D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII U 595/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 października 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk
Protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Nakielska
po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. w Warszawie
sprawy R. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
o dodatek pielęgnacyjny
na skutek odwołania R. T.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
z dnia 14 marca 2016r. znak: (...)
oddala odwołanie.
Syng. akt: VII U 595/16
Powód/Odwołujący: R. T.
ul. (...), (...) W.
Pozwany: Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
ul. (...), (...) W.
Pełnomocnik Pozwanego: H. P.
ul. (...), (...) W.
UZASADNIENIE
Ubezpieczony R. T., w dniu 21 marca 2016r., złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II
Oddział w W. z dnia 14 marca 2016r., znak: (...), którą to decyzją organ rentowy odmówił jej prawa do dodatku
pielęgnacyjnego. Ubezpieczony w uzasadnieniu odwołania podważył ustalenia organu rentowego dotyczące jego stanu
zdrowia, wskazując, iż nie stan ten nie pozwala mu na samodzielne poruszanie się i funkcjonowanie, tym samym
wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do dodatku pielęgnacyjnego (vide: k.2 as.).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie, z dnia 13 kwietnia 2016r.,
wniósł o oddalenie dowołania na podstawie art.47714 § 1 k.p.c..
W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że Ubezpieczony w dniu 28 stycznia 2016r. złożył
wniosek o ustalenie prawa do dodatku pielęgnacyjnego i w związku z tym, w toku postępowania administracyjnego,
został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 18 lutego 2016r. uznał, że
Ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W związku ze zgłoszeniem sprzeciwu w trybie art. 14 ust.
2a ustawy o emeryturach i rentach sprawa została przekazana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem wydanym
w dniu 19 marca 2016 r. również uznała, że odwołujący się R. T. nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W
oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy na podstawie art.75 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił mu prawa do świadczenia.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony R. T. na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 10 kwietnia 2014r.,
znak: (...) uprawniony jest do emerytury - ze skutkiem do dnia 7 kwietnia 2014r.
Jednocześnie, w dniu 28 stycznia 2016r., ubezpieczony złożył do organu rentowego wniosek o przyznanie mu prawa do
dodatku pielęgnacyjnego. Skutkowało to zainicjowaniem postępowania administracyjnego przed ZUS, w toku którego
ubezpieczony został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który po jego przeprowadzeniu wydał (w dniu
18 lutego 2016r.) orzeczenie stwierdzające, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (k.142
as.). Ubezpieczony, w dniu 1 marca 2016r., złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS (vide: k.144 as.) i
w związku z tym sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującej
wydała, w dniu 19 marca 2016r., orzeczenie, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (k.150
as.).
W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał, w dniu 14 marca 2016r. decyzję znak: (...), którą
odmówił ubezpieczonemu prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż
ubezpieczony nie spełnił przesłanki wynikającej z art.75 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych warunkującej prawo do świadczenia, a mianowicie nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (k.156
as.).
R. T. od niekorzystnej decyzji organu rentowego odwołał się, co skutkowało zainicjowaniem postępowania sądowego,
w toku którego ustalono, że:
Ubezpieczony (urodzony w dniu (...)) pracował jako operator sprzętu ciężkiego, obecnie jest emerytem.
Odwołujący się, według samodzielnej opinii wyrażonej w zaświadczeniu lekarskim z dnia 21 kwietnia 2016 r.
specjalisty chorób wewnętrznych B. J. (k. 15 as.), w tymże zakresie, wymaga stałej opieki lekarskiej – specjalistycznej.
Wymaga stałej opieki osób drugich; jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W powyżej zaznaczonym zakresie u
R. T. występuje przewlekła wielonaczyniowa, stabilna choroba wieńcowa. Stan po (...) ściany przedniej leczonym
angioplastyką pnia lewej tętnicy wieńcowej z implantacją stentu lekowego w lipcu 2013 r. Stan po (...) leczonym (...)
(2010), stan po (...) z implantacją (...) z powodu restenozy (2010), stan po (...) z implantacją 2 stentów w 2011 r.
Cukrzyca typu 2 na insulinoterapii – okresowe hipoglikemie. Choroba nadciśnieniowa z zajęciem serca z zastoinową
niewydolnością serca. H. mieszana. Stan po urazowej amputacji prawego kciuka przed laty. Zaćma obuoczna po
operacji. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa. (...). Łagodna niedoczynność tarczycy na tle zapalenia tarczycy.
Choroba P.. Przemijające mózgowe napady niedokrwienia z utratami przytomności i upadkami. P. czuciowo-ruchowa
w stopniu zaawansowanym.
Tut. sąd postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2016r. dopuścił dowód z łącznej opinii biegłego kardiologa i diabetologa,
którzy ustalili, co następuje.
W zakresie kardiologicznym ustalono, że u wnioskodawcy występuje choroba niedokrwienna serca i stabilna dławica
piersiowa. Stan po zawale mieśnia serca bez uniesienia odcinka (...) ( (...)) leczony angioplastyką gałęzi przedniej
zastępującej lewej tętnicy wieńcowej ( (...)) z założeniem stentu ( (...)) w 2010 r. Stan po angioplastyce prostenozy
w stencie (...) z implantacją stentu (...) w 2010 r. Stan po angioplastyce prawej tętnicy wieńcowej ( (...)) z
implantacją 2 stentów w 2011 r. Stan po zawale mięśnia serca ściany przedniej z uniesieniem odcinka (...) ( (...))
leczony angioplastyką pnia lewej tętknicy wieńcowej z implantacją stentu (...) w 2013 r. Nadciśnienie tętnicze.
Miażdżyca tętnic kończyn dolnych. Cukrzyca t.2. I.. P. cukrzycowa. R.. Stan po operacji zaćmy. Stan po operacji dłoni
prawej z powodu przykurczu D.. Z uwzględnieniem powyższego biegły W. S. uznał badanego za nie niezdolnego do
samodzielnej egzystencji z przyczyn kardiologicznych.
Nadto, w zakresie diabetologii ustalono, że ubezpieczony od około 30 lat leczy się z powodu cukrzycy typu 2.
Początkowo przyjmował doustnie leki przeciwcukrzycowe. Od 2010 r. przyjmuje insulinę – obecnie (...) rano +
(...) w południe + (...) wieczorem. Przyjmuje także doustny lek biguanid G. 2 raqzy 1 tabl po 850mg. G. oznacza
systematycznie. Poziomy cukru w wywiadzie wynoszą: rano na czczo od 270 mg% do 170mg%, przed obiadem od
170mg% do 115mg%, przed kolacją od 400mg% (sporadycznie) do 180mg%. Niedocukrzenia w ciągu ostatnich 5
miesięcy wystąpiły 4 razy (najniższy poziom glikemii wynosił 62mg%, 69mg%). Odczuwa je prawidłowo jako niepokój
drżenie rąk, nadmierna potliwość. W dokumentacji akt sprawy brak potwierdzonych niedocukrzeń. Pozostaje
pod kontrolą Poradni Diabetologicznej. Podaje w wywiadzie, że ze względu na pogorszenie ostrości wzroku był
konsultowany przez lekarza okulistę, który stwierdził zaćmę oraz zmiany na dnie oczu charakterystyczne dla cukrzycy
– retinopatia prosta. Wnioskodawca od 2010 r. leczy się z powodu nadciśnienia tętniczego, przyjmuje V., P.. Od wielu
lat leczony jest z powodu choroby niedokrwiennej serca. Przebył zawał mięśnia serca leczony pierwotną angioplastyką
wieńcową z implantacją stentu (...) w 2010 r. W 2011 r. wykonano implantację dwóch stenów do (...). W 2013 r.
przebył ponownie zawał mięśnia serca ( (...)) ściany przedniej wykonano wówczas angioplastykę pnia lewej tętnicy
wiecowej implantacja stentu lekowego. W wywiadzie podaje, że dwukrotnie stracił przytomność (bez związku z
cukrzycą – poziomy glikemii wówczas były prawidłowe). W badaniach biochemicznych wykonanych w dniu 8 marca
2016 r. poziom kreatyniny wynosił 0,91mg%, E. – 88.3 ml/min.1.73m2 – co wskazuje na prawidłową funkcję nerek.
W dołączonej dokumentacji widnieje oznaczony poziom hemoglobiny (...), który wynosił w 2012 r. 10,4% (brak
aktualnego oznaczenia (...)). U opiniowanego doszło do pojawienia się późnych powikłań mikroangiopatycznych
cukrzycy w postaci retinopatii i polineuropatii cukrzycowej oraz makroangiopatycznych (choroba niedokrwienna
serca i jej najgroźniejsza postać zawał mięśnia serca). Należy zaznaczyć, że cukrzyca może pozostawać w związku
przyczynowym ze współistniejącym przykurczem D.. W opinii biegłej diabetolog przebieg schorzenia stabilny bez
ciężkich niedocukrzeń, bez ostrych powikłań cukrzycy. Badany wymaga systematycznego leczenia okresowych
modyfikacji dawek leków, edukacji diabetologicznej, przestrzegania diety cukrzycowej, co niewątpliwie poprawi
wyrównanie cukrzycy. U wnioskodawcy doszło do pojawienia się późnych narządowych powikłań cukrzycy mikro
i makroangiopatycznych, ale stopień ich zaawansowania nie sprowadza u badanego niezdolności do samodzielnej
egzystencji z przyczyn diabetologicznych. Reasumując, biegła E. R. uznała badanego R. T. za nie niezdolnego do
samodzielnej egzystencji z przyczyn diabetologicznych.
(vide: opinia biegłego sądowego specjalisty diabetologa E. R. z dnia 17 maja 2016r. (k.18 as.); opinia biegłego sądowego
specjalisty kardiologa W. S. z dnia 19 sierpnia 2016r. (k.35 as.)).
Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, aktach rentowych
ubezpieczonej, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność
zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym
Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd, jako dowód kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy
uznał opinie powołanych w sprawie biegłych, które to opinie nie pozostawiły wątpliwości co do dokładnego określenia
zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego się oraz poziomu ich nasilenia. Zdaniem Sądu
opinie powołanych biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego się, a biegli lekarze
sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającym bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie
doświadczenie zawodowe. Opinie zostały sporządzone w sposób szczegółowy i dokładnie opisują stan zdrowia R. T..
Zdaniem Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych dokładnie diagnozują stan zdrowia wnioskodawcy i nie
wymagały uzupełnienia ponad zakres żądany przez Sąd, a tym samym zgromadzony materiał dowodowy był
wystarczający do wydania orzeczenia.
Nadto na uwzględnienie nie zasługiwały zgłoszone przez ubezpieczonego wnioski o powołanie kolejnego biegłego,
albowiem ubezpieczony po złożeniu przez biegłych opinii głównej, nie przedstawił żadnej nowej dokumentacji
medycznej wpływającej na dotychczas poczynione ustalenia.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Odwołanie R. T. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 14 marca 2016r., znak: (...) jest
niezasadne i podlega oddaleniu.
Zgodnie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013r. poz.1440 j.t. – aktualnie Dz.U.2015.748 j.t.) - dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej
do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej
egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, z zastrzeżeniem ust. 4.
Jedną z przesłanek przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego jest zatem stwierdzenie niezdolności do
samodzielnej egzystencji. Pojęcie to ma szeroki zakres, obejmuje bowiem opiekę, oznaczającą pielęgnację,
czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych,
utrzymywania higieny osobistej itp. oraz pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak
robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6
marca 2003 roku, sygn. akt I AUa 651/02). Ubezpieczony w chwili obecnej uprawniony jest do emerytury, jednak nie
ukończył on 75 lat. Tym samym uzyskanie prawa do świadczenia w postaci dodatku pielęgnacyjnego - w przypadku
R. T. - uzależnione było od stwierdzenia istnienia u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Jak Sąd to już wyżej zauważył R. T. posiada prawo do emerytury. Tym samym spełnia on jedną z przesłanek
warunkujących prawo do dodatku pielęgnacyjnego. Natomiast, jak wynika z łącznej opinii powołanych w sprawie
biegłych z zakresu kardiologii i diabetologii, nie jest on aktualnie niezdolny do podejmowania samodzielnie
czynności życia codziennego. Poziom dysfunkcji organizmu ubezpieczonego w żadnym obszarze nie powoduje u niego
niezdolność do samodzielnej egzystencji.
W związku z tym, w ocenie Sądu, ubezpieczony nie spełnia obecnie naczelnej przesłanki niezbędnej do przyznania
mu prawa do świadczenia, która wynika z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Przy tym Sąd
nie neguje, iż dysfunkcje organizmu występujące u wnioskodawcy są poważne i istnieją one od wielu lat – co
bezspornie powoduje poważne utrudnienia w codziennym życiu ubezpieczonego - to jednak aktualny poziom nasilenia
tych dysfunkcji nie jest, aż tak zaawansowany aby czynił ubezpieczonego niezdolnym do samodzielnej egzystencji.
Jak bowiem wynika to z łącznej opinii powołanych w sprawie biegłych ubezpieczony jest zdolny do zabezpieczenia
wszystkich czynności dnia codziennego (w tym ubierania, rozbierania, toalety, higieny, zakupu żywności itp.).
Sąd wziął również pod rozwagę okoliczność, iż ubezpieczony w toku sprawy zakwestionował opinie biegłych sądowych
w zakresie dotyczącym nie stwierdzenia u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji, to jednak w ocenie Sądu
brak było podstaw o zaakceptowania argumentacji wnioskodawcy. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego
wyrażonym w wyroku z dnia 30 maja 2007 roku (sygn. akt IV CSK 41/07, LEX nr 346211) - okoliczność, że opinia
biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych
pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii
dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie
z samego niezadowolenia strony. Sąd jest zdania, że odwołująca nie przedstawiła jakichkolwiek uzasadnionych
powodów do przeprowadzenia dowodu z opinii innych biegłych niż dotychczas powołani w sprawie, albowiem oparła
swoje twierdzenia wyłącznie na subiektywnym przeświadczeniu, które nie korespondowało z materiałem dowodowym
sprawy.
Reasumując Sąd Okręgowy stwierdza, że ubezpieczony R. T. nie spełniła przesłanek art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a co za tym idzie decyzja organu
rentowego z dnia 14 marca 2016r. okazała się słuszna
i odpowiada ona prawu.
Z tej przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.