Współczesne techniki kompozytorskie

Kod przedmiotu/modułu
K1-05/2012
K1-05/2013
Nazwa przedmiotu/modułu
Współczesne techniki kompozytorskie
Kierunek
Kompozycja i Teoria Muzyki
Specjalność
Kompozycja
Typ studiów
I stopnia
Wymagania wstępne
Zdany egzamin wstępny na studia I stopnia, specjalność
Kompozycja. Wymagania zostały określone w „Informatorze dla
kandydatów na studia stacjonarne I stopnia”.
Wymagania końcowe
zdany egzamin ustny z materiału przerabianego na zajęciach
Cele przedmiotu/modułu
Program ma na celu zapoznanie studentów z podstawowymi
kierunkami i technikami kompozytorskimi XX i XXI wieku.
Treści kształcenia
1. Dodekafonia wiedeńska:
• Arnold Schönberg – metoda komponowania za pomocą
dwunastu dźwięków nie pozostających w żadnym
stosunku między sobą;
• związki tonalno-modalne w dodekafonii Albana Berga;
• technika dodekafoniczna Antona Weberna – seria jako
wzorzec strukturalny;
2. Serializm totalny.
3. Serializm w muzyce polskiej po roku 1945.
4. Technika kompozytorska Oliviera Messiaena:
• modi o ograniczonej transpozycyjności;
• harmonia;
• rytm;
5. Technika kompozytorska Witolda Lutosławskiego po roku
1956:
• język muzyczny i harmonia;
• aleatoryzm kontrolowany;
• wielka forma dwuczęściowa i forma łańcuchowa;
6. Iannis Xenakis – muzyka algorytmiczna.
7. Postmodernizm w muzyce II połowy XX wieku:
• postmodernizm w muzyce amerykańskiej: minimal
music, muzyka repetytywna;
• postmodernizm w muzyce polskiej:
1)
surkonwencjonalizm;
2)
Andrzej Krzanowski i nowy romantyzm;
•
Zamierzone efekty kształcenia
symbolika w muzyce Sofii Gubaiduliny;
w zakresie wiedzy:
- zdobycie wiedzy na temat wybranych technik kompozytorskich
występujących w muzyce XX i XXI w.
w zakresie umiejętności:
1
- zna i komponuje ściśle określone formy
- dysponuje technikami kompozytorskimi
samodzielną pracę nad utworem
umożliwiającymi
- potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i
użytkować informacje przy użyciu różnych źródeł i sposobów
w zakresie kompetencji społecznych:
- rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie
Formy kształcenia
(np. wykład/ćwiczenia/inne)
wykład
Rok
Punkty ECTS (nakład pracy
studenta
niezbędny
do
osiągnięcia
zamierzonych
efektów kształcenia)
Semestr
I
1
II
2
III
3
4
Tok 2012
1
2
Tok2013
2
2
2
2
zst
egz
5
6
Punkty ECTS
Ilość godzin w
tygodniu
Tok 2012, 2013
Rodzaj
zaliczenia
Tok 2012, 2013
Legenda
Kryteria oceny i sposoby
weryfikacji
zal – zaliczenie; zst – zaliczenie ze stopniem; egz
– egzamin; ekm – egzamin komisyjny
sprawdzenie nabytej wiedzy z zakresu wybranych technik
kompozytorskich występujących w muzyce XX i XXI w. podczas
indywidualnego egzaminu ustnego.
Przygotowanie pisemnego referatu na temat dowolnie wybranej
techniki kompozytorskiej II poł XX w. lub XXI w.
Przygotowanie
analizy
dodekafonicznego.
Literatura
dowolnie
wybranego
utworu
1. Maciej Gołąb, Dodekafonia. Studia nad teorią i kompozycją
pierwszej połowy XX wieku, Bydgoszcz 1987.
2. Krzysztof Baculewski, Polska twórczość kompozytorska
1945-1884, PWM, Kraków 1987.
3. Olivier Messiaen, Technika mojego języka muzycznego, Res
Facta nr 7, PWM, Kraków 1973.
4. Zeszyty naukowe nr 2, Akademia Muzyczna im. Feliksa
Nowowiejskiego, Bydgoszcz 1992.
5. Charles Bodman Rae, Muzyka Lutosławskiego, PWN,
Warszawa 1996.
6. Iannis Xenakis, Formalized Music. Thought and
2
Mathematics in Music, Pendragon Press, New York 1992.
7. Iannis Xenakis, W stronę metamuzyki, Res Facta nr 4,
PWM, Kraków 1970.
8. Muzyka nr 4, 1998.
9. Zbigniew Skowron, Nowa muzyka amerykańska, Musica
Iagellonica, Kraków 1995.
10.
Paweł Strzelecki, "Nowy romantyzm" w twórczości
kompozytorów polskich po roku 1975, Musica Iagellonica,
Kraków 2006.
11.
Muzyczny świat Andrzeja Krzanowskiego, Materiały
sesji naukowej pod red. Janusza Patera, Akademia
Muzyczna, Kraków 2000.
12.
Sonia Wachowska, Andrzej Krzanowski. Katalog
tematyczny dzieł, Akademia Muzyczna, Katowice 2000.
13.
Iwona Bias, Aleksander Lasoń. Portret kompozytora,
Akademia Muzyczna, Katowice 2001.
14.
Iwona Bias, Eugeniusz Knapik. Kompozytor i pianista,
Akademia Muzyczna, Katowice 2001.
15. Michael Kurtz, Sofia Gubaidulina. A biography, Indiana
University Press, Bloomington and Indianapolis 2007.
Język wykładowy
polski, angielski
Prowadzący
dr hab. M. Bortnowski
Uwagi
3