SWIETUJ DZIEN SWIETY

ŚWIĘTUJ DZIEŃ ŚWIĘTY
Znasz Dominika Savio? Jeśli jesteś ministrantem albo lektorem zapewne tak.
Jeśli nie służysz przy ołtarzu, być może nigdy o nim nie słyszałeś. A ten,
żyjący w XIX wieku, piętnastolatek ma ci wiele do zaproponowania. Tak jak
ty, był wrażliwy na dobro i szukał szczęścia. Podobnie jak ty, był
niepoprawnym idealistą i marzycielem, któremu się wydaje, że potrafi
zawojować świat i nie ma takiej siły, która mogłaby mu w tym przeszkodzić. I
tak jak ty uparcie dążył do zrealizowania swoich planów. W świecie, który jest
tak bardzo zdominowany subiektywizmem, egoizmem, relatywizmem i
brakiem wierności, Dominik chce pokazać ci drogę wierności ideałom,
wierności Bogu i ludziom. Chce cię nauczyć, że droga do świętości wiedzie
poprzez zwykłą codzienność - przyjaźń z rówieśnikami, solidną naukę w szkole, porządek w pokoju i
… taką najzwyklejszą pomoc rodzicom.
Wiele do zaproponowania ma ci również Katarzyna Tekakwitha, Indianka z
plemienia Irokezów, pierwsza indiańska święta. Kanonizował ją w 2012 r.
Benedykt XVI. Nazywano ją Lilia Mohawków, a jej imię Tekakwitha znaczy:
Ta, która wszystko czyni w należytym ładzie. Trudne było jej krótkie życie
pośród niechrześcijańskiej ludności swojej wioski, która jej nie rozumiała.
Dlatego tak wiele ma do zaproponowania właśnie tobie, młodemu człowiekowi
XXI wieku, który też często czuje się samotny i nierozumiany w swoich
poszukiwaniach, pragnieniach, w dążeniu do wyznaczonego sobie celu,
niekoniecznie zgodnego z wszechobecnymi trendami otaczającego go świata.
Poszukaj informacji o tych świętych. Zaprzyjaźnij się z nimi. Zaproś ich na modlitwę przed
Najświętszym Sakramentem. Rozważ z nimi tekst z Księgi Wyjścia –
kolejne słowa, jakie skierował Bóg do Mojżesza na Górze Synaj: Ja
jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu
niewoli. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz
pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest
szabatem ku czci Pana, Boga twego. W sześciu dniach bowiem
uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w
siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień
szabatu i uznał go za święty (por. Wj 20,2.8-9.11).
Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. Tym krótkim stwierdzeniem
ogarniasz cały powyższy fragment i powtarzasz go, jak trzecie przykazanie Dekalogu. I czujesz, że w
stwierdzeniu dzień święty mieści się więcej, niż w tekście Starego Testamentu.
Oto jak pisał na ten temat bł. Jan Paweł II w Liście apostolskim Dies Domini: „W dniu Pańskim, który
Stary Testament wiąże z dziełem stworzenia (por. Rdz 2,1-3; Wj 20,8-11) oraz z historią wyjścia z
Egiptu (por. Pwt 5,12-15), chrześcijanin zostaje wezwany, aby ogłaszać nowe stworzenie i nowe
przymierze dopełnione w tajemnicy paschalnej Chrystusa. Świętowanie stworzenia nie zostało
bynajmniej zniesione, ale stało się głębsze w perspektywie chrystocentrycznej, to znaczy w świetle
Bożego zamysłu, aby «wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i
to, co na ziemi» (Ef 1,10). Z kolei pełny sens zyskuje także pamiątka wyzwolenia, jakim było wyjście
z Egiptu, stając się pamiątką powszechnego odkupienia dokonanego przez śmierć i zmartwychwstanie
Chrystusa. Niedziela zatem nie jest sprawowana «w zastępstwie» szabatu, ale stanowi jego doskonałe
urzeczywistnienie, a w pewnym sensie rozszerza go i w pełni wyraża w perspektywie historii
zbawienia, której zwieńczeniem jest Chrystus” (DD 59).
„Niedziela, rozumiana jako dzień zmartwychwstałego Pana, w którym świętuje się Boże dzieło
stworzenia i dzieło «nowego stworzenia», jest w szczególny sposób dniem radości, więcej — dniem
sprzyjającym kształtowaniu w sobie postawy radości przez odkrywanie jej prawdziwych cech i
głębokich korzeni. Radości nie należy bowiem mylić z przelotnym doznaniem zaspokojenia i
przyjemności, które często upaja zmysły i uczucia, później jednak pozostawia w sercu niedosyt, a
czasem gorycz. Radość rozumiana po chrześcijańsku jest o wiele trwalsza i przynosi głębsze ukojenie:
wedle świadectwa świętych potrafi przetrwać nawet ciemną noc cierpienia i w pewnym sensie jest
«cnotą», którą należy rozwijać” (DD 57).
„Odpoczynek nakazany dla uczczenia dnia poświęconego Bogu [ma pomóc człowiekowi] w
dostrzeżeniu swojej żywotnej i wyzwalającej zależności od Stwórcy, a zarazem swojego powołania do
współpracy z Jego dziełem i do przyjęcia Jego łaski. Świętując «odpoczynek» Boga», człowiek
odnajduje w pełni samego siebie, co pozwala nam dostrzec, że dzień Pański jest do głębi przeniknięty
Bożym błogosławieństwem (por. Rdz 2,3) - ożywia i w pewnym sensie «pomnaża» sam czas,
podsycając w człowieku — przez pamięć o żywym Bogu — radość życia oraz pragnienie rozwijania i
dawania życia” (DD 61).
„Niedziela powinna również być dniem, w którym wierni mogą się poświęcić dziełom miłosierdzia,
działalności charytatywnej i apostolstwu. Wewnętrzne uczestnictwo w radości zmartwychwstałego
Chrystusa oznacza także głęboki udział w miłości pulsującej w Jego Sercu: nie ma radości bez
miłości! Wyjaśnia to sam Jezus, wskazując na związek między «nowym przykazaniem» a darem
radości: «Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja
zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja
w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem»” (J 15, 10-12) (DD 69).
Czy rozumiesz już co to znaczy dzień święty święcić? Czy wiesz już dlaczego ten dzień jest święty?
Idź z tymi myślami przed Najświętszy Sakrament. Proś Jezusa, twojego najlepszego Przyjaciela, o dar
głębokiego rozumienia tego Bożego nakazu. Dziękuj Panu Bogu gorąco za dar tego przykazania. Proś
twoich świętych przyjaciół o pomoc w rozważeniu i dobrym rozumieniu i … o odwagę apostolstwa
we wprowadzaniu Bożych słów w życie.
Przeczytaj z Katechizmu Youcat p. 362-366 (lub z KKK p. 2168-2186, 2188-2193)