Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

Transkrypt

©Kancelaria Sejmu
s. 1/61
Dz.U. 1985 Nr 14 poz. 60
USTAWA
z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych1)
Opracowano na podstawie: tj. Dz. U. z
2007 r. Nr 19, poz.
Rozdział 1
115, Nr 23, poz. 136,
Przepisy ogólne
Nr 192, poz. 1381, z
2008 r. Nr 54, poz.
326, Nr 218, poz.
1391, Nr 227, poz.
Art. 1.
1505, z 2009 r. Nr 19,
Drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z poz. 100 i 101, Nr 86,
kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ogra- poz. 720, Nr 168, poz.
niczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczegól- 1323 z 2010 r. Nr
106, poz. 675, Nr 152,
nych.
poz. 1018, Nr 225,
poz. 1466.
Art. 2.
1. Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:
1) drogi krajowe;
2) drogi wojewódzkie;
3) drogi powiatowe;
4) drogi gminne.
2. Ulice leżące w ciągu dróg wymienionych w ust. 1 należą do tej samej kategorii
co te drogi.
3. Drogi publiczne ze względów funkcjonalno-technicznych dzielą się na klasy
określone w warunkach technicznych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.
1118 i Nr 170, poz. 1217), jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.
Art. 2a.
1. Drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa.
2. Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.
Art. 3.
Drogi publiczne ze względu na ich dostępność dzielą się na:
1) drogi ogólnodostępne;
1)
Przepisy niniejszej ustawy wdrażają w zakresie swojej regulacji postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2004/52/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznych opłat drogowych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 166 z 30.04.2004;
str. 124). Dane dotyczące ogłoszenia niniejszego aktu prawa Unii Europejskiej dotyczą jego ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 2/61
2) drogi o ograniczonej dostępności, w tym autostrady i drogi ekspresowe.
Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią
nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty
budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania
drogą;
2) droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami
oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do
prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym;
3) ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której
ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe;
4) torowisko tramwajowe – część ulicy między skrajnymi szynami wraz z zewnętrznymi pasami bezpieczeństwa o szerokości 0,5 m każdy;
5) jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów;
6) chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych;
7) korona drogi – jezdnie z poboczami, pasami awaryjnego postoju lub pasami
przeznaczonymi do ruchu pieszych, zatokami autobusowymi lub postojowymi, a przy drogach dwujezdniowych – również z pasem dzielącym jezdnie;
8) zjazd – połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze,
stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu
przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
9) skrzyżowanie dróg publicznych:
a) jednopoziomowe – przecięcie się lub połączenie dróg publicznych na
jednym poziomie,
b) wielopoziomowe – krzyżowanie się lub połączenie dróg publicznych na
różnych poziomach, zapewniające pełną lub częściową możliwość wyboru kierunku jazdy (węzeł drogowy) lub krzyżowanie się dróg na różnych poziomach, uniemożliwiające wybór kierunku jazdy (przejazd
drogowy);
10) droga ekspresowa – drogę przeznaczoną wyłącznie do ruchu pojazdów samochodowych:
a) wyposażoną w jedną lub dwie jezdnie,
b) posiadającą wielopoziomowe skrzyżowania z przecinającymi ją innymi
drogami transportu lądowego i wodnego, z dopuszczeniem wyjątkowo
jednopoziomowych skrzyżowań z drogami publicznymi,
c) wyposażoną w urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów i przesyłek,
przeznaczone wyłącznie dla użytkowników drogi;
11) autostrada – drogę przeznaczoną wyłącznie do ruchu pojazdów samochodowych:
a) wyposażoną przynajmniej w dwie trwale rozdzielone jednokierunkowe
jezdnie,
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 3/61
b) posiadającą wielopoziomowe skrzyżowania ze wszystkimi przecinającymi ją drogami transportu lądowego i wodnego,
c) wyposażoną w urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów i przesyłek,
przeznaczone wyłącznie dla użytkowników autostrady;
12) drogowy obiekt inżynierski – obiekt mostowy, tunel, przepust i konstrukcję
oporową;
13) obiekt mostowy – budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, samodzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego, szlaku wędrówek zwierząt dziko żyjących lub innego rodzaju komunikacji nad przeszkodą terenową, w szczególności: most, wiadukt, estakadę, kładkę;
14) tunel – budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, samodzielnego
ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego, szlaku wędrówek zwierząt dziko
żyjących lub innego rodzaju komunikacji przez przeszkodę terenową lub
pod nią, w tym przejście podziemne;
15) przepust – budowlę o przekroju poprzecznym zamkniętym, przeznaczoną do
przeprowadzenia cieków, szlaków wędrówek zwierząt dziko żyjących lub
urządzeń technicznych przez nasyp drogi;
15a) kanał technologiczny – ciąg osłonowych elementów obudowy, studni kablowych oraz innych obiektów lub urządzeń służących umieszczeniu lub
eksploatacji:
a) urządzeń infrastruktury technicznej związanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego,
b) linii telekomunikacyjnych wraz z zasilaniem oraz linii energetycznych,
niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu
drogowego;
16) konstrukcja oporowa – budowlę przeznaczoną do utrzymywania w stanie
stateczności nasypu lub wykopu;
17) budowa drogi – wykonywanie połączenia drogowego między określonymi
miejscami lub miejscowościami, a także jego odbudowę i rozbudowę;
18) przebudowa drogi – wykonywanie robót, w których wyniku następuje podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych istniejącej drogi,
niewymagających zmiany granic pasa drogowego;
19) remont drogi – wykonywanie robót przywracających pierwotny stan drogi,
także przy użyciu wyrobów budowlanych innych niż użyte w stanie pierwotnym;
20) utrzymanie drogi – wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i
innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w
tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej;
21) ochrona drogi – działania mające na celu niedopuszczenie do przedwczesnego zniszczenia drogi, obniżenia klasy drogi, ograniczenia jej funkcji, niewłaściwego jej użytkowania oraz pogorszenia warunków bezpieczeństwa
ruchu;
22) zieleń przydrożna – roślinność umieszczoną w pasie drogowym, mającą na
celu w szczególności ochronę użytkowników drogi przed oślepianiem przez
pojazdy nadjeżdżające z kierunku przeciwnego, ochronę drogi przed za-
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 4/61
wiewaniem i zaśnieżaniem, ochronę przyległego terenu przed nadmiernym
hałasem, zanieczyszczeniem powietrza, wody i gleby;
23) reklama – nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie
wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, umieszczony w polu
widzenia użytkowników drogi, niebędący znakiem w rozumieniu przepisów
o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności
publicznej ustawionym przez gminę;
24) dostępność drogi – cechę charakteryzującą gęstość połączeń danej drogi z
innymi drogami przez skrzyżowania dróg oraz zakres dostępu do drogi
przez zjazdy;
25) pojazd nienormatywny – pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi
wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach niniejszej ustawy, albo którego wymiary i
masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach o ruchu drogowym, z wyłączeniem autobusów w
zakresie nacisków osi;
26) transeuropejska sieć drogowa – sieć drogową określoną w decyzji nr 1692/96
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (Dz. Urz. WE L 228 z 9.09.1996, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 2, str. 364, z późn. zm.);
27) służby ratownicze – jednostki ochrony przeciwpożarowej w rozumieniu
ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z
2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.2)) oraz zespoły ratownictwa medycznego w rozumieniu ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i
Nr 166, poz. 1172 oraz z 2008 r. Nr 17, poz. 101).
Art. 4a.
1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sieć autostrad i dróg ekspresowych, mając na uwadze potrzeby społeczne i gospodarcze kraju w zakresie
rozwoju infrastruktury.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej określi, w drodze zarządzenia, wykaz dróg o znaczeniu obronnym.
Zarządzenie to nie podlega ogłoszeniu.
Art. 5.
1. Do dróg krajowych zalicza się :
1) autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżące w ich ciągach do czasu wybudowania autostrad i dróg ekspresowych;
2) drogi międzynarodowe;
3) drogi stanowiące inne połączenia zapewniające spójność sieci dróg krajowych;
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 52, poz.
452, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 100, poz. 835 i 836, z 2006 r. Nr 191, poz. 1410 oraz z
2007 r. Nr 89, poz. 590.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 5/61
4) drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść granicznych obsługujących
ruch osobowy i towarowy bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów
(zespołu pojazdów) lub wyłącznie ruch towarowy bez ograniczeń ciężaru
całkowitego pojazdów (zespołu pojazdów);
5) drogi alternatywne dla autostrad płatnych;
6) drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych aglomeracji miejskich;
7) drogi o znaczeniu obronnym.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw administracji publicznej, spraw wewnętrznych oraz Ministrem
Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii właściwych sejmików województw, a
w miastach na prawach powiatu – opinii rad miast, w drodze rozporządzenia, zalicza drogi do kategorii dróg krajowych, mając na uwadze kryteria zaliczenia
określone w ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw transportu po zasięgnięciu opinii właściwych zarządów województw, a w miastach na prawach powiatu – właściwych prezydentów
miast, w drodze rozporządzenia, ustala przebieg istniejących dróg krajowych, w
celu zapewnienia ciągłości dróg krajowych.
Art. 6.
1. Do dróg wojewódzkich zalicza się drogi inne niż określone w art. 5 ust. 1, stanowiące połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa, i
drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do dróg krajowych.
2. Zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku
województwa w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu
oraz obrony narodowej.
3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, po zasięgnięciu opinii zarządów powiatów, na obszarze których przebiega droga, a w miastach na prawach powiatu – opinii prezydentów miast.
Art. 6a.
1. Do dróg powiatowych zalicza się drogi inne niż określone w art. 5 ust. 1 i art. 6
ust. 1, stanowiące połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami
gmin i siedzib gmin między sobą.
2. Zaliczenie drogi do kategorii dróg powiatowych następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii
wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega
droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów, a w miastach na prawach powiatu –
opinii prezydentów miast.
3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg powiatowych następuje w drodze uchwały
rady powiatu, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast)
gmin, na obszarze których przebiega droga.
Art. 7.
1. Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 6/61
2. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy
po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.
3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.
Art. 7a.
1. Organy właściwe w sprawach zaliczenia do kategorii i ustalenia przebiegu dróg,
przekazując propozycje zaliczenia do kategorii lub propozycje ustalenia przebiegu dróg, wyznaczają termin do przedstawienia opinii, o których mowa w art.
5–7. Wyznaczony termin zgłaszania opinii nie może być krótszy niż 21 dni od
dnia doręczenia propozycji do zaopiniowania.
2. Niezłożenie opinii w przewidzianym terminie uznaje się za akceptację propozycji.
Art. 8.
1. Drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do
żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych
dróg są drogami wewnętrznymi.
1a. Podjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej wymaga uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona
zlokalizowana.
2. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest
zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu.
3. Finansowanie zadań, o których mowa w ust. 2, należy do zarządcy terenu, na
którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu.
4. Oznakowanie połączeń dróg wewnętrznych z drogami publicznymi oraz utrzymanie urządzeń bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanych z funkcjonowaniem tych połączeń, należy do zarządcy drogi publicznej.
Art. 9.(uchylony).
Art. 10.
1. Organem właściwym do pozbawienia drogi dotychczasowej kategorii jest organ
właściwy do zaliczenia jej do odpowiedniej kategorii.
2. Pozbawienia drogi jej kategorii dokonuje się w trybie właściwym do zaliczenia
drogi do odpowiedniej kategorii.
3. Pozbawienie drogi dotychczasowej kategorii, z wyjątkiem przypadku wyłączenia drogi z użytkowania, jest możliwe jedynie w sytuacji jednoczesnego zaliczenia tej drogi do nowej kategorii. Pozbawienie i zaliczenie nie może być dokonane później niż do końca trzeciego kwartału danego roku, z mocą od dnia
1 stycznia roku następnego.
4. Nowo wybudowany odcinek drogi zostaje zaliczony do kategorii drogi, w której
ciągu leży.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 7/61
5. Odcinek drogi zastąpiony nowo wybudowanym odcinkiem drogi z chwilą oddania go do użytkowania zostaje pozbawiony dotychczasowej kategorii i zaliczony do kategorii drogi gminnej.
6. Drogom publicznym, obiektom mostowym i tunelom nadaje się numerację.
7. Numery drogom, po zaliczeniu ich do kategorii dróg publicznych, nadają odpowiednio:
1) drogom krajowym i wojewódzkim – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i
Autostrad;
2) drogom powiatowym i gminnym – zarządy województw.
8. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad oraz zarządy województw
prowadzą rejestry numerów nadanych drogom.
9. Jednolite numery inwentarzowe, zwane dalej „JNI”, obiektom mostowym i tunelom nadaje, na podstawie zgłoszeń zarządców dróg, Generalny Dyrektor Dróg
Krajowych i Autostrad.
10. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad prowadzi rejestr JNI nadanych
obiektom mostowym i tunelom.
11. Dla poszczególnych kategorii dróg właściwy zarządca drogi prowadzi ewidencję dróg, obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów.
12. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, sposób
numeracji oraz zakres, treść i sposób prowadzenia ewidencji dróg publicznych,
obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów, a także treść i sposób prowadzenia rejestrów numerów nadanych drogom oraz rejestru JNI nadanych
obiektom mostowym i tunelom, mając na względzie potrzeby zarządzania drogami publicznymi oraz gromadzenia danych o sieci tych dróg, w ramach jednolitej metodyki systemu referencyjnego.
Art. 11. (uchylony)
Art. 12. (uchylony).
Art. 13.
1. Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za:
1) parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie
płatnego parkowania;
2) przejazdy po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych;
3) przejazdy po drogach krajowych pojazdów samochodowych, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.3)), za które
uważa się także zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz przyczepy lub naczepy o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, w tym autobusów niezależnie od ich dopuszczalnej masy
całkowitej.
przypis: pkt 3 stosuje się od dn. 1.07.2011 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 218, poz. 1391).
3)
925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr
104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz.
343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238 oraz z 2008 r. Nr 37,
poz. 214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015 i Nr 209, poz. 1320.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 8/61
2. Korzystający z dróg publicznych mogą być obowiązani do ponoszenia opłat za:
1) przejazdy przez obiekty mostowe i tunele zlokalizowane w ciągach dróg publicznych;
2) przeprawy promowe na drogach publicznych.
3. Od opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 oraz w ust. 2, są zwolnione:
1) pojazdy:
a) Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Służby Celnej, służb ratowniczych,
b) zarządów dróg,
c) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także sił zbrojnych państw
obcych, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska
jest stroną, tak stanowi,
d) wykorzystywane w ratownictwie lub w przypadku klęski żywiołowej;
2) autobusy szkolne przewożące dzieci do szkoły.
3a. Od opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 3, są zwolnione pojazdy:
1) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także sił zbrojnych państw obcych, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest
stroną, tak stanowi;
2) służb ratowniczych, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Służby Więziennej, Inspekcji Transportu Drogowego, Służby Celnej oraz Policji;
3) zarządcy dróg krajowych wykorzystywane do utrzymania tych dróg.
4. Od opłat, o których mowa w ust. 2 pkt 2, zwolnione są:
1) ciągniki rolnicze i inne maszyny rolnicze;
2) oznakowane pojazdy konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu osób niepełnosprawnych o obniżonej sprawności ruchowej lub pojazdy zaopatrzone
w kartę parkingową.
5. Korzystający z drogi publicznej może być zwolniony z opłat, o których mowa w
ust. 1 pkt 1 i 2 oraz w ust. 2, w przypadku wykonywania przez niego przejazdów
w ramach pomocy humanitarnej lub medycznej.
6. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 5, następuje w drodze decyzji administracyjnej, wydanej przez ministra właściwego do spraw transportu, na wniosek podmiotu występującego o takie zwolnienie.
Art. 13a.
Zadania w zakresie budowy i eksploatacji autostrad i dróg ekspresowych mogą być
realizowane:
1) na zasadach ogólnych określonych w ustawie;
2) na zasadach określonych w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym;
3) na zasadach określonych w ustawie z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie
publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100);
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 9/61
4) na zasadach określonych w ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r. o drogowych
spółkach specjalnego przeznaczenia (Dz. U. Nr 23, poz. 136);
5) na zasadach określonych w ustawie z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na
roboty budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101).
Art. 13b.
1. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów
samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w
określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.
2. Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się
znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych
lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia
preferencji dla komunikacji zbiorowej.
3. Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.
4. Rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:
1) ustala wysokość stawek opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, z tym
że opłata za pierwszą godzinę parkowania pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł;
2) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową
stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3) określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
5. Stawki opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zróżnicowane w
zależności od miejsca parkowania. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny parkowania, przy czym
progresja nie może przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20 % za kolejne
godziny w stosunku do stawki za poprzednią godzinę parkowania. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne godziny parkowania nie może przekraczać
stawki opłaty za pierwszą godzinę parkowania.
6. Organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą
drogi:
1) wyznacza w strefie płatnego parkowania miejsca przeznaczone na parkowanie, w tym miejsca przeznaczone na parkowanie oznakowanych pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu osób niepełnosprawnych
o obniżonej sprawności ruchowej lub pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową;
2) może wyznaczać w strefie płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w
określonych godzinach lub całodobowo.
7. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi.
Art. 13c.
1. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2, pobiera się za:
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 10/61
1) jednorazowy przejazd w wyznaczonym czasie, po ustalonej trasie, pojazdu
nienormatywnego;
2) jednorazowy przejazd po drogach krajowych, w wyznaczonym czasie, pojazdu nienormatywnego, który przekracza granicę państwa;
3) przejazdy pojazdu nienormatywnego na podstawie zezwolenia wydanego na
czas określony;
4) przejazdy pojazdu nienormatywnego na podstawie zezwolenia wydanego na
czas nieokreślony.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 1, ustala się jako iloczyn liczby kilometrów
przejazdu pojazdu nienormatywnego i stawki opłaty za przekroczenie dopuszczalnej wielkości parametru tego pojazdu. W przypadku przekroczenia dopuszczalnej wielkości więcej niż jednego parametru opłatę ustala się jako sumę opłat
z tytułu każdego przekroczenia. Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków
osi występują na kilku osiach pojedynczych lub osiach wielokrotnych pojazdu,
opłatę ustala się jako sumę opłat z tytułu każdego przekroczenia.
3. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 1, określa załącznik nr 1 do ustawy.
4. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 2, wynoszą:
1) 150 zł – za przekroczenie dopuszczalnej długości pojazdu nie więcej niż o 2
m;
2) 150 zł – za przekroczenie dopuszczalnej szerokości pojazdu nieprzekraczającej 3 m;
3) 450 zł – za przekroczenie dopuszczalnych wielkości nacisków osi pojedynczych lub składowych do 15 %.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 3, ustala się jako iloczyn liczby dni ważności
zezwolenia i stawki opłaty dziennej.
6. Stawka opłaty dziennej, o której mowa w ust. 5, wynosi:
1) 10 zł – za przekroczenie dopuszczalnej szerokości pojazdu;
2) 5 zł – za każdy rozpoczęty 1 m ponad dopuszczalną długość pojazdu.
7. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 4, wynosi 20 zł.
8. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, pobiera się przy wjeździe na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
9. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 1, ustala i pobiera Generalny Dyrektor Dróg
Krajowych i Autostrad lub upoważniona przez niego państwowa lub samorządowa jednostka organizacyjna.
10. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, ustala i pobiera naczelnik urzędu celnego.
11. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, ustala i pobiera starosta.
12. Opłaty, o których mowa w ust. 1, ustala się przy udzielaniu zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego, w drodze decyzji administracyjnej.
13. Termin uiszczenia opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3 i 4, wynosi 14 dni od
dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość opłaty stała się ostateczna.
14. Opłata, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest pobierana przed wydaniem zezwolenia.
15. W przypadku odstąpienia od dokonania przejazdu przed terminem określonym
w zezwoleniu opłata, o której mowa w ust. 1 pkt 1, podlega zwrotowi. Zwrotu
dokonuje organ, który pobrał opłatę.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 11/61
Art. 13d.
1. Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, może być pobierana za przejazd pojazdów przez obiekt mostowy lub tunel, którego długość jest większa niż 400 m.
2. Przez długość obiektu mostowego lub tunelu, o której mowa w ust. 1, należy
rozumieć długość całkowitą obiektu podaną w dokumentach ewidencyjnych
obiektu mostowego lub tunelu, prowadzonych zgodnie z przepisami w sprawie
numeracji i ewidencji dróg, obiektów mostowych, tuneli i promów.
3. Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określania wysokości opłaty,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1:
1) kategoria 1 – trójkołowe lub czterokołowe pojazdy samochodowe o masie
własnej nieprzekraczającej 550 kg;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusów, oraz zespoły tych pojazdów;
3) kategoria 3 – autobusy o dwóch osiach, ciągniki samochodowe bez naczep;
4) kategoria 4 – samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t, autobusy o trzech i więcej osiach, pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi do pięciu;
5) kategoria 5 – zespoły pojazdów składające się z samochodu ciężarowego o
dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t i przyczepy albo z autobusu i przyczepy oraz pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi powyżej
pięciu, a także pojazdy specjalne.
4. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić dla obiektów mostowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad albo dla których
funkcję zarządcy drogi pełni drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, opłatę,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez obiekt mostowy nie może przekroczyć dla:
1) pojazdu kategorii 1 – 4 zł;
5) pojazdu kategorii 5 – 9 zł.
5. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, może
wprowadzić dla obiektów mostowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art.
13 ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez obiekt mostowy nie może przekroczyć stawek określonych w ust. 4
pkt 1–5.
6. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić dla tuneli zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest Generalny
Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad albo dla których funkcję zarządcy drogi
pełni drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, opłatę, o której mowa w art.
13 ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez tunel nie może przekroczyć dla:
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 12/61
5) pojazdu kategorii 5 – 18 zł.
wprowadzić dla tuneli zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest
jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1,
i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez tunel
nie może przekroczyć stawek, o których mowa w ust. 6 pkt 1–5.
8. Minister właściwy do spraw transportu wprowadzając opłatę, o której mowa w
art. 13 ust. 2 pkt 1, w drodze rozporządzenia:
1) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowaną oraz zerową
stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi,
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty,
3) określa sposób pobierania tej opłaty
– uwzględniając w szczególności potrzeby użytkowników w zakresie częstotliwości korzystania z obiektów mostowych i tuneli, zmniejszenie skutków finansowych wprowadzenia opłaty dla mieszkańców, dostępność informacji o wysokości opłat oraz koszt poboru tej opłaty.
9. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego wprowadzając opłatę, o
której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, w drodze uchwały:
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty;
3) określa sposób pobierania tej opłaty.
10. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi, z zastrzeżeniem ust. 10a.
10a. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, może pobierać na warunkach określonych w umowie, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 2007
r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia, drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, która pełni funkcję zarządcy drogi krajowej.
1.
2.
3.
4.
5.
Art. 13e.
Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, może być pobierana za przewóz
promem osób, zwierząt, bagażu lub pojazdów.
Nie pobiera się opłaty za przewóz osób od kierowcy przewożonego pojazdu.
Nie pobiera się opłaty za przewóz zwierzęcia przewożonego jako bagaż ręczny.
Nie pobiera się opłaty za przewóz bagażu od osoby przewożącej bagaż ręczny,
którego masa nie przekracza 20 kg na osobę.
Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określania wysokości opłaty,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2:
1) kategoria 1 – trójkołowe lub czterokołowe pojazdy samochodowe o masie
własnej nieprzekraczającej 550 kg, motorowery i motocykle;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusów, oraz zespoły tych pojazdów,
a także pojazdy zaprzęgowe;
3) kategoria 3 – autobusy o dwóch osiach, ciągniki samochodowe bez naczep;
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 13/61
4) kategoria 4 – samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t, autobusy o trzech i więcej osiach, pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi do pięciu;
5) kategoria 5 – zespoły pojazdów składające się z samochodu ciężarowego o
dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t i przyczepy albo z autobusu i przyczepy oraz pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi powyżej
pięciu, a także pojazdy specjalne.
6. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić dla przepraw promowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, opłatę, o której
mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa
opłata za przewóz promem nie może przekroczyć dla:
1) jednej osoby – 3 zł;
2) jednego zwierzęcia – 3 zł;
3) jednej sztuki bagażu – 5 zł;
4) pojazdu:
a) kategorii 1 – 8 zł,
b) kategorii 2 – 10 zł,
c) kategorii 3 – 12 zł,
d) kategorii 4 – 15 zł,
e) kategorii 5 – 18 zł.
wprowadzić dla przepraw promowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art.
13 ust. 2 pkt 2, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przewóz promem nie może przekroczyć stawek, o których mowa w ust. 6 pkt 1–4.
8. Minister właściwy do spraw transportu wprowadzając opłatę, o której mowa w
art. 13 ust. 2 pkt 2, w drodze rozporządzenia:
stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi,
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty,
3) określa sposób pobierania tej opłaty
– uwzględniając w szczególności potrzeby użytkowników w zakresie częstotliwości korzystania z przepraw promowych, zmniejszenie skutków finansowych
wprowadzenia opłaty dla mieszkańców, dostępność informacji o wysokości
opłat oraz koszt poboru tej opłaty.
9. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego wprowadzając opłatę, o
której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, w drodze uchwały:
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty;
3) określa sposób pobierania tej opłaty.
10. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, pobiera zarząd drogi, w której ciągu jest zlokalizowana przeprawa promowa, a w przypadku jego braku zarządca
drogi.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 14/61
Art. 13f.
1. Za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę
dodatkową.
2. Rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa
w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może
przekroczyć 50 zł.
3. Opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku
jego braku zarządca drogi.
Art. 13g.
1. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami
podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
1a. Karę, o której mowa w ust. 1, ustala się za przekroczenie dopuszczalnej wielkości parametru pojazdu. W przypadku przekroczenia dopuszczalnej wielkości
więcej niż jednego parametru karę ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu
każdego przekroczenia. Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi występują na kilku osiach pojedynczych lub osiach wielokrotnych pojazdu, karę
ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia.
1b. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) nadawcę, załadowcę lub spedytora ładunku, jeżeli okoliczności sprawy i
dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się
na powstanie naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego.
2. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do
ustawy.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Zobowiązany do uiszczenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, mający
miejsce stałego zamieszkania lub siedzibę w kraju, uiszcza tę karę w terminie do
21 dni od dnia jej wymierzenia oraz jest obowiązany do niezwłocznego przekazania dowodu uiszczenia kary pieniężnej organowi, który ją wymierzył.
5. Karę pieniężną uiszcza się w formie bezgotówkowej za pomocą przekazu na
właściwy rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej, z tym że w przypadku przedsiębiorców zagranicznych możliwe jest uiszczenie kary pieniężnej w
formie gotówkowej bezpośrednio organowi, który ją wymierzył.
6. W przypadku uiszczenia kary pieniężnej w formie gotówkowej organ wydaje
pokwitowanie na druku ścisłego zarachowania, stanowiące dowód uiszczenia tej
kary.
7. Koszty związane z uiszczeniem kary pieniężnej poprzez przekazanie jej na rachunek bankowy, a w przypadku uiszczenia kary pieniężnej za pomocą karty
płatniczej – koszty związane z autoryzacją transakcji i przekazem środków na
właściwy rachunek bankowy – pokrywa wpłacający.
8. W przypadku uwzględnienia odwołania uiszczona kara pieniężna podlega zwrotowi odpowiednio z budżetu jednostki samorządu terytorialnego lub z rachunku
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 15/61
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o którym mowa w art. 40a
ust. 1, w terminie 14 dni od dnia uchylenia decyzji wymierzającej karę.
9. Do czasu uiszczenia kary pieniężnej przez przedsiębiorcę zagranicznego pojazd
kieruje się lub usuwa na jego koszt na najbliższy parking strzeżony.
10. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się odpowiednio przepisy o ruchu drogowym.
11. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po ustaniu przyczyny skierowania pojazdu
na parking i przedstawieniu przez kontrolowanego organowi, który wymierzył
karę, dowodu uiszczenia kary pieniężnej.
12. Jeżeli kara pieniężna nie zostanie uiszczona lub pojazd nie zostanie odebrany z
parkingu w ciągu 30 dni od dnia wymierzenia kary pieniężnej, stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z
późn. zm.4)) dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.
Art. 13h.
W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13 ust. 2, oraz opłatę dodatkową, o której mowa
w art. 13f ust. 1, może pobierać partner prywatny.
Art. 13ha.
1. Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, zwana dalej „opłatą elektroniczną”,
jest pobierana za przejazd po drogach krajowych lub ich odcinkach, określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 6.
2. Opłatę elektroniczną ustala się jako iloczyn liczby kilometrów przejazdu i stawki
tej opłaty za kilometr dla danej kategorii pojazdu.
3. Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określenia stawki opłaty elektronicznej:
1) kategoria 1 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej co
najmniej 12 ton;
3) kategoria 3 – autobusy.
4. Stawka opłaty elektronicznej za przejazd kilometra drogą krajową, niezależnie
od kategorii pojazdów, o której mowa w ust. 3, nie może być wyższa niż 2 zł
oraz nie może przekroczyć stawki tej opłaty obliczonej zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie ust. 5.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową metodę obliczania maksymalnej stawki opłaty elektronicznej za przejazd 1 kilometra drogi krajowej, uwzględniając koszty budowy drogi krajowej lub jej odcinka, w tym
koszty finansowe, koszty utrzymania, koszty remontów, ochrony oraz zarządzania drogą, koszty poboru opłaty elektronicznej oraz inne koszty eksploatacji.
6. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia:
4)
708 i 711, Nr 133, poz. 935, Nr 157, poz. 1119 i Nr 187, poz. 1381.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 16/61
1) określi drogi krajowe lub ich odcinki, na których pobiera się opłatę elektroniczną,
2) ustali dla nich wysokość stawek opłaty elektronicznej za przejazd kilometra,
dla danej kategorii pojazdu, w wysokości nie większej niż określona w ust.
4
– mając na uwadze potrzeby utrzymania i ochrony dróg istotnych dla rozwoju sieci
drogowej, koszty poboru opłaty elektronicznej oraz klasę drogi, na której jest
pobierana opłata elektroniczna.
7. Rada Ministrów w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 6, może:
1) zróżnicować stawki opłaty elektronicznej ze względu na liczbę osi, emisję
spalin pojazdu samochodowego, porę dnia, kategorię dnia i porę roku, mając na uwadze zapewnienie potrzeb ochrony środowiska, płynności ruchu,
ochronę dróg publicznych, optymalizację wykorzystania infrastruktury
transportu lądowego, a także propagowanie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) wprowadzić stawki abonamentowe dla niektórych użytkowników drogi krajowej w wysokości nie mniejszej niż 87 % stawki opłaty elektronicznej, z
zachowaniem zasady przejrzystości i niedyskryminacji.
Art. 13hb.
1. Opłatę elektroniczną pobiera Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
2. Opłata elektroniczna stanowi przychód Krajowego Funduszu Drogowego.
3. Minister właściwy do spraw transportu, za zgodą Rady Ministrów, może powierzyć przygotowanie, wdrożenie, budowę lub eksploatację systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych, w tym pobór opłaty elektronicznej, drogowej spółce specjalnego przeznaczenia, utworzonej w trybie ustawy z dnia 12
stycznia 2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia, z zastrzeżeniem art. 13hd ust. 3.
Art. 13hc.
1. Uiszczenie opłaty elektronicznej następuje w systemie elektronicznego poboru
opłat, zgodnie z art. 13i.
2. Podmioty pobierające opłaty elektroniczne z wykorzystaniem systemów elektronicznego poboru opłat mogą umożliwić użytkownikom dróg krajowych uiszczanie tych opłat bez konieczności instalacji urządzenia, o którym mowa w art. 13i
ust. 3.
Art. 13hd.
1. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad albo drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, o której mowa w art. 13hb ust. 3, za zgodą ministra właściwego do spraw transportu i po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, może w drodze umowy powierzyć budowę lub eksploatację systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych innemu podmiotowi,
zwanemu dalej „operatorem”.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 17/61
2. Wybór operatora następuje zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo
zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.5)),
ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z
2009 r. Nr 19, poz. 100), ustawą z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty
budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101) albo ustawą z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm. zm.6)).
3. Umowa, o której mowa w ust. 1, może upoważnić operatora do poboru tych
opłat.
4. Umowa, o której mowa w ust. 1, przewiduje coroczne prawo odkupu, za wynagrodzeniem ustalonym na podstawie tej umowy, na rzecz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad lub drogowej spółki specjalnego przeznaczenia,
systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych, w przypadku gdy system
ten został sfinansowany ze środków operatora.
Art. 13i.
1. Wprowadzane po dniu 1 stycznia 2007 r. systemy elektronicznego poboru opłat,
o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, oraz opłaty za przejazd autostradą,
o których mowa w ustawie z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2571, z późn. zm.7)), powinny wykorzystywać co najmniej jedną z następujących technologii:
1) lokalizację satelitarną;
2) system łączności ruchomej opartej na standardzie GSM-GPRS, zgodny z
normami państw członkowskich Unii Europejskiej wdrażających normę
GSM TS 03.60/23.060;
3) system radiowy do obsługi transportu i ruchu drogowego pracujący w paśmie częstotliwości 5,8 GHz.
2. Podmioty pobierające opłaty z wykorzystaniem systemów elektronicznego poboru opłat powinny umożliwiać świadczenie europejskiej usługi opłaty elektronicznej, począwszy od daty określonej w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 6, jednak nie wcześniej niż od dnia:
1) 1 stycznia 2009 r. – dla pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nie
mniejszej niż 3,5 tony oraz pojazdów samochodowych przewożących więcej niż 9 pasażerów;
2) 1 stycznia 2011 r. – dla pozostałych pojazdów samochodowych.
3. Podmioty pobierające opłaty z wykorzystaniem systemów elektronicznego poboru opłat powinny oferować urządzenia na potrzeby pobierania tych opłat do
instalacji w pojazdach samochodowych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z
dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.
5)
1058, Nr 220, poz. 1420 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr 19, poz. 101 i Nr 65, poz. 545.
6)
2703, z 2005 r. Nr 155, poz. 1297 i Nr 172, poz. 1440, z 2006 r. Nr 12, poz. 61, z 2007 r. Nr 23,
poz. 136 i Nr 99, poz. 666, z 2008 r. Nr 218, poz. 1391 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 19, poz. 101
i Nr 86, poz. 720.
7)
2703, z 2005 r. Nr 155, poz. 1297 i Nr 172, poz. 1440, z 2006 r. Nr 12, poz. 61 oraz z 2007 r. Nr 23,
poz. 136 i Nr 99, poz. 666.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 18/61
4. Urządzenia, o których mowa w ust. 3, powinny być interoperacyjne i zdolne do
komunikowania się między systemami elektronicznego poboru opłat na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wszystkimi systemami używanymi na terytorium pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej.
4a. Kierujący pojazdem samochodowym wyposażonym w urządzenie, o którym
mowa w ust. 3, jest obowiązany do:
1) włączenia urządzenia podczas przejazdu po drodze, na której pobiera się
opłatę;
2) wprowadzenia do urządzenia prawidłowych danych o rodzaju pojazdu;
3) używania urządzenia zgodnie z przeznaczeniem.
4b. Kierujący pojazdem samochodowym wyposażonym w urządzenie, o którym
mowa w ust. 3, w przypadku stwierdzenia niesprawności tego urządzenia, jest
obowiązany do niezwłocznego zjechania z drogi objętej obowiązkiem uiszczenia
opłaty elektronicznej.
5. Urządzenia, o których mowa w ust. 3, mogą być również wykorzystywane do
innych celów w transporcie drogowym, pod warunkiem że nie prowadzi to do
dodatkowych obciążeń użytkowników lub stworzenia dyskryminacji między
nimi. Urządzenia mogą być połączone z zainstalowanym w pojeździe samochodowym tachografem.
6. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw łączności, po wydaniu przez Komisję Europejską przepisów w sprawie
europejskiej usługi opłaty elektronicznej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania techniczne lub operacyjne dla systemów elektronicznego poboru opłat,
2) szczegółowe wymagania techniczne dla urządzeń, o których mowa w ust. 3,
3) datę udostępnienia europejskiej usługi opłaty elektronicznej dla pojazdów
samochodowych, z zachowaniem przepisu ust. 2
– mając na uwadze zapewnienie interoperacyjności systemów elektronicznego
poboru opłat oraz zapewnienie możliwie szerokiego i niedyskryminacyjnego
dostępu do systemów elektronicznego poboru opłat dla użytkowników.
Art. 13j.
Przepisów art. 13i nie stosuje się do:
1) systemów opłat, których poboru nie dokonuje się środkami elektronicznymi;
2) systemów elektronicznych opłat, które nie wymagają instalowania w pojazdach samochodowych urządzeń na potrzeby poboru opłat;
3) systemów opłat wprowadzanych na drogach powiatowych i gminnych, w
odniesieniu do których koszty dostosowania do wymagań wymienionych w
art. 13i są niewspółmiernie wysokie do korzyści.
Art. 13k.
1. Za przejazd po drodze krajowej kierującemu pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, za który pobiera się opłatę elektroniczną:
1) bez uiszczenia tej opłaty – wymierza się karę pieniężną w wysokości 3 000
zł;
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 19/61
2) bez uiszczenia tej opłaty w pełnej wysokości – wymierza się karę pieniężną
w wysokości 1 500 zł.
2. Kierującemu pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3,
który narusza obowiązek określony w art. 13i:
1) w ust. 4a w:
a) pkt 1 – wymierza się karę pieniężną w wysokości 3 000 zł,
b) pkt 2 – wymierza się karę pieniężną w wysokości 1 500 zł,
c) pkt 3 – wymierza się karę pieniężną w wysokości 1 500 zł;
2) w ust. 4b – wymierza się karę pieniężną w wysokości 3 000 zł.
3. Kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2, nie wymierza się, gdy kierujący
uiścił w inny sposób opłatę elektroniczną.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 2, nakładają, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 13l ust. 1.
5. Decyzji, o której mowa w ust. 4, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Zobowiązany do uiszczenia kary pieniężnej, który kieruje pojazdem samochodowym, mający miejsce stałego zamieszkania w kraju, uiszcza tę karę w terminie do 21 dni od dnia jej nałożenia oraz jest obowiązany do niezwłocznego
przekazania dowodu uiszczenia kary pieniężnej organowi, który ją nałożył.
7. Do uiszczania kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 2, przepisy art. 13g
ust. 5-7 oraz 9-12 stosuje się odpowiednio.
8. W przypadku uwzględnienia odwołania, uiszczona kara pieniężna podlega zwrotowi z rachunku bankowego Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o
którym mowa w art. 40a ust. 1, w terminie 14 dni od dnia uchylenia decyzji nakładającej karę.
Art. 13l.
1. Do kontroli prawidłowości uiszczenia opłaty elektronicznej, w tym kontroli
używanego w pojeździe urządzenia, o którym mowa w art. 13i ust. 3, jeżeli jest
ono wymagane, oraz nałożenia i pobierania kar pieniężnych, o których mowa w
art. 13k, są uprawnieni:
1) funkcjonariusze Policji;
2) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego;
3) naczelnicy urzędów celnych i dyrektorzy izb celnych;
4) funkcjonariusze Straży Granicznej.
do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb, sposób i zakres kontroli, o której mowa w ust. 1, uwzględniając technologię wykorzystaną w systemie elektronicznego poboru opłat elektronicznych.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 20/61
Art. 16.
1. Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.
2. Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, o których mowa w ust. 1,
określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej.
3. W przypadku, w którym inwestycją niedrogową jest kanał technologiczny,
umowa, o której mowa w ust. 2, może przewidywać przekazanie zarządcy drogi
kanału technologicznego, na warunkach uzgodnionych w umowie, z możliwością ustanowienia na rzecz przekazującego inwestora prawa do korzystania z
części kanału. W takim przypadku do ustanowienia prawa na rzecz przekazującego inwestora postanowień art. 39 ust. 7–7f nie stosuje się.
4. Przekazywany kanał technologiczny, o którym mowa w ust. 3, powinien odpowiadać warunkom technicznym określonym w odrębnych przepisach, jak również warunkom określonym w decyzji, o której mowa w art. 39 ust. 3.
Rozdział 1a
(uchylony).
Rozdział 2
Administracja drogowa
Art. 17.
1. Do zakresu działania ministra właściwego do spraw transportu należy:
1) określanie kierunków rozwoju sieci drogowej;
2) wydawanie przepisów techniczno-budowlanych i eksploatacyjnych dotyczących dróg i drogowych obiektów inżynierskich;
3) koordynacja działań w zakresie przygotowania dróg na potrzeby obrony
państwa;
4) koordynacja działań na rzecz rozwiązywania problemów klęsk żywiołowych
w zakresie dróg publicznych;
5) (uchylony);
6) sprawowanie nadzoru nad Generalnym Dyrektorem Dróg Krajowych i Autostrad.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej określa, w drodze rozporządzenia, sposób koordynacji działań, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia sprawnego współdziałania właściwych organów i instytucji w tym zakresie.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 21/61
Art. 18.
1. Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:
1) wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;
2) realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych.
2. Do Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad należy również:
1) współudział w realizacji polityki transportowej w zakresie dróg;
1a) gromadzenie danych i sporządzanie informacji o sieci dróg publicznych;
2) nadzór nad przygotowaniem infrastruktury drogowej na potrzeby obrony
państwa;
3) wydawanie zezwoleń na jednorazowy przejazd w określonym czasie i po
ustalonej trasie pojazdów nienormatywnych;
4) współpraca z administracjami drogowymi innych państw i organizacjami
międzynarodowymi;
5) współpraca z organami samorządu terytorialnego w zakresie rozbudowy i
utrzymania infrastruktury drogowej;
6) zarządzanie ruchem na drogach krajowych;
6a) ochrona zabytków drogownictwa;
7) wykonywanie zadań związanych z przygotowywaniem i koordynowaniem
budowy i eksploatacji albo wyłącznie eksploatacji, autostrad płatnych, w
tym:
a) prowadzenie prac studialnych dotyczących autostrad płatnych, przygotowywanie dokumentów wymaganych w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko – na etapie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska,
b) współpraca z organami właściwymi w sprawach zagospodarowania
przestrzennego, obrony narodowej, geodezji i gospodarki gruntami,
ewidencji gruntów i budynków, scalania i wymiany gruntów, melioracji
wodnych, ochrony gruntów rolnych i leśnych, ochrony środowiska oraz
ochrony zabytków,
c) nabywanie, w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, nieruchomości pod
autostrady i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do nieruchomości,
d) opracowywanie projektów kryteriów oceny ofert w postępowaniu przetargowym i przeprowadzanie postępowań przetargowych,
e) (uchylona),
f) uzgadnianie projektu budowlanego autostrady lub jej odcinka w zakresie
zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi dotyczącymi autostrad płatnych,
g) kontrola budowy i eksploatacji autostrady w zakresie przestrzegania
warunków umowy o budowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację
autostrady,
h) wykonywanie innych zadań, w sprawach dotyczących autostrad, określonych przez ministra właściwego do spraw transportu;
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 22/61
8) pobieranie opłat za przejazd zgodnie z przepisami o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym;
8a) pobieranie opłaty elektronicznej zgodnie z art. 13hb ust. 1;
9) podejmowanie działań mających na celu wprowadzenie systemów elektronicznego poboru opłat i szerokiego zastosowania tych systemów, w zakresie
określonym w ustawie;
10) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o
drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia oraz umowy zawartej w trybie art. 6 ust. 1 tej ustawy.
3. Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad powołuje Prezes Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek ministra właściwego do spraw transportu. Prezes Rady Ministrów odwołuje Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
4. Minister właściwy do spraw transportu na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad powołuje zastępców Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Minister właściwy do spraw transportu odwołuje zastępców
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
5. Stanowisko Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy
na stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
6. Informację o naborze na stanowisko Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i
Autostrad ogłasza się przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie
dostępnym w siedzibie urzędu oraz w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i
Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
7. Termin, o którym mowa w ust. 6 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od dnia
opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 23/61
8. Nabór na stanowisko Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad przeprowadza zespół, powołany przez ministra właściwego do spraw transportu, liczący co najmniej 3 osoby, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na
które jest przeprowadzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.
9. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 8, może być
dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
10. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 9, mają obowiązek zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
11. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia
ministrowi właściwemu do spraw transportu.
12. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
13. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania w
rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
14. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
15. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 4, powołuje Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
16. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa w ust. 4,
stosuje się odpowiednio ust. 5–14.
Art. 18a.
1. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy
pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych.
2. W skład Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wchodzą, z zastrzeżeniem ust. 3a, oddziały w województwach.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 24/61
3. Obszar działania oddziału pokrywa się, z zastrzeżeniem ust. 3a, z obszarem województwa.
3a. Minister właściwy do spraw transportu, na wniosek Generalnego Dyrektora
Dróg Krajowych i Autostrad, w drodze zarządzenia, może tworzyć oddziały regionalne realizujące zadania Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w zakresie poszczególnych autostrad i dróg ekspresowych, przy czym oddziały te prowadzą działalność na obszarze większym niż jedno województwo.
4. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad powołuje i odwołuje dyrektorów oddziałów Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
5. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad może upoważnić pracowników
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad do załatwiania określonych
spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych.
6. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze zarządzenia, nadaje Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad statut, określający jej wewnętrzną organizację.
7. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, tryb
sporządzania informacji oraz gromadzenia i udostępniania danych o sieci dróg
publicznych, obiektach mostowych, tunelach oraz promach, uwzględniając potrzebę zapewnienia ich jednolitości i kompletności.
8. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad otrzymuje środki, ustalane corocznie w ustawie budżetowej, na związane z budową autostrad prace studialne i
dokumentacyjne, przejęcie nieruchomości i gospodarowanie nimi, odszkodowania, należności z tytułu ochrony gruntów leśnych, prace scaleniowe i wymienne,
przeprowadzanie ratowniczych badań archeologicznych i badań ekologicznych
oraz opracowywanie ich wyników.
Art. 19.
1. Organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.
2. Zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:
1) krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2) wojewódzkich – zarząd województwa;
3) powiatowych – zarząd powiatu;
4) gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
3. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest zarządcą autostrady wybudowanej na zasadach określonych w ustawie do czasu przekazania jej, w drodze
porozumienia, spółce, z którą zawarto umowę o budowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację autostrady. Spółka pełni funkcję zarządcy autostrady płatnej
na warunkach określonych w umowie o budowę i eksploatację albo wyłącznie
eksploatację autostrady, z wyjątkiem zadań, o których mowa w art. 20 pkt 1, 8 i
17, które wykonuje Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
3a. (uchylony).
4. Zarządzanie drogami publicznymi może być przekazywane między zarządcami
w trybie porozumienia, regulującego w szczególności wzajemne rozliczenia finansowe.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 25/61
5. W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z
wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.
6. (uchylony).
7. W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym zadania zarządcy, o których mowa w art. 20 pkt 3–5, 7, 11–13 oraz 15 i 16, może wykonywać partner prywatny.
8. Drogowa spółka specjalnego przeznaczenia pełni funkcję zarządcy drogi krajowej na zasadach określonych w ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r. o drogowych
spółkach specjalnego przeznaczenia oraz umowie, o której mowa w art. 6 ust. 1
tej ustawy.
Art. 20.
Do zarządcy drogi należy w szczególności:
1) opracowywanie projektów planów rozwoju sieci drogowej oraz bieżące informowanie o tych planach organów właściwych do sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;
2) opracowywanie projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich;
3) pełnienie funkcji inwestora;
4) utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z
drogą;
5) realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu;
6) przygotowanie infrastruktury drogowej dla potrzeb obronnych oraz wykonywanie innych zadań na rzecz obronności kraju;
7) koordynacja robót w pasie drogowym;
8) wydawanie zezwoleń na zajęcie pasa drogowego i zjazdy z dróg oraz pobieranie opłat i kar pieniężnych;
9) prowadzenie ewidencji dróg, obiektów mostowych, tuneli, przepustów i
promów oraz udostępnianie ich na żądanie uprawnionym organom;
9a) sporządzanie informacji o drogach publicznych oraz przekazywanie ich Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad;
10) przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem
ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego;
11) wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających;
12) przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników;
13) przeciwdziałanie niekorzystnym przeobrażeniom środowiska mogącym powstać lub powstającym w następstwie budowy lub utrzymania dróg;
14) wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii,
gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia;
15) dokonywanie okresowych pomiarów ruchu drogowego;
16) utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz
krzewów;
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 26/61
17) nabywanie nieruchomości pod pasy drogowe dróg publicznych i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomości;
18) nabywanie nieruchomości innych niż wymienione w pkt 17 na potrzeby zarządzania drogami i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego do nich
prawa;
19) zarządzanie i utrzymywanie kanałów technologicznych i pobieranie opłat,
o których mowa w art. 39 ust. 7.
Art. 20a.
Do zarządcy drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 1 i 2, należy ponadto budowa,
przebudowa, remont i utrzymanie:
1) parkingów przeznaczonych dla postoju pojazdów wykonujących przewozy
drogowe, wynikającego z konieczności przestrzegania przepisów o czasie
prowadzenia pojazdów oraz przepisów o ograniczeniach i zakazach ruchu
drogowego;
2) miejsc wykonywania kontroli ruchu i transportu drogowego, przeznaczonych w szczególności do ważenia pojazdów.
Art. 20b.
1. Do zarządcy drogi należy ponadto instalacja w pasie drogowym stacjonarnych
urządzeń rejestrujących, o których mowa w art. 2 pkt 59 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z
późn. zm.8)), obudów na te urządzenia, ich usuwanie oraz utrzymanie zewnętrznej infrastruktury dla zainstalowanych urządzeń.
2. Zarządcy dróg instalują lub usuwają stacjonarne urządzenia rejestrujące lub obudowy na te urządzenia na wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego
lub z inicjatywy własnej, za zgodą Głównego Inspektora Transportu Drogowego.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1, są finansowane przez zarządcę drogi.
4. W przypadku dróg zarządzanych przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych
i Autostrad obowiązki, o których mowa w ust. 1–3, wykonuje Główny Inspektor
Transportu Drogowego.
5. Przepisy ust. 1–3 o zarządcy drogi stosuje się odpowiednio do straży gminnych
(miejskich) w przypadku urządzeń rejestrujących eksploatowanych przez te straże.
6. W pasie drogowym dróg publicznych zabrania się instalowania, usuwania, a także eksploatowania (bieżącej obsługi) urządzeń rejestrujących lub obudów na te
urządzenia przez podmioty inne niż zarządcy dróg, Policja, Inspekcja Transportu
Drogowego oraz straże gminne (miejskie).
8)
925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr
104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz.
343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz.
214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz.
1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574, z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr
91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323 oraz z
2010 r. Nr 40, poz. 230, Nr 43, poz. 246, Nr 122, poz. 827, Nr 151, poz. 1013, Nr 152, poz. 1018, Nr
182, poz. 1228 i Nr 225, poz. 1466.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 27/61
<Art. 20c.
1. Zapewnienie funkcjonowania stacjonarnych urządzeń rejestrujących oraz
obudów na te urządzenia, polegające w szczególności na: zakupie, instalacji
w pasie drogowym, utrzymaniu i naprawie oraz wynikające z ich bieżącej
eksploatacji i obsługi w tym również import danych zarejestrowanych przez
te urządzenia oraz montaż urządzeń w zainstalowanych obudowach, należy
odpowiednio do:
1) Inspekcji Transportu Drogowego – w przypadku urządzeń zainstalowanych przez Inspekcję Transportu Drogowego lub zarządcę drogi
działającego na wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego
oraz w przypadku obudów urządzeń rejestrujących należących do Policji;
2) jednostki samorządu terytorialnego lub straży gminnej (miejskiej) – w
pozostałych przypadkach.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, są finansowane odpowiednio przez:
1) Inspekcję Transportu Drogowego z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw transportu – w przypadku urządzeń określonych w ust. 1 pkt 1;
2) właściwe jednostki samorządu terytorialnego – w przypadku urządzeń
określonych w ust. 1 pkt 2.>
Art. 20d.
Dochody uzyskane z grzywien nałożonych za naruszenia przepisów ruchu drogowego ujawnione za pomocą urządzeń rejestrujących, jednostki samorządu terytorialnego przeznaczają w całości na finansowanie:
1) zadań inwestycyjnych, modernizacyjnych lub remontowych związanych z
siecią drogową;
2) utrzymania i funkcjonowania infrastruktury oraz urządzeń drogowych, w
tym na budowę, przebudowę, remont, utrzymanie i ochronę dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich;
3) poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym popularyzację przepisów
ruchu drogowego, działalność edukacyjną oraz współpracę w tym zakresie z
właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami pozarządowymi.
Art. 20e.
Przepisów art. 40 ust. 1 i 3 nie stosuje się do zajęcia pasa drogowego przez Inspekcję
Transportu Drogowego w związku z wykonywaniem zadań określonych w art. 20b
ust. 4 oraz art. 20c ust. 1 pkt 1.
Art. 21.
1. Zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2–4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem
drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub
radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi
wykonuje zarządca.
1a. Zarządca drogi może upoważnić pracowników odpowiednio: urzędu marszałkowskiego, starostwa, urzędu miasta lub gminy albo pracowników jednostki or2011-01-27
Dodany art. 20c
wchodzi w życie z
dn. 01.07.2011 r.
(Dz. U. z 2010 r. Nr
225, poz. 1466).
©Kancelaria Sejmu
s. 28/61
ganizacyjnej będącej zarządem drogi, do załatwiania spraw w jego imieniu, w
ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych.
2. Zarządy dróg mają prawo do:
1) wstępu na grunty przyległe do pasa drogowego, jeżeli jest to niezbędne do
wykonywania czynności związanych z utrzymaniem i ochroną dróg;
2) urządzania czasowego przejazdu przez grunty przyległe do pasa drogowego
w razie przerwy w komunikacji na drodze;
3) ustawiania na gruntach przyległych do pasa drogowego zasłon przeciwśnieżnych.
3. Właścicielom lub użytkownikom gruntów, którzy ponieśli szkody w wyniku
czynności wymienionych w ust. 2, przysługuje odszkodowanie na zasadach
określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami.
Art. 22.
1. Zarząd drogi sprawuje nieodpłatny trwały zarząd gruntami w pasie drogowym.
2. Grunty, o których mowa w ust. 1, zarząd drogi może oddawać w najem, dzierżawę albo je użyczać, w drodze umowy, na cele związane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, a także na cele związane z potrzebami obsługi użytkowników ruchu. Zarząd drogi może pobierać z tytułu
najmu lub dzierżawy opłaty w wysokości ustalonej w umowie. Przepisów art. 43
ust. 2 pkt 3 i art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.9)) nie stosuje się.
2a. W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym partner
prywatny może otrzymać w najem, dzierżawę albo użyczenie nieruchomości leżące w pasie drogowym, w celu wykonywania działalności gospodarczej.
2b. (uchylony).
3. W przypadku nabywania gruntów przeznaczonych pod pas drogowy zarząd drogi może wystąpić z wnioskiem o dokonanie podziału lub scalenia i podziału nieruchomości, zgodnie z przepisami o gospodarce nieruchomościami lub przepisami o scalaniu gruntów.
Art. 23–24. (wygasły).
Rozdział 2a
Zarządzanie tunelami położonymi w transeuropejskiej
sieci drogowej
Art. 24a.
1. Zarządzanie tunelem położonym w transeuropejskiej sieci drogowej, będącym
na etapie projektowania, budowy lub w użytkowaniu, o długości powyżej 500
m należy do zarządcy drogi, zwanego dalej „zarządzającym tunelem”, o ile
umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.
9)
2782, z 2005 r. Nr 130, poz. 1087, Nr 169, poz. 1420 i Nr 175, poz. 1459 oraz z 2006 r. Nr 64, poz.
456, Nr 104, poz. 708 i Nr 220, poz. 1600 i 1601.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 29/61
2. Do długości tunelu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się przepis art. 13d ust. 2
ustawy.
3. Do obowiązków zarządzającego tunelem należy w szczególności:
1) sporządzanie dokumentacji bezpieczeństwa tunelu, o której mowa w art. 24d
ust. 1, i jej aktualizowanie;
2) sporządzanie sprawozdań z każdego pożaru oraz wypadku, w którym są
ranni lub zabici albo naruszona została konstrukcja tunelu, który wydarzył
się w tunelu, i przekazywanie ich w terminie 2 tygodni od wystąpienia pożaru lub wypadku do wojewody, urzędnika zabezpieczenia, służb ratowniczych i Policji;
3) organizowanie szkoleń i ćwiczeń, o których mowa w art. 24e ust. 1 i 2, dla
pracowników zarządzającego tunelem, służb ratowniczych i Policji we
współpracy z urzędnikiem zabezpieczenia oraz Policją;
4) przygotowywanie planów bezpieczeństwa określających zasady postępowania w razie pożaru, wypadku, awarii technicznej lub katastrofy budowlanej.
Art. 24b.
1. Wojewoda sprawuje nadzór nad zapewnieniem bezpieczeństwa tunelu, w szczególności przez:
1) wydawanie pozwolenia na użytkowanie tunelu;
2) wyłączanie z użytkowania lub ograniczenie użytkowania tunelu, jeżeli nie
są spełnione wymagania bezpieczeństwa;
3) określanie warunków umożliwiających wznowienie użytkowania tunelu;
4) przeprowadzanie regularnych badań i kontroli tunelu oraz opracowywanie
odnośnych wymagań bezpieczeństwa;
5) kontrolę umieszczania w siedzibie urzędnika zabezpieczenia planów bezpieczeństwa, o których mowa w art. 24a ust. 3 pkt 4;
6) określanie procedury natychmiastowego zamknięcia tunelu w razie wypadku, w którym są ranni lub zabici albo naruszona została konstrukcja tunelu,
katastrofy budowlanej lub awarii technicznej;
7) kontrolę wprowadzania działań niezbędnych do zwiększenia bezpieczeństwa tunelu;
8) przeprowadzanie w tunelu, co najmniej raz na 5 lat, kontroli spełniania wymagań bezpieczeństwa;
9) powiadamianie uczestników ćwiczeń, o których mowa w art. 24e ust. 1 i 2,
o ich terminie, miejscu przeprowadzenia oraz obowiązku wzięcia w nich
udziału.
2. W przypadku stwierdzenia, na podstawie sprawozdania, o którym mowa w art.
24a ust. 3 pkt 2, że tunel nie spełnia wymagań bezpieczeństwa, wojewoda powiadamia zarządzającego tunelem i urzędnika zabezpieczenia o konieczności
podjęcia działań zwiększających bezpieczeństwo tunelu.
3. W sytuacji, o której mowa w ust. 2, wojewoda określa warunki użytkowania tunelu lub ponownego otwarcia tunelu, które będą stosowane do czasu wprowadzenia środków zaradczych lub innych ograniczeń.
4. W sytuacji, gdy tunel nie spełnia wymagań bezpieczeństwa, a podjęte środki zaradcze obejmują zasadniczą zmianę konstrukcji tunelu lub sposobu jego użytkowania, wojewoda przeprowadza analizę ryzyka dla danego tunelu.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 30/61
5. Opracowując analizę ryzyka, o której mowa w ust. 4, bierze się pod uwagę
wszystkie czynniki projektowe, warunki ruchu, mające wpływ na bezpieczeństwo, charakterystykę ruchu drogowego, długość danego tunelu i jego geometrię, a także dobowe natężenie ruchu przejeżdżających samochodów ciężarowych.
Art. 24c.
1. Dla tunelu, o którym mowa w art. 24a ust. 1, zarządzający tunelem, w uzgodnieniu z wojewodą, powołuje urzędnika zabezpieczenia.
2. Urzędnik zabezpieczenia jest niezależny w zakresie wykonywania swoich obowiązków, wynikających z ust. 3, i może wykonywać swoje zadania w odniesieniu do kilku tuneli położonych na obszarze działania zarządzającego tunelem.
3. Do obowiązków urzędnika zabezpieczenia należy w szczególności:
1) koordynacja współpracy zarządzającego tunelem ze służbami ratowniczymi
i Policją;
2) udział w przygotowaniu planów bezpieczeństwa, o których mowa w art. 24a
ust. 3 pkt 4;
3) udział w planowaniu, wdrażaniu i ocenie działań podejmowanych w razie
wypadku, w którym są ranni lub zabici albo naruszona została konstrukcja
tunelu, lub w razie katastrofy budowlanej;
4) kontrola przeszkolenia pracowników zarządzającego tunelem oraz udział w
organizowaniu ćwiczeń, o których mowa w art. 24e ust. 1 i 2;
5) wspólna ze służbami ratowniczymi i Policją ocena ćwiczeń, o których mowa
w art. 24e ust. 1 i 2, sporządzanie sprawozdania zawierającego wnioski z
przeprowadzonych ćwiczeń oraz wnioski dotyczące oceny stanu bezpieczeństwa tunelu;
6) wydawanie opinii w sprawach oddawania tunelu do użytkowania, polegające w szczególności na opiniowaniu dokumentacji bezpieczeństwa;
7) kontrola prawidłowości utrzymania tuneli;
8) współdziałanie z właściwymi służbami w ocenie każdego wypadku, w którym są ranni lub zabici albo naruszona została konstrukcja tunelu, lub też
katastrofy budowlanej tunelu.
Art. 24d.
1. Zarządzający tunelem, sporządzając dokumentację bezpieczeństwa, określa
środki zapobiegawcze i ochronne oraz reagowania na potencjalne zdarzenia, konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego w tunelu, uwzględniając strukturę ruchu drogowego i inne uwarunkowania związane z
konstrukcją i otoczeniem tunelu.
2. Dokumentacja bezpieczeństwa stanowi integralną część dokumentacji tunelu,
gromadzonej przez zarządzającego tunelem w związku z procesem inwestycyjnym oraz użytkowaniem tunelu.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, elementy oraz tryb postępowania z dokumentacją bezpieczeństwa, o której mowa w
ust. 1, mając na względzie poszczególne etapy procesu inwestycyjnego oraz etap
użytkowania tunelu.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 31/61
Art. 24e.
1. Ćwiczenia częściowe dla pracowników zarządzającego tunelem, służb ratowniczych i Policji organizuje się raz w roku.
2. Ćwiczenia w pełnym zakresie są przeprowadzane w każdym tunelu przynajmniej raz na 4 lata.
3. Urzędnik zabezpieczenia przekazuje wojewodzie sprawozdanie, o którym mowa
w art. 24c ust. 3 pkt 5.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych i minister właściwy do spraw transportu określą, w drodze rozporządzenia, zakres ćwiczeń dla rodzajów ćwiczeń, o
których mowa w ust. 1 i 2, mając na uwadze potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego w tunelu.
Art. 24f.
1. Wojewoda w trybie art. 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, na
wniosek zarządzającego tunelem, może udzielić odstępstwa od wymagań zawartych w przepisach techniczno-budowlanych, dotyczących warunków bezpieczeństwa w tunelu w przypadku możliwości zastosowania rozwiązań technicznych o wyższych parametrach bezpieczeństwa.
2. Minister właściwy do spraw transportu ocenia zasadność wniosku, a w przypadku pozytywnej oceny przekazuje go Komisji Europejskiej.
3. Jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia przekazania wniosku Komisji Europejskiej,
Komisja nie zgłosi sprzeciwu na odstępstwo, minister właściwy do spraw transportu upoważnia wojewodę do udzielenia zgody na odstępstwo. W przypadku
sprzeciwu Komisji upoważnienie do udzielenia zgody na odstępstwo nie może
być udzielone.
Art. 24g.
1. Zarządzający tunelem jest obowiązany przekazywać Generalnemu Dyrektorowi
Dróg Krajowych i Autostrad sprawozdania, o których mowa w art. 24a ust. 3 pkt
2, co 2 lata, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następnego po upływie dwuletniego okresu objętego sprawozdaniem.
2. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad przekazuje, co 2 lata, Komisji
Europejskiej zbiorczą informację z otrzymanych sprawozdań, o których mowa w
ust. 1, ze wskazaniem częstotliwości i przyczyn pożarów oraz wypadków, w
terminie do dnia 30 września roku następnego po upływie dwuletniego okresu
objętego sprawozdaniem.
3. Zbiorcza informacja, o której mowa w ust. 2, zawiera ocenę pożarów i wypadków w tunelach i informacje na temat rzeczywistej roli i skuteczności urządzeń
i środków bezpieczeństwa.
Rozdział 3
Skrzyżowania dróg z innymi drogami komunikacji
lądowej i powietrznej oraz liniowymi urządzeniami technicznymi
Art. 25.
1. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowań dróg różnej kategorii, wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 32/61
urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania, należy do zarządcy drogi właściwego dla drogi wyższej kategorii.
2. Koszt budowy lub przebudowy skrzyżowania, o którym mowa w ust. 1, wraz z
koniecznymi drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem
tego skrzyżowania, ponosi zarządca drogi, który wystąpił z inicjatywą budowy
lub przebudowy takiego skrzyżowania.
3. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowania autostrady
lub drogi ekspresowej z innymi drogami publicznymi, wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania, należy do
zarządcy autostrady lub drogi ekspresowej.
4. Koszt budowy lub przebudowy skrzyżowania, o którym mowa w ust. 3, wraz z
koniecznymi drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem
tego skrzyżowania, ponosi zarządca drogi, który wystąpił z inicjatywą budowy
lub przebudowy takiego skrzyżowania.
Art. 26.
Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona budowli brzegowych przepraw
promowych zlokalizowanych w ciągu drogi wraz z urządzeniami i instalacjami oraz
jednostkami przeprawowymi (promami) należy do zarządcy tej drogi.
Art. 28.
1. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowań dróg z liniami
kolejowymi w poziomie szyn, wraz z zaporami, urządzeniami sygnalizacyjnymi,
znakami kolejowymi, jak również nawierzchnią drogową w obszarze między rogatkami, a w przypadku ich braku – w odległości 4 m od skrajnych szyn, należy
do zarządu kolei.
2. Do zarządów kolei należy również:
1) konserwacja znajdującej się nad skrajnią kolejową dolnej części konstrukcji
wiaduktów drogowych, łącznie z urządzeniami zabezpieczającymi;
2) budowa i utrzymanie urządzeń odwadniających wiadukty kolejowe nad drogami, łącznie z urządzeniami odprowadzającymi wodę poza koronę drogi;
3) budowa skrzyżowań dróg z torami kolejowymi w różnych poziomach w razie
budowy nowej lub zmiany trasy istniejącej linii kolejowej, zwiększenia ilości
torów, elektryfikacji linii, zwiększenia szybkości lub częstotliwości ruchu pociągów.
Art. 28a.
1. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona torowiska tramwajowego
umieszczonego w pasie drogowym należy do podmiotu zarządzającego torowiskiem tramwajowym.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 33/61
2. Podmiot zarządzający torowiskiem tramwajowym, o którym mowa w ust. 1,
uzgadnia z zarządcą drogi warunki wykonania robót na terenie tego torowiska.
1.
2.
3.
4.
5.
Art. 29.
Budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu, z
zastrzeżeniem ust. 2.
W przypadku budowy lub przebudowy drogi budowa lub przebudowa zjazdów
dotychczas istniejących należy do zarządcy drogi.
Zezwolenie na lokalizację zjazdu, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas
nieokreślony, z zastrzeżeniem ust. 5. W zezwoleniu na lokalizację zjazdu określa się miejsce lokalizacji zjazdu i jego parametry techniczne, a w zezwoleniu na
przebudowę zjazdu – jego parametry techniczne, a także zamieszcza się, w
przypadku obu zezwoleń, pouczenie o obowiązku:
1) uzyskania przed rozpoczęciem prac budowlanych pozwolenia na budowę, a
w przypadku przebudowy zjazdu dokonania zgłoszenia budowy albo wykonania robót budowlanych oraz uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na
prowadzenie robót w pasie drogowym;
2) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę,
projektu budowlanego zjazdu.
Ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogi publiczne, zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie na lokalizację zjazdu na czas określony.
Decyzja o wydaniu zezwolenia na lokalizację zjazdu, o którym mowa w ust. 1,
wygasa, jeżeli w ciągu 3 lat od jego wydania zjazd nie został wybudowany.
Art. 29a.
1. Za wybudowanie lub przebudowę zjazdu:
1) bez zezwolenia zarządcy drogi,
2) o powierzchni większej niż określona w zatwierdzonym projekcie budowlanym zjazdu
– zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną
w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z art. 40 ust. 4.
2. Karę, o której mowa w ust. 1, zarządca drogi wymierza również za użytkowanie
zjazdu po terminie określonym w zezwoleniu zarządcy drogi.
3. Termin płatności kary, o której mowa w ust. 1, wynosi 14 dni od dnia, w którym
decyzja ustalająca jej wysokość stała się ostateczna.
Art. 30.
Utrzymywanie zjazdów, łącznie ze znajdującymi się pod nimi przepustami, należy
do właścicieli lub użytkowników gruntów przyległych do drogi.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 34/61
1.
2.
3.
4.
5.
Art. 32.
W przypadku gdy budowa lub przebudowa drogi w miejscu jej przecięcia się z
inną drogą transportu lądowego – z wyjątkiem skrzyżowania z linią kolejową w
poziomie szyn, o którym mowa w art. 28 ust. 1 – wodnego, korytarzem powietrznym w strefie lotniska lub urządzeniem typu liniowego (w szczególności
linią energetyczną lub telekomunikacyjną, rurociągiem, taśmociągiem) powoduje naruszenie tych obiektów lub urządzeń albo konieczność zmian dotychczasowego ich stanu, przywrócenie poprzedniego stanu lub dokonanie zmiany należy
do zarządcy drogi, z zastrzeżeniem ust. 2–4.
Koszty przyłączy do urządzeń liniowych w granicach pasa drogowego, z zastrzeżeniem ust. 4, pokrywa w całości zarządca drogi, a poza tymi granicami
właściciel lub użytkownik urządzeń.
Koszty przełożenia urządzeń liniowych w pasie drogowym, wynikające z naruszenia lub konieczności zmian stanu dotychczasowego urządzenia liniowego, w
wysokości odpowiadającej wartości tych urządzeń i przy zachowaniu dotychczasowych właściwości użytkowych i parametrów technicznych, z zastrzeżeniem ust. 4, pokrywa zarządca drogi.
Jeżeli w wyniku uzgodnień zarządcy drogi z zainteresowaną stroną zostaną
wprowadzone ulepszenia urządzeń, koszty tych ulepszeń pokrywa odpowiednio
ich właściciel lub użytkownik.
Przekazanie przez zarządcę drogi urządzeń, o których mowa w ust. 2–4, wykonanych w pasie drogowym, osobie uprawnionej następuje nieodpłatnie, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.
Art. 33.
Wykonanie skrzyżowań nowo budowanych lub przebudowywanych obiektów, o
których mowa w art. 32 ust. 1, oraz linii kolejowych, powodujące naruszenie stanu
istniejącej drogi lub konieczność dokonania zmian elementów drogi, należy do inwestora zlecającego budowę lub przebudowę tych obiektów.
Rozdział 4
Pas drogowy
Art. 34.
Odległość granicy pasa drogowego od zewnętrznej krawędzi wykopu, nasypu, rowu
lub od innych urządzeń wymienionych w art. 4 pkt 1 i 2 powinna wynosić co najmniej 0,75 m, a dla autostrad i dróg ekspresowych – co najmniej 2 m.
Art. 35.
1. Zarządca drogi sporządza i weryfikuje okresowo plany rozwoju sieci drogowej i
przekazuje je, niezwłocznie po sporządzeniu, organom właściwym w sprawie
sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 35/61
2. W planach zagospodarowania przestrzennego województwa i miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego przeznacza się pod przyszłą budowę
dróg pas terenu o szerokości uwzględniającej ochronę użytkowników dróg i terenu przyległego przed wzajemnym niekorzystnym oddziaływaniem.
3. Zmianę zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót
budowlanych, a także zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub
jego części, zarządca drogi uzgadnia w zakresie możliwości włączenia do drogi
ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą.
4. W pasie terenu, o którym mowa w ust. 2, mogą być wznoszone tylko tymczasowe obiekty budowlane oraz urządzenia budowlane związane z obiektami budowlanymi. Ich usunięcie w wypadku budowy drogi następuje na koszt właściciela, bez odszkodowania.
5. Nieruchomości położone w pasie, o którym mowa w ust. 2, stanowiące własność
Skarbu Państwa, przeznaczone pod przyszłą budowę drogi, nie mogą być zbyte
bez zgody właściwego zarządcy drogi.
Art. 36.
W przypadku zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi lub niezgodnie
z warunkami podanymi w tym zezwoleniu właściwy zarządca drogi orzeka, w drodze decyzji administracyjnej, o jego przywróceniu do stanu poprzedniego. Przepisu
tego nie stosuje się w przypadku zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy
drogi lub niezgodnie z warunkami podanymi w tym zezwoleniu, wymagającego podjęcia przez właściwy organ nadzoru budowlanego decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego.
Art. 38.
1. Istniejące w pasie drogowym obiekty budowlane i urządzenia niezwiązane z gospodarką drogową lub obsługą ruchu, które nie powodują zagrożenia i utrudnień
ruchu drogowego i nie zakłócają wykonywania zadań zarządu drogi, mogą pozostać w dotychczasowym stanie.
2. Przebudowa lub remont obiektów budowlanych lub urządzeń, o których mowa
w ust. 1, wymaga zgody zarządcy drogi, a w przypadku gdy planowane roboty
są objęte obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę, również uzgodnienia
projektu budowlanego.
3. Wyrażenie zgody, o której mowa w ust. 2, powinno nastąpić w terminie 14 dni
od dnia wystąpienia z wnioskiem o taką zgodę. Niezajęcie stanowiska w tym
terminie uznaje się jako wyrażenie zgody. Odmowa wyrażenia zgody następuje
w drodze decyzji administracyjnej.
Art. 39.
1. Zabrania się dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej
trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabrania się:
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 36/61
1) lokalizacji obiektów budowlanych, umieszczania urządzeń, przedmiotów i
materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami
ruchu drogowego;
2) włóczenia po drogach oraz porzucania na nich przedmiotów lub używania
pojazdów niszczących nawierzchnię drogi;
3) poruszania się po drogach pojazdów nienormatywnych;
4) samowolnego ustawiania, zmieniania i uszkadzania znaków drogowych i
urządzeń ostrzegawczo-zabezpieczających;
5) umieszczania reklam poza obszarami zabudowanymi, z wyjątkiem parkingów;
6) umieszczania urządzeń zastępujących obowiązujące znaki drogowe;
7) niszczenia rowów, skarp, nasypów i wykopów oraz samowolnego rozkopywania drogi;
8) zaorywania lub zwężania w inny sposób pasa drogowego;
9) odprowadzania wody i ścieków z urządzeń melioracyjnych, gospodarskich
lub zakładowych do rowów przydrożnych lub na jezdnię drogi;
10) wypasania zwierząt gospodarskich;
11) rozniecania ognisk w pobliżu drogowych obiektów inżynierskich i przepraw
promowych oraz przejeżdżania przez nie z otwartym ogniem;
12) usuwania, niszczenia i uszkadzania zadrzewień przydrożnych.
1a. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do umieszczania, konserwacji, przebudowy i
naprawy infrastruktury telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.10))
oraz urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary,
gazu, energii elektrycznej oraz urządzeń związanych z ich eksploatacją, a także
do innych czynności związanych z eksploatacją tej infrastruktury i urządzeń, jeżeli warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa na to pozwalają.
2. (uchylony).
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym
obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania
drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, z zastrzeżeniem ust. 7, wydawanym w drodze
decyzji administracyjnej. Jednakże właściwy zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń i infrastruktury,
o których mowa w ust. 1a, wyłącznie, jeżeli ich umieszczenie spowodowałoby
zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub miałoby doprowadzić do utraty uprawnień z tytułu gwarancji lub rękojmi w zakresie budowy, przebudowy lub remontu drogi.
3a. W decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się w szczególności: rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym oraz pouczenie inwestora, że przed rozpoczęciem robót budowlanych jest zobowiązany do:
10)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr
163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 170, poz.
1217, Nr 220, poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834, z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50,
poz. 331 i Nr 82, poz. 556, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 11, poz. 59,
Nr 18, poz. 97 i Nr 85, poz. 716 oraz z 2010 r. Nr 81, poz. 530 i Nr 86, poz. 554.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 37/61
1) uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo wykonywania
robót budowlanych;
2) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę,
projektu budowlanego obiektu lub urządzenia, o którym mowa w ust. 3;
3) uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego, dotyczącego prowadzenia robót w pasie drogowym lub na umieszczenie w nim
obiektu lub urządzenia.
3b. W przypadku gdy właściwy organ nie wyda decyzji, o której mowa w ust. 3, w
terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku, organ wyższego stopnia,
a w przypadku braku takiego organu organ nadzorujący, wymierza temu organowi, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę pieniężną w
wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Wpływy z kar pieniężnych stanowią
dochód budżetu państwa.
3c. Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia,
o którym mowa w ust. 3b. W przypadku nieuiszczenia kary pienieżnej, o której
mowa w ust. 3b, podlega ona ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
3d. Do terminu, o którym mowa w ust. 3b, nie wlicza się terminów przewidzianych
w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia
postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z
przyczyn niezależnych od organu.
4. Utrzymanie obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 3, należy do ich posiadaczy.
5. Jeżeli budowa, przebudowa lub remont drogi wymaga przełożenia urządzenia lub
obiektu, o którym mowa w ust. 3, koszt tego przełożenia ponosi jego właściciel.
6. Zarządca drogi w trakcie budowy lub przebudowy drogi jest obowiązany zlokalizować kanał technologiczny w pasie drogowym:
1) dróg krajowych;
2) pozostałych dróg publicznych, chyba że w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia informacji, o której mowa w ust. 6a, nie zgłoszono zainteresowania udostępnieniem kanału technologicznego.
6a. Najpóźniej na 6 miesięcy przed dniem złożenia wniosku o wydanie decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach, o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej albo o pozwoleniu na budowę dróg, o których mowa w ust. 6 pkt 2,
zarządca drogi zamieszcza na swojej stronie internetowej informację o zamiarze
rozpoczęcia budowy lub przebudowy drogi i możliwości zgłaszania zainteresowania udostępnieniem kanału technologicznego, jednocześnie zawiadamiając o
tym Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, zwanego dalej „Prezesem
UKE”.
6b. Podmiot, który zgłosi zainteresowanie udostępnieniem przez zarządcę drogi kanału technologicznego, a następnie po jego wybudowaniu nie złoży oferty, jest
obowiązany zwrócić zarządcy drogi koszty wybudowania kanału technologicznego, o ile nie udostępniono tego kanału innym podmiotom.
6c. Minister właściwy do spraw łączności, na wniosek zarządcy drogi w drodze decyzji, zwalnia zarządcę z obowiązku budowy kanału technologicznego, jeżeli w
pobliżu pasa drogowego istnieje już kanał technologiczny lub linia światłowodowa, posiadające wolne zasoby wystarczające do zaspokojenia potrzeb społecznych w zakresie dostępu do usług szerokopasmowych lub w sytuacji, gdy
lokalizowanie kanału technologicznego w przypadku przebudowy drogi byłoby
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 38/61
ekonomicznie nieracjonalne lub technicznie niemożliwe. W odniesieniu do dróg,
o których mowa w ust. 6 pkt 2, zwolnienie następuje przed ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 6a.
6d. Niezwłocznie po wybudowaniu kanału technologicznego, a jeszcze przed jego
udostępnieniem innym podmiotom, zarządca drogi przekazuje Prezesowi UKE
informację o przebiegu nowo zlokalizowanego kanału technologicznego.
6e. Zarządca drogi, na wniosek Prezesa UKE lub przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, udziela informacji o kanałach technologicznych zlokalizowanych w pasie
drogowym na obszarze jego właściwości.
7. Zarządca drogi udostępnia kanały technologiczne za opłatą, w drodze umowy
dzierżawy lub najmu, na zasadach określonych w ust. 7a–7f.
7a. Zarządca drogi zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na właściwej dla
niego stronie podmiotowej informację o zamiarze udostępnienia kanału technologicznego, podając lokalizację kanału, zakres wolnych zasobów w kanale, jego
podstawowe parametry techniczne, termin i miejsce składania ofert, wymagania
formalne dotyczące ofert oraz kryteria wyboru w przypadku złożenia ofert przekraczających zakres wolnych zasobów, z uwzględnieniem ust. 7e.
7b. Informację, o której mowa w ust. 7a, zarządca drogi zamieszcza także w przypadku, gdy przed ogłoszeniem zamiaru udostępnienia kanału technologicznego
wpłynie do niego wniosek o udostępnienie tego kanału. W przypadku gdy
do zarządcy drogi wpłynie pierwszy wniosek o udostępnienie kanału technologicznego, ogłoszenie jest publikowane nie później niż w terminie 14 dni od dnia
wpłynięcia tego wniosku.
7c. Zarządca drogi jednocześnie z zamieszczeniem informacji, o której mowa w ust.
7a i 7b, zawiadamia o tym fakcie Prezesa UKE. Prezes UKE niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej informację o ogłoszeniu, wraz z odesłaniem do strony Biuletynu Informacji Publicznej, na której informacja została opublikowana. Termin składania ofert nie
może być krótszy niż 14 dni od dnia zamieszczenia informacji przez zarządcę
drogi.
7d. Zarządca drogi jest obowiązany zawrzeć umowę dzierżawy lub najmu kanału
technologicznego najpóźniej w terminie 21 dni od dnia, w którym upłynął termin składania ofert.
7e. W przypadku gdy z powodu braku wolnych zasobów w kanale technologicznym
jest niemożliwe uwzględnienie wszystkich ofert na udostępnienie tego kanału,
zarządca drogi dokonuje wyboru podmiotu, któremu udostępnia kanał technologiczny, stosując kryteria wyboru określone w informacji, o której mowa w ust.
7a, przestrzegając zasad przejrzystości, równego traktowania zainteresowanych
podmiotów, a także pierwszeństwa dla umieszczania w kanale technologicznym
linii światłowodowych przeznaczonych na potrzeby dostępu do telekomunikacyjnych usług szerokopasmowych.
7f. Za udostępnienie kanału technologicznego pobiera się opłaty w wysokości określonej w umowie, przy czym opłaty te są ustalane na poziomie kosztów budowy
i utrzymania kanału. Przepisu art. 40 ust. 3 nie stosuje się do linii telekomunikacyjnych i energetycznych oraz innych urządzeń umieszczanych w kanale technologicznym.
8. Wykonywanie zadań związanych z zarządzaniem i utrzymywaniem kanałów
technologicznych, o których mowa w ust. 6, zarządca drogi może powierzyć, w
drodze umowy, podmiotowi wyłonionemu w drodze przetargu, z zachowaniem
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 39/61
przepisów o zamówieniach publicznych lub w trybie określonym w ustawie z
dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi.
Art. 40.
1. Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem,
utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:
1) prowadzenia robót w pasie drogowym;
2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z
potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1–3.
3. Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.
4. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 4,
ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa
drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy
niż 24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień.
5. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, ustala
się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy urządzenia i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego pobieranej za każdy rok umieszczenia urządzenia w pasie drogowym, przy
czym za umieszczenie urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym obiekcie
inżynierskim przez okres krótszy niż rok opłata obliczana jest proporcjonalnie
do liczby dni umieszczenia urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym
obiekcie inżynierskim.
6. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, ustala
się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy, liczby
dni zajmowania pasa drogowego i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, ustala,
z uwzględnieniem przepisów o pomocy publicznej, dla dróg, których zarządcą
jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, wysokość stawek opłaty
za zajęcie 1 m2 pasa drogowego. Stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6,
nie mogą przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200 zł, z tym że w odniesieniu do obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 0,20 zł za jeden dzień
zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może
przekroczyć 20 zł.
8. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala
dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 40/61
2
stawek opłaty za zajęcie 1 m pasa drogowego, z tym że stawki opłaty, o których
mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa
drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200
zł.
9. Przy ustalaniu stawek, o których mowa w ust. 7 i 8, uwzględnia się:
1) kategorię drogi, której pas drogowy zostaje zajęty;
2) rodzaj elementu zajętego pasa drogowego;
3) procentową wielkość zajmowanej szerokości jezdni;
4) rodzaj zajęcia pasa drogowego;
5) rodzaj urządzenia lub obiektu budowlanego umieszczonego w pasie drogowym.
10. Zajęcie pasa drogowego o powierzchni mniejszej niż 1 m2 lub powierzchni pasa
drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego lub urządzenia
mniejszej niż 1 m2 jest traktowane jak zajęcie 1 m2 pasa drogowego.
11. Opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.
12. Za zajęcie pasa drogowego:
1) bez zezwolenia zarządcy drogi,
2) z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi,
3) o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi
– zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną
w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4–6.
13. Termin uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 3, oraz kary, o której mowa w
ust. 12, wynosi 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca ich wysokość stała
się ostateczna, z zastrzeżeniem ust. 13a.
13a. Opłatę roczną, o której mowa w ust. 5, za pierwszy rok umieszczenia urządzenia
w pasie drogowym uiszcza się w terminie określonym w ust. 13, a za lata następne w terminie do dnia 15 stycznia każdego roku, z góry za dany rok.
14. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w razie konieczności usunięcia awarii urządzeń
niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, a znajdujących się w pasie drogowym. Po zlokalizowaniu awarii prowadzący roboty niezwłocznie zawiadamia o tym zarządcę drogi i w porozumieniu z
nim określa termin i powierzchnię zajętego pasa drogowego.
14a. Zarządca drogi określa, w drodze decyzji administracyjnej, warunki zajęcia pasa
drogowego, o którym mowa w ust. 14, oraz warunki jego przywrócenia do stanu
poprzedniego, a także ustala wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4.
14b. Za wejście w pas drogowy, o którym mowa w ust. 14, bez zawiadomienia zarządcy drogi, przekroczenie ustalonego terminu i powierzchni zajęcia pasa drogowego zarządca drogi wymierza karę pieniężną zgodnie z ust. 12.
15. Zajmujący pas drogowy jest obowiązany zapewnić bezpieczne warunki ruchu i
przywrócić pas do poprzedniego stanu użyteczności w określonym terminie.
16. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa warunki niezbędne do udzielania zezwoleń na zajmowanie pasa drogowego na cele, o których mowa w ust.
2, mając na względzie bezpieczeństwo użytkowania i ochronę dróg.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 41/61
Art. 40a.
1. Opłaty określone w art. 13 ust. 1 i 2, z wyłączeniem opłaty elektronicznej, art.
13f ust. 1 i art. 40 ust. 3 oraz kary pieniężne określone w art. 13g ust. 1, art. 13k
ust. 1 i 2, art. 29a ust. 1 i 2 oraz w art. 40 ust. 12, a także opłaty z tytułu umów
zawieranych na podstawie art. 22 ust. 2 i art. 39 ust. 7, są przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub na wyodrębniony
rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
1a. W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym opłaty pobierane przez partnera prywatnego, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13
ust. 2 pkt 1, oraz opłata dodatkowa, o której mowa w art. 13f ust. 1, stanowią
przychody partnera prywatnego.
1b. W przypadku powierzenia drogowej spółce specjalnego przeznaczenia pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, mogą one stanowić przychód tej
spółki, jeżeli umowa, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia
2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia tak stanowi.
2. Opłaty za przejazdy pojazdów nienormatywnych, których trasa przebiega przez
granicę państwa, określone w art. 13c ust. 1 pkt 2, i kary, o których mowa
w art. 13g ust. 1, dotyczące tych pojazdów, są przekazywane na wyodrębniony
rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o którym
mowa w ust. 1.
3. Środki z opłat i kar gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o którym mowa w ust. 1, są przekazywane w terminie pierwszych dwóch dni roboczych po zakończeniu tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z
przeznaczeniem na budowę lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia
pojazdów.
4. Środki z opłat elektronicznych są przekazywane na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na utrzymanie dróg krajowych objętych opłatami elektronicznymi, budowę dróg krajowych oraz wynagrodzenie dla operatora.
do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb, sposób i termin wnoszenia opłat elektronicznych oraz ich rozliczania,
w tym tryb dokonywania zwrotu nienależnie pobranych opłat elektronicznych,
2) tryb i termin przekazywania opłat elektronicznych oraz kar pieniężnych, o
których mowa w art. 13k ust. 1 i 2, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego
– mając na uwadze sprawny pobór opłat elektronicznych od użytkowników, efektywną obsługę Krajowego Funduszu Drogowego, o którym mowa w ustawie z
dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, oraz technologię wykorzystaną w systemie elektronicznego poboru opłat elektronicznych.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 42/61
Art. 40b.
1. Osoby upoważnione przez naczelnika urzędu celnego są uprawnione do kontroli
pojazdów wykonujących międzynarodowy transport drogowy w zakresie masy,
nacisków osi lub wymiarów określonych przepisami Prawa o ruchu drogowym.
2. W przypadku przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej, nacisków osi lub
wymiarów pojazdów naczelnicy urzędów celnych pobierają opłaty ustalone
zgodnie z art. 13c ust. 4 i wymierzają kary pieniężne ustalone zgodnie z art. 13g
ust. 2.
3. Urzędy celne otrzymują prowizję od pobranych opłat i kar pieniężnych.
do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
prowizji, o której mowa w ust. 3, oraz sposób jej pobierania i rozliczania z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad. Wysokość prowizji jest uzależniana od wysokości pobranych opłat.
Art. 40c.
1. W przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą,
naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego
oraz funkcjonariusz Policji mają prawo wymierzania i pobierania kary pieniężnej, ustalonej zgodnie z art. 13g ust. 2.
2. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, przysługuje
odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu, który karę tę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.
Art. 40d.
1. W przypadku nieterminowego uiszczenia opłat określonych w art. 13 ust. 1 pkt 2
i w art. 40 ust. 3, opłat wynikających z umów zawieranych zgodnie z art. 22 ust.
2 i art. 39 ust. 7 oraz kar pieniężnych określonych w art. 13k ust. 1 i 2, art. 29a
ust. 1 i 2 oraz w art. 40 ust. 12 pobiera się odsetki ustawowe.
2. Opłaty określone w art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 40 ust. 3 wraz z odsetkami za zwłokę, opłaty określone w art. 13f ust. 1 oraz kary pieniężne określone w art. 13k
ust. 1 i 2, art. 29a ust. 1 i 2 oraz w art. 40 ust. 12 wraz z odsetkami za zwłokę
podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Obowiązek uiszczenia opłat określonych w art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13f ust. 1 i
art. 40 ust. 3 oraz kar pieniężnych określonych w art. 13g ust. 1, art. 13k ust. 1 i
2, art. 29a ust. 1 i 2 oraz w art. 40 ust. 12 przedawnia się z upływem 5 lat, licząc
od końca roku kalendarzowego, w którym opłaty lub kary powinny zostać uiszczone.
Art. 41.
1. Koszty związane z określeniem tras przejazdu oraz przystosowaniem odcinków
dróg do przejazdu pojazdów nienormatywnych pokrywa dokonujący tych przejazdów.
2. Koszty związane z:
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 43/61
1) określeniem tras przejazdu – ustala organ właściwy do wydania zezwolenia
na przejazd pojazdu nienormatywnego;
2) przystosowaniem odcinków dróg do przejazdu pojazdów nienormatywnych,
z wyjątkiem kosztów dostaw, usług i robót wskazanych w zezwoleniu na
przejazd pojazdem nienormatywnym, wykonywanych przez dokonującego
przejazdu pojazdem nienormatywnym lub na jego rzecz przez odpowiednie
podmioty – ustala właściwy zarządca drogi.
3. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, określa sposób ustalania kosztów, o których mowa w ust. 1, oraz sposób ich pokrywania
przez dokonującego przejazdu pojazdem nienormatywnym, mając na uwadze
długość przejazdu i stopień przystosowania trasy przejazdu.
4. Minister właściwy do spraw transportu ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz
dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t, mając na uwadze stan techniczny dróg
oraz ochronę dróg przed zniszczeniem.
5. Minister właściwy do spraw transportu ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz
dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy
o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t, mając na uwadze potrzebę
zapewnienia ruchu tranzytowego.
6. Drogi inne niż określone na podstawie ust. 4 i 5 stanowią sieć dróg, po których
mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t.
Art. 42.
1. Zabrania się umieszczania nadziemnych urządzeń liniowych, w szczególności
linii energetycznej, telekomunikacyjnej, rurociągu, taśmociągu, wzdłuż pasów
drogowych, poza terenem zabudowy, w odległości mniejszej niż 5 m od granicy
pasa, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z potrzebami obronnymi
i zadaniami na rzecz obronności kraju oraz ochrony środowiska umieszczenie
urządzenia liniowego w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 może nastąpić za zgodą zarządcy drogi, którą zarządca drogi wydaje inwestorowi przed
uzyskaniem pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonywania
robót budowlanych. Przepis art. 38 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3. Urządzenia liniowe, o których mowa w ust. 1, mogą być umieszczane:
1) na obszarach narażonych na niebezpieczeństwo powodzi – na skarpach nasypów drogowych, z wyjątkiem nasypów spełniających jednocześnie funkcję wałów przeciwpowodziowych, a w przypadku braku takiej możliwości –
na krawędzi korony drogi,
2) na terenach górskich, zalesionych i w parkach narodowych – w pasie drogowym poza koroną drogi
– na warunkach określonych przez zarządcę drogi i za jego zgodą. Przepis art.
38 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
4. Zarządca drogi wydaje zgodę, o której mowa w ust. 3, przed uzyskaniem przez
inwestora pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo wykonywania robót budowlanych.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 44/61
Art. 43.
1. Obiekty budowlane przy drogach powinny być usytuowane w odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni co najmniej:
Lp.
Rodzaj drogi
W terenie zabudowy
1
Autostrada
30 m
Poza terenem zabudowy
50 m
2
Droga ekspresowa
20 m
40 m
3
Droga ogólnodostępna:
a) krajowa
b) wojewódzka, powiatowa
c) gminna
10 m
8m
6m
25 m
20 m
15 m
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach usytuowanie obiektu budowlanego
przy drodze, o której mowa w ust. 1 lp. 3 tabeli, w odległości mniejszej niż
określona w ust. 1, może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi, wydaną
przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonywania robót budowlanych. Przepis art. 38 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się przy sytuowaniu reklam poza terenem zabudowy.
Rozdział 5
(uchylony).
Rozdział 6
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 48–50. (pominięte).11)
Art. 51.
1. Z dniem wejścia ustawy w życie:
1) grunty państwowe położone poza granicami miast, oddane osobom fizycznym
w zamian za grunty zajęte pod budowę dróg publicznych, stają się z mocy
prawa własnością tych osób; grunty takie położone w granicach miast przechodzą na własność lub w użytkowanie wieczyste osób fizycznych, stosownie
do przepisów szczególnych;
2) grunty oddane i zajęte pod drogi publiczne, wybudowane z udziałem czynu
społecznego i istniejące w tym dniu, stają się z mocy prawa własnością Państwa.
11)
Zamieszczone w obwieszczeniu.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 45/61
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do gruntów zajętych pod istniejące drogi publiczne, w odniesieniu do których zostało wszczęte postępowanie wywłaszczeniowe przed dniem wejścia ustawy w życie.
Art. 52.
Traci moc ustawa z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz.
90 oraz z 1971 r. Nr 12, poz. 115).
Art. 53.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 października 1985 r.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 46/61
Załączniki do ustawy
z dnia 21 marca 1985 r.
Załącznik nr 1
WIELKOŚCI PARAMETRÓW ORAZ STAWKI OPŁATY,
O KTÓREJ MOWA W ART. 13C UST. 1 PKT 1
Lp.
Stawka opłaty
w zł za 1 km
Wyszczególnienie
1
1
2
3
4
5
6
2
Za przekroczenie dopuszczalnej długości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem za
każdy rozpoczęty 1 m ponad dopuszczalną długość
Za przekroczenie wysokości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem:
a) od wartości dopuszczalnej 4,00 m do 4,50 m włącznie
b) dodatkowo za każde rozpoczęte 0,10 m ponad 4,50 m
Za przekroczenie szerokości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem:
a) od wartości dopuszczalnej 2,55 m do 3,20 m szerokości pojazdu włącznie
b) ponad 3,20 m do 4,50 m szerokości pojazdu włącznie
c) dodatkowo za każde rozpoczęte 0,50 m ponad 4,50 m
3
0,15
0,15
0,20
0,20
0,45
0,40
Za przekroczenie szerokości pojazdu ciężarowego z nadwoziem rodzaju furgon,
jeżeli jego ściany są zaopatrzone w izolację termiczną, a grubość ściany bocznej
wraz z izolacją termiczną jest nie mniejsza niż 45 mm:
Za przekroczenie szerokości pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego z maszyną zawieszaną i przyczepy specjalnej lub pojazdów tych wraz z ładunkiem:
Za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t:
1) dla pojedynczej osi nienapędowej o nacisku osi:
a) do 8,0 t włącznie
b) powyżej 8,0 t do 8,5 t
c) powyżej 8,5 t do 9,0 t
d) powyżej 9,0 t do 9,5 t
e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 t powyżej 9,5 t dodatkowo
2) dla podwójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi mniejszej niż 1,0 m o sumie nacisków osi:
3) dla podwójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,0 m i mniejszej niż 1,3 m o sumie nacisków osi:
2011-01-27
0,20
0,45
0,40
0,20
0,45
0,40
0,00
0,50
1,10
1,80
1,30
0,00
0,50
1,10
1,80
1,30
0,00
0,50
1,20
2,10
1,80
©Kancelaria Sejmu
s. 47/61
5) dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy
osiami składowymi nie większej niż 1,3 m o sumie nacisków osi:
osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m o sumie nacisków
osi:
7) dla pojedynczej osi napędowej pojazdów silnikowych o nacisku osi:
8) dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy
osiami składowymi nie mniejszej niż 1 m i mniejszej niż 1,3 m o sumie nacisków osi:
osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 m i mniejszej niż 1,8 m o sumie nacisków
osi:
osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 m i mniejszej niż 1,8 m, jeżeli oś napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne, a maksymalny nacisk każdej z tych osi nie przekracza 7,6 t, o sumie nacisków osi:
11) dla osi wielokrotnych pojazdów silnikowych, przyczep i naczep o liczbie osi składowych większej niż trzy, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie większej niż 1,3 m o nacisku na oś składową*):
2011-01-27
0,00
0,70
1,70
2,80
2,20
0,00
1,00
2,20
3,70
2,90
0,00
1,20
2,70
4,50
3,50
0,00
0,25
0,60
1,00
0,75
0,00
0,30
0,65
1,10
0,90
0,00
0,40
0,85
1,45
1,20
0,00
0,40
0,85
1,45
1,20
0,00
0,30
0,60
1,00
0,80
©Kancelaria Sejmu
7
s. 48/61
12) dla osi wielokrotnych pojazdów silnikowych, przyczep i naczep o liczbie osi składowych większej niż trzy, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej
niż 1,3 m o nacisku na oś składową *):
osi:
a) do 10 t włącznie
2011-01-27
0,00
0,30
0,70
1,20
1,00
0,00
0,40
0,90
1,40
0,90
0,00
0,40
0,90
1,40
0,90
0,00
0,50
1,00
1,70
1,10
0,00
0,60
1,20
1,90
1,60
0,00
0,60
1,60
2,50
1,60
0,00
0,90
1,80
2,80
1,80
0,00
0,25
0,60
0,95
0,65
©Kancelaria Sejmu
8
s. 49/61
osi:
2011-01-27
0,00
0,20
0,45
0,70
0,40
0,00
0,25
0,60
0,90
0,75
0,00
0,25
0,60
0,90
0,75
0,00
0,30
0,60
0,90
0,60
0,00
0,30
0,60
0,90
0,60
0,00
0,10
0,30
0,50
0,40
0,00
0,10
0,30
0,50
0,40
0,00
0,30
0,50
0,90
0,70
©Kancelaria Sejmu
s. 50/61
osi:
osi:
2011-01-27
0,00
0,40
0,80
1,20
0,60
0,00
0,40
0,90
1,50
0,90
0,00
0,50
0,80
1,40
1,00
0,00
0,10
0,25
0,45
0,30
0,00
0,10
0,20
0,35
0,25
0,00
0,10
0,25
0,40
0,25
0,00
0,10
0,25
0,40
0,25
0,00
0,20
0,30
0,60
0,40
©Kancelaria Sejmu
9
s. 51/61
Za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej:
1) przyczepy dwuosiowej:
e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 5 t powyżej 38,0 t dodatkowo
2) przyczepy trzyosiowej:
3) zespołu pojazdów składającego się z dwuosiowego lub trzyosiowego pojazdu samochodowego i trzyosiowej przyczepy:
4) zespołu pojazdów składającego się z trzyosiowego pojazdu samochodowego i dwuosiowej przyczepy:
5) pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy:
6) pojazdu członowego składającego się z trzyosiowego ciągnika siodłowego i dwu- lub
trzyosiowej naczepy:
7) pojazdu członowego składającego się z trzyosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy przewożącej 40-stopowy kontener ISO w transporcie kombinowanym:
2011-01-27
0,00
0,20
0,30
0,60
0,40
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
©Kancelaria Sejmu
s. 52/61
8) zespołu pojazdów mających 4 osie, składających się z dwuosiowego pojazdu samochodowego i dwuosiowej przyczepy:
9) pojazdu członowego mającego 4 osie, składającego się z dwuosiowego ciągnika
siodłowego i dwuosiowej naczepy, jeżeli odległość pomiędzy osiami naczepy wynosi
co najmniej 1,3 m:
siodłowego i dwuosiowej naczepy, jeżeli odległość pomiędzy osiami naczepy jest
większa niż 1,8 m oraz jeżeli oś napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i
zawieszenie pneumatyczne lub równoważne:
11) pojazdu członowego lub zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy,
zarejestrowanych po raz pierwszy przed dniem 13 marca 2003 r.:
12) dwuosiowego pojazdu samochodowego:
13) trzyosiowego pojazdu samochodowego:
14) trzyosiowego pojazdu samochodowego o osi napędowej wyposażonej w opony
bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne lub równoważne, albo jeżeli każda z osi napędowych jest wyposażona w opony bliźniacze, a maksymalny nacisk każdej z tych
osi nie przekracza 9,5 t:
e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 5 t powyżej 46,0 dodatkowo
15) czteroosiowego pojazdu samochodowego z dwoma osiami kierowanymi, jeżeli oś
napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne lub
równoważne, albo jeżeli każda z osi napędowych jest wyposażona w opony bliźniacze, a maksymalny nacisk każdej z tych osi nie przekracza 9,5 t:
2011-01-27
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
3,60
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
©Kancelaria Sejmu
s. 53/61
16) trzyosiowego autobusu przegubowego:
0,00
0,50
1,20
2,40
1,80
*) Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi składowych osi wielokrotnych pojazdów
silnikowych, przyczep i naczep o liczbie osi składowych większej niż trzy, przekraczają
dopuszczalne wartości, opłatę ustala się od każdego przekroczenia oddzielnie.
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 54/61
Załącznik nr 2
WIELKOŚCI PARAMETRÓW ORAZ KAR PIENIĘŻNYCH, O KTÓRYCH
MOWA W ART. 13G UST. 1
Lp.
Wyszczególnienie
1
1
2
Za przekroczenie dopuszczalnej długości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem za każdy rozpoczęty 1 m ponad dopuszczalną długość
Za przekroczenie wysokości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem:
a) od wartości dopuszczalnej 4,00 m do 4,50 m włącznie
b) dodatkowo za każde rozpoczęte 0,10 m ponad 4,50 m
Za przekroczenie szerokości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem:
2
3
Wysokość
kary w zł
3
120
120
160
160
360
320
4
5
6
Za przekroczenie szerokości pojazdu ciężarowego z nadwoziem rodzaju furgon,
jeżeli jego ściany są zaopatrzone w izolację termiczną, a grubość ściany bocznej
wraz z izolacją termiczną jest nie mniejsza niż 45 mm:
160
360
320
Za przekroczenie szerokości pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego z maszyną
zawieszaną i przyczepy specjalnej lub pojazdów tych wraz z ładunkiem:
160
360
320
0
600
1 320
2 160
1 560
0
600
1 320
2 160
1 560
0
600
1 440
2 520
2 160
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 55/61
osi:
8) dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1 m i mniejszej niż 1,3 m o sumie nacisków osi:
9) dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 i mniejszej niż 1,8 m o sumie nacisków osi:
osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 i mniejszej niż 1,8 m, jeżeli oś napędowa
jest wyposażona w opony bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne, a maksymalny
nacisk każdej z tych osi nie przekracza 7,6 t, o sumie nacisków osi:
0
840
2 040
3 360
2 640
0
2 000
4 400
7 400
5 800
0
2 400
5 400
9 000
7 000
0
300
720
1 200
900
0
360
780
1 320
1 080
0
480
1 020
1 740
1 440
0
480
1 020
1 740
1 440
0
360
720
1 200
960
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
7
s. 56/61
12) dla osi wielokrotnych pojazdów silnikowych, przyczep i naczep o liczbie osi składowych większej niż trzy, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż
1,3 m o nacisku na oś składową *):
osi:
a) do 10 t włącznie
0
360
840
1 440
1 200
0
480
1 080
1 680
1 080
0
480
1 080
1 680
1 080
0
600
1 200
2 040
1 320
0
720
1 440
2 280
1 920
0
1 200
3 200
5 000
3 200
0
1 800
3 600
5 600
3 600
0
300
720
1 140
780
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 57/61
9) dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 m i mniejszej niż 1,8 m o sumie nacisków osi:
8
0
240
540
840
480
0
300
720
1 080
900
0
300
720
1 080
900
0
360
720
1 080
720
0
360
720
1 080
720
2011-01-27
0
120
360
600
480
0
120
360
600
480
©Kancelaria Sejmu
s. 58/61
osi:
9) dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 m i mniejszej niż 1,8 m o sumie nacisków osi:
0
360
600
1 080
840
0
480
960
1 440
720
0
480
1 080
1 800
1 080
0
600
960
1 680
1 200
2011-01-27
0
120
300
540
360
0
120
240
420
300
0
120
300
480
300
0
120
300
480
300
©Kancelaria Sejmu
9
s. 59/61
Za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej:
1) przyczepy dwuosiowej:
2) przyczepy trzyosiowej:
3) zespołu pojazdów składającego się z dwuosiowego lub trzyosiowego pojazdu samochodowego i trzyosiowej przyczepy:
4) zespołu pojazdów składającego się z trzyosiowego pojazdu samochodowego i dwuosiowej przyczepy:
5) pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy:
6) pojazdu członowego składającego się z trzyosiowego ciągnika siodłowego i dwu- lub
trzyosiowej naczepy:
0
240
360
720
480
0
240
360
720
480
0
600
1 440
2 880
2 160
0
600
1 440
2 880
2 160
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
s. 60/61
7) pojazdu członowego składającego się z trzyosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy przewożącej 40-stopowy kontener ISO w transporcie kombinowanym:
8) zespołu pojazdów mających 4 osie, składających się z dwuosiowego pojazdu samochodowego i dwuosiowej przyczepy:
9) pojazdu członowego mającego 4 osie, składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i dwuosiowej naczepy, jeżeli odległość pomiędzy osiami naczepy wynosi co
najmniej 1,3 m:
siodłowego i dwuosiowej naczepy, jeżeli odległość pomiędzy osiami naczepy jest
większa niż 1,8 m oraz jeżeli oś napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i
zawieszenie pneumatyczne lub równoważne:
11) pojazdu członowego lub zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy,
zarejestrowanych po raz pierwszy przed dniem 13 marca 2003r:
12) dwuosiowego pojazdu samochodowego:
13) trzyosiowego pojazdu samochodowego:
14) trzyosiowego pojazdu samochodowego o osi napędowej wyposażonej w opony bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne lub równoważne, albo jeżeli każda z osi napędowych jest wyposażona w opony bliźniacze, a maksymalny nacisk każdej z tych
osi nie przekracza 9,5 t:
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
4 320
0
600
1 440
2 880
2 160
0
600
1 440
2 880
2 160
0
600
1 440
2 880
2 160
2011-01-27
©Kancelaria Sejmu
15) czteroosiowego pojazdu samochodowego z dwoma osiami kierowanymi, jeżeli oś
napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i zawieszenie pneumatyczne lub
równoważne, albo jeżeli każda z osi napędowych jest wyposażona w opony bliźniacze, a maksymalny nacisk każdej z tych osi nie przekracza 9,5 t:
16) trzyosiowego autobusu przegubowego:
Za niedotrzymanie któregokolwiek z pozostałych warunków przejazdu podanych w
zezwoleniu
s. 61/61
0
600
1 440
2 880
2 160
0
600
1 440
2 880
2 160
1 000
*) Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi składowych osi wielokrotnych pojazdów silnikowych, przyczep i naczep o liczbie osi składowych większej niż trzy, przekraczają dopuszczalne
wartości, karę ustala się od każdego przekroczenia oddzielnie.
2011-01-27

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

Transkrypt

Podobne dokumenty

Uchwa•a Nr XV/109/2012 z dnia 28 marca 2012 r.

Hasło budynek-srednio-wysoki

Karta pojazdu - bip.poznan.pl

Ceny wywozu pojemników z nieruchomości niezamieszkałych

zasady postępowania ludności w przypadku wystąpienia wypadku

LP(14)1753:1 Miękkie lądowanie po zniesieniu kwot mlecznych

GOTHAER - Wniosek o ubezpieczenie OC do

spalinowy zespół trakcyjny mr/mrd

Samochody Specjalne

PARAMETRY TECHNICZNO - EKSLOATACYJNE POJAZDU L.p.