Pisanie jest jak życie, można żyć i żyć, i pisać, i pisać, do końca

Pisanie jest jak życie,
można żyć i żyć, i pisać, i pisać,
do końca życia, do końca wiersza…
Można pisać o najukochańszej miłości,
którą zawsze chcemy mieć przy sobie.
Można pisać o najmocniejszej przyjaźni,
która zawsze daje nam wsparcie.
Pisać o czasie, o czasie drogocennym,
który cały czas biegnie – raz szybciej,
raz wolniej
i nie możemy go dogonić.
Pisać o zwierzętach małych i dużych,
czarnych i białych.
Pisać o zdarzeniach radosnych i smutnych.
Pisanie uspokaja.
Pisanie smuci.
Pisanie uszczęśliwia.
Czy można pragnąć czegoś więcej?
W tym życiu jest doskonale!
Szczęście galopuje, pędzi z wiatrem!
Tomasz Woźniak
kl. VI c (gdy wiersz powrastał)
(obecnie III klasa gimnazjum)