Adoracja 2013-01-31 Przygotowanie: Studenci I roku

Adoracja 2013-01-31
Przygotowanie: Studenci I roku teologii UPJPII
OFIARUJĘ TOBIE PANIE MÓJ
Wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Chwila ciszy.
P: „Pan kiedyś stanął nad brzegiem, Szukał ludzi gotowych pójść za Nim...” KaŜdego
dnia Panie Jezu stajesz nad brzegiem i nas szukasz, chcąc nam wskazać drogi naszego powołania. Dziś my Panie Jezu stajemy przed Tobą, w ten czwartkowy wieczór, chcąc Cię prosić
abyś nam wskazał drogi naszego powołania. Nie zawsze, Panie, potrafimy odczytać wyraźnie
znaki jakie nam dajesz czy to przez ludzi czy to przez wszystkie inne okoliczności naszego
Ŝycia. Choć wielu z nas nie często prosi Cię, Panie, o to byś nam wskazał drogę naszego Ŝycia, tak dziś ten wieczór poświęcamy modlitwie o to byś nas i ludzi na tym świecie prowadził
za ręce jak Ojciec prowadzi swoje dzieci. By ta droga i to czego od nas oczekujesz stała się
jasna i byśmy byli na nią otwarci. Byśmy nie pobłądzili.
Śpiew: Barka.
P: „O Panie, to Ty na mnie spojrzałeś, Twoje usta dziś wyrzekły me imię.” Ty Panie
wybrałeś kaŜdego z nas tu obecnych, jak i kaŜdego z ludzi Ŝyjących na ziemi, juŜ w dniu jego
poczęcia. Zaplanowałeś kaŜdy szczegół naszego Ŝycia – wyrzekłeś me imię. Jesteśmy tu, Panie, bo pragniemy odnaleźć swoje powołanie: czy to do Ŝycia w rodzinie, czy Ŝycia konsekrowanego, czy kaŜdą inną drogę którą obecnie przed sobą mamy wedle Twojego odwiecznego zamysłu. Prosimy Cię, Panie, wskaŜ nam drogę, oświecaj nasz umysł, serce i duszę,
abyśmy wyraźnie słyszeli co do nas mówisz. Prosimy Cię Panie by nasze Ŝycie było w zgodzie z Twoją wolą. Pragniemy dziś ofiarować Ci się w całości. Wpatrujemy się w Ciebie i
wsłuchujemy się w Twoje nauczanie. Chcemy Cię dziś uwielbiać rozwaŜając Ŝycie Maryi i
świętych, zwracając szczególną uwagę na to jak oni wypełnili swoje powołanie, które otrzymali od Ciebie.
Śpiew: Łaską jesteśmy zbawieni.
L1: Z pierwszego listu św. Pawła Apostoła do Koryntian: „Bracia, róŜne są dary łaski,
lecz ten sam Duch; róŜne teŜ są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; róŜne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się
Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu
umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymŜe Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu dar
tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając kaŜdemu tak,
jak chce.” (1 Kor 12, 4-11)
Śpiew: Uczniowie Pana.
L2: Jeszcze do niedawna mieliśmy przekonanie, Ŝe mówiąc o powołaniu mamy na myśli osoby konsekrowane. Dziś jednak wiemy, Ŝe kaŜdy człowiek jest powołany. Czy to ksiądz,
czy zakonnik, czy osoba świecka. MęŜczyzna i kobieta. Biedny i bogaty. Młodzieniec i osoba
starsza. KaŜdy powołany jest do świętości, do Ŝycia zgodnego z wartościami, do pomocy
bliźnim, do miłości. I nie waŜne czy mam swoją rodzinę, czy Ŝyję w samotności. Nie waŜne
czy jestem studentem, lekarzem, sędzią, księdzem, pielęgniarką, sprzedawcą w sklepie, kierowcą czy teŜ siostrą zakonną. NajwaŜniejsze, by to swoje powołanie odkryć i starać się jak
najlepiej wypełnić, otwierając się na Ducha Świętego.
Chwila ciszy.
L3: W ksiąŜce „Pamięć i toŜsamość” Jan Paweł II wyznał: „Ja Ŝyję w przeświadczeniu,
Ŝe we wszystkim, co mówię i robię w związku z moim powołaniem i posłannictwem, z moją
słuŜbą, dzieje się coś, co nie jest wyłącznie moją inicjatywą”. KaŜdy człowiek, nie tylko papieŜ, powołany jest do tego, by jego inicjatywy, myśli, uczucia, słowa i czyny inspirowane
były „czymś więcej” – działaniem Ducha Świętego. KaŜdy chrześcijanin ma być nie tylko
ochrzczony wodą, lecz takŜe „posolony” ogniem Ducha Świętego. KaŜdy z nas w głębi serca
pragnie się powtórnie narodzić, „narodzić się z Ducha”. Zawierzmy to nasze pragnienie Maryi Matce Kościoła, wokół której gromadzili się uczniowie oczekujący na obiecanego Pocieszyciela.
Chwila ciszy.
L4: Z homilii Ojca Świętego Jana Pawła II w Bydgoszczy (7.06.1999): „Chrystus nie
obiecuje łatwego Ŝycia, nie obiecuje łatwego Ŝycia tym, którzy Go naśladują. Zapowiada raczej, Ŝe idąc za Ewangelią, będą musieli stać się znakiem sprzeciwu. JeŜeli On sam cierpiał
prześladowanie, to stanie się ono równieŜ udziałem Jego uczniów: «Miejcie się na baczności
przed ludźmi! – zapowiada. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować» (Mt 10,17). Drodzy bracia i siostry! KaŜdy chrześcijanin, który zjednoczył się z
Chrystusem przez łaskę chrztu św., stał się członkiem Kościoła i «juŜ nie naleŜy do samego
siebie» (por. 1 Kor 6,19), ale do Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał. Od tej chwili
wchodzi w szczególny związek wspólnotowy z Chrystusem i z Jego Kościołem. Obowiązany
jest zatem do wyznawania przed ludźmi wiary, którą otrzymał od Boga za pośrednictwem
Kościoła”.
Śpiew: Przywołaj mnie Panie
L1: Panie Jezu, Ty sam, schodząc na ziemię, zostałeś powołany do wypełnienia zadania
danego Ci przez Ojca. Wykonałeś je doskonale. Mimo Ŝe doświadczyłeś przy tym strachu,
bólu, lęku. Jednak w tym najtrudniejszym czasie wiedziałeś, gdzie naleŜy szukać pomocy.
Chcemy Cię dziś przeprosić za wszystkie nasze zaniedbania w szukaniu i wypełnianiu powołania. Będziemy powtarzać: przepraszamy Cię, Panie.
Za nasze lenistwo, zwłaszcza to duchowe.
Za brak wytrwałości i szybkie zniechęcanie się.
Za kaŜdy zmarnowany dzień.
Za brak miłości i pogardę wobec innych.
Za bylejakość w wykonywaniu swoich zadań.
Za kaŜdy grzech.
Śpiew: Ty jesteś wśród nas, Panie.
L5: Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Osobliwą rację godności ludzkiej stanowi
powołanie człowieka do uczestniczenia w Ŝyciu Boga. Człowiek juŜ od swego początku zapraszany jest do rozmowy z Bogiem: istnieje bowiem tylko dlatego, Ŝe Bóg stworzył go z
2
miłości i wciąŜ z miłości zachowuje, a Ŝyje w pełni prawdy, gdy dobrowolnie uznaje ową
miłość i powierz się swemu Stwórcy.”
L2: „Pan moim pasterzem, nie brak mi niczego” (Ps 23). Człowiek modlący się w tym
psalmie przedstawia Boga jako kompas swojego Ŝycia. Pokazuje, jak bardzo Mu zaufał. W
najtrudniejszych chwilach Ŝycia potrafił wyśpiewać tak piękną pieśń pochwalną na cześć Pana. A kto czy teŜ co leczy Twoje Ŝyciowe rany? Kto czy teŜ co jest kompasem w twoim Ŝyciu? Komu potrafisz bezgranicznie zaufać, Ŝe nie zwiedzie cię na manowce, ale poprowadzi
właściwą drogą?
Śpiew: Pomódl się Miriam.
L3: W rozwaŜaniach o chrześcijańskim powołaniu nie moŜe zabraknąć refleksji maryjnej. Ojciec Święty Jan Paweł II czcił Matkę BoŜą jako swoją Matkę, okazując Jej synowskie
oddanie, ale teŜ widział w Niej wzór człowieka wiary. Tajemnice róŜańca ukazują Maryję,
która przyjmuje Jezusa, niestrudzenie Mu towarzyszy i coraz bardziej upodabnia się do Niego. Taka jest teŜ droga kaŜdego chrześcijanina. W encyklice o Eucharystii Ojciec Święty napisał, Ŝe „istnieje głęboka analogia pomiędzy fiat wypowiedzianym przez Maryję na słowa
archanioła i amen, które wypowiada kaŜdy wierny kiedy otrzymuje Ciało Pańskie” (EdE 55).
Nie tylko podczas Eucharystii, ale we wszystkich okolicznościach Ŝycia winniśmy wypowiadać Panu Bogu nasze „amen”, podobnie jak Maryja w róŜnych sytuacjach, od Nazaretu aŜ po
Golgotę, wypowiadała swoje „fiat”.
Chwila ciszy.
L4: Powołanie do świętości na wzór Maryi to Ŝycie w jedności z Bogiem i ludźmi. Dla
nas jest to zawsze najpierw droga pojednania i ciągłego powracania do Boga. Pojednani z
Bogiem przez KrzyŜ Chrystusa musimy tak jak Maryja trwać przy tym KrzyŜu i nieść swój
własny krzyŜ. Maryja, która wypowiedziała swoje „tak” – „niech mi się stanie” – juŜ w Nazarecie, wytrwała w nim aŜ do końca, aŜ po krzyŜ. Czy my takŜe gotowi jesteśmy iść za Jezusem nie tylko drogą radości, światła i chwały, lecz takŜe bolesną drogą krzyŜa?
Chwila ciszy.
L5: Z homilii wygłoszonej podczas obchodów 400-lecia Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej (19.08.2002): «A obok krzyŜa Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki
Jego, Maria, Ŝona Kleofasa, i Maria Magdalena». Ta, która była złączona z BoŜym Synem
więzami krwi i matczyną miłością, tam u stóp krzyŜa, przeŜywała zjednoczenie w cierpieniu.
Ona jedna, mimo bólu matczynego serca, wiedziała, Ŝe to cierpienie ma sens. Ona ufała - ufała mimo wszystko - Ŝe oto spełnia się starodawna obietnica: «Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje, a potomstwo jej: ono zmiaŜdŜy ci głowę,
a ty zmiaŜdŜysz mu piętę» (Rdz 3, 15). A Jej ufność znalazła potwierdzenie, gdy konający
Syn zwrócił się do Niej: «Niewiasto». Czy wtedy, pod krzyŜem, mogła przewidywać, Ŝe juŜ
niebawem - za trzy dni - BoŜa obietnica się wypełni?
Śpiew: Litania do Matki Boga i ludzi.
L3: Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Cały Kościół jest apostolski, poniewaŜ pozostaje, przez następców św. Piotra i Apostołów, w komunii wiary i Ŝycia ze swoim początkiem. Cały Kościół jest apostolski, poniewaŜ jest „posłany” na cały świat. Wszyscy członko-
3
wie Kościoła, choć na róŜne sposoby, uczestniczą w tym posłaniu. „Powołanie chrześcijańskie jest równieŜ ze swojej natury powołaniem do apostolstwa". „Apostolstwem" nazywa się
„wszelką działalność Ciała Mistycznego", która zmierza do rozszerzenia „Królestwa Chrystusa po całej ziemi".
Chwila ciszy.
L2: Jako przykład do naśladowania pragniemy w dzisiejszym temacie podać Sługę BoŜego Jerzego Ciesielskiego. To właśnie on pokazuje nam jak być świętym w codziennym Ŝyciu, wypełniając swoje obowiązki. Uczy nas jak pracować nad sobą i wypełniać swoje powołanie. Jego zdaniem „Droga świętości jest drogą do rozszerzania w sobie miłości Boga. Konkretny człowiek o takich czy innych zdolnościach, Ŝyjący w danych warunkach, moŜe, a nawet powinien mieć wytyczoną choćby w ogólny sposób drogę świętości. Mieć ideał, do którego dąŜy. Ideał taki ułatwia od ludzkiej strony działanie, wybór postępowania. (...) Ideał
świętości moŜna krótko określić jako »wypełnianie obowiązków stanu z nadprzyrodzoną
orientacją«. Aby to było moŜliwe, trzeba prowadzić Ŝycie religijne wewnętrzne, będące niejako prądnicą, która ładuje akumulator mej osoby na codzienne działanie”.
Jerzy Ciesielski był zwyczajnym męŜczyzną. JuŜ jako młody chłopak odkrył swoje powołanie do bycia męŜem i ojcem. Wraz z Ŝoną wychował troje dzieci. Bardzo sumiennie podchodził do swojej pracy wykładowcy na Politechnice Krakowskiej. Kochał sport, wędrówki
po górach, podróŜe, ksiąŜki. Dał nam świetny przykład jak wśród codziennych zajęć znaleźć
czas dla Boga.
Chwila ciszy.
L1: „Mogłabyś pomyśleć, Ŝe mi w Ŝyciu nie wyszło,
Ŝe chcę spróbować uciec gdzieś
Na usta jedne słowa się cisną:
Dlaczego? - pytasz; Bóg jeden wie...
Mogłabyś pomyśleć, Ŝe lubię się modlić,
lub, Ŝe smakuje mi przaśny chleb;
Ŝe wolę suknię od zwykłych spodni
a ja odpowiem – Bóg jeden wie...
Kiedy mnie znowu zapytasz dlaczego,
chciałabym powiedzieć, Ŝe teraz wiem
Lecz trudno w wierze wiedzieć na pewno
I rzeknę tylko: Bóg jeden wie...
Jeśli Ci znajdę kiedyś odpowiedź
Myślę, Ŝe będzie podobna do słów,
Które szepczą kochankowie,
śe ja po prostu kocham Go!”
Śpiew: Serce wielkie nam daj.
L3: Duchu Święty, Pocieszycielu, racz udoskonalić w nas dzieło rozpoczęte przez Jezusa. Spraw, aby modlitwa, którą zanosimy w imieniu całego świata, była mocna i stała. Przyspiesz nam czas głębokiego Ŝycia wewnętrznego. Rozpal w nas zapał apostolski, który by
dosięgnął wszystkich ludzi i wszystkie narody, gdyŜ wszystkie są odkupione Krwią Chrystusa
i wszystkie stanowią Jego dziedzictwo. Skrusz w nas wrodzoną pychę i podnieś nas na wyŜyny pokory, prawdziwej bojaźni i wielkodusznej odwagi.
4
Niech Ŝadne więzy ziemskie nie przeszkadzają nam w wypełnianiu naszego powołania.
Niech dla samolubnej korzyści i przez niedbalstwo nasze nie będą deptane prawa sprawiedliwości. Niech Ŝadne wyrachowania nie sprowadza szerokiego zasięgu miłości do ciasnych,
małych egoizmów. Niech wszystko w nas będzie czyste i wielkie: poszukiwanie i umiłowanie
prawdy, gotowość do ofiar, gotowość na krzyŜ i na śmierć. Niech wszystko będzie zgodne z
ostatnią modlitwą Syna do Ojca i z tym zdrojem Twojej, o Duchu Święty, miłości, która z
woli Ojca i Syna spłynęła na Kościół, na jego instytucje, na poszczególne dusze i na narody
świata całego. Amen. (modlitwa bł. Jana XXIII)
Śpiew: Ty tylko mnie poprowadź.
MODLITWA NA ROK WIARY
P: Zbawicielu świata, dziękujemy Ci za dar wspólnej modlitwy i adoracji. Przy Tobie
rośnie nasza wiara, umacnia się nadzieja, rozpala się miłość. Kończąc naszą wspólną modlitwę, gorąco prosimy Cię o pomnoŜenie naszej wiary. Spraw, aby nasza wiara stawała się coraz mocniejsza i aby coraz bardziej przemieniała nasze Ŝycie.
L1: Panie Jezu, Synu Boga Ŝywego, przymnóŜ nam wiary w Twoje słowo, w którym
ukryta jest prawda i w którym Ty sam jesteś obecny. Otwórz nasz umysł i serce, abyśmy
uwaŜnie słuchali słów Ewangelii i gorliwie poznawali Twoją naukę, przekazywaną przez Kościół. Ześlij na nas swego Ducha, aby doprowadził nas do całej prawdy.
Będziemy powtarzać: Panie, przymnóŜ nam wiary.
L4: Zbawicielu świata, przymnóŜ nam wiary w Twoje zbawcze działanie w sakramentach świętych i Twoją obecność pośród nas w znaku chleba. Niech nasza wiara objawi się w
chętnym przychodzeniu na adorację i pełnym zaangaŜowaniu w przeŜywanie sakramentów,
szczególnie Eucharystii.
Panie, przymnóŜ nam wiary.
L5: Jezu, Synu Maryi, przymnóŜ nam wiary w Twoją obecność w nas samych i w innych ludziach. Nie pozwól nam zapomnieć o Twoich słowach: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z najmniejszych, Mnieście uczynili”. Dodaj nam sił, abyśmy słuŜyli Ci w ludziach, do
których nas posłałeś.
Panie, przymnóŜ nam wiary.
P: Przyjmij, miłosierny Jezu, naszą pokorną modlitwę o pomnoŜenie wiary. Niech ona
kształtuje całe nasze Ŝycie i doprowadzi nas do Ciebie. Który Ŝyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Śpiew: Przyjdę do was w moim Duchu.
Adoracja w ciszy.
5