D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VI Ka 102/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 marca 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Jacek Matusik (spr.)
protokolant: protokolant sądowy - stażysta Monika Oleksy
przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka
po rozpoznaniu dnia 23 marca 2016 r. w W.
sprawy A. K. syna W. i M. z domu M. ur. (...) w W.
oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie
z dnia 7 grudnia 2015 r. sygn. akt II K 784/14
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legionowie.
Sygn. akt VI Ka 102/16
UZASADNIENIE
A. K. wyrokiem Sądu Rejonowego Legionowie z dnia 7 grudnia 2015r., sygn. akt II K 784/14 został skazany za
występek z art. 286 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony, który zarzucając wyrokowi obrazę prawa materialnego – art. 286
§ 1 k.k. złożył wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Chociaż w swojej apelacji oskarżony błędnie podniósł zarzut obrazy prawa materialnego, podczas gdy, jak wynika to z
treści uzasadnienia środka odwoławczego, w istocie zaskarżonemu wyrokowi zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych,
to apelacja ta jest w pełni zasadna, przy czym jednak uwzględnienie zasadniczego wniosku – o zmianę wyroku byłoby
na obecnym etapie postepowania przedwczesne.
W tym miejscu, na wstępie przypomnieć należy, iż jak trafnie wskazuje oskarżony, przestępstwo oszustwa określone
w art. 286 § 1 k.k. charakteryzuje się kierunkowym zamieram zamiarem sprawcy, co w powiązaniu ze znamionami
strony przedmiotowej wskazuje, iż aby przypisać sprawcy tego typu przestępstwo polegające na nie wywiązaniu się z
zawartej umowy cywilnoprawnej (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie), dla spełnienia znamion strony podmiotowej
niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili zawierania umowy nie miał zamiaru jej wykonania, doprowadzając
w ten sposób pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Sam fakt późniejszego niewywiązania się
ze zobowiązania cywilnoprawnego, nawet świadomego i celowego, nie przesądza jeszcze o możliwości przypisania
odpowiedzialności karnej za oszustwo, chociaż oczywiście, może stanowić poszlakę prowadzącą do ustalenia istnienia
przestępczego zamiaru w czasie zawierania umowy.
W realiach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, ujawniony w toku rozprawy przed Sądem I instancji,
materiał dowodowy nie daje w chwili obecnej wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia
zarzucanego mu przestępstwa. Wskazać bowiem należy, iż w kontekście dokumentów załączonych przez oskarżonego
do wniesionej apelacji, pojawia się wątpliwość, czy istotnie w już chwili zawierania umowy kredytowej oskarżony
nie zamierzał terminowo spłacać rat kredytu, a tym samym czy rzeczywiście A. K. wprowadził bank w błąd, co
do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy. Oczywiście w dacie wyrokowania, Sąd Rejonowy nie dysponował
dokumentami przedstawionymi przez oskarżonego dopiero przy apelacji (mimo, że mógł on dołączyć je wcześniej),
nie mniej jednak, mając na względzie, że w zakresie postępowania dowodowego Sąd procedował (i w dalszym ciągu
proceduje) na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca
2015r., dowodów tych nie można pominąć przy ustalaniu ewentualnej winy oskarżonego, albowiem jak wskazano
wyżej mogą mieć one istotne znaczenie dla ustalenia zamiaru oskarżonego. W związku z tym, mimo ze swoją obronę
oskarżony podjął dopiero w apelacji, niezbędne jest zweryfikowanie zaprezentowanej tam jego linii obrony, co wymaga
przeprowadzenia na nowo postępowania dowodowego w całości. Jednocześnie zasadnym jest jego uzupełnienie
o przesłuchanie w charakterze świadka osoby, która bezpośrednio zawierała umowę z oskarżonym, jak również
zażądanie z banku pełnej dokumentacji kredytowej, zwłaszcza zaś ewentualnej korespondencji od oskarżonego, który
jak twierdzi zwracał się do banku o „wznowienie umowy”, które to dowody mogą w sposób istotny przyczynić się do
ustalenia zamiaru towarzyszącego oskarżonemu przy zawieraniu umowy kredytowej. Niezbędnym wydaje się również
odebranie wyjaśnień od oskarżonego, o ile oczywiście nie odmówi on ich składania, przy czym jednak oskarżony musi
mieć na uwadze, iż dalsza jego bierność w niniejszej sprawie może wywrzeć niekorzystne dla niego skutki, albowiem
w ten sposób sam pozbawia się on możliwości obrony, tak jak miało to miejsce przy pierwszym rozpoznaniu sprawy.
Podkreślić bowiem należy, iż w świetle dowodów, którymi dysponował Sąd I instancji, zaskarżony wyrok nie budził
wątpliwości i dopiero przedstawienie przez oskarżonego w apelacji, jego linii obrony i nowych, nieznanych Sądowi
dowodów doprowadziło do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego orzeczenia.
Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Rejonowy przeprowadzi w całości postępowanie dowodowe, uzupełniając je o
dowody o których była mowa wyżej, przy czym jeżeli chodzi o zeznania świadków będących kolejnymi nabywcami
pojazdu, na którego zakup wzięty był kredyt, można poprzestać na ich odczytani, o ile oczywiście nie ujawnią się
okoliczności wymagające ponownego ich przesłuchania.
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.