Niestabilność stawu mostkowo – obojczykowego AKTUALNE

Niestabilność stawu mostkowo – obojczykowego
AKTUALNE POGLĄDY NA TEMAT W KLASYFIKACJI, LECZENIA I
WYNIKÓW
M. D. Sewell, N. Al-Hadithy, A. Le Leu, S. M. Lambert
From The Shoulder & Elbow Service, The Royal National Orthopaedic Hospital,
Stanmore, United Kingdom
Bone Joint J 2013;95-B:721–731.
Staw mostkowo - obojczykowy (SMO) jest kluczowym stawem w obręczy kończyny
górnej, zapewniając przenoszenie obciążeń przy docisku, jednocześnie zapobiegając
przemieszczeniu pod napięciem lub przy rozciąganiu przy rękojeści mostka. SMO i
staw barkowo-obojczykowy (SBO) oba mają małą powierzchnię kontaktu chronioną
przez śródstawowy, chrzęstno-włóknisty dysk i wspierane są przez silne zewnętrzne i
wewnętrzne więzadła torebkowe. Rola w przenoszeniu obciążeń w obrębie kończyny
górnej silnych okołotorebkowych i piersiowo-ramiennych mięśni jest niezwykle
ważna dla długowieczności obu stawów. Więzadłowa i torebkowa wiotkość zmienia
się wraz z wiekiem, narażając oba stawy na większe obciążenia, które mogą wyjaśnić
wzrost częstości występowania choroby zwyrodnieniowej stawów w starszym wieku.
Częstość występowania choroby zwyrodnieniowej w SMO jest mniejsza niż w SBO,
co sugeruje, że zewnętrzne więzadła SMO zapewniają większą stabilność niż
więzadła kruczo-obojczykowe SBO.
Niestabilność SMO jest rzadka i może być trudna do odróżnienia od złuszczenia
w obrębie bliższej części obojczyka, co często wymaga wykonania tomografii.
Rozróżnienie to jest ważne, ponieważ możliwości leczenia i wyniki leczenia są różne,
natomiast leczenie i wyniki zwichnięcia SBO i złamania dalszej części obojczyka
mogą być podobne. Prawidłowe rozpoznanie i leczenie niestabilności jest niezbędne,
jako że urazy te mogą stanowić zagrożenie dla życia. Niestabilność SMO nie zawsze
wymaga interwencji chirurgicznej. Trafna diagnoza jest wymagana zanim
przystąpimy do zabiegu operacyjnego i zalecamy wykorzystanie trójkąta
niestabilności Stanmore’a. Większość złych wyników wynika z braku rozpoznania
właściwej patologii.
Istnieje naturalna niechęć ortopedów, aby operować w tym obszarze z uwagi na
nieznajomość i bliskość okolicznych struktur naczyniowych, ale interponujące
mięśnie mostkowo-gnykowy i mostkowo-tarczowy są rzadko uszkodzone i
zapewniają wyraźną granicę do przyśrodkowej przestrzeni zaobojczykowej, jak
również barierę anatomiczną dla ryzykownej interwencji.
W pracy przedstawiono aktualne koncepcje niestabilności SMO, opisano
anatomię chirurgiczną, przedstawiono ramy dla diagnostyki i leczenia, w tym
rehabilitacji, i omówiono wyzwania techniczne interwencji operacyjnej.