Projekt budowlany

P.P.H. Florin K. K. Świgoń
ul. Królowej Jadwigi 23
88-100 INOWROCŁAW
tel. 0-601-673-839
1
Projekt budowlany
Temat:
Prace remontowo-konserwatorskie
Adres:
Kościół Rzymskokatolicki Parafialny pod
wezwaniem św. Teresy od dzieciątka Jezus
ul. Rynek 7; 88-150 Kruszwica
dz. nr
BranŜa:
Budowlana
Inwestor:
Kościół Rzymskokatolicki Parafialny pod
wezwaniem św. Teresy od dzieciątka Jezus
ul. Rynek 7; 88-150 Kruszwica
Projektant
Krzysztof Świgoń
ul. Rynek 18F
88-150 Kruszwica
Kruszwica 2009-08-05
SPIS TREŚCI
ZAŁĄCZNIKI FORMALNO-PRAWNE
• kopia uprawnień projektanta
• kopia zaświadczenia o przynaleŜności do Izby InŜynierów
Budownictwa
• oświadczenie projektanta
OPIS TECHNICZNY
MAPA EWIDENCYJNA
OGÓLNA LOKALIZACJA INWESTYCJI
ZDJĘCIA STANU ISTNIEJĄCEGO
RYSUNKI TECHNICZNE
• inwentaryzacja ścian – 4 szt.
• inwentaryzacja ubytków – 4 szt.
• kolorystyka – 4 szt.
INFORMACJA BIOZ
OŚWIADCZENIE
Niniejszym oświadcza się, Ŝe projekt remontu kościoła
parafialnego p.w. św. Teresy od dzieciątka Jezus w Kruszwicy,
wykonany został zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz
zasadami wiedzy technicznej.
OPIS TECHNICZNY
1. Przedmiot opracowania
Przedmiotem opracowania są prace konserwatorskie elewacji
kościoła rzymskokatolickiego, parafialnego p.w. św. Teresy od
dzieciątka Jezus w Kruszwicy, przy ul. Rynek 7
2. Podstawa opracowania
- zlecenie i uzgodnienia z Inwestorem
- zaktualizowana mapa sytuacyjno-wysokościowa w skali 1:500
- „Program prac konserwatorskich otynkowanej elewacji
zewnętrznej kościoła p.w. św. Teresy od dzieciątka Jezus w
Kruszwicy” – opracowany przez Pracownie Konserwacji Dzieł
Sztuki, 87-105 Toruń, ul. Antczaka29/7
- wizja w terenie i pomiary własne
3. Lokalizacja, opis i dane dotyczące obiektu
Kościół rzymskokatolicki p.w. św. Teresy od Dzieciątka Jezus
przy ul. Rynek 7 w Kruszwicy usytuowany jest na Starym
Mieście, we wschodniej pierzei Rynku.
Wzniesiony został w latach 1926-1928 z inicjatywy ks. prałata
Stefana Schoenborna, jako pomocniczy parafii p.w. św. Piotra i
Pawła .Autorem wykonanego w 1922 r. projektu był poznański
architekt Stefan Cybichowski. Uroczysta konsekracja kościoła
miała miejsce 11 sierpnia 1929 r. Od 1984 r. pełni on funkcję
kościoła parafialnego, nowo powołanej parafii p.w. św. Teresy od
Dzieciątka Jezus. Kościół nosi cechy stylu klasycystycznego, o
czym świadczy jego załoŜenie na planie centralnym oraz detal
architektoniczny.
4. Stan istniejący i przyczyny zniszczenia
Kościół rzymskokatolicki p.w. św. Teresy od Dzieciątka Jezus
przy ul. Rynek 7 w Kruszwicy wzniesiony został w latach 1926-
1928. Jest to budowla murowana z cegły, tynkowana oraz
malowana powierzchniowo farbą klejową zachowaną szczątkowo
w zagłębieniach ryzalitów pod okapem.
Badania wykazują dwa rodzaje tynków :
• na ścianach budowli , grubości ok. 2 cm zachowany w 93%
,w kolorze piaskowym – zaprawa wapienno-piaskowa ,
piasek nie wyselekcjonowany o zróŜnicowanym uziarnieniu
od 10,00 - 0,50 mm
• na opaskach ciągnionych , z zacierką cementowo – wapienną
(szychta), ścisła i gładka, świadczy o zamierzonym
pierwotnie efekcie zróŜnicowania gładkich powierzchni
detali architektonicznych od fakturalnej powierzchni ścian.
Widoczne liczne uzupełniające naprawy powierzchni tynku m/in
cokół kościoła, elewacja od strony południowej- do uzupełnień
uŜyto tynku róŜniącego się pod względem składu spoiwa jak
równieŜ rodzaju kruszywa, zaprawa jest bardziej ścisła i
mocniejsza od oryginalnej. Tynk oryginalny zachowany w ponad
90% z widocznymi wymyciami powierzchni, w licznych miejscach
powierzchnia tynku ulega rozwarstwieniom na skutek pęknięć o
charakterze pajęczynowym ,spowodowanych napręŜeniami
wewnętrznymi struktury tynku. Osłabione partie tynku wykazują
tendencje do odspajania od podłoŜa tworząc kieszenie powietrzne i
osypywania się w okresie zimowym mróz rozsadza strukturę
tynku w szczelinach potęgując procesy niszczenia. Czynniki te
przyczyniają się tym samym do zwiększenia stopnia zawilgocenia ,
na skutek wielokrotnego cyklu odparowywania i namakania wodą,
spoiwo ulega wypłukiwaniu i ponownej rekrystalizacji ,w wyniku
czego tynk osypuje się, zjawisko to potęgują czynniki
atmosferyczne w postaci deszczu. Powierzchnia tynku naraŜona na
erozję posiada wyŜszą nasiąkliwość wodą co stanowi siedlisko dla
mikroorganizmów w postaci mchów i porostów i dodatkowo
utrudnia proces odparowywania wody. Szczególnie zjawisko to ma
miejsce w partiach naraŜonych na zwiększone zawilgocenie , są to
miejsca pod parapetami w okolicach rynien spustowych, pod
okapem na wysokości gzymsu koronującego, w miejscach długo
zacienionych czy na poziomych powierzchniach gzymsów - tam
najintensywniej moŜna zaobserwować postępujący proces
zniszczenia tynku m/in naroŜnik północno-wschodni, zachodni
ryzalit kościoła. Okap wokół dachu kościoła zbudowany jest z
uŜyciem kotw Ŝelaznych, korodujące elementy metalowe w
widoczny sposób odznaczają się kolorystycznie, rdza zwiększając
swoją objętość stanowi element zagroŜenia dla elementów
konstrukcyjnych okapu dachu – powstają pęknięcia elementów
okapu w wyniku powstających napręŜeń wewnętrznych , rdzewieją
równieŜ kotwy w ścianie zamocowane jako umocowanie
odgromnika.. Pęknięcia konstrukcji moŜna zaobserwować w
miejscach przewęŜeń konstrukcyjnych budowli
m/in nad
otworami okiennymi w miejscach usytuowania kluczy
nadokiennych w elewacji północnej i południowej budowli
kościoła. Nie stwierdzono podciągania kapilarnego wody z gleby .
Tynk zewnętrzny pozbawiony farby z czasem zaczyna ulegać
procesom zwietrzeniowym i erozji jest to szczególnie widoczne w
miejscach naraŜonych na wzmoŜone zawilgocenie i tam
rozpoczynają się procesy erozyjne – w miejscach intensywnego
wymywania przez wodę m/in w naroŜnikach , pod parapetami pod
okapami pod uszkodzonymi wykończeniami blacharskimi, w
obrębie uszkodzonych rynien. Powierzchnia tynku z czasem
słabnie , osypuje się i jest wymywana przez deszcz. Miejsca tych
powierzchni zalegają glony i porosty które dodatkowo stanowią
źródło zawilgocenia . Wiele uszkodzeń w postaci drobnych
pęknięć uległo procesom zwietrzeniowym i wytworzyło pod
tynkiem rozległe obszary w postaci pęcherzy charakteryzujące się
brakiem przyczepności do podłoŜa w wyniku procesów
erozyjnych.
Pęknięcia, powstałe w wyniku napręŜeń wewnętrznych materiałów
o róŜnej rozszerzalności termicznej, znacznie osłabiły stabilność
konstrukcji okapów i ścian nad otworami okiennymi w miejscach
przewęŜeń muru. NaleŜy naprawić pęknięcia które z czasem mogą
się powiększać stanowiąc realne zagroŜenie dla stabilności
konstrukcji obiektu.
Istnieją przesłanki do odtworzenia kolorystyki kościoła, w tym
celu sporządzono projekt kolorystyczny obiektu.
Działania konserwatorskie mają na celu: usunięcie przyczyn
destrukcji, przywrócenie
materiałom
budowlanym
ich
pierwotnych
właściwości, zabezpieczenie przed dalszym
niszczeniem oraz wyeksponowanie walorów estetycznych
kościoła.
5. Wytyczne remontowo-konserwatorskie
Biorąc pod uwagę stan zachowania obiektu jego wartość
historyczną naukową i uŜytkową przyjęto następujące wytyczne
konserwatorskie:
• usunąć glony i porosty z powierzchni tynków
• usunąć osypujące się , popękane oraz odparzone tynki ,nie
związane trwale z podłoŜem tworzące kieszenie powietrzne
,do podłoŜa ceglanego wraz z uzupełnieniem fugowania.
• zabezpieczyć przed korozją elementy metalowe
• naprawić pęknięcia konstrukcyjne poprzez „przeszycie”
prętami stalowymi
• w pracach konserwatorsko-restauratorskich zastosować
materiały o składzie chemicznym i właściwościach
zbliŜonych do oryginalnych.
• pomalować kościół farbami krzemianowymi lub krzemiano
pochodnymi
(polikrzemianowe)
wg
projektu
kolorystycznego
zaakceptowanego
przez
komisję
konserwatorską.
6.
Program prac remontowo konserwatorskich
Uwzględniając opisany powyŜej stan zachowania obiektu przyjęto
następujący program prac konserwatorskich przy elewacji kościoła
parafialnego.
6.1. Mechaniczne usunięcie osypujących się i zwietrzałych tynków
Usunąć naleŜy tynki zwietrzałe z siatką spękań na powierzchni ,
które są słabo skonsolidowane z podłoŜem na którym są połoŜone,
charakteryzują je pustki w postaci odparzeń zaprawy od podłoŜa.
Usunąć naleŜy wszystkie zaprawy wtórne: cementowe,
cementowo-wapienne – zabieg ten jest konieczny ze względu na
uszczelniający charakter tego typu powłok. Zbić naleŜy tynk
mechanicznie przy pomocy młotka lub za pomocą urządzenia do
zdejmowania tynków f-my FESTO SAF 750-E PLUS
6.2. Wstępna dezynfekcja powierzchni ścian
Zabieg niszczenia drobnoustrojów w miejscach wzrostu
drobnoustrojów przesycając starannie warstwy powierzchniowe
ściany na głębokość kilku centymetrów preparatem biobójczym
np. 2,0% roztworem wodnym PreventoluR-80, lub roztworem
Lichenicidy 3,0% albo produktem fabrycznym (np.Remmers); o
skuteczności nie niŜszej niŜ wyŜej wymienione.
6.3. Odsolenie zasolonych fragmentów murów
W miejscach wzmoŜonego nasiąkania wodą w miejscach w
okolicy parapetów widoczna jest silniejsza dezintegracja zapraw.
Rozpuszczalne w wodzie sole są jednym z najgroźniejszych
czynników niszczących mury ceglane. Analiza stopnia zasolenia
pozwoli stwierdzić, jaki jest rozkład soli rozpuszczalnych w
murze. Widoczne efekty wysoleń w warstwach powierzchniowych
muru dowodzą konieczności przeprowadzenia zabiegu odsalania
na wybranych fragmentach muru.
6. 4. Oczyszczenie powierzchni ścian z powierzchniowych
zabrudzeń oraz nawarstwień korozyjnych wraz z ich
ustabilizowaniem.
Powierzchnię muru pokrywają szkodliwe,
korozyjne
nawarstwienia oraz glony i porosty, powierzchnia muru jest w
tych miejscach osłabiona, tak więc zabieg oczyszczania naleŜy
wykonać bardzo delikatnie uŜywając najlepiej pary wodnej.
Skorodowane elementy gzymsu koronującego oraz kotwy
przesycić metodą iniekcji 3% roztworem taniny w alkoholu
etylowym Do usunięcia częściowo obumarłych drobnoustrojów
proponuje się zastosowanie metody mechanicznej z uŜyciem
miękkiego ścierniwa podawanego pod niskim ciśnieniem. Nie
dopuszcza się uŜycia metod chemicznych.
6.5. Uzupełnienie ubytków w spoinach cegieł po usunięciu tynków
W miejscach odsłoniętych
cegieł wszystkie miejsca
wykazujące liczne ubytki naleŜy wtórnie spoinować. Do
uzupełnienia tych ubytków naleŜy zastosować materiał o składzie i
właściwościach analogicznych do oryginału. Proponowane są
alternatywnie dwie zaprawy; o spoiwie wapiennym, zaprawa
wapienna z trasem.
6.6. Uzupełnienie ubytków w elewacji po usuniętym tynku.
Po usunięciu zdezintegrowanych zapraw ubytki wypełnić
porowatymi zaprawami wapiennymi typu Bremeński wapień
muszlowy(Muschelkalk) stosując tę samą granulację kruszywa i
zacierając powierzchnię analogicznie do oryginalnej
6. 7. Wzmocnienie siatki spękań w przypadku pozostawienia
pierwotnej powierzchni tynku
W wyniku pozytywnej oceny mocnej i spójnej z podłoŜem
struktury pierwotnego tynku i pozostawienia jego duŜych
powierzchni naleŜałoby wzmocnić mikrospękania preparatem
wzmacniającym stosowanym jako spoiwo mas do wypełniania
pustek i zapraw wzmacniajacych o nazwie KSE 500 STE (f-my
Remers) oraz wykonać zacierkę mostkującą siatkę spękań
charakterystyczną dla pozostawionej pierwotnej powierzchni
tynku. Zacierkę naleŜałoby wykonać za pomocą zaprawy z
włóknami nadającymi właściwości elastyczne zaprawie
uniemoŜliwiającymi powstawanie rys. Spełnia to tynk wapienny z
dodatkiem trasu
6.8. Wzmocnienie murów – spękania o rozwartości większej niŜ 3
mm
Występujące głównie w przewęŜeniu nad łukami otworów
okiennych przy kluczach
• Injektor ciśnieniowy do Ŝywicy – wypełnienie pod
ciśnieniem do 1 atm. lub strzykawki
• Kit grafitowy – do uszczelniania miejsca wycieku Ŝywicy
(pozostawić 1,5 cm głębokości na zaprawę)
• Pręty ze stali Ŝebrowanej 34 GS Ø8 mm o długości 800 mm (
w co 4 spoinę symetrycznie względem spękań )nawierty
robić pod kątem rozwartym , zszycie symetryczne ma mieć
formę litery x
• masa iniekcyjna
Epidian 5
100 cz. wagowo
Ftalan dwubutylu
Ksylen
Utwardzacz Z-1
5 cz. wagowo
10 cz. wagowo
11 cz. wagowo
6.9. Malowanie elewacji
Malowanie elewacji przeprowadzić wg zatwierdzonego projektu
kolorystycznego, przy pomocy farb o spoiwie krzemianowym lub
krzemianowo pochodnym (polikrzemiany) z zachowaniem
wytycznych producenta.
6.10. Wykonanie dokumentacji opisowej i fotograficznej
7.
Wpływ na środowisko
Inwestycja nie oddziałuje niekorzystnie na środowisko
8.
Bezpieczeństwo i higiena pracy
Ze względu na realizację prac remontowo-konserwatorskich w
czasie trwania normalnego korzystania z obiektu, naleŜy
szczególna uwagę zwrócić na to, aby zabezpieczenie i
oznakowanie robót było utrzymane przez cały okres budowy
Oznakowanie prowadzonych robót związanych z wykonywaniem
prac, naleŜy wykonać zgodnie z zatwierdzonym planem.
W związku z tym, Ŝe prace będą prowadzone na czynnym
obiekcie, naleŜy do minimum ograniczyć moŜliwość dostępu osób
postronnych w rejon prowadzonych prac remontowokonserwatorskich.
9.
Technologia robót
Wszystkie roboty naleŜy wykonać zgodnie z obowiązującymi
przepisami i normami. Materiały i wyroby musza posiadać
Aprobatę Techniczną dopuszczająca je do stosowania w
budownictwie drogowym.
Szczegółowy opis technologii robót podano w Specyfikacjach
Technicznych
Ogólna lokalizacja inwestycji
Zdjęcie satelitarne lokalizacji inwestycji
1. Widok ogólny – elewacja zachodnia
2. Elewacja zachodnia od strony południowej
3. Elewacja wschodnia
4. Elewacja północna
INFORMACJA DOTYCZĄCA
BEZPIECZEŃSTWA I OCHRONY ZDROWIA
Podstawa prawna opracowania:
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r w sprawie
informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz planu bezpieczeństwa i ochrony
zdrowia (Dz.U.2003r. nr 120, poz. 1126)
Nazwa i adres obiektu budowlanego:
Kościół parafialny p. w. św. Teresy od dzieciątka Jezus
działka nr ……….
ul. Rynek 7
88-150 Kruszwica
Inwestor:
Kościół Rzymskokatolicki Parafialny pod wezwaniem
św. Teresy od dzieciątka Jezus
ul. Rynek 7; 88-150 Kruszwica
Projektant:
Krzysztof Świgoń
ul. Rynek 18F
88-150 Kruszwica
Kruszwica, dn. 05 sierpnia 2009 roku
I.
Zakres robót
Realizacja obiektu – jednoetapowa
II.
Wykaz istniejących obiektów budowlanych
- Kościół Parafialny – obiekt na którym prowadzone są prace
- Budynki sąsiadujące – plebania od strony wschodniej i budynki
mieszkalne od północnej i południowej
III. Elementy zagospodarowania działki (terenu), które mogą
stwarzać zagroŜenie bezpieczeństwa i zdrowia ludzi
Teren budowy: powinien być oznakowany za pomocą tablic
ostrzegawczych. W miejscach, które kolidują z bieŜącą eksploatacją
obiektów sąsiednich teren budowy naleŜy ogrodzić. Wysokość
ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 1,5 m
Strefy bezpieczeństwa: uniemoŜliwiające dostęp osobom postronnym
naleŜy wyznaczyć przez ich ogrodzenie i oznakowanie. Strefę
niebezpieczną, w której istnieje zagroŜenie spadania z wysokości
przedmiotów naleŜy ogrodzić balustradami. Przejścia, przejazdy i
stanowiska pracy w strefie niebezpiecznej naleŜy zabezpieczyć
daszkami ochronnymi.
Drogi dojazdowe: powinny mieć twardą nawierzchnię i być
oznakowane.
Przejścia dla pieszych: powinny być wyznaczone w miejscach
bezpiecznych. Przejścia nad zagłębieniami lub obok nich powinny być
zabezpieczone balustradą z poręczą ochronną o wys. do 1,10 m, deską
krawęŜnikową oraz wypełnieniem przestrzeni pomiędzy poręczą a
deską w sposób zabezpieczający pracowników przed upadkiem z
wysokości
Drogi komunikacyjne: dla wózków i taczek usytuowane nad
poziomem terenu powyŜej 1,9 m równieŜ naleŜy zabezpieczyć
balustradą. Nachylenie tych dróg nie moŜe być większe niŜ: - dla
wózków szynowych 4%; - dla wózków bezszynowych 5%; - dla
taczek 10%. Pochylnie po których dokonuje się ręcznego
przenoszenia cięŜarów, nie powinny mieć spadków większych niŜ
10%.
Składowanie materiałów budowlanych: powinno odbywać się tylko
w wyznaczonych miejscach odpowiednio wyrównanych do poziomu i
odwodnionych, w sposób zabezpieczający przed przewróceniem i
zsunięciem się stosów materiałów. Niedozwolone jest opieranie
składowanych materiałów o parkany, budynki i słupy linii
napowietrznych. Przy składowaniu naleŜy zachować co najmniej
następujące minimalne odległości:
- 0,75 m od ogrodzenia i zabudowań
- 5,00 m od stałego stanowiska pracy
- 2,00 m od wykopu
- 2,00 m pomiędzy stosami elementów a wznoszonym obiektem
Materiały drobnicowe naleŜy układać w stosy o wysokości nie
przekraczającej 2,00 m. Materiały workowane naleŜy układać
krzyŜowo do wysokości najwyŜej 10 warstw. Prefabrykaty powinny
być układane zgodnie z instrukcja producenta.
Eksploatacja urządzeń i instalacja elektroenergetycznych:
zasilanie energetyczne placu budowy liniami o napięciu 230/400 V
zasilającymi stałe albo przenośne skrzynki rozdzielcze(zalecane
stosowanie obudów z materiałów izolacyjnych z jednoczesna
odpornością na urazy mechaniczne). Rozdzielnice powinny posiadać
łącznik umoŜliwiający odłączenie jej spod napięcia, zabezpieczenia
nadmiarowo-prądowe. Dla ochrony przeciwporaŜeniowej dodatkowej,
na poszczególnych obwodach naleŜy zainstalować wyłączniki
róŜnicowo-prądowe. Długość linii wykonanych przewodami
ruchomymi do poszczególnych odbiorników nie powinna być większa
niŜ 50 m. Wysokość zawieszenia przewodów powinna być taka, aby
nie utrudniać prowadzenia robót budowlanych, transportu i ruchu.
Zaleca się wykonanie oględzin urządzeń i instalacji na placu budowy
co najmniej raz w tygodniu. Skrzynki rozdzielcze powinny być
zabezpieczone przed dostępem osób nieupowaŜnionych i
rozmieszczone tak, aby odległość od najdalszego urządzenia
zasilającego nie przekraczała 50 m. Podłączeniem i konserwacją
urządzeń elektrycznych mogą zajmować się wyłącznie osoby
posiadające świadectwo kwalifikacyjne E – eksploatacja z podaniem
wysokości napięcia, np. do 1 kV.
Oświetlenie: jeŜeli do oświetlenia stanowiska pracy nie jest
wystarczające oświetlenie naturalne, naleŜy je oświetlić światłem
sztucznym. W razie konieczności mogą być stosowane przenośne
źródła światła sztucznego. Ich konstrukcja, obudowa oraz sposób
zasilania w energię elektryczną nie mogą powodować zagroŜenia
poraŜenie prądem elektrycznym.
IV. Wskazówki
dotyczące
przewidywanych
zagroŜeń
występujących podczas realizacji robót budowlanych
Prace na wysokości:
Przy pracach prowadzonych na róŜnych wysokościach naleŜy
zachować warunki dotyczące stref bezpieczeństwa. 1/10 wysokości
lecz nie mniej niŜ 6,0 m liczone w poziomie od miejsca wykonywania
prac.
Przy pracach na rusztowaniach i innych podwyŜszeniach naleŜy
zapewnić:
- stabilność rusztowań i pomostów o odpowiedniej wytrzymałości i
zabezpieczeniach przed nieprzewidywalną zmianą połoŜenia
- powierzchnia pomostu powinna być wystarczająca dla
pracowników, narzędzi i niezbędnego materiału
- podłoga powinna być trwale przymocowana do elementów
konstrukcyjnych pomostu
- przy pracach na wysokości stosować bariery ochronne umieszczone
na wysokości co najmniej 1,1m i krawęŜników co najmniej 0,15m.
Pomiędzy poręczą i krawęŜnikiem powinna być umieszczona w
połowie wysokości poprzeczka.
- w przypadku, gdy nie jest moŜliwe zastosowanie poręczy
ochronnych, zabezpieczyć pracowników w indywidualny sprzęt
ochrony osobistej takiej jak: szelki bezpieczeństwa, hełmy
ochronne.
Rusztowania budowlane i drabiny
MontaŜu rusztować moŜe dokonać osoba (zespół) przeszkolona w tym
zakresie.
Zabrania się:
- stosowania drabin uszkodzonych
- stosowania drabin jako drogi stałego transportu, a takŜe
przenoszenia cięŜarów o masie powyŜej 10kg
- uŜywania drabiny rozstawnej jako przystawnej
- ustawiania drabiny na niestabilnym podłoŜu
Roboty wykonywane przy pomocy elektronarzędzi
- do prac moŜna dopuścić tylko elektronarzędzia i sprzęt z
zasilaniem elektrycznym sprawny technicznie
- kaŜdorazowo przed rozpoczęciem pracy naleŜy sprawdzić
wzrokowo stan wtyczki i przewodu zasilającego
- przewody zasilające elektronarzędzi naleŜy zabezpieczyć tak, aby
w czasie pracy nie została uszkodzona izolacja i nie występowały
napręŜenia mechaniczne
- zabrania się uŜytkowania elektronarzędzi podczas opadów
atmosferycznych
- elektronarzędzia naleŜy kontrolować raz na 10 dni, jeŜeli w
instrukcji producenta nie przewiduje się innych terminów
Roboty murowe i tynkarskie
- rusztowania powinny posiadać pomosty robocze o powierzchni
wystarczającej dla zatrudnionych osób oraz składowania narzędzi i
odpowiedniej ilości materiałów
- zabrania się obciąŜania pomostów rusztowań ponad ich ustaloną
nośność i gromadzenia się pracowników na pomostach
- poziom pomostu roboczego powinien znajdować się zawsze
poniŜej wznoszonego muru co najmniej 0,3m
- zabrania się chodzenia po świeŜo wykonanych murach
- maszyny i urządzania do przygotowania i podawania zaprawy
tynkarskiej powinny być sprawne i posiadać wszystkie niezbędne
zabezpieczenia
- podczas pracy betoniarek, mieszarek nie naleŜy umieszczać w
mieszalniku łopat, drągów, duŜych kamieni itp. przedmiotów
- podczas czyszczenia lub naprawy urządzenia muszą być
zatrzymane i wyłączone w sposób uniemoŜliwiający ich
przypadkowe włączenie
- przy robotach murarskich i tynkarskich uŜywać sprzętu ochrony
osobistej stosowanie do występujących zagroŜeń
V.
Sposób prowadzenia instruktaŜu przed przystąpieniem do
realizacji robót szczególnie niebezpiecznych
Wykonawca przed przystąpieniem do wykonywania robót
budowlanych jest obowiązany opracować bezpiecznego ich
wykonywania i zaznajomić z nią pracowników w zakresie
wykonywanych przez nich robót.
- bezpośredni nadzór nad bezpieczeństwem i higieną pracy sprawuje
kierownik robót
- kaŜdy pracodawca ma obowiązek ustalić wykaz prac szczególnie
niebezpiecznych występujących na budowie oraz sposoby
postępowania przy wykonywaniu tych prac
- pracownicy zatrudnieni na placu budowy powinni być wyposaŜeni
w odpowiedni dla danej pracy sprzęt ochrony osobistej oraz
powinni być wyposaŜeni w odzieŜ roboczą i ochronną
- dla pracowników powinny być organizowane szkolenia bhp
- podczas szkolenia na kaŜdym etapie naleŜy zapoznawać
pracowników z ryzykiem zawodowym związanym z wykonywaną
pracą na poszczególnych stanowiskach pracy oraz sposobem
stosowania podczas pracy środków ochrony osobistej,
zabezpieczających przed skutkami zagroŜeń
- w dokumentacji budowy powinny znajdować się wszystkie
dokumenty potwierdzające przeprowadzenie szkoleń w zakresie
bhp, protokoły z dokonanych kontroli, wykaz wydanych zaleceń w
zakresie bhp
- na terenie budowy powinien być do wglądu pracowników plan
BIOZ, dokonana ocena ryzyka zawodowego. Informacja, gdzie są
przechowywane w/w dokumenty powinna znajdować się na tablicy
ogłoszeń
Opracował: