D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Krośnie

Sygn. akt: I C 991/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Halina Sekuła
Protokolant:
Dorota Delimata
po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 r. w Krośnie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą
w W.
przeciwko D. W.
o zapłatę
I. Oddala powództwo.
II. Zasądza od powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna
z siedzibą w W. na rzecz pozwanego D. W. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania.
Sędzia
Sygn. akt I C 991/15
UZASADNIENIE
Wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 12 maja 2016 r.
Strona powodowa – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą w
W. wystąpiła z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniesionym w dniu 23 kwietnia 2015 r.
przeciwko D. W., o zasądzenie na jej rzecz następujących kwot: 1.600 zł z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki z
odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 26 marca 2015 r. do dnia zapłaty,
100,80 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej za faktyczne opóźnienia
w spłacie należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami Umowy elastycznej pożyczki ratalnej za okres od
11 września 2014 r. do 25 marca 2015 r., 800 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy
lombardowej za faktyczne opóźnienia w spłacie należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami Umowy
elastycznej pożyczki ratalnej za okres do 11 września 2014 r., 70,21 zł z tytułu prowizji przy obsłudze pożyczki
naliczonych zgodnie z warunkami Umowy elastycznej pożyczki ratalnej z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia
pozwu do dnia zapłaty oraz 30 zł z tytułu opłat windykacyjnych z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do
dnia zapłaty, a nadto zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 33 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych i zwrotu innych kosztów w wysokości 0,33 zł (prowizja e-C.).
Uzasadniając swoje roszczenie strona powodowa wskazywała, że pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w
W. (pożyczkodawca), za pomocą środków porozumiewania się na odległość Umowę elastycznej pożyczki ratalnej.
Zawarcie umowy polegało na wypełnieniu formularza rejestracyjnego, złożeniu oświadczeń o zapoznaniu się i
zaakceptowaniu Umowy oraz Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną oraz warunków ochrony danych
osobowych, a także uiszczenia kwoty 0,01 zł na rachunek bankowy pożyczkodawcy, co stanowiło potwierdzenie
dokonanej rejestracji. Pozwany wykonał przedmiotowy przelew w dniu 11 sierpnia 2014 r. Po dokonaniu przez
pożyczkodawcę czynności weryfikacyjnych na rachunek pozwanego zostały przetransferowane środki pieniężne we
wnioskowanej wysokości. Zgodnie z postanowieniami umownymi pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty pożyczki
wraz z prowizjami do 10 września 2014 r. Brak stosownej spłaty spowodował wystosowanie dwóch wezwań do zapłaty,
które nie doprowadziły do spłaty wierzytelności. W dniu 6 marca 2015 r. strona powodowa zawarła z pożyczkodawcą
umowę sprzedaży, której przedmiotem była między innymi wierzytelność przysługująca wobec pozwanego, który
został o rzeczonej transakcji powiadomiony.
W następstwie powyższej czynności strony powodowej w dniu 25 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w
Lublinie wydał nakaz zapłaty, od którego pozwany w dniu 29 maja 2015 r. skutecznie złożył sprzeciw, w którym
domagał się oddalenia powództwa w całości i orzeczenia o kosztach według norm przepisanych.
Na skutek złożenia przez pozwaną sprzeciwu w dniu 2 lipca 2015 r. zostało wydane postanowienie, mocą którego
niniejsza sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Krośnie.
Po uzupełnieniu przez stronę powodową braków formalnych, w szczególności przedłożenia podpisanego pozwu
oraz po jego doręczeniu pozwanemu, wyżej wymieniony w dniu 4 grudnia 2015 r. złożył odpowiedź na pozew, w
którym to piśmie wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa
adwokackiego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany poniósł, iż strona powodowa nie wykazała faktu zawarcia umowy elastycznej
pożyczki ratalnej nr (...), bowiem brak jest dowodu przelewu pożyczki oraz dowodu uiszczenia opłaty rejestracyjnej.
Nadto podał, że strona powodowa nie wykazała, iż prowizja oraz odsetki za opóźnienie zostały objęte umową cesji
wierzytelności, a dodatkowo nie wykazał okoliczności zawiadomienia pozwanego o dokonanej cesji.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
W dniu 9 maja 2014 r. na rachunek bankowy poprzednika prawnego strony powodowej – (...) Sp. z o.o. został
dokonany przelew środków pieniężnych w kwocie 0.01 zł, gdzie w tytule przelewu pozwany potwierdził rejestrację i
zgodził się na umowę pożyczki zaplo.pl nr (...) (dowód: odpis z wyciągu z rachunku bankowego za okres 09.05.2014
– k.69).
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność
biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę
samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Równocześnie należy zwrócić
uwagę na art. 6 k.c., który stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi
skutki prawne. W wyroku z dnia 11 czerwca 1999 r. w sprawie II CKN 390/98 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko,
z którym bezsprzecznie należy się zgodzić, iż zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. regułą rozłożenia ciężaru dowodu
powód powinien udowodnić okoliczności tworzące prawo, a zatem w sprawie, w której dochodzi zwrotu pożyczki
powinien udowodnić, że między nim a pozwanym doszła do skutku taka umowa. Zapatrywanie takie wyraził również
Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 30 września 2015 r., I ACa 349/15. Ponadto, prócz udowodnienia tej
okoliczności, na powodzie ciąży dodatkowo obowiązek udowodnienia, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę
określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z
dnia 31 lipca 2014 r., I ACa 174/14).
Mając na uwadze powyższe strona powodowa była zobligowana do wykazania zawarcia z pozwanym umowy pożyczki
oraz okoliczności przeniesienia na jego własność określonej kwoty środków pieniężnych, jednakże w ocenie Sądu
żadna z tych okoliczności nie została udowodniona.
Wyjaśniając procedurę zawierania umowy strona powodowa wskazywała, że do jej zawarcia doszło poprzez
wypełnienie przez pozwanego formularza rejestracyjnego umieszczonego na stronie internetowej należącej do Z. sp.
z o.o. (poprzednik prawny strony powodowej) i złożeniu oświadczeń o zapoznaniu się i zaakceptowaniu Umowy oraz
Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną oraz warunków ochrony danych osobowych. Ponadto elementem
niezbędnym do zakończenia procedury rejestracyjnej było uiszczenie przez pozwanego kwoty 0,01 zł na rachunek
bankowy pożyczkodawcy.
W złożonym pozwie strona powodowa podniosła, iż w dniu 11 sierpnia 2014 r. pozwany zgodnie z procedurą
dokonał przedmiotowego przelewu, który był zatytułowany słowami „Potwierdzam rejestrację i zgadzam się na umowę
pożyczki Z..pl nr (...). W toku postępowania powodowa Spółka przedłożyła odpis z wyciągu z rachunku bankowego
należącego do Z. sp.
z o.o. z dnia 09.05.2014, z którego wynikało, że na rzeczony rachunek
został dokonany przelew środków pieniężnych w kwocie 0.01 zł, gdzie w tytule przelewu pozwany potwierdził
rejestrację i zgodził się na umowę pożyczki zaplo.pl nr (...). W piśmie z dnia 15 marca 2016 r. (k.66-68) strona
powodowa przedstawiła stanowisko sprzeczne z tym zawartym w pozwie podając, że pozwany dokonał przelewu na
kwotę 0,01 w dniu rejestracji, tj.
9 maja 2014 r., natomiast sama kwota pożyczki została przelana na jego konto w dniu 11 sierpnia 2014 r. Należy
ponadto zauważyć, iż na odpisie z wyciągu rachunku bankowego widnieje inny numer pożyczki ( (...)) niż ten,
którym oznaczona jest umowa pożyczki, będąca w ocenie powodowej Spółki podstawą dochodzonego roszczenia
( (...)). Wyjaśniając tę rozbieżność strona powodowa wskazała (k.67), że podany w tytule przelewu numer był
jedynie przejściowym numerem technicznym/rejestracyjnym, który występuje tylko raz, przy pierwszej pożyczce, a
po zaksięgowaniu kwoty 0,01 zł przybiera formę właściwego numeru pierwszej pożyczki. Tymczasem w piśmie z dnia
18 kwietnia 2016 r. (k.77) strona powodowa podała, że zawarta umowa pożyczki (stanowiąca podstawę dochodzonego
roszczenia) była kolejną umową pożyczki zawartą z pozwanym; „kwota dochodzona niniejszym pozwem wynika ze
złożenia kolejnego wniosku o udzielenie pożyczki za pomocą istniejącego już profilu klienta na stronie internetowej
pożyczkodawcy”. Skoro zatem zdaniem strony powodowej tzw. numer techniczny występuje tylko raz i tylko przy
pierwszej pożyczce, a umowa pożyczki z której wywodzi ona swoje roszczenie była kolejną pożyczką, numer ten nie
powinien wystąpić. Prowadzi to zatem do wniosku, że przedłożony przez powodową Spółkę odpis wyciągu, który
ujawnia przelew dokonany z tytułu umowy pożyczki nr (...), nie może dotyczyć pożyczki nr (...).
Z wyżej wskazanych względów należy uznać, że strona powodowa nie wykazała w niniejszym postępowaniu
okoliczności zawarcia z pozwanym umowy pożyczki, w szczególności dowodu takiego nie stanowi odpis wyciągu z
rachunku bankowego (k.69).
Nadto należy dodać, iż powodowa Spółka nie udowodniła samego faktu przeniesienia własności przedmiotu pożyczki,
nie podejmując w tym zakresie żadnych czynności procesowych.
Mając to na uwadze powództwo należało oddalić.
Kończąc, zasadnym jest jeszcze odniesienie się do zastrzeżenia do protokołu złożonego przez pełnomocnika
pozwanego na rozprawie w dniu 12 maja 2016 r., dotyczącego dopuszczenia dowodu z rachunku bankowego
zgłoszonego w piśmie procesowym z dnia 15 marca 2016 r., który to dowód strona powodowa miała możliwość
zgłoszenia we wcześniejszych pismach procesowych. Zgodnie z treścią art. 217 § 2 k.p.c. sąd pomija spóźnione
twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że
uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne
wyjątkowe okoliczności. Oceny czy dojdzie do zwłoki, należy dokonywać z punktu widzenia stanu postępowania, w
chwili zgłoszenia spóźnionego materiału procesowego. Sąd musi wówczas odpowiedzieć na pytanie, czy w przypadku
uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego postępowanie będzie trwać dłużej, niż gdyby materiał ten został
pominięty (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), pod red. M. Manowskiej, LEX).
W niniejszej sprawie nie można uznać, że uwzględnienie przedmiotowego dowodu spowodowałoby zwłokę w
rozpoznaniu sprawy, albowiem w dniu rozprawy 12 maja 2016 r., kiedy ten dowód dopuszczono, wydano również
orzeczenie co do istoty w przedmiotowej sprawie.
Orzeczenie o kosztach znajduje oparcie w art. 98 § 1 k.p.c.
Od strony powodowej, jako strony przegrywającej zasądzono na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania, na którą składa się kwota 600 zł z tytułu zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst. jedn. Dz. U z 2013 r. poz.461)) oraz opłata
skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.
Sędzia :
Z../
1. odpis wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem doręczyć (...)
2. (...)