prof. dr hab. Ewa Żukowska-Szczechowska, Klinika Chorób
Transkrypt
prof. dr hab. Ewa Żukowska-Szczechowska, Klinika Chorób
prof. dr hab. Ewa Żukowska-Szczechowska, Klinika Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii Śl. AM w Zabrzu Nadwaga i otyłość u pacjentów dializowanych otrzewnowo – przeciwwskazania do metody, czy pole do działania? W czasie minionych dwudziestu lat nastąpił niezwykle szybki wzrost częstości rozwoju nadwagi i otyłości, przybierając na całym świecie nieomal formę epidemii. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała zagadnienie otyłości za jeden spośród 10 najważniejszych problemów o zasięgu ogólno-światowym. Obecnie w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej szacuje się, iż nadwaga występuje u ponad 50% Amerykanów (wskaźnik masy ciała BMI > 25 kg/m2), podczas gdy odsetek osób, charakteryzujących się otyłością wzrósł (BMI ≥ 30 kg/m2) z 12% w 1991 r. do 18% w 1998 r. (Dla przypomnienia wskaźnik masy ciała służący do oceny obecności nadwagi i otyłości - BMI = masa ciała wyrażona w kg / wzrost wyrażony w m2). Otyłość stanowi jeden z najważniejszych zagrożeń zdrowotnych, prowadząc do rozwoju cukrzycy typu 2, nadciśnienia tętniczego, zaburzeń lipidowych, choroby niedokrwiennej serca, bezdechu sennego, schorzeń pęcherzyka żółciowego, czy wreszcie przedwczesnej śmierci. Do rozwoju nadwagi i otyłości dochodzi w konsekwencji nadmiernego spożycia kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego w połączeniu z prowadzeniem nieprawidłowego, tzw. „siedzącego” trybu życia, ograniczonej aktywności fizycznej, ale, jak podkreślają doniesienia naukowe, istotne znaczenie odgrywa wpływ tzw. czynników genetycznych (wrodzonych). Czy nadwaga i/lub otyłość stanowią istotny problem u chorych na przewlekłą niewydolność nerek leczonych nerkozastępczo metodą dializy otrzewnowej? Zagadnienie to jest bardzo złożone. Z jednej strony w trakcie pierwszego roku leczenia metodą dializy otrzewnowej obserwuje się u tych pacjentów przyrost masy ciała związany z nagromadzeniem się tkanki tłuszczowej, z drugiej jednak strony zjawisko to nie występuje u wszystkich chorych. Kogo ono zatem głównie dotyczy? Przede wszystkim chorych na cukrzycę, kobiet, osób z wysokim charakterem transportu otrzewnowego (potwierdzonym w oparciu o wykonanie badania testu oceny tzw. przepuszczalności otrzewnej; PET) oraz pacjentów, którzy byli otyli w momencie rozpoczynania leczenia tą metodą. Wiadomo, iż w populacji ogólnej nadwaga i otyłość są czynnikami zwiększonego ryzyka rozwoju chorób układu krążenia i gorszego przeżycia tych osób (tzn. „otyli żyją krócej”). U osób chorych na przewlekłą niewydolność nerek leczonych metodą powtarzanych hemodializ zaobserwowano zjawisko odwrotne (swoisty „paradoks otyłości”). Pacjenci hemodializowani, u których rozpoznano nadwagę i/lub otyłość żyli dłużej w porównaniu do osób mających prawidłową masę ciała, co potwierdzono w licznych badaniach. Wyższy wskaźnik BMI wiązał się z dłuższym przeżyciem takich chorych. Informacje na temat związku pomiędzy otyłością, a leczeniem metodą dializy otrzewnowej nie były dotąd jednoznaczne. Czy należy zatem dializować otrzewnowo osoby mające nadwagę i/lub otyłe? Przyjmuje się, iż jedynie otyłość określana mianem bardzo znacznej, czyli taka (poza oceną wielkości wskaźnika BMI), która uniemożliwia właściwą opiekę nad okolicą ujścia cewnika dializacyjnego na skórze, a także duża masa ciała w połączeniu z dużą masą mięśniową i nie oddawaniem moczu (tzw. anurią) stanowią względne przeciwwskazanie do rozpoczęcia leczenia tą metodą (możemy się bowiem spodziewać występowania problemów z uzyskaniem odpowiedniego stopnia usuwania niektórych toksyn mocznicowych tzw. substancji drobnocząsteczkowych). Ta druga sytuacja nie stanowi bezwzględnej przeszkody do prowadzenia leczenia tą metodą. Osoba, która charakteryzuje się dużą masą ciała, w tym przede wszystkim masą mięśniową i oddaje stosunkowo dużo moczu (zachowała „resztkową funkcję nerek”) może być dializowana przy użyciu większej objętości płynów w trakcie leczenia ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową (CADO; tzw. dializą ręczną) lub automatyczną dializą otrzewnową (ADO; przy użyciu cyklera), pamiętając jednocześnie o konieczności zastosowania dużych objętości płynów w nocy i pozostawieniu płynu w jamie otrzewnej w trakcie dnia). Pacjent, który cechuje się dużą masą ciała, a wyraża zainteresowanie i kwalifikuje się do zabiegu przeszczepienia nerki w krótkim okresie czasu od momentu rozpoznania schyłkowej niewydolności nerek (tj. wymagającej leczenia dializami), powinien z wyboru rozpoczynać leczenie metodą dializy otrzewnowej. Wraz z upływem czasu stosowanego leczenia u dializowanych otrzewnowo obserwuje się zmiany dotyczące składu ciała – polegające na zmniejszeniu zawartości tzw. beztłuszczowej masy ciała i nagromadzeniu się tkanki tłuszczowej. Wiąże się to z wchłanianiem glukozy z płynu dializacyjnego oraz brakiem aktywności fizycznej. Jak jednak wykazały badania dotyczące tych chorych, osoby, u których stwierdzono nadwagę (BMI ≥ 27,5 kg/m2) żyją dwukrotnie dłużej w porównaniu z pacjentami mającymi prawidłową masę ciała. Dalszy wzrost wagi i rozwój otyłości (BMI ≥ 30 kg/m2) prowadzi do wystąpienia większej liczby powikłań w trakcie leczenia dializą otrzewnową, niedodializowania (czyli tzw. niedostatecznego usuwania toksyn mocznicowych z organizmu i pojawienia się w związku z tym licznych objawów chorobowych), a przede wszystkim nie wpływa na poprawę przeżycia dializowanych otrzewnowo. Okazało się, iż u osób dializowanych otrzewnowo, podobnie jak u chorych hemodializowanych ważniejsze znaczenie dla ich przeżycia ma ocena stopnia niedożywienia. Na co należy w związku z tym zwrócić uwagę? Osoba dializowana otrzewnowo powinna spożywać od 1,2-1,3 g białka/kg masy ciała w związku z jego utratą z dializatem. Może to prowadzić bowiem do rozwoju niedożywienia, a także nasilenia zaburzeń lipidowych. Pacjenci powinni spożywać około 35 kcal energii /kg masy ciała na dobę. Należy pamiętać, aby spożycie kalorii było adekwatne do stopnia aktywności fizycznej pacjenta (osoba poddana np. zabiegowi amputacji kończyny dolnej, nie poruszająca się samodzielnie powinna spożywać odpowiednio mniej kalorii). Nie wolno zapominać, że osoba dializowana otrzewnowo dostarcza do organizmu razem z płynem dializacyjnym średnio około 100-300 g. glukozy, co odpowiada spożyciu około 400-1200 kcal. Stopień absorpcji (wchłaniania) glukozy zależy od procentowej zawartości glukozy w płynie, czasu, jaki on zalega w jamie otrzewnej, objętości napełniania, liczby stosowanych wymian i tzw. przepuszczalności otrzewnej. Im wyższe stężenie glukozy w płynie dializacyjnym, im dłużej płyn zalega w jamie otrzewnej, im jest wprowadzana większa objętość płynu dializacyjnego, stosowana większa liczba wymian, tym więcej glukozy ulega wchłanianiu, a tym samym sprzyja to przyrostowi masy ciała. W przypadku automatycznej dializy otrzewnowej (ADO) glukoza ulega wchłanianiu w mniejszym stopniu. Niestety proces ten prowadzi do rozwoju kolejnych zaburzeń u chorych dializowanych otrzewnowo, jakim jest pojawienie się wysokiego stężenia triglicerydów we krwi oraz ujawnienie się cukrzycy typu 2. W takiej sytuacji należy zmniejszyć (tj. ograniczyć) spożycie cukrów prostych do minimum. Jak więc należy postępować u chorych dializowanych otrzewnowo, u których stwierdzono nadwagę? Wszystkie podejmowane działania muszą być prowadzone tak, aby nie doprowadzić do rozwoju otyłości. W przypadku wystąpienia konieczności zmniejszenia masy ciała (gdy mamy już do czynienia z otyłością), należy dążyć do jej redukcji. Warto pamiętać, że wszystkie radykalne, jednostronne kuracje są skazane na niepowodzenie, a mogą okazać się nawet niebezpieczne. Zmiana sposobu odżywiania nie może być gwałtowna i radykalna, ale powinna zostać odpowiednio zaplanowana w czasie. Należy zmniejszyć ilość spożywanych kalorii, pamiętając o konieczności stosowania diety mieszanej (zawierającej białko, węglowodany i tłuszcze) oraz zwiększyć aktywność fizyczną (np. spacery). Aby spalić 1 kg tkanki tłuszczowej trzeba zmniejszyć dobową podaż kalorii o około 1000 kcal/dobę, a tym samym przyjmować około 1200-1500 kcal/dobę. Warto pamiętać o zmniejszeniu ilości spożywania wszelkich tłuszczów, pić niskotłuszczowe mleko i produkty mleczne, unikać cukrów prostych, przekąsek, napojów gazowanych, ograniczyć ilość spożywanych płynów (sprzyja to bowiem zwiększeniu zapotrzebowania na wysokoprocentowy płyn dializacyjny). Ważne, aby spożywane pokarmy dzielić na 5-6 małych posiłków w ciągu dnia. Jednym z ważnych osiągnięć jakie dokonały się w ostatnich latach w dziedzinie dializy otrzewnowej jest stworzenie i możliwość stosowania przez chorych płynów dializacyjnych nie zawierających glukozy, a tym samym ograniczenie dodatkowego dowozu kalorii.