GRUDZIEŃ Oto dzień , który Pan uczynił Trzecie - Oaza

GRUDZIEŃ
Oto dzień , który Pan uczynił
Trzecie przykazanie: Pamiętaj, abyś dzień święty święcił
TEKSTY ŹRÓDŁOWE
... z Katechizmu Kościoła Katolickiego
TRZECIE PRZYKAZANIE
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe
zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym
wykonywać żadnej pracy (Wj 20, 8-10).
To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest
panem szabatu (Mk 2, 27-28).
I. Dzień szabatu
2168 Trzecie przykazanie Dekalogu przypomina o świętości szabatu: "Dzień siódmy będzie
szabatem odpoczynku, poświęconym Panu" (Wj 31,15).
2169 Pismo święte wspomina przy tym o dziele stworzenia: "W sześciu dniach bowiem uczynił Pan
niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego
pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty" (Wj 20, 11).
2170 Pismo święte objawia ponadto w dniu Pańskim pamiątkę wyzwolenia Izraela z niewoli
egipskiej: "Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg
twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu"
(Pwt 5,15).
2171 Bóg powierzył Izraelowi szabat, by go przestrzegał na znak nierozerwalnego przymierza.
Szabat należy do Pana, jest poświęcony uwielbieniu Boga, Jego dzieł stworzenia i Jego zbawczych
czynów na rzecz Izraela.
2172 Działanie Boga jest wzorem działania ludzkiego. Jeśli Bóg "odpoczął i wytchnął" w siódmym
dniu (Wj 31,17), człowiek również powinien "zaprzestać pracy" i pozwolić innym - zwłaszcza
ubogim - "odetchnąć" (Wj 23,12). Szabat nakazuje przerwać codzienne prace i pozwala odpocząć.
Jest dniem sprzeciwienia się niewolnictwu pracy i ubóstwieniu pieniądza.
2173 Ewangelia przytacza wiele sytuacji, gdy oskarżano Jezusa o naruszenie prawa szabatu.
Jednak Jezus nigdy nie narusza świętości tego dnia. Wyjaśnia autorytatywnie jego autentyczne
znaczenie: "To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu" (Mk 2, 27).
Powodowany współczuciem Chrystus uznaje za dozwolone "w szabat uczynić coś dobrego (aniżeli)
coś złego... życie ocalić (aniżeli) zabić". Szabat jest dniem Pana... miłosierdzia i czci Boga. "Syn
Człowieczy jest panem szabatu" (Mk 2, 28).
II. Dzień Pański
Oto dzień, który Pan uczynił: radujmy się zeń i weselmy! (Ps 118, 24).
Dzień Zmartwychwstania: nowe stworzenie
2174 Jezus zmartwychwstał "pierwszego dnia tygodnia" (Mt 28,1; Mk 16, 2; Łk 24,1; J 20, I). Jako
"dzień pierwszy" dzień Zmartwychwstania Chrystusa przypomina o pierwszym stworzeniu. Jako
"dzień ósmy", który następuje po szabacie, oznacza nowe stworzenie zapoczątkowane wraz ze
Zmartwychwstaniem Chrystusa. Stał się on dla chrześcijan pierwszym ze wszystkich dni,
pierwszym ze wszystkich świąt, dniem Pańskim (hé Kyriaké heméra, dies dominica), niedzielą:
Nasze zgromadzenia dlatego odbywają się w dniu słońca, ponieważ jest to pierwszy dzień, w
którym Bóg z ciemności wyprowadził materię i stworzył świat, a Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, w
tym dniu zmartwychwstał .
Niedziela - wypełnienie szabatu
2175 Niedziela wyraźnie różni się od szabatu, po którym następuje chronologicznie co tydzień; dla
chrześcijan zastępuje szabat z jego przepisem obrzędowym. Przez Paschę Chrystusa niedziela
wypełnia duchową prawdę szabatu żydowskiego i zapowiada wieczny odpoczynek człowieka w
Bogu. Kult oparty na prawie przygotowywał misterium Chrystusa, a to, co było w nim
praktykowane, było w pewnym sensie figurą odnoszącą się do Chrystusa :
Ci, którzy trwali w dawnym porządku, przeszli do nowej nadziei i nie zachowują już szabatu, ale
święcą dzień Pański, dzień, w którym nasze życie zostało pobłogosławione przez Chrystusa i przez
Jego śmierć .
2176 Świętowanie niedzieli jest wypełnieniem przepisu moralnego w sposób naturalny wpisanego
w serce człowieka, aby "w sposób zewnętrzny oddawać cześć Bogu dla upamiętnienia tego
wielkiego, najpowszechniejszego dobrodziejstwa, jakim jest dzieło stworzenia świata" . Kult
niedzielny wypełnia przepis moralny Starego Przymierza, przejmując jego rytm i ducha przez
oddawanie co tydzień czci Stwórcy i Odkupicielowi Jego ludu.
Niedzielna celebracja Eucharystii
2177 Niedzielna celebracja dnia Pańskiego i Eucharystii stanowi centrum życia Kościoła.
"Niedziela, w czasie której jest celebrowane Misterium Paschalne, na podstawie tradycji
apostolskiej powinna być obchodzona w całym Kościele jako najdawniejszy dzień świąteczny
nakazany" .
"Ponadto należy obchodzić dni Narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Objawienia
Pańskiego, Wniebowstąpienia oraz Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, Świętej Bożej Rodzicielki
Maryi, Jej Niepokalanego Poczęcia i Wniebowzięcia, Świętego Józefa, Świętych Apostołów Piotra i
Pawła oraz Wszystkich Świętych" .
2178 Praktyka zgromadzenia chrześcijańskiego wywodzi się od czasów apostolskich. List do
Hebrajczyków przypomina: "Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało
zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem" (Hbr 10, 25).
Tradycja zachowuje wspomnienie wciąż aktualnego pouczenia: "Przyjść wcześnie do Kościoła, aby
zbliżyć się do Pana i wyznać swoje grzechy, wzbudzić żal w modlitwie... Uczestniczyć w świętej i
Boskiej liturgii, zakończyć modlitwę, nigdy nie wychodzić przed rozesłaniem... Często mówiliśmy:
ten dzień jest wam dany na modlitwę i odpoczynek. Jest dniem, który Pan uczynił. Radujmy się w
nim i weselmy" .
2179 "Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele
partykularnym, nad którą troskę pasterską, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się
proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi" . Jest ona miejscem, gdzie wszyscy wierni mogą się
zgromadzić na niedzielną celebrację Eucharystii. Parafia wprowadza lud chrześcijański do
uczestniczenia w życiu liturgicznym i gromadzi go podczas tej celebracji; głosi zbawczą naukę
Chrystusa; praktykuje miłość Pana w dobrych i braterskich uczynkach:
Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele, gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga
unosi się z jednego serca. Jest w tym jeszcze coś więcej: zjednoczenie umysłów, zgodność dusz,
więź miłości, modlitwy kapłanów .
Obowiązek świętowania niedzieli
2180 Przykazanie kościelne określa i precyzuje prawo Pańskie: "W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej". "Nakazowi
uczestniczenia we Mszy świętej czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest
odprawiana w obrządku katolickim, bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia
poprzedzającego".
2181 Eucharystia niedzielna uzasadnia i potwierdza całe działanie chrześcijańskie. Dlatego wierni
są zobowiązani do uczestniczenia w Eucharystii w dni nakazane, chyba że są usprawiedliwieni dla
ważnego powodu (np. choroba, pielęgnacja niemowląt) lub też otrzymali dyspensę od ich własnego
pasterza. Ci, którzy dobrowolnie zaniedbują ten obowiązek, popełniają grzech ciężki.
2182 Uczestnictwo w niedzielę we wspólnej celebracji Eucharystii jest świadectwem
przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła oraz wierności Chrystusowi i Kościołowi. Wierni
potwierdzają w ten sposób swoją komunię w wierze i miłości. Wspólnie świadczą o świętości Boga i
nadziei zbawienia. Umacniają się nawzajem pod przewodnictwem Ducha Świętego.
2183 "Jeśli z braku świętego szafarza albo z innej poważnej przyczyny nie można uczestniczyć w
Eucharystii, bardzo zaleca się, ażeby wierni brali udział w liturgii słowa, gdy jest ona odprawiana
w kościele parafialnym lub innym świętym miejscu, według przepisów wydanych przez biskupa
diecezjalnego, albo poświęcali odpowiedni czas na modlitwę indywidualną w rodzinie lub w
grupach rodzin".
Dzień łaski i powstrzymania się od pracy
2184 Jak Bóg "odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął" (Rdz 2, 2), tak również
życie ludzkie składa się z pracy i odpoczynku. Ustanowienie dnia Pańskiego przyczynia się do
tego, by wszyscy korzystali z wystarczającego odpoczynku i czasu wolnego, który mogliby
poświęcić życiu rodzinnemu, kulturalnemu, społecznemu i religijnemu.
2185 W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni powinni powstrzymać się od
wykonywania prac lub zajęć, które przeszkadzają oddawaniu czci należnej Bogu, przeżywaniu
radości właściwej dniowi Pańskiemu, pełnieniu uczynków miłosierdzia i koniecznemu
odpoczynkowi duchowemu i fizycznemu. Obowiązki rodzinne lub ważne zadania społeczne
stanowią słuszne usprawiedliwienie niewypełnienia nakazu odpoczynku niedzielnego. Wierni
powinni jednak czuwać, by uzasadnione powody nie doprowadziły do nawyków niekorzystnych dla
czci Boga, życia rodzinnego oraz zdrowia.
Umiłowanie prawdy szuka czasu wolnego, a potrzeba miłości podejmuje uzasadnioną pracę.
2186 Chrześcijanie dysponujący wolnym czasem powinni pamiętać o swoich braciach, którzy
mają te same potrzeby i te same prawa, a którzy nie mogą odpoczywać z powodu ubóstwa i nędzy.
W pobożności chrześcijańskiej niedziela jest tradycyjnie poświęcona na dobre uczynki i pokorne
posługi względem ludzi chorych, kalekich i starszych. Chrześcijanie powinni także świętować
niedzielę, oddając swojej rodzinie i bliskim czas i staranie, o które trudno w pozostałe dni
tygodnia. Niedziela jest czasem refleksji, ciszy, lektury i medytacji, które sprzyjają wzrostowi życia
wewnętrznego i chrześcijańskiego.
2187 Świętowanie niedziel i dni świątecznych wymaga wspólnego wysiłku. Każdy chrześcijanin
powinien unikać narzucania - bez potrzeby - drugiemu tego, co przeszkodziłoby mu w
zachowywaniu dnia Pańskiego. Gdy zwyczaje (sport, rozrywki itd.) i obowiązki społeczne (służby
publiczne itp.) wymagają od niektórych pracy w niedzielę, powinni czuć się odpowiedzialni za
zapewnienie sobie wystarczającego czasu wolnego. Wierni powinni czuwać z umiarkowaniem i
miłością nad tym, by unikać nadużyć i przemocy, jakie rodzą niekiedy rozrywki masowe. Pomimo
przymusu ekonomicznego władze publiczne powinny czuwać nad zapewnieniem obywatelom
czasu przeznaczonego na odpoczynek i oddawanie czci Bogu. Pracodawcy mają analogiczny
obowiązek względem swoich pracowników.
2188 W poszanowaniu wolności religijnej i dobra wspólnego wszystkich chrześcijanie powinni
domagać się uznania niedziel i świąt kościelnych za ustawowe dni świąteczne. Powinni wszystkim
dawać widoczny przykład modlitwy, szacunku i radości oraz bronić swoich tradycji jako cennego
wkładu w życie duchowe społeczności ludzkiej. Jeśli ustawodawstwo kraju czy też inne powody
zobowiązują do pracy w niedzielę, to niech ten dzień będzie jednak przeżywany jako dzień naszego
wyzwolenia, które pozwala nam uczestniczyć w owym "uroczystym zebraniu", w Kościele
"pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach" (Hbr 12, 22-23).
... z nauczania Jana Pawła II
Przemówienie w Warszawie Pradze, 13 czerwca 1999
Miłość i jedność płynąca z Eucharystii nie jest tylko wyrazem ludzkiej solidarności, ale jest
uczestnictwem w samej miłości Bożej. Na niej buduje się Kościół. Ona jest warunkiem
skuteczności jego zbawczego posłannictwa.
(...)
Dlatego Kościół tak wielką wagę przywiązuje do uczestniczenia w Eucharystii, zwłaszcza w
dzień Pański, to jest w niedzielę, w którym obchodzimy pamiątkę zmartwychwstania
Chrystusa. W Kościele w Polsce zawsze żywa była cześć dla Eucharystii i wielkie
przywiązanie wiernych do niedzielnego uczestnictwa we Mszy świętej. Na progu trzeciego
tysiąclecia proszę wszystkich moich Rodaków: zachowajcie tę dobrą tradycję. Szanujcie
Boże przykazanie o świętowaniu dnia Pańskiego. Niech ten dzień będzie naprawdę
pierwszym ze wszystkich dni i pierwszym ze wszystkich świąt. Dawajcie wyraz waszej
miłości do Chrystusa i do braci, biorąc udział w niedzielnej Uczcie Nowego Przymierza - w
Eucharystii.
Zwracam się tu w sposób szczególny do rodziców, aby podtrzymywali i pielęgnowali piękny
chrześcijański zwyczaj uczestniczenia we Mszy świętej wspólnie ze swoimi dziećmi. Niech
żywe będzie w sercach dzieci i młodzieży poczucie tego obowiązku. Niech łaska miłości,
którą otrzymujemy przyjmując Chleb eucharystyczny, umacnia więzi rodzinne. Niech stanie
się źródłem apostolskiego dynamizmu rodziny chrześcijańskiej.
Homilia w czasie Mszy św. w Lubaczowie, 3 czerwca 1991
6. W Kanie Galilejskiej Matka Chrystusa mówi do sług weselnych: „Zróbcie wszystko, cokolwiek
[On] wam powie” (J 2, 5).
Wielką potrzebą naszych czasów jest przypominanie tego, co mówi Bóg: przyjmowanie na nowo
tego, czego uczy Chrystus: „Zróbcie wszystko, cokolwiek [On, Chrystus] wam powie”.
Dlatego podczas tej pielgrzymki wracamy stale do Dekalogu. Kiedy Bóg mówi: „Pamiętaj, abyś
dzień święty święcił”, słowo Jego nie tylko dotyczy jednego dnia w tygodniu. Dotyczy ono całego
charakteru naszego życia. W tym naszym ludzkim życiu nieodzowny jest wymiar świętości. Jest on
nieodzowny dla człowieka, ażeby bardziej „był” — ażeby pełniej realizował swe człowieczeństwo.
I nieodzowny jest dla narodów i społeczeństw.
Wiara i szukanie świętości jest sprawą prywatną tylko w tym sensie, że nikt nie zastąpi człowieka
w jego osobistym spotkaniu z Bogiem, że nie da się szukać i znajdować Boga inaczej niż
w prawdziwej wewnętrznej wolności. Ale Bóg nam powiada: „Bądźcie świętymi, ponieważ Ja sam
jestem święty!” (Kpł 11, 44). On chce swoją świętością ogarnąć nie tylko poszczególnego człowieka,
ale również całe rodziny i inne ludzkie wspólnoty, również całe narody i społeczeństwa.
Dlatego postulat neutralności światopoglądowej jest słuszny głównie w tym zakresie, że państwo
powinno chronić wolność sumienia i wyznania wszystkich swoich obywateli, niezależnie od tego,
jaką religię lub światopogląd oni wyznają. (...)
Trzecie przykazanie Boże domaga się jeszcze przypomnień zupełnie elementarnych. Spodobało się
Przedwiecznemu Ojcu uczynić Pośrednikiem naszego zbawienia swojego Jednorodzonego Syna,
który dla nas stał się człowiekiem. Dlatego niedziela, dzień Jego zmartwychwstania, jest dla nas,
którzy uwierzyliśmy w Chrystusa, dniem szczególnie świętym. W dniu tym gromadzimy się
wszyscy wokół ołtarza, ażeby zaczerpnąć ze świętości Chrystusa i ażeby cały nasz tydzień uczynić
świętym. Tutaj, podczas Mszy św., realnie uobecnia się ta niepojęta miłość, jaka została nam
okazana przez krzyż Chrystusa. „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby
każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). „Po tym poznaliśmy miłość,
że On oddał za nas życie swoje” (1 J 3, 16).
O świętowaniu niedzieli, Anioł Pański, 5 lipca 1998
Do spraw najważniejszych dla życia chrześcijańskiej wspólnoty należy dziś właśnie ponowne
odkrycie niedzieli. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że wielu ludzi będzie ją odczuwać i
przeżywać wyłącznie jako «zakończenie tygodnia». Niedziela natomiast jest czymś zupełnie innym:
jest dniem tygodnia, w którym Kościół świętuje zmartwychwstanie Chrystusa. Jest «Paschą
tygodnia»!
Dlatego też jest w najpełniejszym znaczeniu «dniem Pańskim», na co wskazuje sama nazwa
niedzieli w języku włoskim - domenica - i jej nazwy w innych językach, wywodzące się z
łacińskiego określenia dies dominica lub dies Domini.
2. Posłuszeństwo trzeciemu przykazaniu nakazuje świętowanie niedzieli, przede wszystkim przez
uczestnictwo we Mszy św.
W krajach o tradycji chrześcijańskiej ułatwiał to niegdyś cały kontekst kulturowy, natomiast
dzisiaj trzeba często «iść pod prąd», aby dochować wierności praktyce niedzielnej.
Konieczna jest zatem odnowa świadomego przeżywania wiary.
Moi drodzy, nie lękajcie się poświęcić swojego czasu Chrystusowi! Czas Jemu ofiarowany nie jest
stracony; przeciwnie, ten czas wzbogaca nasze człowieczeństwo, napełnia nasze dni światłością i
nadzieją.
W liście apostolskim zwracam się przede wszystkim do pasterzy, dzieląc się z nimi tą podstawową
troską pasterską. Chciałbym także w pewnym sensie nawiązać szczery dialog z wiernymi - z
wszystkim i z każdym oddzielnie - jak to czynię zwykle podczas mych odwiedzin w rzymskich
parafiach. Sam też zamierzam powrócić do tego tematu podczas najbliższych niedzielnych spotkań
na modlitwie «Anioł Pański».
Niech ten nowy dokument będzie moim darem dla was wszystkich, drodzy bracia i siostry, na
początku okresu wakacji, okresu zasłużonego wypoczynku, który jednak nie ma być czasem
«pustki». Czy nie warto by zabrać tego tekstu ze sobą, aby poświęcić mu kilka godzin spokojnej
lektury? Mógłby on okazać się, przynajmniej pod pewnymi względami, interesującym «odkryciem».
Dzień święty, Anioł Pański, 12 lipca 1998 - Lorenzago di Cadore
Pierwszy rozdział Księgi Rodzaju w zakończeniu opowieści o tygodniu stworzenia - opowieści
głęboko religijnej, a zarazem niezwykle poetyckiej - stwierdza, że Bóg «odpoczął dnia siódmego po
całym swym trudzie» i «pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym» (Rdz 2, 2-3). Biblijny
«szabat» jest związany z tą tajemnicą odpoczynku Boga. Jeśli my chrześcijanie obchodzimy dzień
Pański w niedzielę, to dlatego że w tym dniu nastąpiło zmartwychwstanie Chrystusa, które jest
wypełnieniem pierwszego stworzenia i początkiem «nowego stworzenia». W Chrystusie
zmartwychwstałym w pełni urzeczywistnia się «odpoczynek» Boga.
2. Poprzez obraz Boga, który odpoczywa, Biblia chce nam ukazać, że Stwórca z radością i
zadowoleniem przyglądał się dziełu swoich rąk. W «siódmym dniu» Bóg kieruje ku człowiekowi i
światu spojrzenie pełne podziwu i miłości, a te uczucia znajdują później potwierdzenie w historii
zbawienia, kiedy Stwórca - zwłaszcza w czasie wyjścia z Egiptu - staje się zbawcą swojego ludu.
Tak więc «dzień Pański» jest dniem objawiającym miłość Boga do Jego stworzeń. Prorocy nie
wahają się opiewać tej miłosnej więzi językiem miłości oblubieńczej (por. Oz 2, 16-24; Jr 2, 2 itp.):
Bóg Stwórca stał się «oblubieńcem» ludzkości, a uwieńczeniem tych mistycznych zaślubin stanie
się wcielenie Jego Syna.
Niedziela wzywa chrześcijanina, aby dostrzegł to pełne radości spojrzenie Boga i odczuł niejako, że
ono go ogarnia i osłania. W obecnej epoce zdominowanej przez technikę istnieje zagrożenie, że
nasze życie będzie się stawać coraz bardziej anonimowe i podporządkowane procesom
produkcyjnym. Człowiek może w ten sposób stracić zdolność radowania się pięknem stworzenia, a
bardziej jeszcze odczytywania w nim odblasku oblicza Bożego. Chrześcijanie w każdą niedzielę
przestają pracować nie tylko po to, aby zażyć zasłużonego wypoczynku, ale przede wszystkim po
to, aby cieszyć się dziełem Boga Stwórcy i Odkupiciela. To świętowanie staje się źródłem radości i
nadziei, które nadają nowy smak codziennemu życiu i są niezbędnym lekarstwem na grożącą
nieraz nudę, brak poczucia sensu czy rozpacz.
3. Wielbi dusza moja Pana! Chwalmy Boga słowami Najświętszej Panny, którą Kościół nazywa tota
pulchra - «całą piękną», gdyż w Niej łączy się całe piękno pierwszego stworzenia i nowego
stworzenia. Niech Ona sprawi, abyśmy umieli dostrzec Boże dary oraz by niedziela coraz bardziej
stawała się dniem, w którym poszczególni wierni i rodziny, gromadząc się na Eucharystii i
zaznając odpoczynku wzbogaconego przez chrześcijańską radość i solidarność, będą śpiewali na
chwałę Panu, ożywieni tymi samymi uczuciami, jakie przepełniały serce Maryi.
List apostolski Novo millennio ineunte
Niedzielna Eucharystia
35. (...)Od dwóch tysięcy lat rytm chrześcijańskiego życia wyznaczany jest przez pamiątkę owego «
pierwszego dnia tygodnia» (por. Mk 16, 2.9; Łk 24, 1; J 20, 1), w którym zmartwychwstały
Chrystus przyniósł Apostołom dar pokoju i Ducha Świetego (por. J 20, 19-23). Prawda o
zmartwychwstaniu Chrystusa jest najgłębszym fundamentem, na którym opiera się
chrześcijańska wiara (por. 1 Kor 15, 14), jest wydarzeniem umieszczonym w centrum tajemnicy
czasu i zapowiedzią ostatniego dnia, kiedy to Chrystus powróci w chwale. Nie wiemy, jakie
wydarzenia przyniesie nam nowe tysiąclecie, ale mamy pewność, że nic nie zdoła wyrwać go z ręki
Chrystusa, «Króla królów i Pana panów» (por. Ap 19, 16) i właśnie dlatego sprawując Paschę nie
tylko raz w roku, ale w każdą niedzielę, Kościół będzie nadal wskazywał każdemu pokoleniu to, «co
stanowi zwornik całej historii, w którym tajemnica początków spotyka się z tajemnicą
ostatecznego przeznaczenia świata».
36. Chciałbym zatem raz jeszcze przypomnieć, podobnie jak to uczyniłem w Liście apostolskim
Dies Domini, że udział w Eucharystii powinien naprawdę być dla każdego ochrzczonego sercem
niedzieli. Jest to powinność, której nie można pominąć, a przeżywać ją należy nie tylko jako
wypełnienie przepisanego obowiązku, ale jako niezbędny element prawdziwie świadomego i
spójnego życia chrześcijańskiego. Wkraczamy w tysiąclecie, które -- jak można przewidywać -będzie się charakteryzowało wzajemnym przenikaniem się kultur i religii, także w krajach o
dawnej tradycji chrześcijańskiej. W wielu regionach chrześcijanie stają się «małą trzódką» (por. Łk
12, 32). Stawia to przed nimi zadanie bardziej wyrazistego świadczenia o szczególnych cechach
swojej tożsamości, często w osamotnieniu i wbrew trudnościom. Jedną z tych cech jest obowiązek
uczestnictwa w liturgii eucharystycznej w każdą niedzielę. Niedzielna Eucharystia, będąc
cotygodniowym zgromadzeniem chrześcijan jako rodziny Bożej wokół stołu Słowa i Chleba życia, w
naturalny sposób przeciwdziała jej rozproszeniu. Jest miejscem uprzywilejowanym, w którym
nieustannie głosi się i kultywuje komunię. Właśnie poprzez udział w Eucharystii dzień Pański
staje się także dniem Kościoła, który dzięki temu może spełniać skutecznie swoje zadanie jako
sakrament jedności.
List apostolski Mane nobiscum Domine
Dzień Pański
23. Moim głębokim pragnieniem jest, by w tym roku zwrócono szczególną uwagę na ponowne
odkrywanie i przeżywanie w pełni niedzieli jako dnia Pańskiego i dnia Kościoła. Cieszyłbym się
bardzo, gdyby na nowo zostało rozważone to, co napisałem w Liście apostolskim Dies Domini:
«Właśnie bowiem podczas niedzielnej Mszy św. chrześcijanie szczególnie mocno przeżywają to,
czego doświadczyli Apostołowie wieczorem w dniu Paschy, gdy Zmartwychwstały objawił się im
wszystkim, zgromadzonym w jednym miejscu (por. J 20, 19). W tej niewielkiej wspólnocie
uczniów, stanowiącej zalążek Kościoła, był w pewien sposób obecny Lud Boży wszystkich czasów».
Niech kapłani w swojej pracy duszpasterskiej w tym roku łaski poświęcą jeszcze większą uwagę
Mszy św. niedzielnej, jako celebracji, w której wspólnota parafialna spotyka się w jedności ducha i
w której zazwyczaj uczestniczą także różne grupy, ruchy, stowarzyszenia.