Chrząszcze kusakowate (Coleoptera: Staphylinidae) Karkonoszy

Wiad. entomol.
29 Supl.: 65-71
Poznań 2010
Chrząszcze kusakowate (Coleoptera: Staphylinidae) Karkonoszy
– stan poznania i perspektywy badań
Rove beetles (Coleoptera: Staphylinidae) of Karkonosze Mts.
– state of knowledge and perspective of study
Andrzej MAZUR
Katedra Entomologii Leśnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu,
ul. Wojska Polskiego 71c, 60-625 Poznań; e-mail: [email protected]
ABSTRACT: The paper presents study on fauna and ecology of Staphylinidae in the
Karkonosze Mts. since 1989. Further research was advised peat and mountainous areas
especially.
KEY WORDS: Coleoptera, Staphylinidae, faunistic, Karkonosze Mts.
Karkonosze są najwyższym pasmem Sudetów, w którym współwystępują
elementy środowiska przyrodniczego charakterystyczne dla wysokogórskich
obszarów Europy środkowej, obszarów tundrowych i alpejskich (FABISZEWSKI, JENÍK 1994; JENÍK 2000). Jednocześnie są najwyższymi górami Czech.
Również w dawnych Prusach były to najwyższe góry.
Inspirowało to badania koleopterologiczne, które rozpoczęto w Karkonoszach w pierwszej połowie XIX wieku. Do czasu II wojny światowej Karkonosze wraz z całym Śląskiem stanowiły obszar bardzo intensywnych eksploracji koleopterologicznych, mających podłoże głównie kolekcjonerskie.
Przełom XIX i XX wieku przyniósł trzy obszerne podsumowania wiedzy
o występowaniu chrząszczy na Śląsku (LETZNER 1871, 1886; GERHARDT
1910). Publikacje te zawierają dane, które mimo upływu ponad 100 lat wielokrotnie są cytowane i wykorzystywane do analiz entomologicznych. Stanowią one równocześnie doskonałe tło historyczne, w oparciu o które można
określać zmiany zachodzące w faunie Karkonoszy na przestrzeni stulecia.
66
A. MAZUR
Współczesna interpretacja tych danych wymaga jednak uwzględnienia uwarunkowań historycznych i geograficznych.
Po drugiej wojnie światowej zainteresowanie Karkonoszami jako obiektem badań koleopterologicznych przypada na przełom lat 80. i 90. Zainteresowanie to można wiązać z drastyczną zmianą warunków przyrodniczych
Karkonoszy, wynikającą z silnego skażenia środowiska, pociągającego za
sobą zamieranie drzewostanów (głównie monokultur świerkowych) na skalę
klęski ekologicznej.
Przegląd badań w zakresie poznania Staphylinidae Karkonoszy
Po czeskiej stronie Karkonoszy badania nad Staphylinidae w ostatnich latach prowadzili BOHÁČ i FUCHS (1995) oraz BOHAČ (2001). Po stronie polskiej badania ukierunkowane na poznanie kusakowatych rozpoczęto w roku
1989 i trwają one do dziś. Zestawienie badań wraz z osiągnięciami zawarto
w tabeli (Tab.).
Tab. Charakterystyka badań nad chrząszczami kusakowatymi (Staphylinidae) Karkonoszy
w okresie 1989–2008
Study on Staphylinidae of Karkonosze Mts. during 1989–2008
Okres badań
Year of study
Zakres badań i osiągnięcia
Breadth of study and results
1
2
1989–1991
Inwentaryzacja gatunków Staphylinidae na obszarze Karkonoskiego
Parku Narodowego; wykazano 75 gatunków (bez Aleocharinae)
(MAZUR 1993)
1992–2000
Badania składu gatunkowego zgrupowań na tle różnych środowisk
Karkonoszy. Dokonano szerszej inwentaryzacji i pierwszych
podsumowań stwierdzonych gatunków, rewizji oznaczeń i porównania
z materiałami historycznymi. W tym zakresie rozpoznano
zgrupowania Staphylinidae w środowisku podkorowym, na
odchodach zwierząt i na grzybach oraz przy topniejących polach
śnieżnych (MAZUR 1995, 1998, 2001, 2004)
2001–2002
Studia taksonomiczne nad rodzajem Eusphalerum KR.
Przy współpracy w entomologami z Czech zestawiono gatunki
występujące po stronie czeskiej i polskiej. Stwierdzono:
– 6 gatunków wspólnych,
– 2 gatunki tylko po stronie czeskiej,
– 5 gatunków tylko po stronie polskiej,
– 6 gatunków po roku 1945 nie było obserwowanych
(MAZUR, BOHÁČ, MATEJÍČEK 2004)
CHRZĄSZCZE KUSAKOWATE KARKONOSZY – STAN POZNANIA [...]
67
Tab. c.d.
1
2
2003–2004
Inwentaryzacja Staphylinidae na narciarskich trasach zjazdowych
w granicach Karkonoskiego Parku Narodowego. Stwierdzono:
– 42 gatunki Staphylinidae,
– duży udział gatunków reliktowych, niekiedy wyjątkowo rzadkich
w skali kraju: Oxypoda parvipennis FAUVEL, 1891, Liogluta
wüsthoffi (BENICK, 1938),
– wyższą wartość przyrodniczą zgrupowań w rejonie Szrenicy,
a więc na obszarze najsilniej eksploatowanym narciarsko
(ŁABĘDZKI i in. 2008)
2002–2004
Staphylinidae jako element monitoringu ekosystemów leśnych
Karkonoskiego Parku Narodowego. Monitoring przeprowadzono
w oparciu o sieć stałych punktów monitoringowych (630 punktów
w granicach KPN) w trzech kolejnych latach. Uzyskane wyniki
ilościowe były zaskakująco niskie:
– 36 stwierdzonych taksonów Staphylinidae,
– wyróżniono zgrupowania Staphylinidae regla górnego, które
charakteryzuje duża swoistość, wyższe wskaźniki bogactwa
gatunkowego,
– zgrupowania regla dolnego charakteryzuje ubóstwo gatunkowe,
duży udział gatunków borowych (MAZUR i in. 2008)
2004–2008
Zoocenologiczna charakterystyka zgrupowań Staphylinidae borów
górnoreglowych na obszarze Sudetów pod kątem waloryzacji
środowiska przeprowadzona z zastosowaniem pułapek typu Barbera.
W trakcie badań uzyskano bardzo bogaty materiał faunistyczny.
Stwierdzono łącznie w tym środowisku 187 gatunków, a w samych
tylko Karkonoszach – 113. Stwierdzono bardzo dużą swoistość
zgrupowań z dominacją gatunków górskich, w tym alpejskich, prawie
zupełny brak gatunków obcych, duży udział gatunków reliktowych
(MAZUR 2008a, 2008b, 2008c; MAZUR, SCHÜLKE 2009)
Pojedyncze informacje o występowaniu gatunków Staphylinidae w Karkonoszach zawarte są w szerszych opracowaniach N OWOSADA (1990),
GRODZKIEGO (1997), ZERCHEGO (1981, 1990), PACE (1989) oraz KANI i in.
(2005).
Podsumowanie danych
Zestawiając wszystkie dane literaturowe zawarte w Katalogu Fauny Polski (BURAKOWSKI i in., 1979, 1980, 1981) oraz wyniki wymienionych wyżej
prac, uzyskano listę obejmującą łącznie 336 gatunków (lista ta zostanie opu-
68
A. MAZUR
blikowana w oddzielnej pracy). Katalog Fauny Polski oraz publikacje innych
autorów podają z Karkonoszy 114 gatunków Staphylinidae. Prace autora pozwoliły na wykazanie 259 gatunków.
Analiza tych zestawień wskazuje, że w czasie badań autora nie stwierdzono 36 gatunków wykazywanych wcześniej z Karkonoszy przez innych autorów. W tej grupie gatunków jest szereg rzadkich chrząszczy, takich jak: Acrolocha amabilis (HEER, 1838), Atheta contristata (KR., 1856), A. leonhardi
BERNH., 1911, A. procera (KR., 1856), Anthophagus sudeticus KIESW., 1846,
Boreaphilia hercynica (RENN., 1936), Eushalerum luteum (MARSH., 1802),
E. marshami (FAUV., 1868), E. signatum (MÄRK., 1857), Hesperus rufipennis
(GRAV., 1802), Mycetoporus maerkelii KR., 1857, M. monticola FOWL., 1888,
Oxypoda skalitzkyi BERNH., 1902 i inne.
Równocześnie wśród stwierdzonych gatunków są gatunki dotychczas nie
notowane z Karkonoszy, jak np. Liogluta wüsthoffi (BENICK, 1938) i Deliphrum algidum ER., 1840 i nowe dla fauny Polski – Lordithon bimacultaus
(SCHRANK, 1798) (MAZUR, SCHÜLKE 2009).
Wiele gatunków górskich, znanych w Polsce z nielicznych stanowisk, ma
w Karkonoszach bardzo liczne populacje, o czym świadczy dominujący
udział tych gatunków w zespołach i zgrupowaniach. Do tej grupy należą
Atheta tibialis (HEER, 1839) i A. aeneipennis (THOMS., 1856), Quedius punctatellus (HEER, 1839) dominujące w środowisku epigeicznym borów górnoreglowych i Aleochara heeri LIKOV., 1982 bardzo licznie spotykana wokół
topniejących pól śnieżnych.
Dyskusja wyników
Wydaje się, że Karkonosze, w porównaniu do innych pasm górskich Polski, mają nieco uboższą faunę. Przykładowo w Bieszczadach wykazano około
480 Staphylinidae (SZUJECKI 1996; PAWŁOWSKI i in. 2000), a na Babiej Górze – blisko 400 (PAWŁOWSKI 1967; KUBISZ, SZAFRANIEC 2003). Informacje
o kusakowatych Beskidu Małego, zostały opublikowane tylko z częściowym
opracowaniem Aleocharinae (PAŚNIK 1998, 2000). Powyższe liczby stanowią
około 30 % gatunków Staphylinidae spotykanych w Polsce, co stawia te rejony w grupie o stosunkowo dobrze poznanej faunie.
Zagadnieniem szczególnie interesującym autora jest potwierdzenie występowania na obszarze Karkonoszy gatunków wykazywanych w XIX i XX
wieku. Dane katalogowe (BURAKOWSKI i in. 1979, 1980, 1981) obejmują ponad 100 gatunków. Około 1/3 z nich nie udało się stwierdzić ponownie. Przyczyn braku tych gatunków we współczesnych badaniach można dopatrywać
się w:
CHRZĄSZCZE KUSAKOWATE KARKONOSZY – STAN POZNANIA [...]
69
– zmianach środowiskowych Karkonoszy (należy pamiętać, że przyroda tych
gór eksploatowana jest intensywnie od XVII w., a osadnictwo stosunkowo
wcześnie dotarło w wysokie partie gór),
– niskiej liczebności populacji gatunków rzadkich i wynikającej z tego małej
wykrywalności,
– różnej intensywności badań środowisk Karkonoszy – za najlepiej poznane
pod względem występowania Staphylinidae można uznać środowiska leśne, a zwłaszcza środowisko borów górnoreglowych.
Wnioski
Mimo 20 lat studiów nad Staphylinidae Karkonoszy, duże perspektywy
badawcze, zdaniem autora, posiadają badania:
1. Najwyższych partii Karkonoszy, zwłaszcza torfowisk położonych powyżej
górnej granicy lasu i w strefie tundry karkonoskiej,
2. Potoków i rzek górskich w strefie od źródeł po lasy dolnoreglowe,
3. Zgrupowań kusaków podkorowych i związanych z martwym drewnem,
zwłaszcza w środowiskach górnoreglowych.
4. Zgrupowań chrząszczy towarzyszącym mrowiskom.
Gruntowne rozpoznanie tych środowisk pod kątem zamieszkujących je
chrząszczy kusakowatych może zaowocować szeregiem nowych danych i poszerzyć listę gatunków o kolejne pozycje.
PIŚMIENNICTWO
BOHÁČ J. 2001: Epigeic beetles (Insceta: Coleoptera) in mountain spruce forest under longterm synergistic chronic effects in the Giant Mountains (Central Europe). Ekologia, 20,
1: 57-69.
BOHÁČ J., FUCHS R. 1995: The effect of air pollution and forest decline on epigeic staphylinid communities in the Giant Mountains. Acta zool. Fenn., 196: 311-313.
BOHÁČ J., MAZUR A., MARTIŠ M., VANEK J. 2007: Brouci. [W:] FLOUSEK J., HARTMANOVÁ O.,
ŠTURSA J., POTOCKI J. (eds.): Krkonoše. Příroda, historie, život. Nakl. Uhlíř – Baset,
Praha: 253-258.
BURAKOWSKI B., MROCZKOWSKI M., STEFAŃSKA J., SZUJECKI A. 1979: Staphylinidae cz. 1.
Kat. Fauny Pol., Warszawa, XXIII, 6: 1-309.
BURAKOWSKI B., MROCZKOWSKI M., STEFAŃSKA J., SZUJECKI A. 1980: Staphylinidae cz. 2.
Kat. Fauny Pol., Warszawa, XXIII, 7: 1-272.
BURAKOWSKI B., MROCZKOWSKI M., STEFAŃSKA J., SZUJECKI A. 1981. Staphylinidae cz. 3.
Kat. Fauny Pol., Warszawa, XXIII, 8: 1-330.
70
A. MAZUR
FABISZEWSKI J., JENÍK J. 1994: Właściwości przyrodnicze i zagrożenia Karkonoskiego Parku Narodowego. Kosmos, 43: 101-115.
GERHARDT J. 1910: Verzeichnis der Käfer Schlesiens preußischen und österreichischen Anteils, geordnet nach dem Catalogus coleopterorum Europae vom Jahre 1906. Dritte,
neubearbeitete Aufgabe, Berlin, XVI. 431 ss.
GRODZKI W. 1997: Parazytoidy, drapieżce, komensale kambiofagów świerka w warunkach
zmniejszonej różnorodności ekosystemów leśnych Sudetów. Pr. Inst. Bad. Leś., ser. A.,
841: 194-213.
JENÍK J. 2000: Geografická a ekologická identita Krkonoš/Karkonoszy. [W:] ŠTURSA J., MAZURSKI K. R., PAŁUCKI A. [eds.]: 2001, Geoecological Problems of the Giant Mountains. Proc. Int. Conf., September 2000, Svoboda nad Úpou. Opera Corcontica, 37: 12-19.
KANIA J., KADEJ M., ŻUK K. 2005: Kolekcja chrząszczy (Coleoptera) w Muzeum Przyrodniczym w Jeleniej Górze. Przyr. Sudetów, 8: 177-190.
KUBISZ D., SZAFRANIEC S. 2003: Chrząszcze (Coleoptera) masywu Babiej Góry. [W:] WOŁOSZYN B., WOŁOSZYN D., CELARY W. (red.): Monografia fauny Babiej Góry: 163-221.
LETZNER K. 1871: Verzeichnis der Käfer Schlesiens. Z. Ent., Breslau, 2, XXIV: 1-328.
LETZNER K. 1886: Fortsetzung des Verzeichnisses der Käfer Schlesiens. Z. Ent. N. F., 11:
69-148.
ŁABĘDZKI A., MAZUR A., RAJ A., SZYMKOWIAK P. 2008: Nartostrady a środowisko przyrodnicze na przykładzie wybranych grup stawonogów w Karkonoskim Parku Narodowym. [W:] MAZUR S., TRACZ H. (red.): Zagrożenia ekosystemów leśnych przez człowieka, rozpoznanie – monitoring – przeciwdziałanie. VIII Sympozjum Ochrony Ekosystemów Leśnych. Wydawnictwo SGGW, Warszawa: 184-192.
MAZUR A. 1993: Kusakowate (Coeloptera, Staphylinidae) wybranych pasm górskich Sudetów Zachodnich. Wiad. entomol., 12, 4: 243-250.
MAZUR A. 1995: Zgrupowania kusakowatych płatów śnieżnych w Karkonoskim Parku Narodowym. Parki nar. Rez. Przyr., 13, 1 (supl.): 43-46.
MAZUR A. 1998: Chrząszcze kusakowate (Col., Staphylinidae) w faunie polskiej części Karkonoszy. Geoekologiczne Problemy Karkonoszy III. Materiały z sesji naukowej w Przesiece 15–18 X 1997. Wyd. Acarus, Poznań: 53-61.
MAZUR A. 2001: Występowanie rzadkich i reliktowych gatunków chrząszczy kusakowatych
(Coleoptera: Staphylinidae) na terenie Karkonoszy i możliwości ich ochrony. [W:] ŠTURSA J., MAZURSKI K. R., PAŁUCKI A. (eds.): 2001, Geoecological Problems of the Giant
Mountains. Proc. Int. Conf., September 2000, Svoboda nad Úpou; Opera Corcontica,
Vrchlabí, 37: 304-306.
MAZUR A. 2004: Występowanie Phymatura brevicollis (KRAATZ, 1856) (Coleoptera: Staphylinidae) w Karkonoszach i na Przedgórzu Sudeckim. Przyr. Sudetów Zach., 6: 131-136.
MAZUR A. 2008a: Przegląd krajowych gatunków z rodzaju Liogluta THOMSON, 1858 (Col.,
Staphylinidae, Aleocharinae) ze szczególnym uwzględnieniem gatunków stwierdzonych
w środowisku górnoreglowych borów świerkowych w Sudetach. Wstępne wyniki badań.
[W:] MAZUR S., TRACZ H. (red.): Zagrożenia ekosystemów leśnych przez człowieka,
rozpoznanie – monitoring – przeciwdziałanie. III Sympozjum Staphylinidae. Wydawnictwo SGGW, Warszawa: 362-367.
CHRZĄSZCZE KUSAKOWATE KARKONOSZY – STAN POZNANIA [...]
71
MAZUR A. 2008b: Górnoreglowa świerczyna sudecka jako środowisko życia chrząszczy –
wstępne wyniki badań. [W:] MAZUR S., TRACZ H. (red.): Zagrożenia ekosystemów leśnych przez człowieka, rozpoznanie – monitoring – przeciwdziałanie. III Sympozjum
Staphylinidae. Wydawnictwo SGGW, Warszawa: 368-377.
MAZUR A. 2008c [mscr]: Zoocenologiczna charakterystyka zgrupowań chrząszczy kusakowatych (Coleoptera, Staphylinidae) w zastosowaniu do oceny stanu środowiska górnoreglowych borów świerkowych w Sudetach. Sprawozdanie z grantu KBN nr 2P06L 013 28.
MAZUR A., BOHÁČ J., MATEJÍČEK J. 2004: Occurrence of species of the genus Eusphalerum
KR. (Col., Staphylinidae, Omaliinae) in the giant mountains area. [W:] ŠTURSA J., MAZURSKI K. R., P AŁUCKI A., P OTOCKA J. (eds.): Geoekologicke problemy Krkonoš.
Sborn Mez. Ved. Konf., listopad 2003, Opera Corcontica, 41: 287-300.
MAZUR A., SKOCZEK A., TKOCZ D., URBAN M. 2008: Chrząszcze kusakowate (Coleoptera,
Staphylinidae) w monitoringu ekosystemów leśnych Karkonoskiego Parku Narodowego.
[W:] MAZUR A., RAJ A., KNAPIK R. (red.): Monitoring ekosystemów leśnych w Karkonoskim Parku Narodowym. Karkonoski Park Narodowy, Jelenia Góra: 128-159.
MAZUR A., SCHÜLKE M. 2009: The first records of Lordithon bimaculatus (SCHRANK, 1798)
(Coleoptera: Staphylinidae) from Poland. Fragm. faun., 52, 1: 17-19.
NOWOSAD A. 1990: Staphylinidae (Coleoptera) gniazd kreta Talpa europaea L. w Polsce.
Wyd. Nauk. UAM, s. zool., 15: 1-254.
PACE R. 1989: Monografia del genere Leptusa KRAATZ (Coleoptera, Staphylinidae). Mem.
Mus. Civico Storia Nat. Verona, 2 (A Biologie), 8:1-307.
PAŚNIK G. 1998: Kusakowate (Coleoptera, Staphylinidae) Beskidu Małego. Rocz. Muz.
Górnośl. Przyr., 15: 57-78.
PAŚNIK G. 2000: Materiały do poznania Aleocharinae (Coleoptera: Staphylinidae) Beskidu
Małego. Materiały Konferencyjne, Pierwsze Sympozjum Staphylinidae, Rogów 10–12 XI
1999: 21-23.
PAWŁOWSKI J. 1967: Chrząszcze (Coleoptera) Babiej Góry. Acta zool. cracov., 12: 419-665.
P AWŁOWSKI J., PETRYSZAK B., KUBISZ D., SZWAŁKO P. 2000: Chrząszcze (Coleoptera)
Bieszczadów Zachodnich. Monogr. Bieszczadzkie, 8: 9-143.
SZUJECKI A. 1996: Kusakowate (Coleoptera, Staphylinidae) Bieszczadów Zachodnich. Fundacja Rozwój SGGW, Warszawa. 224 ss.
Z ERCHE L. 1981: Faunistische Notizen: 81. Zur Verbreitung von Eusphalerum petzi
(BERNH.) (Col., Sptaphylinidae). Ent. Nachr., 25, 5: 77.
ZERCHE L. 1990: Monographie der paläarktichen Coryphiini (Coleoptera, Staphylinidae,
Omaliinae). Akad. Landwirtschaftswiss. DDR, Berlin. 413 ss.