docMini Przewodnik - Polska Niezwykła
download 
Reklamacja Transkrypt
Mini Przewodnik - Polska Niezwykła
Warszawa - Pomnik kardynała Stefana Wyszyńskiego Dostałeś bezpłatny przewodnik z 7 atrakcjami. Chcesz więcej? Za 2,46 zł otrzymasz wersję rozszerzoną z 21 miejscami. Kliknij w link: http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/generate.aspx?lat=52,241129683271&lng=21,0166163742542 Aby zobaczyć mapę miejsc zawartych w mini przewodniku kliknij lub skopiuj do przeglądarki poniższy link: http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/map.aspx?lat=52.241129683271&lng=21.0166163742542&pl=21 Warszawa Pomnik kardynała Stefana Wyszyńskiego Pomnik kardynała Stefana Wyszyńskiego zlokalizowany jest na pamiętnym placu przed kościołem ss. Wizytek na Krakowskim Przedmieściu. Na placu tym w czasie stanu wojennego gromadzili się warszawiacy, gdzie z kwiatów układali symboliczny krzyż, a także palili znicze, które bardzo często były usuwane oraz niszczone przez komunistyczną milicję i służbę bezpieczeństwa. Monument został odsłonięty w 1987 roku i upamiętnia on wielkiego Prymasa Tysiąclecia, który został tak nazwany ze względu na swoje zasługi dla Polski i polskiego Kościoła Katolickiego. Autorem pomnika jest rzeźbiarz Andrzej Renes, który przedstawił postać siedzącego, zamyślonego prymasa w uroczystym stroju liturgicznym na arcybiskupim tronie. Postać kardynała Stefana Wyszyńskiego została odlana z brązu, umieszczona na prostym, granitowym cokole. 52°14'28"N 21°00'60"E | na mapie:A Ustawiony z prawej strony, widoczny jest już od momentu wejścia do kościoła. Kierujący swój zamyślony wzrok przed siebie poeta przedstawiony został w pozie stojącej, mając zgiętą w kolanie lewą nogę ustawioną na kamiennym podnóżku. W skrzyżowanych rękach trzyma książkę. Ubrany jest w typowy dla twórców doby romantyzmu surdut. Ustawiona w lutym 1863 r. figura wyszła spod dłuta Władysława Oleszczyńskiego (1808-66). Ten wybitny rzeźbiarz wiele lat swojego życia spędził we Francji, gdzie udał się na emigrację po klęsce powstania listopadowego. Do kraju wrócił w 1857 r., najpierw do Poznania, a następnie do Warszawy. To właśnie on jest autorem pierwszego na ziemiach polskich pomnika Adama Mickiewicza. Wykonanie pomnika Kazimierza Brodzińskiego zlecił mu uczeń i późniejszy przyjaciel poety – Eustachy Marylski. Po wykonaniu posągu Marylski zamierzał pierwotnie ustawić go jako ozdobę prywatnego parku w swoim majątku w Książenicach k. Raszyna. Wydarzenia polityczne 1862 r. i rady przyjaciół spowodowały, że zmienił decyzję, ofiarowując rzeźbę kościołowi Wizytek, gdzie mogła ona czuć się bezpieczną. Kim był Kazimierz Brodziński? W wielkim skrócie: poetą, historykiem, teoretykiem literatury, prekursorem romantyzmu w Polsce. Był ponadto profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, autorem wielu rozpraw naukowoliterackich i przekładów (m.in. Goethego), a także żołnierzem – uczestnikiem kampanii napoleońskiej 1812 r. 52°14'28"N 21°01'02"E | na mapie:B Warszawa Pomnik Kazimierza Brodzińskiego Zachwycający pięknem swego wnętrza kościół Sióstr Wizytek przy Krakowskim Przedmieściu posiada wiele rzeźb i innych elementów wystroju, które to przyciągają na siebie wzrok zwiedzającego, zwłaszcza jeśli jest to osoba gustująca w kunszcie artystycznym dawnych mistrzów. Jedną z tych rzeźb jest posąg Kazimierza Brodzińskiego (1791-1835). 2 Elżbiety Zachariaszowej przez Najświętszą Maryję Pannę. Scenie tej towarzyszą cztery posągi świętych: z lewej strony przedstawiające rodziców Maryi – św. Annę i św. Joachima; z prawej – św. Jana Chrzciciela i św. Józefa, Oblubieńca Maryi. W zwieńczeniu dwa skrzydlate anioły adorują krzyż. Program ten, niezależnie od treści odnoszących się do zakonu Wizytek, jest jednocześnie swoistą gloryfikacją fundatorów warszawskiego klasztoru – Ludwiki Marii i króla Jana Kazimierza, a postacie Alojzego Gonzagi i Kazimierza Jagiellończyka przypomniały, że para królewska miała wśród swoich przodków osoby ozdobione nimbem świętości. 52°14'28"N 21°01'02"E | na mapie:C Warszawa Fasada kościoła pw. Opieki św. Józefa Oblubieńca Niepokalanej Bogurodzicy Maryi (sióstr Wizytek) Fasadę kościoła Sióstr Wizytek wzbogaca dekoracja rzeźbiarska dłuta Jana Jerzego Plerscha, która zawiera przemyślany program treściowy, wiążący się z zakonem sióstr Wizytek. W dolnej kondygnacji miały znajdować się w niszach (niestety niewykonane) cztery posągi świętych: Alojzego Gonzagi – patrona rodu królowej Ludwiki Marii, królewicza Kazimierza Jagiellończyka – patrona Jagiellonów i Wazów, Moniki i Joanny de Chantel – założycielek zakonu Wizytek. Wykonano jedynie – nad pustymi niszami – płaskorzeźbione herby lub atrybuty tych świętych. Nad wejściem do świątyni widać herb zakonu w postaci serca przebitego strzałami z hierogramem Jezusa i Marii otoczonego koroną cierniową. Na drugiej kondygnacji wielkie okno wieńczą dwa kartusze pod koroną królewską z herbem Wazów – Snopek i herbem Gonzagów – Dwugłowy Orzeł (przerobiony podczas konserwacji w XIX w. na orła jednogłowego). Po bokach stoją w niszach posągi świętych prawodawców zakonu – św. Augustyna i św. Franciszka Salezego. Nad nimi umieszczono atrybuty św. Augustyna – płonące serce, infułę i pastorał oraz herb rodu de Sales. W trójkątnym szczycie Oko Opatrzności Bożej czuwa nad bezpieczeństwem kościoła i klasztoru. Niszę w trzeciej kondygnacji wypełnia rzeźbiarska grupa Nawiedzenia św. Warszawa Dom księdza Twardowskiego u panien wizytek Panny wizytki sprowadziła z Francji do Polski żona króla Jana Kazimierza, Ludwika Maria Gonzaga i zakwaterowała tuż obok swojej siedziby, królewskiej Villa Regia (dzisiejszego pałacu Kazimierzowskiego). Wizerunki króla i królowej nadal wiszą w świątyni. Królowa miała w klasztorze swoje apartamenty, w kościele pochowano też jej serce. Budowę kościoła pw. Opieki św. Józefa rozpoczął w 1728 r. Karol Bay, trwała ona do 1763 r. Późnobarokowa świątynia z mnóstwem cennych obrazów i rzeźb, a także amboną-łodzią Jana Jerzego Plerscha, hebanowo-srebrnym tabernakulum przypominającym małą świątynię i wciąż działającym zegarem z sygnaturką (która odzywa się podczas nabożeństw) przetrwała wszystkie dziejowe kataklizmy. W środku Warszawy graniczy to prawie z cudem! Pełna nazwa zgromadzenia wizytek to Zakon Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Siostry naśladują skromność i prostotę Maryi, która będąc w ciąży poszła z wizytą (stąd 3 wizytki) przez góry odwiedzić św. Elżbietę. Dlatego przedstawienie sceny Nawiedzenia jest w świątyni najważniejsze i pojawia się aż dwukrotnie - jako rzeźba na kolumnowej fasadzie i jako obraz w pięknych niebieskoseledynowych barwach, pędzla Tadeusza Kuntze-Konicza, w ołtarzu głównym. Niegdyś mury kościoła i klasztoru tętniły życiem. Uczono tu panny z dobrych domów, które na szybach wydrapały zachowane do dziś pobożne inskrypcje i swoje inicjały (szyby te pochodzą z XVIII w.!). Na tutejszym chórze podczas nabożeństw dla młodzieży szkolnej grywał licealista Fryderyk Chopin. Kościół i klasztor istniały nawet wtedy, gdy po powstaniu styczniowym przez 40 lat zabraniano przyjmować nowe zakonnice. Wspólnota przetrwała dzięki siedmiu siostrom! nieruchomość zakupił Bank Gospodarstwa Krajowego, który wynajmował sale pałacowe różnym instytucjom m.in. Polskiej Akademii Literatury, Bibliotece Narodowej. W budynku reprezentacyjne mieszkanie wynajmował minister Spraw Zagranicznych RP, Aleksander Skrzyński. Podczas II wojny światowej został kompletnie zniszczony, ale w latach 1945-1956 odbudowany według projektu Jana Dąbrowskiego. Dziś budynek należy do Uniwersytetu, mieści się w nim Centrum Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców przy Uniwersytecie Warszawskim. 52°14'27"N 21°01'00"E | na mapie:E W klasztorze i wspaniałym, niedostępnym dla zwiedzających ogrodzie tworzył swoje wiersze ks. Jan Twardowski. Przy wejściu ustawiono poświęcony mu klęcznik, a w zakrystii można kupić tomiki jego poezji. Gdy zakon powstawał, zwano go lekceważąco "bractwem zdjęcia z krzyża", bo od zakonnic nie wymagano - co było na porządku dziennym w innych zgromadzeniach wyniszczającej fizycznie ascezy. Może dlatego miejsce to stało się tak bliskie księdzu Janowi, udzielającemu "sakramentu uśmiechu". 52°14'28"N 21°01'02"E | na mapie:D Warszawa Ławeczka księdza Twardowskiego Warszawa Pałac Tyszkiewiczów-Potockich Pałac Tyszkiewiczów-Potockich zlokalizowany jest przy ulicy Krakowskie Przedmieście 32. Wybudowany został w latach 1785-92 dla Ludwika Tyszkiewicza według projektu Stanisława Zawadzkiego, a następnie Jana Chrystiana Kamsetzera w stylu klasycystycznym. Cechą charakterystyczną rezydencji są posągi atletów, które podtrzymują balkon od Krakowskiego Przedmieścia. W 1840 roku właścicielem pałacu został August Potocki, syn Anny z Tyszkiewiczów Potockiej. W 1923 roku Ksiądz Jan Twardowski (1915-2006) należy do najciekawszych postaci polskiego Kościoła katolickiego XX wieku. Urodzony w Warszawie niemal przez całe życie związany był ze stolicą. Tutaj ucząc się w Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego, zadebiutował jako poeta i prozaik. Jego utwory opublikowane zostały w szkolnym piśmie „Kuźnia Młodych”. W latach 1945-1948 był studentem Seminarium Duchownego, a po jego ukończeniu przyjął święcenia. W 1959 r. został rektorem kościoła wizytek przy Krakowskim Przedmieściu. Zamieszkał wówczas na terenie zakonu. Klasztor wizytek był jego domem aż do śmierci. Tutaj też powstała większość jego literackiej twórczości. Ksiądz Twardowski publikował swoje utwory m.in. w „Tygodniku Powszechnym”. Księdza-poetę postanowiono uczcić pomnikiem, na którego lokalizację wybrano skwer przed klasztorem wizytek noszący jego imię. Zdecydowano się na formę popularnej ławeczki, którą zaprojektował i wykonał rzeźbiarz Wojciech Gryniewicz. Pomnik przedstawia postać księdza Twardowskiego siedzącego z książką w ręku. Na ławce umieszczono cytat brzmiący: „Można odejść na zawsze, by stale być blisko”. Pomnik odsłonięty 10 października 2013 r. jest multimedialną instalacją pozwalającą wysłuchać wierszy recytowanych przez 4 samego księdza Twardowskiego. 52°14'30"N 21°01'01"E | na mapie:F kardynał Kazimierz Nycz oraz aktorka Anna Nehrebecka. Wybór patrona skweru nie był przypadkowy. Ksiądz Twardowski – najwybitniejszy współczesny autor liryki religijnej – był kapelanem Sióstr Wizytek, mieszkając u nich przez wiele lat. Na murze jednego z budynków klasztornych (od ulicy Karowej) znajdują się dwie tablice informacyjne poświęcone ks. Janowi Twardowskiemu oraz ks. Bronisławowi Bozowskiemu „Bronkowi”. Najbardziej znanym obiektem na terenie zieleńca jest pomnik Bolesława Prusa, który to – tu ciekawostka – był przeciwnikiem stawiania komukolwiek i jakichkolwiek pomników. Warto też wspomnieć, że skwer rozpościera się w miejscu, w którym stały trzy domy wybudowane pod koniec XIX stulecia. W jednym z nich na Krakowskim Przedmieściu pod nr 40 mieściła się redakcja „Kuriera Warszawskiego”. W budynku przyległym do „Kuriera” (nr 38) ulokowała się winiarnia, potem także w oficynie – restauracja i sala bankietowa Simona i Steckiego. W latach 20. XX w. gazeta wychodziła dwa razy dziennie, we wszystkie dni tygodnia, także w niedzielę. Wydanie świąteczne liczyło 72 strony! Założony w 1821 r. „Kurier Warszawski” był i pozostał legendą warszawskiej prasy. 52°14'30"N 21°00'59"E | na mapie:G Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl Warszawa Warszawa Skwer im. księdza Jana Twardowskiego Skwer usytuowany jest między Krakowskim Przedmieściem, Karową i zabudowaniami klasztornymi Zgromadzenia Zakonnego Sióstr Wizytek. Jego uroczyste otwarcie nastąpiło 2 czerwca 2011 r. W uroczystościach uczestniczyli m.in. prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, Dom „bez kantów” Dom „bez kantów” znajduje się przy ulicy Krakowskie Przedmieście 11, róg Królewskiej. Został wybudowany w latach 1933-35, na miejscu Kuźni Saskich i przeznaczony na mieszkania oficerskie. Projektantem jego był architekt Czesław Przybylski, a konstrukcji Stefan Bryła. Z budynkiem wiąże się anegdota, która pochodzi od marszałka Józefa Piłsudskiego. Podobno Piłsudski, 5 oglądając plany, powiedział: „tylko mi, Panowie, budować bez kantów". Projektant wziął sobie słowa marszałka do serca i zaprojektował budynek bez kantów. 52°14'28"N 21°00'56"E | na mapie:H Kto chce zobaczyć środek Śródmieścia w Warszawie, powinien wybrać się na skwer znajdujący się między ul. Krakowskie Przedmieście i Karową. Dla oznaczenia tego miejsca została wmurowana okrągła płyta z granitu. Oprócz napisu po polsku i angielsku informującym o środku Śródmieścia, na płycie uwidoczniono też kierunki świata. Pod płytą został umieszczony list do kolejnych pokoleń. 52°14'31"N 21°00'57"E | na mapie:J Warszawa Pomnik Bolesława Prusa Pomnik Bolesława Prusa zlokalizowany jest na skwerze przy Krakowskim Przedmieściu, niedaleko Hotelu Bristol. Wykonany został według projektu Anny KamieńskiejŁapińskiej i odsłonięty w styczniu 1977 roku. Pomnik przedstawia charakterystyczną sylwetkę Bolesława Prusa spacerującego po swojej ulubionej części miasta. W miejscu, w którym stoi dziś pomnik Bolesława Prusa, było III Żeńskie Gimnazjum Rządowe. Gimnazjum to ze złotym medalem ukończyła Maria Skłodowska-Curie. 52°14'30"N 21°00'59"E | na mapie:I Warszawa Pałac Uruskich-Czetwertyńskich Przy Krakowskim Przedmieściu, na lewo od bramy Uniwersytetu Warszawskiego, stoi pałac Uruskich, atrakcja architektoniczna Traktu Królewskiego. Zbudowany został w połowie XIX w. w stylu nawiązującym do renesansu. Dziś budynek należy do Uniwersytetu, mieści się w nim Wydział Geografii i Studiów Regionalnych. W XVII w. w tym miejscu stał barokowy pałac kasztelana krakowskiego Stanisława Poniatowskiego. To właśnie tu Stanisław Poniatowski, stolnik litewski, dowiedział się, że w czasie elekcji odbywającej się na Kole, 7 września 1764 r. został wybrany królem Polski - jak się później okazało ostatnim. Prawo nie pozwalało, aby kandydaci do tronu znajdowali się na polu elekcyjnym, wobec tego stolnik oczekiwał na wiadomość w pałacu rodziców. Wydarzenie to upamiętnia tablica umieszczona na murze ogrodzenia dzisiejszego pałacu, od strony dziedzińca uniwersyteckiego. 52°14'24"N 21°01'01"E | na mapie:K Warszawa Geograficzny środek Śródmieścia 6 Warszawa Hotel Bristol To najbardziej elegancki hotel w stolicy. Powstał w 1901 r. według projektu Władysława Marconiego z inicjatywy spółki, do której należał m.in. Ignacy Jan Paderewski wybitny pianista i premier RP. Hotel ma neorenesansowe elewacje, jednak wystrój wnętrz jest secesyjny. W latach 30. XX w. miał tu swoją pracownię Wojciech Kossak, a z balkonu śpiewał dla tłumów wielbicieli Jan Kiepura. 52°14'32"N 21°00'57"E | na mapie:M Warszawa Kamienica Józefa Grodzickiego Kamienica Józefa Grodzickiego znajduje się przy ulicy Krakowskie Przedmieście nr 7. Została wybudowana w latach 1851-1852 w miejscu pałacu Józefa Ossolińskiego, według projektu Henryka Marconiego w stylu neorenesansu włoskiego. W latach 1872-1939 należała do rodzin Krasińskich, a następnie Czartoryskich. Została zniszczona w 1944 roku. Odbudowano ją w latach 19461952, bez rzeźb, które wieńczyły attykę. W roku 1898 w kamienicy rozpoczęło swoją działalność Centralne Laboratorium Cukrownicze, które w 1927 roku zostało przekształcone w Instytut Przemysłu Cukrowniczego. W budynku swoją siedzibą miała Polska Macierz Szkolna. Właśnie tutaj, w tej kamienicy, Bolesław Prus umieścił sklep opisany w „Lalce”. To tutaj panna Izabela zakupiła rękawiczki „o rozmiarze 6 i 3/4”, a Wokulski sprzedał pani Stawskiej lalkę, o którą toczył się słynny proces. W lewej oficynie na parterze mieszkał najsłynniejszy subiekt Ignacy Rzecki, który był żołnierzem Wiosny Ludów oraz wielkim miłośnikiem Napoleona. W tej kamienicy mieściło się również mieszkanie, do którego Wokulski przyprowadził pannę Mariannę, upadłą dziewczynę, której pomógł wydostać się z rynsztoka. 52°14'24"N 21°00'59"E | na mapie:L Warszawa Neorenesansowy hotel Europejski (1855-77) Najstarszym hotelem Warszawy jest „Europejski” powstały na miejscu dawnego pałacu Ogińskich. Najpierw był tu należący do Gerlacha zajazd, który pełnił funkcje hotelowe – nazwa hotel obca była wtedy polskiej mowie i przyjęła się dopiero pod koniec XIX w. Hotel, który był od momentu jego otwarcia chlubą Warszawy – zaprojektował wraz z dwoma synami Leandrem i Karolem antonim – Henryk Marconi. Budowę tego sporego gmachu rozpoczęto wiosną 1855 roku, a już pod koniec roku następnego hotel przekazano do użytku. Na początku miał 90 numerów, potem, gdy powiększony został o skrzydło od strony Krakowskiego Przedmieścia, liczba pokoi hotelowych zwiększyła się aż do 240. „Europejski” dysponował kilkoma apartamentami, wieloma salonami, restauracją i kawiarnią. Położony był – jak głosiła reklama – „przy placu Saskim 1”. Część pomieszczeń niczym w pensjonacie można było wynająć na dłużej. Z możliwości tej skorzystali: Józef Chełmoński (w latach 80tych miał pracownię na najwyższym piętrze) oraz sąsiadują z nim inny malarz – Adam Chmielowski, późniejszy 7 brat Albert, który poświęcił życie dla ubogich. Malował tu także Stanisław Witkiewicz. W „Europejskim” także mieścił się słynny salon wystawowy Aleksandra Krywulta. Z wieloletniej bezpłatnej gościny hotelu korzystał poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer, mieszkając w nim do ostatnich dni zakłóconego ciężką chorobą psychiczną życia. Hotel był skanalizowany, miał łazienki (z pięciu położonych w piwnicach mogła także korzystać „publiczność warszawska”), wanny i prysznice, a od schyłku lat 70-tych XIX w. pierwszą w Warszawie windę hydrauliczną, zaś od 1907 r. dwie windy elektryczne. Aż do I Wojny Światowej nie było w hotelu centralnego ogrzewania, gdyż nie godziła się na nie Dyrekcja, każąc palić drewnem w pięknych piecach i uznając wszelkie tego rodzaju nowinki za „psujące powietrze”. W „Europejskim” mieściła się słynna kawiarnia Lourse’a, do której przychodziła śmietanka ówczesnej Warszawy, a jednym z jej bywalców był aktor Alojzy Żółkowski. Właśnie w tej kawiarni założył się, że pójdzie do teatru po… linie. Jego deklaracji towarzyszyły powątpiewające uśmiechy, choć wielu było chętnych, którzy – licząc na łatwą wygraną – zgodzili się przystąpić do zakładu. Otoczony gronem licznych zainteresowanych Żółkowski udał się więc do hotelowej restauracji, zamówił lina w śmietanie i zakład wygrał. W czasie II Wojny Światowej hotel został zajęty przez Niemców. Przeznaczyli go na siedzibę sztabów armii udających się na front wschodni. W okresie „przyjaźni” hitlerowskich Niemiec ze stalinowską Rosją w hotelu mieszkała, „bawiąca przejazdem” w Warszawie – Wanda Wasilewska, którą widywano w towarzystwie wysokich dygnitarzy niemieckich. W czasie Powstania gmach został spalony. Z ruin podniósł go zespół kierowany przez Bohdana Pniewskiego i zgodnie z poleceniem ówczesnych władz odbudował na siedzibę Wojskowej Szkoły Politycznej, noszącej imię – nomen omen – Wandy Wasilewskiej. Swoje pierwotne przeznaczenie budynek odzyskał dopiero po roku 1956 i po ciągnącej się aż 7 lat przebudowie, rozpoczął trwający po dziś dzień kolejny etap hotelowego życia. Tak to już na świecie jest. Gdzie tylko spojrzeć – historia. Warszawa Dawna Komenda Miasta Dawna Komenda Miasta znajduje się przy Placu Piłsudskiego 4. Budynek został wybudowany w miejscu pawilonu wozowni saskiej na potrzeby Komendy Miasta. W 1925 roku rozpoczęto jego przebudowę i wtedy to powiększony został o dwie osie, połączono go z gmachem Najwyższego Sądu Wojskowego i domem oficerskim. Została nadbudowana attyka, którą zwieńczono rzeźbionymi panopliami. Całkowita przebudowa gmachu została zakończona w 1936 roku. W czasie okupacji niemieckiej swoją siedzibę tutaj miał Wehrmacht. Podczas powstania warszawskiego został częściowo uszkodzony, ale odbudowano go w 1951 roku według projektu Bohdana Pniewskiego. Obecnie w gmachu mieści się Dowództwo Garnizonu Warszawa, a także Ordynariat Polowy Wojska Polskiego. 52°14'28"N 21°00'52"E | na mapie:O 52°14'31"N 21°00'54"E | na mapie:N Warszawa Pamięci żołnierzy AK grupy "Krybar" W trakcie Powstania Warszawskiego trwały między innymi 8 zacięte walki o teren Uniwersytetu Warszawskiego. Toczyli je żołnierze grupy Armii Krajowej "Krybar". Szturm przeprowadzali trzykrotnie: 1 sierpnia, 23 sierpnia i 2 września 1944 r. W walkach użyli samochodów opancerzonych "Kubuś" i "Szary Wilk". Pamięci poległych w czasie walk powstańców poświęcono pamiątkową tablicę wmurowaną w ścianę Pałacu Uruskich, a odsłoniętą 1 sierpnia 1994 r. w 50. rocznicę pierwszego szturmu. 52°14'24"N 21°01'04"E | na mapie:P zbudowano nową, znacznie skromniejszą bramę. Obecny wjazd powstał na przełomie XIX i XX wieku, a jego twórcą był Stefan Szyller, autor budynku warszawskiej Zachęty. Neobarokową bramę zdobiły dwie piękne figury: Urania, symbolizująca wiedzę (z lewej), oraz Atena - symbolizująca pokój (z prawej). Autorem tych rzeźb był Zygmunt Langman, który wzorował się na oryginalnych, antycznych figurach z watykańskich muzeów. Uszkodzone w czasie powstania rzeźby po rekonstrukcji ozdobiły bramę ponownie w 1982 r. Szczyt bramy najpierw zdobiła litera A, od imienia cara Aleksandra I, następnie - po 1916 r. - orzeł z koroną trzymający w szponach gałązki: oliwną i laurową w otoczeniu pięciu gwiazd, z kolei w czasach komunizmu orzeł pozbawiony korony, obecnie zaś ponownie godło UW z 1916 r. 52°14'23"N 21°01'02"E | na mapie:Q Warszawa Auditorium Maximum Uniwersytetu Warszawskiego Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl Warszawa Brama Uniwersytetu Warszawskiego Zdobiąca dziś Krakowskie Przedmieście brama powadząca na teren Uniwersytetu Warszawskiego nie jest pierwszą w historii. Już około 1732 roku zbudowano tu pierwszy wjazd. Bramę zlecił zbudować ówczesny władca Polski August II Mocny, a na wykonawców wybrano architektów Jana Zygmunta Deybla i Joachima Daniela Jucha. Auditorium Maximum - zbudowany w latach trzydziestych XX wieku klasycystyczny budynek zamknął kampus Uniwersytetu od północy. Projekt budynku powstał w 1934 r., a opracował go architekt Franciszek Eychorn. Projekt został zatwierdzony w 1935 r. Zniszczony budynek w czasie wojny odbudowano w latach 1951-1955 pod kierunkiem arch. Wojciecha Onitscha, Mariana Sulikowskiego i Andrzeja Uniejewskiego. Istotną nowością było dodanie jońskich kapiteli w fasadzie. Rewitalizowany obiekt w 2007 r. jest dziś ozdobą zespołu budynków UW. 52°14'28"N 21°01'08"E | na mapie:R Brama, którą wieńczył blaszany glob, stała tutaj do 12 czerwca 1819 r. W 1823 r. przesunięto wjazd głębiej i 9 52°14'32"N 21°01'05"E | na mapie:T Warszawa Galeria Fibaka Galeria Fibaka znajduje się w oficynie Pałacu Czapskich przy ul. Krakowskie Przedmieście 5. Została założona w 2001 r. przez Wojciecha Fibaka, znanego polskiego tenisistę. Galeria promuje i prezentuje polską sztukę współczesną szerszemu gronu odbiorców. Organizowane są indywidualne wystawy artystów. Kolekcja Galerii ciągle się powiększa o nowe obiekty. 52°14'23"N 21°00'60"E | na mapie:S Warszawa Budynek dawnej Biblioteki UW Jeden z najpiękniejszych pod względem architektonicznym gmachów warszawskich. Usytuowany na terenie Uniwersytetu Warszawskieg,o na wprost głównego wejścia do kampusu tj, Bramy Uniwersyteckiej. Wzniesiony w latach 90-tych XIX wieku wg projektu przygotowanego przez duet architektów: prof. Stefana Szyllera (autora m.in. przebudowy katedry płockiej) i Antoniego JabłońskiegoJasieńczyka. Jego fasada – lubujących się i ceniących kunszt architektonicznego porządku i misternie wykonanych detali - zachwyca pięknem sześciokolumnowego portalu wejściowego. Po lewej i po prawej stronie głównych drzwi wejściowych umieszczono figury, odpowiednio od lewej: Sofoklesa i Demostenesa, które wykonał Hipolit Marczewski. On również jest autorem wieńczących szczyt elewacji frontowej rzeźb trzech muz, czyli Apoteozy Wiedzy i Nauki. Pod nim zamontowano zegar, który, gdy tylko jego wskazówki pokazują pełną lub połowę godziny, odgrywa krótką kompozycję muzyczną naśladującą bicie dzwonów, czyli tzw. kurant. Warszawa Gmach Polskiego Towarzystwa Higienicznego Gmach Polskiego Towarzystwa Higienicznego został wybudowany w latach 1912-15 według projektu Jana Heuricha w stylu wczesnomodernistycznym z elementami neoklasycystycznymi. W okresie międzywojennym sala odczytowa w budynku była wynajmowana przez towarzystwo na zjazdy różnych partii politycznych. Gmach przy ulicy Karowej 31 był jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków Warszawy. Spod dłuta Marczewskiego wyszły także wmurowane między kolumny ściany tylnej (wschodniej) popiersia poetów i pisarzy greckich oraz rzymskich: Homera, Sokratesa, Katona, Hipokratesa i Ezopa. Pierwotnie było ich dziesięć i zdobiły one wszystkie ściany. Widoczną w tympanonie nad nimi grupę płaskorzeźbiarską stworzył Jan Woydyga, umieszczając w centralnym jej punkcie patronkę Wiedzy i Nauki – Atenę. Warto wspomnieć, iż w czasie II Wojny Światowej, w gmachu tym jako woźny pracował nie kto inny, jak sam Czesław Miłosz. Obecny wygląd dawna Biblioteka Uniwersytecka zawdzięcza przebudowie z lat 2003 – 2005. W jej wyniku odtworzono m.in. stare posadzki 10 wykonane z ośmiu gatunków drewna, odrestaurowano sale wykładowe i aulę (mieści ona prawie 400 osób), wnętrza pomalowano w tonacjach: jasnego drewna, bieli i stali. Najbliższe otoczenie gmachu to: przed nią Pomnik Studenta, za nią Pałac Kazimierzowski, po lewej Budynek Poseminaryjny i po prawej Porektorski. 52°14'23"N 21°01'02"E | na mapie:U Autorzy zdjęć (w kolejności): baspan2050, rk1909, rk1909, fot. K. Chojnacki, baspan2050, zbyszekF60, casenove, baspan2050, baspan2050, zbyszekF60, fot. K. Chojnacki, baspan2050, fot. B. Konik, AniaiJurek, baspan2050, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, baspan2050, baspan2050, rk1909 Przewodnik wygenerowany w serwisie www.polskaniezwykla.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone. Żadna część ani całość Mini przewodnika nie może być reprodukowana ani przetwarzana w sposób elektroniczny, mechaniczny, fotograficzny i inny; nie może być użyta do innej publikacji oraz przechowywana w jakiejkolwiek bazie danych bez pisemnej zgody Administratora serwisu. Copyright © 2007 Polska Niezwykła Wygenerowano: czwartek 13 października 2016 05:52:43 11