W dniach 26-28 października 2015 r. miałem zaszczyt i

W dniach 26-28 października 2015 r. miałem zaszczyt i wielką przyjemność
reprezentować mój kraj, Polskę, na 9. Forum Młodzieży UNESCO, które
odbyło się w siedzibie tej organizacji w Paryżu. Chciałbym w tym tekście
przedstawić jego przebieg i moje odczucia.
Po niedzielnej rejestracji uczestników i krótkim wprowadzeniu
w poniedziałek rozpoczęło się właściwe Forum. Na ceremonii otwarcia
z udziałem pana Ping Hao – Prezydenta 37. Sesji Konferencji Generalnej
UNESCO (który odczytał nam list od prezydenta Chińskiej Republiki
Ludowej), pani Iriny Bokovej – Dyrektora Generalnego UNESCO (której
słowa „Jesteście pierwszą generacją, która może zakończyć ubóstwo
i ostatnią, która może zatrzymać zmiany klimatu” na długo pozostaną
w mojej pamięci) i pana Ahmada Alhendawi (Reprezentanta Sekretarza
Generalnego ONZ ds. młodzieży) wysłuchaliśmy także kilku wystąpień
młodych ludzi, którzy dokonali zmian w swoich społecznościach na rzecz
zrównoważonego rozwoju.
Po ceremonii zaczęliśmy właściwą pracę. Zostaliśmy podzieleni na 6 dużych
zespołów tematycznych (zgodnie z naszymi preferencjami, które
wyrażaliśmy w ankietach przed rozpoczęciem Forum. “Rights, freedoms,
responsibilities”, “Diversity and identity”, “Learning, personal development
and sustainability”, “Knowledge, awareness, media”, “Local practices,
biodiversity, disasters” oraz “Capturing the energy of youth”. Moim
tematem było “Local practices, biodiversity, disasters”). Przed pierwszą
sesją „Futures Literacy Knowledge Labs – Hopes and Expectations”
zostaliśmy podzieleni w niewielkie grupki (5-7 osób reprezentujących obie
płcie i wszystkie regiony świata) po to, by każdy uczestnik Forum mógł
przedstawić swoje postulaty. Po krótkim poznaniu się musieliśmy wybrać
jedną osobę z naszej grupki, by reprezentowała nas (by była Rapporteur)
na mini sesji plenarnej naszej 1 z 6 grup tematycznych (podczas której
wypracowywane było wspólne stanowisko dla danej grupy). UNESCO
postanowiło zastosować formułę „kuli śniegowej” w debacie – czyli
od małych grupek po ogół uczestników na sesji końcowej. Podkreślono,
że metoda ta jest stosowana przez nich po raz pierwszy.
Pierwszym zadaniem, jakie dostaliśmy, było wyobrażenie świata w 2040
roku – najpierw takiego, który przewidujemy, a następnie takiego,
w którym chcielibyśmy żyć. Na podstawie pierwszego zadania musieliśmy
następnie stworzyć swego rodzaju rzeźbę z papieru i innych akcesoriów
biurowych, które otrzymaliśmy, będącą symbolem świata w 2040 roku,
a następnie opisać ją podczas mini sesji plenarnej.
Drugi dzień ponownie rozpoczęliśmy w tych samych grupkach. Na początku
dostaliśmy za zadanie określenie jednej indywidualnej akcji związanej
z tematem naszej grupy, którą każdy z nas podejmie w naszym kraju
i społeczności. Następnie w mini grupach mieliśmy za zadanie określić
jedną akcję globalną – i to właśnie te akcje były następnie dyskutowane
na sesji plenarnej grupy, a potem już przez samych Rapporteurs.
Na początku trzeciego (i za razem ostatniego) dnia uczestniczyliśmy
w sesjach Capacity-building, które sami wcześniej wybraliśmy. Ja wziąłem
udział w sesji „Science, Technology & Innovation and Climate Change –
Focus on Water and Biodiversity) prowadzonej przez UNESCO Sciences
Sector. Podczas tej sesji podzielono jej uczestników na dwie grupy.
Pierwsza debatowała nad wykorzystaniem blogów w kontekście edukacji
i informowania społeczeństwa o zagrożeniach np. dla jakości wód czy
bioróżnorodności, a druga nad wykorzystaniem filmów w tym samym celu.
Obie grupy prowadzone były przez specjalistów w tych dziedzinach.
Blogami zajmowała się Barbara Birungi z Ugandy (dyrektor organizacji
Women in Technology Uganda), a filmami Francuska Fanny Souillot
(reprezentant World Youth Parliament for Water). Moją rolą jako LeadRapporteur było zebranie i podsumowanie rezultatów pracy obu grup.
Po południu na ceremonii zamknięcia każda z sześciu grup tematycznych
(w których pracowaliśmy przez pierwsze 2 dni) zaprezentowała swoje
pomysły i postulaty, które zostały umieszczone w końcowym dokumencie,
który został zaprezentowany delegatom na 38. Sesji Konferencji Generalnej
UNESCO i będzie zaprezentowany na szczycie klimatycznym COP 21
w Paryżu i Forum Młodzieży Wspólnoty na Malcie. Poza prezentacjami
grup, wysłuchaliśmy jeszcze inspirujących wystąpień pana Jose Manuela
Romero (dyrektora Instituto Mexicano de Juventud), pani Adriany
Valenzuela (UNFCCC), pani Nicoli Shepherd (UNDESA), pana Roberta
H. Xiao (CEO głównego sponsora Forum – firmy Perfect World z Chin), pana
Ping Hao (Prezydenta 37. Sesji Konferencji Generalnej UNESCO) i pani Nada
Al.-Nashif (Asystenta Dyrektora Generalnego dla nauk społecznych).
Ceremonię zamknął koncert – najpierw muzyki klasycznej wykonany przez
uczestników Forum pod wodzą pana Eijin Nimura, a następnie koreańskiej
muzyki pop.
Poza samymi zadaniami mieliśmy także spotkania z partnerami UNESCO
czy z uczestnikami Forum z poprzednich lat, którzy przełożyli swoje
pomysły w realne akcje.
Tym, co sprawiało, że Forum funkcjonowało wspaniale (mimo drobnych
niedociągnięć organizacyjnych), była niesamowita atmosfera. Byłem
pewien, że w każdej chwili mogę podejść do dowolnej osoby i serdecznie
z nią porozmawiać i nawet nawiązać kontakt na przyszłość. Wszyscy
byliśmy tam równi. Każdy z nas chciałby tworzyć świat i działać na rzecz
poprawy stanu naszej planety. Pragnąłbym, aby świat dorosłych wyglądał
tak, jak to Forum Młodzieży. Moje wrażenia trudno jest opisać słowami, ale
z Forum wyniosłem wiele bezcennych doświadczeń, międzynarodowych
przyjaźni i ogromną dawkę pozytywnej energii, którą chętnie przełożę
na działanie. Naprawdę wierzę, że młodzi nie tylko są przyszłością świata,
ale są także jego teraźniejszością. Żywię nadzieję, by przynajmniej część
z naszych pomysłów znalazła uznanie wśród decydujących tego świata
i by została przełożona w działanie.
Kończąc, chciałbym serdecznie podziękować Zespołowi Polskiego Komitetu
ds. UNESCO – Pani Marii Belinie-Brzozowskiej (za jej ogromny wkład
w organizację mojego pobytu na Forum), Panu profesorowi Sławomirowi
Ratajskiemu, Pani Ilonie Morżoł oraz Pani doktor Annie Kalinowskiej
z Uniwersyteckiego Centrum Badań nad Środowiskiem i Zrównoważonym
Rozwojem Uniwersytetu Warszawskiego. Podziękowania kieruję także
do wspaniałego Zespołu UNESCO Science Sector w Paryżu, na czele z Panem
profesorem Maciejem Nałęczem, a także do Pani Nicole Webley, Pana
Sunday Fadina i do wszystkich innych, którzy przyczynili się do organizacji
mojego udziału w Forum, a których nie miałem możliwości osobiście
poznać. Głęboko wierzę, że będzie mi jeszcze kiedyś dane powrócić
do UNESCO w Paryżu i szerzej współpracować z tą organizacją.
Sylwester Nagórka