91 dziewczynka

Sygn. akt III RC 2/16
UZASADNIENIE
O. W., działając w imieniu małoletniej córki A. W., w pozwie z dnia 30 grudnia 2015 roku, wniosła o zasądzenie
alimentów na rzecz córki w kwocie po 1343 złotych miesięcznie od pozwanego A. O. od dnia 30 grudnia 2015
roku. Podnosiła, iż małoletnia powódka jest córką pozwanego, a on nie utrzymuje z nią kontaktu. Przekazuje matce
małoletniej kwotę 400 złotych miesięcznie tytułem dobrowolnych alimentów, która nie wystarcza na pokrycie kosztów
utrzymania uprawnionej.
Pozwany w odpowiedzi na pozew A. O. uznał powództwo do kwoty 400 złotych miesięcznie. Na rozprawie wskazał, że
jest w stanienie łożyć na utrzymanie córki 600 zł miesięcznie.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
A. W., urodzona (...), pochodzi z nieformalnego związku (...). (akt urodzenia k. 5). Rodzice powódki nie mieszkają
wspólnie. (k. 148).
Małoletnia A. W. mieszka wraz z matką. (k. 148). Dziewczynka nie ma kontaktu z ojcem od stycznia 2014 roku ( k. 149).
Małoletnia A. W. ma obecnie 3 i pół roku, uczęszcza do państwowego przedszkola, za które matka uiszcza opłaty w
graniach od 250 do 300 złotych miesięcznie (k. 148) oraz opłatę za (...) w kwocie 40 zł miesięcznie. Ponadto jej matka
ponosi koszt dobrowolnej składki na przybory potrzebne w przedszkolu w wysokości 100 złotych rocznie. (k. 148). Na
koszt utrzymania dziewczynki składają się również koszty wyżywienia i środków higienicznych w kwocie 700 złotych
miesięcznie oraz odzieży i obuwia w kwocie 120 złotych miesięcznie. Dziewczynka jest alergikiem, ale nie przyjmuje
leków – matka stosuje tylko odpowiednie preparaty do kąpieli zgodnie z zaleceniami lekarza (k. 148). Matka ponosi
również koszty dojazdu dziecka do przedszkola.
Sąd uznał, że miesięczny koszt utrzymania małoletniej córki stron kształtuje się na poziomie 1500 złotych.
Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki ma obecnie 40 lat, z zawodu jest administratorem sprzedaży (k. 148).
Obecnie pracuje w spółce (...) i z tego tytułu uzyskuje wynagrodzenie średnio 5000 złotych miesięcznie (k. 16, 91
zaświadczania o zarobkach). Koszt jej dojazdu do pracy to kwota około 300 złotych miesięcznie (k. 149). Ma jedno
dziecko - małoletnią A. W.. (k. 148). Mieszka wraz z córką w swoim mieszkaniu, którego miesięczny koszt utrzymania
wynosi 537 złotych tytułem czynszu, 100 złotych energia elektryczna, 100 złotych woda. (k. 148 i k. 149). Posiada
samochód, którego koszty amortyzacji to kwota około 600 złotych w skali roku (k. 149). Jest zadłużona z tytułu kredytu
hipotecznego, którego rata wynosi 330 euro miesięcznie. (k. 149). Miesięczny koszt utrzymania matki małoletniej to,
oprócz kosztów mieszkania i samochodu, to kwota 700 złotych, co stanowi koszt wyżywienia oraz kwota 40 złotych
wydatkowana tytułem zakup odzieży. Matka dziecka ubiera się w sklepach z tanią odzieżą (k. 149).
Pozwany A. O. ma 43 lata, z zawodu jest nauczycielem (...). Obecnie jest zatrudniony na stanowisku (...)we W. i z tego
tytułu uszykuje dochód netto w wysokości 4600 złote średnio - miesięcznie. (k. 101 i k. 149). Ma dwoje małoletnich
dzieci: powódkę oraz córkę z poprzedniego związku (...) (k. 120), na którą jest zobowiązany do łożenia alimentów w
wysokości łącznej 950 złotych miesięcznie. (k. 121 - 123). Starsza córka pozwanego cierpi na problemy z tarczycą. (k.
124 i nast. ). Ma z nią regularny kontakt – przebywa u niego i pozostaje na jego utrzymaniu przez dwa tygodnie w
miesiącu. (k. 149). Nie jest w nowym związku, mieszka sam we własnym lokalu, którego koszt utrzymania to suma
łączna około 420 złotych miesięcznie za czynsz i media oraz 70 złotych jako abonament za telefon oraz 48 złotych
jako opłata za Internet. (k. 149). Ponadto spłaca kredyt wraz z ubezpieczeniem w kwocie 1550 złotych. (k. 149 i k.
127 – 130). Do kosztów jego utrzymania należy również koszt wyżywienia w kwocie 600 zł miesięcznie oraz biletu
komunikacji miejskiej 98 złotych miesięcznie (k. 149). Cierpi na problemy k. i g., a koszt jego leczenia to kwota 100
złotych miesięcznie. (k. 149).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań stron postępowania, odpisu skróconego aktu urodzenia
małoletniej powódki, historii rachunku bankowego, harmonogramu spłat kredytu, zeznań podatkowych PIT,
zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach, imiennych rachunków, faktur, umowy kredytowej, zaświadczeń zdrowotnych
córki pozwanego W., ale tylko w tym zakresie, w jakim wynika z nich fakt choroby. W ocenie Sądu wszystkie wyżej
wymienione dowody są wiarygodne, łączą się w spójną i logiczną całość. Ponadto żadna ze stron ich nie kwestionowała.
Natomiast Sąd rozważył, że zeznające w niniejszej sprawie strony, mają odmienną ocenę określonych faktów, która
jednak nie była przez Sąd brana pod uwagę przy wyrokowaniu, gdyż Sąd dokonała własnej oceny.
Sąd nie wziął pod uwagę nieimiennych rachunków (k. 19 - 64) bowiem na ich podstawie Sąd nie jest w stanie ocenić
komu faktycznie opisane dobra służyły. Nadto Sąd nie wziął pod uwagę faktur na leki zakupione dla W. O. (k. 114 –
119) bowiem nie jest ona stroną postępowania i jej koszty utrzymania nie są przedmiotem niniejszego postępowania.
Sąd Rejonowy zważył co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie, ale tylko w części.
Zgodnie z treścią art. 133 § 1 kro rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które
nie jest jeszcze w stanie się utrzymać samodzielnie, chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie
kosztów utrzymania i wychowania. W pierwszej kolejności Sąd jest zobligowany do badania zasadności powództwa
alimentacyjnego, a dopiero w dalszej do określania wysokości ewentualnych świadczeń. W przedmiotowej zaś sprawie,
rzeczą oczywistą jest iż powódka jest uprawiona do alimentacji jako osoba małoletnia, niesamodzielna. Nie posiada
ona żadnego majątku, który przynosiłby jakikolwiek dochód. W związku z czym świadczenia alimentacyjne są
względem niej uzasadnione.
Art. 135 § 1 kro określa, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego
oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Odnosząc się do pierwszego kryterium należy uznać, iż
usprawiedliwione potrzeby to takie, które zaspokojenie pozwala uprawnionemu żyć w warunkach odpowiadających
jego wiekowi i stanowi zdrowia. Katalog usprawiedliwionych potrzeb życiowych jest sprawą indywidualną. Zgodnie z
poglądem wyrażonym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 91/86 przez
usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu - odpowiedni
do jego wieku i uzdolnień - prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy.
W ocenie Sądu koszt utrzymania małoletniej córki stron kształtuje się na poziomie około 1500 złotych miesięcznie.
Wskazać należy, że małoletnia stron uczęszcza do przedszkola, za które płaci matka. W ocenie Sądu koszty pokrywane
przez matkę w związku z opłatami za przedszkole są jak najbardziej usprawiedliwionym kosztem należący do
utrzymania dziecka, w sytuacji kiedy matka pracuje zawodowo. Niewątpliwie w ocenie Sądu usprawiedliwioną
potrzebą małoletniej jest wyżywienie dziecka, zakup ubrań, środków higienicznych, preparatów antyalergicznych,
przyborów papierniczych oraz zabawek. Sąd przyjął, że koszty wyżywienia, odzieży, środków czystości w tym emulsji
antyalergicznych nie są zawyżone i adekwatne do potrzeb dziecka w wieku małoletniej powódki. Należy jednak
podkreślić, że koszt kredytu hipotecznego nie jest kosztem utrzymania małoletniej zatem Sąd nie wziął go pod uwagę.
W przedmiotowej zaś sprawie pozwany pokrywał jedynie koszty utrzymania córki w kwocie 600 złotych, do której
został zobowiązany na mocy postanowienia zabezpieczającego z dnia 22 stycznia 2016 r. Pozostała część kosztów
utrzymania i wychowania spoczywa na matce małoletniej. W ocenie Sądu zasadnym jest, aby ojciec pokrywał większą
część kosztów utrzymania córki. Podnieść również trzeba, iż obowiązek alimentacyjny polega nie tylko na dostarczaniu
środków utrzymania, ale również na wychowywaniu dziecka, a w niniejszej sytuacji to tylko matka poświęca czas córce,
bowiem zamieszkuje z nią na stałe, wychowując ją i uczestnicząc w jej codziennym życiu, tym samym w ten sposób
wypełniając swój obowiązek alimentacyjny względem niej w znacznie większej części, niż czyni to ojciec.
Odnosząc się do drugiej przesłanki z art. 135 § 1 kro wskazać trzeba, że możliwości zarobkowe osoby zobowiązanej
do alimentów, jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wytycznych w zakresie wykładni prawa i praktyki sądowej w sprawach
o alimenty (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej z 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, (...) 1988,
poz. 42), to nie tylko rzeczywiście uzyskiwane zarobki i dochody, ale i te, które osoba zobowiązana może i powinna
uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności, stosownie do swoich sił i kwalifikacji, lecz ich nie uzyskuje z przyczyn,
które nie zasługują na usprawiedliwienie. W ocenie Sądu pozwany niewątpliwie ma znaczne możliwości finansowe
mając na uwadze jego wykształcenie, bowiem jest on nauczycielem akademickim, zatrudnionym na stanowisku
profesora i osiąga miesięczny dochód w kwocie 4600 złotych.
W ocenie Sądu możliwości zarobkowe pozwalają na łożenie na rzecz córki alimentów w kwocie 900 złotych
miesięcznie, nawet mając na uwadze okoliczności, że jest również zobowiązany do alimentacji na rzecz starszej
córki, z którą utrzymuje regularne i częste kontakty. Sąd miał również na względzie, ustalając wysokość świadczenia
alimentacyjnego na rzecz małoletniej powódki, że ojciec nie utrzymuje kontaktów z córką od stycznia 2014 r.
Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pozwanego, że matka powinna ograniczyć używanie samochodu.
Przedstawicielka ustawowa nie mieszka w dużym mieście, zatem komunikacja miejska tam nie jest tak rozwinięta,
aby mogła z niej korzystać wożąc dziecko do przedszkola. Należy mieć również na względzie, że matka jak zostawi
dziecko w przedszkolu, musi dojechać z J. do pracy do W., a po skończonej pracy zdążyć dziecko odebrać, co mogłoby
być ciężkie do zrealizowania gdyby miała poruszać się wyłącznie komunikacją miejską.
Na marginesie należy zaznaczyć, iż Sąd nie badał kwestii partycypowania pozwanego w kosztach utrzymania
małoletniej córki w 2014 roku, z uwagi na fakt, że pozew w niniejszej sprawie dotyczył okresu od dnia 30 grudnia
2015 r.
Mając powyższe orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 135 § 1 kro i 133 § 1 kro.
Rygor natychmiastowej wykonalności Sąd nadał na podstawie art. 333 § 1 kpc.
(...)