wyrok w imieniu rzeczypospolitej polskiej

Sygn. akt IV C 1253/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 07 lipca 2010 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny
W składzie następującym:
Przewodniczący SSR (del.) Agnieszka Derejczyk
Protokolant: Katarzyna Milcuszek
po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2010 roku w Warszawie na rozprawie
sprawy z powództwa
przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu .
z siedzibą w
o zapłatę
1. Oddala powództwo.
2. Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7200 zł (siedem tysięcy
dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
3. Nie uiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt IV C 1253/09
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 26 sierpnia 2009 r. powódka .
wniosła o
zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie 3000000 zł z tytułu
spadku wartości rynkowej nieruchomości powódki związku z położeniem tych
nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego dla
Portu Lotniczego
Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe
wniosło o
oddalenie powództwa.
Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił
następujący stan faktyczny:
Powódka jest
właścicielką
nieruchomości
zabudowanej
domem
jednorodzinnym położonej przy
(odpis z księgi
wieczystej k 10-16) i działki niezabudowanej położonej przy
(odpis z księgi wieczystej k 17-19).
Rozporządzeniem Wojewody
_ z dnia 07 sierpnia 2007 r.
utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego
Nieruchomości powódki leżą w granicach tego obszaru.
W ocenie powódki utworzenie tego obszaru ograniczyło możliwość
korzystania z nieruchomości, ponieważ powódka jest narażona na
konieczność znoszenia olbrzymich hałasów generowanych przez lądujące i
startujące samoloty, a tym samym istnieje konieczność wykonania prac
celem zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego, a nadto przez tą
okoliczność nieruchomości powódki straciły na wartości.
Powódka wystąpiła do pozwanego z pismem o zapłatę stosownego
odszkodowania (pisma k 6-9).
Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje:
Powódka jako podstawę swoich roszczeń wskazała art. 129 ust. 2 w zw. z
art. 136 ustawy prawo ochrony środowiska w związku z rozporządzeniem
Wojewody
w z 07 sierpnia 2007 r. i art. 435 kc w zw. z art. 322 i
325 ustawy prawo ochrony środowiska.
W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z powodu
braku podstawy prawnej do dochodzenia zgłoszonych roszczeń z uwagi na
fakt nie obowiązywania przedmiotowego rozporządzenia Wojewody
od dnia 15 listopada 2008 r.
Rozporządzenie Wojewody f
z dnia 07 sierpnia 2007 r. w
sprawie utworzenia obszaru oaraniczoneao użytkowania dla Portu
Lotniczego
i zostało wydane w oparciu o
art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27.04.2001 r. prawo ochrony środowiska, który
wówczas stanowił, iż obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia
mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51
ust. 1 pkt. 1 lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana
instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy
wojewoda w drodze rozporządzenia. Z dniem 15 listopada 2008 r. nastąpiła
zmiana treści tego przepisu, zgodnie z którą obszar ograniczonego
użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać
na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o
udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla
zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest
kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w
drodze uchwały.
Ustawodawca
nie zamieścił żadnych
przepisów
przejściowych, które mogłyby wskazywać na utrzymanie dotychczas
wydanych na podstawie tego przepisu aktów prawa miejscowego. Zgodnie
§ 33. 1. rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie zasad techniki prawodawczej jeżeli akt wykonawczy wydany na
podstawie uchylanego albo zmienianego przepisu upoważniającego nie jest
niezgodny z nową albo znowelizowaną ustawą, można go wyjątkowo
zachować czasowo w mocy, nadając przepisowi przejściowemu brzmienie:
"Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. ... ustawy
.... (tytuł dotychczasowej ustawy) zachowują moc do czasu wydania nowych
przepisów wykonawczych na podstawie art. ... ustawy." Zatem skoro w
ustawie zmieniającej treść art. 135 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska
nie zostało zawarte takie uregulowanie rozporządzenie z dnia 07 sierpnia
2007 r. przestało obowiązywać z dniem 15 listopada 2008 r. Pogląd taki
zawarł w wielu orzeczeniach NSA np.: II OSK 445/09, VII SA/WA 1083/09 i
pogląd ten Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni podzielił. Należy także
wskazać, iż Wojewoda
w wielu indywidualnych sprawach
administracyjnych - o czym Sądowi wiadomo z urzędu - wydaje
zaświadczenia, z których treści wprost wynika, iż rozporządzenie z dnia 07
sierpnia 2007 r. nie obowiązuje (zaświadczenie k 96). Nadto o czym Sądowi
także wiadomo z urzędu Departament Ochrony Środowiska Urzędu
Marszałkowskiego także powołuje się w swoich decyzjach na nie
obowiązywanie przedmiotowego rozporządzenia.
Nie jest zasadny pogląd, iż w niniejszym postępowaniu należy wziąć pod
uwagę art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji
terenowej, zgodnie z którym akty prawa miejscowego wydane na podstawie
przepisów zmienianych niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania
nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i
kompetencje. Po pierwsze ustawa ta odnosi się do przepisów zmienianych tą
ustawą, a nie innych, po drugie ustawa odnosi się do przepisów prawa
miejscowego wydanych wcześniej a przedmiotowe rozporządzenie zostało
wydane w 2007 r., a po trzecie z dniem 30 czerwca 2008 r. ustawa ta
przestała obowiązywać.
Drugą z podanych przez powódkę podstaw prawnych zgłoszonych w
pozwie roszczeń jest art. 435 kc, zgodnie z którym prowadzący na własny
rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił
przyrody
(pary,
gazu,
elektryczności,
paliw
płynnych)
ponosi
odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch
przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła w skutek siły
wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą
nie ponosi odpowiedzialności. W ocenie Sądu przepis ten nie dotyczy
pozwanego. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie Sądu Najwyższego
poglądem przepis ten dotyczy przedsiębiorstwa, które jako całość wprawiane
jest w ruch za pomocą sił przyrody, a nie takiego, które wykorzystuje do
realizacji zadań ruch urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody
(orzeczenia SN z 10.10.2008 r. II CSK 232/08, z 04.09.2009 r. III CSK
14/09). Pozwany jest zarządzającym Portem Lotniczym
, nie
jest ani właścicielem ani posiadaczem jakichkolwiek samolotów, a zatem nie
spełnia kryteriów z art. 435 kc. Ustawa z dnia 03.07.2002 r. prawo lotnicze w
art. 173 ust. 1 pkt. 1 stanowi, iż zarządzanie lotniskiem polega na
świadczeniu usług na rzecz przewoźników lotniczych i innych użytkowników
statków powietrznych. W ramach tego zarządu pozwany wykorzystuje
samochody, pojazdy techniczne, sprzęt biurowy i inne urządzenia, ale to nie
one stanowią źródło hałasu, a tym samym źródło ewentualnego roszczenia
odszkodowawczego, o którym mowa w pozwie. Nadto pozwany prowadzi w
ramach zarządu Portem Lotniczym inną działalność, nie związaną z obsługą
przewoźników pasażerskich lub towarowych. W związku z tym nie można
stwierdzić, iż pozwany spełnia kryteria z art. 435 kc.
Według Sądu nie jest zasadny pogląd odnoszący się do orzeczeń Sądu
Najwyższego wydanych w sprawie lotniska f
.. w których
zostało ono uznane za zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody,
ponieważ jest to lotnisko wojskowe, a nie cywilne, posiada samoloty
wytwarzające zupełnie inny rodzaj hałasu niż samoloty pasażerskie, zupełnie
inaczej zorganizowane i prowadzone niż przedsiębiorstwo pozwanego.
Wprawdzie powódka nie opiera swoich roszczeń na przepisach art. 206 i
207 w/w ustawy prawo lotnicze, ale zasadnym jest w tym miejscu nadmienić,
iż regulacja w nich zawarta dotyczy osób eksploatujących statek powietrzny.
Zgodnie z art. 206. 1. odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem
statków
powietrznych
podlega
przepisom
prawa
cywilnego
o
odpowiedzialności za
szkody wyrządzone
przy
posługiwaniu
się
mechanicznymi środkami komunikacji poruszanymi za pomocą sił przyrody, z
zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 207.
Zgodnie z ust. 2 odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, nie powstaje,
jeżeli szkoda wynikła z samego faktu przelotu statku powietrznego
odbywającego się zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Zaś ust. 3 stanowi, iż do odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za
szkody powstałe przy przewozie lotniczym stosuje się przepisy rozdziału 2.
Zaś art. 2.07. 1. stanowi, iż odpowiedzialność za szkody, o których mowa w
art. 206, ponosi osoba eksploatująca statek powietrzny.
W związku z tym, iż Sąd doszedł do przekonania, iż nie ma podstawy
prawnej do dochodzenia roszczeń zgłoszonych w pozwie przez powódkę,
oddalił zgłoszone wnioski dowodowe uznając, iż nie mają one znaczenia dla
rozstrzygnięcia niniejszego postępowania w świetle powyższych rozważań.
Sąd nie ustosunkował się do złożonych przez pełnomocnika powódki płyt
CD, ponieważ nie został zgłoszony żaden wniosek w tym zakresie i
pełnomocnik nie wyjaśnił w jakim celu płyty te złożył.
W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art.
108 kpc w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.).