczajny w
Instytucie Historii
Uniwersytetu
Zielonogórskiego.
Praca: w l. 1960-1984 Uniwersytet im. Adama
20
Mickiewicza w Poznaniu, 1984-2004 Zakład Badań
nad Polonią Zagraniczną PAN w Poznaniu, po
zmianie nazwy Zakład Badań Narodowościowych;
od 1997 r. profesor mianowany w Instytucie Historii
WSP, później Uniwersytetu Zielonogórskiego,
wykładowca historii powszechnej nowożytnej (XVIXVIII) i autorskiego wykładu Ruchome granice
cywilizacji zachodniej na wschodzie.
Od 2005 zatrudniona na Wydziale Europeistyki w
Wyższej Szkole Biznesu w Pile.
Autorka 420 pozycji, w tym 5 książek i 8
współredagowanych oraz ok. 220 biogramów, w tym
170 w 3 tomach Encyklopedii Emigracji Polskiej i
Polonii, pod red, K. Dopierały. Zajmuje się dziejami
instytucji społecznych, naukowych i kulturalnych w
Wielkiej Brytanii oraz biografistyką polonijną;
problematyką etniczności i dziedzictwa kulturowego
na ziemiach wschodnich b. Rzeczypospolitej Obojga
Narodów. Jest członkiem Komitetu Badań Polonii
PAN w Warszawie w kolejnej już czwartej kadencji
pochodzącym z wyboru środowiskowego.
W l. 1997 - 2001 członek współzałożyciel Rady
Porozumiewawczej Badań nad Polonią z siedzibą w
Londynie i w Gorzowie - udział z (opublikowanymi)
referatami w 7 konferencjach,
Od maja 2002 r. członek zarządu Światowej Rady
Badań nad Polonią z siedzibą w Częstochowie i
Calamazoo University (stan Michigan). Dyplom
uznania –plakietka SRBnP za utrwalanie dziedzictwa
polskiego w świecie (2003).
Od 1990 r. jest członkiem – założycielem
Stowarzyszenia Kobiet Aktywnych Zawodowo –
International Business Professional Women‘s Club,
IBPW, z siedzibą w Londynie. Udział w 49
konferencjach krajowych i zagranicznych; m.in. w
Bolonii, Londynie, Paryżu, Mińsku, Wilnie, Grodnie.
Posiada Srebrny Krzyż Zasługi (1984). 1 X 2003 r.
otrzymała nagrodę indywidualną Ministra Edukacji
Narodowej i Sportu za książkę pt. ―Społeczeństwo i
kultura w Wielkim Księstwie
Litewskim od XV do XVIII
w."(Poznań-Zielona Góra
2002). Hobby film, jego
warsztat i historia, koty.
Who is Who w Polsce,
Hübners blaues Who is Who,
wyd, I ,2002; wyd. II, wyd.
III 2004; Złota Księga Nauki
Polskiej. Naukowcy
Zjednoczonej Europy, II
wyd. Gliwice 2006
Trzęsicki Jerzy, Kanada
ur. 1 września 1947 w Sosnowcu.
Mgr. inż. budowy okrętów – ukończył studia na
Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej
(1972). Po studiach pracował w Stoczni Północnej w
Gdańsku, a w latach 1976-1984 w Centrali Polskiego
Rejestru Statków w Gdańsku. Na emigracji w
Kanadzie od 1985 r w ramach łączenia rodzin.
Żonaty, dwoje dzieci (Ziemowit 1977, Jadwiga
Wisława 1978).
W latach 1985-1989 pracował w biurach projektowokonstrukcyjnych w Ottawie, potem w Centrali
Kanadyjskiego Coast Guardu. Od 1994 r. w
Vancouverze jako inspektor w Ministerstwie
Transportu, w Dziale Bezpieczeństwa Morskiego
(zatwierdzanie dokumentacji technicznej statków,
inspekcje, wystawianie świadectw).
Interesuje się historią i sprawami polskimi. W
Ottawie był członkiem Zarządu Kongresu Polonii
Kanadyjskiej, odpowiedzialnym m. inn. za
interwencje prasowe i prostowanie zakłamań w
literaturze szkolnej nt. Polski i Polaków.
Hobby – fotografia, podróże, turystyka, piosenka
(historia, zapis), a ostatnio – brydż.
Winogradowa Anna, Rosja
Wojtczak
Jadwiga,
Kanada
Jadwiga WojtczakJarosz, dr hab.med., dr
nauk przyrodniczych
(Ph.D.)
Jako lekarz pracowała:
na Oddziale
Neurologicznym
21
Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
"Kochanowka" w Lodzi, jako konsultant kliniczny w
Szpitalu Uniwersyteckim w Jos (Nigeria).
Była wykładowcą: na Wydziale Biologii i Nauk o
Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego, na kursach
doskonalenia lekarzy oraz niższego personelu
medycznego, na Uniwersytecie w Guelph (Kanada),
na Uniwersytecie w Jos (Nigeria).
Była: kierownikiem Zakładu Fizjologii i Psychologii
Pracy Instytutu Medycyny Pracy w Lodzi,
kierownikiem Pracowni Metabolicznej w Instytucie
Żywności i Żywienia w Warszawie, "visiting prof."
na wydziale "Human Biology" Uniwersytetu w
Guelph.
Publikacje: głownie w dziedzinie neurofizjologii,
psychofarmakologii, fizjologii pracy (rytmy okolo
dobowe) podręcznik do nauki j. angielskiego dla
lekarzy ("Let's learn medical terms and phrases").
Od ponad 10 lat praca charytatywna, głownie na
rzecz osób starszych i ciężko chorych dzieci
polskiego pochodzenia zamieszkałych na terenach
byłego Związku Sowieckiego, pozbawionych
bezpłatnej pomocy lekarskiej. W ramach tej pracy:
zbieranie funduszy na pokrycie kosztów leczenia
szpitalnego, zakup lęków, przeprowadzanie zabiegów
chirurgicznych, na zakup sprzętu medycznego i
rehabilitacyjnego, na transport dzieci do polskich
szpitali; organizowanie wyjazdów na Wschód z
pomocą medyczna (Ukraina, Białoruś, Gruzja, Litwa,
Rosja), organizowanie pobytów rehabilitacyjnych dla
sierot w Polsce (po leczeniu gruźlicy) i
resocjalizacyjnych (dzieci z choroba sieroca).
Za prace na rzecz dzieci odznaczona
międzynarodowym "Orderem Uśmiechu" , za
działalność społeczną odznaczona Krzyżem
Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej
Polskiej.
Wójciak Edward,
Kanada
Pochodzi z Tomaszowa
Mazowieckiego. Z
wykształcenia
nauczyciel języka
polskiego. Po kilku
latach porzuca ulubioną,
lecz nisko płatną pracę
nauczyciela i zostaje tak
zwanym „prywaciarzem‖. Jest kolejno: kierowcą,
akwizytorem ryb, ajentem stacji benzynowej,
cukiernikiem. W 1987 roku wraz z rodziną opuszcza
Polskę i po przygodach emigracyjnych w 1990 roku
osiada w Kanadzie. Mieszka w Mississaudze
(Ontario). Przypadkowo odkrywa go „Gazeta‖ torontońskie pismo codzienne dla Polonii, w którym
do dziś redaguje stałą kolumnę sportu polonijnego,
zamieszcza opowiadania, powieści w odcinkach,
felietony, wywiady. W ogłoszonym wówczas przez
„Gazetę‖ konkursie literackim odnosi bezapelacyjny
sukces, zwyciężając w mocno obsadzonej stawce
opowiadaniami: „Nasza kochana SB‖ oraz „Klucze
do życia‖ . „...Nagrodzony za spójny, zwięzły
dziennikarski styl, interesującą treść oraz dowcipną
formę‖ - piszą recenzenci. Aleksander Rybczyński,
poeta, członek komisji konkursowej: „Laureat I
Nagrody konkursu „Gazety‖ imponuje sprawnym
warsztatem literackim, nawiązującym do najlepszych
wzorów współczesnej polskiej prozy realistycznej.
Soczysty i jednocześnie oszczędny język tworzy
zwarte formy, o bogatej dramaturgii, zbudowanej
wokół prawdziwych wydarzeń i barwnie
zarysowanych sylwetek bohaterów. Autor ma dar
wnikliwej obserwacji i umiejętność przekazania ich
w błyskotliwej, świadczącej o pisarskim instynkcie i
wrażliwości formie.‖ W grudniu 2004 roku ukazuje
się powieść „AKADEMIA POLITURY‖, drukowana
na łamach „Gazety‖ w odcinkach od lipca 2003 roku.
Już pierwsi czytelnicy stwierdzali: „Jest to książka o
nas samych‖, choć przecież realizm polskich losów
przeplata się w niej z fikcją wątków kryminalnych i
brutalnością osobistych przeżyć głównych postaci.
„Wielkie ucieczki‖ z komunistycznej Polski końca lat
osiemdziesiątych początkiem pościgu rodaków za
złudzeniami. Niektórym żądza pieniądza przesłania
świat...‖ - tak rozpoczynał autor streszczenia
poprzednich odcinków powieści, która powstawała
niemal na oczach czytelników, wzbudzając niemałe
zainteresowanie. Już od marca w polskich
księgarniach w Kanadzie i USA jest dostępna książka
Wójciaka – ZUPA Z KRÓLA – BALLADA O
KOCHANIU. Jej akcja toczy się w Polsce,
przedstawia życie w małym miasteczku w środku
Polski w okresie od powojnia do stanu wojennego i
kończy się ucieczką bohatera do USA. Niedawno
zeszła z „Gazety‖ drukowana w odcinkach powieść
SIWY DYM – przedstawiająca perypetie bohatera
ZUPY Z KRÓLA w konfrontacji z alkoholizmem.
Aktualnie ukazuje się w odcinkach najnowsza część
przygód Filipa Krawca w powieści IDĘ SIĘ BAĆ...
ZARAZ WRACAM.
Chociaż wszystkie tomy łączy kilka postaci, każdy z
nich można czytać w dowolnej kolejności.
Autor jest stałym współpracownikiem polonijnych
portali internetowych: www.expatpol.com i
22
www.swiecienasz.com. Jest także laureatem dwóch
wyróżnień w III Konkursie im. Marka Hłaski
zorganizowanym w roku 2005 przez Klub
Inteligencji Polskiej i pismo JUPITER w Wiedniu,
Austria.
Zaleski Adam, Polska
Profesor Politechniki we Wrocławiu.
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego
Obchodów 60. Rocznicy Zbrodni Katyńskiej.
Żurek Bogdan,
Niemcy
– działacz społeczny,
niepodległościowy,
emigracyjny, obrońca
praw człowieka,
dziennikarz, publicysta,
wydawca.
- Pracownik Stoczni
Gdańskiej (1971 – 1982), działacz „Solidarności―,
uczestnik strajków w czerwcu1976 i sierpniu1980
roku, internowany w stanie wojennym (7 miesięcy).
- Uczestnik demonstracji przy II bramie stoczni w
Gdańsku organizowanej przez RMP i WZZ w
grudniu 1979.
- Przewodniczący (1981) Komitetu Obrony
Więzionych i Represjonowanych za Przekonania
przy Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność―
Stoczni Gdańskiej.
- Jeden z założycieli (1981), obok Lecha Wałęsy i
Lecha Bądkowskiego Klubu Niezależnej Myśli
Politycznej im. Konstytucji 3-go Maja w Gdańsku.
-Organizator demonstracji niepodległościowych i
akcji protestacyjnych w obronie więzionych i
represjonowanych, organizator pomocy
aresztowanym i ich rodzinom, obserwator procesów
politycznych (1980 – 1981). Uczestnik głodówki
protestacyjnej na terenie Akademii Medycznej (maj
1981).
- Od 1982 roku na emigracji.
- Czołowy działacz (od 1982) Polskiej Partii
Socjalistycznej na emigracji, znaczącej siły
politycznej wspierającej Rząd RP w Londynie,
wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu
Zagranicznego PPS, wydatnie przyczynił się do
scalenia tej partii na zachodzie.
- Z ramienia PPS członek Rady Narodowej
(emigracyjny parlament) zaplecza politycznego rządu
w Londynie, sekretarz Oddziału RN w Niemczech.
- Twórca kanałów przerzutowych dla wydawnictw
bezdebitowych i organizator pomocy dla kraju (od
1982).
- Założyciel i wiceprzewodniczący (1986 – 2002)
Klubu Niezależnej Myśli Politycznej im. Juliusza
Mieroszewskiego w Monachium.
- Członek, współzałożyciel (obecnie
wiceprzewodniczący) powstałego w 1990 roku
Stowarzyszenia na Rzecz Porozumienia NiemieckoPolskiego.
- Członek zarządu Polskiego Forum w Niemczech.
- Członek zarządu Zjednoczenia Organizacji Polskich
w Bawarii.
- Członek zarządu Polskiej Rady w Niemczech
- Aktywny uczestnik życia Polonii Niemieckiej,
bohater, a także organizator wielu spotkań, odczytów
i prelekcji.
- Laureat konkursu (1983) Radia Wolna Europa i
Paryskiej Kultury na wspomnienia z Polski.
- Od 1982 roku współpracownik Rozgłośni Polskiej
RWE. W latach 1984-85 kieruje redakcją robotniczą,
członek zespołu redakcyjnego RP RWE, redaktor i
edytor wielu audycji.
- Jeden z założycieli Stowarzyszenia Pracowników
Rozgłośni Polskiej RWE, któremu przewodniczył
ś.p. Jan Nowak-Jeziorański. Obok Stefana
Bratkowskiego, Włady Majewskiej i Macieja
Morawskiego zasiada w Radzie Nadzorczej
Stowarzyszenia.
- Od roku 1982 publikuje w prasie emigracyjnej
(m.in. Tydzień i Dziennik Polski, Polonik
Monachijski) i krajowej (m.in. korespondent
„Przeglądu Konińskiego―).
- współpracownik „Polonika Monachijskiego― (w
latach 1999-2000 sekretarz redakcji)
- Od roku 2000 redaktor naczelny „Biuletynu
Bawarskiego―.
- Członek zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy
Polskich w Niemczech
- Członek warszawskiego oddziału Stowarzyszenia
Dziennikarzy Polskich.
- Członek Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy
(IFJ)
- Na mocy ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej
uznany za pokrzywdzonego.
- Odznaczony Medalem 25-lecia Solidarności
- Od roku 1995 pracuje w administracji Uniwersytetu
Technicznego w Monachium.
23
Giese Arno,
Niemcy
"W tak przełomowych
czasach dla Europy,
wszystkie moje
aktywności
publicystyczne i
charytatywne, składam
na ołtarzu polskoniemieckiego
pojednania".
Arno Giese – urodzony 24 sierpnia 1941 roku w Pile
(Schneidemühl), gdzie też spędził swoje dzieciństwo.
W celach edukacyjnych wyjechał w roku 1956 na
Śląsk, skąd wrócił do Piły w roku 1960.
W listopadzie 1978 roku wyemigrował do Niemiec w
ramach akcji łączenia rodzin. Mieszka w Wesseling
w Północnej Nadrenii-Westfalii.
Z zamiłowania publicysta i fotoreporter zrzeszony w
Association Polonaise des Auteurs, Jurnalistes et
Traducteurs en Europe (APAJTE - Stowarzyszenie
Polskich Autorów Dziennikarzy i Tłumaczy w
Europie) z siedzibą w Paryżu. Korespondent polskiej
prasy emigracyjnej w Niemczech, Stanach
Zjednoczonych, Anglii, Francji i na Litwie.
Specjalizujący się w tematyce religijnej, ze
szczególnym uwzględnieniem kultu maryjnego w
sanktuariach nie tylko polskich. Nie stroni jednak od
tematyki politycznej, kulturalnej, gospodarczej i
socjalno-społecznej. Dokumentalista historii Polonii
niemieckiej. Posiada w swoich prywatnych zbiorach
około 30 tysięcy zdjęć dokumentujących historię
ostatniego 20-lecia Polonii oraz polskich służb
dyplomatycznych i konsularnych w Niemczech.
Inicjator powstania Polskiej Misji Katolickiej w
Bonn obejmującej polskojęzycznym
duszpasterstwem kościoły w Brühl, Euskirchen,
Troisdorf, Bad Honnef i Bonn, w której organizował
życie kulturalne Polonii niemieckiej a m.in. zabawy,
spotkania dla dorosłych, wieczory muzycznopoetyckie, rekolekcje i odczyty oraz kursy nauki
języka niemieckiego.
Debiut dziennikarski: Moja rzymska przygoda –
spotkanie z Ojcem Świętym, „Głos Katolicki‖
(Paryż) 1986 rok. Autor licznych publikacji i
korespondent czasopism: „Nasze Słowo‖ „ZbliżeniaAnnährungen‖ „Exodus‖ „Info&Tips‖ „AP-GEW‖
„Samo Życie‖ „Dialog‖ „Fakty‖ „Głos Polski‖ –
Niemcy, „Kurier Wileński‖ „Nasz Czas‖ „Magazyn
Wileński‖ – Litwa, „Gazeta Niedzielna‖ – Anglia,
„White Eagle-Biały Orzeł‖ „Nowy Dziennik‖ –
U.S.A., „Tygodnik Pilski‖ „Wprost‖ „Bandera‖
„Żołnierz Polski‖ „Forum Polonijne‖ „Polska
Zbrojna‖ „Nasza Polska‖ „Tygodnik Polski‖
„Wspólnota Polska‖ „KALEIDOSCOPE‖ – Polska.
Autor „Krynicy Łask‖ Radom (1997) – monografii o
Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia Pani i
Królowej Ziemi Radomskiej w Starej Błotnicy.
Autor „Na ołtarzu ojczyzny‖ Pelplin (2001) –
biografii siedmiu Polaków, których losy rzuciły na
różne fronty II wojny światowej i powojennej Polski,
którzy wykazali niesamowity hart ducha i dla obrony
honoru, wolności i tożsamości narodowej nie
zawahali się i życie swe składali na ołtarzu miłości
Ojczyzny.
W pierwszym tomie „Królowa narodu‖ Pelplin
(2000) (z tej serii zaplanowanych jest 11 tomów pod
wspólnym tytułem „Królowa narodu‖) przedstawił
monografie czterech wybranych sanktuariów
maryjnych Pomorza oraz historię kultu i czci Matki
Bożej Łaskawej z kościoła Ormian polskich w
Stanisławowie – obecnie w kościele św. Piotra i
Pawła w Gdańsku.
Drugi tom „ Królowej narodu - Strażnica
katolicyzmu‖ Pelplin (2002) to monografia
Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Skrzatuszu,
Pani i Królowej Ziemi Wałecko-Pilskiej.
Najstarszego tradycyjnie sanktuarium diecezji
koszalińsko-kołobrzeskiej.
Autor „Kuriera kardynała‖ Pelplin (2004) – jest to
niezwykła historia uratowania przez sierżanta
Wehrmachtu w noc z 18 na 19 lipca 1941 roku przed
zniszczeniem i zbezczeszczeniem relikwii św.
Wojciecha w Gnieźnie. Bohater tej książki Urban
Thelen, były tajny kurier kadr. Adolfa Bertrama z
Wrocławia uratował także życie poszukiwanemu
przez Gestapo ks. Janowi Michalskiemu –
późniejszemu sufraganowi gnieźnieńskiemu, ale nie
tylko jemu. Książka zawiera także skróconą historię
Archidiecezji Gnieźnieńskiej, Rektoratu
Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech a także
historię powstania Polskiej Misji Katolickiej w
Akwizgranie (Aachen) oraz Polskiej Misji
Katolickiej w Kleve.
W niecały rok później dokonano drugiego wydania
„Kurier kardynała – Der Kurier des Kardinals‖,
Wydawca – Fundacja „Semper Silesia-Tradycja
24
Narodów Wspólnym Dziedzictwem‖, Katowice
2005.Drugie wydanie zostało powiększone o
rozdziały:
- Posłowie
- Pamiętnik wspomnień Urbana Thelen –
uzupełnienia
- Prasowe echa promocji „Kuriera kardynała
Drugie wydanie ukazało się w wersji dwujęzycznej,
w jednym egzemplarzu po polsku i po niemiecku.
"Wydanie "Kuriera kardynała" przez fundację
"Semper Silesia - Tradycja narodów wspólnym
dziedzictwem" stało się możliwe dzięki pomocy i
zrozumieniu osób oraz instytucji, dla których ważne i
bliskie jest polsko-niemieckie pojednanie. Ponieważ
zaangażowanie to dotyczy zarówno Polaków jak i
Niemców, z satysfakcją możemy powiedzieć, że sam
ten fakt jest cząstką naszego pojednania.
Oddajemy w Państwa ręce książkę dwujęzyczną by w
ten sposób symbolicznie podkreślić wspólność
dziedzictwa naszych narodów. " - Prezes Fundacji
Semper Silesia Jan Zając.
Obecnie współpracuje z prasą polonijną w Stanach
Zjednoczonych, Anglii i w Niemczech.
Żonaty, żona Barbara, Polka, troje dzieci.
Lapers Gilles, Belgia
Né le 12/06/67, Belge.
Marié avec une polonaise
depuis 10 ans, 1 enfant.
Dessinateur industriel en
électricité. Membre du tank
muséum de Bruxelles et des
Associations des
combattants de la 1ère
Division blindée polonaise. (Belgique et France)
Je suis intéressé par le domaine militaire depuis mon
plus jeune âge, J'ai commencé par des modèles
réduits, ensuite par une collection d'uniformes US,
afin de pouvoir circuler avec des collectionneurs de
véhicules. J'ai eu l'occasion de mettre à profit ma
passion, en faisant ce travail familial depuis 5 ans.
Et cela m’intéresse beaucoup !
David Mirams,
Australia
I am not Polish, and
my knowledge of the
Polish language is
very limited. I have
Polish friends, but no
Polish family
connections.
It is mainly what I see as the hypocrisy that
surrounds the Katyn Affair that fascinates me about
it.
I first became interested in Katyn in the 1950s at
college. I was lucky enough to have a history teacher
who, within the constraints of a very restrictive
syllabus focused heavily on Great Britain, managed
to let us know there were other views of what we
were being taught, and other events that would
handsomely repay an enquiring mind that looked into
them.
While I have no formal training as an historian, I
have read history fairly widely. Initially European
and Russian and then I became more and more
focused on Katyn until it became the main point of
interest for me to relate other events and ideas to.
I have never been able to accept the different
standards applied to Soviet and Nazi acts and
omissions.
Why, if it is morally and legally okay to chase the
Nazis to the ends of the earth to the ends of their
days, is it not also on the same basis okay to chase
the Soviets for Katyn?
If the Soviets slaughter or starve their own people
that is another question, but Katyn was as much
genocide as anything that I know of, especially in the
wider context of what Stalin was doing to Poles at the
time.
Fundacja Ośrodka
Karta, Polska
Zbigniew Gluza, Prezes
Zarzadu, redaktor naczelny
Kwartalnika „Karta” i
Wydawnictwa KARTA
25
Ośrodek KARTA — niezależna organizacja
pozarządowej (o statusie organizacji pożytku
publicznego) zajmująca się dokumentowaniem i
upowszechnianiem historii najnowszej Polski i
Europy Wschodniej, niesieniem wiedzy o
człowieku współczesnym oraz szerzeniem
tolerancji i demokracji.
grudzień 1986
— rozpoczęcie przez redakcję serii dokumentacji
tematu oraz wywiadów z ludźmi Marca ‘68
(pierwszy pełny opis tych wydarzeń: Krajobraz po
szoku, „Przedświt‖ 1989)
Fundacja Ośrodka KARTA
02-536 Warszawa, ul. Narbutta 29
tel.: (48-22)848-07-12, faks: (48-22)646-65-11
listopad 1987
— powołanie z inicjatywy redakcji „Karty‖, wraz z
innymi środowiskami opozycyjnymi, niezależnego
Archiwum Wschodniego — ruchu społecznego,
mającego dokumentować przemilczaną i
zafałszowaną „wschodnią‖ przeszłość
Rada Ośrodka Karta powołana została w 2004 roku,
w związku z uzyskaniem statusu organizacji pożytku
publicznego. Ma charakter doradczy, opiniujący i
kontrolny wobec działań Ośrodka, zajmuje się także
propagowaniem i wspieraniem jego działalności.
styczeń 1988
— uruchomienie prac nad „Indeksem
Represjonowanych‖ — całościową,
komputeryzowaną dokumentacją imienną obywateli
polskich represjonowanych przez ZSRR
Rada Ośrodka:
Anna Radziwiłł
prof. Władysław Bartoszewski
prof. Marcin Kula
prof. Andrzej Paczkowski
Mirosław Panek
prof. Tomasz Szarota - przewodniczący Rady
Ośrodka
czerwiec 1989
— uruchomienie „Biblioteki Wschodniej‖, serii
książkowej firmowanej przez Archiwum Wschodnie
(5 tytułów), wspólnie z niezależnymi
wydawnictwami „Przedświt‖, „Rytm‖ i „Volumen‖
Historia Ośrodka
styczeń 1982
— powołanie w Warszawie „Karty‖ jako podziemnej
gazetki publicystycznej (19 numerów), która po kilku
miesiącach przekształciła się w niezależny almanach,
prezentujący postawy ludzi szukających wolności w
świecie dyktatur (7 numerów)
październik 1983
— rozpoczęcie przez redakcję serii wywiadów z
więźniami politycznymi wychodzącymi na wolność
(zapisy z lat 1981–86 ukazały się w książce
Polityczni, „Przedświt‖ 1988)
luty 1984
— ukazanie się w II obiegu przygotowanej przez
zespół „Karty‖
książki W stanie, będącej — w formie zbiorowego
dziennika — pierwszym całościowym obrazem stanu
wojennego
marzec 1985
— aresztowanie redaktora naczelnego, rewizje u
redaktorów „Karty‖
listopad 1989
— pierwsze publiczne wystąpienie przedstawiciela
Archiwum Wschodniego w „Dzienniku
Telewizyjnym‖ i uruchomienie „okienka‖ AW w
jednym z programów historycznych
luty 1990
— zarejestrowanie Fundacji Archiwum Wschodniego
oraz Fundacji KARTA, ściśle ze sobą
współpracujących
kwiecień 1990
— organizowane we Wrocławiu przez tamtejszy
oddział Archiwum Wschodniego międzynarodowe
spotkanie System komunistyczny a Polacy. Terror i
opór, organizowane wspólnie z Uniwersytetem
Wrocławskim
lipiec 1990
— ostatnie zebranie redakcji „Karty‖ podziemnej —
decyzja o zalegalizowaniu pisma
styczeń 1991
— pierwszy legalny numer „Karty‖ jako
niezależnego pisma historycznego (odtąd przeciętnie
3 numery rocznie)
kwiecień 1991
26
— finał konkursu Wschodnie piętno najnowszej
historii Polski (197 prac), organizowanym wspólnie
ze Związkiem Sybiraków, Polskim Towarzystwem
Historycznym i Światowym Związkiem Żołnierzy
AK
wrzesień 1991
— uruchomienie comiesięcznej rubryki „Karta i
Życie‖, na łamach wkładki „Historia i Życie‖ w
„Życiu Warszawy‖ (ukazywała się prawie rok)
listopad 1991
— powołanie Archiwum Peerelu, zbierającego
społeczne świadectwa dotyczące Polski powojennej,
w tym dokumenty oporu przeciw systemowi
grudzień 1991
— finał konkursu na dziennik stanu wojennego (58
prac); ukazanie się rozszerzonej wersji książki W
stanie
grudzień 1991
— powołanie Ośrodka KARTA, łączącego wszystkie
agendy i przedsięwzięcia obu Fundacji
kwiecień 1992
— „Tydzień Sumienia w Polsce‖ — spotkanie w
Warszawie z 54 członkami Stowarzyszenia
„Memoriał‖ (Rosja, Ukraina), nawiązanie
międzynarodowej współpracy; wystawy: Sztuka
Gułagu, Ocaleni z Gułagu (Workuta 1955–57) i
Martwa Droga Tomasza Kiznego; spontanicznie
zapełniana Ściana Pamięci
kwiecień 1992
— powołanie w Ośrodku przedstawicielstwa
Stowarzyszenia „Memoriał‖ w Polsce,
przekształconego następnie w Polski „Memoriał‖;
wraz z rozwojem programu „Wspólne Miejsce —
Europa Wschodnia‖, koordynowanego przez
KARTĘ, przedstawicielstwo zastąpiła umowa
partnerska z „Memoriałem‖
lipiec 1992
— ogłoszenie w polskiej prasie informacji
pochodzącej od przedstawicieli „Memoriału‖ o
znajdującym się w Archiwum Prezydenckim w
Moskwie dokumencie z 5 marca 1940
zatwierdzającym zbrodnię katyńską (w październiku
1992 Prezydent Jelcyn przekazał jego kopię
Prezydentowi Wałęsie)
wrzesień 1992
— uruchomienie w I Programie TVP cyklicznego
programu Odolańska 10 (miejsce tymczasowej
siedziby KARTY), prezentującego metodą
historycznego reportażu wybrane zdarzenia historii
najnowszej (dziesięć miesięcy)
listopad 1992
— uruchomienie comiesięcznej rubryki „KARTA
historii‖, na łamach „Rzeczpospolitej‖ (ukazywała
się trzy miesiące)
grudzień 1992
— całodniowa (13 grudnia) akcja Obraz stanu
wojennego prowadzona przez Ośrodek w Muzeum
Niepodległości w Warszawie; kilka reportaży
transmitowanych na żywo w II Programie TVP —
blisko 500 osób przekazało swoje świadectwa z tego
okresu
marzec 1993
— spotkanie uczestników Marca ‘68 na
Uniwersytecie Warszawskim; całodniowa akcja
telewizyjna prowadzona wraz z Ośrodkiem przez II
Program TVP
marzec 1993
— finał konkursu Kresy Wschodnie pod okupacjami
1939–45 (ok. 300 prac), organizowanego wspólnie z
Instytutem Studiów Politycznych PAN
czerwiec 1993 — „Tydzień Sumienia w Londynie‖
— spotkanie przedstawicieli Ośrodka KARTA i
„Memoriału‖ ze środowiskami emigracji politycznej
wrzesień 1993 — siedzibą Ośrodka staje się lokal
przy Narbutta 29 w Warszawie; w ciągu półtora roku
sprowadzone zostają tu wszystkie agendy i zbiory
rozproszone wcześniej w kilkunastu miejscach (w
trzech siedzibach w Warszawie, we Wrocławiu,
Poznaniu i innych miastach Polski)
czerwiec 1994
— spotkanie Polacy i Ukraińcy 1918–48. Trudne
pytania — początek dialogu polsko-ukraińskiego;
podpisanie pierwszego wspólnego komunikatu
opisującego stan wiedzy o wzajemnym konflikcie lat
40.
czerwiec 1994
— finał konkursu Czas Peerelu na dzienniki pisane w
okresie 1944–89
(309 prac), organizowanego wspólnie z II
Programem TVP
październik 1994 — Związek Radziecki – Polska
1919–89. W kręgu imperium — spotkanie rosyjskich
i polskich badaczy historii zbrodni sowieckich,
27
ustalenie zasad współpracy KARTY z „Memoriałem‖
w ustalaniu losów represjonowanych, premiera
wystawy Wyrok — zdjęcia osób skazanych na
rozstrzelanie w ZSRR w latach 1937–38
październik 1994
— podczas uroczystości 55-lecia uchodźstwa z
Polski po 17 września 1939 w Ambasadzie RP w
Bukareszcie, podjęcie współpracy z rumuńskimi
świadkami wydarzeń
marzec 1995
— Dzień Rumuński w Ośrodku KARTA —
spotkanie polskich uchodźców, którzy po 17
września 1939 schronili się w Rumunii; powstanie
„kolekcji rumuńskiej‖ w zbiorach Ośrodka
wrzesień 1995
— premiera reportażu telewizyjnego Rumuńska
Karta, zrealizowanego przez Ośrodek i II Program
TVP — opis polskich losów w Rumunii i pamięci,
jaka po nich tam została
— otwarcie w Ośrodku wystawy Niezależnej Agencji
Fotograficznej „Dementi‖ z Wrocławia, prezentującej
zdjęcia z lat 1982–91
styczeń 1997
— Indeks Represjonowanych staje się na trzy lata
ogólnopolskim programem badawczym pod
patronatem Ministerstwa Sprawiedliwości
kwiecień 1997
— finał konkursu Wypędzenie ze Wschodu (1939–
59) — we wspomnieniach Polaków, Niemców i
innych wydziedziczonych, ogłoszonego w
Niemczech i Polsce (115 prac polskich, 98
niemieckich i 1 ukraińska), organizowanego
wspólnie ze Stowarzyszeniem Przyjaciół Polski w
Karlsruhe
czerwiec 1997 — finał pierwszego konkursu dla
uczniów szkół średnich w programie „Historia
Bliska‖ prowadzonego wspólnie z Fundacją
Batorego: Polska codzienność 1945–56 (731 prac,
1318 ucz nów)
wrzesień 1995
— uruchomienie wspólnie z zespołem reporterów II
Programu TVP cyklicznego programu Tropy,
mobilizującego widzów do wysiłku pamięci przy
ustalaniu wybranych jednostkowych losów XX
wieku (trzy miesiące)
czerwiec 1997
— otwarcie w Galerii Zachęta wystawy Czas
Imperium, ukazującej przeszłość i pozostałości
Gułagu, złożonej z fotografii archiwalnych oraz
współczesnych autorstwa Tomasza Kiznego
grudzień 1995
— pierwszy tom „Indeksu Represjonowanych‖, serii
zestawień nazwisk osób represjonowanych w ZSRR,
w każdym tomie osobna kategoria osób
prześladowanych (przeciętnie po dwa tomy rocznie)
maj 1998 — ukazanie się pierwszego tomu (nr 1-2) w
wydawanej przez Ośrodek serii Polska–Ukraina:
trudne pytania — cyklu przedstawiającego kolejne
seminaria polsko-ukraińskie dotyczące wzajemnego
konfliktu lat 40.
czerwiec 1996
— ukazanie się książki Misja Kowaliowa — historia
Siergieja Kowaliowa, rosyjskiego obrońcy praw
człowieka oraz dokładna relacja z misji jego grupy
podczas pierwszej rosyjskiej pacyfikacji Czeczenii
(1994–96)
maj 1998
— przemianowanie Archiwum Peerelu na Archiwum
Opozycji
październik 1996
— połączenie obu fundacji; celem nowej Fundacji
Ośrodka KARTA staje się także „szerzenie i
umacnianie tolerancji i demokracji‖
czerwiec 1998
— otwarcie stałej polsko-niemieckiej wystawy
Fundacji Krzyżowa w Międzynarodowym Domu
Spotkań Młodzieży w Krzyżowej Odrzucając
kłamstwo. Z dziejów oporu i opozycji antytotalitarnej
w Europie Środkowo-Wschodniej, przygotowanej
przez Kreisau Initiative z Berlina i Ośrodek KARTA
listopad 1996 — konferencja Czas dysydentów,
Ośrodek staje się międzynarodowym koordynatorem
Słownika dysydentów (prace docelowo w 23
współczesnych krajach)
czerwiec 1998
— finał drugiego konkursu „Historii Bliskiej‖:
Obywatel–władza 1956–80 (425 prac, 748 uczniów)
grudzień 1996
listopad 1998 — ukazanie się Łagrów. Przewodnika
encyklopedycznego — polskiej wersji pierwszego
usystematyzowanego opisu struktur sowieckich
28
obozów koncentracyjnych, stworzonego przez
Stowarzyszenie „Memoriał‖ w Rosji
czerwiec 1999
— finał trzeciego konkursu „Historii Bliskiej‖:
Najważniejsze wydarzenie w dziejach mojej
społeczności. Świadkowie i świadectwa (789 prac,
1435 uczniów)
listopad 1999
— otwarcie w Debis Hause (Berlin) wystawy Bramy
Wolności. Od Solidarności do zjednoczenia Niemiec,
przygotowanej wspólnie z Centrum Stosunków
Międzynarodowych
grudzień 1999 — otwarcie w różnych miejscach
świata dziesięciu egzemplarzy wystawy Koniec Jałty
1945–89, przygotowanej na zlecenie MSZ
styczeń 2000
— przygotowanie wraz z Teatrem Ósmego Dnia i
innymi środowiskami niezależnymi politycznie
demonstracji Alarm dla miasta Groźny na placu
Zamkowym w Warszawie — przeciw rosyjskiej
eksterminacji Czeczenii
czerwiec 2000
— finał czwartego konkursu „Historii Bliskiej‖:
Rodzina w wirach historii (1027 prac, 1447 uczniów)
sierpień 2000 — otwarcie na dziedzińcu Zamku
Królewskiego w Warszawie wystawy Dni
Solidarności ukazującej — dzień po dniu — okres
Sierpnia 80
październik 2000
— otwarcie wystawy Bramy Wolności przy polskim
pawilonie wystawowym podczas Międzynarodowych
Targów Książki we Frankfurcie n. Menem; ukazanie
się pierwszego numeru niemieckojęzycznej „Karty‖
— antologii tekstów kwartalnika (następne co pół
roku)
— finał trzyletniego konkursu „Prywaciarze 1945–
89‖, zorganizowanego wspólnie z Fundacją Bankową
im. L. Kronenberga — wydanie albumu i otwarcie
wystawy pod tym samym tytułem
maj 2001
— Ośrodek („Historia Bliska‖) włącza się do
EUSTORY — ukonstytuowanej przez Fundację
Körbera w Hamburgu sieci organizatorów szkolnych
konkursów historycznych w Europie (14 krajów)
czerwiec 2001
— ukazują się dwa pierwsze tytuły (Baruch Milch
Testament, Halina Zawadzka Ucieczka z getta) serii
„Żydzi polscy‖ w nowej formie edytorskiej
czerwiec 2001 — finał piątego konkursu „Historii
Bliskiej‖: Praca w PRL — dla siebie, dla
społeczeństwa, dla systemu (649 prac, 1086 uczniów)
wrzesień 2001 — - minister spraw zagranicznych
Władysław Bartoszewski nagradza Ośrodek KARTA
dyplomem za zasługi dla promocji Polski w świecie
wrzesień 2001
— otwarcie w Ośrodku Internetowego Centrum
„Indeksu Represjonowanych‖
grudzień 2001
— ukazuje się całościowy Katalog zbiorów
Archiwum Opozycji, przedstawiający zgromadzoną
w Ośrodku „bibułę‖ oraz kolekcje osób i środowisk
grudzień 2001
— uruchomienie (przy Ośrodku) Klubu Archiwum
Opozycji — nieformalnego stowarzyszenia ludzi
dawnej opozycji, wspierającego dokumentowanie
działalności niezależnej w okresie Peerelu
grudzień 2001
— Zbigniew Gluza zostaje odznaczony przez
„Tygodnik Powszechny‖ Medalem św. Jerzego „za
walkę z niepamięcią‖
październik 2000
— otwarcie w różnych miejscach świata czternastu
egzemplarzy wystawy Solidarność 1980. 18 dni,
które wstrząsnęły światem, przygotowanej na
zlecenie MSZ
czerwiec 2002
— finał szóstego konkursu „Historii Bliskiej‖: Obcy
wśród swoich — doświadczenie XX wieku (473
prace, 890 uczniów)
grudzień 2000
— ukazanie się pierwszego tomu Opozycji w PRL.
Słownika biograficznego 1956–89 (160 biogramów
A–Z)
sierpień 2002
— Ośrodek podpisuje umowę z Instytutem Pamięci
Narodowej o współdziałaniu przy „Indeksie
Represjonowanych‖
marzec 2001
listopad 2002
29
— powołanie Rady Archiwów Społecznych (przy
Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych),
wspierającej archiwistykę społeczną w Polsce;
przewodniczącym Rady zostaje Zbigniew Gluza;
sekretariat merytoryczny prowadzi Ośrodek KARTA
listopad 2002
— Ośrodek KARTA otrzymuje główną nagrodę w
konkursie Pro Publico Bono na najlepszą inicjatywę
obywatelską w skali ogólnopolskiej
listopad 2002
— nagroda "Rzeczpospolitej" im. Jerzego Giedroycia
dla Zbigniewa Gluzy i Ośrodka KARTA za
działalność w imię polskiej racji stanu
marzec 2003 — spotkanie "50 lat po" (śmierci
Stalina), zorganizowane w Pałacu Kultury i Nauki w
Warszawie, mające przypomnieć epokę stalinowską i
oddać hołd ofiarom systemu komunistycznego
czerwiec 2003
— finał siódmego konkursu „Historii Bliskiej‖:
Ludzie w ruchu — migracja, awans, degradacja
społeczną 1914-1989 (648 prac, 1094 uczniów)
sierpień 2003
— pierwszy numer rosyjskojęzycznej KARTY —
antologii, wybranych z myślą o czytelniku
rosyjskojęzycznym, najbardziej znaczących tekstów z
36 numerów polskich
październik 2003
— ukazał się hiszpańskojęzyczny numer KARTY
oraz prezentacja multimedialna na płycie CD, będąca
montaż archiwalnych zdjęć oraz dokumentów,
opowiadających o momentach przełomowych w
dziejach krajów Europy Środkowo-Wschodniej w
okresie między konferencją w Jałcie w 1945 roku a
upadkiem muru berlińskiego i rewolucją rumuńską w
1989 roku.
październik 2003
— ukazanie się płyty CD "Mówi Radio Wolna
Europa", będącej montażem fragmentów audycji
archiwalnych Rozgłośni Polskiej RWE z lat 1952–
84,przygotowanej przez Macieja J. Drygasa.
listopad 2003
— pod redakcją Alicji Wancerz-Gluzy (Polska) i
Gabriele Bucher-Dinç (Niemcy), ze wstępem
Władysława Bartoszewskiego i Richarda von
Weizsäckera wydano „Doświadczenia graniczne.
Młodzież bada polsko-niemiecką historię‖
grudzień 2003
— wystawa „Przez Solidarność do Europy‖ w sali
Norra Latin w centrum Sztokholmu. Centralnym
elementem szwedzkojęzycznej ekspozycji jest
prezentacja pomocy szwedzkiej dla Polski w latach
70. i 80.
marzec 2004
— ukazał się drukiem Wołyń, Galicja Wschodnia
1943–1944 – przewodnik po polskich i ukraińskich
źródłach archiwalnych
kwiecień 2004
— ogólnopolska akcja "Koniec Jałty" (wystawa w
PKiN, publikacje, cykl telewizyjny w TVP),
przypominająca polską drogę od konferencji w Jałcie
w 1945 roku do wejścia Polski do Unii Europejskiej.
czerwiec 2004
— finał ósmego konkursu „Historii Bliskiej‖: Spory
o upamiętnienie przeszłości — pomniki, cmentarze,
patroni (371 prac, 715 uczniów)
lipiec 2004
— Fundacja Ośrodka KARTA uzyskuje status
organizacji pożytku publicznego
październik 2004
— otwarcie wystawy Polacy – Węgrzy: spotkania
pod komunizmem pokazującej historię relacji
wzajemnych dwóch narodów na przestrzeni lat 1956–
89
listopad 2004
— zatwierdzenie przez Urząd Miasta st. Warszawy
planu powołania w 2005 roku Domu Spotkań z
Historią, którego gospodarzem ma być Ośrodek
KARTA
grudzień 2004
— w serii "Żydzi polscy" ukazuje się Spowiedź
Calka Perechodnika, pierwsze wydanie w pełnej,
nieokaleczonej wersji
kwiecień 2005
— w serii „Żydzi polscy‖ ukazują się
niepublikowane dotąd wspomnienia Henryka
Schoenkera, Dotyk anioła
czerwiec 2005
— finał dziewiątego konkursu "Historii Bliskiej":
Codzienność w czasie przełomu 1944–45 (549 prac,
1060 uczniów)
czerwiec 2005
30
— otwarcie wystawy Fenomen Solidarności w
Brukseli (wersja niderlandzko-francuska) i w
Barcelonie (wersja hiszpańsko-katalońska)
pokazującej historię ruchu wolnościowego w Polsce
od wywalczenia wolnych związków zawodowych do
wejścia do Unii Europejskiej
lipiec 2005
— pokazanie skróconej wersji wystawy Dni
Solidarności w Gdańsku we współpracy z IPN
Oddział Gdańsk oraz drugiej w Warszawie na
zamówienie Miasta St. Warszawy, Urzędu Dzielnicy
Włochy
lipiec 2005 — pokazanie rosyjskiej wersji wystawy
Fenomen Solidarności na targach w Moskwie
sierpień 2005
— Ukazują się Dni Solidarności jako książka - zapis
osiemnastu dni strajku w sierpniu 1980. W 5
wersjach językowych, po: polsku, angielsku,
niemiecku, ukraińsku i hiszpańsku.
wrzesień 2005
— ukazał się album Rok 1920. Wojna Polski z Rosją
bolszewicką
— uruchomienie własnej księgarni przy ulicy
Karowej 20 w Warszawie
— 16 września nastąpiło uruchomienie witryny
internetowej
www.uczyc-sie-z-historii.pl powstałej dzięki
współpracy z niemiecką fundacją Fördergesellschaft
Kulturelle Bildung e.V.
— 17 września 2005 nastąpiło otwarcie
multimedialnej wystawy Europa XX wieku: oblicza
totalitaryzmu przygotowanej przez Ośrodek KARTA
w powstającym Domu Spotkań z Historią
ludobójstwo, wysiedlenia na Zamojszczyźnie
styczeń 2006
— w nowej serii Świadectwa ukazał się Ochotnik
Stanisława Bohdanowicza, niezwykły zapis losów
żołnierza tworzącej się na Syberii polskiej armii.
MON - Ministerstwo Obrony
Narodowej (PL)
Różni poeci - Iran, po wyjściu z Rosji
Wikipedia
Fotografowie:
Kucharski Mirosław
Millar Thomas, o.
Sadowski Bartosz
Skrzypczak Ireneusz
Szrek Sławomir
Wójcicki Roman
oraz:
Ruch Rodaków, Australia
listopad 2005
— ukazał się album Karnawał z wyrokiem,
poświęcony działalności Solidarności w latach 198081
listopad 2005
— KARTA otrzymała nagrodę Urzędu ds.
Kombatantów i Osób Represjonowanych za
konsekwentne dążenie do odsłaniania prawdy
historycznej
grudzień 2005
— 15 grudnia 2005 w Miejskim Domu Kultury w
Szczebrzeszynie odbyła się prezentacja projektów
nagrodzonych w konkursie ogłoszonym przez
Ośrodek KARTA przy finansowym wsparciu
Fundacji PZU pod tytułem Wojna: okupacje, opór,
31

Rok 2006

Transkrypt

Podobne dokumenty

Ważne sprawy Polak na czele Światowej Rady Unii Kredytowych