Fort 49 KAPONIERY opis do ekspertyzy 10.2011
Transkrypt
Fort 49 KAPONIERY opis do ekspertyzy 10.2011
BIURO PROJEKTÓW PKZ „ARKONA” 31-115 Kraków, pl. Sikorskiego 3/9 tel.: 421 24 41, 421 37 55, 422 90 83, OBIEKT: ADRES: Spółka z o.o. fax: 422 24 93 Kraków - Fort 49 „Krzesławice” 31-704 Kraków, os. Na Stoku 27 b INWESTOR: MłodzieŜowy Dom Kultury Fort 49 „Krzesławice” NUMERY DZIAŁEK: Nr 206/2; obręb 10 Nowa Huta NAZWA OPRACOWANIA Ekspertyza konstrukcyjno – budowlana dla kaponiery czołowej i wschodniej fortu „Krzesławice” Autorzy: Opracowała: mgr inŜ. Ewa Prochwicz upr. BPP 268/80, PSOZ 101/96 Kraków, październik 2011 Obiekt: Fort 49 Krzesławice Ekspertyza konstrukcyjno- budowlana Nazwa opracowania: Adres: Nr umowy: Kraków Os. Na Stoku 27b SPIS ZAWARTOŚCI PROJEKTU l.p. 1. 2. 3. 4. 5. 6. Nazwa Strona tytułowa Spis zawartości Opis techniczny Załącznik: zdjęcia Rzut kaponiery czołowej – inwentaryzacja uszkodzeń Rzut kaponiery bocznej – inwentaryzacja uszkodzeń ilość stron 1 1 2 8 Nr rys. K-1 K-2 OPIS TECHNICZNY 1. Przedmiot i zakres opracowania. Przedmiotem opracowania są ściany zewnętrzne kaponiery czołowej i wschodniej Fortu 49 „Krzesławice” na osiedlu Na Stoku w Krakowie. PoniewaŜ ściany zewnętrzne są w przewaŜającej większości zasypane, zdecydowano dokonać oględzin równieŜ ścian wewnętrznych obu kaponier. 2. Podstawa opracowania. 2.1. Umowa – zlecenie. 2.2. Inwentaryzacja architektoniczna budynku wykonana przez KPG Kraków w 1979 r. 2.3. Projekt architektoniczny i projekty branŜowe opracowywane aktualnie w PKZ Arkona. 2.4. Opinia geotechniczna określająca warunki gruntowo – wodne w otoczeniu kaloniery wschodniej i srodkowej fortu nr 49 ”Krzesławice” opracowana w październiku 2011 przez firmę PBG Tomasz Kozioł. 2.4. Wizje lokalne. 2.5. Polskie Normy Budowlane i literatura techniczna. 3. Warunki gruntowo – wodne. Teren, na którym zlokalizowany jest Fort, połoŜony jest na Skłonie WyŜyny Małopolskiej w obrębie tzw. Działu Krzesławickiego na pograniczu PłaskowyŜu Proszowic i doliny Wisły. Obiekt znajduje się na szczycie niewielkiego wzniesienia, którego kształt został zmieniony w czasie wznoszenia fortyfikacji. W podłoŜu badanego terenu występują iły mioceńskie, przykryte grubą warstwą utworów czwartorzędowych, wykształconych w postaci piasków i Ŝwirów w części spągowej i lessów w partii stropowej. Bezposrednio pod fundamentami wystepują grunty rodzime w postaci rdzawo – brązowych glin pylastych twardoplastycznych. Na powierzchni omawianego terenu występują nasypy niekontrolowane o miąŜszości warstwy od 0,5m do 1,0 m. Posadowienie fundamentu kaponiery wschodniej w warstwie II – glina pylasta twardoplastyczna. Do głębokości rozpozania tj. do rzędnej ok. 260 m n.p.m. nie stwierdzono zwierciadła wody gruntowej. Nie jest wykluczone wystąpienie w obrębie obwałowań i fosy sączeń w gruncie, pojawiajacych się w okresie intensywnych opadów atmosferycznych. 4. Opis istniejącego stanu zachowania. Fort powstał w latach 1882 – 1887 i naleŜy do trzeciego pierścienia stałych fortyfikacji Twierdzy Kraków; został zbudowany jako typowy jednowałowy fort artyleryjski o strukturze ziemno – betonowej. Jest to obiekt po częściowej rewaloryzacji i uŜytkowany – koszary szyjowe zostały wyremontowane i adaptowane na Dom Kultury. Wał został w znacznej części zniwelowany przez zasypanie fosy, została zniszczona kaponiera zachodnia. Zachowały się (zasypane) kaponiery czołowa i wschodnia. Konstrukcja kaponier jest monolityczna, z betonu fortecznego; ściany przechodzą w kolebki sklepienne. Kaponiera czołowa (środkowa) Wejście do kaponiery czołowej prowadzi przez schron usytuowany za budynkiem koszar. Ściana frontowa schronu wykazuje lokalne pęknięcia i uszkodzenia w rejonie nadproŜy. Pęknięcie przy wejściu do kaponiery przechodzi do wewnątrz korytarza i na sklepienie – zdjęcie nr 1. Oprócz tego stwierdzono pęknięcie poprzeczne sklepienia nad korytarzem – zdjęcie nr 2 oraz włoskowate pęknięcia sklepień nad pomieszczeniami kaponiery. Ściany korytarza prowadzącego do kaponiery są mokre. W pomieszczeniach kaponiery na posadzce zalega woda. Widoczne na sklepieniach od dołu zacieki świadczą o tym, Ŝe woda przesiąka przez pęknięte sklepienia – zdjęcia nr 3, 4, 5 i 6. Planowana jest adaptacja pomieszczeń kaponiery na cele ekspozycyjne. Kaponiera boczna (wschodnia) Wejście do kaponiery bocznej znajduje się na terenie działek, w miejscu o zniwelowanym poziomie nasypów. Ściana przy wejściu jest pęknięta – rozwarcie pęknięcia 1 – 2 cm. – zdjęcie nr 1. Korytarz prowadzi w dół.– róŜnica poziomów wynosi około 4,8 m. Ściany korytarza są wilgotne, lokalnie mokre – widoczne są ślady spływającej po ścianach – zdjęcia nr 6 i 11. Nad korytarzem sklepienia kolebkowe – widoczne są rysy włoskowate na sklepieniu i ślady przesiąkającej wody – zdjęcia nr 4,6 i 7. W przyszłości planowane jest wykorzystanie pomieszczeń kaponiery na cele ekspozycyjne. 5. Zalecenia: Nie było moŜliwości oględzin ścian od zewnątrz poza niewiekim fragmentami w miejscach odkopanych na potrzeby niniejszego opracowania. Dlatego teŜ po oględzinach kaponier od wewnątrz stwierdza się co następuje: • Występują od wewnątrz na sklepieniach pęknięcia, przez które penetruje woda, więc pęknięcia te powinny być równieŜ widoczne od góry po odsłonięciu sklepień. Po odsłonięciu górnych powierzchni sklepień naleŜy dokonać bardzo dokładnych oględzin pod nadzorem projektanta celem stwierdzenia, czy występują pęknięcia na wylot. W takim przypadku oprócz systemowej izolacji zaproponowanej w projekcie architektonicznym będzie konieczność zastosowania systemowych zapraw do napraw betonów - typu PCC przeznaczonych specjalnie do tych celów. System PCC-II/III stosowany jest jednowarstwowo przy grubości warstwy do 50 mm, do wypełniania ubytków w betonie powierzchni ścian i stropów. Docelowo naleŜy przewidzieć konieczność naprawy pęknięć od wewnątrz pomieszczeń kaponiery równieŜ przy zastosowaniu zapraw systemowych oraz prętów kotwiących ze stali nierdzewnej o wysokiej nośności. Projektowane odtworzenie fos wokół kaponier naleŜy wykonać zgodnie z zaleceniami w projekcie architektonicznym stosując systemowe rozwiązania ( geowłókniny, geokraty). Opracowała : Mgr inŜ. Ewa Prochwicz Kraków, październik 2011.