Wskaźnik na zmienną prostą o danym typie, na przykład int

Wskaźnik na zmienną prostą o danym typie, na przykład int
int x;
int *w;
x=150;
w=&x;
//
//
//
//
zwykła zmienna typu int
wskaźnik w na daną typu int
na razie jest pusty, NULL, dopóki nie przypiszę mu adresu jakiejś zmiennej
lub nie przydzielę mu pamięci słowem new na przechowywanie wartości wskazywanej
// wskaźnik w jest teraz adresem zmiennej x
// *w, czyli wartość wskazywana przez w, to jest x
// & jest operatorem pobrania adresu zmiennej
cout<<"x="<<x<<endl;
cout<<"pod adresem "<<w<<" jest wartosc "<<*w<<endl<<endl;
*w=287454020; // zmieniam wartość wskazywaną przez wskaŜnik w
cout<<"pod adresem "<<w<<" jest teraz wartosc "<<*w<<endl;
cout<<"x="<<x<<endl<<endl;
// czy wartość x się zmieniła ?
// tak, bo przecieź w jest adresem zmiennej x
// wskaźnikowi w przydzielę teraz nowy obszar pamięci,
// taki duŜy, jaki jest potrzebny dla wartości typu int (czyli 4 bajty)
*w = new int;
*w=200;
// wpiszę do tego obszaru pamięci wartość 200
cout<<"*w="<<*w<<endl;
// mogę odczytać tę wartość
delete w;
// zwalniam pamięć wskazywana przez w1, słowa new i delete stanowią parę !
Wskaźnik na tablicę liczb
int T[3] = {15,-3,7}; // tablica statyczna ma stały rozmiar, znany juŜ podczas kompilacji
for (int i=0; i<3 ; i++) cout<<T[i]<<" ";
cout<<endl<<endl;
cout<<"T="<<T<<endl;
cout<<"*T="<<*T<<endl<<endl;
int *w;
w=T;
cout<<"*w="<<*w<<endl;
w++;
cout<<"*w="<<*w<<endl;
w++;
cout<<"*w="<<*w<<endl;
w++;
cout<<"*w="<<*w<<endl;
// wyświetli wszystkie elementy tablicy T
// nazwa tablicy jest wskaźnikiem do tablicy
// i wskazuje na pierwszy element
// czy moŜna przypisywac wskaźnikowi inny wskaźnik
// TAK jeśli wskazują na ten sam typ wartości
// wyświetli pierwszy element tablicy T
//
//
//
//
?
na wskaźniku mozna wykonywać opercje arytmetyczne !
o ile bajtów zmieni sie adres umieszczony we wskaźniku w ?
o tyle ile zajmuje zmienna wskazywana, tu o 4 bo typ int
teraz pokaŜe drugi element tablicy T
// a teraz pokaŜe trzeci element tablicy T
// wskaźnik juŜ wyszedł poza 3-elementową tablicę T,
// wyświetli śmieci z pamięci
cout<<"\njeszcze raz cala tablica T \n";
w=T;
// w ponownie wskazuje na pierwszy element tablicy T
for (int i=0; i<3; i++) {
// wyświetl element wskazywany przez w
cout<<*w<<" ";
w++;
// przesuń wskaźnik do nastepnego elementu T
}
cout<<endl<<endl;
Tablica dynamiczna
int n;
cout<<"Podaj n "; cin>>n;
int *T = new int[n];
// dynamiczna tablica, dostępna przez wskaźnik
// nie musi mieć zdefiniowanego rozmiaru w chwili kompilacji
srand(time(0));
for (int i=0; i<n; i++) {
T[i]=rand()%100; // odwołanie do elementu tablicy dynamicznej
cout<<T[i]<<" "; // wygląda tak samo jak dla tablicy statycznej
}
// trzeba zwolnić pamięć po dynamicznej tablicy
cout<<endl<<endl;
delete [] T;
// słowa new i delete są ze soba w parze !
Tablica statyczna jest umieszczana w części pamięci zwanej stosem (stack), przydzielanej programowi przez system
podczas uruchamiania. W tym obszarze umieszczane są wszyskie 'normalne' zmienne oraz parametry wywołania
funkcji. Ten obszar pamięci jest zwykle stosunkowo niewielki i można go łatwo zapchać tablicą o dużej ilości
elementów, wóczas system operacyjny zgłosi błąd i program 'wysypie się'.
Tablice dynamiczne (i w ogóle zmienne dynamiczne) umieszczane są w innym obszarze pamięci, zwanej stertą
(heap). Sterta może być znacznie większa od stosu, system przydzieli programowi na żądanie tyle pamięci na
stercie, ile ma do dyspozycji. Dlatego można tu umieszczać znacznie większe zbiory danych niż w stosie. Tablice
dynamiczne mogą być wielokrotnie większe od tablic statycznych.
A jeśli podczas pracy programu okaże się, że elementów jest więcej niż zadeklarowano dla tablicy, to zawsze można
zadeklarować nową wiekszą tablicę dynamiczną, przepisać do niej wszystkie elementy ze starej tablicy
i wskażnikowi do starej tablicy przypisać adres nowej tablicy.
Zastosowanie tablic dynamicznych straciło wiele na popularności od czasu, gdy biblioteka standardowa STL
(Standard Template Library) udostępniła typ vector.
Ćwiczenie: Napisz program który generuje losowo 10 liczb typu całkowitego z przedziału (0;100), umieszcza je w
tablicy i wyświetla. Następnie odwraca kolejność elementów tablicy, to znaczy zamienia miejscami odwołując się
do elementów poprzez ich wskaźniki (nie przez indeks):
•
•
pierwszy element z ostatnim,
drugi z przedostatnim itd…. aż do środka tablicy
Wskaźnik na zmienną strukturalną
struct Pies { string imie; int lata;};
Pies p = {"Burek",3};
// zwykła zmienna typu Pies, odwołania do składowych za pomocą notacji kropki
cout << p.imie << " ma lat " << p.lata << endl;
Pies *wp = new Pies;
// wskaźnik na Psa, przydzielam mu pamięć
wp->imie = "Azor";
// odwołania do składowych za pomocą notacji strzałki
wp->lata = 5;
cout << wp->imie << " ma lat " << wp->lata << endl;
delete wp;
// zwalniam pamięć