Referat okolicznościowy z okazji 40

WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE
ODDZIAŁ ŚRODOWISKOWY W ROGOŹNIE
www.wopr.lokalni.pl
tel. Prezes: 661-647-031, V-ce Prezes: 513-148-114, sekretarz: 609-296-326, e-mail: [email protected]
adres do koresp. Prezes Zdzisław Jarocki oś. Przemysława 14/30 64-610 Rogoźno
konto: BS w Czarnkowie O/Rogoźno, nr 1189 5100 0939 0025 1220 0000 10;
NIP 766-18-26-893
REGON 634353070
KRS 0000103337
Rogoźno, dnia 3.06.2006r.
PRZEMÓWIENIE
Szanowni Państwo!!
Niesienie pomocy ludziom w nagłych wypadkach zagrożenia życia stosowane
było od najdawniejszych czasów. Pierwsze wzmianki w piśmiennictwie o ratowaniu
tonących znajdujemy w Biblii, w której opisano jak prorok Eliasz w Sarepcie koło
Sydonu uratował dziecko stosując powszechnie dziś znaną metodą usta-usta, zwaną
później metodą Eliasza. W starożytności rozwinięto sztukę pływania i ratowania
tonących. Koniec epoki starożytnej wiąże się jednak z upadkiem kultury fizycznej i
przynosi zanik pływania jako umiejętności użytkowej.
Większe zainteresowanie nauką pływania i zarazem ratownictwa następuje w
epoce Odrodzenia a zwłaszcza w XV wieku, czego najlepszym dowodem jest
powstanie w Europie wielu towarzystw ratowania tonących. Pierwszym towarzystwem
była organizacja powstała w Amsterdamie w 1767 roku.
Historia ratownictwa wodnego w Polsce ma również swoje tradycje. Już w
1604 roku, z fundacji Hieronima Gustomskiego powstał w Sandomierzu nad Wisłą
klasztor i szpital, którego zakonnicy mieli za zadanie „niesienie pomocy ofiarom
Wisły." W 1775 roku z inicjatywy księcia Adama Czartoryskiego ogłoszono w Polsce
drukiem pierwszą książkę z zakresu ratownictwa, poprzedzającą ukazanie się
kolejnych wydawnictw na ten temat.
Rys historyczny – w Polsce.
Ratownictwo w naszym mieście jest nierozerwalnie związane z ratownictwem
w Wielkopolsce i nie sposób zapomnieć o tradycjach sięgających prawie stu lat
wstecz, czyli momentu założenia w 1898 roku w Kaliszu pierwszego na ziemiach
polskich Towarzystwa Ratowania Tonących, będącego zapewne prekursorem
obecnego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Natomiast Początki
zorganizowanego działania ratownictwa w Polsce wiążą się ściśle z powstaniem
i rozwojem pływania. W 1922 roku powstaje Polski Związek Pływacki, który na
posiedzeniu Zarządu w dniu 20 kwietnia 1925 roku postanowił powołać Komisję Do
Spraw Ratownictwa przy Polskim Związku Pływackim oraz ogłosić dzień 29 czerwca
Dniem Ratownika.
Także w okresie powojennym ratownictwo wodne było jedną z form działania
Polskiego Związku Pływackiego. Należy tu podkreślić niewątpliwe zasługi tego
związku i jego działaczy dla rozwoju idei ratowania tonących. Niemniej jednak
zajmowanie się sprawami ratownictwa powodowało odciąganie działaczy i trenerów
Polskiego Związku Pływackiego od ich właściwej działalności - rozwijania sportu
pływackiego - a z kolei zajmowanie się sportem wyczynowym wpływało hamująco na
rozwój ratownictwa. W roku 1959 wprowadzono też stopnie, ratowników oraz
instruktora ratownictwa a także pierwsze jednolite programy szkoleniowe. Duże
zapotrzebowanie społeczne na kąpieliska i kompleksy wód otwartych a co za tym
idzie - wiążące się z tym faktem liczne wypadki utonięć, skłoniły przewodniczącego
Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki do wydania w dniu 11 kwietnia 1962
roku zarządzenia nr 74 o powołaniu Komisji Wodnego Ochotniczego Pogotowia
Ratunkowego Ogólnopolskiego Komitetu Upowszechniania Pływania. W oparciu o
powyższe zarządzenie wydano Tymczasowy Regulamin, będący podstawą działania
Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Przed Wodnym Ochotniczym
Pogotowiem Ratunkowym staje zadanie organizowania społecznych drużyn
ratowników i przygotowanie się do przejęcia całokształtu spraw związanych z
ratownictwem w Polsce.
Historia WOPR Rogoźno.
W oparciu o zarządzenie z dnia 11 kwietnia 1962 roku nr 74 o powołaniu
Komisji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego Ogólnopolskiego Komitetu
Upowszechniania Pływania, w Rogoźnie z inicjatywy trzech kolegów: Mariana
Góralewskiego, Zdzisława Jarockiego i Andrzeja Lawana powstała w dniu 18 czerwca
1966 roku pierwsza WOPR. Rozpoczęła swoją działalność jako drużyna podległa
Oddziałowi Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Obornikach,
działająca na akwenach jezior Rogozińskiego (36 hektarów powierzchni) i
Budziszewskiego (48 hektarów powierzchni).
W 1970 roku Drużyna Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie
otrzymała w dowód uznania od Zarządu Wojewódzkiego Wodnego Ochotniczego
Pogotowia Ratunkowego w Poznaniu pierwszą łódź motorową typu "Alga" z silnikiem
AS-350, natomiast w 1971 roku łódź wiosłową typu "Wanda" z silnikiem przyczepnym
typu DE-6.
W miarę rozrastania się organizacji przybywało również sprzętu - wkrótce na stanie
jej znalazły się dwie łodzie wiosłowe typu "Wanda". Staraniem działaczy Wodnego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie organizowano kolejne kursy na
stopnie ratownicze.
W 1976 roku, w wyniku nowego podziału administracyjnego kraju, drużyna
Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie przeszła bezpośrednio
pod Zarząd Wojewódzki Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Pile z
siedzibą w Chodzieży. Posiadała już wówczas pięćdziesięciu czterech członków i
decyzją ogółu postanowiono utworzyć w Rogoźnie Oddział Wojewódzki Wodnego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, którego pierwszym prezesem został kolega
Zbigniew Geisler i funkcję tę sprawował aż do maja 1991 roku, do momentu Zjazdu
Oddziału i wyboru nowych władz.
Pierwsza siedziba rogozińskiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia
Ratunkowego była zlokalizowana w Szkole Podstawowej nr 2. Następnym krokiem w
rozwoju było przeniesienie siedziby do budynku byłej "rybakówki", a ukoronowaniem
starań o nową siedzibę stało się przekazanie na czas nieokreślony przez dyrekcję
,,Agromet-Rofama" hangaru na terenie ośrodka wypoczynkowego tej firmy nad
jeziorem Rogozińskim z pomieszczeniami umożliwiającymi magazynowanie sprzętu na
okres zimowy oraz prowadzenie działalności szkoleniowo-oświatowej w sezonie
letnim.
Na okres ten przypada największy rozkwit Wodnego Ochotniczego Pogotowia
Ratunkowego w Rogoźnie. W tym czasie organizacja liczy około stu członków i
decyzją zarządu wojewódzkiego w ciągu roku powołany zostaje oddział. Liczy on
sześć drużyn, na czele których jako kierownicy stają wyróżniający się ratownicy.
Oddział posiada wówczas pięć łodzi motorowych i cztery wiosłowe z kompletnym
wyposażeniem ratunkowym. Działalność oddziału związana jest przede wszystkim z
jeziorami Rogozińskim i Budziszewskim. Praca społeczna sprawia, że Oddział Miejski
Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie staje się jednym z
lepiej działających oddziałów w ówczesnym województwie pilskim i nie tylko.
Niestety, sytuacja jaka zaistniała na początku lat dziewięćdziesiątych spowodowała
rozpad Oddziału. Brak funduszy i przerost ambicji niektórych członków kierownictwa
Oddziału stały się przyczyną jego rozwiązania. Wielu zasłużonych kolegów opuściło
szeregi ratowników. W 1991 roku ze stuosobowego oddziału zostało zaledwie
dwudziestu sześciu członków. Stworzone zostały wówczas dwie drużyny, które
ogromnym wysiłkiem, na okrojonym sprzęcie, wykonywały swoją statutowa
działalność, uhonorowaną w dniu 29 sierpnia 1992r. medalem „Zasłużeni dla miasta
Rogoźna"
i
wpisem
do
księgi
pamiątkowej.
Brak
zrozumienia
i pewnego rodzaju niechęć, jaką przejawiały wobec Oddziału władze, omal nie
doprowadziły do likwidacji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w
Rogoźnie.
Jednakże upór i determinacja jaką przejawiali najbardziej gorliwi członkowie,
pozwoliły przetrwać te trudne chwile. Sprawa dopływu młodzieży do Wodnego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego została rozwiązana. W efekcie szeregi
organizacji zasiliło dwudziestu trzech młodych ludzi w wieku od czternastu do
dziewiętnastu lat.
W 1998 r. z okazji stulecia ratownictwa w Polsce przyjęto na kursy ratownicze
stu młodych ludzi. Około siedemdziesięcioro z nich ukończyło te kursy pomyślnie.
Oddział Środowiskowy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w
Rogoźnie został reaktywowany po wielu latach - powstał 14 stycznia 2000 r. na bazie
dotychczas działających drużyn. Zmiany personalne zaszłe w wyniku wyborów
gminnych dały nadzieję na przyszłość. Zgodnie z oczekiwaniami działalność
Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie została doceniona.
Wsparcie finansowe Urzędu Miejskiego i sponsorów zapewniło pewną stabilizację
podejmowanych przez nie działań.
W styczniu 2002 r. nowy Zarząd Oddziału Środowiskowego Wodnego Ochotniczego
Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie złożył do Sądu Rejonowego w Poznaniu,
Wydział XXII Krajowego Rejestru Sądowego, wniosek o zarejestrowanie w Krajowym
Rejestrze Stowarzyszeń. Postanowieniem tego Sądu z dnia 27 marca 2002 r. Oddział
Środowiskowy Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie został
wpisany do Krajowego Rejestru Stowarzyszeń i Innych Organizacji Społecznych pod
numer 103337. Został również zatwierdzony statut w oparciu o który oddział
prowadzi swą działalność.
W dniu 1 czerwca 2002 roku na uroczystym otwarciu sezonu ratownictwa
wodnego podpisano porozumienie z Państwową Strażą Pożarną w Obornikach o
przystąpieniu do Powiatowego Centrum Ratownictwa Medycznego, które umożliwia
szersze i skuteczniejsze reagowanie w przypadkach zagrożenia na wodzie.
Pływając patrolowo ratownicy Oddziału Środowiskowego Wodnego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rogoźnie niejednokrotnie udzielali
doraźnej pomocy osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie na wodzie. Z
satysfakcją należy stwierdzić, że od szeregu lat na jeziorze Rogozińskim w sezonie
letnim nie było utonięć. Udział w tym osiągnięciu z pewnością mają młodszy
ratownik Oddziału Środowiskowego WOPR w Rogoźnie Tomasz Jarocki, który w
2004 r. pełniąc społeczny dyżur na plaży miejskiej uratował topiącą się 13-letnią
dziewczynkę, a także młodsza ratowniczka tego Oddziału Izabela Chmielewska,
która w 2005 r. uratowała chłopca - przyholowała go do brzegu i sprawnie
przeprowadziła
resuscytację krążeniowo - oddechową ocalając mu życie.
Za swoją postawę godną naśladowania, mimo krótkiego stażu w WOPR obaj
ratownicy odznaczeni zostali srebrną odznaka za zasługi dla WOPR województwa
wielkopolskiego.
Co roku Oddział Środowiskowy WOPR w Rogoźnie organizuje spływy
kajakowe rzeką Wełną dla swych członków i sympatyków a także wyjazdy
szkoleniowe nad pobliskie jeziora celem ugruntowania wiadomości ratowniczych.
Zabezpiecza też regaty żeglarskie klubu KOTWICA oraz UKS DWÓJKA, organizuje
pokazy ratownictwa na pływa1ni w Obornikach i uczestniczy w pokazach w Złotowie
podczas Euro-Eco Meetingu.
Prócz sezonowej pracy na kapielisku miejskim w Rogoźnie i plaży w
Nienawiszczu, organizacja nasz prowadzi całoroczną działalność ratowniczą
zapewniając obsługę ratowników na pływalni w Obornikach, dając tym samym
zatrudnienie wielu ratownikom z Rogoźna i Obornik. Tylko w roku 2005 członkowie
Oddziału Środowiskowego WOPR w Rogoźnie przepracowali społecznie 6240 godzin,
kolejny raz zorganizowano kursy na stopnie ratownicze, w których uczestniczyło
łącznie 26 osób:
- zorganizowano kurs na stopień młodszego ratownika WOPR, w którym
uczestniczyło i ukończyło 9 osób
- zorganizowano kurs na stopień ratownika WOPR w którym swe kwalifikacje
podnosiło i ukończyło 7 osób
- zorganizowano kurs szkoleniowy na stopień sternika motorowodnego, który
ukończyło 6 osób
- zorganizowano kurs szkoleniowy na stopień starszego sternika motorowodnego,
który ukończyło 4 osoby
Na dzień dzisiejszy Oddział liczy 80 członków, w tym 50 z uprawnieniami
ratownikami
i patentami: żeglarza jachtowego, sternika motorowodnego, kilku płetwonurków.
Posiadamy na stanie 3 łodzie wiosłowe typu Mazurek, jedną łódź wiosłową
typu Cyranka i Perkoz oraz cztery łodzie motorowe: dwie typu Cameo z silnikiem
zaburtowym, jedną typu Malibu z silnikiem stacjonarnym i motorówkę Deyzi
z silnikiem stacjonarnym Merkury 2000.
Od czterech lat prowadzimy ciągłą modernizację sprzętu oraz kompleksowe
prace remontowe naszej stanicy. Wkład własnej pracy członków i wsparcie ze strony
sponsorów pozwoliło nam w okresie trzech minionych lat wykonać prace remontowe
na dziesiątki tysięcy złotych.
Profilaktyka i działalność wychowawcza, upowszechnianie nauki pływania oraz
systematyczne podnoszenie kwalifikacji w zakresie ratownictwa wodnego to trzy
główne cele, jakie przyświecają w działaniu naszego Oddziału.
Kończąc ten referat, chciałbym serdecznie podziękować wszystkim, którzy byli
z nami przez te wszystkie lata w dobrych i złych chwilach. Szczególnie gorąco
chciałbym podziękować naszym najbliższym – naszym rodzinom, małżonkom
i dzieciom – za wyrozumiałość, wsparcie i cierpliwość. Ich olbrzymią zasługą jest
stworzenie nam możliwości realizacji do końca myśli przewodniej naszych działań:
„Kto raz ratuje życie ludzkie, ten zawsze odczuwa potrzebę działania i niesienie
pomocy innym”.
Dziękuję serdecznie za uwagę.