Miasta do zwiedzenia Hanoi Hue

Miasta do zwiedzenia
Hanoi
położone nad Rzeką Czerwoną, zostało założone w VI w. Od 767 r. było twierdzą (rozbudowaną w
IX w.), a od 1010 r. stolicą państwa. W XV w. zostało zniszczone przez najazd chiński, a w 1882 r.,
po opanowaniu przez Francuzów, stało się stolicą protektoratu Tonkinu. W latach 1887-1945
znajdowała się tu siedziba administracji francuskiej w Indochinach Francuskich. W 1945 r.
proklamowano w Hanoi Demokratyczną Republikę Wietnamu. Od 1954 r. pełniło funkcję stolicy
Wietnamu Północnego, a po zjednoczeniu całego kraju — stolicy Wietnamskiej Republiki
Socjalistycznej (od 1976 r.). Zostało silnie zniszczone w wyniku bombardowań przez lotnictwo
Stanów Zjednoczonych. Główna część miasta położona jest na prawym brzegu Rzeki Czerwonej.
W śródmieściu, zabudowanym domami jedno- i dwupiętrowymi, znajduje się niewielkie jezioro
Hoan Kiem (Zwróconego Miecza) z wysepką, na której mieści się zabytkowa świątynia buddyjska
Ngoc Son z XIX w. W północnej części miasta, w pobliżu jeziora Ho Tay (Jeziora Zachodniego)
położony jest plac Ba Dinh — najbardziej reprezentacyjny fragment Hanoi, przy którym wznosi się
pałac prezydencki i mauzoleum Ho Chi Minha. Wśród pozostałych obiektów stolicy na szczególną
uwagę zasługują ponadto świątynie Mot Cot (Na Jednej Kolumnie) z XI w., Hai Ba (Dwóch Sióstr)
z XI w., Akademia Literatury (Van Mieu) z XI w. oraz muzea (zwłaszcza historyczne i sztuki).
Ho Chi Minh (do 1976 r. Sajgon) — położony nad rzeką Sajgon ok. 80 km od jej ujścia do Morza
Południowochińskiego, był osadą Khmerów. W 1675 r. został zdobyty przez Wietnamczyków i
zamieniony w obóz wojskowy. W jego pobliżu kupcy chińscy założyli w 1780 r. osiedle Szolon
(Cho Lon; Wielki Targ) o przeznaczeniu handlowym (zostało włączone do Sajgonu w 1932 r.). Po
spaleniu przez Francuzów w 1859 r. został następnie odbudowany jako twierdza, stając się od 1867
r. ośrodkiem administracyjnym francuskiej Kochinchiny. W latach 1940-45 był okupowany przez
Japończyków, a od 1954 do 1975 pełnił funkcję stolicy Wietnamu Południowego. Centrum miasta,
powstałe w czasach kolonialnych, leży na zachodnim brzegu rzeki Sajgon. Śródmieście ma
nowoczesną kilkupiętrową zabudowę, pochodzącą w znacznej części z okresu istnienia państwa
południowowietnamskiego (m.in. wiele hoteli zbudowanych do użytku Amerykanów).
Osobliwością miasta jest dzielnica Szolon, zamieszkała przez ludność chińską, żyjącą z handlu i
drobnego przemysłu.
Hue
Położone nad rzeką Huong w pobliżu wybrzeża Morza Południowochińskiego, zostało założone w
1635 r. Od 1687 r. do momentu podboju przez Francję było rezydencją władców tzw. cesarstwa
annamskiego. W Hue znajduje się największe w kraju nagromadzenie zabytków dawnej
architektury wietnamskiej. Liczne świątynie buddyjskie (najstarsze z początku XVIII w.) oraz
kompleks pałaców cesarskich (z początku XIX w.) wybudowano na tzw. Wzgórzu Tronowym w
pobliżu miasta. Dogodne warunki do rozwoju turystyki wypoczynkowej istnieją na wybrzeżach
morskich (temp. wody 26-28°C w ciągu całego roku). Największe możliwości aktywizacji
turystycznej mają miejscowości będące już w czasach kolonialnych ośrodkami rekreacyjnymi,
zwłaszcza Vung Tau, Do Son i Tra Co. Walorami krajobrazowymi odznacza się zatoka Halong w
pobliżu Hong Gai (liczne skaliste wyspy) oraz wybrzeże w rejonie Danangu, zbudowane ze skał
wapiennych (tzw. Góry Marmurowe) z licznymi urwiskami, "oknami" skalnymi i grotami. Wśród
ośrodków wypoczynkowych położonych w głębi kraju szczególnie sprzyjające warunki do rozwoju
turystyki mają: Dalat — miejscowość o klimacie "wiecznej wiosny" na płaskowyżu Thai Nguyen, a
także liczne osady w górskich okolicach północnej części Wietnamu (zwłaszcza w paśmie Hoang
Lien Son).