Bagdeta czeska

Bagdeta czeska (EE 110)
Böhmische Bagdette, Bagadais de Bohême, Bohemian Bagdad
Pochodzenie
Na przełomie XVII i XVIII wieku we wschodnich Czechach, głównie w okolicach Hradec Králové,
Pardubic, Wysokiego Myta, Chrudima i Holic hodowano bagdetę, którą nazywano wówczas
pardubickim indianem (pardubický indian). Był to wtedy bardzo popularny gołąb i można go
było zobaczyć niemalże w każdej miejscowości. Hodowano go zarówno w niewielkich czeskich
miastach, jak i w wioskach. Dobrze fruwał i chętnie żerował na polach. I właśnie dzięki temu
cieszył się dużą popularnością. Prawdopodobnie powstał przez skrzyżowanie indiana z turkiem
i być może, także z jakimś rodzimym gołębiem polnym. Zaznaczyć tu jednak należy, że dawniej
turkami nazywano kilka ras gołębi.
Nadal ten potomek dawnego indiana pardubickiego hodowany jest najliczniej w okolicach
Pardubic i Holic. Pardubicki indian, który pokrojem przypomina rzeczywiście indiana, obecnie
jest nazwany czeską bagdetą. I pod taką nazwą został zarejestrowany w Europejskiej Federacji
Hodowców Gołębi Rasowych.
Czeska bagdeta jako rasa uznana została w 1926 roku. Obecnie jest hodowana nie tylko
w pardubickim kraju, ale w całych Czechach, a także na Morawach, w sąsiedniej Słowacji
i w niewielkiej ilości w Polsce. Gołąb ten zasługuje u nas na większe zainteresowanie. Jest bardzo żywotny i pięknie się prezentuje. Może być ozdobą niejednego gołębnika.
Klub Hodowców Czeskiej Bagdety ma swoją siedzibę w Holicach, gdzie też każdego roku
jesienią hodowcy mogą zaprezentować na wystawie swoje bagdety.
Fot. Jerzy Bogacz
Opis budowy
Czeska bagdeta – to więcej niż średniej wielkości gołąb. Charakteryzuje się mocną budową,
szerokimi piersiami, głębokim i wypełnionym brzuchem. Zwierzęta długie i wąskie oraz małe i
1
w dodatku o słabej budowie muszą być usunięte z hodowli, aby nie dochodziło do degeneracji
rasy. Błędem jest wyraźnie wydłużona postawa, która może być pozostałością po nieznanym
gołębiu polnym.
Najbardziej charakterystyczna dla czeskich bagdet jest budowa głowy.
Znane są bagdety czeskie gładkogłówe i z czubkiem, który nie może wystawać ponad ciemię, a więc powinien być dość nisko osadzony.
Czeską bagdetę od współczesnego indiana, głównie typu angielskiego, odróżnia przede
wszystkim budowa głowy z wszystkimi charakterystycznymi dla tych ras znakami (dziób, brodawki, brwi). Głowa osadzona jest na krótkim i szerokim karku, z którego tylną częścią tworzy
nieco spłaszczone półkole. Zbyt spłaszczona linia potylicy i karku jest dużą wadą. Dziób, długi
około 2,7 cm powinien być silny, dobrze osadzony w głowie i musi łączyć się z czołem bez jakichkolwiek załamań. Zarówno górna, jak i dolna część dzioba powinna być jednakowo rozwinięta i silna. Patrząc z góry, a także z boku, tworzy z głową klin. Cecha ta szczególnie uwidacznia
się od drugiego roku życia. W kątach dzioba występują niewielkie brodawki. Woskówki są dobrze rozwinięte, jednakże powinny być zawsze płaskie, o delikatnej strukturze i biało przypudrowane. U samców dziób jest mocniejszy. Należy więc nieco łagodniej oceniać samice.
Oczy u wszystkich odmian, z wyjątkiem białych i bocianich powinny być perłowe. Okrągłe
brwi bagdety czeskiej są koloru czerwonego, dość szerokie, ale nie mogą być gąbczaste ani
wystawać ponad ciemię. Wymaga się, aby brwi tworzyły idealny okrąg i nie stykały się z dziobem.
Nogi bagdet czeskich nie mogą być długie. Ale nie mogą też być za krótkie. Uda powinny
być mocne i dobrze osadzone w korpusie, a skoki i palce nie mogą być upierzone. Ogon jest
nieco dłuższy od skrzydeł, zwarty i noszony w jednej linii z plecami, a więc nieco opadający. Nie
może on dotykać ziemi.
Dużymi wadami w budowie są: blade, cieliste brwi, tzw. złamane oczy, gąbczaste woskówki, brodawki na dolnej części dzioba, wiotki, luźny i bardzo długi ogon, długie skrzydła, nie spoczywające na ogonie.
Fot. Jerzy Bogacz
2
Kolory i rysunek
Czeskie bagdety występują w kolorze białym, czarnym, brązowym, szarobrązowym, brązowo-żółtym (khaki), niebieskim, czerwonym i żółtym.
Wszystkie kolory powinny być czyste i równomiernie rozłożone, a rysunek wyraźny, zgodny z
odmianą. Przy ocenie kolor nie jest najważniejszy. O jakości bagdety czeskiej decyduje budowa,
szczególnie głowy.
Znane są następujące odmiany czeskich bagdet: jednobarwne, bocianie (čapkové), łuskowate (pigři) i białopasiaste.
Jednobarwne występują we wszystkich wyżej wymienionych kolorach. Grochowe występują
tylko w kolorze niebieskim z czarnymi pasami. Plamki na tarczach skrzydeł powinny być wyraźne i równomiernie rozmieszczone.
Bocianie występują w kolorze czarnym, brązowym, niebieskim, niebieskim z czarnymi i białymi pasami, czerwonym i żółtym. Kolorowe są tarcze skrzydeł oraz ogon i klin. Pozostałe
upierzenie jest białe (także lotki). Kolor biały powinien sięgać głęboko na tarcze, tworząc wyraźne serce. Należy dążyć, aby kolorowa była także dolna część skrzydeł. Występujące na
ogonie rozjaśnienie nie jest wadą. Nie mogą jednak występować w ogonie całe białe pióra.
Łuskowate znane są w kolorze czarnym, brązowym, szarobrązowym, niebieskim, czerwonym
i żółtym. Górna część głowy i szyi jest kolorowa, bez rysunku. Pozostałe części upierzenia są
łuskowate. Przednia część tarczy skrzydeł jest bardziej kolorowa. Białe pióra są obrzeżone
odpowiednim kolorem. Także lotki powinny być obrzeżone. Dolna część korpusu jest wyraźnie jaśniejsza. Niepożądane jest zbyt jasne łuskowanie na tarczach skrzydeł.
Fot. Jerzy Bogacz
Białopasiaste występują w kolorze czarnym, brązowym, szarobrązowym, niebieskim, czerwonym i żółtym. Pasy nie są w pełni białe i dość wyraźne, bowiem bagdety czeskie białopasiaste są heterozygotyczne. U bagdet białopasiastych jaśniejsze lotki nie są wadą. Pasy powinny być możliwie proste. Podobnie jak u bagdet bocianich rozjaśnienie na ogonie nie jest
wadą.
Szczególnie pięknie prezentują się bagdety bocianie, niezależnie od tego ile mają kolorowych piór w tarczach skrzydeł, a także białe i czarne, u których czerń jest wyjątkowo głęboka.
3
Uwagi dotyczące hodowli
Czescy hodowcy bardzo często nie trzymają swoich bagdet w wolierach. Powinny one wolno latać, bowiem chętnie żerują na polach, nieraz dość daleko od gołębnika. Potrafią same
znaleźć wiele pokarmu dla siebie i swoich młodych. Jednak można je także hodować w wolierach.
Czeskie bagdety dobrze wysiadują jaja i wychowują swoje młode. W ciągu jednego sezonu
lęgowego potrafią wychować kilka par młodych gołębi. Bagdety czeskie można polecić hodowcom mieszkającym na wsi, w małych miastach i na obrzeżach większych miast. Płodność i niezwykłe piękno są zachętą do hodowli tych gołębi.
Boksy do gniazdowania powinny być dość obszerne i mogą być wielokondygnacyjne. Lepiej
hodować je ze średnio dużymi gołębiami, np. dragonami, lub gołębiami chętnie żerującymi na
polach, np. z bernardyńskimi srokaczami i śląskimi barwnogłówkami.
Czasem zdarzają się bójki między bagdetami, głównie wtedy, kiedy musi być ustalona nowa
hierarchia w gołębniku. Najczęściej ma to miejsce, kiedy zostanie do stada wprowadzony nowy
samiec, albo dorasta młode pokolenie samców, walczące o swoje miejsce w gołębniku, lub w
wolierze.
Obrączka numer 9.
4