Roz-ruchy - Teatr Tańca DF

Roz-ruchy
Festiwal Tańca Współczesnego ROZ-RUCHY wymyślony przez Katarzynę Skawińską – choreograf
Teatru Tańca DF, przygotowany i prowadzony przez Katarzynę Badurę Kozak, Barbarę Wysoczańską,
Marcelinę Józwik – tancerki zespołu, powoli zadomawia się w Dworku Białoprądnickim. Za
nami pierwszy koncert (8 października), na którym licznie zgromadzona publiczność oklaskiwała
młodych tancerzy. Na program złożyło się kilkanaście etiud. Całość otworzył spektakl Mechanizm
Dominiki Kowal, swój spektakl zaprezentowała grupa tańca współczesnego FLEX, Dorota Kułaga
tańczyła do choreografii Magdaleny Konik. Spektakl z cyklu PPC (Pierwsze Próby Choreograficzne)
zaprezentowała Anna Wańtuch Tańczyli także: duet Magdalena Konik i Piotr Machulski, Katarzyna
Badura oraz cztery tancerki grupy naborowej Teatru DF. Wystarczyła podłoga baletowa, niewielka
ilość światła, kameralna muzyka i kilkunastu tancerzy – to, co magiczne czasem okazuje się niezwykle
proste.
Taka jest też wizytówka Teatru Tańca DF (grupy objętej impresariatem Dworku) – poetycki świat
pełen namiętności i różnobarwnych nastrojów, z fabularną logiką, często zawierający jakąś anegdotę.
Teatr Tańca DF działa od 1990 roku. W tym czasie zespół wypracował własny, rozpoznawalny styl,
a jego widowiska zdobywały liczne nagrody. Spektakle DF dotykają spraw ważkich – przemijania
i upływu czasu...
O tañcu i o teatrze z Katarzyn¹ Skawiñsk¹
rozmawia Joanna Kotkowska
Skąd zrodził się pomysł zorganizowania Festiwalu ROZ-RUCHY?
Festiwal inauguruje obchody 20. istnienia Teatru Tańca DF. To właśnie z okazji tego jubileuszu
będziemy spotykać się na koncertach tańca współczesnego. ROZ-RUCHY zorganizowane są także
z myślą o choreografach, których doświadczenie w sferze twórczości tanecznej dopiero się „rozpoczyna”, nabiera „roz-pędu”. Są to często osoby mające przygotowanie teoretyczno-praktyczne,
miedzy innymi w postaci ukończonego państwowym egzaminem dwuletniego Studium Tanecznego
o specjalności taniec współczesny.
Jak wyglądają przygotowania do spektaklu?
Przygotowanie spektaklu to długi proces. Początek to praca koncepcyjna i praca z muzyką. Dobór
muzyki do przedstawienia to dla mnie sprawa podstawowa. Często w tworzeniu choreografii
wychodzę od inspiracji muzycznych. Potem zaczyna się etap prób ruchowych. W tym samym czasie
przygotowywane są scenografia i kostiumy. Po złożeniu wszystkich elementów następuje żmudny
okres „czyszczenia” spektaklu. A potem już tylko premiera i tak zwany „moment prawdy”, czyli
spotkanie z publicznością.
Ile trzeba tańczyć, żeby wreszcie coś zatańczyć?
Czas, jaki trzeba poświęcić na przygotowanie tancerza jest sprawą bardzo indywidualną. Są osoby,
które są w stanie bardzo szybko osiągnąć określone umiejętności. Od innych wymaga to więcej
pracy, skupienia, koncentracji, codziennych żmudnych ćwiczeń. Przeciętny okres przygotowania do
wyjścia na scenę to około trzy, cztery lata pracy na sali. To i tak nie daje gwarancji, że się już „wyrosło”
na tancerza. Trzeba tańczyć całe życie i ciągle mieć świadomość, że jest jeszcze wiele do zrobienia.
Taniec – nie miała Pani kiedyś ochoty tak zwyczajnie porzucić tej pasji?
Taniec jest moją największą pasją w życiu. Nie umiałabym z niego zrezygnować – z prób, przygotowań
do przedstawień, poszukiwań inspiracji, kontaktu z tancerzami, z tej niepowtarzalnej atmosfery
scenicznej. Czasem wydawało mi się, że życie bez tańca może być możliwe. Po wielu latach pracy
już wiem, że to mylne wrażenie. Nie umiałabym żyć bez tej pasji i nawet się nie zastanawiam, jak
potoczyłoby się moje życie bez tańca.
Od kogo Pani uczyła się choreografii?
Miałam wielu nauczycieli, ale moim mistrzem jest Jacek Tomasik. Zaś autorytetem tanecznym,
niezmiennie od lat – Mats Ek i Pina Bausch.
20 zima 2009
Joanna Kotkowska
Absolwentka Filologii
Polskiej Uniwersytetu
Warszawskiego. Pracuje
w Dziale Promocji
i Reklamy w Dworku
Białoprądnickim.
Często pojawiają się głosy, że taniec współczesny bywa niezrozumiały w swym przekazie
dla widza...
Wynika to ze sporadycznego „kontaktu” przeciętnego widza z teatrem tańca. Wciąż za mało jest
szkół kształcących przyszłych tancerzy, za mało wydziałów uniwersyteckich dla teoretyków tańca.
W teatrach instytucjonalnych natomiast bardzo rzadko repertuar wypełniają spektakle tańca
współczesnego. Trudno jest oswoić widza z tą pozornie trudną dziedziną sztuki. Jedyną metodą
rozszyfrowania tego kodu jest częste obcowanie ze sztuką tańca.
Coraz częściej w teatrze tańca pojawia się słowo...
Jest używane jako jeden ze środków wyrazu. Ważne jest, aby nie „zagadać” spektakli, w których
głównym środkiem wyrazu jest ruch.
Jakie są plany Teatru DF?
Najbliższe plany to przygotowanie nowej premiery, która zostanie zaprezentowana krakowskiej
publiczności w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Tańca oraz prace nad kolejnym
spotkaniem w ramach Festiwalu ROZ-RUCHY.
Teatr Tańca DF?
Nazwa DF jest tajemnicza. Dla publiczności są to dwie litery, dla osób, które tańczą w zespole nazwa
jest odszyfrowana... I niech tak na razie pozostanie.
Katarzyna Skawińska jest laureatką wielu nagród: (m.in. I nagrody za choreografię na Szczecińskich
Spotkaniach Tanecznych (1991, 1992), I nagrody na Międzynarodowych Prezentacjach Form
Tanecznych w Kaliszu (1993, 1994, 1995), Medalu Komisji Edukacji Narodowej za pracę pedagogiczną
i artystyczną (1998), wyróżnienia na Festiwalu Music World w Fivizano we Włoszech (2002, 2003),
nagrody Prezydenta Miasta Krakowa (2004); autorką projektów: Wieczór Premier z Teatrem Tańca
DF (coroczne realizacje od 1990), Partytura na ciało i ruch (koncerty z udziałem zespołów z Polski
i zza granicy od 2001), Ogólnopolskich Warsztatów Tańca Współczesnego w Krakowie (od 2001)
oraz Letnich Warsztatów Tańca Współczesnego w Puławach, Dyrektor Artystyczny Międzynarodowej
Letniej Szkoły Tańca w Koszęcinie (od 2006); realizacji teatralnych: Ich troje – Teatr Muzyczny
w Gliwicach, Czekając na Godota – teatr w Koszalinie, Przygody Odyseusza – teatr w Krakowie,
Opiekunki – Kielecki Teatr Tańca, Ballada o sześciu lustrach – Teatr Muzyczny w Gliwicach, Tango
Piazolla – Teatr Słowackiego w Krakowie, Chomage a Chagall – Teatr Groteska w Krakowie.
Koncerty w ramach Festiwalu Tańca Współczesnego ROZ-RUCHY odbędą się w drugi czwartek
grudnia, lutego i kwietnia w Sali Teatralnej Dworku Białoprądnickiego. Wstęp na spektakl – 10 zł.
Zapraszamy także na stronę www.dworek.krakow.pl oraz www.teatrtancadf.pl
Autorką fotografii jest
K. Krupa-Piećko
dworzanin 21